[Fic EXO:hunho]Growing pain

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ชาย x ชาย
รับไม่ได้กดออกได้เลยค่ะ
อย่าลืมคอมเม้นท์ติชมด้วยนะค่ะ

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

…Growing Pain…

Song… growing pain

The artist… Super Junior D&E

Couple Sehun x Suho  from EXO

“จุนมยอนครับ”

“หืม”

“รักนะครับ”

“หืม  อะไรอ่ะ  ไม่ได้ยินเลย”

“โอ เซฮุน รัก คิมจุนมยอนครับ”

“รักเหมือนกัน”

จุ๊บ

................................

..........

“ทำไมโทรไปไม่รับโทรศัพท์”

“ไม่ว่าง”

“แน่ใจหรอ”

“ก็เอ่อสิ”

“แต่วันนี้ฉันโทรไปเช็คกับแบคฮยอนมา  วันนี้นายว่างทั้งวัน กะอีแค่รับโทรศัพท์ฉัน  นายไม่ว่างขนาดนั้นเลยหรอ  หรือว่านาย...  ใช่ไหมเซฮุน  บอกฉันมานะ  บอกมา”  ผมทำได้แค่เขาไปเสื้อเขา  เขย่าตัวเขา  ทุบเขา  จนน้ำตาผมไหลออกมา

“หยุดบ้าสักที  และเลิกยุ่งเรื่องของฉันได้แล้ว”

ตุ้บ  เขาผลักผม จนหัวผมกระแทกกับขอบโต๊ะ  บาดแผลแค่นี้ไม่ได้ทำให้ผมเจ็บเท่ากับที่ใจ

“ ฮึก ทำไม ฮึก ทำไมฉันถึงยุ่งไม่ได้ล่ะเซฮุน  เราเป็นแฟนกัน ฮึก ไม่ใช่หรอ”

“....”

“เงียบทำไมล่ะ  มันไม่ใช่แล้วใช่ไหม”

“...”

“ฉันเข้าใจแล้ว”

................................

..........

...

ค่ำคืนเหน็บหนาวบนเส้นทางนี้
ก้าวย่างที่ทำให้หัวใจแหลกสลาย
วันหนึ่ง ... มันจะผ่านไป
ความทรงจำที่เราเคยรักอย่างบ้าคลั่ง
จะค่อยๆ ปลดปล่อยไป
ลืมเลือนด้วยกาลเวลา
(ถูกลืมเลือนไป)

...

อึก

ความรู้สึกเดียวในตอนนี้  คือ เจ็บ ความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างกาย  ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล  บาดแผลที่เขาทิ้งมันไว้  เป็นบาดแผลเดียวที่ยังคงฝังลึกในใจ  บาดแผลเกี่ยวกับความทรงจำ ความทรงจำระหว่างเรา ความทรงจำที่เคยผูกพันที่เคยรักกัน  มันถูกปลดปล่อยออกมาแล้ว  ใช่มันถูกปลดปล่อยมานานแสนนาน  กำลังจะเลือนหายไปกับกาลเวลา  นั้นมันคงสำหรับตัวเขา  แต่ไม่ใช่ผม

...

ความคิดของผมเต็มไปด้วยคุณ
แม้ว่าจะพยายามผลักไสออกไปเพราะมันรบกวนผม
วิ่งไล่ตามนาฬิกา วิ่งไล่ตามเวลาที่ผ่าน
แต่ที่ตรงนั้น ผมก็พบว่าคุณกำลังจากไป
ผมกำลังรีบเร่ง และคุณก็กำลังรีบจากไป
เหมือนรถไฟสายด่วน ฝีเท้าของผมนั้นเร่งรีบในทุกวัน
(ยอมจำนนต่อความทรงจำ)
ตอนนี้ เราเหมือนสมุดโน๊ตที่เก่าและไร้ค่าที่เต็มไปด้วยลายมือลวกๆ เหล่านั้น

...

บาดแผลที่เขาเป็นคนทิ้งมันไว้  ถึงแม้มันจะนานมาแล้ว  แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย  มันยังคงตามหลอกหลอนผมทุกวันทุกคืน  จนตอนนี้ผมต้องพึ่งบางสิ่งไม่ให้ผมเป็นบ้าไปมากกว่านี้  ใช่  ผมรับการรักษากับจิตแพทย์  เผื่อว่าอาการเหล่านี้มันจะดีขึ้นมาบ้าง  ถึงแม้ว่าผลมันคงไม่เต็มร้อยก็เถอะ  เมื่อผมเข้ารับการรักษา นานเกือบปี  ผลมันก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

ผมยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงไม่หายหรือว่าเป็นเพราะว่าหัวใจผมเองที่ยังคงไม่ลืมเขา  จนถึงตอนนี้ภาพเหล่านั้น ภาพระหว่างผมกับเขายังคงตราตรึงในใจ ในความทรงจำ

................................

..........

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมารับการรักษา  สร้อยพร้อมจี้ในมือหมอที่ถูกแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้าผมและคำพูดของหมอที่ยังคงพูดออกมาเรื่อยๆ  โดยที่มันไม่เคยเข้าหัวผมเลย  สักนิดก็ไม่มี  ผมรับรู้เพียงว่า  ผมต้องกินยาอย่างต่อเนื่อง  ผมรู้เพียงแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ

................................

..........

ตึก ตึก

แสงไฟอ่อนๆจากหลอดนีออนข้างทาง  ลมหนาวที่พัดผ่าน  ทำให้ผมต้องกระชับเสื้อโค้ทให้แน่นขึ้น  ในตอนนี้ผมไม่มีเขาแล้ว  ไม่มีเขาที่จะกอดผมในเวลาที่ผมรู้สึกหนาว  ใช่ ผมไม่มีอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนั้นอีกแล้ว

ทำไมกัน

แค่นึกภาพเหล่านั้นในความทรงจำ  น้ำตามันถึงกลับไหลออกมา  ผมไม่อยากอ่อนแอ  ผมจะต้องเข้มแข็ง 

แอ๊ด

ประตูห้องที่เปิดออก  อ่า  ผมไม่ได้มาห้องนี้นานเท่าไหร่กัน คงจะหนึ่งปีได้แล้วสินะ  ข้าวของเครื่องใช้ยังถูกจัดไว้เหมือนเดิม  เพียงแต่ไม่มีของเขา  ความทรงจำในวันวานยังคงย้อนกลับเข้ามาฉายซ้ำราวกับว่ามันได้ถูกตั้งค่าไว้

...

หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า (ผมจะปล่อยวางมันทั้งหมดในวันนี้)
คิดว่ากำลังจะลืมได้ (มองไม่เห็นคุณแล้ว)
ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ... เวลาคงหมดลงแล้ว

...

ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าผมจะต้องทำมันให้ได้  ก็แค่เก็บทุกอย่างใส่ไว้ในกล่อง  ล็อคมันเอาไว้แล้วฝังมัน  ฝังให้ลึก  ลึกที่สุด ลึกจนแม้กระทั่งตัวผมเองหาไม่เจอ

ผมคว้ายาที่ได้มา  กินมันเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเอง  มันกำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆ  บาดแผลนี้  แม้มันจะลึก หรือเกาะกินหัวใจผมแค่ไหน  ยังไง ผมก็ยังเป็นผมอยู่ดี

ตึก ตึก

เสียงเข็มนาฬิกาที่ดังขึ้น  บ่งบอกว่า มันกำลังเดินไปข้างหน้าอย่างไม่มีวันถอยหลังกลับ  เหมือนกับชีวิตของผมและเขาที่จะต้องเติบโตไปข้างหน้าเช่นกัน  และผมหวังว่า  เขาคงมีชีวิตที่ดี  และผมเองก็เช่นกัน

...

แต่ผมหวัง ว่าคุณจะไม่เจ็บปวดเท่าผม
หวังเช่นนั้นในทุกวัน ไม่อาจนับได้
หวังว่า คุณจะไม่สามารถจำได้เท่าผม
หวังว่า คุณจะดีกว่าผม ... (โอ้ วันนี้ และพรุ่งนี้)

...

…The END…

ขอบคุณเนื้อเพลงที่แปลแล้วนะค่ะ

...อ้างอิง http://sz4m.com/b4092182

Talk

กลับมาแล้วนะค่ะ

ขอโทษที่ห่างหายไปนานเลย  เพราะเรื่องเรียนที่เรียนหนักมาก  แต่ก็นะถึงจะเรียนหนักแค่ไหนก็ยังซุ่มไปแอบแต่งฟิคมาเหมือนกัน  แต่เค้าอยากจะแต่งให้จบก่อนถึงค่อยเอามาลงนะค่ะ  รอได้หรือเปล่า  รอไรท์กากๆคนนี้ได้ไหม คือว่า ไรท์อยากจะลองชิปคู่อื่นดูบ้าง  ถ้ารีดเดอร์สนใจช่วยคอมเม้นท์ให้ด้วยนะ

มาเข้าเรื่องกันนี้กว่า

ฟิคเรื่องนี้มันจุดประกายหลังจากที่เพลงนี้ออกมานานจนพี่ทงแฮ&พี่อึนฮยอกต่างเข้ากรมเป็นที่เรียบร้อย  เกี่ยวไหม? เอ่อ ช่างเถอะเนาะ 55555

วันนั้นไรท์ฟังเพลงนี้แบบว่า ฟังแล้วฟังอีกฟังอยู่นั้นจนนึกว่า เฮ้ยอยากแต่งฟิคเกี่ยวกับเพลงนี้  ก็เลยเขียนมันออกมาในโทรศัพท์เป็นพล็อตสั้นๆ  พอปิดเทอมปุ๊ปก็จัดแจงพิมแบบยาวๆในคอม  แล้วก็เอามาลงให้อ่านกัน  มันได้มาเพราะความมึนล้วนๆ  เอ่อ น่าจะเปลี่ยนจากไรท์กากมาเป็นไรท์มึนแทน  รีดคิดว่าไง

ยังไงช่วยคอมเม้นท์ติชมด้วยได้ไหมค่ะ  จะได้เอาไปปรับปรุงฟิคเรื่องต่อไปจ้า

รักรีดเดอร์ทุกคนฮับ <3 <3