Nice Remembrance Story กาลครั้งหนึ่ง... - Nice Remembrance Story กาลครั้งหนึ่ง... นิยาย Nice Remembrance Story กาลครั้งหนึ่ง... : Dek-D.com - Writer

    Nice Remembrance Story กาลครั้งหนึ่ง...

    เพราะความบังเอิญที่ทำให้ฉันได้พบกับ 'เขา' เลยกลายเป็นความทรงจำดีๆ ยากที่จะลืม?

    ผู้เข้าชมรวม

    480

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    480

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  7 เม.ย. 57 / 20:32 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ©Tenpoints!




    ฮาร่า


    ***เพราะความบังเอิญครั้งนั้นทำให้ในวันที่สำคัญสำหรับฉัน ดูมีความสุขเพิ่มขึ้น เพราะ 'เขา'***

    เอิ่ม...อันยองฮะ ไม่รู้จะพิมพ์อะไรในหน้านี้ ตอนนี้กำลังอึนๆอยู่ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีเจตนาอะไรทั้งนั้น *O* 

    พระเอก คือ ปาร์ค ฮยองซอก ไม่ใช่ ฟิคแบบ Y น๊าา บอกไว้ก่อน แหะๆ


    ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องสั้นๆของเค้าน๊า (โค้งงามๆ) มันอาจจะสั้นหน่อย สนุกรึป่าวไม่รู้ แหะๆ แต่เค้าตั้งใจแต่นะ *O* วิ้งๆ 

    เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เข้าร่วมเล่นเกมนะคะ เนื้อเรื่องอาจจะดูแปลกๆไปบ้าง ฮ๋าๆๆๆ 

    ไม่รบกวนแล้ว เลื่อนลงไปอ่านเลยยยย


    ขอบคุณที่สละเวลาอ่านเล็กๆน้อยๆเน้อ >/\<






    ขอบคุณภาพจาก
     
    http://www.facebook.com/PIChyungseok

    ขออนุญาตินะคะ


    เข้ามาแก้วิดีโอจ้า พอดีวิดีโอเดิมไฟล์มันเสีย แหะๆ 



     
     
     

    ฟังเพลงนี้ไปด้วยอ่านไปด้วยนะ เพลงนี้น่ารักดี แหะๆ
     
     
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      © Tenpoints!




          

      ณ โรงแรม XX

      (เสียงเรียกเข้า) ~~~~ ฉันรักเธอ ฉันพูดอะไรอย่างอื่นไม่ได้อีกแล้ว แต่มันเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ฉันสัมผัสแก้มของเธอ และฉันกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉัน...  ~~~~


      “อัลโหล”

      (ฮัลโหล แกอยู่ไหนแล้ว)

      “ฉันอยู่หน้าโรงแรมที่แกพักแล้วกำลังขึ้นไป”

      (แก~~ ฟังฉันนะ พอดีฉันออกมาข้างนอกแปปนึง เดี๋ยวจะรีบกลับ ห้องไม่ได้ล็อก จำชั้นจำห้องได้ใช่มะ เข้าไปรอข้างในเลย เดี๋ยวจะซื้อขนมไปฝากนะ ห้ามบ่น ฉันรู้แกจะบ่น อุ้ย! ฉันต้องไปแล้ว แล้วจะรีบกลับนะ ฮานึลอา~~)

      “เดี่ยวก่อน นาบีอา...”

      ตูดๆๆๆ

      ให้ตายสิ! ตัดสายไปก่อน T^T  คนที่นัดฉันดันไม่อยู่ห้อง แล้วจะนัดให้ฉันมาทำไมกัน ฉันก็แค่จะเอานิยายที่ฉันเพิ่งเขียนเสร็จมาให้ยัยเพื่อนบ้าอ่าน ก่อนจะส่งให้ บ.ก และก็จะมาฉลองหนึ่งปีที่ฉันได้เข้าวงการนักเขียนหน้าใหม่ครบหนึ่งปี >< แต่...แบบนี้ฉันก็มาเสียเวลานะสิ

      อันยอง -/\- ฉันชื่อ คิม ฮานึล อายุสิบแปดปี สูง165 รูปร่างกำลังดี ผมยาวประมาณกลางหลัง ตาโตหน่อยๆ เป็นนักเขียนนิยายหน้าใหม่ที่เพิ่งจะครบรอบหนึ่งปีกับการเป็นนักเขียนอย่างเต็มตัว วันนี้ยี่สิบหกตุลาวันที่ฉันได้เป็นนักเขียนและตอนนี้ครบรอบหนึ่งปี >< อ๊า~~~~ วันดีๆอย่างนี้ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆเถอะนะ วันนี้อุตส่าห์ใส่ชุดกระโปรงลายดอกไม้สีชมพู ปล่อยผม ดูคิคุยังไงไม่รู้ -*-

       

      รอลิฟต์อยู่ไม่นานลิฟต์ก็มาถึงฉันหนึ่งที่ฉันอยู่ตอนนี้ ฉันเดินเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะกดไปที่ชั้น 22 เป็นชั้นที่เพื่อนฉันอยู่เอง โรงแรมนี้มีถึงชั้น 25 และแน่นอนว่าห้องเพื่อนฉันเห็นวิวสวยๆด้วย แต่บ้างทีก็อยู่สูงไปนะ

       

      กิ้ง!~~

       ลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้น 22 ฉันเดินออกจากลิฟต์ก่อนจะเดินตรงไปยังห้อง... ห้องอะไรน๊า ไม่ 2222 ก็ 2224 เนี่ยแหละ ฉันคิดว่าอะนะ *O* ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างห้อง 2222 กับห้อง 2224 ห้องไหนหละหว่า โทรหายัยนาบีก็ไม่รับสาย เอ่อ! นาบีบอกว่าไม่ได้ล็อกห้อง แค่ลองบิดลูกบิดนิดเดียวก็รู้แล้วเน๊อะ ฉลาดจริงๆฉัน ฉันจัดการเดินไปหน้าห้อง 2222 ก่อนจะค่อยบิดประตูอย่างเบามือ  

      กึก

       ไม่ได้ล็อก!! งั้นห้องนี้ก็เป็นห้องยัยนาบีสินะ เฮ้อ~~ คิดว่าเดาผิดซะแล้ว โรงแรมเป็นแบบห้องชุด ฉันเดินสำรวจห้องที่มีความรู้สึกว่าไม่คุ้นตาเลยสักนิด สงสัยยัยนาบีจะจัดห้องใหม่ ฉันค่อยๆนั่งบนโซฟาสีน้ำตาลเข้มที่มีตุ๊กตาอังปันแมนอยู่สองตัววางอยู่บนโซฟา เอ๊ะ! เพื่อนฉันชอบอังปังแมนเหรอ แต่ที่จำได้ยัยนาบีชอบเคโระโระนิน่า เริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากลแล้วสิ หรือฉันเข้าห้องผิด แต่ห้องนี้ไม่  ด้ล็อกตามที่นาบีบอกนะ อย่างนี้ต้องไปสำรวจห้องนอน ต้องมีเสื้อผ้าผู้หญิง!

      คือ...ทำไมมีสองห้องนอนหละ แล้วจะเข้าห้องไหนก่อนดี ซ้ายหรือขวา ไปห้องซ้ายก่อนดีกว่า ฉันเปิดประตูแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องนอนฝั่งซ้ายมือ มองซ้ายมองขวา ไม่มีคนก็รีบเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้า แต่...ไม่มีเสื้อผ้าสักตัว -*- สงสัยจะใช้อีกห้องนึง ฉันไม่รอช้ารีบเดินไปยังห้องนอนอีกห้องที่ยังไม่ได้เข้าไปสำรวจ ค่อยๆเปิดประตู ดูว่ามีใครอยู่ในห้องรึป่าว (เหมือนโจรดูราดราวยังไงไม่รู้ -*- ) เมื่อไม่มีใครก็เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเตรียมจะเปิดตู้ แต่... 

       แอด (เสียงเปิดประตู -*-) 

       

      อุ้ยตายว๊ายกรี๊ด!’ ฉันมองหาที่มาของเสียงแล้วก็พบชายปริศนาไม่ทราบชื่อเดินออกมาจากห้องอีกห้องหนึ่งที่อยู่ในห้องนอนแห่งนี้ที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ มีแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวเท่านั้นที่ปกปิดช่วงล่างไว้ ใบหน้าหล่อๆขาวๆ เส้นผมสีดำที่เปียกน้ำบวกกับแผ่นอกที่มีหยดน้ำเกาะอยู่ มันช่าง... >.,<  

      “เฮ้ย!!~บ่องตง พูดไม่ออกตอนนี้ตาค้าง จ้องมองแต่แผ่นอก “เธอเข้ามาได้ไง”

      “>.,<///” ไม่ไว้แล้ว เลือดกำเดากำลังจะพุ่ง

       

      “มองอะไรของเธอนะ หันไปเลยนะ ห้ามมอง”

      “>,,<///” ฉันก็อยากจะหันอยู่หรอก แต่...ร่างกายมันไม่ไปตามที่สมองสั่ง และจู่ๆคนตรงหน้าก็เดินเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะเอามือทั้งสองข้างจับไหล่ฉันเป็นเชิงว่า หันไปซะ อะไรแบบนี้ แต่...
         

       

      พรึบ!!

       

      “O.,O<<< ฉัน

       

      “OoO<<< เขา

        

      “กรี๊ดดดดดดดด/เ ฮ้ยยยยยยยยย” ฉันกรี๊ดด้วยความตกใจก่อนจะเอามือปิดตาตัวเอง ส่วนเขาก็คงตกใจไม่แพ้กันและรีบหมุนตัวฉันให้หันไปด้านหลัง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันช่วงล่างใหม่อีกครั้ง ให้ตายสิ! หัวใจจะวายทำไมเขาไม่พันผ้าเช็ดตัวให้ดีๆนะ เกือบเห็นเขาโป๊แล้ว *.,*/// ดีนะที่เขาใส่กางเกงในสีดำ (ตาดันไปเห็นพอดีไม่ได้คิดจะมองเล๊ย จริงๆนะ >,,<)

         

      “เธอออกไปรอข้างนอกก่อน” ฉันก็อยากจะเดินออกไปนะ แต่สมองตอนนี้มันมีแต่ภาพแผ่นอกกับกางเกงในสีดำอยู่ในหัว รู้สึกร้อนที่ใบหน้า ก้าวขาไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ยืนอยู่นิ่งๆท่าเดิม คือ ท่าปิดตา T^T

      “นะ นาย... ฉันขยับตัวไม่ได้” อือๆ อายชะมัดทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ เจอเรื่องแบบนี้นะ วันนี้มันวันดีของฉันแท้ๆ ทำมายยยยยยยยย(ตะโกน)

        

      “เสร็จหละ เลิกเปิดหน้าได้แล้ว” พูดไม่พอยังเอามือมาแกะมือฉันที่ปิดหน้าอยู่อีก -*- ในที่สุดเขาก็แกะมือฉันออกจากใบหน้าจนสำเร็จ? คือจริงๆไม่ต้องใจดีช่วยแกะมือฉันให้เลิกปิดตาก็ได้ T^T

       

      “...” ฉันมองเขาที่อยู่ในชุดเสื้อแขนยาวสีเทาคอวีกับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำกับทรงผมสีดำที่ดูยุ่งๆอาจจะเป็นเพราะเพิ่งเช็ดผม แต่มองรวมๆแล้วดูโอเคมาก >///<

       

      “เธอไม่สบายเหรอ หน้าแดง” บ้า ไม่สบายอะไร เพราะอะไรหละ เป็นใครเจอแบบฉันก็ต้องหน้าแดงมีอาการแบบฉันทั้งนั้นแหละ “เออ...แล้วเธอเข้ามาในห้องฉันได้ไง”

      “คือ...ว่าฉัน...เข้าห้องผิด”

        

      “หือ??” 

      “เอ่อ...ฉันนัดเพื่อนไว้นะ”

      “แล้ว?”

      “ฉันจำห้องไม่ได้”

      “เธอก็เลยคิดว่าห้องนี้เป็นห้องเพื่อนเธอสินะ -*-

      “ก็นายไม่ล็อกห้องอะ เพื่อนฉันบอกว่าไม่ได้ล็อกห้องให้ฉันเข้าไปเลย ฉันก็เลยไม่คิดว่าจะเข้าผิดห้อง” ฉันก้มหน้าอย่างสำนึกผิดบวกกับอายด้วย ฉันก็ว่าทำไมห้องดูไม่คุ้นตา

      “ตกลงฉันผิดที่ไม่ล็อกประตู -.-

         

      “ใช่ นายผิด” ฉันก็อยากยอมรับนะว่าผิดแต่เขาก็ผิดเหมือนกันนิ 

      “เฮ้! ‘ซอกกี้ฉันเห็นร้องเท้าผู้หญิง สาวที่ไหนมาเนี่ย” แล้วก็มีเสียงปริศนาดังมาจากหน้าประตู

      “ซอกกี้?”

      “เป็นชื่อที่คนสนิทจริงๆเรียกฉันนะ”

        

      “นายอยู่ไหนนะ” แล้วเสียงปริศนาก็โผล่หน้า? มาที่หน้าประตูห้องนอนของนายซอกกงซอกกี้อะไรเนี่ยหละ “อ้าว...เธอ...O_O” และเมื่อเห็นหน้าของเสียงปริศนาแล้วยิ่งทำให้ฉันตกใจเข้าไปใหญ่  

      ปาร์ค แทจุน o.O

      “เธอมาทำอะไรที่นี้ ฮานึลอา”

      “คือ...”

      “ยัยนี่เข้าผิดห้องคิดว่าห้องฉันเป็นห้องของเพื่อน” รู้ถึงไหนอายถึงนั้น T^T

      “โห้ เข้าผิดจนมาถึงห้องนอนเลยเหรอฮานึลอา~~~~T^T ฆ่าฉันทีเถอะ กระซิกๆ
         

      (เสียงเรียกเข้า) ~~~~ ฉันรักเธอ ฉันพูดอะไรอย่างอื่นไม่ได้อีกแล้ว แต่มันเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ฉันสัมผัสแก้มของเธอ และฉันกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉัน...  ~~~~


       

      “ฮัลโหล”

      (ฮัลโหล ฮานึลอา พอดีฉันลืมว่าฉันล็อกห้องไว้นะ ตอนนี้กำลังจะถึงห้องแล้ว อย่าโกรธนะ)

      “อือ” ฉันกดวางสายจากยัยนาบี(บ้า) เธอคงไม่รู้หรอกยัยเพื่อนบ้า ว่าตอนนี้ฉันอยากตาย~~~~~~~~~~~~~ แง่~~~~~~~~~ T^T 

       

      “เพื่อนเธอโทรมาเหรอ” 

      “( ‘_’ ) ( ._. )” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ “เพื่อนฉันมาแล้วนะ”

      “อ่อ โอเค ไปหาเพื่อนเถอะ” แล้วเขากับแทจุนก็เดินมาส่งฉันถึงหน้าประตู -_-’’

      “ขอโทษนะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น และก็ขอบคุณที่เดินมาส่ง”  

      “ไม่เป็นไร ครั้งหน้าก็หัดกดกริ้งก่อนเข้าห้องคนอื่น”

      “ก็เพื่อนฉันบอกให้เข้าไปเลย อีกอย่างเพื่อนฉันก็ไม่อยู่ก็เลยไม่ได้กดกริ้งนิ 

      “ฮ่าๆ เอาเถอะๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าน่ารักแบบนั้นเลย” นะ น่ารัก เขาชมฉันน่ารักเหรอ ประชดแน่ๆ

      “ชิส์ ไปแล้วนะ ขอโทษนะ” ฉันกำลังเอื่อมมือเปิดประตูออกจากห้อง...

      “ฉันชื่อ ปาร์ค ฮยองซอก เรียกฉันว่า 'ซอกกี้' ก็ได้นะ ฮานึลอา ยินดีที่ได้รู้จัก หวังว่าเราคงได้พบกันใหม่ ^++^///”เรียกซอกกี้ นายให้คนที่สนิทจริงๆนิหน่า

      ตึกตัก ตึกตัก

       

      คิดอะไรเนี่ยฉัน >< ไม่รู้สิว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ทำไมฉันถึงใจเต้นแปลกๆแบบนี้ ก็แค่ให้เรียกเหมือนคนสนิทเองไม่มีอะไรพิเศษเลย แต่ฉันว่า...บางเรื่องที่เราคิดว่าเลวร้าย บางทีมันก็ไม่ใช่เสมอไปนะ เรื่องวันนี้ทำให้ฉันรู้จักกับคนที่ทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะความบังเอิญที่ฉันเข้าห้องผิดสินะ เลยทำให้ฉันรู้จักกับเขา...'ปาร์ค ฮยองซอก'

      “'จ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จัก เราคงได้พบกันอีกนะ ซอกกี้ ^O^///

      “อะแฮ่ม...ผม ปาร์ค แทจุน ก็ยังอยู่ตรงนี้นะครับ 

       

      “ฮ่าๆ” ฉันกับซอกกี้ระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกันส่วนอีกคนก็ทำหน้าบูดเหมือนตูดลิง ยิ่งทำให้พวกเราระเบิดเสียงหัวเรากันอีกยกใหญ่

      ฉันว่าวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับฉันเลย ฉันไม่อาจรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง แต่ฉันก็จะจดจำเรื่องราววันนี้ไว้ ว่าวันหนึ่งฉันได้รู้จักเขา คนที่ทำให้ฉันหวั่นไหวได้ขนาดนี้

      ซอกกี้ <3 

      The End

      ปล. เสียงเรียกเข้าของฮานึลคือเพลง White Love  [하얀설레임] ของ  Starship Planet ที่แปลเป็นเนื้อไทยนะคะ >< แหะๆ  

       



      ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะฮะ  


       

       

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×