เรื่องสั้นของเย่(เคะ)ฉบับรีเควส

ลำดับตอนที่ #37 : [SF KYURYEO]ขาดใจ

SHORT FICTION KYURYEO-ขาดใจ

Actor : KYUHYUNxRYEOWOOK

Author : YESUNGFANCLUB

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

มันเจ็บจะขาดใจอยู่ตรงหน้าเธอ..

แต่ต้องเก็บไว้ไม่แสดงว่าเสียใจ..

เมื่อเธอเลือกจะไป..ฉันต้องทำยังไง

เพียงหนึ่งคำคงฉุดรั้งเธอไม่ไหว....

‘คำว่ารักเธอ’

“คยู...เราเลิกกันเถอะ”

คำๆนี้มันยังคงฝังอยู่ในห้วงความทรงจำของผม เพราะผมเป็นคนบอกเลิกเขาเอง บอกเลิกคนที่ดีที่สุดในชีวิตของผม...

ถ้าถามว่าเพราะอะไร....

แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ คุณคิดเหมือนที่คยูคิดหรือเปล่า..

คิดว่าผมมีคนใหม่...ใช่หรือเปล่า

แต่ที่จริงแล้วผมมันไม่ดีพอต่างหาก เพราะผมมันไม่ดีพอสำหรับคยู

ผมจึงตัดสินใจเลิกกับเขา ผมไม่อาจทำใจรับในเรื่องนี้ได้ แต่จะให้ผมทำยังไงในเมื่อคยูก็ยอมรับและเลือกที่จะจากผมไป เขาคงคิดว่าผมมีคนใหม่จริงๆสินะ....

“เฮ้เรียวจัง เราไปกินข้าวกันดีกว่า”เสียงของพี่ชายที่รัก พี่เยซอง ตั้งแต่ที่ผมบอกเลิกกับคยูพี่เยซองก็มาดูแลผมตลอดเวลาถ้าวันไหนพี่เขาไม่ว่างก็จะวานให้พี่คังมาดูแลผม ผม...มันดูน่ารำคาญใช่มั๊ยครับ เป็นตัวถ่วงให้กับคนอื่นตลอดเวลา..

“ไปเถอะฮะ เดี๋ยวผมรอไปพร้อมที่ซองมินดีกว่า”

“...”พี่เยซองเดินมาหาผมก่อนที่จะเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ

“ฉันเข้าใจนายนะ แต่ฉันว่า...”

“ไม่มีทางครับ!ผมตัดสินใจไปแล้ว”ผมรู้ว่าพี่เยซองต้องการพูดอะไร แต่ผม...ผมไม่อาจจะกลับไปเป็นดังเดิมกับคยูได้อีกแล้ว

ผมรู้ครับ...รู้มาตลอดว่าคยูรักผมและใครบางคนในเวลาเดียวกัน

ผมรู้ครับ...ว่าคยูรักผมมากที่สุดแต่ก็ต้องการใครคนนั้นมากที่สุดเช่นกัน

ผมรู้ครับ...ว่าคนๆนั้นก็คือพี่ทงเฮ

“ฉันไปนะ”พี่เยซองเดินควงแขนกับพี่คังอินออกไปแล้ว เวลาที่พี่เยซองยิ้มพี่คังอินก็จะยิ้มไปด้วย ผมอยากมีเวลาแบบนี้กับคยูจัง...

แต่พอมาคิดๆดูแล้วผมก็เสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เจอคยูอีกเลย...

เขาไม่กลับหอมาพักใหญ่แล้วเหมือนกับต้องการหลบหน้าผม ผมอยากคุยกับเขาอธิบายให้เขาเข้าจึงเหตุผลที่ผมทิ้งเขาไป

แต่โอกาสมันคงจะไม่มีอีกแล้ว...

ไม่มีแล้วจริงๆ

“เรียว”เสียงคุ้นหูดังขึ้นที่ข้างหลังของผม ผมจำได้ว่ามันเป็นเสียงของใคร

“ครับ”ผมตอบกลับเบาๆ คนๆนั้นเอื้อมมือมาโอบรอบคอผมก่อนจะดันตัวผมให้ชิดกับผนังโซฟา

“ฉันรู้นะว่านายรู้สึกยังไง แต่นายรู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย”

“ครับ..ผมทราบดี แต่ผมไม่อยากทำให้พี่ผิดหวัง”

“อย่าบ้าไปหน่อยเลย นายติดนิสัยของพี่เยซองมาใช่มั๊ย”

ผมหัวเราะเบาๆ อาจจะใช่มั้งครับผมอาจจะติดนิสัยบ้าระห่ำมาจากพี่เยซอง แต่พี่รู้จักผมดีกว่านี้พี่จะรู้ว่าผมอาจจะบ้ามากกว่าพี่เยซองเสียอีก

“ฉันไม่รู้ว่าคยูคิดยังไงกับฉันแต่ฉันอยากจะบอกเขาว่าไม่อาจเป็นไปได้”

“...”

“ฉันรักคนที่อยู่ตรงหน้าของฉัน ฉันรักนาย...เรียวอุค”คำบอกรักที่ไม่ทันตั้งตัวของรุ่นพี่ร่วมวงทำให้ผมดวงตาเบิกกว้าง เราสองคนยังไม่หันหน้าคุยกันหรอกนะครับไม่ต้องห่วงว่าคนข้างหลังผมเขาจะเห็นดวงตาที่ตกใจของผม

“นายไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยเหรอ”

“จะให้ผมรู้สึกอะไรล่ะครับ”

“แบบว่ารักฉันเหมือนที่รักคยูฮยอน”

“ผมรักพี่เหมือนที่รักพี่เยซอง”

ผมรักพี่ได้แค่นี้จริงๆครับ ขอโทษนะครับ

คนข้างหลังผมเงียบไปแล้ว มือที่เคยโอบรอบคอของผมอยู่ถูกคลายออกก่อนที่จะเปลี่ยนมาจับบ่าของผมแทน

“อืม”การรับคำสั้นๆแบบนี้ผมไม่ชอบเลย มันทำให้ดูเศร้าอ้างว้างและเหมือนกำลังผิดหวัง มันทำให้ผมรู้สึกผิด

“ผมขอโทษฮะ”ผมก้มหน้าลงมองพื้นไม้สีน้ำตาลอ่อน ผมเสียใจที่รักพี่แบบอื่นไม่ได้ ผมขอโทษนะฮะ

“เรียวจังไม่ผิดหรอกนะ อย่าขอโทษพี่เลย”

คนข้างหลังเดินมาหาผมก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเอื้อมมือเรียวมาจับใบหน้าของผมเอาไว่อนจะหันให้ไปสบตากับพี่เขา ดวงตาสีดำสนิทของพี่เขากำลังสะท้อนว่าในดวงตาคู่นี้มันมีแต่ผม ผมคนเดียว

“ไหนบอกพี่มาซิว่าเพราะอะไรนายถึงบอกเลิกคยู...”

“...”

“ทั้งๆที่นายก็เจ็บกับคำพูดนั้น”

“....”

ผมไม่รู้จะตอบอะไรคนตรงหน้าดี ความรู้สึกเจ็บแล่นแปลบเข้ามาหาผม ความรู้สึกผิดและอ้างว้างทำให้ผมอยากร้องไห้ระบายความรู้สึกออกมาให้หมด

“เพราะพี่เหรอ?”

ผมไม่ตอบแต่กลับรู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรบางอย่างไหลลงมาจากตาผ่านแก้มของผมไป

“ร้องไห้ทำไมครับ”น้ำเสียงที่อ่อนโยนของคนตรงหน้ายิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

“ผมขอโทษฮะ ผมรักคยูฮยอนแต่ก็ไม่อยากให้พี่เจ็บ”

“ทั้งๆที่คยูรักนายเนี่ยนะ”

“แต่เขาก็ขาดพี่ไม่ได้”

“ได้สิ เขาขาดฉันได้ถ้าหากว่าข้างกายของเขามีใครมาคอยยืนอยู่เคียงข้าง”

“แต่มันต้องเป็นพี่ไม่ใช่ผม”

“ต้องนายสิ คยูน่ะเขาแค่หลงฉันแต่เขารักนาย เข้าใจหรือเปล่าเรียวจัง”

ผมเงียบไปอย่างเถียงอะไรไม่ออก

“แต่เขากลับยอมที่จะเลิกกับผม”

“เพราะเขาคิดว่านายมีใครอื่นไงล่ะ”

“ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าผม..”ผมโดนมือเรียวของคนตรงหน้ามาปิดปากเอาไว้

“นายมันโง่เรียวอุค ทั้งๆที่รักมากแต่ยังยอมเสียสละ ถ้าเป็นฉันนะฉันจะทำให้คนที่ฉันรักลืมใครอีกคนแล้วหันมารักแค่เรา ลองคิดดูดีๆสิว่าคยูเขาขอนายเป็นแฟนก่อนนะ แล้วอย่างนี้เขาจะไม่รักนายได้ยังไง”

“...”

คนตรงหน้าเอามือออกไปแล้วก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป ทิ้งไว้แต่ผม

“เรียว”

เสียงของคนคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังของผม ทำให้ผมต้องหันไปมองก่อนที่จะเจอใบหน้าคมเข้มของคยูฮยอนที่จ้องมองมาทางผม ผมหลบสายตาคมนั่นโดยการก้มลงมองพื้น

“นาย...ไม่อยากเห็นหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

ผมเงียบให้เป็นคำตอบ นายจะกลับมาทำไมคยูฉันอตุส่าห์ทำใจได้แล้ว...

“นายเกลียดฉันงั้นเหรอเรียว”

“...”

“ฉันรู้ว่านายทำลงไปเพราะอะไร...”

“แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงต้องทำ”

คยูฮยอนเดินมาหาผมก่อนที่จะนั่งลงเอื้อมมือมาจับใบหน้าของผมให้หันไปสบตากับเขาเหมือที่ใครบางคนทำก่อนหน้านี้

“ฉันรู้เรียวอุค ฉันรู้ดีว่าเพราะอะไร แล้วที่ฉันมาหานาย...”

คยูฮยอนเว้นจังหวะไปสักพัก

“ฉันอยากให้เรากลับมาเป็นดังเดิม”

“....”ดวงตาของผมเบิกกว้าง เมื่อกี้คยูพูดว่าอะไรนะ เขาบอกอยากกลับมาคบกับผมใช่มั๊ย

“แต่ฉันบอกเลิกนาย”

“มันไม่เกี่ยว..แต่ถ้านายยืนยันว่านายไม่รักฉันแล้ว ฉันก็จะไป....จากนาย”

“...”

ผมรู้ครับว่าผมรักคยูฮยอนรักมาก รักมากจริงๆแต่เขาก็มีคนสองคนอยู่ภายในหัวใจดวงนั้น แล้วเขาจะกลับมาหาผมทำไม

“แต่นายชอบพี่ทงเฮ”

“แต่ฉันรักนาย”

เพียงแค่ประโยคนี้ก็เรียกน้ำตาของผมให้ไหลลงมาอีกครั้ง คยูฮยอนเขารักผม รักผมได้ยินมั๊ยครับทุกคน?!

“นายอยากได้พี่ทงเฮเป็นแฟน”

“แต่ฉันไม่เคยบอกว่าอยากได้พี่ทงเฮเป็นคนรัก”

“มันเหมือนกัน”

“มันไม่เหมือนเพราะแฟนก็คือคำพูดที่ออกมาจากปากของคนเราได้ทุกเมื่อ แต่คำว่าคนรักมันไม่ค่อยมีใครอยากพูดนักถ้าเกิดว่าคนๆนั้นยังไม่เจออีกครึ่งของชีวิต”

คยูฮยอนใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาให้ออกจากใบหน้าของผมอย่างเบามือ

ท่าทางอ่อนโยนแบบนี้มันทำให้ผมแทบละลาย

“ฉันรักนายนะเรียวอุค ถึงแม้ว่าฉันจะไปอยากได้ใครมาเป็นแฟนอีกสักกี่คนแต่คนรักของฉันเป็นได้แค่นายเท่านั้น อีกครึ่งของหัวใจฉันมันอยู่ที่นาย..”

“...”

“นายจะไม่ยอมใจอ่อนเลยเหรอ”

“...”

“นายอย่าเงียบจะได้มั๊ย- -*”

คยูฮยอนถามผมเมื่อเห็นว่าผมเงียบเกินเหตุ ผมยิ้มออกมาบางๆให้คยูฮยอนก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือหนานั่นเบาๆ

“ทงเฮ”

“เรียวอุค”

ผมหัวเราะออกมาเบาๆกับการตอบแบบรวดเร็วของคยูฮยอน ผมแค่ลองใจของคยุฮยอนเท่านั้นแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆ

“แน่ใจเหรอ?”

“เพราะนายฉันเลยแน่ใจ ตลอดเวลาที่ฉันหนีหน้านายมันทำให้ฉันแทบบ้า ฉันรู้แล้วว่าฉันขาดใครไม่ได้กันแน่ เรียวอุค...”

“....”

“เป็นแฟนกับผมนะครับ”

THE END

- - - - - - - - - - - - - - -

สั้นไปหรือเปล่าช่วงนี้คิดพล็อตไม่ค่อยออก(. . )ขนาดนั่งคิดตามเนื้อเพลง

ยังไม่ออกเลยเฮ้อ~!ตันจริงๆนะเนี่ยช่วงนี้กวายุ่งๆมากเลยอ่ะอาจจะไม่ค่อยได้อัพ

เท่าไหร่อ่ะยังไงก็เดี๋ยวเจอกันพร้อมคังคยูนะ บายจ้า