ความรู้สึกดีๆ...ที่เรียกว่ารัก

ลำดับตอนที่ #2 : ยัยลิง vs นายจิ้งจก

          เขาเรียกฉันว่าลิงอีกแล้ว  ฉันเริ่มทนไม่ไว้ \"เท่าที่จำได้พ่อไม่ได้ตั้งชื่อว่าลิงน่ะ\" คนในทีมคนอื่นเริ่มเดินมาหาเราทั้งคู่ เขาเองคงตกใจที่เห็นฉันพูดแบบนั้น \" อ๋อเหรอ เราพึ่งรู้ เห็นหน้าเหมือน อาจจะชื่อเดียวกันก็ได้\" ดู ดูเขาพูดสิ ฉันหน้าเหมือนลิงตรงไหน \"อ๋อเหรอ งั้นต่อไปฉันก็จะเรียกนายว่า นายจิ้งจก เพราะหน้าเหมือน\" พอจบคำพูดของฉัน เพื่อนของเขาก็เฮลั่น ท่าทางจะชอบใจกับคำพูดของฉัน ส่วนนายนั้นก็อึ้งๆไปนิด เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับฉันแล้วนายจะรู้ ฉันคิดว่าไม่ควรต่อความยาวสาวความยืด ฉันจึงเดินออกมาจากสนาม แต่แล้วก็รู้สึกเหมืนอมีคนวิ่งตามมา ฉันหันไปนายจิ้งจกนั้นเอง \"นี่..ยัยลิงเมื่อตอนกลางวันขอบใจน่ะ เออ พวกเราจะไปฉลองความพ่ายแพ้ที่ร้านลุงเมฆ ไปด้วยกันเปล่า เพื่อนเรามันเลี้ยง \" ฉันส่ายหน้า แต่นายนั้นไม่ยอบเลิกราง่าย ถือวิสาสะมาเดินฉุดแขนเสื้อฉันไปเฉยเลย อะไรกันน่ะ นายคนนี้ \"บอกว่าไม่กินไง พูดไม่รู้เรื่องหรือไง บอกให้ปล่อยน่ะ\" \"คุณลิงครับกรุณาให้เกียรตินายจิ้งจกคนนี้ได้ตอบแทนอะไรบ้างเถิดครับ\" นั้นไงใจอ่อนแล้วใช่ไหม ฉันนี่แย่จริง ใครมาออดมาอ้อนหน่อยไม่ได้ เอาน่าไปก็ไปก็แค่ไปกินข้าวด้วยเด๋วก็กลับแล้ว ถึงจะปฏิเสธก็เกรงใจนักกีฬาทั้งหมดของทีมเพราะว่าตอนนี้ทุกคนส่งสายตาอ้อนวอนมาทางฉันจนฉันไม่อาจจะปฏิเสธได้เลย เมื่อไปถึงร้านอาหารของลุงเมฆ ร้านของลุงเมฆก็กลายเป็นร้านเล็กที่มีคนอยู่เต็มไปหมด แออัดหน่อยๆ ทุกคนในทีมต่างแยกย้ายหาที่นั่งฉันเองก็ยืนเกๆกังๆอยู่ไม่รู้จะไปหาที่นั่งที่ไหน และแล้วนายจิ้งจก นายนี่อีกแล้วที่ลากฉันไปนั่งร่วมโต๊ะที่เขานั่งกับเพื่อนของอยู่แล้ว \"ยัยลิงกินอะไร สั่งเลย ไอ้ต้นมันเลี้ยงโว๊ย 5555นั้นไงเสียงหัวเราะของคนกินฟรี น้ำเสียงชั่งได้อารมณ์อะไรขนาดนี้ ฉันไม่รู้จะสั่งอะไรเลือกอะไรไม่ถูกสักอย่าง \"ยัยลิงกินกระเพราไก่ไข่ดาวน่ะ\" อาหารสิ้นคิดจริงๆทำไมไม่คิดจะเอาอะไรดีกว่านี้แล้วเหรอ แต่สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือเงียบปล่อยให้เขาสั่งกระเพราไก่ไข่ดาวมาให้ฉัน เมื่ออาหารมาถึงทุกคนก็จัดการกับอาหารตรงหน้าทันที และสิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือการที่เสียงที่นายจิ้งจกแซวฉันตลอดอย่างเช่น \"อ้าว ลิงกินข้าวด้วยเหรอ นึกว่ากินแต่กล้วย \" \"น่านนนนน...เข้าปากไปแล้วอร่อยไหมจ๊ะลิงคนสวย\" หรือไม่ก็ \"โธ่..ทำไมเงียบอย่างนี้ล่ะ เป็นลิงอ่ะมันต้องส่งเสียงหนวกหูตลอดเวลารู้หรือเปล่า\" ถ้าถามว่ารำคาญไหม ฉันรำคาญมาก แต่หลังฉันชักชิน \"อ้าว ลิงเสร็จซะทีนึกว่าจะกินถึงพรุ่งนี้\" ความจริงฉันไม่ได้กินช้าเลยแต่พวกนายต่างหากที่กินกันไว เพราะฉะนั้นฉันไม่ผิด นั้นคือคำพูดที่อยากจะพูดแต่ไม่ดีกว่านายนี่ถ้าเถียงด้วย เด๋วไม่เลิกราง่ายๆแน่ หลังจากอาหารมื้อนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ยังไม่วายที่จะเถียงกันนิดหน่อยก่อนที่ฉันจะขึ้นรถโดยสารกลับบ้าน  

    หลังจากวันนั้น ก็มีเรื่องราวต่างๆที่ทำให้ฉันต้องได้เจอได้เถียงกับนายจิ้งจกตลอดเวลา ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน ถ้ามีโอกาสเจอนายนั้นต้องแวะเข้ามาแซว ถ้าวันไหนนายนี่ไม่ได้แซวฉันเห็นทีจะนอนไม่หลับ เฮ้ออออออ.......ให้ตายเถอะ  แล้วฉันก็ได้ข่าวว่าทีมดานูบไปแข่งกับโรงเรียนแล้วได้ชัยชนะมาครอง เป็นการทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียนเป็นอย่างมาก  จากที่โรงเรียนไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญกับชมรมกีฬาประเภทนี้เท่าไรนัก ก็กลับมาให้ความดูแลเอาใจใส่ ให้เงินกองทุนสนับสนุน แล้วก็ยังมีความเห็นว่าจะต้องให้มีผู้จัดการทีม ไว้ค่อยดูแลจัดการเรื่องภายในทีม แต่ว่าเนื่องจากนักกีฬาภายในทีมบางคนก็เป็นที่ต้องตาต้องใจของเด็กสาวภายในโรงเรียน จึงมีเด็กสาวทั้งม.ต้นและม.ปลายมาสมัครเพื่อที่จะเป็นผู้จัดการทีม แต่เนื่องจากงานภายในชมรมไม่ใช่เบาๆ เด็กสาวต่างๆจึงค่อยๆทยอยลาออกไป  ทำให้ชมรมต้องออกมาหาผู้จัดการทีมแทน.....\"ยัยลิง...วันนี้ตอนเย็นมาที่ห้องชมรมหน่อยน่ะ\" ฉันกำลังจะถามว่าเรื่องอะไร แต่นายนี่ก็กระโดดหนีหายไปซะแล้ว อย่างนี้เขาเรียกมัดมือชกนี่หว่า....แล้วเย็นวันนั้นฉันก็จำเป็นต้องไปตามนัด เมื่อไปที่หน้า