ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนจบ เพอร์เฟคแมน
เ้าวัน่อมา
ASHLEY
หลัาที่ร่าบาไ้อีเมลมาเมื่อืน เายัไม่ไ้บอใร ยัไม่ไ้ัสินใที่ะไปเรียน่อหรือะอยู่ที่นี้่อ
ร่าบาที่ื่นมาาารหลับไหล เาไ้แ่นอนนึว่าะเอาอย่าไรับัวเาี ทามหาลัยมีโราระส่นัศึษาไปเรียน่อ้านารทำอาหารที่ฝรั่เศส เป็นเวลา 1 ปี ่อนะลับมาเรียน่อในปีสามที่นี้
๊อๆ เสียเาะประูหน้าห้อร่าบา
" รับๆ " ร่าบาเปิประูให้
" วันนี้ไม่ลไปทำรัวเหรอ
" ยัไม่ไ้ทำเลยรับ " ร่าบาะลึับุอร่าหนาวันนี้ทีู่หล่อ มีเสน่ห์ ูอบอุ่นอบอวน้วยสีาว
" มีอะไรรึเปล่า " ร่าหนาทัร่าบาที่มอเาอยู่อย่านั้น
" ิอะไรนิหน่อยนะรับ " ร่าบาเอ่ย
" าล่ำมาเลยนะ เอาอย่านี้ีว่า นายไปแ่ัวนะ ันะพาออไปทาน้านอเอ " ิินยอเสนอให้
" แล้วนอื่นๆล่ะรับ " แบมแบมเอ่ยถาม
" พวนั้นยัไม่ลับหรอ ส่วนแบอมออไปไหนแ่เ้าไม่รู้ ลับมาเย็นๆนั้นแหละ " ินยอเอ่ย
" ผมอเปลี่ยนุ่อนนะรับ " แบมแบมเอ่ย่อนะลับเ้าห้อไป
" ให้พี่่วยเ้าไปเลือุให้ไหม " ินยอถาม
" ไม่้อเลยรับบบ รอหน้าห้อนี้แหละรับ แปปเียว " ร่าบาเอ่ย่อนะปิประูไปแ่ัว
ไม่นานนัร่าบาแ่ัวเสร็เินออมาหาร่าหนาที่รออยู่หน้าห้อ
" น่ารััเลย " ร่าหนาเอ่ย
" น่ารัอะไรล่ะรับ ผม้อหล่อสิ " ร่าบาเอ่ย
" น่ารัริๆนะ " ร่าหนายับเ้าไปหาร่าบาพร้อมัปเสื้อให้ร่าบาเพื่อวามเรียบร้อย
" สมับเป็นเพอร์เฟแมนเลยนะรับ " ร่าบาเอ่ย
" ลิ่นัวนาย็หอมีนะ ันอบ " ร่าหนาเอ่ยระิบใหล้หูร่าบา
" พี่ินนะ ไปันเถอะรับ " ร่าบาอย่าเินอาย
" รับๆ " ินยอเอ่ยเินลไปพร้อมัน
ร่าบาเินามร่าหนาไปที่ลานอรถอบ้าน
ไม่นานนัทั้สอนถึร้านอาหาร บรรยาาศอร้านอาหารมีวามอบอุ่น เรียบร้อยแ่สไล์วิเทศสมัยใหม่
เมื่อทั้สอหนุ่มถึร้านอาหารแล้ว ่าเลือมุมที่เหมาะสมในารนั่
" ร้านสวยน่ารันะรับ " ร่าบาเอ่ย
" ันว่าแล้วว่าแล้ว ว่านาย้ออบ " ร่าหนาเอ่ย
" พี่ินมาที่นี้บ่อยไหมรับ " ร่าบาเอ่ยถาม
" ไม่บ่อยมานะ ถ้าเบื่อๆ็ะมานั่เล่นที่นี้แหละ นไม่เยอะมาี " ร่าหนาเอ่ย
" แนะนำอาหารเลยรับ " ร่าบาเอ่ยเพราะอนนี้ท้อน้อยๆอร่าบาเริ่มอาละอาับเาแล้ว
" ส่วนให่ที่พี่สั่ะเป็น อาหารเ้าแบบอเมริันับาแฟอเมริาโน่เย็น " ร่าหนาเอ่ย
" ผมอ้วยล่ะัน แ่อเปลี่ยนาอเมริาโน่เป็นลาเ้ล่ะันนะรับ " ร่าบาเอ่ย
" ไ้เลย เี่ยวพี่ไม่สั่ให้ที่เาเอร์นะ " ร่าหนาเอ่ย่อนะเินไปสั่อาหารที่เาเอร์
ไม่นานนัอาหารที่สั่ไ้มาเสริฟที่โ๊ะ
" ลอทานู " ร่าหนาเอ่ยเมื่ออาหารมาวาไว้้าหน้าอทั้สอน
" รับ " ร่าบาเอ่ย
ทั้สอนทานอาหารันไปนเสร็สิ้น พวเาสอนนั่อยู่ที่นี้่อ ร่าบานำานที่้อส่ที่มหาลัยมาทำ้วย ส่วนร่าหนา็ไม่่าัน รวมถึนำหนัสือมาอ่าน
เวลาผ่านมาล่วเลยมาถึเวลาเที่ย
้านร่าหนาที่อ่านหนัสืออเาบไป เยหน้ามาูนนั่ฝั่ร้ามเาึเห็นว่าร่าบาหลับอยู่
" แบมแบม " ินยอเรียร่าบาที่เผลอหลับไปหลัาที่ร่าบาทำานเสร็
" อืมม " แบมแบมยัไม่ยอมื่น
" แบมแบม ื่นไ้แล้วนะ มันเที่ยแล้วนะ " ินยอเรียแบมแบม
" เที่ยแล้วรับ พี่ินยอ " แบมแบมที่ึ่หลับึ่ื่นถามินยอ
" ใ่ ะทานอะไรไหมะไ้สั่มา " ินยอเอ่ย
" ไ้รับ " แบมแบมพูทัั้ทีมือยัยีาอยู่
" อย่ายี้า้วยเ็บา ลืมา่อนีไหม่อยอบ " ินยอมือร่าบาที่ำลัะยี้าพร้อมรอยยิ้ม
" รับบบ " แบมแบมานรับินยอ
" ทานอะไรีรับ " ินยอถามแบมแบม
" ผมสั่เป็นสเ็ล่ะันรับ " แบมแบมเอ่ยเลือเมนูอาหารับินยอ
" โอเรับ " ินยอเรียพนัานให้มารับออเอร์
านั้นเมื่ออาหารไ้มาเสริฟ่อ
" ทานอาหารเสร็ แบมแบมทำานเสร็หรือยั " ินยอถามแบมแบม
" เสร็แล้วล่ะ " แบมแบมเอ่ยะทานอาหารรหน้า
" ีเลย พี่ะพาเราไปที่ที่หนึ่ รับรอนาย้ออบ " ินยอเอ่ย
านั้นทั้สอนไ้ทานอาหารมื้อเที่ย รถันหรูเลื่อนัวออาที่อรถอร้านาเฟ่ มายัสวนสนุ
" ถึล่ะ " ินยออรถที่ลานออสวนสนุ
" สวนสนุเหรอรับ " แบมแบมหันไปถามินยออย่า
" พัผ่อนะบ้า นายไม่่อยไ้มาเที่ยวเลยไม่ใ่เหรอ " ินยอเอ่ยถาม
" ผมเรียนเยอะนี้รับ ไม่่อยรู้ัสถานที่้วย " แบมแบมเอ่ย
" ันเลยพานายมาที่นี้ไ ไปัน " ินยอเอ่ย
" อ่ะนี้เปลี่ยนุันีว่าะไ้เหมาะับารมาเที่ยวสวนสนุ้วย " ินยอเอ่ยะหยิบระเป๋าที่ใส่เสื้อหันแบมแบม
านั้นทั้สอนไปื้อั๋วเล่นเรื่อเล่น
" อย่าไปเล่นอะไรัน่อนี " ินยอหันไปถามแบมแบม
" ัไวท์ิ้ันเลยีว่า " แบมแบมึมือินยอให้เินาม
" นเยอะเหมือนันนะ " ินยอเอ่ยเมื่อเห็นแถวที่ยาวออมา
" รอแปปเียวเอ " แบมแบมเอ่ย
ไม่นานนัทั้สอหนุ่มไ้ึ้นไปอยู่บนเรือไวท์ิ้แล้ว ้านร่าบาอบิรรมประเภทนี้ ่าาร่าหนาที่ไม่ถูับเรื่อเล่นพวนี้เท่าไรนั หลัาที่ทั้สอนเล่นเรือไวิ้เสร็แล้ว
" พี่ินยอ พี่ไหวไหมรับ " ร่าบาที่พยุร่าหนาทีู่เหมือนะเวีวนหัวนิๆ
" พี่ไหว " ินยอเอ่ยับแบมแบม
" แน่นะรับ ไหวนะรับ " แบมแบมถามย้ำอีรอบ
" แบมอยาไปไหน่อรับ " ินยอถามแบมแบม
" ไปเล่นทีเอ็์เพรสันรับ " แบมแบมวนไปเล่นรถไฟเหาะไม้่อ
านั้นทั้สอนึเ้าไปโนเอทแวน์เอร์เพื่อไปเล่นรถไฟเหาะไม้ที่มันที่สุที่ใรมาที่นี้้อไม่พลา
" ไปึ้นันรับ " แบมแบมเินนำหน้าินยอไป
าอนแรินยอที่นั่เยๆเริ่มมีอารม์ริ๊ออมาามสถานาร์ที่รถไฟเลื่อนัวไป
เวลาผ่านไปสัพันหมเวลาเล่นแล้ว ทั้สอหนุ่มลมาาเรื่อเล่น
" พี่ินยอผมเห็นพี่ริ๊้วยนะ " แบมแบมแวินยอ
" ไ้ปลปล่อยี เ็บไว้แล้วอึอั " ินยอบอแบมแบม
" พี่ไหวอยู่ไหม หน้าพีู่สีๆน้า " แบมแบมถามเมื่อเห็นน่าินยอที่ไม่่อยี
" พี่ว่าเราไปหาิรรมที่มันสบายๆว่านี้ีว่านะ " ินยอเอ่ย
" ไปนั่ิ้าสวรร์ันนะรับ " แบมแบมเอ่ยับน้าๆ
" ไปสิ " ินยอูมือแบมแบมไปที่ิ้าสวรร์
ไม่นานนัทั้สอหนุ่มถึแถวสำหรับนั่ิ้าสวรร์
" ถึาเราแล้ว " ินยอเอ่ย
" ไปันรับ " แบมแบมเินามินยอไป
ทั้สอหนุ่มนั่ิวอยู่บนิ้าสวรร์มวิวเมือที่สวยามในมุมสู ้านแบมแบมเอที่ยัิเรื่อ ที่้อไปเรียน่อที่ฝรั่เศสเายัเลือไม่ไ้ว่าะเอาอย่าไร่อไป ้านินยอที่เห็นแบมแบมเอาแ่เหม่อมอออไปนอวิวอย่าเียว ึทัึ้น
" แบมแบม แบมแบม แบมแบม! " ินยอเอ่ยเรียร่าบาที่ยัเหม่ออยู่
" รับ รับ มีอะไรรึเปล่ารับ เรียแบมะัเลย " ร่าบาที่รู้สึัวาเสียินยอที่เรียเา
" พี่เห็นเรานั่เหม่อลอยั้แ่ิ้าเลื่อนัวแล้ว ไมสนุเหรอ " ินยอถามวามรู้สึแบมแบม
" เปล่านะรับ สนุีรับ ไ้มาเล่นเรื่อเลนับพี่ มาใ้เวลาับพี่ ถือเป็นวามทรำที่ีมา แบมแบมะไม่มีวันลืมเลยรับ " แบมแบมเผลอเอ่ยำึ้ออไป
" ถ้าแบมอบ พี่็สบายใ " ินยอเอ่ย
" ่อนที่ผมะไม่ไ้มีโอาสไ้มาับพี่อี " แบมแบมเอ่ยเสียเบา
" อะไรนะ " ินยอถามที่แบมแบมพูเมื่อี้
" ป่ะ พี่ะพาเราไปอีที่หนึ่่อนลับบ้าน " ินยอเอ่ยูมือแบมแบมออาสวนสนุไปที่รถยน์อินยอ
านั้นร่าหนาับรถมายัริมฝั่สะพานแม่น้ำฮั่นในเวลา 5 โมเือบ 6 โมแล้ว แสแยามเย็นที่ส่อมาทำให้มีทั้วามสุและวามเหา
ร่าบาที่นั่ทบทวนเรื่อราวที่ผ่านมาไม่ว่าะั้แ่เาเ้ามาลับนี้ใหม่ๆ ไ้เอับพี่ินยอโยบัเอิแม้ว่าารเอันรั้แระไม่น่าประทับใเท่าไร ส่วนิออฟสอรแ็สันที่เอันมีแ่วามแ็แร่อยปป้อเาเสมอมา ไ้ไปออำลัายันใ้เวลาร่วมัน นระทั่แ็สันบอวามริในใให้ร่าบารับรู้ วามรู้สึที่ไม่รันทำให้ ร่าบาเลือให้ไ้แ่พี่น้อัน ส่วนิออฟแน์อย่ายูยอมที่่วยสอนเาเ้นให้มีวามสามารถที่ไม่เยรู้เลยว่าสามารถทำไ้ ไ้เพื่อนใหม่ที่่อยให้ำปรึษาเาเสมอ ส่วนิออฟสมายล์อย่ายอแเป็นอีนที่สร้าเสียหัวเราะให้ับเาเสมอ ทั้ารสอนร้อเพล ให้โอาสไ้โว์ร้อเพล่อหน้านแปลหน้า ล้าแสออมาึ้นและลายเป็นเพื่อนี้ัน่อไป ส่วนพี่มาร์ ุายริไ้สอนารี่ม้าให้ับร่าบาพร้อมับบอวามรู้สึอเาับร่าบาไป แ่โนปิเสธ ถึแม้อนแรเหมือนะไม่มอหน้าันสุท้ายแล้วเาลายเป็นพี่ายอีนอร่าบา น่อมา ิออฟทรี ิแห่น้ำา อไม้่าๆ อิม แบอมเป็นเหมือนผู้ปรอที่่อยูแลเา ่อยถามร่าบาในยามที่ร่าบาไม่มีใรใน่วแรๆ ้วยวามเป็นหัวหน้าอเาทำให้เาสามารถให้ำปรึษาที่ีเสมอ แ่แบอมเอไม่ไ้อบร่าบาแ่อบอีน แ่เาเอไ้ัใไปเรียบร้อยแล้ว นในที่สุำอบสุท้ายที่อยู่ในใอเา ือ ปาร์ ินยอ เพอร์เฟแมนนนี้ที่เยพูร้ายับเา ไม่อบหน้าัน แ่อนเาป่วยเา็่อยูแล เป็นนแรที่เาะนึถึเมื่อเอปัหาเ้ามา
ิ้ ิ เสียอีเมลัในโทรศัพท์ ร่าบาเปิูึรู้ว่าเป็นเมลาทามหาลัยเรื่อารไปเรียนที่ฝรั่เศสว่า ให้ัสินใว่าะไปหรือไม่ภายใน 3 วัน
ร่าบาที่อ่าน้อวามแล้วนั่ิว่าะัสินใเรื่อารเรียนที่ฝรั่เศสอย่าไร
โยไม่ไ้รู้สึัวเลยว่ามาอยู่ที่ไหนแล้ว รถเลื่อนที่มาอที่สะพานฮั่น
" แบมแบมเราลไปันเถอะ " ินยอเรียแบมแบมให้เินลไปพร้อมัน
ทั้สอหนุ่มไ้เินไปพร้อมันที่้าน้าอสะพาน เริ่มมีไฟสวยามในยามเย็นไม่มีแสแ่อยรบวน มีเพียแสไฟามึอเมือ และไฟประับบนสะพานทอยาวสวยามสอ้าทา
ร่าบาที่เิน้าร่าหนาแล้วมอหน้าร่าหนาไป้วยนัสินใไ้แล้วว่าะบอับน้าๆ
" พี่ินยอรับ " แบมแบมเอ่นเรียน้าๆให้หยุเินหันไปุยัน
" ว่าไรับ " ินยอหยุเินหันไปทาแบมแบมทันที
" ผมมีอะไระบอพี่รับ " แบมแบมเอ่ย
" ว่า " ินยอรอฟัแบมแบมอยู่
" ือว่า ที่มอเามีโราระส่นัศึษาไปศึษาที่ฝรั่เศส้านอาหารนะรับ " แบมแบมบอับินยอ
" ีนี้ เราะไ้มีที่เรียน่อหลับนี้้วย " ินยอออวามเห็น
" พี่ินยอ.....มันไม่ไ้ไปหลัเรียนบหรอ แ่มัน้อไปปีหน้าแล้วรับ " แบมแบมอธิบายเพิ่ม
" ปีหน้า ระทันหันัเลยนะรับ ไปไม่นานเนอะ " ินยอที่พูอะไรไม่ออ
" 1 ปีหรืออาะมาว่านั้นรับ " แบมแบมเียบไป
" ว้าวว พี่เารพารัสินใอเรานะ " ินยอเอ่ย
" ผมัสินใไ้แล้วรับ " แบมแบมเอ่ย
" ัสินใว่า " ินยอลุ้นับำอบ
" ผมะ..ไม่ไปรับ " แบมแบมเอ่ย
" แบมแบม ัสินใีแล้วใ่ไหม " ินยอเอ่ยถาม
" รับ ริอยู่ว่าารเป็นเฟ ารไ้ไปเรียนทำอาหารที่่าประเทศือ วามใฝ่ฝันอแบมนะรับ แ่ว่าวามฝันอผมไป่อไม่ไ้หรอรับ ถ้าไม่มีำลัใานรั หรือวามรัานที่แบมรั ันั้นผมเลือที่ะอยู่ที่นี้่อ มีทั้วามรัและวามฝันไปพร้อมๆัน " แบมแบมอธิบายให้ินยอฟั
" แบมแบมรับ พี่ว่าะบอเรานานแล้ว แ่ไม่มีโอาส " ินยอเอ่ยับแบมแบม
" โอาสอะไรรับ " แบมแบมยิ้มให้
" พี่รัแบมแบมนะ พี่อให้แบมมาเป็นำลัใอพี่ มาเป็นแฟนพี่ไ้ไหมรับ เ็ี " ินยอเอ่น ้อมอไปในาู่สวยนั้น
" แบมแบม็รัพี่ินยอรับ ไม่รู้ทำไม ปาร้ายๆอนอื่น แบมแบมถึเลียนั แ่ปาร้ายๆอพี่ แบมลับอบและรัมานานี้ " แบมแบมเอ่ย น่าที่เินอาย
" หลพี่แล้วเหรอ " ินยอแล้แบมแบม
" พี่ินยอนะ พี่ินยอ็เป็นำลัใสำัอแบมแบมเหมือนันนะรับ พี่ือสิ่ที่ผมาไม่ไ้นะรับ ผมลรับ ผมเลือให้พี่เป็นิอผมนะรับ" แบมแบมเอ่ย
" ลเหรอ เย้ยยยย เลือแล้วห้ามเปลี่ยนในะ " ินยออแบมแบมมอ
" รับ แฮ่! " แบมแบมยิ้มอบลับ
" พี่ินยอผมหายใไปออรับ " แบมแบมผลัออเบาๆ
ร่าหนารริมฝีปาบริเวหน้าผามนอย่านุ่มนวล เลื่อนมาหอมแ้มทั้สอ้า มาหยุอยู่บริเวปาสวย
" เราเป็นแหนันแล้วนะ " ินยอเอ่ย
" อืม " แบมแบมเินหน้าแไปหมทั้ัวแล้ว
ร่าหนามอบูบนุ่มนวลให้ร่าบา เ็มไป้วยบรรยาาศอบอุ่นรวมถึวามรู้สึอเาทั้สอนที่เ้นเป็นัหวะที่เ้าันไ้อย่าลัว ทั้สอนอัน ่อนที่ะเินทาลับบ้านัน
วามรัอนสอนที่มีวามแ่าันอย่าสิ้นเิ แ่ับเป็นส่วนที่สามารถเิมเ็มส่วนาออีฝ่ายไ้อย่าลัว ทำให้สิ่ที่มีอยู่มีุ่าึ้น วามรัไม่ำเป็น้อถู้อ ไม่มีรูปแบบ ไม่สูรสำเร็ มีเพียวามรู้สึภายในใอนสอนที่ะรู้สึันแบบไหน ไม่ว่าวามรัะเป็นรูปแบบไหน วามรัยัสวยามเสมอ เป็นสิ่ผู้นามหาและาไม่ไ้เ่นัน อให้ทุนมีวามรัที่สมหวัและสมบูร์แบบในรูปแบบอนเอ แล้วเอันใหม่เรื่อหน้าะ
The END
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น