Dark Shot Story

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อหาของเรื่องจะเป็นตอนเดียวจบค่ะ เป็นเรื่องที่เกิดจากพล๊อตในหัวก็เลยนำมาแต่งเป็นเรื่องสั้น หวังว่าจะถูกใจกันนะค่ะ ขอบคุณค่ะ



 

เนื้อเรื่อง

เรื่องสั้น Dark  shot story

Change

 “เซย์ นายรักฉันมั๊ย” เสียงหวานๆดังอยู่ข้างๆหูผม

หือ นี่ผมมาอยู่นี้ได้ไง? จำได้ว่าผมกำลังผมเปิดประตูรถยนต์เพื่อกลับบ้านนี่? แล้วทำไม?

ผมพยายามลืมเปลือกตาที่ดูหนักอึ้งนี่ขึ้น

ผมมองผ่านภาพเบลอๆนี่ไอ้เห็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาวสลวยที่กำลังก้มมองผมอยู่

ริน? ผมจำได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เคยคั่วมาก่อนที่จะบอกเลิกไปเมื่อสองวันก่อนแล้วทำไม?

“...” ผมพยายามเปล่งเสียงที่ลำคอที่ดูแห้งราวกับตลอดชีวิตนี้ผมไม่เคยไม่ดื่มน้ำ

“หือ เซย์ ตื่นแล้วเหรอ” เสียงหวานใสดังขึ้น พร้อมกับก้มมามองผมที่ถูกเธอจับมาหนุนตัก

“ริน...ที่นี้ที่ไหน” ผมถามเธอ

“ที่นี้เหรอ”หญิงสาวตอบพลางเอียงคอไปมา ก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้ผม

“ที่นี้คือที่ที่เซย์มาจะอยู่กับรินได้ตลอดไปไง” คำตอบของเธอทำให้ผมขนลุกซู่

บ้าเอ๊ย! ทำไมผมถึงได้มาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ได้นะ ผมคิดที่จะหาทางหนีเธอ

“เซย์หนีรินไม่พ้นหรอก”เธอพูดพร้อมกับโน้มหน้าลงมาใกล้เรื่อย จนผมเห็นแววตาที่ดูเลื่อนลอยก่อนจะแปรเปลี่ยนไปเป็นคุ้มคลั่ง!

“รินไม่ให้เซย์หนีรินไปได้หรอก! เซย์ต้องเป็นของรินคนเดียว! ไม่ยอมยกให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น!!”เธอพูดพร้อมกับจับหน้าผมไว้แน่น

ผมพยายามออกแรงสะบัดให้หลุดจากผู้หญิงตรงหน้า

ชิบเอ๊ย! แรงผมหายไปไหนหมดกันนะ!

“รินทำอะไรผมกันแน่!” ผมตะโกนถาม ถึงแม้เสียงที่เปล่งออกมาจะดูแผ่วเบาจนน่าสมเพชขนาดไหนก็ตาม

“รินก็จะทำให้เซย์เป็นของรินไง! ทั้งดวงตาสีดำนี้จมูกนี้ริมฝีปากนี้ รินจะไม่ยอมยกให้ผู้หญิงที่มายุ่งกับเซย์เป็นอันขาดไม่มีวัน!!” เธอพูดพร้อมกับปล่อยมืออกจากหน้าผม แล้วมาบีบคอผม!

ยัยบ้าเอ๊ย! นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ! ผมตาโต พลางจับมือรินปล่อยจากคอผม แต่ไม่รู้ว่าแรงแขนบอบบางจะมีแรงมากมากขนาดนี้! นี่สินะแรงของคนบ้า

ผมดิ้นสุดชีวิตให้ตัวเองหลุดจากอุ้งมือของผู้หญิงตรงหน้า

แต่ยิ่งดิ้นแรงที่บีบคอผมก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนผมเป็นฝ่ายที่แรงหมดแรงเอง

ผมพยายามจะสูดอากาศเข้าทางจมูกแต่ดูเหมือนจะไร้ผล ผมสติของผมเริ่มหมดลงเรื่อยๆ

ภาพที่ผมเห็นของภาพของรินที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นมองผมแต่ไม่ยอมปล่อยมือออกจากคอผม

ผมได้ยินเสียงของรินที่กระซิบดังอยู่ข้างๆหูผม

“รินจะไม่ยอมให้เซย์ทิ้งรินไปอีกแล้ว เราจะไปอยู่ด้วยกันตลอดไป”

ก่อนที่สติผมก็ดับวูบลงผมพยายามอ้อนวอนพระเจ้าหรืออะไรก็แล้วแต่ให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป

ผมไม่อยากตาย...

พระเจ้าหรือจะปีศาจอะไรก็ช่าง...

ได้โปรดเถอะ...

ให้ผมได้มีชีวิตอยู่ต่อที!

ผมไม่อยากตาย! ได้ยินหรือเปล่า!

จากนั้นสติการรับรู้ทั้งหมดของผมก็หมดลงพร้อมกับแรงที่พยายามจะดิ้นรนออกจากมือคู่นั้น

ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือภาพชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรที่พระเจ้าทรงบรรจงสร้างขึ้นนั้นได้หยุดนิ่งลงพร้อมกับตาสีดำที่เบิกกว้างจ้องมาหญิงสาวตรงหน้า หญิงสาวตรงหน้ายิ้มอย่างดีใจที่ในที่สุดคนที่เธอรักก็ยอมมองมาที่เพียงเธอคนเดียว พลางลูบเส้นผมสีดำสนิมที่นุ่มดุจเส้นไหมอย่างทะนุทะน้อมพร้อมกับเสียงเพลงคลอเบาๆ

“London Bridge is falling down
London Bridge is falling
My lady fair where are you now
Cause London Bridge is falling” 

เธอเอื้อมมือไปหยิบขวดเล็กๆที่วางอยู่ข้างๆ พลางพูดกับชายคนรักว่า

“ทีนี้เราสองคนจะอยู่ด้วยกันแล้วนะเซย์” พูดจบเธอก็จรดดื่มน้ำในขวดแก้วจนหมดพร้อมกับร้องเพลงไป

“London Bridge is falling down
London Bridge is falling”

เย็น...

ที่นี้ที่ไหน?

สวรรค์เหรอ?

หึ คนอย่างอย่างผมต้องนรกไม่ใช่เหรอ

ผมคิดในใจก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ

สิ่งแรกที่ผมเห็นคือเพดาน?

ผมขมวดคิ้วก่อนค่อยๆขยับมือพร้อมกับลุกขึ้น

ผมนั่งคิดทบทวนอยู่ในใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม

ผมถูกรินจับมา แล้วเธอก็บีบคอผม!

ผมคิดได้อย่างนั้นจึงรีบก้มมองดูคอตัวเอง

เอ๊ะ ทำไมไม่มีรอยมือล่ะ รอยช้ำสักนิดก็ไม่มี? หรือว่าผมฝันไป ผมคิดอย่างนั้นพร้อมกับจะลุกขึ้น แต่ว่า

ตุบ!

ร่างของผู้หญิงที่จะฆ่าผมกลับหล่นลงตัวผมที่กำลังลุกขึ้น

ผมเบิกตากว้างมองภาพของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าจะฆ่าผมกลับนอนนิ่งอยู่กับพื้นราวกับตุ๊กตาที่สายป่านขาด

“อ๊ากกกกกกกกกกก!!” ผมร้องลั่นแล้วถอยหลังไปชนกำแพงเพราะเห็นเลือดที่ไหลเจิ่งนองอยู่กับพื้นที่ไหลออกมาจากตา หู จมูก ปากของผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘ ริน’

เสื้อ แขน มือผมเต็มไปด้วยเลือดสีแดงเข้มราวกับกลีบของดอกกุหลาบที่ร่วงหล่นอยู่เต็มพื้น

ผมเอามือที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมาขยำหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

เกิดอะไรขึ้น! ทำไมรินถึงได้ตาย!แล้วทำไมเขาถึงยังมีชีวิตอยู่!

ตอนนี้ชายหนุ่มคิดอย่างบ้าคลั่งก็มีสายตาคู่หนึ่งมองมา

ชายหนุ่มสะดุ้งก่อนจะหันไปมอง

เขาเห็นแสงสีแดงที่ส่องประกายราวกับสีเลือด!

ชายหนุ่มคิดพร้อมกับมองหาทางหนี

นี่มันบ้าอะไรกัน! นั่นมันตัวบ้าอะไรกันแน่!

เขาคิดพลางพยายามหดตัวให้เล็กเพื่อป้องกันตัวเองจากสายตาคู่นั้น

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เขาเบาๆ

อย่าเข้ามานะ! ชายหนุ่มตะโกนในใจอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับหลับตาแน่น

เขาไดยินเสียงฝีเท้าหยุดลงตรงหน้าเขาแล้วสะดุ้งขึ้นทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่

“...” ชั่วอึดใจหนึ่งแต่กลับยาวนานในใจของชายหนุ่ม เขาอยู่สึกถึงสัมผัสเย็นๆที่แก้มข้างขวาของเขา

ชายหนุ่มพลางพยามรวบรวมสติอันน้อยนิดในการลืมตาเพื่อมองสิ่งที่อยู่ข้าวหน้า

ตายเป็นตาย! ชายหนุ่มคิด พลางลืมตาขึ้น

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขากลับไม่ใช้คิดที่เขาคิดแม้แต่อย่างเดียว

แต่กลับเป็นชายหนุ่มรุ่นราวคาวเดียวกับเขามีสีหน้าเฉยชา ที่มีผมสีทองซีดยาวเลยไหล่ไม่มาก ผิวขาดซีด รูปร่างผอมบาง หน้าตางดงามมีเสน่ห์อย่างลึกลับ และดวงตาสีแดงดุจเลือดที่เอื้อมมือมาจับแก้มผม

“...” อีกฝ่ายมองหน้าเขาเงียบๆ พลางเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เขาจนสัมผัสได้ถึง ลมหายที่เย็นเยือก

ทำไมลมหายใจถึงได้เย็นและตัวยังได้เย็นนัก!

เขาคิดพลางหัวใจเต้นแรง แต่ไม่ยอมหลับตา

ทันใดนั้นริมฝีปากสีชาดก็เปล่งเสียงที่อันดูลึกลับออกมา

“มนุษย์เอ๋ย ต่อจากนี้ไปชีวิตของเจ้าเป็นของข้า” เขาพูดพร้อมกับอ้าปากน้อยๆเห็นเขี้ยวแหลมคมแล้วก็กัดคอผม!

ผมตกใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จะใช้มือผลักร่างตรงหน้าก็ไม่ได้ รู้แต่ว่าผมไม่สามารถทั่ขัดขืนคนตรงหน้าทีได้!

เขาดูดเลือดผมราวกับว่ามันอร่อยนักหนา จนพอใจแล้วก็คลายคมเขี้ยวออกจากคอผม

ที่ตอนนี้ลำคอเต็มไปด้วยสีเลือดเต็มไปหมด

เลือดสีแดงฉาดนั้นได้แต้มริมฝีปากสีชาดให้แดงฉาดดูงดงามอย่างหน้าประหลาด

“จงเอ่ยนามของเจ้ามาซะ” เสียงนั้นพูดราวกับสั่ง พร้อมกับสติของผมที่จะหลุดออกไปอีกครั้ง

“เซย์...” ผมพูดพร้อมสติที่หลุดหายไปอีกครั้ง แต่ก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้น

“นามของข้าคือ อเล็กซ์ จำไว้ซะมนุษย์” เท่านั้นแหละคือสิ่งที่สติผมได้รับรู้

ผมรู้ได้เลยว่าชีวิตต่อจากนี้ไปของผมจะต้องไม่ปกติเหมือนวันก่อนๆอีกแล้ว เพราะ ชายที่ชื่อว่า‘อเล็กซ์’

-End-

_______________________________________

เอ่อ คือว่า แหะๆๆ ขอโทษนักอ่านด้วยนะค่าา ที่ทำให้ผิดหวังกัน

คือว่า นักเขียนเกิดอาการอยากจะลองเขียนเรื่องสั้นขึ้นมาหน่อยๆอ่ะค่ะ

ขอโทษค่า สำหรับคนที่รอน้องอิง พรุ่งนี้เอามาให้ได้อ่านแน่นอนค่ะ

แต่วันนี้อ่านเรื่องนี้ไปก่อนเนอะ ถ้าถูกใจยังไงอาจจะมีโปรแกรมแต่งต่อ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ เม้นต์ด้วยนะ!