[OS] น้องพรสตาร์ (Porn star)
Paring : Ong x Hwang
Rate : PG -13
Note : ลั่น สั้นๆ จากรูปนี้...
Sometimes I get so high
Falling is the only out I see
And I don't wanna take you down with me.
ร่างกายขาวเนียนบิดเร่าบนผืนเตียงสีขาว แสงไฟสลัวจากโคมไฟสีส้มอุ่นไม่ได้ทำให้ความสวยงามนี้ลดลงได้เลย ขาเรียวที่ไขว้กันไปมาบดเบียดต้นขาปิดบังส่วนน่ารักภายใต้เนื้อผ้าหนา ยิ่งยามเมื่อฝ่ามือหนาลูบสัมผัสส่วนเว้าโค้งของเรือนร่างยิ่งขยับกายอย่างน่ารัก สายตาคมจ้องมองความเคลื่อนไหวราวกับงานศิลปะเรือนร่างของมนุษย์ที่รังสรรค์จากพระเจ้า แม้จะมีสเวตเตอร์สีครีมตัวใหญ่คลุมกายไว้เอา แต่เท่านี้ก็เพียงพอให้คนมองอยากครอบครองเป็นเจ้าของความสวยงามนี้แต่เพียงผู้เดียว
อ๊ะ อื้ออออ
อ๊าาาาาา
มือหนายกมือลูบหน้าตัวเองลวกๆ สะบัดอารมณ์ที่ค้างอยู่ให้หลุดออก ขณะที่มืออีกข้างหยิบทิชชู่ใกล้ตัวมาทำความสะอาดคราบคาว ต่างๆ ที่เลอะเทอะไปทั่วหน้าขา หน้าท้อง บางส่วนก็กระเด็นติดที่ขอบแว่น จนต้องถอดออกมาเช็ดสักหน่อย แล้วปิดหน้าจอเว็บไซต์ประจำลง ...
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงกับฟูกอย่างคนหมดแรง แผ่นอกบางจากรูปร่างค่อนไปทางผอมกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักราวกับไปวิ่งรอบสนามสามรอบก็ไม่ปานทั้งที่แค่เข้าเว็บไซต์ไปออกกำลังข้อมือเท่านั้น อยากรู้มั้ยล่ะว่าเว็บประจำของผมคืออะไร
Bunnyhyunclub.co.kr
เว็บลับเฉพาะสมาชิกคลับที่ค่าสมาชิกแพงพอๆ กับค่าห้องพักซอมซ่อของเขา แต่ก็ยอมจ่ายมันทุกเดือนเพื่อจะเข้าไปดูขวัญใจ ดาวเว็บอย่างมินฮยอนนี่ ยอมรับว่าเขาค่อนข้างหมกมุ่นเรื่องนี้ตามปกติของชายโสดทั่วไปที่ไม่รู้จะระบายออกทางไหน แรกๆ เขาก็คิดว่าแบบนั้นอ่ะนะ
จนกระทั่งผมมีแฟนสาว หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร หน้าอกหน้าใจก็สะบึม แต่ตลอดเวลาที่มีอะไรกันผมกลับนึกถึงแต่ใบหน้าของดาวเว็บ ผมไม่ใช่เกย์แต่พอเป็นเขาทุกอย่างกลับดึงดูดอย่างไม่น่าเชื่อ ผมเอาแต่นึกถึงมินฮยอน แม้แต่มโนภาพตอนทำกิจกรรมกับแฟนสาวกลับเป็นร่างกายขาวเนียนอมชมพูทุกสัดส่วนนั้น จนมีบางทีเผลอตัว ...
"ซี๊ด มินฮยอน อาาา"
แล้วเจ้าหล่อนก็หยิบหมอนแถวนั้นฟาดใส่หน้า พร้อมคำด่าบุพการีชุดใหญ่ก่อนจะหนีหายออกไปจากชีวิตผมทันที
แต่แล้วยังไงล่ะ เธอที่เพิ่งมาหรือจะสู้คนที่ผมเจอมากว่า 1 ปีเต็ม
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงเรียกเข้าดึงความสนใจจากมโนภาพในคลิปล่าสุด ให้หันมองหน้าจอมือถือขนาด 6 นิ้วสว่างวาบโชว์เบอร์ที่คุ้นเคย แดน-โหดสัด
"ว่าไง"
ผมกรอกเสียงลงไปแบบไม่ยี่หร่ะนัก
"มึงลืมไรหรือเปล่า"
"ลืมอะไร"
"หน้าเว็บกุอ่ะ ยังไม่ได้นะสัดเอก"
เขร้! มัวแต่ดูคลิปล่าสุด จนลืมงานเลยกู
"แดน มึง"
"อิเหี้ย งานกูด่วน มึง%&*(_$+@+$II"
สารพัดคำด่าจากแดน AE ขาโหดประจำบริษัทควบตำแหน่งเพื่อนซี้ตั้งแต่ประถมจนมหา'ลัย ส่วนผมเอก โปรแกรมเมอร์แว่นหนาเตอะ ที่ผมได้เข้าทำงานที่นี่เพราะมันช่วยฝากฝังอีกที แต่เพราะเพื่อนกันนี่แหล่ะที่ทำให้มันโขกสับงานผมเหลือเกิน
"เดี๋ยวกุเขียนให้ จะเสร็จแล้ว ขอเวลาชั่วโมงเดียว"
"อีก 1 ชม. กุต้องได้!"
"แล้วมึง- "
ตุ๊ด ตุ๊ดๆๆๆ วางไปละ ....
คราวนี้ผมปิดหน้าจอน้องบันนี่มินฮยอนทั้งหมดลงอย่างตัดใจ ถือว่าวันนี้ใช้ VIP Member คุ้มแล้ว นี่ขนาดเห็นพรีวิวหน้าคลิปยังน่ารักได้ขนาดนี้ ตัวจริงจะขนาดไหน แต่ผมก็ได้แต่จินตนาการเท่านั้นแหล่ะ มันจะเป็นไปได้ไงล่ะ
หลังส่งงานเสร็จ ผมเดินเตร็ดเตร่ออกมานอกออฟฟิศรอแดนคุยกับลุกค้าก่อนจะตามลงมา ผมเดินไปยังร้านประจำเพื่อจองโต๊ะไว้รอเพื่อนตัวดี แต่ยังไม่ทันจะได้เลี้ยวเข้าร้านก็ถูกดึงจากด้านหลัง
"พ่อหนุ่ม ช่วยป้าซื้อหน่อยนะ"
ร่างหนาสะดุ้งจนเกือบจะง้างมือขึ้นเล็กน้อย แต่พอเห็นว่าเป็นหญิงชราวัยน่าจะ 60-70 ก็ลดมือลง แต่ก็พยายามแกะมือที่ถูกคุณยายท่านั้นกุมข้อมือไว้เบาๆ
"ผมไม่ซื้อหวยครับยาย"
ร่างสูงทำหน้าไม่สู้ดี ส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ ก่อนจะเลี่ยงเดินออกมาแต่ก็ไม่วายถูกดึงชายเสื้อไว้อีกครั้ง ทำไมตื้อจังวะ
"ถือว่าเป็นค่าข้าวยายนะ ยายไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว"
ไม่มีเงินแล้วเอาล็อตเตอรี่มาจากไหนวะ
ได้แต่คิดแต่ก็ไม่อยากจะถามหักหน้าคนแก่ ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำ ดวงตาเหี่ยวย่นนั้นมองเขาอย่างน่าสงสาร ปกติเขาไม่ได้ใจดีหรอกนะ แต่มองไปเห็นไอ้แดนเดินมาแล้วแล้วเขาก็หิวเต็มที่จนที ตัดสินใจควักเงินออกมาสองร้อยให้ยายไป
"ขอบใจนะพ่อหนุ่ม เจริญๆ อยากได้อะไรก็สมหวังนะ"
"ไม่เอาหรอกครับ ยายเก็บไว้ลุ้นเถอะ"
เรื่องลุ้นหวยลุ้นโชคนี่ผมไม่ถนัดจริงๆ แต่ก็โดนยัดใส่มือจนต้องรับมาไว้อย่างปฏิเสธไม่ได้ เขามองกระดาษยับๆ ในมือก่อนจะยัดลงกระเป๋าเสื้ออย่างไม่สนใจนัก พอเงยหน้ามองตามไปอีกทียายคนนั้นก็เดินหายวับไปแล้ว หายไปไหนไวจังวะ แต่ก็ช่างเหอะ ขอให้สมพรปากแล้วกัน
"เก็บไว้ให้ดีๆ นะ มันจะทำให้พ่อหนุ่มโชคดี "
"อะไรมึง หวังเป็นเศรษฐีทางลัดแล้วหรอวะ ฮาฮ่า "
"เปล่า กูรับไปงั้นหน่ะ"
"เออ แดกข้าว หิวไส้จะขาด"
"เออ"
กริ๊ง กริ๊ง
มือหนาหยิบมือถือขึ้นมาในขณะทานข้าวพลางคุยกับเพื่อนสนิทอย่างออกรสออกชาติ ก่อนจะกดรับหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยนั้น แต่ยังไม่ทันจะได้กรอกเสียงลงไป ปลายสายก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
"สวัสดีค่ะ คุณเป็นผู้โชคดีชนะรางวัล --
พรูดดดด
"เหี้ยเอก พ่นข้าวใส่กูทำไม!!"
"มึง กูชนะรางวัล!!"
7 วันก่อน
ติ๊ด ติ๊ด
12:30
เช้านี้เป็นเสียงข้อความที่เข้ามาปลุกผม จะเรียกว่าเช้าก็ไม่ถูก แต่ก็ไม่ผิดนักสำหรับโปรแกรมเมอร์ที่นอนเช้าเป็นปกติแบบผม เมื่อคืนหลังจากส่งงานไอ้แดนไป ฟังมันบ่นอีกนิดหน่อยแต่ก็ชมตบท้ายว่ารักษามาตรฐานงาน แล้วก็นอนเป็นตายจนตอนนี้ นึกหงุดหงิดตัวเองที่ลืมปิดเสียงมือถือจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาซะได้
ผมเลือกจะลุกไปเข้าห้องน้ำ เปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาจิบก่อนที่จะจับมือถือ ปกติจะมีอะไรนอกจากข้อความผลบอล หรือชวนสมัครดูดวง นอกจากแดนก็ไม่มีใครติดต่อกับผลแล้วล่ะ
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้งจนอดเดินมาหยิบดูหน่อยไม่ได้ แต่ทันทีเห็นพรีวิวข้อความแก้วน้ำในมือแทบหล่น นิ้วเรียวรีบสแกนนิ้วสไลด์จอเปิดอ่านทันที
Message 1
' ลุ้นเป็นผู้โชคดีได้เดทกับน้องบันนี่ฮยอนสุดน่ารัก ตัวท็อปของคลับ เพียงต่ออายุ VIP Member ภายในสัปดาห์นี้เท่านั้น '
Message 2
' พิเศษสมาชิก VIP เดิมได้ลุ้นสิทธิ์ x2 รีบสมัครเลย! ดูคลิปน้องกระต่ายน้อยเชิญชวน คลิ๊ก Link '
ผมขยี้ตาแรงอีกครั้ง อาการง่วงงุนหายเป็นปลิดทิ้ง แค่ VIP สิทธิ์ก็หรูหราหมาเห่าแล้วนะ เพราะนอกจากจะได้ห้องลับไว้แชทส่วนตัวกับเหล่ามินฮยอนแล้ว ยังได้ดูคลิปลับก่อนใครอีกต่างหาก ไม่สมัครไม่ได้แล้ว จะต่อยันชาติหน้าเลยจ้ะน้อง มือหนาวางแก้วน้ำในมือลงก่อนที่มันจะหล่นแตกไปซะก่อน แล้วเดินหาที่นั่งดึงสติก่อนจะกดคลิปนั้นเบาๆ ราวกลัวคนในภาพพรีวิวจะสะดุ้ง
ร่างกายขาวเนียนในเชิ๊ตตัวโคร่งสีขาวคลุมกายอย่างหมิ่นเหม่ นั่งบนโซฟายาวแดงขลับตัดกับผิวสีน้ำนม ไหล่ลาดที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ยิ่งมองยิ่งน่าหลงไหล จากคลิปวิดิโอมองเห็นจากลำคอเรียวตัดกับโช้คเกอร์หนังสีดำลงมาถึ
งเรียวขาเท่านั้น
" คนรักน้องมิน อย่าลืมสมัครกันนะครับ แล้วมาเดทกันนะ จุ๊บ "
ร่างกายบิดเร่าให้ชายเสื้อวับๆ แวมๆ กับน้ำเสียงออดอ้อนเท่านี้ก็ทำเอาเลือดลมสูบฉีดทั่วร่างทั่วสรรพางค์กายกันเลยทีเดียว และเมื่อก้มมองกวางหว่างขาตัวเองก็หยิบบัตรเครดิตอย่างไม่ลังเลในทันที นี่กุจะมีอารมณ์กับแค่คลิปความยาวเพียง 0:30 วินาทีไม่ได้ แม่งเอ้ย แล้วผมก็ฉายหัตถาครองพิภพอีกรอบเช้านั้น...
ผมยืนอยู่หน้าสตูดิโอตามที่ได้มีการนัดหมายไว้ หลังจากที่ได้รัยสายจากเอเจนซี่ที่ดูแลเว็บแจ้งผลรางวัล และเงื่อนไข รวมทั้งกฏการออกเดทอีกเล็กน้อย มีข้อนึงที่ผมท่องได้ขึ้นใจจนตอนนี้คือ
' คุณมีเวลาถึง 23:59 ของวันเท่านั้น เมื่อหมดเวลาทุกอย่างจะขึ้นกับการพิจารณาของน้องมินฮยอนแต่เพียงผู้เดียว '
ผมไม่อยากคาดหวังหรอกนะ แต่ในหัวคิดไปต่างๆ นานาแล้วตอนนี้ ตื่นเต้นกว่าตอนเดทกับแฟนคนแรกอีกวุ้ย
ผมกดกริ่งอยู่สักพักก็มีลุงยามมาเปิดรั้วให้เชิญเข้าไปนั่งรอข้างใน ทาวน์เฮาส์สไตล์โมเดิร์น ด้านในตกแต่งสไตล์ Loft เรียบง่าย ผู้คนไม่เยอะนักเดินไปมาข้างใน หันมามองผมที่นั่งรอโซฟาด้านหน้าบ้างก็หันมองพร้อมทักทาย บ้างก็หันมายิ้มให้ ก็จะงงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ
"คุณฮงซองอู ใช่มั้ยครับ"
"ครับ?"
"ผู้โชคดีใช่มั้ยครับ"
"อ่อ อง-ซองอูครับ"
ผมเน้นเสียงในนามสกุลไปอีกครั้ง เรียกผิดกันอยู่ได้ ตกภาษาเกาหลีกันหรอวะ
"อ้อ โทดที เชิญที่ห้องก่อนครับ มินฮยอนรออยู่แล้ว"
"ห้อง?"
ชายคนนั้นแค่ยิ้มให้แล้วเดินจากไป กะจะให้ผมเดินตาม แต่ในหัวตอนนี้คือนอกจากไม่รันข้อมูลแล้วยังคิดดีไม่ได้เลย เดทที่ว่า อย่าบอกนะว่า....
แค่มาบรีฟเงื่อนไขและกฏเพิ่มเติม พร้อมกับถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐานสักเล็กน้อย เอาไว้แปะบนบอร์ดเว็บโชคดีที่ทางเว็บเองก็ไม่แสดงใบหน้าอยู่แล้ว แต่ตั้งแต่เข้ามาผมยังไม่ได้พบกับ 'รางวัล' ของผมเลย จดกระทั่งถ่ายรูปเสร็จและสตาฟแจ้งให้นั่งรอในห้อง ผมลือกจะนั่งลงที่โซฟาใหญ่กลางห้อง มองไปรอบๆ ที่ทุกคนทยอยออกไป
แกร๊ก
ประตูถูกเปิดจากข้างนอก ผมมองยังร่างโปร่งบางที่กำลังปิดประตู เขาหันมายิ้มให้ผมด้วยใบหน้าแสนน่ารักนั่น จู่ๆ เหงื่อก็เริ่มไหลตามขมับ ฝ่ามือเปียกชื้นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ไม่แน่ใจนักว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้ายังไงอยู่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามือหนากำลังขย้ำกางเกงทั้งสองข้างจนเขาเดินเข้ามาใกล้ และกุมมือผมไว้
กางเกงจะขาดเอานะครับ
เอ่อ...
"สวัสดีครับ คุณ อง ซอง อู"
ยิ้ม ยิ้มอีกแล้ว ใบหน้าหวานกับดวงตาเชิดรั้นที่ผมชอบกำลังมองมาในระยะประชิด ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะนึกขึ้นได้ ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน โดยไม่ทันตั้งตัวร่างโปร่งถึงกับสะดุ้ง เอนตัวไปหลบด้วยกลัวจะชนกัน
มินฮยอนเบิกตามองมาอย่างตกใจ ในขณะที่ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว เลิกลั่กไปมาจนถูกมือเรียวจับแขนไว้ข้างลำตัว
"คุณซองอูโอเคมั้ยครับ"
"คะ ครับ"
"ผมขอไปห้องน้ำแป๊บนึงครับ"
พูดเสร็จก็วิ่งเปิดประตูออกไปทันที นี่หรอความประทับใจแรก ทำอะไรของมึงวะซองอู แค่นายเอกพอร์นป่ะวะ มึงจะเขินอะไร พูดกับตัวเองไปพลางยกมือกุมอก พยายามสูดหายใจเข้าออกลึกๆ รอจนเสียงหัวใจเต้นในระดบปกติ
ซองอูจ้อมมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง หยิบเจลในกระเป๋าที่พกมาปาดปลายผมด้านหน้าเล็กน้อย ฉีดน้ำหอม กับสเปรย์เพิ่มลมหายใจสดชื่นอีกนิดหน่อย เอาว่ะ ไม่เขินแม่งละ!
ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง เห็นมินฮยอนนั่งไขว่ห้างเล่นมือถือรอเงียบๆ เสียงปิดประตูที่ลั่นแรงไปนิดก็ดึงความสนใจอีกคนกลับมา
"ดีขึ้นมั้ยครับ"
"ดีครับ ฮะ ฮ่า"
ผมยิ้มแห้งๆ กลับไป พยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติทั้งที่มือที่สดในกระเป๋ากางเกงกำแน่นเหมือนเดิม
"ไปกันดีกว่าเนาะ"
"ไปไหนครับ"
"ก็ไปเดทไงครับ เร็วเข้าจะเที่ยงแล้วนะครับ"
การเดทเริ่มต้นด้วยการทานอาหารมื้อง่ายๆ โดยผมให้เขาเป็นคนเลือกร้านทั้งคาวและหวานเลยมาจบที่ร้านอาหารฟิวชั่นง่ายๆ ที่เขาบอกว่าเป็นร้านประจำ ดูจากร้านภายนอกแล้วก็ดูเป็นเขาดี เรียบง่ายแต่ดูดี ดูแพงแต่เข้าถึงได้
มื้ออาหารเที่ยงช่างเป็นอะไรที่เรียบง่าย ง่ายจนออกจะน่าเบื่อ เพราะหนุ่มแว่นผู้โชคดีเอาแต่ตื่นเต้นจนพูดไม่ออก เป็นมินฮยอนซะมากกว่าที่ชวนซองอูพูดคุย เรื่องนั้นเรื่องนี้จนบรรยากาศเริ่มเป็นปกติแบบที่คนปกติเขามากินข้าวกันอ่ะนะ
โชคที่ผมพกกล้องตัวโปรดมาด้วย หลังจบมื้ออาหารจึงเป็นการเดินเล่นถ่ายรูปในละแวกนั้นจนมาจบที่ริมแม่น้ำฮันกระทั่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว
ตลอดทั้งวันที่อยู่ด้วยกัน เขาทำให้ผมลืมภาพบันนี่มินฮยอนไปซะสนิท ลืมคนที่มักจะเจอในขณะเล่นกับร่างกายตัวเองในเสื้อผ้าน้อยชิ้น หรือเปลือยเปล่า เพราะวันนี้เพียงเค่เชิ้ตขาวกับกางเกงยีนส์เข้ารูปไม่ต้องมีเครื่องประดับอื่นๆ ก็ดูดีมากๆ และผมก็ดันชอบแบบนี้มากกว่าซะด้วยสิ
21.00
"ซองอู"
"ว่าไงครับ"
"สามทุ่มแล้วนะ"
ผมเงยหน้าจากหน้าจอมือถือที้กำลังแต่งรูปในแอพ เพื่อส่งให้มินฮยอน เจ้าตัวขอว่าอยากอัพรูปคืนนี้เลย ผมเลยตั้งหน้าตั้งตาปรับรูปแต่งสีในมือถือจนลืมสนใจคนข้างๆ ไปเสียสนิท
"ครับ เวลาไวจัง"
"ใช่ คือสามทุ่มแล้ว"
"ดึกแล้วนี่นา เดี๋ยวผมรีบแต่งรูปให้นะ"
"ไม่ใช่สักหน่อย!"
ผมไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองตอบผิดอะไร ทำไมหน้าหวานนั่นหุบยิ้มแล้วบึ้งขึ้นเรื่อยๆ อย่างคนหงุดหงิด มินฮยอนไม่พูดอะไรแต่กอดอกมองมาที่เขานิ่งๆ กะจะให้ผมเดาหรอ ได้นะ ว่าหงุดหงิดแน่ๆ แต่เพราะอะไรนี่จนปัญญา
"เอ่อ...."
"ก็จะเที่ยงคืนแล้ว ไม่ขออะไรหน่อยหรอ"
"ขออะไรอ่ะ"
"ก็แบบ แบบที่"
"ที่?"
"ที่ผู้ชายคนอื่นขอกันอ่ะ"
"อ๋อ ไม่ล่ะครับ "
"แน่ใจนะ"
"ครับ แค่อยู่จนถึงเที่ยงคืนพอดีเลยได้ไหมครับ
ร่างขาวหยุดมองผมนิ่งๆไม่พูดอะไร เรามองตากันในแบบที่ไม่ใครเข้าใจ เขาหันหน้ามองออกไปยังแม้น้ำต่อในขณะที่ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อเหมือนกัน ผมเลยเลือกจะเปิดมือถือแล้วแต่งรูปต่อ
ติ้ง ติ้ง
เสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูเรียกความสนใจจากร่างโปร่งให้หยิบขึ้นมามอง จนเมื่อเห็นว่าเป็นอัลบั้มรูปจากแอคเคาน์คนข้างๆ ที่เพิ่งแลกกันตอนออกมาถ่ายรูป มินฮยอนละสายตาจากจอมองคนข้างๆ ที่นั่งจิบเบียร์นิ่งๆ ใบหน้าคม คางป้าน จมูกรั้นสันคมใต้กรอบแว่นหนา ใบหน้าและท่าทางที่ดูผู้ช้ายผู้ชาย แต่ทำไมนะ ทำไมคนนี้ถึงไม่เหมือนที่คิดไว้ ไม่เหมือนคนอื่นๆ
ใช่แล้ว เขาไม่ได้แบบนี้เป็นครั้งแรก เอเจนซี่ของเขามีจัดกิจกรรมแบบนี้อยู่หลายครั้ง ถึงจะไม่ใช่งานที่อยากทำนักแต่ค่าตัวที่ได้ก็สบายกว่าการถ่ายคลิปหลายคลิปรวมกันซะอีก และที่สำคัญเขาร่างกฏขึ้นมาได้อย่างเช่น ห้ามล่วงเกินทั้งทางกายและวาจา โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผมก่อน ซึ่งกฏอะไรแบบนี้ก็เพื่อให้มั่นใจว่าจะปลอดภัยจากเหล่าผู้โชคดีที่อาจจะสติไม่ดี หน้ามืดตาลายเพราะผู้โชคดีทุกคนที่มาจากเว็บผมก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรอ ซึ่งทุกทีก็ไม่ผิดนัก บางคนถึงขึ้นขอซื้อตัวเขาเพื่อหลับนอนต่อก็มี ถึงผมจะทำงานแบบนี้แต่ใช่ว่าจะขายตัวสักหน่อย
แต่กับผู้ชายคนนี้ กลับไม่ใช่
23.50
"ซองอู"
"อีกสอบนาทีเองหรอเนี่ย"
"เราขอเปลี่ยนกฏนิดหน่อยได้มั้ย"
"อะไรครับ"
"ก็ถ้ายนายไม่ขอ เราขอแทนได้ป่ะ"
"ขออะไรครับ ฮ่าๆ"
ร่างสูงหลุดหัวเราอยากตกใจปนแปลกใจที่ถูกถามเรื่องนี้ขึ้นมา อ่ะ ผมก็อยากรู้ คุณดาวเว็บจะขออะไร
"ขำอะไรเนี่ย"
"ปล่าวครับ แค่ตกใจเฉยๆ เลยเผลอหัวเราะ"
"ไม่ขอละ"
อ้าว ก่อนที่ผมจะได้ง้ออะไร ร่างขาวก็ผุดลุกจากที่นั่งอยู่ขึ้นทันทีแล้วเดินกลับไปที่รถ ผมได้แต่มองตามตาปริบๆ พอนึกได้ก็หอบข้าวของวิ่งตามทันที มินฮยอนครับ!
ดวงตาเรียวเชิดมองมาเล็ดน้อยทำนองว่าให้ปลดล็อครถ ผมมองนาฬิกาแล้วก็พอจะเข้าใจ 24:01 หมดเวลาแล้ว เขาเลยหมดหน้าที่คู่เดท 1 วัน ของผมแล้วเหมือนกัน ผมขึ้นรถประจำที่คนขับ รออีกคนคาดเข้มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยก่อนเตรียมจะออกรถ แต่มือที่กำเกียร์อยู่ก็ถูกดึงไว้ก่อน
"รู้หรอว่าจะไปไหน"
"ไปส่งมินฮยอนไงครับ"
"รู้ แต่รู้หรอว่าบ้านเราอยู่ไหน"
ผมอึ้งไปเล็กน้อย ก็รับมาจากบริษัท ไม่ต้องกลับไปส่งที่บริษัทเขาหรอกหรอ กับคนอื่นได้ไปส่งบ้านปบบนี้หรือเปล่านะ คำถามทั้งหมดนี้ผมได้แต่ถามตัวเองแต่ไม่กล้าพูดออกไป กลัวจะก้าวก่ายอีกคน แค่ได้มาใช้เวลากับไอดอลเขาด้วยกันทั้งวันนี่ก็ดีมากแล้ว
สารภาพเลยว่าก่อนมาในหัวก็คิดดีไม่ได้ แต่พอได้มาเจอกันถึงรู้ว่าบันนี่มินฮยอนในคลิปนั้นจริงๆ ก็วันยรุ่นธรรมดาคนหนึ่งที่สมัครใจทำงานสายนี้ ผมไม้รุ้เหตุผลและไม่อยากถามว่าทำไม เพราะผมก็หนึ่งในลูกค้าที่จ่ายเงินให้เขา ทุกอย่างมันมีเหตุผลในตัวเองทั้งนั้นเตาเราไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ ใช่มั้ยล่ะครับ
รู้ตัวอีกทีรถก็จอดเทียบหน้าคอนโดหรูใจกลางเมืองตามคำบอกทางของเจ้าของที่นั่งข้างๆ ผมจอดเทียบกับหน้าทางเข้านั่งรอบอกลาอีกคน แต่ร่างขาวข้างๆ กลับเงียบและนิ่งจนต้องหันมอง
"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับมินฮยอน เป็นวันที่ดีมากๆ"
"เหมือนกัน ขอบคุณสำหรับรูปถ่ายสวยๆ ด้วยนะ"
"ครับ"
เงียบ....
ต่างคนต่างเงียบ เขาเองที่ปลดเบลท์แล้วทำท่าจะลงจากรถก็นิ่ง ฟันคมกัดปากอิ่มจนผมกลัวว่ามันจะช้ำ แต่จะให้ถามว่าทำไม่ลงจากรถก็จะดูยังไงอยู่
"ฝันดีนะ"
"เช่นกันครับ"
มินฮยอนเปิดปนะตูลงไปแล้ว ผมมองแผ่นหลังบางเดินเข้าไปในตัวอาคารจนเห็นว่าเดินไปกดลิฟท์แล้วถึงเตรียมจะออกรถกลับบ้าน
ติ้ง ติ้ง
มือหนาละจากพวงมาลัยก่อนจะหยิบมือถือขึ้นอ่านข้อความนั้น ข้อความสั้นๆ สองประโยคที่ทำเอามืออ่อนเปลี้ย
"ขอบคุณที่วันนี้เป็นสุภาพบุรุษกับเรานะ แล้วก็"
"พรุ่งนี้ อยากไปถ่ายรูปกับคุณอีก"
END
Talk : ฟิคลั่นสั้นๆ ตอนแรกกะจะไผสายกามแล้ว ดชคดีว่าหลับก่อนเลยลืมพล็อต 5555 เราบรรยายไม่ค่อยดี ขอโทษไว้ก่อนเลย
ใครอ่านแล้วชอบไม่ชอบยังๆงฝากคอมเนท์ด้วยนะคะหรือติดแท็กคุยกันได้ที่ #ดินแดนองมิน ก็ได้ค่ะ ยินดีหมดเลย รออ่านน๊า
