[Short Fic] The letter --onteam--

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

อนแทม♥

Lee jun ki
♥
Lee tae min

เนื้อเรื่อง

6.00 น.
“สายแล้วๆ ทำไงดี” แทมินพูดขณะใส่รองเท้า
“วันนี้รีบไปทำงานอีกแล้วหรอลูก” แม่ของแทมินพูด
“อะ...ครับ” ก็ไม่อยากจะโกหกแม่หรอกนะ แต่บอกไปคงไม่ดีเท่าไหร่
“กินข้าวก่อนสิลูก เมื่อคืนแม่เห็นทำไปแล้วบางส่วนนี่ ยังไม่เสร็จอีกหรอ”
“ครับ เหลืออีกเยอะเลย ไปแล้วนะครับ สวัสดีครับ” แทมินโค้งหัวให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะวิ่งออกไป
“ไปดีๆนะลูก” แม่ของแทมินพูดตามด้วยความเป็นห่วง

ณ. โรงเรียน SM
6.40 น.
“แทมิน อ้าว! รีบไปไหนอ่ะ” มินโฮทักแทมินที่วิ่งเข้าโรงเรียนมา
“ไปทำภารกิจ ฝากหน่อย เดี๋ยวมาหา” แทมินพูดแล้วส่งกระเป๋าให้มินโฮ
“อีกล่ะ แล้วตามมาล่ะ”
“อืม” แทมินพูดแล้วตรงไปยังที่หมาย

ณ. ห้องม.ตอนปลาย ปี 2 ห้อง A

“ฮู้ว~ ทันอยู่” แทมินพูดขึ้นเมื่อไม่มีใครอยู่ในห้อง
แทมินเดินตรงไปยังโต๊ะที่คุ้นเคย ถึงแม้จะไม่ได้มาทุกวันก็เถอะ
“ลี จิน กิ” แทมินพูดชื่อเจ้าของโต๊ะออกมาเบาๆ
แทมินค่อยๆ วางจดหมายที่เขียนมาทั้งคืน(โดยที่แม่คิดว่าเป็นงาน)บนโต๊ะของอนยู โดยไม่ลืมทิ้งโน้ตว่า
‘ฮยองอ่านตอนเย็นนะ แล้วก็อย่าลืมไปอ่านที่เดิมนะ คนๆ นี้จะเฝ้าดูอยู่ห่างๆ’
“เรียบร้อย” แทมินพูดกับตัวเองแล้วมุ่งหน้าไปหามินโฮที่รออยู่

“เสร็จแล้วหรอ” มินโฮที่ตอนนี้นั่งอยู่กับคีย์พูด
“อืม ^^”
“เขียนจดหมายอยู่ได้ ทำไมไม่ไปสารภาพสักทีห๊ะ” คีย์พูดอย่างเบื่อหน่ายที่เพื่อนรักของตัวเองต้องวิ่งเช้าวิ่งเย็นเพื่อส่งจดหมายให้รุ่นพี่อนยู
“อืมนั้นสิ เห็นเวลาฮยองอ่านจดหมายก็ยิ้มจนหน้าบาน พี่เค้าอาจจะมีใจให้ก็ได้” มินโฮพูดสมทบคีย์
“พี่เค้าอาจจะชอบจดหมาย แต่ไม่ได้ชอบฉันนิ”
“แล้วไม่ลองล่ะ” มินโฮพูด
“แล้วใครจะไปชีวิตราบรื่นเหมือนพวกนายสองคนล่ะ ชิ” แทมินพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ก็คนมันรักกัน ทำไงได้ เน้อะ” มินโฮพูดแล้วโอบคีย์
“ปล่อยเลยนะ” คีย์พูดพร้อมพยายามดันตัวมินโฮให้ออก
“ไม่ปล่อย จะทำไม” มินโฮพูดแล้วแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก
“ย๊า! มินโฮ!” คีย์โวยวาย
“ไปดีกว่า เห็นพวกนายสองคนแล้วบาดใจ” แทมินพูดแล้วเดินไป

 
ตอนเย็น

“อีกแล้วหรอ” คีย์บ่นเมื่อถูกแทมินลากให้มายังที่ประจำ
“แปปเดียวน่า เดี๋ยวพวกนายสองคนก็ได้ไปเที่ยวกัน” แทมินพูดพร้อมมองหาคนที่ต้องการเจอ
“มาแล้วๆ” มินโฮบอกแทมิน
“ฮยองเค้าก็ยังอุตส่าห์ทำตามที่นายทิ้งโน้ตไว้เน้อะ แสดงว่าฮยองต้องแอบชอบนายแน่เลยแทมิน” คีย์พูด
“ไม่หรอก” แทมินพูดแต่ถึงอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง

Onew Part

“น้องคนนี้อีกแล้วหรอ” จงฮยอนพูด
“อืม” อนยูพูดยิ้มๆแล้วเปิดจดหมายออกมาอ่าน
‘ฮยอง เมื่อวานฮยองแข่งบาสใช่มั๊ย ผมขอโทษนะฮะที่ไปดูฮยองไม่ได้เพราะถูกครูสั่งให้ไปช่วยขนรายงาน แต่ผมเชื่อว่าฮยองต้องเท่ที่สุดแน่ๆ ไว้มีแข่งครั้งหน้าผมจะไปดูให้ได้ อย่าลืมมองหาผมนะ(ถ้ารู้ว่าผมเป็นใคร คิคิ)’
“เขียนซะเหมือนลูกรายงานความพฤติให้พ่ออ่าน” จงฮยอนพูด
“นายมาแอบอ่านทำไมห๊ะ จริงๆ เลย” อนยูพูดแต่ก็ยิ้มไปด้วย
“นายชอบมากเลยหรอจดหมายแบบนี้ เห็นมีจดหมายตั้งเยอะตั้งแยะแต่ไม่เคยอ่านนอกจากจดหมายนี้”
“ก็ฉันชอบอ่ะ มันรู้สึกเหมือนมีคนกำลังดูแลอยู่ใกล้ๆ”
“ถ้าคนส่งน่าตาเหมือนคางคกนายยังจะอยากให้น้องคนนั้นมาดูแลอยู่มั๊ย”
“เออ...คงไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง”

 
เช้าวันต่อมา

“แทมิน” คีย์พูด
“หืม?” แทมินพูดพร้อมยิ้มอย่างสดใส
“นายไปส่งจดหมายมาอีกแล้วหรอ”
“อืม” แทมินยังคงยิ้มไม่หุบ
“วันนี้นายเป็นอะไร ยิ้มเกินหน้าเกินตา” มินโฮถาม
“ก็เห็นพวกนายคะยั้นคะยอมากๆ ฉันเลยจะทำสิ่งที่พวกนายบอก”
“ทำอะไร” คีย์ถาม
“อย่าบอกนะว่า” มินโฮพูดขึ้นมาเมื่อนึกออก
“อืม” แทมินตอบ
“อะไรอ่ะ บอกกันมั้งดิ” คีย์พูดอย่างอารมณ์เสียที่ไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียว
“ก็ฉัน...เขียนจดหมายนัดเจอฮยอง”
“แล้วทำไมอ่ะ” คีย์ถามเพราะยังงงอยู่
“ก็เท่ากับว่าฉันกำลังจะเปิดเผยตัวไงล่ะ” แทมินพูดแล้วยิ้มเขินๆ
“อ่อ เข้าใจล่ะ แหมๆ ขอให้สมหวังนะ” คีย์พูดให้กำลังใจแทมินที่เป็นขี้อาย
“เหมือนเราสองคนเน้อะ” มินโฮพูดแล้วเนียนโอบคีย์เหมือนเดิม
“ย๊า! เดี๋ยวโดน” คีย์ทำท่าจะต่อยมินโฮ
“แหม ท่าต่อยยังน่ารักเลย” มินโฮพูดล้อคีย์
“อยากโดนใช่มั๊ยห๊ะ” คีย์พูดขู่แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมต่อยอยู่ดี
“พวกนายสองคนสักวันคงได้ฆ่ากันตาย” แทมินส่ายหัวกับเพื่อนรักทั้งสองคนที่แสนจะรักกัน

Onew Part

ณ. ห้องม.ตอนปลาย ปี 2 ห้อง A

“อ้าว วันนี้น้องเค้าไม่แปะโน้ตว่าให้อ่านตอนเย็นเหมือนเดิมแล้วหรอ” จงฮยอนพูดเมื่อเห็นเพื่อนหยิบจดหมายขึ้นมา
“อืม คงลืมมั้ง” อนยูพูดแล้วกำลังจะเก็บจดหมายใส่กระเป๋า
“เดี๋ยวสิ น้องเค้าอ่านจะอยากให้แกอ่านเลยมั้ง น้องเค้าไม่เคยลืมเลยนะ จะมาลืมวันนี้ได้ไง” จงฮยอนพูดร่ายยาว
“ที่แกสรรหาเหตุผลมาพูดนี่ เพราะแกอยากอ่านจดหมายใช่มั๊ย”
“อืม” จงฮยอนตอบ
“แกะก็ได้”
อนยูค่อยๆ แกะจดหมายออกแล้วอ่าน
‘ฮยอง วันนี้เจอกันที่เดิมตอนเย็นนะฮะ ผมมีเรื่องอะไรจะบอก ด้วยตัวของผมเอง ^^ (ไม่ต้องเอาเพื่อนพี่มานะ ผมอาย)’
“มีการสั่งห้ามฉันไปด้วยแห้ะ” จงฮยอนพูดอย่างเซงๆ
“อืม…” อนยูพูดมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย
“เป็นอะไรห๊ะ” จงฮยอนถามเมื่อสังเกตเห็นสีหน้ากังวลของอนยู
“ฉันจะไปดีมั๊ยว่ะ” อนยูถามจงฮยอน
“ก็ไปดิ ฉันอยากรู้ว่าน้องคนนั้นจะเป็นใคร”
“แต่...นายก็พอเดาออกใช่มั๊ยว่าน้องจะพูดอะไรถ้าฉันไป”
“อืม แน่นอน สารภาพรักนายไง”
“นายก็รู้ใช่มั๊ยว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“อ่อ น้องน่าหวานคนนั้นน่ะหรอ”
“อืม ฉันไม่อยากให้ความหวังน้องเค้าน่ะ”
“อ่อ...” เมื่อจงฮยอนเข้าใจทุกอย่างก็เริ่มเครียดตามอนยู
“ทำไงดีว่ะ”
“ก็...แล้วแต่แก”
“อืม...”

ตอนเย็น

“พี่อนยูจะมามั๊ยนะ” แทมินพูด
“นายก็ไปยืนที่ที่นายนัดสิ พี่เค้าจะได้เห็นแล้วเดินมา” คีย์พูด
“อืม จริงด้วย นายสองคนไปเที่ยวก่อนเถอะ” แทมินพูดแล้วดันคีย์กับมินโฮให้ออกไป
“แหม ที่นี่ไล่ จะดูอ่ะ ทำไม” มินโฮพูดพร้อมยืนนิ่งไม่ขยับ
“ออกไปเลย คนมันก็อายเป็นนะเว้ย เดี๋ยวแกก็ได้ล้อฉันยันชาติหน้า”
“อืม ฉันเข้าใจ ถ้าพวกเรายังอยู่มีหวังแทมินยิ่งเขินไม่ได้สารภาพรักสักที ไปเถอะมินโฮ” คีย์พูดแล้วดันมินโฮให้เดินไป
“เพราะนายขอร้องฉันนะ ไปก็ได้” แล้วทั้งสองก็หายตัวไปจากโรงเรียน
อนยูฮยอง ฮยองจะมาตามที่นัดไว้มั๊ยนะ
แทมินค่อยๆ เดินไปนั่งรอที่โต๊ะที่อนยูนั่งอ่านจดหมายของเค้าทุกครั้ง

18.00 น.

ฮยองโดนครูใช้เหมือนเรารึป่าวนะ มาช้าจัง

18.30 น.

หรือฮยองจะซ้อมบาสนะ เดี๋ยวสัก 1 ทุ่ม ก็คงเลิกซ้อมล่ะมั้ง

19.00 น.

หรือจะทำรายงานอยู่นะ เฮ้อ~

19.30 น.

“อ้าว ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ” ครูคนหนึ่งในโรงเรียนเดินเข้ามาถาม
“เออ...ผมรอแม่น่ะครับ เดี๋ยวก็มารับแล้ว”
“งั้นครูกลับก่อนนะ”
“ครับ สวัสดีครับ” แทมินโค้งหัวให้ครู แล้วครูก็เดินจากไป
“ทำไมยังไม่มา หรือไม่ได้รับจดหมายนะ” แทมินพยายามพูดปลอมใจตัวเอง
“น้องครับ”
“ครับ” แทมินเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก
“พี่เป็นพี่ในชมรมบาสนะ อนยูเค้าฝากนี้มาให้น้อง” พี่คนนั้นพูดแล้วยื่นจดหมายมาให้แทมิน
“อ่อ ขอบคุณครับ แล้วพี่อนยูไปไหนหรอครับ ทำไมไม่เอามาให้ผมเองล่ะครับ”
“ไม่รู้สิ เห็นกลับไปตั้งแต่ 5 โมงแล้ว แค่บอกพี่ไว้ว่า ถ้าพี่ซ้อมบาสเสร็จแล้วยังเห็นใครนั่งอยู่ให้เอาจดหมายนี่ให้น่ะ”
“หรอครับ ขอบคุณมากๆ นะครับ ^^” แทมินพูดพร้อมยิ้มให้พี่คนนั้น
“พี่ไปก่อนนะ”
“ครับ” แทมินพูดแล้วโค้งหัวขอบคุณ
“อย่างน้อยพี่อนยูก็ไม่ได้ลืมเรา ^^” แทมินยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีใจนิดๆ

‘น้องครับ พี่ขอโทษนะที่ไปหาไม่ได้ พี่รู้สึกดีกับน้องถึงแม้พี่จะไม่เคยเห็นน้องก็ตาม พี่อยากให้น้องส่งจดหมายให้พี่เหมือนเดิม ไม่อยากให้ความสัมพันธ์เราเปลี่ยนไป แต่...พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว พี่ขอโทษนะพี่ไปเจอน้องไม่ได้จริงๆ’

“ฮึก” เมื่อแทมินอ่านเสร็จน้ำตาก็ไหลลงมาทันที
“ฮึก ฮยอง ฮือ อย่างน้อยก็น่าจะมาเจอกันหน่อย ให้แทมินบอกความรู้สึกหน่อยก็ไม่ได้เลยหรอ ฮือ” แทมินก้มหน้าก้มตาก่อนจะเดินร้องไห้กลับบ้าน
 

เช้าวันต่อมา

“แทมิน เป็นไงบ้าง” คีย์ถามยิ้มหน้าระรื่น แต่เมื่อเห็นหน้าเพื่อนตนเองถึงกับต้องหุบยิ้มลงทันที
“แทมิน...” มินโฮเรียกแทมินบ้าง
“ฮือ” แทมินก้มหน้าร้องไห้ลงกับโต๊ะ
“แทมินไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ไม่ต้องไปยุ่ง ไม่ต้องไปส่งจดหมายอะไรทั้งนั้น อยู่เป็นเพื่อนที่น่ารักสดใสของฉันต่อนะ” คีย์พูดพร้อมลูบหลังแทมินเพื่อเป็นการปลอบใจ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
“แทมิน ไม่เป็นไรนะ” มินโฮไม่รู้จะทำยังไงได้แค่นั่งอยู่เฉยๆ พูดปลอบใจ
“ฮึก ฉันไม่เป็นไร” แทมินพูดแล้วเช็ดน้ำตา
“ฉันไม่เป็นไร ฮือ” แทมินพูดต่อพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด
“ไม่เป็นไรนะ พอแค่นี้นะ ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว” คีย์พูด
“อือ ฉันจะหยุดทุกอย่าง ฮึก” แทมินตอบพร้อมกับเช็ดน้ำตา

หลายวันต่อมา

“น้องคนนั้นส่งจดหมายให้แกอยู่หมาย” จงฮยอนถามอนยู
“ไม่”
“แล้วนายรู้สึกยังไง”
“ไม่รู้สิ” อนยูตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า
“นายกำลังรู้สึกผิดหรอ”
“คงงั้นมั้ง”
“นายกำลังคิดถึงน้องที่ส่งจดหมายให้แกอยู่ใช่มั๊ย”
“…”
“แล้วนายก็กำลังคิดถึงน้องน่าหวานคนนั้นใช่มั๊ย”
“…”
“ตอบมาเร็ว”
“อืม ฉันดูเป็นคนเห็นแก่ตัวมากใช่มั๊ย”
“งั้นนายก็เลือกสักคนสิ ถ้าไม่อยากเห็นแกตัว”
“ฉัน...ไม่รู้สิ ฉันชอบนิสัยของน้องที่เขียนจดหมายถึงจะไม่รู่ว่าเป็นใคร แต่ดูจากที่เขียนจดหมาย ฉันว่าน้องเค้าดูน่ารักดี”
“แล้วนายชอบน้องน่าหวานนั้นตรงไหน”
“ก็...ฉันเคยเจอน้องเค้าครั้งเดียว แต่ฉันชอบเค้า รู้สึกอยากจะดูแล”
“ไอ่หลายใจ” จงฮยอนพูดตั้งใจจะแกล้งเพื่อนให้หายเครียด
“…” แต่อนยูกลับก้มหน้าสำนึกผิด
“แกก็ไปสารภาพกับน้องน่าหวานดิ แล้วก็ดูว่าเค้ารู้สึกยังไง แกรู้สึกยังไงตอนสารภาพ ถ้าแกเฉยๆ แสดงว่าใจแกอยู่ที่น้องจดหมาย”
“แล้วให้สารภาพไงอ่ะ”
“ถ้านายไม่กล้าก็ส่งจดหมายไปดิ”
“อืม”
“นายก็ควรจะเขียนไปบอกความในใจให้น้องจดหมายบ้างนะ น้องจากคำพูดทำร้ายจิตใจวันนั้น”
“อืม ฉันจะลองดู”

“แทมิน” คีย์เรียกแทมิน
“หืม?” แทมินตอบคีย์ด้วยใบหน้าที่ยังคงเศร้าเหมือนเดิมเพียงแค่ไม่มีรอยน้ำตา
“นายเลิกเป็นแบบนี้สักทีได้มั๊ย”
“ฉัน...เป็นอะไรหรอ” แทมินรู้ดีว่าคีย์หมายถึงอะไรแต่ก็หลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องนั้น
“ถ้านายอึดอัดใจมากก็กลับไปเขียนจดหมายก็ได้นะ”
“ฉัน...ไม่ได้อะไรหรอก แค่อยากจะบอกความรู้สึกออกไป”
“นายก็เขียนจดหมายไปบอกเลยสิ”
“จะดีหรอ”
“แล้วนายจะอยู่แบบนี้เนี่ยนะ”
“อืม”
“ไม่ได้! เขียนเลย แล้วก็เอาไปส่ง” คีย์พูดแล้วจัดการยัดดินสอกับกระดาษให้เขียน
“…” แทมินเงยหน้ามองคีย์ที่มีสีหน้าจริงจัง ก่อนจะก้มลงไปเขียนตามที่คีย์บอก

ตอนเที่ยง

“ไปส่งตอนนี้เลย” คีย์บอกแทมิน
“อืม งั้นเดี๋ยวฉันมานะ” แทมินพูดพร้อมลุกเดินไปยังห้องที่ไม่ได้ไปมานาน
ระหว่างทาง

นั้นพี่อนยูนี่  แทมินคิดในใจเมื่อเห็นอนยูกำลังเดินไปหาใครบางคน
“น้องครับ” อนยูเดินไปหยุดอยู่หน้าคนตัวเล็กคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของแทมินเอง
“ครับ”
“น้องชื่อโยซอบใช่มั๊ยครับ”
“อ่า...ใช่ครับ”
“นี่ครับ” อนยูยื่นจดหมายไปให้โยซอบ
“ของใครครับ”
“เปิดอ่านเองก็จะรู้ครับ ^^” อนยูยิ้มแล้วเดินไปทางโรงอาหาร
คนนี้สินะ ที่พี่อนยูชอบ แต่ฉันตัดสินใจแล้ว อย่างน้อยก็ต้องบอกความในใจออกไปให้ได้  
แทมินคิดในใจก่อนจะเดินอย่างเลื่อนลอยไปยังที่เดิม

ณ. ห้องม.ตอนปลาย ปี 2 ห้อง A

ลีจินกิ
แทมินพูดก่อนจะค่อยๆ วางจดหมายลงบนโต๊ะ แล้วหันเดินกลับไปทางเดิม
“น้องครับ”
“ครับ” แทมินหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเจอคนที่คิดว่าจะไม่ได้เจอ
“พี่อนยู!”
“น้องเป็นคนส่งจดหมายนี่หรอ”
“อะ...เออ”
“พี่ก็มีจดหมายจะให้น้อง”
จดหมายบอกให้เลิกยุ่งอีกสินะ
“ไปแล้วนะครับ” แทมินหยิบจดหมายก่อนจะเดินออกไปแต่ก็โดนอนยูจับไว้ไม่ให้เดินไป
“เดี๋ยวก่อน อ่านที่นี้แหละ พร้อมๆ กัน”
“ครับ” พี่คิดจะทำให้ผมช้ำใจตายเลยใช่มั๊ย ได้ ผมจะอ่าน

จดหมายแทมิน

  

จดหมายอนยู
   

“ฮะ...ฮยอง” แทมินพูดพร้อมน้ำตาที่เริ้มเอ้อล้น เค้าไม่คิดเลยว่าฮยองจะรักเค้าเหมือนที่เค้ารักฮยอง
“แทมิน” อนยูเองก็ตกใจที่คนที่ตัวเองรู้สึกดีด้วยกับคนที่เค้ารู้สึกรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจะเป็นคนๆ เดียวกัน
“ในจดหมาย...ฮยองหมายถึงผมจริงๆ หรอ ไม่ได้ปลอบใจผมใช่มั๊ย”
“แล้วแทมินล่ะ นั้นคือจดหมายของแทมินจริงๆ ใช่มั๊ย ไม่ใช่จดหมายของเพื่อนแล้วมาส่งให้ใช่มั๊ย”
“ครับ”
“แทมินฮยองขอโทษ ขอโทษที่วันนั้นฮยองไม่ไปหาแทมิน” อนยูกอดแทมินพร้อมขอโทษ
“ผมควรจะโกรธฮยองดีมั๊ย ที่ฮยองไม่ยอมไปหาผมเพราะฮยองมีคนที่รักอยู่แล้วก็คือผม ผมโกรธดีมั๊ยฮะ” แทมินยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของอนยูกับเรื่องที่แสนจะงงงวย
“อย่าโกรธฮยองนะ เพราะแทมินนั้นแหละฮยองเลยไม่ไปหาแทมิน”
“แล้วที่ฮยองไม่ไปหาผมเพราะฮยองรักผมมากกว่าผมใช่มั๊ย”
“ฮยองก็รักทั้งแทมินแล้วก็แทมินนั้นแหละ”
“พูดแล้วงงเน้อะ ฮ่ะๆ” แทมินหัวเราะเล็กน้อย
“งั้นที่ผมร้องไห้แทบเป็นแทบตาย ก็เพราะตัวผมเองเนี่ยนะ” แทมินพูดเมื่อคิดได้
“นายร้องไห้ด้วยหรอ” อนยูพูดแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยแทมินออกจากอ้อมกอด
“อืม...ก็นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอกฮะ เทียบกับตอนนี้ผมยอมร้องไห้มากกว่านี้อีก”
“อย่าร้องไห้อีกนะ เด็กขี้แย” อนยูเลิกกอดแทมินแล้วมาบีบจมูกแทมินแทน
“โอ้ย ผมไม่ใช่เด็กขี้แยนะ ก็ตอนนั้นพี่ทำผมปากแตกนี่”
“ฮยองขอโทษ”
“ฮยอง นั้นจดหมายอะไรอ่ะ” แทมินพูดเมื่อเห็นจดหมายในมือของอนยูอีกฉบับ
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ถึงน้องคนที่เขียนจดหมาย” แทมินอ่านตามที่เขียนอยู่บนซองกระดาษ
“ขออ่านหน่อยสิ” แทมินพูดแล้ว
“ไม่ต้องอ่านหรอก ในเมื่อแทมินกับน้องจดหมายคือคนเดียวกัน จดหมายนี่ก็ไร้ประโยชน์แล้ว”
“ก็ขออ่านหน่อยสิ ฮยองก็จะเขียนให้แทมินอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”
“ไม่เอา จดหมายถึงแทมินมันซึ้งกว่า”
“อนยู อยู่นี่เองหรอ” เพื่อนของอนยูคนหนึ่งเรียก
“มีอะไรหรอดูจุน”
“ให้จดหมายโยซอบยัง”
“ให้แล้วๆ ออกไปๆ คนจะสวีตกัน”
“ถ้าวิธีส่งจดหมายมันไม่ได้ผลเหมือนที่แกบอกไว้ ตาย!” ดูจุนพูดแล้วเดินออกไป

 

“อ่อ ที่ฮยองส่งจดหมายให้โยซอบเพราะงี้เองหรอ”
“อืม...ทำไมหรอ เห็นตอนพี่ให้จดหมายโยซอบหรอ”
“อืม”
“แล้วคิดว่าพี่ชอบโยซอบหรอ”
“ปะ...ป่าวสักหน่อย”
“ดูหน้าก็รู้แล้ว”
“เช้อะ”
แล้วก็ตกอยู่ในสภาวะเงียบ ก่อนที่อนยูจะพูดขึ้นมา
“แทมิน...มันจะเร็วไปมั๊ย ถ้าฮยองจะบอกว่า เป็นแฟนกันนะ”
“ไม่ไวหรอก เพราะแทมินก็รออยู่ ^^” แทมินพูดพร้อมยิ้มเขินกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป
“ตอบแบบนี้แสดงว่าตกลงใช่มั๊ย”

 
“อ่าห๊ะ แล้วฮยองจะเอายังไงกับน้องจดหมายอ่ะ ไปบอกเลิกเลยนะ ฮิๆ”
“ถ้าบอกเลิกน้องจดหมายก็เท่ากับบอกเลิกแทมินอ่ะดิ”
“งั้นแทมินเลิกเป็นน้องจดหมายล่ะ จะเป็นแทมินอย่างเดียว”
“งั้นตอนนี้ก็เหลือแค่ฮยองกับแทมิน แล้วก็เป็นแฟนกัน”
“อืม เหลือความรักของเราด้วย”

กริ๊ง~ (เสียงกริ๊งเลิกพัก)
“รู้สึกว่า...ยังไม่ได้กินข้าวเลย” อนยูพูด
“เหมือนกันเลยฮะ งั้นแทมินไปเรียนก่อนนะฮะ” แทมินพูด
“โอเค แล้วเจอกันตอนเย็นนะ”
“ครับ ไปแล้วนะฮะ บ๊ายบายฮะ ^^” แทมินพูดแล้วโบกมือลาคนตรงหน้า
“บ๊ายบาย ^^” อนยูบอกลาแทมินแล้วยิ้มจนตาหยี
“แหมๆ รวดเร็วดีจริง” จงฮยอนที่แอบฟังทุกๆ อย่างล้ออนยู
“อะไรๆ แอบฟังชาวบ้านอีกแล้วนะ”
“หึหึ ไม่งั้นก็พลาดข่าวเด็ดของเพื่อนตัวเองน่ะสิ”
“แต่วันนี้ฉันจะไม่โกรธแกแล้วกัน ^^”
“โหย น่าอิจฉาคนมีความรัก”
“ก็ไปมีสิ”
“อย่ามาท้าๆ”
“เรียนดีกว่า” อนยูพูดอย่างไม่สนใจเพื่อน
“เช้อะ”

Spacial

ตอนเย็น

“เฮ้อ~ ไอ่อนยูมีแฟนแล้วก็ทิ้ง ไปจีบน้องคนนั้นดีกว่า” จงฮยอนพูดกับตัวเองก่อนจะเดินไปหาคนหน้าสวยคนหนึ่ง
“น้องครับ น้องชื่ออะไรครับ”
“เออ...ชื่อคีย์ครับ”
“มีแฟนรึยังครับ ^^” จงฮยอนพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“มีแล้วครับ” มินโฮที่เดินเข้ามาพูดแทรกแทนคีย์
“น้องเป็นแฟนกันหรอ” จงฮยอนถาม
“ครับ เป็นแฟนกัน” มินโฮพูดย้ำๆ พร้อมกับส่งสายตาเย็นชา
“แฮ่ๆ โทษที พี่คงจีบผิดคน ไปแล้วนะ” จงฮยอนพูดพร้อมกับเดินหนีหายไป
“ทำไมมันหาคนโสดอยากแบบนี้นะ TT 3T”

THE END ♠