ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Daniel next door ; 4th
Defdanik : ไม่คิดจะง้อกันหน่อยหรอ? ̶ 19.58
ความโง่อย่างหนึ่งของอียูจองก็คือ..
วิ่งออกมาแต่ไม่รู้ว่าทางออกอยู่ตรงไหน.. แถมยังหลงทางอีกต่างหาก
รู้งี้รีบบอกคังแดเนียลแล้วค่อย(รีบ)ออกมาพร้อมกันก็ยังดี
หัวเสียจนไม่รู้จะด่าตัวเองว่าอะไรแล้วโว้ย!
ร่างบางเดินวนไปวนมาในเขาวงกตขนาดย่อม(หาลิฟต์ไม่เจอ) จนกระทั่งเดินผ่านห้องน้ำชาย ร่างสูงปริศนาออกมาพร้อมกับท่อนบนที่เปลือยเปล่าและมีเสื้อสีขาวพาดบ่าไว้ หญิงสาวที่กำลังงมหาทางออกเผลอมองไปที่เขาอย่างพอดิบพอดี
คำพูดขององซองอูที่บอกว่ามีผีอยู่ตรงห้องน้ำชายลอยเข้าหูมาทันที
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด"
ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสี(เขินผี?) มือบางปิดตาแล้วร้องลั่นทำเอาอีกคนเหวอไปแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างเดิม
คังแดเนียลรีบวิ่งมาตามเสียงที่คุ้นเคยจนเจอคนตัวเล็กยืนปิดตาอยู่หน้าห้องน้ำชาย มือหนารีบคว้าต้นแขนอีกคนไว้แล้วกอดเธอจากข้างหลังไว้หลวมๆ
สงสัยไอ้ที่เขาบอกว่ามีผีอยู่ในห้องน้ำชายคงจะจริงแหละมั้ง
แต่ทำไมหูแดงจังล่ะ?
"อ้าวแดเนียล นั่นแฟน---" เสียงของชายหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถามขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบร่างเล็กก็รีบแทรกขึ้นมาก่อน
"แดเนียล!!! เมื่อกี้..เมื่อกี้..."
เหมือนว่าคำพูดที่ต้องการจะพูดมันตีกันเต็มไปหมด มือหนายังคงลูบปลอบคนที่กำลังสติแตก อียูจองแอบมองอีกคนผ่านช่องว่างระหว่างนิ้วก่อนจะนึกขึ้นได้
"เนี่ย! ฉันจำหน้าได้ เมื่อกี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อออกมาอ่ะ!!!"
ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มบางๆก่อนจะถามต่อ "แล้วเธอเห็นอะไร? หื้ม? : )"
"ก็เห็นซิกแพ--ฮือออออออ พรุ่งนี้ฉันคงเป็นตากุ้งยิงแน่เลยแดเนียล ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆ"
ให้ตายเถอะ ภาพนั้นยังติดตาเธอไม่หายเลย
ชายหนุ่มทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน คังแดเนียลผายมือไปทางอาจารย์สอนเต้นประจำโรงเรียนที่นี่แล้วแนะนำตัวให้เธอรู้จัก
"เนี่ยครูซองอู พัคซองอู เป็นครูสอนเต้นของที่นี่ แล้ว..ตอนนั้นครูไม่ได้ใส่เสื้อจริงดิครับ?"
พัคซองอูเกาท้ายทอยพลางว่า "ก็..มีคนเผลอทำโกโก้หกใส่น่ะ ครูเลยรีบวิ่งมาล้างออก แต่ล้างไปล้างมาเสื้อก็ดันเปียกหมดครูเลยคิดว่าจะไปเอาเสื้อใหม่"
นิ้วเรียวชี้ให้ดูคราบสีเข้มที่เป็นรอยใหญ่บนเสื้อ "พอออกมาก็มาเจอผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ พอเจอหน้าครูก็หน้าแดง รีบปิดตาแล้วก็ร้องซะลั่นเลย ครูเลยต้องรีบไปใส่เสื้อตัวเดิมน่ะ"
ง่ะ... นุ้เด๋ออีกแล้วอ่อ
หลังจากที่ทำการขอโทษของโพยคุณครูคนหล่อไปยกใหญ่เธอก็ทำการวิ่งรอบโลก(?)อีกครั้ง แต่คราวนี้โชคดีหน่อยที่เจอลิฟต์พอดี กว่าคังแดเนียลจะวิ่งมาถึงประตูลิฟต์ก็ปิดลงต่อหน้าต่อตาเขา
นึกว่าจะโชว์สกิลคนผอมเพรียวแบบยัดตัวเองเข้ามาในลิฟต์ซะอีก..
ปิ๊ง!
ถึงแล้ว เย้!
เธอก้าวขายาวๆออกมาจากลิฟต์ ฮงอึนกิยังคงนั่งเล่นเกมอยู่เหมือนเดิม เขาเงยหน้ามองหญิงสาวที่อายุมากกว่าก่อนจะฉีกยิ้มบางๆให้
"แล้วพี่แดนล่ะครับ?"
"อยู่ข้างบนกับคุณเอ่อ..อ๋ง? เออนั่นแหละ! พี่ไปก่อนนะพอดีรีบไปรับน้องชายน่ะ"
พูดเร็วจนนึกว่าแร็พอยู่นะคนเรา
"เดี๋ยวดิพี่..เอ่อ..อ้าว ไปไวจังวะ"
ตึก! ตึก! ตึก!
"อ้าวพี่แดน เหงื่อโชกมาเชียว เอาน้ำมั้ยพี่?"
"ไม่เอาเว้ย! ยูจองอยู่ไหนแล้ว? เร็วๆตอบดิ!!!"
อุตส่าห์ถามด้วยความหวังดีแล้วทำไมต้องเกรี้ยวกราดกับน้องด้วยอ่ะ ;0;
"คือเอ่อ..พี่เค้า..."
"เร็วดิ!!!"
"ก็พี่--"
"จะอ้ำอึ้งอีกนานมะ?"
"พี่ยูจอ---"
"โว๊ะ! ออกไปหาเองก็ได้วะ!!"
เออผมขอโทษ! ผมมันไม่เคยอยู่ในสายตาพี่ตั้งแต่แรกแล้วนี่หว่า /ปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้ววิ่งหนีไป
ร่างสูงที่เพิ่งวิ่งลงบันไดมารีบออกตามหายัยคนตัวเล็กอีกครั้ง เพราะที่นี่มันกว้าง แถมยังคนเยอะและที่อันตรายที่สุดคือ
กลุ่มของคังดงโฮ
เสียงของบุคคลร่างหมี(แต่จิตใจเป็นคิตตี้)ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของจุดที่ลับตาคน คังแดเนียลเดินตามเสียงไปเรื่อยๆก็เห็นรุ่นพี่ตัวโตที่กำลังแกล้ง(ด้วยความจริงจังราวกับโดนจ้างมาร้อยล้าน)คนของเขาจนสัมผัสได้ถึงความกลัวของอีกคน
"ถ้าไม่ตอบพี่ก็จะพาไปบ้านพี่แล้วนะ อยากเป็นเมียพี่ป้ะ?"
โถ่พ่อโจรป่าสุดเซ่ะซี่ ถึงพี่จะหล่อแต่มาแบบนี้น้องก็กลัวพี่นะคะㅠㅠ
"พี่คะ..คือ.."
"เรียกพี่ว่าดงโฮสิ" ว่าแล้วก็ส่งยิ้มให้
"พี่ดง--"
"แต่ถ้าดงโฮมันเรียกยากไป..อืม..เรียกพี่ว่าที่รักก็ได้"
บู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
โดนพ่อโจรป่าแอทแทคเต็มหัวใจเลยค่า
"อ้าวดงโฮ อยู่นี่เอง ตามหาตั้งนาน" คนมาใหม่เลิกคิ้วเมื่อเห็นหญิงสาวแปลกหน้าอยู่กับรุ่นน้องคนสนิท "แล้วนั่นใคร? แฟน?"
คังดงโฮส่ายหน้าก่อนจะขยับปากตอบออกไปอย่างไม่มีเสียง แต่เธอก็พอจะรู้ประโยคนั้นจากการอ่านปากของพ่อโจรป่า
'เมียไอ้แดน'
ไม่ใช่แล้วววววฟหกาาดมแสหวฟว ว่าแต่นี่รู้กันทั้งตึกเลยป้ะ ฮ่วยย!!!
"อ..อ้าว เอ่อ..พี่ชื่อคิมจงฮยอนนะครับ มีอะไรให้พี่ช่วยรึเปล่--"
"มีค่ะ!!!!"
ด้านได้อายอดจริงๆเลยอียูจอง
รถสีดำคันหรูแล่นมาจอดหน้าโรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่ มือบางกดเปิดกระจกแล้วเรียกชื่อน้องชายที่กำลังเล่นกับน้องแมวข้างทาง
เห็นหน้าน้องเหงาๆแล้วคนพี่รู้สึกผิดคูณล้าน
ให้พี่ชดใช้ด้วยการหอมแก้มน้องมะ พี่เสียใจ ฮืออออออออออออออ
"เอ่อ..สวัสดีครับ" เสียงเล็กๆที่เพิ่งแตกหนุ่มของน้องชายเอ่ยทักทายคนที่ไม่คุ้นเคย คิมจงฮยอนส่งยิ้มให้เด็กน้อยบางๆ อีอูจินเหลือบมองพี่สาวตัวเองพร้อมส่งสายตาสงสัย+แรงอาฆาตผ่านเบาะที่คนพี่นั่งอยู่ เขาเกาะเบาะข้างหน้าพร้อมกับสะกิดพี่สาวก่อนจะกระซิบถามเบาๆ
"ใครอ่ะ?"
"คนรู้จักน่ะ ชื่อ คิม-จง-ฮะ-ยอน"
คนรู้จัก? ปกติเพื่อนก็จะไม่คบอยู่แล้ว นี่พี่สาวเขามีคนรู้จักด้วยหรอ?
อีอูจินอยากจะฮ้องไห้เป็นซายรุ้งจริงๆ
"แฟนใหม่หรอ?"
"ย๊า!!!!"
ดูเหมือนจะเอ็ดน้องดังเกินไปนิส ทำเอาคิมจงฮยอนตกใจจนหันมามอง หญิงสาวรีบขอโทษเขาไปรัวๆที่เผลอเสียมารยาทไปเมื่อครู่ ชายหนุ่มไม่ได้ว่าอะไรเพียงยิ้มบางๆแล้วพยักหน้าไปหนึ่งที
เสียงโทรศัพท์ของคิมจงฮยอนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขาเอ่ยขอโทษเบาๆแล้วกดรับโทรศัพท์
'ความน่ารักของโลกใบนี้'
อยากจะแหมไปให้ถึงหูแฟนพี่เค้าเลยเว้ยยยย
"ว่าไงตัวเล็ก"
โอ๊ยเขินมากมากมากมาก
"ครับ...พี่ขับรถอยู่ครับ"
ความละมุนนี้..ถ้าไม่ติดว่าพี่เค้ามีแฟนแล้วอียูจองจะจีบค่ะ พี่จะทุบทุบทุบชะนีที่มายุ่งกับพี่เค้าเลย!!!!
"อยู่กับ...เอ่อ...น้องยูจองน่ะ พอดีน้องเค้าไม่มีรถกลับ...หือ? ไม่ครับ พี่ไม่ได้มีซัมติงอะไรก้บน้องเค้า" คิมจงฮยอนหัวเราะเบาๆให้กับปลายสาย
ชาติที่แล้วแฟนพี่เค้าต้องทำบุญด้วยอะไรวะ งงและงงและงงและงง ฮืออออออออออออ อยากได้อ่ะต้องทำยังไงงง
"อ้าว.. อ๋า..แป๊บนึงนะ เดี๋ยวพี่ถามให้" เขาหันมามองหน้าเธอที่กำลังจ้องเขาอยู่ก่อนถาม "น้องมากับแดเนียลหรอ?"
อีอูจินตื่นตัวทันทีที่ได้ยินชื่อของพี่ชายข้างบ้าน เด็กน้อยมองหน้าพี่สาวสลับกับคนแปลกหน้าที่กำลังขับรถไปมาก่อนจะส่งยิ้มกรุ้มกริ่มไปให้พี่สาวตัวเองนี่นั่งอึ้งกับคำถามอยู่
แหม.. ที่มารับน้องช้าเพราะไปเที่ยวกับพี่หมีข้างบ้านของเขานี่เอง..
เดี๋ยวนะ! เดี๋ยวนี้พี่สาวของเขาหัดเห็นผู้ชายสำคัญกว่าน้องแท้ๆตัวเองแล้วเรอะ!!!!
"เอ่อ..ใช่ค่ะ ทำไมหรอคะ?"
คิมจงฮยอนถอนหายใจก่อนจะหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ "ใช่แล้วล่ะ มีอะไรรึเปล่า?"
คุยอยู่ซักพักก่อนที่เขาจะยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ มือบางจำต้องรับไว้ก่อนจะแนบโทรศัพท์กับหูตัวเอง
"ส..สวัสดีค่ะ"
[ยัยบ้าเอ๊ย!!! ทำไมทำงี้วะ!! ทำไมไม่บอกกันก่อนอ่ะ จู่ๆก็วิ่งไปวิ่งมาคนตามหามันเหนื่อยนะเว้ย! แล้วนี่อยู่กับพี่จงฮยอนหรอ!? ไปอยู่ทำไมกับพี่เค้าอ่ะ มากับฉันก็กลับกับฉันเด่ะ ฉันล่ะเหนื่อยใจกับเธอจริงๆเลยฟกสกสกวหใมกสหวหมสฟว]
"ขออนุญาตวางสายนะคะ"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
เธอส่งโทรศัพท์คืนให้คนที่อายุมากกว่าก่อนจะนั่งนิ่งๆอยู่นานจนเขาขับมาส่งที่บ้าน
"ขอบคุณนะคะคุณจงฮยอน"
"ขอบคุณนะค้าบพี่จงฮยอน~"
เขายิ้มพร้อมกับโบกมือลาเจ้าตัวเล็กที่วิ่งเข้าบ้าน ทิ้งไว้เพียงพี่สาวที่กำลังจะเดินตามไปแต่ถูกเขาเรียกไว้ซะก่อน
"อย่าลืมไปง้อไอ้หมีข้างบ้านน้องด้วยนะ ตอนนี้คงไปบ่นกับเดฟมันละมั้ง"
เดฟ?
"แมวของมันน่ะ"
อ๋อออออออออออออออ
อียูจองหันไปหาบ้านข้างๆที่ยังเห็นแสงไฟเล็ดลอดออกมาจากผ้าม่าน จู่ๆเจ้าของบ้านก็เปิดม่านออก เป็นเวลาเดียวกับที่เธอหันไปมองหน้าเขาพอดี
คังแดเนียลทำหน้านิ่งแต่กลับสัมผัสได้ถึงพลังงานในด้านลบก่อนจะปิดม่านไป คิมจงฮยอนหัวเราะเบาๆ
"สงสัยคงโกรธแล้วล่ะครับแบบนี้"
ก็เรื่องของเขาสิ!!! ได้แต่ตะโกนประโยคนี้อยู่ในใจ
"งั้นฉันขอตัวกลับบ้านแล้วนะคะ ขับรถดีๆนะคะคุณจง--"
"เรียกพี่จงฮยอนก็ได้ครับน้องยูจอง"
ฮือออออออออออออออ ตอนเด็กๆแม่ให้กินฮีตเตอร์หรอคะถึงได้เป็นผู้ชายที่อบอุ่นขนาดเน้ㅠㅠㅠㅠㅠㅠㅠ
"เอ่อ..ค่ะพี่จงฮยอน แหะๆ"
พอจะหันหลังกลับบ้านรอบที่สอง ก็ถูกคนในรถเรียกตัวกลับมาอีกครั้ง
จะคิดว่าโดนเรียกไปบอกชอบก็กลัวแฟนพี่เค้ามาเผาบ้านจังเลย
"มีอะไรอีกหรอคะ?"
"น้องยูจอง...ช่วยอะไรพี่หน่อยได้มั้ยครับ?"
โถ่พระโพธิสัตว์ของน้อง ก็ใจมันหายละลายละลายละลายละลายไปกับเธอ~
อียูจองยิ้มหน้าบานเข้ามาในบ้าน เจ้าหมีตัวน้อยก็รีบวิ่งเอาโพสอิทที่แม่แปะไว้ในตู้เย็นมาให้พร้อมสีหน้ากังวล
'แม่มีงานด่วนต้องไปที่ปูซาน คงไม่สะดวกที่จะขับรถไป-กลับก็เลยต้องค้างที่นั่นประมาณ 2-3 วันนะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ'
"ผมต้องอดตายแน่ๆ" เจ้าตัวเล็กพึมพัมแต่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่พี่สาวเผลอไปได้ยินพอดี
"พี่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นป้ะ แหม..พูดเหมือนพี่จะจับนายกินอ่ะ"
"ก็มันจริงนี่นา"
"ย๊า!!!! ไปอาบน้ำเลยไป๊! เดี๋ยวพี่พาออกไปกินข้าวข้างนอก"
เถียงไม่ได้ก็ต้องไล่เนี่ยแหละ ต้องเป็นพี่สาวที่ดีขนาดไหนกัน ;-;
"พูดซะสวยหรูเลยอ่ะ ที่แท้ก็พาไปซื้อรามยอนมาต้มกินที่บ้าน---"
"ไม่ต้องทำมาเป็นรู้ดีหน่อยเลย!!!!"
ว่าแล้วก็ทำการไล่เจ้าหมีน้อยไปอาบน้ำได้สำเร็จ! ได้เวลาผ่อนคลายแล้ว!!!
ร่างบางทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาพลางกดเข้าอินสตาแกรม พอเห็นรูปโปรไฟล์ของ realdefdanik บนไอจีสตอรี่ก็ทำเอาอยากออกจากแอพพลิเคชั่นขึ้นมาดื้อๆ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจกดเข้าไปดู
รูปสีดำสนิทพร้อมอิโมจิหน้าตาหดหู่ปรากฎขึ้นต่อหน้าของหญิงสาว
'????'
สตอรี่อันต่อไปก็เป็นรูปสีดำสนิทพร้อมข้อความเล็กๆและอิโมจิชวนทำให้หมดหวังกับชีวิตเหมือนกัน
'เพราะเธอคนเดียว อยจ.???•'
อยจ? อียูจอง? นั่นมันกูไม่ใช่รึไง๊? กรี้ดดดดดดดดดดหฝกวหวหสหวกว
จู่ๆก็รู้สึกผิดเลยแฮะ
ติ๊ง~
Defdanik ได้ส่งข้อความถึงคุณ
เธอเลิกคิ้วก่อนจะกดเข้าไปดู
สติ๊กเกอร์หมีสีน้ำตาลที่ดูเบื่อหน่ายกับชีวิตถูกส่งมาให้ทำเอาเธอหลุดขำพรืดให้กับความน่ารัก(ของสติ้กเกอร์) ก่อนที่ข้อความจะถูกพิมพ์ส่งตามมา
Defdanik : นอนรึยัง? ̶ 19.58
read. 19.58 ̶ นอนแล้ว
โห.. อ่านอย่างไวอ่ะ
Defdanik : ไม่คิดจะง้อกันหน่อยหรอ? ̶ 19.58
อ๋า...นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็หมีขี้งอนอ้อนวอนขอความรักความเมตตานี่เอง
read. 19.59 ̶ ง้อ
แล้วจากนั้นเขาก็ไม่ส่งอะไรมาอีกเลย
ฮืออออออออออ แล้วหนูจะต้องทำยังไงอ่ะ พระเจ้าช่วยฉันทีได้มั้ย
"พี่ยูจอง!"
"กรี้ดดดดดดดดดด"
โครม!
อีอูจินหัวเราะจนน้ำตาไหลเมื่อเห็นพี่สาวที่ตกใจโอเวอร์จนตกโซฟา เธอเงยหน้ามองน้องชายพลางเบะปากจะร้องไห้จนคนน้องต้องเข้ามาช่วยพยุง
เนี่ย! น้ำตาคลอเบ้าเลยเห็นมั้ย! อู้ยยยส์ เจ็บแสบเว่อร์ๆ
"แล้วจะออกไปยังอ่ะ? ชวนพี่แดเนียลไปด้วยมะ? เดี๋ยวผมออกไปชวนเอง~!"
"เฮ้ยเดี๋ยว.."
ปัง!
อืม..นี่กูมีน้องเป็นหมีหรือเดอะแฟลชวะ
หลังจากที่น้องออกไป อียูจองก็สะดุดล้มจนก้นจ้ำเบ้าอีกครั้ง เธอนั่งทำใจอยู่บนพื้นเสียนานก่อยจะลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวดเลเวลที่สิบสี่และเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องเพื่อไปหยิบยาหม่องที่คุณแม่เคยซื้อให้ตอนที่ท่านไปเที่ยวประเทศไทย
ถึงกลิ่นจะแรงไปหน่อยแต่ก็แสบไม่น้อยเช่นกัน
อื้อหือ..ร้อนโว้ย!!!
หลังจากที่ทายาเสร็จก็ค่อยๆกระดึ๊บ(?)ลงบันไดโดยการนั่งบนขั้นแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวเองลงมาอย่างช้าๆราวกับสวมบทเป็นหอยทาก เสียงเจื้อยแจ้วของน้องชายดังมาจากข้างนอกก็รู้ว่าเขาใกล้เข้ามาแล้ว
อิคนพี่ยังลงบันไดไม่เสร็จเลยค่ะ น้องไม่ต้องรีบนะ โฮฮฮฮฮฮㅠㅠ
แอ๊ดดดดดดด
ทันทีที่ประตูเปิดออก คังแดเนียลก็พุ่งตัวมาหาเธอทันที
เห็นหน้าหล่อๆแล้วก็หายเจ็บ(ตูด)ทันทีเลยค่ะ ฮริ้ง~
"เจ็บมากมั้ย? เดินไหวรึเปล่า? แล้วนี่หัวแตกป้ะ? ขาหักมั้ยเนี่ย?"
เอ่อ..แค่ตกโซฟาไม่ได้โดนรถชนนะ ใจเย็น
"เดี๋ยวนะ ฉันแค่--"
"ตกบันไดทีนึงเนี่ยมันอันตรายนะ ทำไมไม่รู้จักระมัดระวังเลย!"
หือ?? ตกบันได?
เหลือบไปมองน้องชายก็เห็นอีอูจินยักคิ้วกวนเส้นประสาทในหัวสมองและอวัยวะเบื้องล่างส่งมาให้
รู้เลย..หลู่เลื่องเลย.. ตลอดชีวิตของการมีน้องชายก็ไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าหมีอีอูจินจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
อย่าให้พี่หายเจ็บนะ จะตีให้ก้นลายเลยทีเดียว
"เอ่อ..แล้วจะไปหาข้าวกินได้ยังอ่ะ? นี่หิว..หิวมาก"
ก่อนที่เรื่องมันจะยาวจนคังแดเนียลคงได้โทรเรียกรถพยาบาลเธอก็รีบหงายการ์ดเปลี่ยนเรื่อง เขาพยักหน้ารัวๆเหมือนเพิ่งนึกได้ก่อนจะโยนกุญแจรถตัวเองให้อีอูจินที่รีบได้พอดีราวกับนัดกันมา
"ไปอยู่ในรถรอก่อน พี่ขอคุยกับพี่สาวเราแป๊บนึง"
คนอายุน้อยที่สุดวิ่งออกไปอย่างว่าง่าย ก่อนไปมีการแอบปิดปากหัวเราะด้วยจริตที่เกินเพศชายจนอยากจะจับหักคอ(แต่ทำไม่ได้เพราะน้องน่ารัก)
คังแดเนียลที่เหมือนเพิ่งรู้ว่าตัวเองโกรธเธออยู่ก็กลับมาคีพลุคคุณชายหน้านิ่ง..แต่สายตาของเขามันน่ากลัวไม่ใช่น้อยๆ
กร๊าวใจมากเว่อร์อ่ะ กี๊ดดดด
"รู้ตัวใช่มั้ยว่าตัวเองทำอะไรไว้?"
อารมณ์จะหวีดผู้ชายที่โหดแบบกร๊าวในมันหายไปแล้วจ้า ตอนนี้คือขอแค่รอดชีวิตออกไปแบบปลอดภัยก็พอแล้วฮือ
"ยูจอง ทำไมไม่ตอบพี่"
หือออออออออออ
หื้อออออออออออออออออออ
ถึงกับเงยหน้าขึ้นด้วยความงงขั้นสุด
แล้วทีนี้จะใช้สรรพนามไหนคุยกันดีล่ะวะ!! "นาย..เอ่อ..คุณรู้?"
"อย่าลืมสิว่าพี่เป็นอดีตเดือนมหาลัยน่ะ...แค่ให้หาประวัติคนข้างบ้านที่อยู่มหาลัยเดียวกันมันง่ายจะตายไม่ใช่รีไง?"
คังแดเนียลฉีกยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "ก่อนหน้านี้เธอทำพี่หัวเสียหมดเลยนะ"
"เอ่อ..ฉัน..ขอโท--"
"พี่ไม่ต้องการคำขอโทษ"
มาไม้นี้ ไม่น่ารอดนะยูจองเอ๊ย
"ต่อไปนี้ ยูจองต้องเรียกพี่ว่าแดนิค ถ้าเผลอเรียกชื่ออื่นเมื่อไหร่..." เขานิ่งค้างไปราวกับกำลังคิดบางอย่างแล้วว่าต่อ
"ถ้าเผลอเรียกชื่ออื่นเมื่อไหร่ล่ะก็..."
"...?"
"พี่จะจูบน้อง"
หือออออออออออออออออออออออออ
หือออออออออออออออออออออออออออออออออ
"ชื่ออื่นนี่ไม่รวมชื่อแดเนีย---อื้อ!!!"
0x0!!!!!
แม่ขาาา!!! หนูโดนผู้ชายข้างบ้านพรากความบริสุทธิ์ที่ปากไปแล้วค่ะ โฮกกกกกกกกㅠㅠㅠㅠㅠ
#ปฏิบัติการณ์คังแดเนียล
Writer : คังแดเนียลมันร้ายค่ะ5555555 ดำเนินเรื่องแปลกๆไปมะ ถ้าเรื่องมันแปลกมันเร็วไปยังไงก็บอกกันด้วยนะคะ เลิฟๆ
.
อ้อ! เผื่อใครไม่ได้สังเกตคือไรท์อัพเรื่องนี้ทุกวันอาทิตย์นะคะ เวลา 2 ทุ่มขึ้นไป ส่วนสปอยจะลงวันไหนก็ได้ อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น