ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มแล้วสิน่ะความรัก
ความทรงจำของชีวิต หลายเรื่องอาจทำให้คุณหัวเราะ และในทางกลับกันเรื่องราวเหล่านั้นก็อาจทำให้น้ำตาของคุณไหลรินได้เช่นเดียวกัน การที่คนเรามีเรื่องดีหรือไม่ดีเกิดขึ้นในชีวิตนั้น เป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้ร่างกายได้เป็นอย่างดี เมื่อคุณได้เรียนรู้ทั้งความสุขและความทุกข์ของตัวเอง การที่ได้รับรู้เรื่องของคนอื่นก็อาจจะเป็นเรื่องดี เพราะมันอาจจะเตือนสติไม่ให้คุณก้าวพลาดเหมือนอย่างที่ฉันก้าวพลาดมาแล้ว เรื่องนี้มีกาลเวลาเป็นตัวช่วยคลี่คายความเศร้าให้หมดไปจากใจของฉัน เมื่อมองย้อนกลับไปของวันเวลาเดิมๆวันเวลาแห่งความสุขทั้งๆที่เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขแต่ฉันก็ไม่ได้คิดที่จะหวงแหนเก็บช่วงเวลาดีเหล่านั้นเอาไว้เลย เนื่องจากฉันเองไม่ได้สนอกสนใจมันมากหนักอาจจะเป็นเพราะฉันไม่รู้จักตัวเองดีพอ ไม่เข้าใจความรู้สึกและความต้องการของตัวเองดีพอ เมื่อมาถึงจุดหนึ่งจุดที่ต้องตัดสินใจ ฉันก็เลือกที่จะ....
วันเปิดเรียนวันแรก ทุกๆคนดูจะสนุกสนานเป็นพิเศษเนื่องจากเรื่องราวต่างๆที่ทุกคนไปพบเจอมาล้วนแต่อยากถ่ายทอดออกมาให้เหล่าเพื่อนพ้องได้รับรู้กัน มีเรื่องแปลกๆมากมายที่ฉันได้รับรู้จากเหล่าเพื่อนของฉัน มันทำให้ฉันมั่นใจว่าปีการศึกษานี้ต้องมีอะไรสนุกๆอย่างแน่นอน เมื่ออาจารย์โฮมรูมของห้องเรามาถึงก็มีการแนะนำตัวกันเล็กน้อย เนื่องจากนักเรียนส่วนใหญ่รู้จักกันมาก่อนแล้วทั้งนั้น ฉันเลือกที่จะนั่งข้างพิม เราทั้งสองได้ที่นั่งกลางๆห้องซึ่งก็นับว่าเป็นทำเลดีสำหรับการแอบหลับและแอบกินขนม ซึ่งพวกเราทำกันเป็นกิจวัตรประจำวัน ฉันลืมที่จะแนะนำพิมเพื่อนสนิทของฉัน เรารู้จักกันมาตั้งแต่สองปีก่อน เราเข้ามาเรียนม.1 พร้อมกันแต่ยังไม่รู้จักพึ่งจะมารู้จักกันตอนม.2 เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายมาเป็นเพื่อนที่รู้ใจกัน พิมเป็นนที่จัดว่าสวยก็ว่าได้ มีหนุ่มๆเข้ามาขายขนมจีบให้พิมเยอะ แต่พิมก็ยังไม่เคยมีใครอาจเป็นเพราะพิมยังไม่คิดที่จะมีคนรักตอนนี้ ฉันเองเคยถามพิมบ่อยว่าไม่คิดจะชอบใครบ้างเลยเหรอ พิมให้คำตอบในแบบฉบับของพิมว่า ตอนนี้อาจจะยัง แต่อนาคตข้างหน้าถ้าเราเจอคนที่เราคิดว่าใช่ เราก็คงชอบเขามั้ง ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะ เพราะคำตอบแบบนี้ของพิมทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่คิดว่าพิมหยิ่ง จึงเริ่มหายไปทีละคน แต่ก็มีคนอื่นเข้ามาใหม่เรื่อยๆ มีหลายคนเคยเข้ามาอ้อนวอนฉันบอกว่าให้ช่วยเชียร์หน่อย แต่ก็ไม่เป็นผล พิมใจแข็งเหลือเกิน....ที่โรงเรียนของเรามีการจัดตั้งชมรมขึ้นมากมาย เพื่อนให้นักเรียนทุกๆคนเข้าสังกัดในชมรมใดชมรมหนึ่งฉันกับพิมเลือกที่จะเข้าชมรมของหมวดวิชาวิทยาศาสตร์ คงเป็นเพราะเราเลือกเรียนสายวิทย์ จึงคิดว่าชมรมนี้น่าจะมีประโยชน์กับเรามากที่สุด และที่มาของเรื่องราวต่างๆก็เกิดขึ้นตรงนี้นี่เอง วันนั้นทางชมรมฟุตบอลได้จัดให้มีการแข่งขันกันขึ้น นักเรียนทั้งโรงเรียนให้ความสนใจกันทั้งนั้น ยกเว้นฉันและพิมที่อยากจะไปดูอยู่เหมือนกัน แต่เนื่องจากงานของทางชมรมที่เราต้องทำให้เสร็จ แต่เราก็รีบทำจนเสร็จทันไปดูรอบตัดสิน รอบตัดสินนั้นเป็นการเข้าแข่งขันระหว่าง ทีมดานูบ และทีมเรดตาร์ การแข่งขันดำเนินไปเรื่อยๆ ฉันเองยืนอยู่ข้างสนามฝั่งของทีมดานูบ เมื่อถึงเวลาพักครึ่งแรก นักกีฬาทั้งหมดก็กลับเข้ามานั่งพัก และเนื่องจากทีมกีฬาที่โรงเรียนจะไม่มีผู้จัดการทีม จึงทำให้ต้องจัดการกันเอง สักพักฉันก็ได้ยินเหมือนมีใครพูดอะไรแต่ได้ยินไม่ชัด จนเขาต้องพูดใหม่อีกครั้ง \" ยัยลิง เอาผ้าเย็นมาให้ที\" นั้นคือประโยคที่ฉันได้ยิน ใครเรียกใครล่ะ ไม่เห็นมีใครทำตามที่ตานั้นบอกเลย แล้วผู้ชายคนนั้น ก็เดินเข้ามาใกล้ตัวฉัน แล้วบอกว่า \"นี่ยัยลิง บอกให้เอาผ้าเย็นให้ แค่นี้ทำให้ไม่ได้หรือไง คนไทยเปล่าเนี่ย\" ฉันอึ้งแต่พอได้สติก็ถามกลับไปว่า \"นายเรียกฉันว่าไงน่ะ\" \"ก็ยัยลิงไง\" เขาตอบฉันมาหน้าตาเฉยมาก \"เร็วๆผ้าเย็นอ่ะ\" ฉันไม่รู้จะทำไงเอาไว้ให้จบการแข่งขันก่อนฉันต้องจัดการถามนายนี่ให้ได้ว่า ถือดีไงมาเรียกฉันว่ายัยลิง แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันทำได้ก้คือ ส่งผ้าเย็นไปให้นายนั้น แต่เหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดเพราะหลังจาที่ฉันส่งผ้าไปให้นายนั้น นักกีฬาคนอื่นๆก็พากันใช้ฉัน ให้ฉันหยิบนู่นหยิบนี่ พิมเองก็เข้ามาช่วยด้วย เพราะนักกีฬามีตั้ง 11 คนแต่พวกเรามีแค่ 2 คนเองพอหมดเวลาพักพวกเขาก็ลงสนามไปแข่งต่อ ฉันกับพิมก็ออกไปนั่งข้างๆสนาม...และแล้วการแข่งขันก็จบลง ทีมเรดตาร์ชนะทีมดานูบ 2:1 ทีมดานูบเองก็เศร้าที่ตัวเองไม่ชนะ แต่คงไม่ได้คิดไรมากหรอก เพราะที่ดูๆไปพวกเขาทั้งสองทีมก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น ฉันอยากจะเดินเข้าไปถามนายนั้นจริงๆว่าทำไมมาเรียกฉันว่ายัยลิง แต่พิมบอกว่าพวกเราต้องรีบไปเข้าเรียนคาบสุดท้าย ฉันเลยจำใจต้องเดินตามพิมไป ฝายไว้ก่อนนายจิ้งจกไว้ฉันเจอนายเมื่อไรน่ะ คอยดูเถอะ...และแล้วเราก็เรียกคาบสุดท้ายจบ ฉันพึ่งจะสะสางเรื่องรายงานจบก็กำลังจะกลับบ้าน ส่วนพิมนั้นพ่อเขามารับกลับตั้งนานแล้ว ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงสนามฟุตบอลเห็นนายนั้นนายจิ้งจกความจริงฉันก็ไม่อยากจะเข้าไปหาเรื่องนายนั้นหรอกน่ะ ถ้านายนั้นไม่ตะโกนเรียกฉันว่ายัยลิงอีก ให้ตายเถอะ...ฉันเดินตรงเข้าไปหานายนั้น เมื่อเดินไปถึงสนาม ทุกคนก็หยุดเล่นบอลกัน นายนั้นก็เดินเข้ามาหาฉันเช่นกัน \"ว่าไง..ยัยลิง\"
วันเปิดเรียนวันแรก ทุกๆคนดูจะสนุกสนานเป็นพิเศษเนื่องจากเรื่องราวต่างๆที่ทุกคนไปพบเจอมาล้วนแต่อยากถ่ายทอดออกมาให้เหล่าเพื่อนพ้องได้รับรู้กัน มีเรื่องแปลกๆมากมายที่ฉันได้รับรู้จากเหล่าเพื่อนของฉัน มันทำให้ฉันมั่นใจว่าปีการศึกษานี้ต้องมีอะไรสนุกๆอย่างแน่นอน เมื่ออาจารย์โฮมรูมของห้องเรามาถึงก็มีการแนะนำตัวกันเล็กน้อย เนื่องจากนักเรียนส่วนใหญ่รู้จักกันมาก่อนแล้วทั้งนั้น ฉันเลือกที่จะนั่งข้างพิม เราทั้งสองได้ที่นั่งกลางๆห้องซึ่งก็นับว่าเป็นทำเลดีสำหรับการแอบหลับและแอบกินขนม ซึ่งพวกเราทำกันเป็นกิจวัตรประจำวัน ฉันลืมที่จะแนะนำพิมเพื่อนสนิทของฉัน เรารู้จักกันมาตั้งแต่สองปีก่อน เราเข้ามาเรียนม.1 พร้อมกันแต่ยังไม่รู้จักพึ่งจะมารู้จักกันตอนม.2 เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายมาเป็นเพื่อนที่รู้ใจกัน พิมเป็นนที่จัดว่าสวยก็ว่าได้ มีหนุ่มๆเข้ามาขายขนมจีบให้พิมเยอะ แต่พิมก็ยังไม่เคยมีใครอาจเป็นเพราะพิมยังไม่คิดที่จะมีคนรักตอนนี้ ฉันเองเคยถามพิมบ่อยว่าไม่คิดจะชอบใครบ้างเลยเหรอ พิมให้คำตอบในแบบฉบับของพิมว่า ตอนนี้อาจจะยัง แต่อนาคตข้างหน้าถ้าเราเจอคนที่เราคิดว่าใช่ เราก็คงชอบเขามั้ง ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะ เพราะคำตอบแบบนี้ของพิมทำให้ผู้ชายส่วนใหญ่คิดว่าพิมหยิ่ง จึงเริ่มหายไปทีละคน แต่ก็มีคนอื่นเข้ามาใหม่เรื่อยๆ มีหลายคนเคยเข้ามาอ้อนวอนฉันบอกว่าให้ช่วยเชียร์หน่อย แต่ก็ไม่เป็นผล พิมใจแข็งเหลือเกิน....ที่โรงเรียนของเรามีการจัดตั้งชมรมขึ้นมากมาย เพื่อนให้นักเรียนทุกๆคนเข้าสังกัดในชมรมใดชมรมหนึ่งฉันกับพิมเลือกที่จะเข้าชมรมของหมวดวิชาวิทยาศาสตร์ คงเป็นเพราะเราเลือกเรียนสายวิทย์ จึงคิดว่าชมรมนี้น่าจะมีประโยชน์กับเรามากที่สุด และที่มาของเรื่องราวต่างๆก็เกิดขึ้นตรงนี้นี่เอง วันนั้นทางชมรมฟุตบอลได้จัดให้มีการแข่งขันกันขึ้น นักเรียนทั้งโรงเรียนให้ความสนใจกันทั้งนั้น ยกเว้นฉันและพิมที่อยากจะไปดูอยู่เหมือนกัน แต่เนื่องจากงานของทางชมรมที่เราต้องทำให้เสร็จ แต่เราก็รีบทำจนเสร็จทันไปดูรอบตัดสิน รอบตัดสินนั้นเป็นการเข้าแข่งขันระหว่าง ทีมดานูบ และทีมเรดตาร์ การแข่งขันดำเนินไปเรื่อยๆ ฉันเองยืนอยู่ข้างสนามฝั่งของทีมดานูบ เมื่อถึงเวลาพักครึ่งแรก นักกีฬาทั้งหมดก็กลับเข้ามานั่งพัก และเนื่องจากทีมกีฬาที่โรงเรียนจะไม่มีผู้จัดการทีม จึงทำให้ต้องจัดการกันเอง สักพักฉันก็ได้ยินเหมือนมีใครพูดอะไรแต่ได้ยินไม่ชัด จนเขาต้องพูดใหม่อีกครั้ง \" ยัยลิง เอาผ้าเย็นมาให้ที\" นั้นคือประโยคที่ฉันได้ยิน ใครเรียกใครล่ะ ไม่เห็นมีใครทำตามที่ตานั้นบอกเลย แล้วผู้ชายคนนั้น ก็เดินเข้ามาใกล้ตัวฉัน แล้วบอกว่า \"นี่ยัยลิง บอกให้เอาผ้าเย็นให้ แค่นี้ทำให้ไม่ได้หรือไง คนไทยเปล่าเนี่ย\" ฉันอึ้งแต่พอได้สติก็ถามกลับไปว่า \"นายเรียกฉันว่าไงน่ะ\" \"ก็ยัยลิงไง\" เขาตอบฉันมาหน้าตาเฉยมาก \"เร็วๆผ้าเย็นอ่ะ\" ฉันไม่รู้จะทำไงเอาไว้ให้จบการแข่งขันก่อนฉันต้องจัดการถามนายนี่ให้ได้ว่า ถือดีไงมาเรียกฉันว่ายัยลิง แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันทำได้ก้คือ ส่งผ้าเย็นไปให้นายนั้น แต่เหตุการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดเพราะหลังจาที่ฉันส่งผ้าไปให้นายนั้น นักกีฬาคนอื่นๆก็พากันใช้ฉัน ให้ฉันหยิบนู่นหยิบนี่ พิมเองก็เข้ามาช่วยด้วย เพราะนักกีฬามีตั้ง 11 คนแต่พวกเรามีแค่ 2 คนเองพอหมดเวลาพักพวกเขาก็ลงสนามไปแข่งต่อ ฉันกับพิมก็ออกไปนั่งข้างๆสนาม...และแล้วการแข่งขันก็จบลง ทีมเรดตาร์ชนะทีมดานูบ 2:1 ทีมดานูบเองก็เศร้าที่ตัวเองไม่ชนะ แต่คงไม่ได้คิดไรมากหรอก เพราะที่ดูๆไปพวกเขาทั้งสองทีมก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น ฉันอยากจะเดินเข้าไปถามนายนั้นจริงๆว่าทำไมมาเรียกฉันว่ายัยลิง แต่พิมบอกว่าพวกเราต้องรีบไปเข้าเรียนคาบสุดท้าย ฉันเลยจำใจต้องเดินตามพิมไป ฝายไว้ก่อนนายจิ้งจกไว้ฉันเจอนายเมื่อไรน่ะ คอยดูเถอะ...และแล้วเราก็เรียกคาบสุดท้ายจบ ฉันพึ่งจะสะสางเรื่องรายงานจบก็กำลังจะกลับบ้าน ส่วนพิมนั้นพ่อเขามารับกลับตั้งนานแล้ว ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงสนามฟุตบอลเห็นนายนั้นนายจิ้งจกความจริงฉันก็ไม่อยากจะเข้าไปหาเรื่องนายนั้นหรอกน่ะ ถ้านายนั้นไม่ตะโกนเรียกฉันว่ายัยลิงอีก ให้ตายเถอะ...ฉันเดินตรงเข้าไปหานายนั้น เมื่อเดินไปถึงสนาม ทุกคนก็หยุดเล่นบอลกัน นายนั้นก็เดินเข้ามาหาฉันเช่นกัน \"ว่าไง..ยัยลิง\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น