อาณาจักรเล็กๆในตู้หนังสือ (รีวิวหนังสือ)

ลำดับตอนที่ #2 : รีวิว...นิราศมหรรณพ : ปราปต์ (แนว Fantasy suspense)

นิราศมหรรณพ

ผู้เขียน : ปราปต์

สนพ. แพรวสำนักพิมพ์

…คำโปรยปกหลัง…

จุลเกตุเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกถึงเข้าไปเกี่ยวข้องกับคดีปริศนาทั่วกรุง เหยื่อแทบทุกรายถูกฆาตกรรมในวัด มีขวดใสน้ำมันตกข้าง สภาพศพภายนอกปราศจากบาดแผล แต่อวัยภายในเหมือนถูกทึ้งจนขาดวิ่น ยิ่งนานยิ่งอันตราย โดยเฉพาะเธอเองก็มีความลับที่ไม่อาจให้ใครล่วงรู้ได้เช่นกัน

ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร_________ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน

แม้เกิดในใต้ฟ้าสุธาธาร___________________ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา

แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ_______________พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา

แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา__________________เชยผกาโกสุมประทุมทอง

นับถอยหลังสู่หายภัยแห่งชาติพันธุ์ พระราชนิยมสมัยรัชกาลที่ 3 ความงามอันน่าสะพรึงของภูมิสถาปัตยกรรมไทย หญิงหน้าต่าง เด็กหูดับ และภารกิจลับของสุนทรภู่

><><><><><><>< 

'นาตจัง...ชวนเมาท์’

            ‘นิราศมหรรณพ’ นับเป็นนิยายเล่มหนึ่งที่ ผรว. (ผู้รีวิว) ต้องเอ่ยปากว่ายากค่ะที่จะเขียนถึงโดยไม่สปอยล์เนื้อเรื่อง แต่เพื่อเป็นการให้เกียรติกับผู้เขียนเรื่องนี้ และผู้ที่ยังไม่ได้อ่าน ผรว. จะสปอยล์ให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

            นิยายเรื่องล่าสุดของนักเขียนมือรางวัล ‘นายอินทร์อะวอร์ด’ ค่อนข้างที่จำกัดความของแนวการเขียนค่อนข้างยากค่ะ เพราะหลังจากที่อ่านจบแล้วจะพบว่า มีทั้ง Sci-Fi สืบสวน และแนวแฟนตาซีเหนือจริงผสมผสานกันอยู่ ซึ่งนับว่าเป็นไอเดียที่ดี รวมถึงแสดงให้เห็น ‘ความกล้า’ ที่จะเล่นด้วย

ทั้งนี้เมื่อ ผรว.อ่านจบแล้ว ก็แอบอึ้งปนเงิบไปเล็กน้อยด้วยความคาดหวังไว้สูง แต่อาจเป็นเพราะขอบเขตนิยายเรื่องนี้ค่อนข้างกว้างกว่าและมีตัวละครสำคัญๆเยอะกว่า ‘กาหลมหรทึก’ มาก จึงทำให้เกิดการถมไม่เต็มในประเด็นต่างๆ ทั้งยังกระจายบทให้ตัวละครอย่างไม่ทั่วถึงในหลายๆจุดด้วย

ในแง่ของพล็อตเรื่องและประเด็นเรื่องต้องขออนุญาตชื่นชมอย่างหนัก ในเรื่องของการทำการบ้านมาเป็นอย่างดี ไม่ง่ายเลยที่จะนำ ‘นิราศเมืองแกลง’ มาประยุกต์เป็นนิยายสักเล่ม และไม่ง่ายเลยที่จะพยายามเชื่อมโยงเอางานกวีของ ‘สุนทรภู่’ มาเป็นเบาะแสบางอย่างในการเดินเรื่อง แม้จะรู้สึกว่าอ่านแล้วยังไม่สุด ยังสามารถลึกได้กว่านี้อีก ยังเต็มที่ได้กว่านี้อีกก็ตามที ผรว. ก็ยังอดชื่นชมไม่ได้กับความสามารถของนักเขียนท่านนี้

ขณะที่อ่านนั้น ผรว.ค่อนข้างมีปัญหากับการตัดสลับฉาก ต้องอ่านไปถึง 3-4 บรรทัดจึงรู้ว่าในฉากนี้หมายถึงใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน บางครั้งชวนสับสนเลยเสียด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร มีความสัมพันธ์กับตัวละครไหน ทั้งนี้ยังหมายรวมถึงการตัดฉากโดยไม่จำเป็นอีกด้วย เหมือนบิลท์อารมณ์ให้น่าติดตาม แต่ทว่าพอถึงจุดเฉลยกลับไม่น่าตื่นเต้นจนจำเป็นต้องตัดฉากฉับเพิ่มความอยากรู้แต่อย่างใด การตัดฉากบ่อยๆจึงเป็นเหมือนจุดเด่น พอๆกับเป็นจุดอ่อนด้วยเช่นกัน

อ่านรีวิวมาถึงตรงนี้อาจจะดูเผินๆเหมือนมีแต่จุดติไปเสียทั้งหมด แต่ความจริงแล้ว ผรว. ค่อนข้างชอบและชื่นชมนิยายเล่มนี้มากเลยทีเดียวค่ะ เพราะไม่ค่อยได้เห็นนักเขียนสมัยนี้กล้าคิด กล้าเล่น หรือกล้าทำอะไรแบบนี้มาก่อน ฉะนั้นหากนักเขียนสามารถนำจุดบกพร่องมาปรับแก้ หรือเพิ่มเติม ผรว.เชื่อว่าจะมีงานดีๆ ที่น่าทึ่งเช่นนี้ออกมาอีกเรื่อยๆอย่างแน่นอนค่ะ

(จุดนี้สปอยล์หนักมาก!!!! หากอยากทราบโปรดคลุมดำ)

-          การเฉลยปมปัญหาเรื่อง ‘เมิน’ ผรว. คิดว่าจุดนี้ยังทำได้ไม่ดีพอ แม้ว่าจะเป็นแฟนตาซี แต่ผู้เขียนไม่ได้สร้างหลักฐานเชิงประจักษ์ที่หนักแน่นพอจะทำให้รู้สึกว่า ‘ชาวเมิน’ ปะปนอยู่ร่วมกับมนุษย์มานานแล้วจริงๆ ตอนที่อ่านทีแรก ยังคิดด้วยซ้ำว่า ผู้เขียนจะยกกลอนในเรื่องพระอภัยมณีของสุนทรภู่มาเป็นหลักฐานเสียด้วยซ้ำ จุดนี้คิดว่ายังทำได้ไม่ดีพอค่ะ เพราะหากอยากให้เชื่อถือ โดยส่วนตัวคิดว่าแฟนตาซีเหนือจริงสามารถทำให้เรารู้สึกได้ว่ามันเป็นจริงได้ค่ะ เพียงแค่ผู้เขียนต้องสร้างหลักฐานเชื่อมโยงไปถึงให้แน่นขึ้นเท่านั้นเอง

-          ‘ศิลาสมุทร’ การหาทางออกให้กับของวิเศษที่นำมาซึ่งการฆาตกรรมตรงนี้ โดยส่วนตัวมองกว่า มันคลี่คลายง่ายเกินไปค่ะ มันเหมือนความพยายามทั้งหมดของชาวเมินล้มละลายตั้งแต่ต้น การใช้คำว่าอาจไม่มีอยู่จริง ทำลายความสนุกลงได้หลายส่วนค่ะ กลายเป็นว่าเมื่อเรื่องเดินมาถึงตรงนี้ คนอ่านแอบเคว้งตามผู้กองเชลียงไปเลย

-          ในแง่ของตัวละคร...ผรว. รู้สึกเสียดายมากๆค่ะที่ ผู้เขียนสร้างปมมาดีแต่การเกลี่ยบทอย่างไม่คลอบคลุมทั่วถึงทำให้เป็นตัวละครไร้ความหมายไปเลย ทั้งนี้ยังมีตัวละครบางตัว ไม่จำเป็นต้องมีบทอยู่ในบางจุดเลยก็ได้ อาทิเช่น ตอนที่เจ้าสัวฉกาจเข้ามาในระหว่างที่จุลเกตุกำลังตกลงเงื่อนไขเรื่องการหยุดผลิตน้ำมันของเครือไทยโชติของครอบครัวอดีตสามี คือถ้าจะตัดฉับสลับไปมาแบบนั้น เจ้าสัวฉกาจกลายเป็นตัวละครที่ล้น และไร้การจดจำอย่างสิ้นเชิงไปเลยทีเดียวค่ะ

-          บทอ้างอิงท้ายเล่ม...จุดนี้ประทับใจสุดๆกับความทุ่มเทของนักเขียนที่เขียนแก้ ‘นิราศเมืองแกลง’ ได้อย่างเฉียบคม แม้จะอ่านสะดุดไปบ้าง เนื่องจากผิดหลักเสียงบังคับในกลอนสุภาพ แต่ยังต้องขอยกนิ้วให้ด้วยความนับถือ บทอ้างอิงถือเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกว่ามันน่าจะเป็นไปได้เลยทีเดียว หากว่าข้อมูลและปมเรื่องมีความคม ลึก และชัดกว่านี้ ต้องขอบอกว่าจะเป็นจินตนาการที่ยอดเยี่ยมไปเลยค่ะ