จดหมายถึงนาย

เนื้อเรื่อง

 ตั้งแต่วันที่เราพบกัน ฉันคิดว่ามันเป็นพรหมลิขิตที่พระเจ้าดลมาให้เราทั้งคู่ได้มาเจอกัน เราเริ่มพูดคุนกันมากขึ้น ฉันคิดว่านายเป็นคนที่ดีมากๆเลยล่ะ นายช่วยสอนการบ้านฉัน ไปกินข้าวพร้อมๆกัน แกล้งฉันทุกวัน กลับบ้านพร้อมกันทุกวันเลย ฉันคงหลงรักนายตั้งแต่ตอนนั้นเลยมั้ง แต่เมื่อมีการพบปะก็มักมีการจากลา แต่การจากลาครั้งนั้นฉันก็เป็นคนเลิกเอง เพราะอะไรน่ะเหรอก็ตอนนั้น พ่อของนายน่ะมาขอให้ฉันออกไปจากชีวิตของนายด้วยเหตุผลเพราะว่า พ่อนายหาคู่หมั้นให้นายได้แล้วแต่นายไม่ยอม เพราะนายบอกว่านายมีคนที่นายรักอยู่ เพราะงั้นพ่อนายจึงบอกฉันรวมทั้งเพื่อนๆของนายให้ตีออกห่างนาย และท่านยังให้เงินฉันมาเป็นทุนการศึกษาไปเรียนต่อที่อเมริกาฉันกับพี่จึงไปอเมริกากัน โดยที่ฉันไม่ได้ลานายขอโทษนะ แล้วหลังจากนั้นตอนฉันกลับมาฉันเจอนายหลายครั้งแต่ก็ไม่กล้าเจอหน้านายฉันกลัวสู้หน้านายไม่ไหว แต่ตอนนั้นที่นายเดินเข้ามาทักฉันฉันดีใจนะที่นายจำฉันได้ แต่ฉันก็เสียใจที่ฉันพูดบอกนายไปอย่างนั้นที่ว่า "ต่อไปเมื่อเราพบกันเราจะทำเหมือนไม่เคยรู้จักกัน ทำเหมือนเจอคนแปลกหน้า นายทำให้ฉันลำบากใจรู้บ้างไหม ตั้งแต่วินาทีนี้ความสำพันธ์ของเราขอให้จบลงไปเถอะนะ" ฉันเสียใจพอฉันเดินหันหลังให้นาย น้ำตาฉันไหลไม่หยุดเลย แล้วหลังากนั้นฉันก็ติดตามนายมาตลอดเพื่อดูความเป็นอยู่กับนาย แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อฉันตามนายไปตลอดทั้งที่แข็งแรงแต่แล้วฉันกลับอาการทรุกลงฮวบเลยฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรจึงไปหาคุณหมอ คุณหมอบอกว่าฉันเป็นลูคีเมียเรื้อรัง หรือระยะสุดท้ายนั้นแหละ ตอนแรกๆฉันทนกับสภาพนี้ไม่ได้เลยนะแต่พอนึกว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ไม่นานฉันจึงอยากไปหานาย แต่พอไปนายก็ไม่อยู่ เลขานายบอกว่านายไปลองชุดแต่งงาน ฉันฟังดังนั้นน้ำตาแทบร่วงเลยล่ะ ฉันนจึงคิดได้ว่าฉันมันก็แค่อดีต และไม่มีทางเป็นอนาคตของนายได้ฉันควรจะไปจากนาย หนีนายไปให้ไกลที่สุดเลย ฉันเลยมานั่งเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงนายคนที่ฉันรักที่สุด              ลี ฮายอง