[SF] Because The Fiction

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

เนื้อเรื่อง

ณ. หอพักบีสท์

ยัง โยซอบ นายกำลังทำอะไรของนาย

“ดูจุน ไปซื้อขนมกัน” โยซอบพูด
“กินเยอะเดี๋ยวก็อ้วนหรอก”
“ก็จะกินอ่ะ ไปเร็วๆๆ”
“โอเคๆ จุน จะไปด้วยกันมั๊ย” ดูจุนพูด
“ไม่ - -”
“อยู่เฝ้าห้องไปนะ จุนฮยอง ^^” โยซอบยิ้มพร้อมเดินลากดูจุนออกไป
โยซอบเราเป็นแฟนกันนะ ไม่คิดจะง้อให้ไปด้วยเลยหรอ TT 3T
“เช้อะ! หงุดหงิดๆ”
“หงุดหงิดที่แฟนตัวเองไปกับคนอื่นหรอ” ฮยอนซึงเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“อื้อ แล้วนายล่ะ ดูจุนก็แฟนนายไม่ใช่หรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อย -^-”
“เฮ้อ~ เบื่อ เดี๋ยวนี้โยซอบชอบทำตัวห่างเหิน”
“จุนฮยอง~”
“หืม?”
“วันนี้ฉันจะเลิกนอนกลางวัน ไปสะกดรอยตามดูจุนกับโยซอบกันเถอะ ^_^”
และแล้วฮยอนซึงกับจุนฮยองก็ออกเดินทางตามโยซอบกับดูจุน

“ดงอุนๆๆๆ” กิกวังที่แอบดูเหตุการณ์ทุกอย่างในห้องเรียกดงอุนที่กำลังนอนอยู่บนเตียง
“อะไรหรอฮยอง”
“ลุกขึ้นมาๆๆ”
“ทำไมอ่ะ”
“ไปข้างนอกกัน”
“ไม่เอา ขี้เกียจ”
“ย๊า! ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ยอมเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้ข่าวของสมาชิกในวงตัวเองหรอกนะ”
“มีข่าวอะไรเกิดขึ้นหรอ” ดงอุนพูดพร้อมแววตาเป็นประกาย
“อยากรู้ก็รีบๆ ลุกขึ้นเลย”
“ครับๆ”
คู่รักสอดแนมก็ได้เดินทางออกตามหาความลับของชายหนุ่ม 4 คนนั้น

ณ. สวนสนุก
“โยซอบ! ไหนนายบอกว่าไปซื้อขนมไง” จุนฮยองพูดบ่นกับตัวเอง
“ดูจุน กลับบ้านมานายตายแน่” ฮยอนซึงก็ได้แต่บ่นกับตัวเองและตามสองคนนั้นไปต่อ
“ดูจุนๆ เราซื้อแว่นกัน จะได้ไม่มีคนจำเราได้” โยซอบพูด
“อืมๆ ฉันเอาอันนี้นะ นายล่ะ”
“อันนี้ล่ะกัน ดูจุนจ่ายนะ ^_^” โยซอบพูดแล้วเดินออกไปจากร้านขายของ
“เท่าไหร่ครับ นี้ครับ”
ดูจุนจ่ายเงินเสร็จก็เดินตามโยซอบออกไป

“จุน” ฮยอนซึงพูดขึ้นหลังจากแอบดูอยู่นาน
“อะไรหรอ”
“เราซื้อเสื้อตัวนั้นกัน”
“นายซื้อไปคนเดียวเหอะ ฉันจะซื้ออันนี้”
“แบ๊วไปมั๊ยห๊ะ”
“น่ารักออก ทีนายล่ะ หลุดโลกไปมั๊ย”
“นายนั้นแหละไม่รู้จักแฟชั่น ฝากจ่ายด้วยไม่ได้เอาตังค์มา” ฮยอนซึงพูดเสร็จก็ชิ่งเดินออกจากร้านไป
“ย๊า ฮยอนซึง”
“น้องครับจ่ายตังค์ด้วยครับ”
“ครับๆ นี้ครับ”

“ฮยองๆ เราก็ซื้อแว่นกันบ้างเถอะ” ดงอุนพูดหลังจากจุนฮยองเดินออกไปแล้ว
“ซื้อเร็วๆ ก่อนที่พวกนั้นจะหายไปหมด”
“เอาแว่นนี้แล้วกัน”
“อืม...ฉันเอาหมวกด้วยดีกว่า รัศมีความหล่อของฉันมันปิดด้วยแว่นตาไม่ได้”
“จ่ายเองนะฮยอง อย่าชิ่งเหมือนคนอื่น”
“เออน่ะ”

แล้วนี้ก็คือการพลางตัวของแต่ล่ะคน

 

“ดูจุนเล่นรถไฟเหาะกัน จะตะโกนระบายให้ดังๆ เลย หึ! ยงจุนฮยอง!”
“จะเล่นก็เล่นสิ ฉันมาส่งนายเฉยๆ”
“ชิ นายเองก็ตะโกนบอกรักฮยอนซึงสิ”
“ไม่เอาหรอก ฉันจะเก็บไว้สารภาพกับเจ้าตัวเท่านั้น ^^”
“แหมๆ น่าอิจฉาจริง”

“นายคิดว่าสองคนนั้นพูดอะไรกันน่ะ” ฮยอนซึงพูด
“ไม่รู้สิ เห็นแล้วมันเศร้า”
“ก็แค่พูดกัน ยิ้มกันเอง”
“ยิ้มมีความสุขโดยที่ไม่มีฉัน”
“ขึ้นเร็วไฟเหาะเร็ว สองคนนั้นขึ้นไปแล้ว”
“โยซอบ T^T” จุนฮยองคร่ำครวญก่อนจะขึ้นรถไฟเหาะตามไปถัดจากโยซอบกับดูจุนสองที่นั่ง

“ดงอุนมาเร็วๆ” กิกวังพูดเมื่อเห็นทั้ง 4 คนขึ้นรถไฟเหาะ
“เรายืนรออยู่ด้านล่างก็ได้นี่ ไม่จำเป็นต้องขึ้นไปหรอก”
“นายกลัวงั้นหรอห๊ะ ซนดงอุน”
“ใช่”
“ไม่แมนเลย มานี่” กิกวังลากแขนดงอุนให้ขึ้นรถไฟเหาะ
“ไม่ๆๆ” ดงอุนพยายามรั้งตัวเองไว้ ไม่ยอมไปตามแรงของกิกวัง
“ย๊า ฉันเป็นพี่นายนะ นี่คือคำสั่ง”
“ไม่เอา” ดงอุนส่ายหน้าไม่ยอมขึ้น
“นี่แน่ะ!”
“อ๊ากก”
กิกวังเหยียบเท้าดงอุน ทำให้ดงอุนเสียสมดุลในการรั้งแล้วดึงขึ้นไปเล่นรถไฟเหาะจนได้

รถไฟเหาะค่อยๆเคลื่อนตัวออกช้าๆ
“ยง จุนฮยองๆๆ” โยซอบพูด
“ฮยอนซึง นายทำอะไรอยู่นะ” ดูจุนพูด
“โยซอบ~ ฉันทำอะไรผิด” จุนฮยองพูด
“ดูจุน นายไม่ชวนฉันมา ฉันจะโกรธนาย” ฮยอนซึงพูด
“ไม่นะ ไม่นะ ช้าๆ” ดงอุนพูด
“ไปสิๆ พุ่งไปเลย เร็วๆๆ” กิกวังพูด

และเมื่อรถไฟพุ่งออกไป
“ไอ่จุนนนนนนน!” โยซอบตะโกน
“ซึงจ๋า~~” ดูจุนตะโกน
“ว๊ากกกกกกกก!!” ฮยอนซึงตะโกน
“ฮยอนซึง หนวกหูว้อย!” จุนฮยองตะโกน
“อ๊า!!!!!!” ดงอุนตะโกน
“สนุกเว้ยยย” กิกวังตะโกน

 

“เฮ้อ~ โล่งขึ้นมาหน่อย” โยซอบพูดหลังลงจากรถไฟเหาะ
“โยซอบ อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ คิดถึงฮยอนซึง”
“งั้นขอเล่นอะไรอีกอย่างก่อน นะนะ”
“อะไรอ่ะ”
“ตามมาๆ”

“ไม่เห็นน่ากลัวเท่าไหร่เลย” ฮยอนซึงพูดพร้อมเช็ดเหงื่อที่ไหลตามหน้าออก
“แหม ไม่น่ากลัว เล่นซะหูอื้อ”
“ก็แค่ตะโกน ไม่ได้หมายความว่ากลัวซักหน่อย”
“ตามโยซอบต่อเหอะ”
“ป่ะ”

“เร็วๆ สิ ดงอุน”
“ขาๆ สั่นๆ”
“ตัวก็ออกจะใหญ่ กลัวไรแค่นี้ ไปเร็วๆ จะตามไม่ทันแล้ว”
“พักก่อนๆ”
“ย๊า! เร็วๆสิ พวกนั้นหายไปหมดแล้ว”
“ครับๆ Y^Y”

“เนี่ยแหละ” โยซอบพูดเมื่อมาถึงที่หมาย
“เนี่ยนะ”
“อืม”
“ม้าหมุน?”
“อ่าห้ะ”
“โยซอบ โตแล้วเล่นม้าหมุน ไม่อายเด็กหรอห๊ะ”
“ก็แค่... อยากเล่น”
โยซอบพูดเมื่อนึกถึงตอนที่มาเล่นม้าหมุนกับจุนฮยอง วันนั้นแหละที่ทั้งสองได้เป็นแฟนกัน
“งั้นโยซอบเล่นไปนะ”
“แล้วดูจุนไม่เล่นหรอ”
“กลัวนั่งแล้วม้าหัก ฉันไปนั่งรอตรงนั้นนะ”
“อืม แล้วเจอกัน” โยซอบยิ้มบางๆ ให้ดูจุน อยากให้จุนฮยองมาจัง

“ม้าหมุน?” ฮยอนซึงพูดเมื่อมาถึงที่ที่โยซอบกับดูจุนมาเล่น
“ทำไม ไม่เคยเห็นหรอ”
“ฉันไม่เล่นหรอกนะ ไม่อยากแย่งเด็กเล่น”
“กลัวม้าหมุนหรอ”
“กลัวก็บ้าแล้ว หมุนๆ โยกๆ ไม่ชอบ ฉันไปนั่งรอนะ จะเล่นก็เล่นไป”
“อืมๆ” จุนฮยองเดินไปเลือกม้าถัดจากโยซอบ

“ม้าหมุน นายคงไม่กลัวใช่มั๊ยดงอุน” กิกวังพูดเมื่อตามมาถึง
“กลัวก็บ้าแล้ว ชอบด้วยแหละ ^^”
“ขึ้นเร็วๆ เดี๋ยวอดเล่น”
“ป่ะ ไปนั่งต่อจากพี่จุนฮยองกัน”
“อืม ฉันขอตัวนั้นนะ” กิกวังพูดแล้วเดินไปนั่งม้าหลังจุนฮยองข้างดงอุน

 

“จะเอาตัวนี้อ่ะ” เด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วสะกิดจุนฮยอง
“?” จุนฮยองหันไปมองตามเสียงและแรงสะกิด
“เค้าจะเอาตัวนี้ออกไปนะ”
“ก็นั่งตัวนั้นสิ สีมันก็เหมือนกันทุกตัว” จุนฮยองชี้ไปที่ม้าข้างโยซอบ
“ก็จะเอาตัวนี้อ่ะ จะเอาๆๆๆๆ” เด็กชายคนนั้นเริ่มส่งเสียงดัง
“อะไรกันเนี่ย ฉันไปนั่งตรงนั้นไม่ได้”
ถ้าไปนั่งความก็แตกพอดีว่าแอบตามมา
“ฉันก็ไปนั่งตรงนั้นไม่ได้เหมือนกัน ลงไปนะๆ” เด็กคนนั้นส่งเสียงดังจนโยซอบหันมามอง
“จุนฮยอง!”
“ห๊ะ!..อะไร อ้าว! โยซอบเองหรอ บังเอิญจังนะ ^~^” จุนฮยองได้แต่ยิ้มฝืนๆ เนียนๆ ไป
“พี่ก็รู้จักกัน ไปนั่งตรงนั้นเลยนะ -^-” เด็กคนนั้นพูด
“จุนฮยอง มานั่งนี้สิ”
“อะ...อืม”
“เย้~ ม้าประจำกายข้า!” เด็กคนนั้นพูดดีใจ
จุนฮยองค่อยๆ เดินไปขึ้นม้าตัวข้างๆ โยซอบ
ม้าหมุนค่อยๆ เคลื่อนตัวออกช้าๆ และโยกไปมา
ความเงียบเข้าครอบคลุม ต่างคนต่างรู้สึกอึดอัด มีเรื่องค้างคาใจ
“โยซอบ” จุนฮยองพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัด
“มีอะไรหรอ”
“ทำไม...เดี๋ยวนี้นายไม่ค่อยมาพูดกับฉันเลยล่ะ อยู่แต่กับดูจุน”
“หึงหรอ”
“ยอมรับก็ได้ บอกฉันหน่อยสิ ฉันทำอะไรผิด”
“ตอนกลางคืนนายทำอะไรล่ะ”
“หืม?”
“นายชอบนอนดึกๆ นายทำอะไร”
“อยากรู้จริงหรอ”
“อืม ตอบตามความจริงนะ”
“ฉันนั่งดูเว็ปจุนซอบแล้วก็เซฟรูปอ่ะ”
“โกหก”
“จริงๆ นะ ไปดูรูปในโน้ตบุคก็ได้”
“ไม่เชื่อ”
“แล้วนายคิดว่าฉันทำอะไรล่ะ”
“ก็ไปเช็คดูเอาเองสิว่าเคยเข้าดูเว็ปอะไรบ้าง ชิ! จุนซึงๆ”
“อะไร?”
“นายอ่านฟิคจุนซึง -^-”
“แล้วถ้าฉันอ่านมันผิดหรอ” ก็เคยอ่านแค่เรื่องสองเรื่องเอง ที่เหลือก็จุนซอบหมด
“มันมีฉาก...ไม่พูดแล้ว แต่นายอ่านเป็นสิบๆ เรื่องนี่”
“ห๊ะ! ฉันไปอ่านเมื่อไหร่”
“ก็เห็นๆ อยู่นี่”
“…” ไปอ่านมาเมื่อไหร่ว่ะ
“นึกคำแก้ตัวไม่ออกล่ะสิ เฮอะ” โยซอบเดินลงจากม้า เพราะว่าม้าหยุดหมุนแล้ว
“เดี๋ยวก่อนสิโย” จุนฮยองเดินตามโยซอบไป
“โยซอบ” กิกวังเรียกโยซอบ
“อ้าว! กิกวัง ดงอุน” โยซอบหยุดหนีจุนฮยอง เพราะกิกวังเรียกหรอกนะ
“แฮ่ ฟิคอ่ะ นายหมายถึงเรื่อง จุนซึงรักนายตลอดไป รึป่าว” กิกวังพูด
“อืม...ใช่”
“แล้วก็เรื่อง รักนายคนเดียว ด้วยรึป่าว” ดงอุนพูด
“ใช่”
“แล้วก็เรื่อง คิดถึง เรื่อง อยากบอกว่ารัก เรื่อง นายตัวร้าย เรื่องอะไรอีกเยอะป่ะ” กิกวังกับดงอุนพูดชื่อเรื่องต่างๆ ออกมา
“ใช่”
“เค้ากับดงอุนอ่านเองแหละ”
“พวกนาย!!” จุนฮยองพูด
“จุนฮยองอ่า เค้าไม่รู้ว่าจะทำให้พวกนายทะเลาะกัน” กิกวังพูด
“พวกนายนะ พอฉันจะแต่งเพลงก็บอกขอยืมไปทำงาน ต่อไปนี้ไม่ต้องมาขออะไรจากฉันเลยนะ”
“ฮยอง ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ” ดงอุนพูด
“โยซอบนายหายโกรธฉันแล้วใช่มั๊ย” จุนฮยองพูดไม่สนใจดงอุนกับกิกวังที่ก้มหน้าสำนึกผิด
ถ้าโยซอบไม่หายโกรธ อย่าหวังว่าฉันจะหายโกรธพวกนายสองคน!
“นาย...ไม่ได้อ่านจริงหรอ” โยซอบถามจุนฮยอง
“อืม ไม่ได้อ่านจริงๆ นะ”
“งั้น...หายโกรธก็ได้”
“โยซอบน่ารักที่สุดเลย” จุนฮยองเดินเข้าไปกอดโยซอบ
“กิกวัง นายเป็นคนอ่านเรื่อง กระต่ายน้อย หรอ” โยซอบถามทั้งๆ ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของจุนฮยอง
“ป่าวนิ”
“ดงอุน นายอ่านหรอ”
“ไม่นะ”
“งั้น...นายอ่านหรอจุนฮยอง”
“อะ...เออ อืม” จุนฮยองตอบ
“…”
“โยซอบ นายหน้าแดงทำไม เรื่องกระต่ายน้อยมีอะไรหรอ” กิกวังถาม
“ไม่มีอะไรหรอก ไปหาดูจุนดีกว่า ดูจุนคงรอนานแล้ว” โยซอบผละออกจากจุนฮยองพร้อมกับเดินออกไป
“โยซอบ งั้นนายก็อ่านเหมือนกันใช่มั๊ย นายถึงหน้าแดง” จุนฮยองพูดพร้อมเดินตามโยซอบไป
“ไม่นะๆๆ” โยซอบพูดแล้วเดินหนีไปอย่างรวดเร็วโดยมีจุนฮยองเดินตามหลังอยู่

“ดงอุน ไปจิ๊กโน้ตบุคดูจุนอ่านเรื่อง กระต่ายน้อย กัน”
“อืม อยากรู้จริงๆ มีอะไร”
“ป่ะ กลับบ้านไปอ่านกันเถอะ”

“ฮยอนซึง”
“ดูจุน!” ฮยอนซึงตกใจเสียงเรียกของดูจุน
“มาทำอะไรอ่ะ”
“มา...เออ”
“ตามฉันมาหรอ” ดูจุนยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง”
“ป่าว”
“ฉันไม่ได้ตามนายมาซักหน่อย แค่มาส่งจุนตามโยซอบ”
“อืม นายแค่มาส่ง”
“ไปหาจุนล่ะ” ฮยอนซึงพูดแล้วหันหน้าหนี
“เดี๋ยวก่อนสิ” ดูจุนจับแขนฮยอนซึงให้หันมา
“มีอะไร”
“อยู่เล่นสวนสนุกกันต่อนะ”
“นายก็ไปเล่นกับโยซอบสิ”
“ไม่เอา อยากเล่นกับนาย”
“แต่ฉันไม่อยากเล่น”
“เล่นนะ นะ”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ทำแล้วน่ารักสู้ฉันก็ไม่ได้”
“นะฮยอนซึง อยากเล่นกับฮยอนซึง”
“ก็บอกให้ไปเล่นกับโยซอบไง ชิ”
“เค้าก็แค่มาส่งโยซอบประชดไอ่จุนมันเฉยๆ”
“แล้วมาบอกทำไม”
“ก็กำลังหึงอยู่ไม่ใช่หรอ”
“ใครบอก”
“หน้านายมันฟ้อง”
“หลงตัวเอง”
“นายนั้นแหละ โกหกตัวเอง ปากไม่ตรงกับใจ”
“เอ๊ะ! ดูจุน”
“ฉันรักนาย นายล่ะ รักฉันมั๊ย”
คนที่ถูกบอกรักอย่างกะทันหันอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของดูจุน
“รักฉันรึป่าว หืม” ดูจุนถามฮยอนซึงอีกครั้ง
“อืม” ฮยอนซึงตอบแบบเขินๆ
“อืมอะไร”
“ฉัน...รักนาย” ฮยอนซึงก้มหน้าก้มตาพูดด้วยเสียงเบาๆ
“อะไร ฉัน...นาย นะ”
“ฉันก็รักนาย”
“อะไรนะ”
“ฉันเกลียดนายแล้ว!” ฮยอนซึงพูดแล้วเดินหนีไป
“คบกับฉันนะ” ดูจุนพูดพร้อมกับเดินตามฮยอนซึงไป
“เออ!” ฮยอนซึงตอบทั้งๆ ที่เดินไปเรื่อยๆ ไม่หันกับมามองหน้าคนถาม
“ฉันรักนายที่สุดเลย!”

“กระต่ายน้อยๆ เจอแล้ว นี้ไงดงอุน” กิกวังพูดขณะไล่ดูสารบัญฟิค
“ไหนๆ คู่ไร”
“จุนซอบ”
“อ่านๆๆ”
.
.
.

“เออ...”
“อืม...”
“ฉันว่าฉันค่อยอ่านต่อคนเดียวดีกว่า”
“อืม คิดเหมือนกันเลยฮยอง”
“มัน...เอิ่ม...ไปนอนดีกว่า”
“ไปด้วยสิฮยอง”

THE END ♥