สาวน้อยผู้หลงทาง(ชื่อชัวคราว)

เด็กสาวผู้อยูแต่ในความมืดมิด อยูอยางโดดเดียว เธอมักถือตะเกียงเพือให้แสงสะว่าง และมักจะเดินไปยังหนท่างที่ไรจุดหมาย แต่อยูมาวันหนึ่กเธอได้พบสถานที่อันแปลกตาและหน้าคนหา ถึงแหมว่าเธอจะเป็นแค่คนเฝ้าสุสาน ? ก็ตามที

 เธอไม่รู้ว่าเธอหลุดมาที่ไหนและเธอก็ไม่รู้ว่าทีหนีเป็นสถานที่แบบไหน แต่ว่านะมันหน้าสนใจและมันหน้าคนหา มันเหมือนกับหนังสือที่เธอหนังอ่านอยูบอยๆเคาเรียกว่า นิยายแฟนซี (หลุดไปในโลกแฟนซี)อะไรทำนองนี้ เธอคนคนแต่งตัวแปลกๆและมีสัตว์แปลกตา แถมมีอาวุธอยูคู่กาย  และ เวทมนย์ แถมมีหอคอย(ดันเจียน) อะไรแบบนี้ แถมเธอสามารถ ทีเก่งกวาคนอืนอีกอะมันมาจากไหนและได้ไงไม่มีไครรูมีแต่เด็กสาวผู้เฝ้าสุสารเทานันที่รู้  เธอคงต้องเริมต้นไหม่ทีเมืองไหม่ และ พบผู้คนไหม่,เพื่อนไหม และเรียนรู้สิงต่างๆแต่เธอก็ยังคงคิดอยูว่าเธอสามารถกลับไปยังสถานทีที่จากมาได้ไหม แต่เอาไวกอนแล้วกันเมืองที่หน้าสนใจแบบนี้ตองมากอน หาไรสนุกๆทำแล้วคอยหาท่างกลับถ้ากลับไม่ได้ก็อยูแมมที่เมืองไหม่นี้ละ 

(อาดจะมีคำที่พิมผิทไปบางตองขอโทษด้วยนะคะ แต่งครั้งแรงไม่รู้จะสนุ่กไหม่นะ ถ้าสนุกก็ติดตามอ่านด้วยนะคะ ถ้ามีไรก็คอมเมนได้นะคะ ไปแล้วคะเดียวมาตอ ออลืมบอกไปนิยายเรื่องนี้ไม่มีฮาเร็มและความรักแบบแต่งงานมีลูกไรงีนะคะ มีแต่มุม จิน ชช ญญ  ชญ อะไรงีอยากลองแต่งดูอะ เพราะ(แนวความรัก และ ฮาเร็มมันเยอะเกินไป เลยตัดออก แมมคงเคาใจกันนะคะ หุหุ)ถ้าไม่ชอบแนวนี้ก็กดปิดไปได้เลยคะ ตามสบาย เพราะหนูรู้ว่าทุกคนต่างมีแนวที่ชอบอ่านต่างกัน หนูจะไม่ว่าอะไรนะคะ ขอให้สนุกกับนิยายนะคะ ไปจริงๆละบายๆ~~~ นะคะทุกคน)