[Fic My Hero Academia] สัญญาที่ไม่เป็นสัญญา

ท้องฟ้าพลันมืดมัวทันใดเมื่อเห็นภาพบุคคลที่เรียกว่าครอบครัวตายไปทั้งที่ก่อนหน้านี้พึ่งจะพบกัน ขณะเดียวกันวันนั้นคนที่สามารถยึดเหนี่ยวจิตใจเด็กสาวก็กลับหายสาบสูญไปอย่างไม่หวนคืนกลับ…

“อย่าทิ้งหนูไว้คนเดี๋ยว..พี่จ๋า..พี่..ฮึก”

.

.

.

กี่ครั้งแล้วที่เรามักจะเริ่มต้นวันให้เป็นดั่งครอบครัวอื่นๆ ภายใต้โลกที่เต็มไปด้วยพลังพิเศษ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงสายตาคาดโทษและความรุนแรง ถึงแม้จะเริ่มต้นด้วยสิ่งที่ว่าไปแต่สุดท้ายความรักที่ครอบครัวมอบให้ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป ยกเว้นหัวหน้าครอบครัวเฉกเช่นพ่อของเรา

หยาดน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดไม่เคยหายไปไหน มีเพียงความขมขื่นที่ตีขึ้นอกจนกลายเป็นฝันร้ายตลอดสิบปีที่ผ่านมา พี่ชายที่เคารพรักและเป็นคนที่เด็กสาวใฝ่หามาตลอด

ในบ้านหลังใหญ่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะไร้เดียงสา สองพี่น้องรักกันกลมเกลียวเป็นภาพที่หาดูได้ในบ้านหลังนี้ สายลมเอื่อยเฉื่อยพัดพากลิ่นเกสรผ่านพ้นจมูกรั้น

“ฮัดชิ่ว!”

“อุ๊บ ฮ่าๆ พี่จ๋าน้ำมูกไหลอีกแล้ว!”

“ไม่เอาน่าโยรุอย่าล้อพี่สิ!”

เด็กชายผู้เป็นลูกคนที่สองหยิกแก้มน้องสาวคนเด็กอย่างนึกเอ็นดูใต้ต้นไม้ที่เรามักเล่นด้วยกันทุกวัน จนเวลาผ่านไปอารมณ์โทสะของชายผู้เป็นพ่อเริ่มปะทุขึ้นเพราะพี่ชายของเด็กสาวทำตัวเสมือนฮีโร่

กฎเพียงข้อเดียวที่ฉุดรั้งความฝันของเด็กในครอบครัวแสนเข้มงวด ใบหน้าเคร่งครัดมองมาดวงตาสีแดงทับทิมของเด็กสาวคนเล็ก

“โยรุ ลูกห่างจากพี่ลูกบ้างก็ดีนะ จะได้ไม่ติดนิสัยแย่ๆ มาจากพี่ของแกน่ะ”

เพียงคำสั่งเดียวก็ทำให้กิจกรรมที่เธอทำอยู่ในห้องนั่งเล่นชะงักลงทันใด เด็กสาวทำได้แค่พยักหน้าตอบรับอย่างจำใจ ขอบตาแดงช้ำที่พยายามกลั้นไม่ให้น้ำไหลออกจากเบ้าตาเล็ก

ร่างใหญ่ของชายผู้เป็นพ่อเดินจากไปโดยไม่ได้หันหลังมาดูเด็กสาวเลยสักนิด เสียงจะอื้นดังขึ้นราวในช่วงเวลาที่ต้องการใครสักคน

“โยรุ!”

“พี่จ๋า..ฮึก”

“เธอเป็นอะไร ใครแกล้งอะไรเธอ”

ใบหน้าหวานก้มหน้างุดเมื่อพี่ชายเข้ามาในจังหวะแบบนี้ตลอด สัมผัสอบอุ่นกอดรัดเธอแน่นราวกับปลอบโยนไม่ให้เด็กสาวเศร้าไปมากกว่านี้ ปลายนิ้วมือเช็ดน้ำตาให้น้องสาวอย่างทะนุถนอม

“พ่อบอกว่าไม่ให้หนูอยู่กับพี่จ๋าแล้ว”

เด็กสาวเล่าเรื่องที่รับรู้มาเมื่อสักครู่ให้กับพี่ชายคนสนิทฟังพลางร้องไห้กอดร่างที่ไม่ใหญ่กว่าเธอนัก และได้เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้แต่ถึงอย่างนั้นพี่ชายคนนั้นก็ยังปกป้องเธอเสมือนฮีโร่ของเธออยู่เสมอ

‘พี่น่ะโตขึ้นจะเป็นฮีโร่เพื่อปกป้องโยรุนะ’

‘จะได้ไม่มีใครมาแกล้งเธอได้อีกไง!’

‘หนูก็จะเป็นด้วย! หนูจะได้ปกป้องพี่จ๋าจากคนนิสัยไม่ดี!’

‘สัญญากันนะคะ!’

‘อืม! พี่สัญญา’

.

.

.

ความทรงจำวัยเด็กที่แสนน้อยนิดยังคงฉายซ้ำๆ กับเรื่องราวเดิมๆ ไม่ว่าจะเติบโตมาถึงตอนนี้แต่ความคิดที่จะหาคนในครอบครัวที่หายไปก็ยังคงเป็นเป้าหมายที่อยู่อันดับแรกมาเสมอ

ถึงจะไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอชื่ออะไรหรือหน้าตาแบบไหนเพราะความทรงจำได้หายไปก็ตาม แต่เธอเชื่อว่าสักวันเธอจะได้เจอแล้วกลับมาอยู่กับเขาราวครอบครัวได้อีกรอบ

ใบหน้าที่ไม่เปื้อนยิ้มเพราะเหตุคดีปริศนาที่ยังคงลอยนวล ตำรวจมากมายคอยถามซักไซ้ถามคำถามที่ไม่มีคำตอบ จนเธอได้เจอแสงสว่างอีกคนที่ฉุดเธอขึ้นมาจากน้ำลึกที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

“สาวน้อยวันนี้ก็ขอให้เธอโชคดีนะ”

“ค่ะ ยางิซัง”

ชายผู้เป็นฮีโร่อันดับหนึ่งมาตั้งแต่เด็กสาวจำความได้ ร่างหนาที่เดินเข้ามาหาแล้วโอบกอดเธอในห้องผู้ป่วยในยามที่เธอไม่มีที่ไป…

งั้นจะขอแจ้งรายละเอียดหน่อยนะคะ

-เรื่องนี้เป็นการดำเนินเรื่องโดยตัวละครoc

-อาจจะมีการแปลงเนื้อเรื่องบางส่วนเพื่อให้เข้ากับตัวละคร

-เราไม่มีเจตนาที่จะลอกเลียนแบบหรือทำให้ตัวละครเสียหาย

-สามารถคอมเมนต์ติชมได้ตามสบายเลยค่ะเพื่อเป็นแรงผลักดันให้เราแต่งได้ดีขึ้น

OPEN

30/05/64