คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ปฐมบท
บทที่ 1 ปฐมบท
ร่างบอบบางสูงโปร่งในชุดกางเกงยีนสีซีดกับเสื้อยืดกลมสีฟ้าและทับด้วยเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลเข้ม ด้านหลังสะพายกระเป๋าเป้ขนาดกลางพร้อมกระเป๋าลากใบใหญ่ เดินลากกระเป๋าขึ้นเรือเฟอร์รี่อย่างทุลักทุเล ก่อนเจ้าเรือลำใหญ่จะแล่นออกจากท่ามุ่งหน้าสู่เกาะส่วนตัวกลางทะเลอันดามัน
โรสิตาทอดมองท้องทะเลสีครามเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม สายลมพัดโชยโบกสะบัดจนผมยาวมันเงาที่รัดรวบมัดไว้เป็นหางม้าด้านหลังปลิวไสว ปกติเวลามาเที่ยวหากไม่มากับครอบครัวเธอก็จะมากับเพื่อนในชมรม หรือไม่ก็เพื่อนๆ กลุ่มก๊วนเดียวกัน แต่การเดินทางเพียงลำพังครั้งนี้ที่ปราศจากเพื่อน มันทำให้คนพูดเก่งอย่างเธอรู้สึกเหงาปากเป็นนิจ เพราะตั้งแต่ขึ้นเครื่องจากกรุงเทพกระทั่งถึงภูเก็ต การสนทนากับคนแปลกหน้าแทบจะนับคำได้ น้ำลายในปากเจียนจะบูดอยู่รอมร่อ
ก็แหงหละบนเรือมีคนไทยเพียงไม่กี่คนเท่านั้น เธอจะหันไปคุยกับใครได้ แต่ถึงมีเธอก็คงไม่กล้าไปคุยด้วยหรอก เพราะทุกคนที่มาล้วนเป็นกลุ่มก้อนครอบครัวใหญ่ คงมีแต่เธอกระมังที่ขึ้นเรือมาแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ โรสิตาถือโอกาสมาทำความรู้จักสถานที่ฝึกงาน ซึ่งคุณพ่อและพี่ลิลลี่ต่างเห็นดีเห็นงามว่าเหมาะสมหญิงสาวที่สุด
แม้จะปฎิเสธเสียงแข็งแต่สุดท้ายเธอก็ไม่อาจทัดทานได้ เพราะบิดาของเธอมีหุ้นส่วนอยู่ที่นี่ด้วย ถึงแม้จะเพียงสิบเปอร์เซ็น แต่ท่านก็อยากให้เธอได้เรียนรู้โดยตรงจากธุรกิจของครอบครัว ทว่าการมาครั้งนี้ไม่ได้อยู่ในฐานะของลูกสาวเจ้าของโครงการ แต่เป็นฐานะเด็กฝึกงานธรรมดาคนหนึ่งจากมหาวิทยาลัยรัฐบาล หญิงสาวอาจจะมีความสุขและรู้สึกสนุกกว่านี้ หากไม่มีใครบางคนที่เธอเหม็นขี้หน้าเป็นเจ้าของ
แน่นอนว่าหมอนั่นก็กำลังจะเป็นเจ้านายของเธอด้วยเช่นกัน วิชาบริหารจัดการธุรกิจโรงแรมเป็นวิชาเอกที่เธอเลือกเรียน เพราะครอบครัวเธอทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งที่ผ่านมาเป็นการสร้างคอนโดซื้อมาขายไป แต่เบื้องหน้าเธอนี้เป็นการประกอบกิจการในรูปของโรง ซึ่งเป็นที่พักตากอากาศหรูหราระดับหกดาวสำหรับแขกระดับวีไอพี นักท่องเที่ยวที่มาจึงล้วนมาจากทางฝั่งยุโรปและอเมริกาเป็นแทบทั้งสิ้น
สายตาคู่สวยที่ทอดมองผ่านแว่นกันแดดเริ่มเห็นเกาะตรงหน้าชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แล้วดวงตากลมโตเบิกกว้างกับความงาม ปกติเธอเคยแต่เห็นแต่ในรายการทีวี พึ่งได้สัมผัสด้วยตัวเองก็วันนี้ ทุกคนเคยมากันหมดแล้วยกเว้นเธอ ที่ตอนนั้นมัวแต่ทำกิจกรรมกับมหาลัยจึงไม่ได้มาพักผ่อนพร้อมกับครอบครัว วิลล่ากว่าสามสิบหลังที่ปลูกแซมบนภูเขาโดยที่ยังคงไว้ซึ่งต้นไม้
วิศวกรและมัณฑนากรจะต้องเก่งมาก เพราะภูเขาทั้งลูกยังคงเขียวขจีด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ไม่ได้หัวโกร๋นเหมือนภูเขาแถวทางเหนือ ที่พอมีความเจริญมีเข้าไปถึงป่าไม้ก็มักจะถูกทำลาย แต่นี่มันยังคงสวยงาม นั่นทำให้ร่างบอบบางที่คิดว่าการมาครั้งนี้จะไม่สนุกกลับยิ้มออกมาได้ อย่างนี้ให้อยู่เป็นปียังได้เลย นั่นทำให้เจ้าตัวอยากจะให้เพื่อนรักสองคนที่จะมาฝึกงานที่นี่ด้วยมาถึงไวๆ เธอจะได้มีคนเม้าเป็นเพื่อน
ไม่เป็นไรน่าอีกแค่สัปดาห์เดียวอดทนอีกนิด หญิงสาวเตือนตัวเอง
ไม่เพียงแต่โรสิตาคนเดียวหรอกที่ชื่นชมงามงามตรงหน้า นักท่องเที่ยวที่ขึ้นเรือมากับเธอด้วยต่างก็ฮือฮา ส่งเสียงแซงแซ่พร้อมกับถ่ายรูปวิวด้านหลังกันยกใหญ่ และก็มีเด็กฝรั่งหัวแดงตัวน้อยมาสะกิดเอวเธอเพื่อให้โรสิตาถ่ายรูปให้ หญิงสาวยิ้มตอบ และรับกล้องจากเด็กน้อยไว้ในเมือ ก่อนเจ้าตัวเล็กแก้มแดงจะวิ่งไปหาครอบครัว แล้วโรสิตาก็รัวชัตเตอร์ไปหลายช็อตเก็บภาพให้กับนักท่องเที่ยว กระทั่งเรือเข้าเทียบฝั่งซึ่งเป็นสะพานไม้สีขาวทอดยาวมาจากหาดทราย คะเนด้วยสายตาไม่หน้าจะเกินร้อยเมตร
เรือเฟอร์รี่ทอดสะหมอจอดนิ่งเพื่อให้นักท่องเที่ยวขนกระเป๋าเคลื่อนย้ายข้าวของลงจากเรือ ซึ่งทางวิลล่าได้จัดพนักงานมาคอยต้อนรับช่วยเหลือขนย้ายกระเป๋า กระทั่งแต่ละครอบครัวแยกย้ายไปขึ้นรถกอล์ฟ เพื่อเดินทางไปยังที่พัก ตอนนี้จึงเหลือเพียงโรสิตาที่ยืนเคว้งคว้างอยู่ลำพัง ชะเง้อจนคอจะยืดนั่งรออยู่ตรงศาลาริมทะเล สักพักเธอก็เห็นรถกอล์ฟคันเล็กขับมาด้วยความไว
“คุณหนูโรสใช่ใหม่ครับ”
เสียงถามนั้นดูกังวลเล็กน้อย แต่พอหญิงสาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตรฝ่ายนั้นจึงยิ้มออกมาได้
“ใช่ค่ะ ลุงคือลุงมีใช่ไหมคะ?”
“ครับ ลุงต้องขอโทษด้วยพอดีลุงมัวแต่แต่งสวนเพลินไปหน่อย ดูเวลาอีกทีก็บ่ายสามแล้วลุงเลยมาช้า ต้องขออภัยด้วยนะครับที่ทำให้คุณหนูรอนาน”
ขนาดเธอยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ แต่ลุงแกสิพ้นเป็นชุดราวกับทำความผิดร้ายแรง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คนเราทำผิดกันได้ อีกอย่างความสวยของที่นี่ทำให้โรสไม่รู้สึกหงุดหงิดเลยสักนิด”
“งั้นเชิญคุณหนูที่รถนะครับ ผมจะพาไปที่บ้าน”
ใบหน้างามนวลเนียนพยักเพียงนิด แล้วเดินไปขึ้นเจ้าพาหนะคันเล็กที่จอดอยู่เบื้องหน้า ก่อนผู้สูงวัยจะทะยานมันสู่ถนนคอนกรีตเส้นเล็ก ที่ตลอดสองข้างทางมีแต่ต้นไม้เขียวขจีขึ้นเป็นแนวยาว บางช่วงมีดอกพวงชมพูขึ้นเลื้อยเป็นอุโมงค์จนเธอรู้สึกเย็นผิวกาย ที่นี่ราวกับสวรรค์บนดินก็ไม่ปาน
โครงการนี้ผุดขึ้นเมื่อสามปีก่อนเห็นจะได้ ซึ่งตอนนั้นบิดาเธอประสบปัญหาทางการเงิน แล้วพี่ลิลลี่ที่เรียนจบมาจากต่างประเทศ ก็มาแต่งงานกับคนตระกูลเขตตะวันไพศาลสิทธิ์ จนบิดาเธอเข้ามาเป็นหุ้นส่วนด้วย บิดาเล่าให้เธอฟังว่าบริษัทในเครือไพศาลสิทธิ์กรุ๊ปกำลังทำโปรเจ็คใหญ่ ซึ่งตอนนั้นกำลังเริ่มโครงการ แต่พอสองปีให้หลัง สวรรค์บนดินก็ผุดขึ้นอย่างสวยงามจนเป็นที่กล่าวขานของนักท่องเที่ยว เสียงลือเสียงเล่าอ้างบอกต่อกันปากต่อปาก นักท่องเที่ยวต้องจองกันข้ามปีเลยทีเดียว
“ลุงมีเป็นคนที่นี้หรือจ๊ะ”
“ครับคุณหนู ลุงอยู่ในตัวเมืองภูเก็ต ทำอาชีพหาปลาค้าขายแหละครับแต่พอดีช่วงที่คุณพอพลมาริเริ่มโครงการ ลุงเป็นคนขับเรือพามาที่นี่ พอโครงการเสร็จคุณพอพลจึงให้ลุงกับภรรยามาช่วยดูแลงานเล็กๆ น้อยๆ”
“แล้วลุงไม่ได้ทำงานในวิลล่าเหรอ”
“ไม่หรอกครับ ในนั้นมีแต่พนักงานมืออาชีพ ส่วนลุงกับป้าดูแลความสะอาดบ้านพักคนงาน กับบ้านของคุณท่านนะครับ”
“แสดงว่าคุณพ่อคุณแม่ แล้วก็คุณปู่คุณย่าของคุณพอพลท่านมาบ่อยเหรอคะ”
“ช่วงเปิดที่นี่ใหม่ๆ มากันบ่อยครับ แต่ตอนนี้อยู่ตัวแล้วท่านก็ไม่ค่อยได้มา สงสัยจะเบื่อนะครับเพราะว่าละแวกนี้ท่านก็ไปเที่ยวมาหมดแล้ว แต่คุณหนูพึ่งจะมาครั้งแรกใช่ใหม่ครับ”
โรสิตาไม่ตอบได้แต่พยักหน้า ขณะที่ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบกาย เส้นทางคอนกรีตเล็กๆ บนเนินภูเขา เพื่ออำนวยความสะดวกให้รถกอล์ฟและรถบรรทุกขนาดเล็กวิ่งได้ และใช้รับส่งนักท่องเที่ยวระหว่างที่พักกับท่าเรือ รถคันเล็กวิ่งมาเรื่อยกระทั่งสุดปลายทาง ซึ่งเป็นบ้านหลังใหญ่บนเนินเขาไกลออกจากวิลล่าหลังอื่นๆ พอสมควร
“ถึงแล้วครับคุณหนู เดี่ยวลุงขนกระเป๋าไปเก็บให้นะครับ เชิญตามลุงมาครับ”
เพียงก้าวแรกที่เท้าเล็กเยื้องย่างเข้าเขตตัวบ้าน หญิงสาวก็ถึงกับต้องตะลึงกับความสวยงาม บ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์นที่กินพื้นที่หลายไร่ ดูเหมือนจะใหญ่กว่าวิลล่าหลังอื่นๆ ก็แหงละ บ้านหลังนี้มันเป็นเจ้าของนี่นา จะหลังเล็กเท่ารูหนูก็คงใช่ที่
“สวัสดีค่ะคุณหนู ป้าชื่อป้าแก้วนะคะ เป็นคนคอยดูแลที่นี่”
หญิงสูงวัยร่างท้วมเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวที่เจ้านายฝากฝังให้ต้อนรับและดูแลมาถึง
“อ๋อสวัสดีค่ะ หนูชื่อโรส ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ เพราะว่าหนูคงต้องอยู่นี่เกือบสามเดือน”
“คุณท่านบอกป้าแล้ว มาไวกว่าที่คิดอีกนะคะ เห็นว่ากำหนดมาสัปดาห์หน้า”
“คือว่าเบื่อๆ ก็เลยอยากมาเที่ยวก่อน ค่อยเริ่มฝึกงานน่ะค่ะ”
หญิงสาวตอบและยิ้มอย่างเป็นมิตร ทุกคนที่นี่ล้วนอัธยาศัยดี อย่างว่าละนะ นักท่องเที่ยวที่มาพักกระเป๋าหนักทุกราย สนนราคาถูกสุดต่อคืนก็ครึ่งแสนเข้าไปแล้ว และส่วนมาที่มาพักก็อยู่อย่างน้อยห้าคืน ไม่ต้องพูดว่าเม็ดเงินไหลเข้าจะมหาศาลขนาดไหน ถ้าไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดก็หมดสิทธิ์ฝันจะมาพักได้เลย หรืออาจจะมาได้ก็คงต้องอยู่ในส่วนของโรงแรม แต่หากจะพักวิลล่าเป็นหลังๆ ละก็เงินในกระเป๋าต้องหลักแสนขึ้นไป
ร่างท้วมของหญิงสูงวัยพาเธอมาจนถึงชั้นสอง เพียงเปิดประตูเข้าไปเท่านั้นเอง สาวน้อยก็แทบอยากจะให้เพื่อนรักตามมาสมทบไวๆ เพราะความสวยงามมันทำให้เธอคันปากยิกๆ อยากเม้าใจจะขาด ห้องกระจกใสที่แค่เพียงรูดม่านก็จะมองเห็นท้องทะเลเบื้องหน้า ชมวิวทิวทัศน์ของท้องทะเลได้ร้อยแปดสิบองศา แถมยังมีสระน้ำขนาดเล็กส่วนตัวให้ลงเล่นได้อีกด้วย
“แล้วเออ...ที่นี่มีคนอื่นมาพักบ่อยใหม่ค่ะ คือโรสหมายถึงคนที่ไม่ใช่ครอบครัวนะคะป้าแก้ว”
“ส่วนมากก็จะเป็น...ไม่รู้ป้าจะพูดดีหรือเปล่า...”
อาการอึกอักของคนตรงหน้าทำให้หญิงสาวสงสัย แน่นอนว่าอยากรู้มีวิถีเดียว นั่นก็คือถามออกไปให้กระจ่าง
“บอกโรสมาเถอะป้า ยังไงก็ต้องมาอยู่นี่หลายเดือน โรสจะได้วางตัวถูกจะได้ไม่ไปขวางหูขวางตาเจ้าของบ้าน”
“แต่ว่าคุณหนูกับคุณพอลก็เกี่ยวดองกันไม่ใช่เหรอคะ”
หญิงสาวอยากจะบอกเหลือเกินว่ามันก็ใช่อยู่หรอก แต่ระหว่างเธอกับไอ้เพลย์บอยนั่นไม่กินเส้นกันนะสิ
“ค่ะ แต่ว่าโรสกับคุณพอลของป้าไม่ได้สนิทกันเท่าไร แล้วก็ไม่ได้เห็นหน้ากันเป็นปีๆ หลังจากแต่งงานของพี่ลิลลี่ กับพี่เรวินน้องชายของเขา”
ผู้สูงวัยพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเล่าเรื่องราวของชายหนุ่มนักรักเจ้าของ วิลล่าธาราสยาม ซึ่งแต่ละเรื่องนั้นก็ทำเอาหญิงสาวต้องเบิกตากลมโตขยายกว้างขึ้นเรื่อยๆ และสมองน้อยๆ ก็บันทึกข้อมูลไว้เสร็จสรรพ ผู้หญิง ผู้หญิง แล้วก็ผู้หญิง คือเรื่องราวเกี่ยวกับเขาจากปากผู้สูงวัย
บ้านหลังนี้มีอาณาเขตกว้างขวางและรัวรอบขอบชิด ที่สำคัญมันเป็นเกาะส่วนตัวหากคนที่ไม่ได้รับอนุญาตเข้ามาก็ถือว่ามีความผิดโทษฐานบุกรุก โดยบริเวณริมสระน้ำขนาดใหญ่ซึ่งเป็นลานหญ้ากว้างยื่นออกไปเบื้องหน้า ตลอดจนห้องรับรองแขกจะถูกใช้เป็นสถานที่จัดปาร์ตี้เล็กๆ บ่อยหน ซึ่งมักจะจัดต่อเมื่อเพื่อนของชายหนุ่มมาเที่ยวหา ส่วนมากจะเป็นเพื่อนสมัยเรียนอยู่ต่างประเทศ แน่นอนว่าบรรดาหญิงสาวไม่ว่าจะเป็นดารานางแบบ จะถูกเรียกตัวมาร่วมมาปาร์ตี้นี้เสมอ
โรสิตาเบ้ปากเหยียดๆ มิน่าเล่านิตยสารแต่ละเล่มหรือแม้แต่กอซซิปบันเทิง จึงมักขึ้นหัวข้อเกี่ยวกับปาร์ตี้มัวเซ็กของสังคมคนรวย ระหว่างไฮโซกับดารานางแบบ หนึ่งในนั้นจะต้องมีนายพอพลรวมอยู่ด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย ผู้ชายอะไรเลขสามนำหน้าแล้วยังจะทำตัวเป็นพวงมาลัยอยู่ได้ สู้พี่เรวินพี่เขยเธอไม่ได้สักนิด รายได้มีลูกชายน่ารักจั้มมั้มอยู่ที่ไร่เขตตะวันแล้ว พอนึกถึงหลานชายจอมซนหญิงสาวจึงยิ้มออกมาได้
“คุณหนูยิ้มอะไรคะ”
“พอดีนึกถึงหลานนะคะ ลูกชายของพี่สาว” เพราะความจอมซนของหลานตัวน้อยเล่นกับเธอจึงเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ก่อนขึ้นเครื่องพี่สาวพี่เขยกับเจ้าตัวยังมาส่งเธอที่สนามบิน ยังคิดอยู่เนืองๆ ว่าถ้ามีหลานหรือเพื่อนมาด้วยเธอคงจะสนุกกว่านี้
“ป้าแก้วจ๋า เออ...แล้วคุณพอลของป้าเขาไม่ได้อยู่บ้านเหรอคะ คือโรสเห็นว่ามันเป็นวันอาทิตย์น่าจะเป็นวันหยุดของเขา”
“คุณพอลไปดูการถ่ายทำละครค่ะ พอดีทางทีมงานเขาใช้ที่นี่เป็นโลเคชั่น เห็นว่าวันนี้เป็นวันปิดกล้องด้วย ทางทีมงานจะมีจัดเลี้ยงกันที่ริมชายหาด คุณพอลเลยไปตรวจดูความเรียบร้อยคอยอำนวยความสะดวก อ้อ...อีกอย่างป้าเห็นคุณดาราคนสวยเธอก็มาด้วยนะคะ คนที่เป็นนางเอก ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อคุณดาหวัน”
ชื่อนั้นทำให้โรสิตาหน้าตึงเล็กน้อย แน่นอนยัยดาหวันแปดหลอดเธอเคยปะทะกับหล่อนมาแล้ว สงสัยจะลีลาถูกใจจึงยังคั่วกันอยู่ถึงป่านนี้
“ยังไงเดี่ยวป้าออกไปตรวจดูความเรียบร้อยในครัวก่อนนะคะ ถ้าคุณหนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษ บอกป้าได้นะคะป้าจะได้ซื้อมาแช่ไว้ให้ในตู้เย็น แต่พวกขนมนมเนยมีครบหมดค่ะ”
“แล้วอาหารเย็น...” ไม่ทันพูดจบแม่บ้านสูงวัยก็แทรกขึ้นก่อน
“ไม่ต้องห่วงเดี่ยวป้าจะเตรียมไว้ให้ แต่ถ้าอยากทานอะไรพิเศษพวกรอฟเตอร์หรือสเต็คสั่งได้นะคะ หนังสือเมนูอยู่ห้องครัว โทรไปสั่งที่ห้องอาหารแล้วเด็กจะมาเสริฟให้ค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะป้า โรสทานอะไรก็ได้ง่ายๆ ไม่ต้องยุ่งยาก”
นั่นทำให้คนฟังยิ้มด้วยความเอ็นดู เธอช่างเป็นเด็กสาวที่น่ารักเหลือเกิน ผิดกับบรรดาผู้หญิงที่เจ้านายควงอยู่ลิบลับ แม่พวกนั้นมาแต่ละครั้งก็จิกหัวใช้นางหัวไม่ได้วางหางไม่ได้เว้น จะทานโน่นจะกินนี่เอาแต่ใจสารพัด แต่คุณหนูโรสที่นางกับสามีหวั่นใจว่าจะเอาใจกลับเรียบง่าย แม้กระทั่งการแต่งตัวก็เสื้อยืดกางเกงยีนสดใสสมวัย ไม่เหมือนแม่พวกนั้นบางคนนมแทบจะหกเรี่ยราด แต่อย่างว่าละนะหากพวกหล่อนไม่ทำแบบนั้นคุณพอลก็คงไม่สนใจ
แต่สำหรับสายตาคนผ่านร้อนผ่านหนาวมามากอย่างนาง กลับชอบที่จะมองเด็กสาวตรงหน้าที่งามอย่างพิสุทธิ์ไร้การปรุงแต่ง ทั้งที่ครอบครัวนั้นแสนจะร่ำรวยไฮโซ การแต่งตัวตลอดจนคำพูดคำจาทำให้นางรู้ว่า เด็กสาวตรงหน้าได้รับการอบรมบ่มนิสัยมาอย่างดี
“ที่โรงรถมีมอเตอร์ไซด์กับจักรยาน ถ้าคุณหนูเบื่อก็เอาไปขี่เล่นรอบเกาะได้ แต่ถ้าอยากไปเที่ยวเกาะหรือน้ำตกใกล้ๆ บอกตามีได้นะคะ จะได้ไปบอกคนขับเรือให้”
“โรสคงไม่ไปไหนไกลหรอกค่ะ คงต้องรอให้เพื่อนมาก่อน เจ็ดวันนี้คงต้องทนเหงาปาก”
พูดอย่างแสนเสียดาย อย่างน้อยถ้ามีนายริช กับ ครีมอยู่ด้วยคงจะดีกว่านี้
“แล้วป้าพักที่นี่หรือเปล่าคะ”
“เปล่าหรอกคะ ทุกคนจะอยู่บริเวณห้องพักคนงาน ป้ากับลุงมีจะมาที่นี่เพื่อเตรียมอาหารเช้า กับอาหารเย็นเวลาคุณพอลอยู่ ป้าจะคอยทำความสะอาดเก็บกวาดดูแลความเรียบร้อยว่าขาดเหลืออะไร พอทุ่มก็กลับไปพัก พอเช้าหกโมงก็มาใหม่ แต่ถ้ามีเหตุฉุกเฉินอะไรกดกริ่งเรียกได้นะคะ จะมียามเฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้าค่ะ”
หญิงสาวพยักหน้ารับทราบอย่างเข้าใจ
“งั้นป้าขอตัวออกไปข้างนอกก่อนนะคะ”
โรสิตาพยักหน้าและเพียงประตูห้องถูกปิดลงเท่านั้น ร่างบางก็กระโดดขึ้นเตียงทันที กลิ้งไปกลิ้งมาอย่างสุขใจ เธออยากทำอย่างนี้แต่แรกแล้ว แต่เกรงใจป้าแก้วเลยเก็บอาการไว้ แล้วตลอดบ่ายหลังจากพักหายเหนื่อยหญิงสาวก็เดินสำรวจไปรอบบริเวณบ้านจนเมื่อยขา กระทั่งได้เวลาอาหารเย็น ป้าแก้วก็ทำอาหารทะเลหอมกรุ่นยั่วยวนจมูกเธอ จนเผลอตัวกินเสียพุงกลาง แต่นั่นก็ทำให้แม่บ้านสูงวัยยิ้มแก้มปริ จนโรสิตารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ที่บ้าน เพราะที่นั่นก็มีนมแจ่มทำอาหารให้เธอกินแบบนี้ ที่สำคัญใจดีเหมือนกันด้วย
ร่างบอบบางในชุดนอนลายทางแบบผู้ชาย แลดูเล็กไปถนัดตาเมื่อชุดที่สวมใส่นั้นใหญ่กว่ารูปร่าง ความแปลกปนตื่นตาตื่นใจ ทำให้เธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้ทั้งที่ปาไปเกือบจะสี่ทุ่ม แม้จะโทรคุยกับเพื่อนจนสายแทบไหม้ หรือแม้แต่การเดินทางเกือบค่อนวัน แทนที่จะทำให้หญิงสาวอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ดวงตาเจ้ากรรมสองข้างกลับค้างเบิกโพลงจนต้องเลื่อนบานกระจกใสให้เปิดออก และเพียงร่างกายได้ปะทะกับลมเย็น เจ้าตัวก็ต้องหลับตาสูดมวลอากาศบริสุทธิ์ให้เข้าไปจนเต็มปอด
แสงไฟหลากสีจากท้องทะเลเบื้องหน้าสวยงามจับตา ซึ่งสมองน้อยๆ คาดเดาว่าน่าจะเป็นเรือประมง หรือไม่ก็เรือของนักท่องเที่ยวที่นิยมตกหมึกตอนกลางคืน และก็ยังมีเสียงอึกกะทึกครึกโครมแว่วให้ได้ยินเป็นระลอกตามกระแสลม คงจะเป็นเสียงการเลี้ยงปิดกล้องละครที่ป้าแก้วบอก มันทำให้เธอนึกเสียดายที่เพื่อนๆ ไม่ได้มาพร้อมกัน ไม่อย่างนั้นเธอก็คงไม่ต้องเหงาแบบนี้ ว่าแล้วเท้าสองข้างจึงเดินออกไปหาอะไรทานในห้องครัวด้านล่าง
ในตู้เย็นขนาดใหญ่มีเครื่องดื่มและขนมมากมายละลานตา และโรสิตาก็เลือกที่จะดื่มนมถั่วเหลือง ทำไงได้ก็เธอนอนไม่หลับ ริมฝีปากอวบอิ่มคาบหลอดไว้ในปาก ดูดดื่มนมในกล่องเดินออกไประเบียงด้านนอกซึ่งเป็นลานกว้าง ตัดแต่งไม้ดอกไม้ประดับไว้อย่างสวยงาม ทว่าเพียงสองเท้านั้นก้าวพ้นประตูบานกระจกออกมาเท่านั้น หญิงสาวก็ต้องตัวแข็งตาค้างกับภาพเบื้องหน้า
สองร่างที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันนัวเนีย โดยเฉพาะฝ่ายหญิงที่ส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นคำถามให้กับโรสิตาว่าถ้าต้องร้องครวญครางขนาดนั้น แล้วพวกเขาจะทำกันทำไม และน่าแปลกเหลือเกิน ที่เธอกลับยืนนิ่งดังถูกสาปแข้งขาก้าวไม่ออกเอาดื้อๆ
“พอล...พอลขา...หวันไม่ไหวแล้ว...อะ...ช่วยหวันที...อืม...”
สาวเจ้าคร่ำครวญเมื่อชายหนุ่มบดจูบหนักไปบนทรวงอก ก่อนจะรั้งตัวเสื้อกล้ามสีขาวกับบราเซียสีดำขึ้นสูง เผยทรวงขาวอวบอิ่มสองข้างละลานตาท้าแสงไฟสีเหลืองนวล ก่อนจะขยับยกร่างบางของดาราสาวขึ้นบนโต๊ะ มือหนาขยับร่นประโปรงสีฟ้าบางพลิ้วขึ้นบนจนก่ายเกยบนสะโพกอวบ
“ช่วยอะไร...หวันต้องการอะไรงั้นหรือ...”
ชายหนุ่มถามในตาหรี่ปรือปรอย ยามปากลิ้นง้วนอยู่กับอกอวบคู่งาม ทั้งดูดดื่มขบเม้มจนสาวเจ้าผวาแอ่นโค้งให้เขาได้สัมผัสถนัดถนี่
“พอล อย่าแกล้งสิคะ อย่าแกล้งหวัน...อืม...นะคะ...หวันขอ...”
เธอครวญดวงตาพราวระยับบอกความต้องการเปิดเผย แอ่นหยัดสะโพกเข้าหาเรียวนิ้วชายหนุ่มมากขึ้น ก่อนเทพบุตรนักรักจะขยับบิกินี่จีสะติงให้หลีกหลบไปด้านข้าง และใช้ปลายนิ้วแกร่งกรีดไล้ขึ้นลงกลางร่างสาว ยั่วยวนหนักเบาจนกายสาวยะเยือกไหวบิดเร้า
“หวัน...โอ้ย...หวันจะไม่ไหวแล้วนะคะ...พอลขา...ได้โปรด...”
“ได้โปรดอะไรคนสวย...อยากได้อะไร...บอกผม...”
คำถามก่อกวนอารมณ์ ก่อนจะครอบริมฝีปากบนยอดอกสาวดูดดึงเข้าหาตัวจนดาหวันต้องแอ่นตาม มือบางขยับกดศีรษะได้รูปของชายหนุ่มเล่นครางซีดปากยาว เมื่อดัชนีของชายหนุ่มเบียดแทรกลงกลางกุหลาบดอกงาม ที่กำลังฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวาน เป็นสัญญาณบอกว่าเจ้าตัวกำลังใกล้จะแตะวิมานพิศวาส ก่อนมือบางจะขยับดึงรั้งตัวเสื้อชายหนุ่มออกพ้นศีรษะเขา และลูบไล้มือบางไปทั่วต้นคอและไหล่บึกบึนของชายหนุ่มด้วยความซ่านเสียว ยกสะโพกโรมรันไม่มีหยุด
“หวันต้องการคุณค่ะที่รัก...”
ชายหนุ่มยิ้มพราวพอใจกับประโยคเปิดอารมณ์ของหญิงสาว ก่อนจะก้มลงบดริมฝีปากกับทรวงอวบแบบหนักหน่วง ในขณะที่นิ้วแกร่งก็ขยับเคลื่อนส่งร่างบางให้ขึ้นสวรรค์ล่วงหน้า
“พอล...พอล...อืม...อะ...อ๊า...”
หญิงสาวครางไม่หยุดหย่อน ซึ่งมันสามารถเรียกอารมณ์ดิบของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี จนระรัวเร่งนิ้วลงกลางร่างถี่ยิบสนุกที่ได้เห็นคู่นอนบิดเร้าวอนขอเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แสงไฟสลัวประกอบกับความที่อยู่คนเดียวจนชิน ทำให้เจ้าบ้านหนุ่มไม่ได้เอะใจสักนิด ว่าตอนนี้เขากำลังเล่นหนังสดให้สาวน้อยนางหนึ่งดูโดยไม่ตั้งใจ ประกอบกับอารมณ์ปรารถนาที่แผ่ซ่านเต็มเหนี่ยว ทำให้ชายหนุ่มไร้ความสนใจต่อสิ่งรอบข้างโดยสิ้นเชิง
ภาพตรงหน้าทำให้ร่างบางที่ยืนนิ่งไม่ไหวติ่งใบหน้าแดงเรื่อ ริมฝีปากที่คาบหลอดนมอยู่หลุดออกโดยไม่รู้ตัว และเมื่อยิ่งเห็นการเล่นรักของทั้งคู่ชนิดท้าลมห่มฟ้า โดยเฉพาะจังหวะระรัวเร่งจนร่างของดาราสาวสวยกระตุกติดกัน โรสิตาก็ตัวสั่นขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่เขินอายแต่ทำไมเธอจึงยังยืนอยู่ได้ ทั้งสายตาและจิตใจจับจ้องภาพหนังสดเบื้องหน้าไม่กระพริบ
“ตุ้บ!”
ภาพบิดเร้าและเสียงครวญครางของคนทั้งคู่ ทำให้ร่างบางที่ยืนมองอยู่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนกล่องนมที่อยู่ในมือหลุดร่วงลงพื้น
“กรี๊ด! อ้ายยย....”
เสียงวัตถุกระทบพื้นทำให้สองร่างที่นัวเนียกันอยู่นั้นผงะ ก่อนทั้งคู่จะหันมาทางต้นเสียง ดาหวันดาราสาวเจ้าบทบาทร้องหวีดจนบาดแก้วหู ตกใจไม่คิดว่าจะมีใครมาเห็นในสภาพเช่นนี้ เพราะเธอเป็นคนของประชาชน ภาพลักษณ์ที่สร้างมาจึงมีแต่ทางบวก แน่นอนว่าหากมีคลิปฉาวโฉ่หรือภาพหลุดออกไป สังคมจะตราหน้าและเธอจะกลายเป็นดาวร่วงในชั่วข้ามคืน
“ไหนพอลบอกว่าไม่มีใครอยู่ด้วยไงคะ แล้วนังเด็กนั่น”
เจ้าหล่อนถามเสียงสั่นกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ นิ้วเรียวชี้ไปยังร่างของผู้บุกรุก หลังจากที่ดึงเสื้อและกระโปรงลงเรียบร้อย รีบมาแอบด้านหลังชายหนุ่มทันทีมองมายังโรสิตาตาเขียวปั้ด พอพลหันมามองด้วยความไม่พอใจเช่นกัน ริมฝีปากบางสวยคล้ายผู้หญิงกำลังจะตวาดก็มีอันต้องกลืนลงคอ เมื่อได้เห็นใบหน้าสาวน้อยร่างเล็กที่ยืนหน้าแดงก่ำ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตระหนก
แสงไฟแม้จะไม่ได้สว่างโล่แต่มันก็มากพอจะให้เขาได้เห็นเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มนั่นถนัดตา นางไม้หรือ ไม่น่าจะใช่ เพราะคงไม่มีนางไม้ที่ไหนใส่ชุดนอนผู้ชาย จะว่านางฟ้าก็คงไม่ใช่ แล้วสมองอันชานฉลาดของชายหนุ่มก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ เมื่อรู้ว่าสาวน้อยผู้เข้ามาขัดจังหวะการขึ้นสวรรค์ของเขาคือใคร
โอ้...สองปีเจ้าหล่อนเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้เชียวหรือ มันคือคำถามที่ผุดขึ้นในหัวชายหนุ่ม
จากเด็กสาวผอมแห้งแรงน้อย กลับดูมีน้ำมีนวลเต็มอิ่ม โดยเฉพาะเลือดฝาดแห่งวัยสาว ที่แสดงตัวออกมาจนใบหน้ารูปไข่แดงปลั่ง พอพลลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจ้องมองเด็กสาวไม่วางตา โรสิตาก็เช่นกัน และก่อนที่เธอจะทำเรื่องหน้าอายโดยการทำตัวเป็นพวกถ้ำมองมากกว่านี้ เท้าน้อยก็ตวัดหันหลังกลับพาร่างบางเข้าไปในตัวบ้านทันที ด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นโครมครามราวกลองเพล
“ว่าไงคะพอล ทำไม...”
“เดี่ยวคุณกลับไปที่บ้านพักก่อนนะ เผอิญผมพึ่งนึกได้ว่ามีแขก”
“แต่ว่า...พรุ่งนี้หวันก็ต้องกลับกรุงเทพแล้ว ให้หวันค้างด้วยไม่ได้หรือคะ”
“มันจะไม่เหมาะนะหวัน ญาติผมที่มาจากต่างกรุงเทพจะมองไม่ดี แค่เมื่อครู่มันก็เกินพอแล้วที่เด็กนั่นจะเข้าใจผิด อย่าลืมสิว่าคุณเป็นดาราดัง หากโดนเข้าใจผิดมันจะส่งผลเสียกับงาน”
นักธุรกิจหนุ่มยกเหตุผลร้อยแปดเป็นข้ออ้าง ทั้งที่ในใจไม่ได้อยู่กับคนข้างตัวเลยสักนิด น่าแปลกที่ตอนนี้เขาอยากจะได้ยลโฉมยัยเด็กแสบนั่นให้ชัดตาอีกสักครั้ง จนต้องหว่านล้อมคู่ขาที่คบหากันมายาวนานให้กลับห้องพัก
“เด็กนั่นเป็นใครคะ” แม้จะรู้ว่าไม่มีสิทธิแต่เธอก็อดหึงไม่ได้
“อ้อ...เขาเป็นน้องสาวของลิลลี่ จะมาฝึกงาน”
“จริงนะคะ ไม่ใช่แอบพาใครมาซุกไว้ที่นี่นะ”
“แล้วผมเคยเป็นแบบนั้นไหมล่ะ”
ชายหนุ่มโยนให้เธอเสียอีก ร่างบอบบางขยับเข้ากอดรอบตัวชายหนุ่ม เขย่งปลายเท้าแนบริมฝีปากบนปากชายหนุ่ม เกี่ยวกระหวัดรัดพันเรียวลิ้นอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะถอดถอนออกด้วยความเสียดาย
“ก็หวันอดหวงคุณไม่ได้นี่ค่ะ ไม่รู้ว่าหวันจะได้มาภูเก็ตอีกเมื่อไหร่ เดือนหน้ามีเปิดกล้องละครเรื่องใหม่ด้วย”
“ไว้ถ้าเข้ากรุงเทพผมจะแวะไปหา”
“คุณสัญญาแล้วนะ อย่าให้หวันรอเก้อนะคะพอล หวันคิดถึงคุณ”
แม้จะรู้ว่าคำพูดจากชายหนุ่มนั้นเชื่อถือไม่ได้ แต่อย่างน้อยคำพูดให้ความหวังมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“ผมจะพยายามเคลียร์ตัวเอง”
ประโยคนี้คือคำพูดที่พอพลใช้กับคู่ขายามแยกห่างเมื่อเสร็จกิจกามเป็นประจำ เพราะเขาไม่ได้มีเพียงดาหวันคนเดียว แต่ที่คบกับเจ้าหล่อนยืดเพราะเรื่องบนเตียงนั้นเข้าขาและไปกันได้ เจ้าหล่อนจึงเป็นคู่ควงมาราธอนที่คบกับเขายาวนานสุด สำหรับชายหนุ่มการจะมีสัมพันธ์กับใครนั้นเขาจะป้องกันตัวเองเสมอ แน่นอนทุกครั้งคือการยื่นหมูยื่นแมว เขาได้ความสุข พวกเธอเหล่านั้นได้เงิน ไม่ว่าจะเป็นดาราแถวหน้าหรือแถวหลัง ถ้าเพียงแต่ต้องการเงินเขาก็พร้อมจะหยิบยื่นให้ ตั้งแต่หลักหมื่นยันหลักแสน
“เดี่ยวผมเดินไปส่งนะ”
“ค่ะ”
แล้วชายหนุ่มจึงไปส่งหญิงสาวยังหน้าประตูรั้วบ้าน ซึ่งมียามตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงคอยอำนวยความสะดวก และกว่าจะแยกออกจากกันได้ ดาราสาวชื่อดังก็อิดออดออเซาะเพราะหวังว่าชายหนุ่มจะเปลี่ยนใจ แต่ก็หาเป็นเช่นนั้นไม่ เพราะอารมณ์อย่างว่าเมื่อครู่มันหมดไป เพียงได้เห็นหน้าหวานแกมดุของใครบางคน
โรสิตาอยากจะเอามะเหงกเขกหัวตัวเองหลายๆ หน ทำไมเธอจึงได้ทำตัวแบบนั้นกัน แทนที่เห็นแล้วจะรีบกลับขึ้นห้อง เปล่าเลย เท้าสองข้างกับติดหนึบยืนเบิกตาจ้องมองแทบไม่กระพริบ ที่สำคัญยังโดนฝ่ายนั้นจับได้อีกด้วย แล้วเธอจะเอาหน้าไปไหวไหนกัน
กะว่าหาอะไรดื่มสักนิดแล้วจะรีบนอนก็กลับกลายเป็นว่าตาค้างยิ่งกว่าเก่า พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาตาเธอจะเป็นกุ้งยิงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตาบ้า ทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ ไร้ยางอายที่สุด
ใช่ ทำไมเธอต้องอาย เพราะคนที่ควรจะอายคือหมอนั่นกับยัยดาหวันแปดหลอดต่างหาก
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสาวที่ตกอยู่ในภวังค์ขบคิดไม่ตกต้องสะดุ้ง และคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
“โรส ได้ยินหรือเปล่า”
เงียบไม่มีเสียงตอบ และร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงก็ค่อยขยับลุกมาเงียหูฟังตรงประตู
“พี่รู้นะว่าโรสยังไม่หลับ ออกมาคุยกับพี่หน่อยสิ พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
เมื่อไร้ซึ่งการสะนองตอบของคนในห้องโดยสิ้นเชิง มือหนาจึงระรัวกำปั้นกับบานประตูใหญ่นับครั้งไม่ถ้วน
ก๊อกๆๆๆ
“หยุดเคาะเดี่ยวนี้” เสียงห้ามปราบจากด้านในห้วนจัด บอกความไม่พอใจ
“ถ้างั้นก็ออกมาคุยกับพี่”
“มีอะไรไว้คุยพรุ่งนี้เช้าแล้วกัน”
“ถ้าโรสยังดื้อพี่จะเข้าไปเอง ว่าไงเลือกเอา”
“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงคุณพอพล โรสจะนอนเลิกโวยวายเสียที”
“โรสต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง ออกมาคุยกันประเดี่ยวจะเป็นไรไป พี่รู้นะว่าโรสนอนไม่หลับหรอก เผลอๆ คืนนี้ทั้งคืนโรสอาจจะหลับตาไม่ลงก็ได้”
โรสิตาอยากจะตะบันหมัดลงบนหน้าเขาสักสิบที ทั้งที่เขาก่อเรื่องแท้ๆ กลับไม่กระดากอายเลยสักนิด ยังมีหน้ามาก่อกวนเธออีก ไอ้คนโรคจิต
“ว่าไง หรือจะให้พี่พังประตูเข้าไป”
“ก็ได้” เธอตอบเสียงห้วน
เพียงสิ้นเสียงตอบรับจากคนด้านใน ประตูบานใหญ่ก็ถูกดึงเปิดออกทันที พร้อมกับใบหน้าหวานที่งอหงิก โดยเฉพาะดวงตากลมโตที่มองเขาขุ่นมัวอย่างไม่สบอารมณ์
สวัสดีจ้า พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ที่หลงเข้ามาอ่าน วันนี้จิ๊บลองลงตอนแรกของ คู่ปรับซาตาน ซึ่งเป็นการปะทะ ของ พี่พอล กะ น้องโรส
นัยว่าเรื่องนี้จะมีหื่นอีกแล้ว
ทำไงได้ล่ะคะ ก็พี่พอลของเราดันเป็นคาสโนว่าเสียด้วย แต่งานนี้คงจะโดนฆ่าตายแน่นอนอิๆ ไม่ต้องบอกคงจะเดากันได้ชิมิคะ
ห่างหายไปนานร่วมเดือน ก็ได้ฤกษ์เปิดตัวเสียที ไม่ขออะไรมากหรอกค่ะขอแค่มีคนหลงมาอ่านบ้างก็พอ
ขอออกตัวก่อนนะคะว่านิยายของผู้แต่งมักจะเต็มไปด้วยคำผิดและคำตกๆ หล่นๆ เป็นประจำ เพราะลงเมื่อไรแสดงว่าแต่งเสร็จหมาดๆ เหอะๆ
ซึ่งจะลงที่เว็ปเด็กดีก่อนเวปนิยายค่ะ แต่ก็สามารถติดตามได้ทั้งสองที่ นิยายของผู้แต่งจะเป็นแนว โรแมนติกคอมเมดี้ วาบหวาม...เอ๊ะยังไง?
ก็จะคล้ายๆ กับเรื่องที่ผ่านๆ มาอะคะ ผู้แต่งเป็นคนที่แต่งดราม่าไม่เป็นทั้งที่พยายามแล้ว สุดท้ายก็ไปไม่รอด เลยได้แต่แนวนี้ เฮ้อ....
แต่ก็หวังว่าจะสร้างรอยยิ้มเล็กๆ ให้กับคนอ่านได้บ้างนะคะ ติชมและโหวตตามแต่คนอ่านจะกรุณาเด้อ....
รักคนอ่านจุ๊ปๆ
................ ช่อศิลาญา....(จิ๊บ)
ความคิดเห็น