อาณาจักรเล็กๆในตู้หนังสือ (รีวิวหนังสือ)

ลำดับตอนที่ #105 : รีวิว...โกหกมดเท็ต Here Lies Daniel Tate : Cristin Terrill (แนว Thriller)

Here Lies Daniel Tate

โกหกมดเท็ต

ผู้เขียน : Cristin Terrill

ผู้แปล : เจนจิรา เสรีโยธิน

สำนักพิมพ์ Maxx Publishing

ราคา : 375 บาท

…คำโปรยปกหลัง…

6 ปีที่แล้ว... แดเนียล เทต เด็กชายวัยสิบขวบจากครอบครัวเศรษฐีในแคลิฟอร์เนียหายตัวไป  ตำรวจสืบสวนคาดว่าเป็นฝีมือของพวกค้ามนุษย์

6 ปีต่อมา... ในแคนาดา ท่ามกลางหิมะสีเทาหม่น เด็กหนุ่มนิรนามคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น และบอกว่าตนเองคือ "แดเนียล เท็ต"

หลังจากคนในครอบครัวเดินทางมาพบและยืนยันว่าเด็กหนุ่มคนนี้คือแดเนียล เท็ต ที่หายตัวไป แล้วเขาก็ได้กลับคืนสู่ครอบครัวของตนอีกครั้ง

ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ มันคือปาฏิหาริย์ ยกเว้นเพียงอย่างเดียว...

เด็กหนุ่มคนนี้...ไม่ใช่แดเนียล เท็ต

 

นาตนงว่า...เมื่อใดที่คนเราเริ่มต้นโกหก เราจะไม่มีวันได้พูดความจริง จนกว่าเราจะยอมรับมันออกมาด้วยตัวเอง...และเมื่อนาตนงอ่านนิยายที่ธีมหลักคือ ‘การโกหก’ นาตนงก็มักจะเฝ้ารอคำเฉลยที่เป็น ‘ความจริง’ เช่นกัน

‘โกหกมดเท็ต’ เป็นนิยายที่มีธีมหลักเป็นการโกหก ดำเนินเรื่องด้วยการเล่าผ่านสายตาของ ‘นักโกหก’ อย่างแดเนียล เท็ตตัวปลอม ฉะนั้นในฐานะคนอ่านแล้ว เราเองก็ไม่ไว้ใจเรื่องราวในหนังสือเช่นกันว่า ขณะที่เราอ่านอยู่นั้นมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า

แดเนียล เท็ตตัวปลอมเป็นนักโกหกมืออาชีพอย่างแท้จริง เพราะเขาไม่ได้เพียงหลอกลวงคนอื่น ทว่าเขายังหลอกแม้กระทั่งตัวเองด้วย บางครั้งครั้งเขาก็หลอกคนอ่านอย่างนาตนงเหมือนกัน

การสวมรอยเป็น ‘แดเนียล เท็ต’ เด็กชายที่หายตัวไปเมื่อ 6 ปีก่อนของเขามันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็กๆ ที่นำพาตัวเขามาสู่การโกหกแล้วโกหกเล่าอย่างไม่รู้จบ แดเนียลตัวปลอมไม่รู้เลยว่าการโกหกเพื่อเอาตัวรอดจากสถานการณ์ต่างๆ มันจะลุกลามบานปลายและดึงเขาเข้าสู่จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดอย่างแท้จริง จนกระทั่งเขารู้ว่าที่จริงแล้วเรื่องราวทั้งหมดนี้มัน ‘โกหกทั้งเพ’ เขาเองก็กำลังถูกหลอกอยู่เช่นกัน

หลังจากอ่านจบแล้ว นาตนงคิดว่านิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ค่อนข้างดาร์กเลยละ เพียงแต่วิธีการเล่าเรื่องผ่านสายตาของแดเนียลตัวปลอมมันทำให้น้ำหนักของเรื่องราวมันเบาลงและอ่านได้สบายๆ มากขึ้น แต่มันก็มีบางช่วงเหมือนกันที่นาตนงรู้สึกว่าเนื้อหามันเอื่อยๆ เรื่อยๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจอยู่นะ แถมแอบมีรำคาญการตั้งสมมติฐานไปเรื่อยของแดเนียลตัวปลอมด้วยอะ ประมาณว่าแกจะมโนอะไรนักหนาฟะ? ทำไมต้องเวิ่นเว้อขนาดนี้ โอ๊ย ลำไย!!!!!

แต่ก็นะแม้ว่าจะใช้เวลาอ่านค่อนข้างนาน เพราะตัวเองค่อนข้างยุ่งด้วยแล้ว เรื่องบางจุดมันเอื่อยด้วย อ่านๆ วางๆ ไปหลายรอบ ไปสักครึ่งเรื่องได้มั้งที่นาตนงวางไม่ลงเพราะอยากรู้หน้าถัดไป นาตนงให้เรื่องนี้สนุกอยู่ระดับกลางๆ ถือว่าอ่านจบแล้วไม่เสียดายเงิน เพราะมันมีทั้งจุดที่ชอบและไม่ชอบปนๆ กัน จบเรื่องแล้วยังมีบางสิ่งบางอย่างติดค้างให้นึกถึงเยอะเลยด้วย

ก่อนที่จะได้อ่านนั้นเรื่องนี้นาตนงคาดว่าจะได้เจอการโกหกอะไรที่มันอิมแพคมากๆ หรือไม่ก็ระทึกขวัญมากๆ อะไรแบบนั้นละ ทว่าพออ่านจบแล้วเรื่องนี้กลับชูประเด็น ‘ครอบครัว’ สุดตัว ซึ่งไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนที่วาดหวังไว้แต่นาตนงก็ยังชอบอยู่ดี มันมีความดราม่า ความหน่วง ความมืดดำของจิตใจ มีเรื่องราวของความรักและสัมพันธภาพต่างๆ ของคนในครอบครัวที่มีคนนอกเข้ามาเกี่ยวพัน ซึ่งเรื่องราวพวกนี้ไม่ได้อิมแพคอะไรต่อสังคม แต่มันกลับโจมตีความรู้สึกของคนอ่านอย่างคาดไม่ถึง บางซีนทำเอาน้ำตารื้นด้วย มันเลยเป็นความคาดไม่ถึงที่ไม่ค่อยรู้สึกผิดหวังเท่าไรนัก

นาตนงว่าการที่ผู้เขียนเรื่องราว เขียนให้คนอ่านรู้สึกได้ว่าคนรอบๆ ตัวของแดเนียลนั้นเต็มไปด้วยข้อพิรุธ มันชวนทำให้เราอยากรู้เรื่องราวในหน้าถัดไปมากๆ นะ ทว่าไอ้มุกเฉลยความจริงให้แดเนียลรู้เนี่ย มุกมันเชยไปสักหน่อย ง่ายเกินไปนิด ดูกำปั้นทุบดินเกินไปอะ เมื่อเทียบกับการซ่อนความลับมาตั้ง 6 ปี ก็เข้าใจละว่าผู้เขียนต้องการปูเรื่องต่อไปซึ่งใช้มุมมองของแดเนียลตัวปลอมอยู่ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าทำให้แดเนียลตัวปลอมดูสมกับเป็นนักโกหกที่เชี่ยวชาญและช่ำชองโลก เรื่องมันคงจะสนุกขึ้นและมีอะไรให้หักเหลี่ยมหักมุมดึงดูดใจกว่านี้

ทั้งนี้สิ่งที่พลาดมาที่สุดสำหรับนาตนงคือ นิสัยชอบอ่านคำนำกับพวก Talk ของผู้เขียนหรือผู้แปลนี่ละ บ่อยมากที่เจอสปอยล์จากจุดนี้ และเรื่องนี้ก็เช่นกัน มันไม่เชิงเป็นการสปอยล์อย่างโจ่งแจ้ง แต่ความรู้สึกของผู้เขียนที่มีต่อตัวละครนั้นๆ มันกลายเป็นทำให้เราจับตาดูเป็นพิเศษ แถมยังพอจะเดาได้คร่าวๆ ไปอีก เนี่ยยยย อรรถรสในการเสพนิยายระทึกขวัญของนาตนงหายไปเยอะเลยนะ อยากให้ สนพ.ตระหนักตรงจุดนี้ให้มากๆ รอบคอบกว่านี้ให้มากๆ น่ะ ไม่อยากให้หนังสือดีๆ โดนคนอ่านเสียความรู้สึกไปตั้งแต่เริ่มอ่านคำโปรยหรืออ่านคำนำเท่านั้นเอง

แม้ว่าทั้งหมดนี้จะมีจุดบ่นไปเยอะ แอบเซงไปบ้าง แต่โดยรอมแล้วก็เป็นนิยายสนุกกลางๆ ที่นาตนงพูดได้เต็มปากว่าชอบอยู่ดี โดยเฉพาะตอนจบของเรื่อง ในย่อหน้าสุดท้ายน่ะ มันจับใจจริงๆนะ มันเหมือนกับข้อความสุดท้ายที่บอกเราว่า...

...มนุษย์ทุกคนล้วนต้องการที่ไหนสักแห่งที่เป็นของเขา และสามารถเรียกมันว่าบ้านได้อย่างแท้จริง...