ลำนำยักษา

          หากเคยได้ยินนิทานพื้นบ้านเรื่อง ‘พระรถเมรี’ ...ตอนจบที่ไม่สมหวังในรักของหนึ่งยักษีที่ยอมตายอยู่ริมฝั่งมหานที เพื่อหวังให้คนรักของตนกลับมา  ...แต่สิ่งที่ได้คือหัวใจที่แหลกสลาย แม้จะอ้อนวอนร้องไห้จนน้ำตาหลั่งออกมาเป็นสายเลือด คนผู้นั้นก็ไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำไป

.

.

.

...ใยท่านช่างใจดำยิ่งนัก ฤๅ รักของเราไม่เคยมีอยู่จริง...

มือที่เอื้อมไขว่ค้าวอยู่กลางอากาศตกลงข้างตัว...ความจริงที่พึ่งตระหนกทำให้นางได้สติ

...มนุษย์กับยักษาจักรักกันได้เยี่ยงไร...

“เพราะข้าเป็นยักษ์ใช่ไหม?  รักครานี้จึงมิอาจจะสมหวัง... หากชาติหน้ามีจริงได้โปรดสวรรค์ช่วยดลให้ข้าได้เกิดใหม่แลมีปีก...จักได้บินหนีบุรุษผู้นี้....อย่าได้พบเจอกันอีกเลย แต่เขาจะต้องเจอกับชะตากรรมเช่นเดียวกับที่ข้าเจอในชาตินี้ ... ชาตินี้เขาตามข้ามา ขอให้ชาติหน้าเขาต้องตามข้าไป”

...รักแต่มิอาจได้เคียงคู่...

เขาต้องได้ลิ้มรสการสูญเสียนี้บ้าง

“ขอให้ชาติหน้าข้าเกิดมาเข้มแข็งกว่าชาตินี้ ...และอย่าได้ถูกพระรถเสนทำร้ายอีกเลย”

          ชาตินี้นางยักษีอ่อนล้าแล้วที่จะติดตามสวามีสุดที่รัก ร่างยักษ์ทอดตัวทิ้งลงริมฝั่งมหานทีพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายที่ลอยหลุดจากร่างไปพร้อมกับสาปสัจจาที่ได้เอื้อนเอ่ย... คำพูดนั้นเปรียบประดุจรอยแค้นฝังลึกอยู่ในวิญญาณแม้จะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหนก็มิอาจถ่ายถอน

.

.

.

ถ้าคิดว่าเรื่องราวของพระรถเมรีจบลงแค่นี้...ก็คงดี

          ให้ชาติต่อไปของคนทั้งคู่ได้สมหวัง... แต่ถ้าเรื่องราวที่ขับขานมาไม่เป็นเช่นนั้นเล่า เรื่องราวทั้งหมดที่สืบทอดต่อกันมาถูกบิดเบือนจนเหลือเค้าโครงเดิมเพียงนิดเดียวและผู้ที่เล่าก็เป็นเพียงผู้ที่หวังเปลี่ยนจากผิดให้กลายเป็นถูก

ยังอยากจะฟังลำนำที่ถูกขับขานมาจากอีกด้านอยู่หรือไม่?

ลำนำที่เล่ามาจากฝั่งของผู้พ่ายแพ้ให้กับความรักครั้งนี้!!