Shirudo school โรงเรียนลับซ่อนเงื่อน

Say hiค่ะ โยคุนะคะ จะบอกว่าสำหรับคนที่ไม่เห็นปกคือปกยังไม่เสร็จนะคะ ถ้าเสร็จแล้วจะใส่ปกให้เจ้าค่ะ เนื่องจากโยคุก็ไม่ได้ถนัดวาดมากสักเท่าไรนะเจ้าค่ะ โยคุก็ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะเจ้าคะ แล้วก็สามารถติชมกันได้ตามสบายเลยนะเจ้า แต่ขอบอกไว้ตรงนี้ก่อนเลยนะเจ้าคะว่าอย่าพึ่งด่วนสรุปว่าพระเอกนางเอกเป็นใครหรือใครคู่กับใครนะเจ้าคะ แต่ถ้าต้องการให้คนนั้นคู่กับคนนี้ก็คอมเม้นต์ได้นะเจ้าคะเพราะโยคุจะพยายามแต่งบทพิเศษให้นะเจ้าคะ

โรงเรียนแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่เมืองนี้มีผู้คนอยู่สองประเภทนั่นก็คือ หนึ่งคนธรรมดา และสองจอมเวทย์ ผู้คนสองประเภทนี้มักจะไม่กล้ามีเรื่องกันและอาศัยอยู่ร่วมกันในเมือง ปะปนกันไปจนเวลาล่วงเลยผ่านมานานนับพันๆปีจึงไม่สามารถดูออกได้ว่าใครเป็นประเภทใด โรงเรียนแห่งนี้จึงมีนักเรียนในโรงเรียนอยู่ปะปนกันไป แต่ทว่า โรงเรียนแห่งนี้ถึงจะดูธรรมดาแต่กลับมีความลับซ่อนอยู่ เหตุการณ์หนึ่งที่จะเกิดขึ้นในรอบห้าปีที่เรียกว่า'mansion hole'จะเป็นอันตรายกับนักเรียนทุกคน...

.

.

.

"ใกล้ถึงเวลาแล้วสิน้า~ ช่างเป็นเวลาที่... แสนสุขซะจริง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!"

เสียงอันน่าสพรึงกลัวก้องกังวานมาจากความมืดมิด หญิงสาวผมสีแดงที่ดูใสซื่อแต่ภายในดูน่ากลัวหัวเราะขบขันออกมาด้วยความสะใจและตื่นเต้น เธอหยิบมีดสั้นสีแดงขึ้นมมาพลางเอ่ยเรียกคนที่พึ่งเดินมาถึงหน้าห้องของเธอที่ทำสีหน้าเครียดแค้นประดุจโดนพรากคนสำคัญไป

"พี่จ๋า ใกล้จะถึงแล้วนะ ครั้งนี้มันมาด้วยล่ะค่ะ ฮิฮิ"

หญิงสาวในห้องตีเสียงซื่อ

"งั้นสินะ คราวนี้... มันไม่รอดแน่"

ผู้ที่ยืนอยู่ข้างนอกห้องเอ่ยขึ้นด้วยความแค้นแล้วนำจี้ห้อยคอเส้นหนึ่งขึ้นมา เขาค่อยๆเปิดฝาจี้ขึ้น เปิดออกมาก็พบกับรูปๆหนึ่งซึ่งเป็นรูปของเขาเอง กับผู้หญิงอีกคนที่ดูท่าว่าจะเป็นคนสำคัญของเขาที่เสียไปมิหนำซ้ำยังเป็นคนที่เขาเสียไปต่อหน้าต่อโดยไม่ใช่เพราะโรคภัยไข้เจ็บแต่กลับเป็นการถูกฆ่า...

"ชั้นจะต้องแก้แค้นให้เธอให้ได้โชริ"

"นี่ๆ ยะฮาริจังช่วยชั้นหน่อยได้มั้ยจ้ะ?"

เสียงใสๆเอ่ยขึ้นพลางทำหน้าอ้อนวอน

"นะจ๊าาา~~~"

เจ้าของเสียงอ้อนวอนซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ละมุนขึ้นเรื่อยๆ

"ก...ก็ได้ค่ะ แล้ว... จะให้ช่วยเรื่องอะไรงั้นหรอคะคุณอะไม?"

ยะฮาริตอบหญิงสาวตรงหน้าอย่างอ้ำๆอึ้งๆ

"ก็ซะกะนะคุงน่ะสิ ไม่ยอมช่วยงานกลุ่มเลยอ่ะ ทั้งที่พึ่งมาใหม่แท้ๆนะก็ยัง... ยังไงก็ช่างมันเถอะ! ยะฮาริจังก็ช่วยไปบอกคุราบิคุงให้เตือนพี่ชายเค้าทีละกันนะ! พอดีว่า...ชั้นไม่กล้าไปให้เข้าช่วยน่ะ..."

อะไมกล่าวด้วยสีหน้าหงอยๆก่อนจะเดินไปหาอุสึคุชิน้องชายของเธอ ยะฮาริถึงจะไม่ค่อยอยากคุยกับคุราบิเท่าไหร่ก็จำใจต้องทำ แท้จริงแล้วคนบ้านนี้ก็ไม่ค่อยนิสัยดีเท่าไหร่ ใครๆก็รู้กันว่าตระกูลชาโดะไม่ค่อยเป็นมิตรกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนของตระกูลเดียวกัน และยิ่งเป็นตระกูลที่ขึ้นชื่อเรื่องความใจดีเอื้ออาทรนั้นแล้วก็ยิ่งไม่เป็นมิตรด้วย บางครั้งเห็นชักดาบมาฆ่าฟันกันก็มี เพราะเหตุนี้ตระกูลชาโดะจึงไม่ค่อยมีคนเข้าหาหรือมีเพื่อนสนิทมิตรสหายสักเท่าไหร่ ส่วนเวลาที่จะหาคู่ให้แก่ผู้ที่อยู่ในตระกูลชาโดะก็จะมีการหมั้นหมายไว้ให้ และแน่นอนว่าถึงไม่รัก ก็ต้องแต่ง ด้วยกฏนี้จึงทำให้ผู้ที่อยู่ตระกูลอื่นใจสลายกันเป็นอันยกใหญ่ แต่หากทั้งสองรักกันอยู่แล้วก็ถือว่าโชคดีไป แต่มันก็เป็นคู่ที่หายากระดับโลกเลยทีเดียว

"เอ่อ... คุราบิคุง..."

"ว่า"

น้ำเสียงเยียบเย็นสุดแสนจะเย็นชาตอบเธอด้วยสีหน้านิ่งเงียบ

'หยึย...ไม่ยุ่งดีกว่ามั้ยเนี่ย แต่ก็ช่างเถอะ ตอบว่าจะช่วยมาแล้วนี่นะ...'

ยะฮาริคิดในใจพลางถอนหายใจ ตอนนี้เธอไม่มีทางให้เลือกจนต้องจำใจบอกไปไม่งั้นเธอคงโดนอะไมโกรธแน่

"คิดว่า... ช่วยบอกพี่ชายของนายทีได้มั้ว่า..."

"ว่าอะไร?"

ยะฮาริกลืนน้ำลายตัวเองดังอึกแล้วถอนหายใจอีกครั้ง

"เอ่อ... ว่า... ให้ช่วยทำงานกลุ่มหน่อย...น่ะ"

สีหน้าของคุราบิหม่นขึ้นทันที

'น..น่ากลัว!'

ยะฮาริคิดในใจด้วยความหวาดกลัว

"ก็แค่นั้น"

คุราบิเอ่ยแล้วลุกขึ้นพรวดแล้วเดินไปหาซะกะนะทันที

'โฮ่ย!!! เกือบตายแล้วชั้น...'

ยะฮาริทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ของตนแล้วฟุบหัวลงไปบนโต๊ะ

"ขอบใจมากเลยนะจ้ะยะฮาริ เธอนี่สุดยอดจริงๆเลยจ้ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณอะไม..."

"เธอไม่กลัวเลยหรอนั่นน่ะ?"

หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของเสียงนี้ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เธอจ้องมองมาที่ยะฮาริ

"กลัวสิจ้ะมักเก็ทสึจัง แต่ถึงยังไงก็เพื่อนกันนี่นะ..."

"ถึงไอเจ้าหินสีชาดนั่นจะไม่ยอมรับเราเป็นเพื่อนก็ตามงั้นสิ?"

ประโยคนี้ไม่ใช่เล่นๆเลยสำหรับทุกคน หินสีชาด... คำนี้ถึงจะเหมาะกับคุราบิก็ตามแต่มันก็ไม่สมควรที่จะเรียกแบบนั้น ขืนตระกูลชาโดะมาได้ยินเข้าคงจะซวยมากแน่ๆ ถ้าคนที่เรียกแบบนั้นไม่ใช่ตระกูลชั้นสูงแบบมังเก็ทสึ... ตระกูลคารุอิ ตระกูลคารุอิเป็นหนึ่งในตระกูลพิทักษ์เมืองระดับกลาง ตระกูลพิทักษ์เมืองจะมีสามชั้นด้วยกัน หากแต่ชั้นสูงยังไม่มีใครรู้ว่ามีตระกูลอะไรบ้าง หลายคนเคยสงสัยและพยายามค้นคว้าแล้วแต่กลับไม่พบ กลับพบแค่เพียงรูปๆหนึ่งที่มีเพียงคนสองคนที่ดูเก่าแก่ราวกับผ่านมาหลายร้อยปีแล้วเพียงเท่านั้น...

"อย่าเรียกเค้าแบบนั้นสิมังเก็ทสึ"

หญิงสาวสวมสร้อยอัญมณีสีขาวบริสุทธิ์ที่แสดงถึงความเป็นตระกูลเตนโนฮาเนะ ตระกูลหนึ่งในตระกูลพิทักษ์ชั้นระดับกลางที่เป็นมิตรสหายกับตระกูลคารุอิมานาน

"อ้าวโทริจังกลับมาแล้วหรอจ้ะ?"

อะไมกล่าวอย่างประหลาดใจ เนื่องจากก่อนหน้านี้หนึ่งอาทิตย์โทริถูกส่งไปตรวจตราที่เขตคุเรียคาวะที่กำลังประสบปัญหาเรื่องปีศาจบุกอยู่ในช่วงนี้

"กลับมาแล้วล่ะค่ะคุณอะไม ว่าแต่ว่าช่วงที่ชั้นไม่อยู่เนี่ยมีงานการบ้านอะไรบ้างงั้นหรอคะ?"

เธอตอบแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่องงานทันที

"ก็มีงานกลุ่มของวิชาประวัติศาสตร์ของอาจารย์มิจิน่ะจ้ะ"

"เรื่องอะไรหรอคะ?"

"เรื่องหลักแบบการปกครองในเมืองน่ะนะถ้าจำไม่ผิด"

"เห? งั้นยะฮาริก็สบายเลยสิเนี่ยฉันเห็นเธอท่องมาตั้งนาน"

โทริกล่าวด้วยสีหน้าคล้ายต้องการจะถามตามมาติดๆกัน

"ก็คงจะไม่ขนาดนั้นมั้งจ้ะ ยังมีเรื่องการปกครองกับตระกูลผู้ดูแลอีก การปกครองน่ะพอได้อยู่ แต่ตระกูลผู้ที่ดูแลนี่สิแทบจะหาข้อมูลไม่ค่อยเจอเลย..."

ยะฮาริกล่าวขึ้นมาพลางทำหน้าท้อแท้

"เอาเถอะๆ งั้นเราพักเรื่องงานกันก่อนดีมั้ย ชั้นได้ยินมาว่าวันนี้เป็นวันอะไรสักอย่างนี่แหละ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าดีหรือร้าย"

มังเก็ทสึกล่าวแล้วครุ่นคริด สีหน้าของเธอชัดเจนมากเวลาจริงจัง ถึงตอนยิ้มจะไม่ค่อยมีใครสังเกตุเห็นก็เถอะ

"ชั้นก็ได้ยินเค้าซุบซิบกันมาเหมือนกันแต่ไม่แน่ใจว่าวันอะไร"

ในขณะที่อะไมพูดจบนั้นไม่นานนักบรรยากาศก็เปลี่ยนไป ทุกคนพากันแตกตื่นกันไปหมด ยะฮาริหันไปมองที่นาฬิกาในห้อง

ขณะนี้เวลา 15:00 น. โรงเรียนนี้เลิกเรียน 14:30 น. และครูจะปล่อยให้นักเรียนกลับในเวลา15:00 น. แต่ทุกวันบรรยากาศมันไม่ใช่แบบนี้ ห้องพักรวมรักเรียนที่พวกเธอกำลังอยู่ก็เปลี่ยนสภาพเหมือนถูกทำลายให้ดูทรุดโทรมเสียหาย สีฟ้าด้านนอกดำทมึนประดุจอยู่อีกที่ หากไม่นับเสียงนักเรียนที่แตกตื่นกันแล้วนั้น ในอาคารเรียนมืดและเงียบสงัดมาก ภายนอกโรงเรียนจากที่เคยเป็นถนนและบ้านคนนั้นกลับกลายเป็นเสมือนป่าช้าที่มืดมิดไร้ที่สิ้นสุด

--------------------------------------------------

เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปติดตามได้ในบทที่ 1

--------------------------------------------------

ช่วง "คุยกับโยคุ"

ชอบกันมั้ยเอ่ยเจ้าคะ เรื่องใหม่เจ้าค่ะ คอมเม้นต์คือกำลังใจของเรื่องนี้นะเจ้าคะ ถ้าชอบก็กรุณาfavouriteไว้ด้วยนะเจ้าคะรักรีดเดอร์ทุกคนนะเจ้าคะ//ส่งลิ้ตเติ้ลฮาร์ตไป