งอน

เนื้อเรื่อง

“ทำงานหนักมากเลยนะครับ ขอบคุณครับ” เสียงขอบคุณทีมงานเช่นทุกครั้งหลังคอนฯเสร็จ การกล่าวขอบคุณที่ทุกคนร่วมกันทำงาน เหนื่อยมาด้วยกันกว่าจะมีคอนเสิร์ตวันนี้ได้ แน่หล่ะ ผมกำลังพูดถึงคอนเสิร์ต JYP Nation 2014 2 วันที่ผ่านมา ผมที่เพิ่งลงจากเวทีสดๆร้อนๆ เหงื่อยังซับไม่แห้งเลย มองหาคนจะมาช่วยซับงแต่ก็ไม่เจอ กำลังจะถามใช่มั้ยครับว่าคนไหน ก็คนที่ซับเหงื่อให้ผมอย่าอ่อนโยน(หรา)บนเวทีนั่นแหล่ะครับ ไปไหนแล้วไม่รู้ตั้งแต่ลงเวทีมายังไม่เจอเลย

“ขอบคุณครับ” ว่าแล้วผมก็หันตามเสียงหวานๆที่คุ้นเคยอยู่ไม่ไกล กำลังโค้งหัวให้สตาฟอยู่ เขาเป็นคนน่ารักแบบนี้เสมอครับคนที่ได้รู้จักเขาก็ต้องหลงรักเขาทั้งนั้น กับใครก็ดีด้วยไปหมด คงยกเว้นแค่อ๊คแทคยอนคนน่าสงสารคนนี้คนเดียวมั้งครับ ที่ไม่แทบจะไม่เคยแสดงออกเลยว่ารักยังไง เฮ้อออ... พูดแล้วน้อยใจลึกๆ (ทำแก้มป่อง)

“คุณอ่า” ผมตะโกนเรียกคุณจนสุดเสียง เจ้าตัวหันมามองน้อยๆก่อนจะเดินมาหาอ้าแขนกว้างจนผมตกใจตาเบิกกว้าง คุนนี่น่ารักกับผมเสมอนั่นแหล่ะนะ แต่แฟนๆ แม่ยกไม่ค่อยได้เห็นหรอก ผมก็เคยถามนะทำไมต้อง NOT IN PUBLIC ด้วย แต่คุณตอบกลับมาแค่ “เขิน” พร้อมแก้มแดงน่าจุ๊บนั่นผมเลยไม่กล้าจะว่าอะไร  อ้อมกอดแสนหวานกำลังใกล้อ๊คแทคยอนแล้ว ไม่รอแล้ว แล้วผมก็โผไปหาอ้อมกอดนั้น

“ป๊าบ!!” เสียงอะไรกระทบกับบ้องหูสองข้างของผมนะ ทำไมมึนๆ เดี๋ยวๆ

“คุณตีแทคทำไม” ผมได้แต่เอามือลูบหูสองข้างตัวเองป้อย ไม่แรงมากแต่ก็พอทำให้ขี้หูผมสะเทือนได้ละกัน

“หมั่นไส้” คนตัวขาวที่ตอนนี้กอดอกทำหน้ายู่มองผมอยู่ ทำไมถึงได้น่ารักไปซะหมดแบบนี้นะ

“หมั่นไส้แทคเรื่องอะไร อ๋อ เรื่องที่แทคน่ารักใช่ม๊า ใช่มะๆ” ไม่พูดปล่าว ผมยังยิ้มตาหวาน เอาไหล่กระแซะคุณด้วย แหม่ะ ชอบให้ผมแบ๊วก็ไม่บอก

“อย่ามาเพ้อ เรื่องบนเวทีต่างหาก” มือขาวฟาดเปรี้ยะเข้าให้ที่ไหล่ผมอีกที จะว่าไปก็มือหนักเหมือนกันนะเนี่ย

“แทคทำอาร๊ายยย ปล่าว” นี่ผมก็ไม่เข้าใจว่าผมทำอะไรลงไปบนเวทีผมก็เล่นไปเรื่อยตามแบบฉบับอ๊คแคทยอน

“ก็เรื่องถอดเสื้อนั่นไง ทำไม จะยั่วใครหนักหนาฮะ” เอาแล้วครับ แก้มเริ่มป่อง ปากยู่ กอดอกหันหน้าหนีผมไปอีกทางแล้ว ตอนนั้นเปล่านะผมก็ไม่ได้จะยั่วแฟนๆสักหน่อย เมมเบอร์ก็ไม่ใช่ กะจะยั่วแค่คนนี้คนเดียวนี่แหล่ะ

“อ๋อ เรื่องแค่นี้” เหมือนว่าผมจะพูดผิดมั้งครับ ตอนนี้หน้าหวานๆกำลังปั้นหน้ายักษ์ใส่ผมแล้ว

“ไม่งอนแทคน้า ตอนั้นแทคแค่จะยั่ว...” ผมแกล้งเว้นวรรคไว้เพื่อจะแกล้งเอาใจคนขี้งอนซะหน่อย แต่แล้วก็

“คุณ ทางนี้หน่อย” ไม่ทันที่ผมจะพูดจบแอปเปิ้ลเมเนเจอร์ (มนจ.แว่น นั่นแหล่ะครับ) ก็ตะโกนเรียกคุนนี่ของผมซะก่อน เจ้าตัวที่ได้ยินไม่จบก็เลยงอนหนัก ผลักอกผมไปซะเต็มแรงก่อนจะวิ่งไปเมเนเจอร์อีกด้าน แย่แล้วแทคยอนเอ๊ย ต้องรีบง้อซะแล้วก่อนที่คุนนี่จะต้องไปจีน ไม่งั้นกว่าจะได้เคลียร์กันนานมากแน่เลย ผมคงทนไม่ไหวหรอกนะถ้าจะต้องเห็นคุณงอนผมนานขนาดนั้น

หลังเสร็จคอนฯผมก็รีบตรงดิ่งกลับหอทันที ตอนแรกผมตั้งใจจะกลับไปนอนที่บ้านตามเดิม แต่วันนี้ภารกิจผมยิ่งใหญ่นักกับการง้อแฟนแสนงอนตัวเอง ทันทีที่เปิดประตูได้ผมรีบปรี่ไปหน้าห้องนอนแสนคุ้นเคยทันที ปล่อยให้คู่รักมักเน่แสบของวงมองตามอย่างสงสัย

“คุณ ขอคุยด้วยหน่อยสิครับ” เงียบ...... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก

“คุณ เปิดประตูหน่อยนะ” ผมยังไม่ลดละความพยายามยังคงเคาะประตูไปเรื่อยเพราะผมรู้ว่าคุณอยู่ในห้องและคงไม่ใจร้ายขนาดจะไม่ยอมให้ผมอธิบายหรอกนะ เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ประตู แล้วประตูสวรรค์ก็เปิดออก พร้อมกับคุนนี่หน้าหวานที่ตอนนี่บูดไปแล้วเรียบร้อย

“หลบ จะออกไปอาบน้ำ” คนตัวเล็กที่ผลักไหล่ผมเบาๆจนชนขอบประตูก่อนจะก้าวฉับๆไปห้องนำทันที ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรปล่อยผมมองตามตาละห้อย ช่วงนี้คุณงอนผมบ่อยเหลือเกิน งอนทีก็ง้อยากด้วย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรือเพราะที่เราไม่ค่อยมีเวลาให้กัน ต่างคนต่างทำงานหนักจนความสัมพันธ์ละหลวมลงไปเรื่อย แต่ผมเชื่อว่าคุณยังรักผมเท่าเดิมเหมือนที่ผมยังคุณเหมือนเดิมอยู่ เพียงแค่มีความห่างไกลและห่างเหินมากั้นเท่านั้น

ผมนั่งรอที่โซฟาสักพัก นั่งรอนอนรอจนคู่รักมักเน่หายไปในห้องทิ้งผมไว้ที่ห้องรับแขกคนเดียว

“ปั้ง” เสียงปิดประตูดังมาจากห้องตัวเล็กที่หายไปอาบน้ำนมนาน ออกมาตอนไหนแทคยอนไม่ทันได้มองเห็น ได้ยินเท่านั้นผมก็เริ่มวิ่งไปเกาะประตูเป็นตุ๊กแกอีกครั้ง

“คุณ เปิดประตูให้แทคหน่อยสิ” ผมใช้น้ำเสียงโทนที่คิดว่าแบ๊วที่สุด

“ไม่!” แต่ก็นะ ไม่ได้ผล สงสัยต้องใช้โทนตลก

“คุณอ่า โฮมมี่ เปิดให้แทคเห็นหน้าหน่อยนะ” เสียงฝีเท้าที่ดังมาไม่ไกล เอ๊ะหรือจะได้ผล ชอบที่ผมตลกสินะ โหะๆ

“กลับไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะพักผ่อน” เพียงเปิดประตูแง้มเล็กๆแล้วปิดลงทันใด ไม่ทันให้ผมได้มองหน้าด้วยซ้ำ ฮรืออออ อ๊คแทคยอนผิดตรงไหน แทคยอนผิดอะไร คุณคงงอนผมมากจริงๆ ผมทรุดตัวลงนั่งหน้าห้องคุณอย่างหมดอาลัยตายอยาก สภาพของผมคงเหมือนหมาหงอยเต็มที่ เจ้ามักเน่ร่างใหญ่เลยออกจากห้องมายื่นบางสิ่งให้กับผมมาให้ผม แต่แกออกมาสภาพนี้เนี่ยนะ สภาพที่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันกายท่อนล่าง แต่เดี๋ยว ชานออกมาจากห้องซ้ายมือห้องไอชานอยู่ฝั่งขวานี่นา

“รับไปสิ” ไม่ทันจะได้สงสัยอะไร ผมรีบหยิบของในมือชานด้วยความดีใจ ไอ้น้องรักแกเป็นน้องที่ดีจริง ผมโผกอดมักเน่ร่างหมีอย่างเต็มรักแม้ว่ามันจะผลักไสผมออกเหลือเกิน แต่พอผมหันไปมองคนขางหลังชานแล้วก็รู้เลย ก็เจ้าแมวเหวี่ยงที่กำลังกอดอกมองผมตาขวางนี่สิ

“ขอบใจมากนะ” ไม่รอช้า ผมรีบเสียบกุญแกสำรองที่ได้มาจากมักเน่แล้วไขเข้าไปทันที ร่างขาวๆกำลังทาครีมบำรุงก่อนนอนไม่ทันได้แต่งตัวให้เรียบร้อย แผ่นหลังคุนนี่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อมัดเล็กมัดน้อย สัดส่วนที่พอดีที่ผมเห็นกี่ครั้งก็ไม่เคยชิน ลมหายใจยังคงหอบถี่เสมอ

ผมค่อยๆย่องไปใกล้แต่เหมือนคนตัวขาวจะรู้ตัวซะแล้ว ไม่ทันผมซะหรอก ฮ่าๆๆๆ ผมรีบวิ่งไปคว้าเอวขาวมาไว้ทันที

“แทค ปล่อยนะ” ทันทีที่โดนพันธนาการร่างเล็กในอ้อมแขนผมก็ดิ้นทันที

“รู้ได้ไงว่าแทค” แอบหอมแกมเนียนไปฟอดนึงเต็มๆ จนได้รับฝ่ามือตอบแทนไปหลายที

“ก็ลุ่มล่ามแบบนี้จะใคร แล้วเข้ามาได้ไง ใครให้เข้ามา ออกไปนะ”

“ไม่!” ร่างขาวชะงักกึก หันมองผมตาขวางทันที นิชคุณโหมดนี้คุณรู้ใช่มั้ยครับว่ามันพาเสียวสันหลังไปยังไขกระดูกชะมัด แต่มีหรือที่แทคยอนคนนี้จะกลัว(น้อย)

“ฟังแทคอธิบายนะ แทคพูดไม่ทนจบเลย โฮมมี่ออกมาก่อน” ผมพยายามออดอ้อน เอาหน้าซุกไหล่คนตัวเล็กจากด้านหลัง ฮ๊า  หอมจัง..

“ฮื้อออ... ปล่อยนะ” คุณเริ่มดิ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เบาลงคงเพราะหน้าผมที่ซุกตรงไหลเปล่าลมร้อนรดต้นคอจุดอ่อนไหวอยู่หน่ะสิ

“แทคแค่จะบอกว่ายั่วคุณต่างหาก ก็คุณไม่สนใจแทคเลยอ่า กลับมาจากจีนก็ไม่ได้มีเวลาอย่ด้วยกันเลย แทคแค่เหงานี่นา” แรงดุ๊กดิ้กในอ้อมกอดผมนิ่งไปทันทีที่ผมพูดจบ มือที่ดึงแขนผมออกก็เปลี่ยนเป็นแค่ประคองไว้แทน คุนคงใจเย็นขึ้นแล้ว

“แทคคิดถึงคุณนะ ไม่ค่อยได้เจอกันเลย โทรหาคุณก็ไม่ว่างรับ จะทวีตไปหาก็ทำไม่ได้เพราะคุณห้าม แทคอึดอัด แทคคิดถึงคุณ อยากกอดคุณนะ” พอเห็นคุณนิ่งผมยิ่งเพิ่มระดับความอ้อนเข้าเต็มแม็ก แถมคลอเคลียจมูกไปตามสันคอสวย กลิ่นหอมอ่อนจากสบู่มันยั่วยวนเหลือเกิน

“คุณขอโทษ” เสียงแผ่วๆออกมาจากคนในอ้อมกอดผม ผมคลายอ้อมกอดแล้วหันอีกคนให้สบตากัน คุณหน้าตาหม่นลงจนเริ่มใจไม่ดีตามไปด้วย ดึงตัวเล็กเข้ามากอดเบาๆ

“คุณแค่กลัวแทคเบื่อคุณแล้ว เลยไปยั่วคนอื่น คุณ...” เสียงสั่นเครือเบาหายไปกับอก ผมกดใบหน้าหวานให้ซุกอกผมแน่นเพื่อจะบอกว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว

“แทคไม่มีทางเลิกรักคุณหรอกน่า แทคแค่เรียกร้องความใจไปงั้นแหล่ะ ไม่งอนแทคนะ หายงอนนะครับคนดี” ผมกระชับอ้อมกอดแน่นแล้วโยกตัวเบาๆเพื่อปลอบโยนอีกคน

“อื้อ” แรงดิ้นขลุกขลักเบาๆ เสียงครางอื้ออึงในอกผมเลยจำเป็นต้องปล่อย แล้วก็โดนประเคนฝ่ามืออีกครั้งแต่ไม่ตั้งใจนัก แก้มเนียนเริ่มระเรื่อสีฝาดจนผมอดไม่ได้ต้องกดจมูกลงไป

“นี่!” แก้มสีฝาดยิ่งแดงเถือกไปกันใหญ่ คุนนี่ของผมน่ารักจังเลยว่าแล้วก็อดฝังจมูกอีกครั้งไม่ได้ แต่คราวนี้ผมไม่หยุดแค่นี้หรอกนะครับก็เวลาคุนนี่เขินมันน่ารัก น่าฟัดมากที่สุดเลยหล่ะ

ผมเริ่มลากริมฝีปากจากแก้มไปยังจมูก แก้มอีกข้างและริมฝีปากอิ่มที่เผยอหายใจหนักๆยั่วยวนผมอยู่นั่น ผมกดริมฝีปากทับเบาๆ ก่อนจะเน้นแรงขึ้น

“งื้อ หยุดนะ” แม้ปากจะบอกผมหยุดแต่พอผมส่งปลายลิ้นล่วงล้ำหาความหวานที่ผมโหยหามานานกลับได้รับการตอบรับ ส่งน้ำผึ้งแสนหวานให้อย่างถูกใจ ไม่ปล่อยให้คุนนี่ได้ห้ามอีกต่อไป ผมถือโอกาสนี้ใช้เวลาอยู่กับคุนนี่ที่รักอีกสักครั้ง เพราะนานมากเหลือเกินกว่าจะมีโอกาสสักที ผมคิดดังไปหรอทำไมมือเรียวถึงได้ฟาดลงที่แขนป๊าบใหญ่เลย(นี่คุณคิดอะไรกันนะ)

“คุณ คิดถึงแทคมั้ย” ริมฝีปากอุ่นๆของผมยังคลอเคลียไม่ไกลปากอิ่มนัก แต่ผมอยากได้ยินคำหวานๆให้ชื่นใจว่าแทคคุณยังมีกันเสมอ เมื่ออีกคนเงียบผมก็เริ่มเร่งเร้าคำตอบโดยจรดไอร้อนลงคอขาวๆ และไหปลาร้าสวยๆนั่น มือก็ปัดป่ายไปทั่วตอนนี้เหมือนผมจะไม่อยากได้ยินคำตอบแล้วสิ ผิวนุ่มๆกำลังละลายสติผมไปแล้ว

“ อะ  อืมมม พะ.. พอก่อนแทค” เสียงห้ามที่กระท่อนกระแท่นผมไม่มองว่ามันน่ากลัวสักนิด กลับรู้สึกเย้ายวนเหลือเกิน

“ตอบแทคก่อนสิครับคนดี คิดถึงแทคมั้ย” ผมยอมถอนริมฝีปากมองหน้าอีกคนที่ตอนนี้แดงไปทั้งใบหน้าและหูก้มหน้างุดๆอย่างน่ารัก

“อืม.. คิดถึง” เสียงหวานที่ติดจะแผ่วในท้ายประโยคแต่ผมกลับได้ยินมันชัดเจน ก้อนเนื้อในอกผมมันกำลังขยายตัวเต้นแรงกระแทกอกตุ๊บๆ

“งั้นขอ “กอด” ให้หายคิดถึงนะ” มือที่เลื้อยไปเกาะขอบผ้าขนหนูที่เกี่ยวเอวคุณอยู่ทำให้คุณหน้าแดงไปกันใหญ่ มือฟาดเข้าให้ที่มือปลาหมึกของผม

“พรุ่งนี้คุณต้องไปจีนแต่เช้านะ ถ้ากอดแล้วคง... อ๊ะ!” ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณพูดถึงไหน สายตาจับจ้องแผ่นอกสวย มือผมเลื่อนไปคลี่ผ้าขนหนูเรียบร้อยแล้ว

“งั้นรีบกอดเนาะ จะได้รีบนอนกัน” ปล่อยผ้าทิ้งไว้ตรงนั้นแล้วอุ้มคุณไปยังที่นอนนอนๆไม่ไกลทันที

“แต่แทค อื้อ....” ตอนนี้ผมไม่รอแล้วครับ นานๆจะได้กอดคุนนี่ ไม่ต้องแสดงออกว่ารักให้ใครรู้แค่เรารู้กันก็พอแล้ว

-จบ-

 
...........................................................................................................

 

 Talk : จุดกำเนิดฟิคสั้นเรื่องนี้มากจาโมเม้นแทคคุณในประวัติศาสตร์หาได้ยากยิ่งกว่าสิ่งใด แม่ยกเลยจะไม่ทนเอาโมเม้นเล็กๆนี้มาฟินพอได้ชื่นใจ จบได้แบบว่าดวกมาก ไม่ว่ากันคะ อิอิ
ติชม พูดคุยเรื่องฟิค เรื่องบ่าย คู่จิ้นได้ที่ Twitter : Taecslady นะคะ
ของแท้ต้องมีคยอมมี่บนดิส 5555 หลงเด็กค่ะ

งฮอออแ