มูนไลท์

บทนำ

      ในยามราตีของเมืองไอรอนวูฟ เมืองทดลองบนดวงจันทร์ทางเหนือ ที่มีผู้คนอาศัยอยู่ในปริมาณเพียงหยิบมือ

ท่ามกลลางหิมะที่ตกอย่างบ้าระห่ำดังพายุฝนฟ้าคะนองเยือกเเข็ง อุณหภูมิลดต่ำลงจนเห็นว่าใบไม้บางใบเมื่อได้สัมผัสมันเเล้วก็เเห้งกรอบยังกับมันฝรั่งทอดกรอบ  เด็กหนุ่มผมสีฟ้าครามแววตาสีน้ำทะเลที่นิ่งสงบและผิวสีขาวดุจหิมะ กำลันั้งออกไปนอกหน้าต่าง ด้วยสายตาที่เรียบเฉยเหมือนกับหุ่นที่มองไปโดยไม่มีจุดมุ่งหมาย 

"ถึงเวลาแล้วสินะ.....หึ"
หลังจากจบคำพูดนั้น แสงสีน้ำเงินก็สว่างขึ้นมาทางด้านหลังของเด็กหนุ่ม หลังจากแสงหายไปนั้นก็มีเงาของสิ่งมีชีวิตขนาดเท่ามนุษย์ปรากฏขึ้น แววตาสีแดงสดเรืองแสงของมัน ตัดกับเงาสีดำสนิทของมันได้อย่างน่ากลัวแต่สิ่งที่น่าแปลกคือเด็กหนุ่มคนนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัวแต่อย่างใด แต่กลับนั่งนิ่งและยิ้มด้วยความรู้สึกอันเย็นประหลาดๆ
ก๊าซ...ซ..ซ.. 

เงาสีดำยกวัตถุที่รูปร่างคล้ายดาบพร้อมแทงเด็กหนุ่มคนนั้นได้ทุกเมื่อไม่ทันไรดาบเล่มนั้นก็ดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว แต่อยู่ดีๆก็หยุดการเคลื่อนไหวไปเฉยๆ  เหมือนกับมีบางสิ่งบางอย่าไปจับดาบมันไว้ 

ก...ก....ก๊าซ...ซ.... 

เงามืดร้องเสียงติดๆขัดๆโดยไม่ทราบสาเหตุ 

"อ่อนหัด" 

เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบที่สุดเหมือนกับผู้กับบุคคลทั่วๆไป ทั้งๆที่สิ่งที่เขากำลังสนทนาด้วยนั้นมันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่ดูแล้วจะอยากเข้าไปกอดด้วยซ้ำ ของแหลวสีแดงสดค่อยๆไหลอกมาจากปลายดาบของเงาดำนั่น และส่วนอื่นๆของเงานั่นก็เริ่มสั่นระริกถี่ๆ แววตาสีแดงเรืองแสงของมันค่อยๆมืดดับลง เงาสีดำนั้นค่อยๆฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆ ของเหลวพุ้งกระจายไปทั่วบริเวณเลอะตัวเด็กหนุ่มและภายในห้อง กลิ่นคาวของมันคลุ้งกระจายไปทั้วราวกับเป็นโรงงานที่ไว้ใช้ฆ่าวัวเพื่อนำไปแปรรูปต่อ  ซากของเงาสิ่งมีชีวิตนั้นหลังจากสลายไปได้สักพักก็ยหายไปกับอากาศทิ้งไว้แต่รอยคราบของเหลวสีเเดงสดทั้วบริเวณไว้  เด็กหนุ่มมองของเหลวสีโลหิตนั้นด้วยสายตาที่เรียบ นิ่ง ราวกับว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นมันเป็นสิ่งที่เห็นเป็นปกติทั่วไปของโลกนี้  เด็กหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินไปทางประตูห้อง เปิดมันออกช้าๆ  ก่อนที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะปิดประตูเขาก็พูดลอยๆออกมา

"ไกล้จะถึงเวลาเเล้วสินะ"
อีกฝั่งหนึ่งของโลกท้องฟ้าสีคราม กลุ่มเมฆจางๆลองละล่องอยู่เต็มทั่วท้องนภาอันสดใส แสงแดดอุ่นๆกระทบผิวหนัง ยามิ เด็กหนุ่มชั้นมัถยมปลายปีที่5 กำลังเดินเล่นอยู่ท่ามกลางต้นไม้สีเขียวสดใบหนา มีสายลมพัดผ่านเป็นระยะพอทำให้รู้สึกเย็นสะบาย  ยามิกำลังเดินอ่านหนังสือเล่นเก่าๆเล่นหนึ่ง ซึ่งถ้าดูจากภายนอกเเล้วหนังสือเล่มนั้นน่าจะเป็นของคุณปู่เเล้วตกทอดจนมาถึงยามิก็เป็นไปได้  ยามิเปิดหน้าหนังสืออย่าระมัดระวังเพราะด้วยสภาพของมันเเล้วถ้าเปิดเเบบปกติไม่ระวังก็อาจจะมีกระดาษติดมือมาด้วยก็เป็นได้

"คืนนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปสินะ....คุโระ"

ยามิเอ่ยขึ้นถาม เด็กหนุ่มอีกคนที่เดินอยู่ข้างเขา เเต่เหมือนว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเเลจะไม่สนใจคำพูดของยามิสักนิดเดียว

เมื่อยามิเห็นว่าคุโระไม่สนใจ ก็ปิดหนังสือเล่นนั่นลงเเล้วเอาสันหนาๆของมันกระเเทกที่หัวคุโระอย่าเเรง

"นี่เเหนะ!!!!"  สันหนังสือบรรจงวางไว้กลางศรีษะของคุโระได้อย่างพอดิบพอดี ตามมาด้วยเสียงของของคุโระที่ดังลั่นจนสิ่งมีชีวิตเเถวๆนั้นโดยเฉพาะตัวที่มีปีกตกใจบินออกไปเลยก็มี 

''มันเจ็บนะเว้ย''

"ข้อหาไม่ฟังผมยังไงละครับ"

"ชิ แค่นี้ถึงกับต้องลงไม้ลงมือกันด้วยหรอ =3= "

"ไม่ทำหน้าทำตาเเบบนั้นเลยนะครับ  ไปกันเถอะเดี๋ยวจะเข้าคาบบ่ายสายนะครับถ้าไม่รีบ"  พูดจบยามิก็เอามือตบที่บ่าคุโระเบาๆ แล้วออกตัววิ่งเหยาะๆไปตามทาง

"เฮ้ย รอด้วยสิครับ"

.......