Nice Remembrance Story กาลครั้งหนึ่ง...

ข้อมูลเบื้องต้น

©Tenpoints!




ฮาร่า


***เพราะความบังเอิญครั้งนั้นทำให้ในวันที่สำคัญสำหรับฉัน ดูมีความสุขเพิ่มขึ้น เพราะ 'เขา'***

เอิ่ม...อันยองฮะ ไม่รู้จะพิมพ์อะไรในหน้านี้ ตอนนี้กำลังอึนๆอยู่ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่มีเจตนาอะไรทั้งนั้น *O* 

พระเอก คือ ปาร์ค ฮยองซอก ไม่ใช่ ฟิคแบบ Y น๊าา บอกไว้ก่อน แหะๆ


ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องสั้นๆของเค้าน๊า (โค้งงามๆ) มันอาจจะสั้นหน่อย สนุกรึป่าวไม่รู้ แหะๆ แต่เค้าตั้งใจแต่นะ *O* วิ้งๆ 

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เข้าร่วมเล่นเกมนะคะ เนื้อเรื่องอาจจะดูแปลกๆไปบ้าง ฮ๋าๆๆๆ 

ไม่รบกวนแล้ว เลื่อนลงไปอ่านเลยยยย


ขอบคุณที่สละเวลาอ่านเล็กๆน้อยๆเน้อ >/\<





ขอบคุณภาพจาก

 

http://www.facebook.com/PIChyungseok

ขออนุญาตินะคะ


เข้ามาแก้วิดีโอจ้า พอดีวิดีโอเดิมไฟล์มันเสีย แหะๆ 



 

 

 

ฟังเพลงนี้ไปด้วยอ่านไปด้วยนะ เพลงนี้น่ารักดี แหะๆ
 

 

เนื้อเรื่อง

© Tenpoints!




    

    ณ โรงแรม XX

(เสียงเรียกเข้า) ~~~~ ฉันรักเธอ ฉันพูดอะไรอย่างอื่นไม่ได้อีกแล้ว แต่มันเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ฉันสัมผัสแก้มของเธอ และฉันกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉัน...  ~~~~

“อัลโหล”

(ฮัลโหล แกอยู่ไหนแล้ว)

“ฉันอยู่หน้าโรงแรมที่แกพักแล้วกำลังขึ้นไป”

(แก~~ ฟังฉันนะ พอดีฉันออกมาข้างนอกแปปนึง เดี๋ยวจะรีบกลับ ห้องไม่ได้ล็อก จำชั้นจำห้องได้ใช่มะ เข้าไปรอข้างในเลย เดี๋ยวจะซื้อขนมไปฝากนะ ห้ามบ่น ฉันรู้แกจะบ่น อุ้ย! ฉันต้องไปแล้ว แล้วจะรีบกลับนะ ฮานึลอา~~)

“เดี่ยวก่อน นาบีอา...”

ตูดๆๆๆ

ให้ตายสิ! ตัดสายไปก่อน T^T  คนที่นัดฉันดันไม่อยู่ห้อง แล้วจะนัดให้ฉันมาทำไมกัน ฉันก็แค่จะเอานิยายที่ฉันเพิ่งเขียนเสร็จมาให้ยัยเพื่อนบ้าอ่าน ก่อนจะส่งให้ บ.ก และก็จะมา’ฉลองหนึ่งปี’ที่ฉันได้เข้าวงการนักเขียนหน้าใหม่ครบหนึ่งปี >< แต่...แบบนี้ฉันก็มาเสียเวลานะสิ

อันยอง -/\- ฉันชื่อ คิม ฮานึล อายุสิบแปดปี สูง165 รูปร่างกำลังดี ผมยาวประมาณกลางหลัง ตาโตหน่อยๆ เป็นนักเขียนนิยายหน้าใหม่ที่เพิ่งจะครบรอบหนึ่งปีกับการเป็นนักเขียนอย่างเต็มตัว วันนี้’ยี่สิบหกตุลา’วันที่ฉันได้เป็นนักเขียนและตอนนี้ครบรอบหนึ่งปี >< อ๊า~~~~ วันดีๆอย่างนี้ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆเถอะนะ วันนี้อุตส่าห์ใส่ชุดกระโปรงลายดอกไม้สีชมพู ปล่อยผม ดูคิคุยังไงไม่รู้ -*-

 

 รอลิฟต์อยู่ไม่นานลิฟต์ก็มาถึงฉันหนึ่งที่ฉันอยู่ตอนนี้ ฉันเดินเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะกดไปที่ชั้น 22 เป็นชั้นที่เพื่อนฉันอยู่เอง โรงแรมนี้มีถึงชั้น 25 และแน่นอนว่าห้องเพื่อนฉันเห็นวิวสวยๆด้วย แต่บ้างทีก็อยู่สูงไปนะ

 

 กิ้ง!~~

  ลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้น 22 ฉันเดินออกจากลิฟต์ก่อนจะเดินตรงไปยังห้อง... ห้องอะไรน๊า ไม่ 2222 ก็ 2224 เนี่ยแหละ ฉันคิดว่าอะนะ *O* ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างห้อง 2222 กับห้อง 2224 ห้องไหนหละหว่า โทรหายัยนาบีก็ไม่รับสาย เอ่อ! นาบีบอกว่าไม่ได้ล็อกห้อง แค่ลองบิดลูกบิดนิดเดียวก็รู้แล้วเน๊อะ ฉลาดจริงๆฉัน ฉันจัดการเดินไปหน้าห้อง 2222 ก่อนจะค่อยบิดประตูอย่างเบามือ    

กึก

  ไม่ได้ล็อก!! งั้นห้องนี้ก็เป็นห้องยัยนาบีสินะ เฮ้อ~~ คิดว่าเดาผิดซะแล้ว โรงแรมเป็นแบบห้องชุด ฉันเดินสำรวจห้องที่มีความรู้สึกว่าไม่คุ้นตาเลยสักนิด สงสัยยัยนาบีจะจัดห้องใหม่ ฉันค่อยๆนั่งบนโซฟาสีน้ำตาลเข้มที่มีตุ๊กตา’อังปันแมน’อยู่สองตัววางอยู่บนโซฟา เอ๊ะ! เพื่อนฉันชอบอังปังแมนเหรอ แต่ที่จำได้ยัยนาบีชอบเคโระโระนิน่า เริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากลแล้วสิ หรือฉันเข้าห้องผิด แต่ห้องนี้ไม่  ไ  ด้ล็อกตามที่นาบีบอกนะ อย่างนี้ต้องไปสำรวจห้องนอน ต้องมีเสื้อผ้าผู้หญิง!

คือ...ทำไมมีสองห้องนอนหละ แล้วจะเข้าห้องไหนก่อนดี ซ้ายหรือขวา ไปห้องซ้ายก่อนดีกว่า ฉันเปิดประตูแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องนอนฝั่งซ้ายมือ มองซ้ายมองขวา ไม่มีคนก็รีบเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้า แต่...ไม่มีเสื้อผ้าสักตัว -*- สงสัยจะใช้อีกห้องนึง ฉันไม่รอช้ารีบเดินไปยังห้องนอนอีกห้องที่ยังไม่ได้เข้าไปสำรวจ ค่อยๆเปิดประตู ดูว่ามีใครอยู่ในห้องรึป่าว (เหมือนโจรดูราดราวยังไงไม่รู้ -*- ) เมื่อไม่มีใครก็เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเตรียมจะเปิดตู้ แต่...  

  แอด (เสียงเปิดประตู -*-)  

 

 ‘อุ้ยตายว๊ายกรี๊ด!’ ฉันมองหาที่มาของเสียงแล้วก็พบชายปริศนาไม่ทราบชื่อเดินออกมาจากห้องอีกห้องหนึ่งที่อยู่ในห้องนอนแห่งนี้ที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ มีแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวเท่านั้นที่ปกปิดช่วงล่างไว้ ใบหน้าหล่อๆขาวๆ เส้นผมสีดำที่เปียกน้ำบวกกับแผ่นอกที่มีหยดน้ำเกาะอยู่ มันช่าง... >.,<   

“เฮ้ย!!~” ‘บ่องตง’ พูดไม่ออกตอนนี้ตาค้าง จ้องมองแต่แผ่นอก “เธอเข้ามาได้ไง”

“>.,<///” ไม่ไว้แล้ว เลือดกำเดากำลังจะพุ่ง

 

 “มองอะไรของเธอนะ หันไปเลยนะ ห้ามมอง”

“>,,<///” ฉันก็อยากจะหันอยู่หรอก แต่...ร่างกายมันไม่ไปตามที่สมองสั่ง และจู่ๆคนตรงหน้าก็เดินเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะเอามือทั้งสองข้างจับไหล่ฉันเป็นเชิงว่า หันไปซะ อะไรแบบนี้ แต่...
      

 

 พรึบ!!

 

 “O.,O” <<< ฉัน

 

 “OoO” <<< เขา 

  

 “กรี๊ดดดดดดดด/เ  ฮ้ยยยยยยยยย” ฉันกรี๊ดด้วยความตกใจก่อนจะเอามือปิดตาตัวเอง ส่วนเขาก็คงตกใจไม่แพ้กันและรีบหมุนตัวฉันให้หันไปด้านหลัง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันช่วงล่างใหม่อีกครั้ง ให้ตายสิ! หัวใจจะวายทำไมเขาไม่พันผ้าเช็ดตัวให้ดีๆนะ เกือบเห็นเขา’โป๊’แล้ว *.,*/// ดีนะที่เขาใส่’กางเกงใน’สีดำ (ตาดันไปเห็นพอดีไม่ได้คิดจะมองเล๊ย จริงๆนะ >,,<)  

   

 “เธอออกไปรอข้างนอกก่อน” ฉันก็อยากจะเดินออกไปนะ แต่สมองตอนนี้มันมีแต่ภาพแผ่นอกกับกางเกงในสีดำอยู่ในหัว รู้สึกร้อนที่ใบหน้า ก้าวขาไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ยืนอยู่นิ่งๆท่าเดิม คือ ท่าปิดตา T^T

“นะ นาย... ฉันขยับตัวไม่ได้” อือๆ อายชะมัดทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ เจอเรื่องแบบนี้นะ วันนี้มันวันดีของฉันแท้ๆ ทำมายยยยยยยยย(ตะโกน) 

  

 “เสร็จหละ เลิกเปิดหน้าได้แล้ว” พูดไม่พอยังเอามือมาแกะมือฉันที่ปิดหน้าอยู่อีก -*- ในที่สุดเขาก็แกะมือฉันออกจากใบหน้าจนสำเร็จ? คือจริงๆไม่ต้องใจดีช่วยแกะมือฉันให้เลิกปิดตาก็ได้ T^T

 

 “...” ฉันมองเขาที่อยู่ในชุดเสื้อแขนยาวสีเทาคอวีกับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำกับทรงผมสีดำที่ดูยุ่งๆอาจจะเป็นเพราะเพิ่งเช็ดผม แต่มองรวมๆแล้วดูโอเคมาก >///< 

 

“เธอไม่สบายเหรอ หน้าแดง” บ้า ไม่สบายอะไร เพราะอะไรหละ เป็นใครเจอแบบฉันก็ต้องหน้าแดงมีอาการแบบฉันทั้งนั้นแหละ “เออ...แล้วเธอเข้ามาในห้องฉันได้ไง”

“คือ...ว่าฉัน...เข้าห้องผิด” 

  

 “หือ??”  

“เอ่อ...ฉันนัดเพื่อนไว้นะ”

“แล้ว?”

“ฉันจำห้องไม่ได้”

“เธอก็เลยคิดว่าห้องนี้เป็นห้องเพื่อนเธอสินะ -*-”

“ก็นายไม่ล็อกห้องอะ เพื่อนฉันบอกว่าไม่ได้ล็อกห้องให้ฉันเข้าไปเลย ฉันก็เลยไม่คิดว่าจะเข้าผิดห้อง” ฉันก้มหน้าอย่างสำนึกผิดบวกกับอายด้วย ฉันก็ว่าทำไมห้องดูไม่คุ้นตา

“ตกลงฉันผิดที่ไม่ล็อกประตู -.-”  

   

 “ใช่ นายผิด” ฉันก็อยากยอมรับนะว่าผิดแต่เขาก็ผิดเหมือนกันนิ 

“เฮ้! ‘ซอกกี้’ ฉันเห็นร้องเท้าผู้หญิง สาวที่ไหนมาเนี่ย” แล้วก็มีเสียงปริศนาดังมาจากหน้าประตู

“ซอกกี้?”

“เป็นชื่อที่คนสนิทจริงๆเรียกฉันนะ” 

  

 “นายอยู่ไหนนะ” แล้วเสียงปริศนาก็โผล่หน้า? มาที่หน้าประตูห้องนอนของนายซอกกงซอกกี้อะไรเนี่ยหละ “อ้าว...เธอ...O_O” และเมื่อเห็นหน้าของเสียงปริศนาแล้วยิ่งทำให้ฉันตกใจเข้าไปใหญ่    

“ปาร์ค แทจุน o.O”

“เธอมาทำอะไรที่นี้ ฮานึลอา”

“คือ...”

“ยัยนี่เข้าผิดห้องคิดว่าห้องฉันเป็นห้องของเพื่อน” รู้ถึงไหนอายถึงนั้น T^T

“โห้ เข้าผิดจนมาถึงห้องนอนเลยเหรอฮานึลอา~~~~” T^T ฆ่าฉันทีเถอะ กระซิกๆ
      

(เสียงเรียกเข้า) ~~~~ ฉันรักเธอ ฉันพูดอะไรอย่างอื่นไม่ได้อีกแล้ว แต่มันเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ฉันสัมผัสแก้มของเธอ และฉันกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของฉัน...  ~~~~

 

 “ฮัลโหล”

(ฮัลโหล ฮานึลอา พอดีฉันลืมว่าฉันล็อกห้องไว้นะ ตอนนี้กำลังจะถึงห้องแล้ว อย่าโกรธนะ)

“อือ” ฉันกดวางสายจากยัยนาบี(บ้า) เธอคงไม่รู้หรอกยัยเพื่อนบ้า ว่าตอนนี้ฉันอยากตาย~~~~~~~~~~~~~ แง่~~~~~~~~~ T^T  

 

 “เพื่อนเธอโทรมาเหรอ”  

“( ‘_’ ) ( ._. )” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ “เพื่อนฉันมาแล้วนะ”

“อ่อ โอเค ไปหาเพื่อนเถอะ” แล้วเขากับแทจุนก็เดินมาส่งฉันถึงหน้าประตู -_-’’

“ขอโทษนะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น และก็ขอบคุณที่เดินมาส่ง”    

“ไม่เป็นไร ครั้งหน้าก็หัดกดกริ้งก่อนเข้าห้องคนอื่น”

“ก็เพื่อนฉันบอกให้เข้าไปเลย อีกอย่างเพื่อนฉันก็ไม่อยู่ก็เลยไม่ได้กดกริ้งนิ ”

“ฮ่าๆ เอาเถอะๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าน่ารักแบบนั้นเลย” นะ น่ารัก เขาชมฉันน่ารักเหรอ ประชดแน่ๆ

“ชิส์ ไปแล้วนะ ขอโทษนะ” ฉันกำลังเอื่อมมือเปิดประตูออกจากห้อง...

“ฉันชื่อ ‘ปาร์ค ฮยองซอก’ เรียกฉันว่า 'ซอกกี้' ก็ได้นะ ฮานึลอา ยินดีที่ได้รู้จัก หวังว่าเราคงได้พบกันใหม่ ^++^///”เรียกซอกกี้ นายให้คนที่สนิทจริงๆนิหน่า

ตึกตัก ตึกตัก

 

 คิดอะไรเนี่ยฉัน >< ไม่รู้สิว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ทำไมฉันถึงใจเต้นแปลกๆแบบนี้ ก็แค่ให้เรียกเหมือนคนสนิทเองไม่มีอะไรพิเศษเลย แต่ฉันว่า...บางเรื่องที่เราคิดว่าเลวร้าย บางทีมันก็ไม่ใช่เสมอไปนะ เรื่องวันนี้ทำให้ฉันรู้จักกับคนที่ทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะความบังเอิญที่ฉันเข้าห้องผิดสินะ เลยทำให้ฉันรู้จักกับเขา...'ปาร์ค ฮยองซอก'

“'จ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จัก เราคงได้พบกันอีกนะ ซอกกี้ ^O^///”

“อะแฮ่ม...ผม ปาร์ค แทจุน ก็ยังอยู่ตรงนี้นะครับ”  

 

 “ฮ่าๆ” ฉันกับซอกกี้ระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกันส่วนอีกคนก็ทำหน้าบูดเหมือนตูดลิง ยิ่งทำให้พวกเราระเบิดเสียงหัวเรากันอีกยกใหญ่

ฉันว่าวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับฉันเลย ฉันไม่อาจรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง แต่ฉันก็จะจดจำเรื่องราววันนี้ไว้ ว่าวันหนึ่งฉันได้รู้จักเขา คนที่ทำให้ฉันหวั่นไหวได้ขนาดนี้

ซอกกี้ <3  

The End

ปล. เสียงเรียกเข้าของฮานึลคือเพลง White Love  [하얀설레임] ของ  Starship Planet ที่แปลเป็นเนื้อไทยนะคะ >< แหะๆ    

 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะฮะ