พิษรักผืนทรายทมิฬ

พิษรักผืนทรายทมิฬ

ซีรีีส์ชุด ผืนทรายทมิฬ ลำดับที่ 2

เริ่มอัพกลางเดือน พฤศจิกายน 2564

ผู้พันฟามัส VS มุกมณี

ร่วมด้วย น้องมันเดย์

………………………………………….

ภายใต้สโลแกนเดิม

หวานจับจิต หื่นจับใจ

By กานต์มณี

         “อวดดี”

        “ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้วต่างหาก แค่เข้าห้องน้ำ คุณจะกลัวอะไรเหรอผู้พัน ด้านนอกคนของคุณเต็มไปหมด ฉันจะหนีไงก็คงไม่พ้น” 

เธอเชิดหน้าหันไปทางอื่น เขายิ้มร้ายมอง ก่อนเดินมาจัดการไขกุญแจ

      “ฉันไม่ได้เชื่อเธอ ฉันแค่คิดว่าเธอจะรักษาคำพูด เพราะถ้าไม่รักษาคำพูด มันก็ไม่มีอะไรน่าเชื่อถือแล้วสำหรับผู้หญิงเลวๆ อย่างเธอ” 

เน้นย้ำคำว่าเลว เหมือนต้องการจะเตือนตัวเองว่าถูกเธอทำไว้อย่างเจ็บแสบ

        “รีบจัดการตัวเองซะ แล้วออกมากินข้าว อย่าให้ต้องตาม ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตา” 

ปากบอกแบบนั้นแต่หัวใจกลับเจ็บ เขากับเธอยังมีเรื่องต้องพูดคุยกันอีกมากมาย เขาต้องการเอาเธอไปอยู่ด้วย และเครื่องบินส่วนตัวจะเดินทางออกจากเมืองไทยคืนนี้ จากที่จะพักผ่อนเที่ยวอีกสักพัก ทุกอย่างถูกยกเลิก เพราะสำหรับฟามัสแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคนที่เคยทิ้งเขา

        มุกมณีเข้าห้องน้ำจัดการตัวเอง ยอมรับว่าร่างกายที่แข็งแรงพอมาเจออีกฝ่ายจับกินแบบหนักหน่วงมันก็อ่อนล้าได้เหมือนกัน นี่ถ้าเธอไม่ใช่คนที่ออกกำลังกายเป็นประจำรับประกันว่าไข้ขึ้นแน่ๆ อีกฝ่ายไม่ออมแรงไม่บันยะบันยังอะไรทั้งนั้น แล้วสาวเจ้าก็ถอนหายใจ คือทำใจนั่นแหละ ก่อนออกมาด้านนอก ใช้เวลาทั้งจัดการธุระส่วนตัวและอาบน้ำ รวมๆ เพียงครึ่งชั่วโมง

        “นั่งสิ” 

พอเดินออกมายังโซนนั่งรับประทานอาหารแล้วอีกฝ่ายผายมือ ไม่อยากเล่นตัว เพราะตอนนี้ยอมรับเลยว่าหิว

        “ต้องการอะไร”

        “กินก่อน”  

        “แล้วคุณต้องการอะไรจากฉัน เรื่องระหว่างเรา..”

        “ฉันบอกให้กิน!” 

เสียงเหี้ยมๆ ตะคอกออกมาแบบไม่รักษามารยาทใดๆ แน่นอนตลอดเวลาที่คบกันเขาไม่เคยทำนิสัยเถื่อนถ่อยกักขฬะแบบนี้ใส่เธอ และนี่คงเป็นอีกด้านที่เธอเพิ่งเคยเห็น ซึ่งก็แม่แปลก และมุกมณีไม่เรียกร้องใดๆ มันเป็นสิ่งที่เธอสมควรได้รับแล้ว เพราะถ้าลองนำตัวเองไปยืนในจุดที่เขายืน เธอจึงไม่หัวร้อน

        “อย่ามาตะคอก”

        “หรืออยากให้ฉันตักข้าวยัดใส่ปากเธอ แน่นอน ว่าจะไม่แค่ข้าวที่เข้าไปในปาก จะมีอย่างอื่นด้วย เมื่อคืนไม่สะใจพอใช่ไหม ถึงยั่วโมโหอยากให้ฉันของขึ้น” 

เธอเชื่อว่าความบ้าดีเดือดของอีกฝ่ายมีมากจนสามารถทำในสิ่งที่พูดได้อย่างแน่นอน ไอ้ที่อ่อนหวานกลางดึกนั่นคงถูกผีหื่นเข้าสิงสินะ เช้ามาผีออกเลยดุดันเหมือนเดิม 

        “กิน!”

กินไปเงียบๆ เงียบมากๆ แทบจะมีแต่เสียงลมและเสียงลมหายใจ การ์ดของเขาไม่เข้ามายุ่งเลย เธอว่าตอนนี้เขาไม่ได้เหมือนทหารหรอก แต่เหมือนพวกมาเฟียบ้าอำนาจมากกว่า แล้วเขาไม่กินนะ แต่นั่งกอดอกจ้องเธอเขม่งมองทุกๆ อิริยาบถจนรู้สึกอึดอัด

        “เลิกจ้องสักที”

        “ทำไม”

        “จ้องแบบนี้จะกินไม่ลง”

        “ทำไม”

        “โอ๊ย บอกไปแล้ว คุณหูตึงเหรอผู้พัน”

        “กินเดี๋ยวนี้อย่าให้ต้องจับยัดปาก” 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>