คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 : ตอนที่1 :- หูฟังหัก ไหงมาลงที่กู -
ตอนที่ 1 : หูฟังหัก ไหงมาลงที่กู
หลังจากที่มีเรื่องกัน เวลาก็ผ่านมาหนึ่งวันแล้ว และผมก็ได้รู้จักกับไททันผู้นั้น มันชื่อ ภูเบศร หรือชื่อเล่นสั้นว่า ไม้ มันเป็นคนที่ตัวสูงมากๆ ผิวออกคล้ำๆของคนที่โดนแดดบ่อยแต่กลับทำให้ใบหน้าดูเข้มขึ้นมาทันที อ๊ะ! ถึงผมจะชมมัน แต่ผมหล่อกว่ามันนะ หล่อเข้มหรือจะหล่อสู้ตี๋น้อยสุดน่ารักคนนี้ ม่าย มี ทางงงงง
“ไอบิว กูเอาหูฟังมาคืน เออ กูแถมของพิเศษให้ด้วยนะ” ไอไม้พูดแล้วก็ควักหูฟังยี้ห้อBeatsออกจากกระเป๋าขึ้นมา เอ๊ะ กูจำได้ว่า มันขาวล้วนนี้หว่า แล้วไมมันมีแถบดำๆด้วยวะ ไม้มันเติมลายให้เหรอวะ
“ไอเชี่ยไม้ มึงทำอะไรกับลูกรักของกูคร้าบบบบบ!!!” เฮ้ย พอมองดีๆแล้ว เทปพันสายไฟนี่หว่า
“กูทำหักวะ แต่กูพันให้เหมือนเดิมแล้วนะ ดูดิ เหมือนใหม่เด๊ะ!”
“ใหม่พ่องงงง โธ่ ลูกกู ไอไม้ กูจะไม่ให้มึงยืมอีกแล้ว” แล้วมันก็เก็บหูฟังของมันใส่กระเป๋าก่อนจะเดินลุกไปไหนก็ไม่รู้
“บิว ไปไหนวะ!” ผมตะโกนไล่หลังถามมันไป มันหันมามองหน้าผมด้วยน้ำตานองหน้า
“กูหนีไปทำใจแปป ฮืออออออ” แล้วมันก็วิ่งส่ายตูดไปทันที ส่วนไปที่ไหนไม่รู้เหมือนกัน มันลึกล้ำเกินจะหยั่งถึง!
“อ่าวตาล มึงทำบิวร้องไห้เหรอ” คุณ
“เอฟ มึงทำไอบิวร้องไห้เหรอ” เอิ่ม ไอคุณอรุณครับ มึงอยู่ในเหตุกรณ์นะครับพ่อคู๊ณณณณ!!
“เออ ไมมึงทำแบบนี้วะ” ไอเชี่ยอาร์ม มึงพึ่งมา เจือกกกก!!
“เฮ้ยยยย ไอจรุงเกียรติทำกิตติศักดิ์ร้องไห้โว้ยยย” ใครมันตะโกนว่ะ!!! กูไม่ได้ทำ ใส่ร้ายกูทำมายยยยย กูทำไรให้กันนนนน
“พวกมึงเล่นเชี่ยไรวะครับ ไอไม้ มึงเริ่ม อย่ามาโทษกู” ผมจ้องหน้ามันตาไม่กระพริบ กูโกรธมึงนะ มึงรู้มั้ย!! ชิชะเชอะ
“อ่าว มาโทษไรกูครับ ไอบิวมันคุยกับมึงคนสุดท้ายก่อนจะวิ่งไปร้องไห้นิ” อ่าว ไอสลัด เดี๋ยวมึงตาย (หยิบไม้บรรทัด) ถ้าครูไม่เดินเข้าห้องมานี้ ได้เกิดเหตุฆาตกรรมแล้วนะ ฮึ้ยยย!!
“นักเรียนๆ นั่งที่ให้เรียบร้อย เดี๋ยวครูจะเช็คชื่อแล้วนะ เลขที่1...... บลาๆๆๆ ........... เลขที่นู้น เลขที่นั้น เลขที่นี้ .........บลาๆแบลๆ กิตติศักดิ์.. ?”
“กิตติศักดิ์ไม่อยู่คร้าบบ” ไออาร์มตะโกนมา ความจริง มึงไม่จำเป็นต้องตะโกนก็ได้นะ บ้านมึงกินโทรโข่งเป็นอาหารเหรอ เสียงดังชิบหายยยยยยย
“อ่าว แล้วเค้าไปไหน?”
“จรุงเกียรติทำร้องไห้ครับ” ไอเหี้ยยยยยยยย กูม่ายด้ายทำ ไอจ้ำจี้มะเขือเสล็ดเป็ดเอ้ยยยยยย อาจารย์ อย่ามองผมด้วยสายตาอย่างงั้น ม่ายยยย อย่ามองๆ เพราะมึงไอไม้ กูจะฆ่ามึง ไอ ไอ้ ไอ้!!
“จรุงเกียรติ เธอไปทำไรกิตติศักดิ์ละ”
“ผมป่าวนะครับ ผมไม่รู้เรื่อง พวกมันมั่วครับ ผมไม่เล็ก เอ้ย ไม่เกี่ยวครับ”
“เพื่อนก็บอกอยู่ว่าเธอทำ จริงมั้ย?” แล้วทำไมพวกมึงทุกคนพยักหน้ากันละคร้าบบบ กูเป็นผู้บริสุทธิ์นะ ไอพวกบ้า กูจะฆ่าพวกเมิงงงงงง
“ขอเข้าห้องครับ” มาแล้ว ไอตัวต้นเหตุ ไอคนทิ้งเพื่อนนนน
“กิตติศักดิ์ เธอร้องไห้เรื่องอะไรมา” เฮ้ย ครูถามก็บอกไปซิว่าหูฟังพัง ไมมามองหน้ากูละ อย่ามองงงงง กูยังมีคดีติดตัวนะเฮ้ย
“..............” <<< กำลังส่งสายตาถามว่า มีเรื่องอะไร?
“เค้าไม่ตอบ แสดงว่าใช้ ครูหักจิตวิสัยเธอนะจรุงเกียรติ”
What the Fu*k!!
“ตาล มึงยังไม่เลิกงอนกูเหรอครับ” กูถูกหักจิตวิสัย กูคงจะแฮปปี้ลั้นลามั้ง กูถูกใส่ร้าย ไอพวกเพื่อนๆที่น่ารักก็แสนใจดีเข้าช่วยเชียร์ข้างมึงอีก กูเครียดดดดดดด หึ
“ไม่งอนนะคนดี นะครับ นะๆๆๆ” ขนลุกครับ เกิดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนพูดแบบนี้กับผม อ่อ ยกเว้นพ่อผมนะครับ “ไม้ยอมทุกอย่างนะครับ ตาลอย่าโกรธน๊า”
“เออๆๆ กูไม่โกรธแระ ขนลุกกกก” ผมพูดพร้อมลูบแขนตัวเองไปมา ขนลุกจริงๆครับ แล้วทำไมหน้าผมมันร้อนๆวะ ในโรงเรียนมันร้อนละมั้ง
“โห่ คือว่ากูไม่ขนลุกเหรอวะครับ” อ่าว ไอเชี่ย ถ้ามึงขนลุกมึงจะมาทำงี้เพื่อไรวะ แมร่งงงง กูไม่น่าใจอ่อนเลยสัส ผมคิดอย่างนั้นแล้วก็คว้ากระเป๋าเดินลิ่วออกจากห้องก่อนที่ครูจะปล่อยอีก คะแยยจิตวิสัยกู ไปหมดแระ ว้ากกกกกกกกก!!
“เชี่ยเอฟฟฟฟ รอกูด้วยยย” ไอบิวที่เห็นผมเดินออกมาจากห้อง ก็เลยหิ้วกระเป๋าตามมาด้วย กูควรจะโกรธมึงที่เป็นตัวเหตุมั้ยวะเนี่ย = = ช่างเหอะ ตอนนี้ท้องผมเรียกร้องข้าวมากกว่าสิ่งใดแล้วครับตอนนี้
“ไปกินที่โรงอาหารดีกว่า ไปกันเถอะๆ” ไอบิวพูดจบก็ลากผมไปโรงอาหารทันที อาหารที่โรงอาหารก็อร่อยใช้ได้อยู่นะ แต่ไม่ติดว่าแพงไปนิดสำหรับราคานักศึกษานะ แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมหิวสุดๆแล้ว
“ป้าครับ เอากระเพราไข่ดาวคร้าบ / กระเพราไข่ดาวที่นึงป้า” จังหวะที่ผมกำลังสั่งอาหารป้าเค้า ก็มีคนพูดพร้อมกับผม ผมหันไปมองหน้าไอคนนั้น ก็ปรากฏว่าเป็นไอไม้ครับ ทำไมมึงต้องกินเลียนแบบกูด้วยครับ ส่วนป้าข้าวแกงยังงงๆอยู่
“กระเพราไข่ดาวสองจานครับป้า อะนี่เงิน ไอตาลมานี่” พอมันสั่งเสร็จปุ๊ป ป้าแกก็รีบตักข้าวให้ไอไม้พร้อมรับตังค์มาทันที อ่าวเฮ้ย มึงจะลากกูไปไหน ก็จะกินข้าวววววว
“นั่งลง”
“หะ?”
“กูบอกให้นั่งลง!”
“ครับ!!” แล้วทำไมผมต้องทำตามคำสั่งมันด้วยเนี่ย ผมโกรธมันอยู่นะ ระหว่างที่ผมจ้องหน้ามันราวกับจะฆ่าให้ตาย มันก็วางจานข้าวราดกระเพราไข่ดาวกลิ่นหอมฉุยน่าทานมาไว้ตรงหน้าผม ผมมองหน้าไอไม้สลับกับจานข้าว “อะไรๆ จะเลี้ยงข้าวขอโทษกูเหรอ”
“เปล่า แค่ซื้อมาสองจานแต่กินไม่หมด เลยหาคนช่วยกิน กินๆเข้าไปเลย” ไอไม้พูดพร้อมกับตักข้าวในจานตัวเองเข้าปากมัน “รออะไร กินเข้าไป หรือจะให้กูป้อนให้” ไอไม้พูดและเตรียมหยิบช้อนในจานตรงหน้าผม
“ไม่ต้อง กูมีมือครับ แดกเองได้” ว่าแล้วผมก็สวาปามทันทีครับ หิวครับ โคตรหิวเลย ข้าวแค่นี้ไม่พอแน่ๆ พอกินเสร็จ ผมก็เอาจานไปเก็บ แล้วก็เดินหน้าหล่อไปร้านขนม กินอะไรดีหว่า อันนู้นก็น่ากิน อันนี้ก็น่ากิน เลือกไม่ถูก เอาหมดเลยละกัน
“ตัวแค่นี้แต่กินจุชะมัด” พอผมหันหลังออกมา ก็พบไอไม้ยืนประจันหน้าผมอยู่ ไอไม้ไม่พูดไรต่อแต่หยิบขนมในมือผมสองสามอย่างไปถือ แล้วก็โยนไปมา ไอเชี่ย หนมกูซื้อมาแพงนะ ห่อตั้งห้าบาท กูล่อไปสามสิบบาทเลยนะ
“ไอเอฟฟฟ มึงหายไปไหนมา กูนั่งรอมึงตั้งนาน มึงทิ้งกูอะ” ก่อนที่ผมจะเปิดศึกชิงขนมกับไอไม้ ไอบิวก็วิ่งใส่เกียร์หมามาแต่ลิบเชียว คือ กูโดนลากมา จะให้กูส่งโทรจิตไปบอกไง๊ พูดไม่คิด
“เออ กูขอโทษษษษ ชีวิตนี้กูทำไรผิดหมดอะ ไปได้แล้ว เอาหนมกูคืนมาด้วย” ผมว่าจบก็กระชากคอเสื้อไอบิวและฉกขนมจากมือไอไม้ทันที อยู่ให้มันขโมยอีกเหรอ วิ่งเดะ!
“โหไอเอฟ มึงซื้อขนมไว้ตุนถึงอาทิตย์หน้าเลยเหรอ” หลังจากที่หนีมาอยู่ที่ห้องเรียนวิชาต่อไปแล้ว ผมก็เริ่มกินขนมที่ซื้อมาอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจน้ำลายของไอบิวที่เริ่มหยดแหมะๆ
“ความสุขกู มึงอยากกินอะดิ กูไม่ให้ ฮ่าๆๆ” ว่าเสร็จก็โชว์ห่อขนมที่บ๋อแบ๋ให้มันดู สะใจวุ้ย ฮ่าๆๆ
“มีความสุขจริงนะ” เออกูมีความสุข เอิ่ม เสียงใครวะ ทำไมคุ้นๆ แถมดังมาจากข้างหลังผม
“อ่าวไม้ มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ก่อนที่ผมจะถามมัน ไอบิวก็แย่งซีนขโมยคำถามผมไปก่อน มึงจบการแย่งคำพูดมาจากเยลใช้มั้ย มีอาจารย์แจนยูอารี่สอนมึงนิ แหะๆอย่าสนใจ ไอบิวมันชอบบอกว่ามันจบจากเยล(ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนของโลกนะ) แถมยังบอกว่าในเยลมีอาจารย์12คน ชื่อแจนยูอารี่ เฟบบุอารี่ อะไรของเชี่ยแม่งก็ไม่รู้
“กูเดินเข้ามาตะกี้ มัวแต่สนใจหนมไอตาลอยู่ละสิ ส่วนไอตาลก็มัวแต่กิน ตะกละ!” เจอคำสุดท้ายไป K.O เลยครับ กูตะกละแล้วกูผิดอาร๊ายยยย ฮืออออออ
แล้วชีวิตอีกสามปีของผมจะไปรอดมั้ยเนี่ย
I love you not because of who you are, but because of who I am when I am with you .
ฉันรักเธอไม่ใช่เพราะสิ่งที่เธอเป็น แต่รักเพราะสิ่งที่ฉันเป็น เวลาที่ได้อยู่กับเธอ
:) Shalunla
ความคิดเห็น