คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Charpter 27
Charpter 27
“แค่กๆ แค่ก”
ซีวอนรีบหยิบแก้วน้ำส่งให้เยซองทันที เขาหัวใจตกวูบปรี่เข้ามาหาเยซองแล้วกอดตัวของอีกคนเอาไว้ เยซองเงยหน้ามองคนตัวสูงก่อนจะส่งยิ้มไปให้เล็กน้อยแล้วไอเพราะสำลักน้ำลาย
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“...”
“...”
“ซีวอน”
“หืม?”
เยซองช้อนสายตาไปให้ก่อนที่ซีวอนจะรู้ในทันทีว่าคนตัวเล็กต้องการอะไร เขาถอนหายใจก่อนจะจ้องดวงตาเรียวเล็ก
“จะขอไปไหนอีกล่ะ”
“ไปที่ของเรา ไปกับซีวอน ไปเป็นครั้งสุดท้าย”
“...อืม”
“ได้ใช่มั๊ย”
“อื้ม”
ตอบเบาๆเพราะในใจเริ่มกลัวกับคำพูดของเยซอง ครั้งสุดท้ายงั้นเหรอ นายหมายความว่ายังไงกัน
ธรรมชาติยังคงสภาพสดใสอยู่เหมือนเดิม ไม่ว่าจะมีหิมะตกลงมาปกปิดความเขียวขจียังไงแต่ต้นไม้ก็ยังให้ความอบอุ่นและความสดใสให้กับเขา เยซองยิ้มก่อนจะหันไปมองซีวอนที่เดินล้วงกระเป๋าเข้ามาหา
“ฉันชอบที่นี่ ฉันชอบต้นไม้ ฉันชอบดอกไม้ ซีวอนก็ชอบใช่มั๊ย”
พูดเสียงสดใสถามอีกคน ซีวอนพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเยซอง คนตัวเล็กส่งยิ้มให้เขาก่อนจะยื่นใบหน้าไปใกล้ๆทำเอาเยซองชะงักดวงตาเบิกกว้าง
“จะ...จะทำอะไรน่ะ”
“อยากมองเห็นใบหน้าของนายให้ใกล้กว่าเดิมน่ะ”
“////”
“^^”
เป็นครั้งแรกมั้งที่เยซองเห็นรอยยิ้มที่ออกมาจากจิตใจของซีวอนจริงๆ เขาหน้าแดงและนึกถึงคำสารภาพรักที่ซีวอนเพิ่งบอกมาได้ไม่กี่วัน หัวใจเต้นเร็วจนเขาคิดว่าบางทีตัวเองอาจจะไม่ได้เป็นโรคร้ายก็ได้
“ซีวอน...ถ้าฉันไปจากนายแล้ว นายจะเหงามั๊ย”
“...”
“ฉันถามเพราะกลัวอีกแล้วล่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้ซีวอนมารักฉันเลย ฉันกลัวทำซีวอนเจ็บปวด”
“ฉันไม่เคยเจ็บปวดหรือร้องไห้หรอกนะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า”
ตบหลังเยซองเบาๆก่อนดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแล้วฝังหน้าลงไปกับไหล่ เยซองกอดตอบแล้วกำเสื้อซีวอนแน่น
“ฉันคงเหงาน่าดูถ้าหากว่าไม่มีอ้อมกอดของซีวอนแล้ว ซีวอน...ฉันรักซีวอนนะ”
“อื้ม ฉันรู้แล้ว”
“...ขอบคุณนะ”
“อื้ม รู้แล้วน่า”
ทั้งคู่กอดกันกลมมอบความอบอุ่นให้แก่กันและกันก่อนที่เวลาจะมาพรากคนทั้งคู่ออกจากกันไป
คนทั้งคู่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันอีกนานเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นจึงต้องใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะทำได้
จะไม่ขอให้มีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว
จะไม่ขอให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝันอีกแล้ว
แต่ต่อจากนี้จะขอให้พวกเขาได้รักกันตราบนานเท่านาน
ขอให้เวลาช่วยทำให้ทุกๆอย่างสวยงามจนกว่าจะถึงวันเลวร้าย
ขอให้เรื่องเลวร้ายผ่านไปพร้อมกับวันเวลาดีๆที่ผ่านเข้ามา
ขอให้ซีวอนและเยซองรักกันตลอดไป
“ทำใจได้หรือยัง”
“อื้ม”
ทงเฮหันไปยิ้มให้เรียวอุคที่เดินเข้ามาถาม เขาหันหน้าหนีเมื่อเรียวอุคเหมือนจะมองออกว่าเขายังทำใจไม่ได้มากเท่าที่ควร แต่เรียวอุคคงจะรู้ว่าเขายังไม่พร้อมจะเจอคำถามอะไรที่รบกวนจิตใจตอนนี้เลยเงียบและไม่ถามอะไร
“เราไปเที่ยวกันมั๊ย”
“เอ๋?”
“ไม่อยากไปกับฉันเหรอ”
เป็นครั้งแรกที่ทงเฮเห็นเรียวอุคทำสีหน้าออดอ้อน เขาหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆเรียวอุค
“นายเคยทำให้ฉันหัวเราะได้ตอนที่ฉันเศร้าไปแล้ว ต่อไปนี้ฉันก็จะทำให้นายหัวเราะให้ได้เพื่อเป็นการขอบคุณก็แล้วกัน”
“หึ...ตามใจนายเถอะ”
เรียวอุคลากเอาตัวของทงเฮให้เดินตามเขาไป รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของทั้งคู่ก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนไปด้วยกันท่ามกลางท้องฟ้าสดใสเหมือนเป็นใจให้
เรื่องที่เยซองพูดวันนั้นซองมินเองก็ยังไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไรแต่ดูเหมือนฮยอกแจจะเข้าใจความหมายโดยนัยที่แฝงมาด้วยเลยเอาแต่นั่งยิ้มน้อยๆ เขาจ้องมองใบหน้าหวานที่แลดูคล้ายกระต่ายแล้วอมยิ้มก่อนเอื้อมมือไปจิ้มเบาๆที่แก้มป่อง ซองมินกำลังงอนเขาเพราะไม่ยอมบอกเจ้าตัวว่าที่เยซองพูดหมายถึงอะไร
“อย่ามาทำอย่างนี้กับผม ผมไม่ชอบ”
“นั่นมันเรื่องของนาย แต่ฉันชอบนี่หว่า”
“รุ่นพี่มันกวนประสาทสิ้นดี!!!”
“นายมันก็ปากแข็งจอมโวยเหมือนกันนั่นแหละ”
ซองมินอมลมจนแก้มป่องมากกว่าเดิมแล้วสะบัดหน้าหนี เขาไม่รู้ว่าตอนนี้จิตใจของเขากำลังเปลี่ยนไปในทางไหนต่อฮยอกแจกันแน่ ดีหรือว่าร้าย
“นายจะงอนอีกนานไหม”
“รุ่นพี่ไม่ต้องมาห่วงผมหรอกครับ ไปหาผู้หญิงสาวๆแฟนคลับรุ่นพี่ดีกว่า”
“หึงเหรอ?”
“ปะ...เปล่าเสียหน่อย”
ซองมินรีบหันมาโวยทันที ฮยอกแจหัวเราะร่าก่อนจะโดนงอนอีกรอบ
“หึงจริงๆด้วย นายหึงฉันล่ะสิ”
“เปล่านะ!!!!”
ยิ่งซองมินแก้ตัวฮยอกแจก็ยิ้งล้อจนคนตัวอวบเริ่มจะมีน้ำตาคลอลงมาแล้ว ที่จะร้องไห้ก็เพราะว่าซองมินคนนี้น่ะเกลียดการพ่ายแพ้ที่สุดเลย
“ฮึก ผมเปล่านะ ฮือๆ”
“เฮ้ๆๆๆๆ”
ฮยอกแจที่เริ่มรู้ว่าแกล้งต่อไปก็รั้งจะทำให้แต่คนตัวอวบร้องไห้เลยหยุดแล้วหันมาปลอบแทน ซองมินยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้โฮออกมาเหมือนเด็กเล็กๆ ฮยอกแจดึงตัวของซองมินเข้ามากอดก่อนจะลูบหัวไปมา ซองมินสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของฮยอกแจเบาๆ
“เตรียมห้องฉุกเฉิน คนไข้หัวใจเต้นอ่อนแรงลงแล้ว”
“ครับ/ค่ะ”
นางพยาบาลและบุรุษพยาบาลรีบวิ่งออกจากห้องของเยซองไปเพื่อทำตามคำสั่งของคุณหมออีทึก ซีวอนรู้สึกผิดและอยากจะวิ่งเข้าไปหาเยซองติดตรงที่ว่าเขากำลังโดนล็อกตัวเอาไว้ พ่อและแม่ของเยซองยืนร้องไห้อยู่เงียบๆข้างๆจ้องมองลูกชายที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“เยซอง ฮือๆๆๆๆ เยซอง ลูก เยซอง!!!”
คุณนายคิมที่สงบสติอารมณ์ไม่อยู่แล้วจะพุ่งเข้ามาหาลูกชายที่กำลังจะถูกเข็นไปยังห้องฉุกเฉินแต่กลับถูกคนเป็นสามีและนางพยาบาลห้ามเอาไว้
หลังจากที่พวกเขานั่งอยู่ในสวนที่พวกเขาเรียกมันว่าสวรรค์ดินแดนมนุษย์แล้วอยู่ๆเยซองก็หายใจติดขัดและเริ่มทุรนทุรายดิ้นไปมาก่อนจะหมดสติลง ซีวอนที่หันมาเห็นก็ตกใจตาโตอุ้มร่างของเยซองขึ้นแล้วรีบพามาที่โรงพยาบาล เมื่อมาถึงหมออีทึกก็รีบมาเช็คอาการจนต้องเข้าห้องฉุกเฉิน เขาหัวใจกระตุกเมื่อความคิดเล็กๆผุดขึ้นมาในหัวสมอง เยซองกำลังจะไปจากเขา...
“เยซอง เยซอง!!!!!!!!!”
คุณนายคิมกรีดร้องเรียกชื่อลูกชายจนหมดสติลงไป ซีวอนหันมามองแล้วได้แต่กำหมัดแน่น ทั้งหมดมันเป็นเพราะเขาถ้าหากว่าเขาไม่พาเยซองออกไปข้างนอกเรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิด เขามันเป็นคนทำให้เยซองไปจากเขาเอง เขามัน...
“เยซอง”
ได้แต่เอ่ยชื่ออีกคนเบาๆด้วยความรู้สึกผิดก่อนเตียงคนไข้ที่มีร่างของคนรักจะถูกเข็นหายลับสายตาไป
“ผมว่าคุณลุงไปดูแลคุณป้าเถอะครับ ทางนี้ผมจะจัดการเอง”
“...”
“...ให้ผม อยู่เถอะนะครับ”
คุณคิมจ้องมองซีวอนสักพักอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้าให้และเดินออกตามนางพยาบาลที่พาภรรยาตนไปยังห้องพักฟื้น
ซีวอนเดินไปหยุดนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน สายตามองเข้าไปในห้องที่มีร่างของเยซองกำลังตรวจร่างกายอยู่ ไม่นานน้ำตาก็ไหลลงมาหลังจากที่มันไม่เคยไหลมาหลายปี เขายกมือขึ้นปิดใบหน้าอะไรหลายๆอย่างถาโถมเข้ามาจนเขาไม่อยากจะนึกถึงอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ฮึก เยซอง นายอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ”
Thruuuuu Thruuuuuuuuuuu~
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นทำให้ซีวอนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติได้และล้วงเอาเจ้าตัวดีที่แผดเสียงลั่นออกมากดรับ
“ครับ”
(พี่ซีวอนเหรอฮะ นี่ผมทงเฮนะ พี่เยซองอาการเป็นไงบ้าง)
“...”
(ว่าไงล่ะครับ พี่เยซองเป็นยังไงบ้าง)
“...”
(ฮัลโหลพี่ครับ พี่ครับ พี่ซีวอนยังอยู่หรือเปล่าครับ)
“...ทงเฮ”
(ครับ?)
“เยซองน่ะ เขาเข้าห้องฉุกเฉินแล้วล่ะ”
(!!!)
“มาโรงพยาบาล ดีกว่านะ”
(...)
“ฉันน่ะ ไม่อยากอยู่ดูอาการของเขาคนเดียว”
(ฮึก ฮือ)
“เขาคงอยากให้ทุกคนมาอยู่ดูอาการเขาพร้อมหน้ากันมากกว่า ชวนแฟนนายมาด้วยล่ะ แล้วก็....เพื่อนของเขากับฮยอกแจ พี่ชายของฉันมาด้วยนะ”
ซีวอนรีบกดวางสายเพราะกลัวว่าทงเฮจะได้ยินเสียงสะอื้นของเขา เสียงสะอื้นที่ไม่เคยมีใครได้ยินนอกจากแม่และคนตัวเล็กของเขา ซีวอนลุกขึ้นยืนก่อนจะยกมือขึ้นประสานกันไว้ที่หน้าอก ดวงตาจ้องมองขึ้นไปยังด้านบน
“พระเจ้าครับ ถ้าหากว่าท่านเห็นผม ท่านช่วยผมได้มั๊ยครับ”
“...”
“ช่วยให้ผมได้อยู่เคียงข้างเขาต่อไปอีกนิด อีกนิดก็ยังดี”
ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาให้กับเขา ซีวอนค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้ง มันเพิ่มจำนวนมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้นจนในที่สุดคนที่เคยเย็นชาก็สะอื้นจนตัวสั่นคลอน
ขอเวลาอีกแค่นิดเดียว นิดเดียวเท่านั้นได้มั๊ยครับ!
- - - - - - - - >
พรุ่งนี้กวาเปิดเทอมแล้ว(เศร้ามาก) แต่จะหาเวลามาอัพให้นะฮะ
อาจจะวันเสาร์ แต่วันหยุดบ่อย หวังว่าจะได้เจอกันอีกเยอะๆ
ส่วนเรื่องหนังสือ(All About x Yesung) เดี๋ยวจะรีบจัดส่งให้ทันทีที่มาถึงแล้วครับ
ตอนนี้ใครที่ยังไม่ได้สั่งก็สั่งหน่อยเน้อ เหลืออีกเจ็ดเล่มจ้ะ แล้วก็ใครที่ยังไม่ได้โอนก็โอนซะนะฮะ
ขอบคุณครับ
ความคิดเห็น