[OkaMori] My Boy

เนื้อเรื่อง

>>My Boy<<

ณ. สตูดิโอถ่ายแบบของนิตยาสารเซเว่นทีน


“ขอฝากตัวด้วยนะครับ” “รบกวนด้วยนะครับ”  เสียงทักทายระหว่างเหล่าสมาชิก HS7 กับทีมงานเซเว่นทีนดังขึ้น
“วันนี้รบกวนด้วยนะครับ” เสียงทักทายจากตากล้อง
แล้วเด็กๆทั้ง 5 ก็เดินไปเปลี่ยนชุดกันที่ห้องแต่งตัวแล้วก็ออกมานั่งเซ็ตผมเพื่อถ่ายแบบ
“นี่ๆ ริวทาโร่  นายเซ็ตผมขึ้นอย่างนั้นน่ะ  มันไม่เหมาะหรอกนะ  เอาหน้าม้านายลงดิ่  เหมาะกว่าเยอะ”
 “นี่เคย์โตะ  นายน่ะจะมายุ่งกะทรงผมฉันทำไมกัน”
“แต่ฉันว่านะ... ริวจังน่ะ  เอาหน้าม้าลงอย่างที่เคย์โตะว่าดีกว่านะ”
จิเน็นรีบเข้ามาช่วยเพื่อนตัวเอง  เมื่อเห็นสายตาพิฆาตจากริวจังที่ส่งไปยังเคย์โตะ
“จิเน็นคุงว่าอย่างนั้นเหรอ? ถ้านายบอกว่ามันดูดีฉันเอาหน้าม้าลงก็ได้” ริวทาโร่หันมาพูดกับจิเน็นด้วยเสียงที่อ่อนลง
“ที่ฉันบอกล่ะ..ไม่ยอมเชื่อกัน”  เคย์โตะบ่นออกมาเบาๆอย่างน้อยใจ  จนริวทาโร่หันมามองตาเขียว
“เคย์โตะ!!  ฉันว่านายควรมาเซ็ตผมชี้ๆของนายได้แล้วนะ  เดี๋ยวไม่หล่อนะเพื่อน” 
ยูโตะเดินมาล็อกคอเพื่อนซี้เพื่อไปทำผมอีกทางนึง  พลางกระซิบถามเคย์โตะ
“นายไปทำอะไรเอาไว้วะ  ฉันว่าริวจังวันนี้ดูเหวี่ยงนายจังเลย”
“นั่นสิ่  ฉันเองก็งงเนี่ยว่าริวทาโร่เป็นอะไรไป”  เคย์โตะตอบแบบไม่เข้าใจอารมณ์ของน้องเล็กในกลุ่ม
หลังจากที่ทั้ง 5 ทำผมแต่งตัวเสร็จ  การถ่ายแบบรวมทั้งสัมภาษณ์ก็ดำเนินไปจนเสร็จสิ้น 
ทั้งหมดเดินกลับไปห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุดไปซ้อมเต้นต่อ



“โอคาโมโตะ  เคย์โตะ” ก่อนที่เคย์โตะจะเดินตามคนอื่นไปเปลี่ยนชุด  เสียงริวทาโร่ก็ตะโกนเรียกไล่หลังมา
“ว่าไงจ๊ะ  ริวทาโร่”  เคย์โตะหันไปขานรับด้วยสีหน้าทะเล้น
“เมื่อกี้นายตอบบ้าอะไรไปตอนสัมภาษณ์”  ริวทาโร่ถามด้วยเสียงโกรธๆ
“ก็ตามตามความจริงที่คิดไง  ฉันผิดเหรอ? ” ไม่รอคำตอบ  เคย์โตะก็เดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเลย
ปล่อยให้ริวทาโร่ยืนเม้มริมฝีปาก กำหมัดแน่น หน้าชมพูระเรื่อ
“ไอ้บ้าเคย์โตะ  ตอบอะไรออกมาไม่แคร์กันบ้างเลย” ริวทาโร่สบถออกมาเบาๆ
“ริวจัง....ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว  เดี๋ยวเราต้องไปซ้อมเต้นกันต่อนะ  มายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย” ยามะดะที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วแอบดุน้องเล็กที่ไม่ยอมไปเปลี่ยนชุด
“อ๊ะ!!!  ฉันจะไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ล่ะยามะจัง”  ว่าแล้วก็วิ่งไปเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว
ทั้ง 5 นั่งรถห้องซ้อมด้วยกัน แต่ริวทาโร่ก็นั่งหน้าบึ้งตลอดทางจนพี่พี่คนอื่นสังเกตได้



เมื่อถึงห้องซ้อม
Hey! What’s up!! เคย์โตะตะโกนทักทายทุกคนเสียดังตามสไตล์
“เป็นไงบ้างทุกคน...เหนื่อยกันมั๊ย?”
“ก็เหนื่อยนะยาบุคุง  แต่สนุกดี” ยูโตะตอบพร้อมหันไปขอเสียงสนับสนุนจากยามะจัง
“ใช่เลยยาบุคุง  เหนื่อยแต่สนุกมากๆ”
“สนุกจริงมั๊ยเนี่ย?? ทำไมน้องชายสุดที่รักของฉันมันหน้าตาบูดบึ้งขนาดนี้ล่ะ...  เป็นอะไรไปห๊ะ  ริวทาโร่” ยาบุหันไปถามน้องเล็ก
พี่ๆคนอื่นต่างหันมามองด้วยความเป็นห่วง  วันนี้น้องเล็กของวงดูหน้าตาบูดบึ้งผิดปกติ
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอกฮะยาบุคุง.. ผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะฮะ” แล้วก็เลี่ยงไปเปลี่ยนชุด
“นี่ๆๆ จิเน็น  ริวทาโร่เป็นอะไรไปน่ะ”  ยูยะหันไปสะกิดถามจิเน็นที่เดินมานั่งอยู่ข้างๆตนเอง
“คงโกรธเคยโตะมั๊ง”  จิเน็นตอบยูยะแบบยิ้มๆ
“ทำไมโยนความผิดมาให้ฉันล่ะ  ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ฮ่าๆๆ” เคย์โตะแก้ตัวพลางหัวเราะ
“สรุปพวกนายไปทำอะไรกันมาเนี่ย”  ฮิคารุสงสัย
“ก็เมื่อเช้า...ที่ไปถ่ายแบบมามันมีคำถามนึงถามว่า ชอบผู้หญิงแบบไหน? แล้วเคย์โตะน่ะตอบว่าชอบคนที่มีผมหน้าม้ายาวๆ” ยามะจังตอบ
“ตอบไม่พอ  หันไปมองหน้าริวทาโร่ด้วยนะ”  ยูโตะเสริมต่อ
“ก็จิเน็นอ่ะ ถามฉันนี่นา  ว่าหน้าม้ายาวแบบริวทาโร่ใช่มั๊ย? ก็เลยหันไปมอง” เคย์โตะโบ้ยความผิดให้จิเน็น
“อ่าว!! ไอ้เม่น... ก็ฉันเห็นนายยุให้ริวจังทำผมหน้าม้านี่หว่า  ก็นึกว่าชอบแบบนี้ก็เลยชงให้” จิเน็นหันไปเถียง
“แถมไอ้หัวเม่นเนี่ย...ยังจะไปพูดด้วยนะ  ว่าริวทาโร่น่ะเหมือนเด็กผู้หญิง”  ยูโตะเล่า
“เป็นฉันนะ  ฉันเขิลตายไปละ  มีคนมาพูดอย่างงี้  ริวจังคงเขิลอ่า” ยามะดะพูด 
“อะไรกันๆๆ ก็ฉันพูดความจริงนี่นา  หมอนั่นน่ะผิวพรรณหน้าตาอย่างกะเด็กผุ้หญิง”
(โปรดจินตนาการแม็กสมัยนั้น  ฮา)

“นายนี่ร้ายนะเนี่ยเคย์โตะ  แกล้งน้องเล็ก”  ไดกิแซว
“แล้วเท่าฉันรึเปล่าไดจัง.. ” เคย์พูดพลางเดินมาโอบไหล่ไดกิ
“ไม่มีใครร้ายแล้วก็เจ้าเล่ห์เท่านายหรอกอิโนะโอะ  เคย์” ไดกิพุดเสร็จก็ปัดมือเคย์ออก
เคย์ทำหน้าจ๋อย....
“เอาเถอะๆ  พวกนายไปเปลี่ยนชุดมาซ้อมกันได้แล้ว  เด๋วได้ซ้อมเต้นริวทาโร่คงอารมณ์ดีขึ้นเอง” ยาบุตัดบท
‘สนุกกันรึไงนะ!! นั่งเล่าเรื่องของเรากันเนี่ย’ ริวทาโร่ที่เปลี่ยนชุดเสร็จเดินมาได้ยินที่ทุกคนคุยกันเรื่องของตัวเองนึกบ่น



แล้วจัมพ์ทั้ง “10” คนก็ทำการซ้อมเต้นกันจน 5 โมงเย็น
“นี่ริวทาโร่” เสียงยาบุเรียกริวทาโร่ในขณะที่ทุกคนกำลังเก็บของ
“มีอะไรเหรอฮะยาบุคุง”
“วันนี้เดี๋ยวให้เคย์โตะไปส่งนายทีบ้านนะ  พวกเราไม่มีใครว่างเลย  มีหมอนั่นว่างคนเดียว”
“เอ๋!!! ทำไมต้องไปส่งล่ะฮะ  ผมกลับเองได้นะฮะ”
“ไม่ได้นะ!! นี่มันมืดแล้ว  พวกเราทุกคนเป็นห่วงนาย  วันนี้ดูนายไม่มีสติเลย  ในฐานะพี่ใหญ่ฉันขอสั่งให้นายกลับบ้านกับเคย์โตะ  เข้าใจมั๊ย ” ยาบุสั่งพร้อมโปรยรอยยิ้มพิฆาตที่คนทั้งวงรู้ว่าห้ามขัดคสั่งเด็ดขาด ^__^

“จิ๊” ริวทาโร่ส่งเสียงบอกถึงความไม่พอใจแล้วนำลิ่วออกไป
“เฮ้ย!! รอด้วยสิ่ริวทาโร่......ฉันกลับก่อนนะทุกคน” เคย์โตะรีบคว้าของของตัวเองแล้วตามออกไป  ไม่ลืมหันมายกมือขอบคุณยาบุ
“นี่ยาบุ! ทำไมนายไปบอกริวทาโร่แบบนั้นล่ะ? พวกเราก็ว่างกันนี่นา ”  ฮิคารุเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“5555 ก็น้องมันมาขอไว้นี่นา  บอกว่าอยากไปส่งริวทาโร่”  ยาบุหัวเราะ
“พวกนายนี่!! ร้ายกันจริงๆเลยนะ...    ยูโตะ!!!!! นายก็รู้เรื่องกับเค้าใช่มั๊ยเนี่ย”  ยามะจังหันไปถามยูโตะ
“แหมๆ   ก็ฉันอยากให้เพื่อนรักได้เคลียร์ปัญหาหัวใจนี่นา”
“อ่าว!! นี่แปลว่า 2 คนนั้นเค้ามีซัมติงกันเหรอ??” ไดกิเดินมาถาม 
“ทำไมล่ะ?? ไดจังหึงเคย์โตะรึไง” เคย์ถามงอนๆ
“อะไรอีกล่ะเคย์... ไปอยู่กะชี่เลยไป  ชอบเล่นกันดีนักนี่หมู่นี้น่ะ” ไดจังตวาดกลับ
แล้วทั้งหมดก็หันตามมือไดจังกัน  ภาพที่เห็นคือทาคาชี่นั่งงุ๊งงิ๊งกัน 2 คนไม่สนใจโลกรอบตัวเลย
“เฮ้อ!!!!!!!!!!!!” ทั้งหมดถอนหายใจออกมาพร้อมกันกับภาพที่เห็นจนชินตา




ฝั่งโอคาโมริ
ริวทาโร่เดินนำหน้าเคย์โตะไปอย่างเร็วๆ  เคย์โตะก็เดินตามอย่างเงียบๆไม่พูดอะไรจนรู้สึกทนไม่ไหว
“นี่ริวทาโร่!!!  นายจะรีบเดินไปไหนกันห๊ะ”
“นายเดินช้าเองต่างหากเคย์โตะ!!” ริวทาโร่ตอบกลับ
“นี่!!!!!  เดินให้มันช้าๆหน่อยจะได้มั๊ย”  เคย์โตะเร่งฝีเท้าตามมาจนทันแล้วดึงกระเป๋าริวทาโร่เอาไว้
“อย่ามาดึงกระเป๋าฉันนะ!!”  ริวทาโร่ตวาดกลับ พลางหันมาปัดมือเคย์โตะออกจากกระเป๋าตัวเอง
“โอเค!! ฉันไม่จับกระเป๋านายก็ได้” พูดจบก็คว้าข้อมือของริวทาโร่แทน
“นี่!!!!!!!!! ฉันไม่ได้บอกว่าให้นายปล่อยมือจากกระป๋าฉันแล้วมาจับข้อมือฉันแทนนะ” ริวทาโร่โวยวาย
“ปล่อยฉัน!! ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ” แล้วพยายามแกะมือเคย์โตะออกจากข้อมือของตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้
“ฉันไม่ปล่อย...  นายต้องมาคุยกะฉันให้รู้เรื่องก่อนว่านายเป็นอะไรกันแน่   ทำไมตอนซ้อมเต้นไม่พูดกับฉันเลย”
เคย์โตะถามพลางจ้องหน้าริวทาโร่  ในขณะที่ริวทาโร่ก้มหน้านิ่งหลบตา
“ตอบฉัน  โมริโมโตะ  ริวทาโร่ นายอย่ามนิ่งไปอย่างนี้นะ  ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่านายไม่พอใจอะไรฉันกันแน่”
“ถ้าฉันพูด  นายจะยอมปล่อยฉันกลับบ้านใช่มั๊ย” ริวทาโร่เอ่ยถามทั้งๆที่ยังก้มหน้านิ่ง
“ก็พูดมาซักทีสิ่” เคย์โตะตอบ



“ก็...ฉันไม่ชอบที่นายตอบคำถามตอนถ่ายแบบเมื่อเช้า  นายพูดออกมาได้ยังไง  ไม่อายตากล้องเลยเหรอไง  ไหนจะคนที่ถามคำถามอีก ยูโตะ ยามะจัง จิเน็น ฉันน่ะไม่ชอบเลยนะที่อยู่ๆนายก็หันมาบอกว่าฉันน่ะเหมือนเด็กผุ้หญิง...  ไหนจะเรื่องที่นายบอกว่าชอบคนที่ไว้ผมหน้าม้าอีก  เข้าใจรึยังล่ะ!!” ริวทาโร่เงยหน้าขึ้นมพูดทั้งหมดใส่เคย์โตะ

“ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”  ที่แท้  นายก็เขินนี่เองสินะ
“จะบ้าเหรอ..ไม่ได้เขินนะ!!!!   แล้วปล่อยฉันกลับบ้านได้รึยัง  ฉันบอกไปหมดแล้วนะ” ริวทาโร่บ่น
“เอ๋!! แนบอกตอนไหนเหรอว่าจะปล่อยมือ  ฉันบอกนายว่า “ก็พูดมาซักที” ต่างหากล่ะ”
“เฮ้ย!! ไอ้เคย์โตะ   แกหลอกฉันเร๊อะ !!”
“พูดไม่เพราะแบบนี้อย่าหวังเลยว่าฉันจะปล่อยง่ายๆอ่ะ”
“พี่เคย์โตะสุดเท่ห์ครับ  ปล่อยผมซักทีเถอะครับ  ผมอยากกลับบ้านแล้ว  อ๊ะ!!”
สองตาของริวทาโร่ที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างมากยิ่งขึ้นด้วยความตกใจ  เมื่อเคย์โตะไม่ปล่อยข้อมือตนเองไม่พอแต่กลับจูบแทน
ริวทาโร่ใช้มืออีกข้างนึงผลักเคย์โตะ
“พี่ทำอะไรน่ะ  บ้าไปแล้วเหรอ??? ทำไมถึงชอบแกล้งผมนักห๊ะ!!!”  
ริวทาโร่สะบัดมือแรงจนหลุดจากการจับไว้แล้ววิ่งหนีไป
แต่......เคย์โตะวิ่งตามไปจนทันแล้วสวมกอดริวทาโร่ไว้จากด้านหลัง 


“ไอ้พี่บ้า..ปล่อยผมเด๋วนี้นะ”
“นายรู้มั๊ยที่พี่แกล้งนายบ่อยๆอ่ะ...เพราะนายน่ะน่ารักมาก  ยิ่งเวลานายอายหรือเขินนะ นายน่ารักมากเลยรู้ตัวมั๊ย”
“ไม่รู้โว้ยยย ปล่อยนะ”  ริวทาโร่โวยวาย  พร้อมทั้งพยายามแกะแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามออก
“ไม่ปล่อย!!! นายยังโกรธฉันอยู่เลย ฉันรู้นะ...  อยู่นิ่งๆแล้วฟังฉันก่อนได้มั๊ย  ไม่งั้นฉันจะจูบนายอีกรอบ  ถ้านายยังไม่หยุดดิ้น”
“โอเคมั๊ย!!” เคย์โตะเริ่มขึ้นเสียงเมื่อริวทาโร่ยังไม่หยุดดิ้น
“ถ้าผมบอกว่าไม่.. ผมจะสู้อะไรพี่ได้ล่ะ   กล้ามผมก็ไม่มี แรงผมก็ไม่มี” ริวทาโร่ตัดพ้อออกมาเบาๆ
“ฉันอยากถามนายกลับนะริว  ที่ฉันพูดไปเมื่อเช้าทั้งหมดนายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ...  ทั้งเรื่องที่ฉันหันไปหานายตอนที่ชี่ถามเรื่องผมหน้าม้านาย   ทั้งเรื่องที่บอกว่านายเหมือนเด็กผู้หญิงน่ะ   นายไม่เข้าในมันจริงๆน่ะเหรอ? ” เคย์โตะถาม

“เข้าใจสิ่.....” เคย์โตะยิ้มน้อยๆกับคำตอบที่ได้ยิน
“ก็พี่น่ะนะ... รวมหัวกับคนอื่นๆแกล้งผมใช่มั๊ยล่ะ  ทุกคนก็เอาแต่แกล้งผม เพราะว่าผมน่ะเด็กที่สุดมั๊ยล่ะ  ทุกคนก็เลยเอาแต่แกล้งผมกัน...แล้วยังจะ...”   “ฉันชอบนาย!!”  
เคย์โตะไม่รอให้ริวทาโร่พูดต่อไปแต่กลับกระซิบลงไปที่หูของริวทาโร่
ริวทาโร่นิ่งไปทันที


“พะ  พะ  พะ  พี่พูดอะไรออกมาน่ะ..  อย่ามาตลกฝืดนะ”
 “ตลกตรงไหนกันริวทาโร่... ฉันพูดอยู่นี่ไงว่า  ฉันชอบนาย ”
แล้วเคย์โตะก็ก้มลงกระซิบเบาๆ  “โอคาโมโตะ เคย์โตะ คนนี้  ชอบโมริโมโตะ  ริวทาโร่  ที่สุดเลยครับ”
“เอ๊ะ!! นายร้องไห้ทำไมน่ะริวทาโร่”  เคย์โตะที่กอดริวทาโร่จากด้านหลังรู้สึกได้ว่าคนในอ้อมกอดตัวเองกำลังสะอื้นเบาๆ
เคย์โตะคลายกอดแล้วจับไหล่ริวทาโร่ให้หันหน้ามาหาตนเอง
“ริวทาโร่!! ร้องไห้ทำไม” เคย์โตะถามพลางเช็ดน้ำตาให้
ริวทาโร่ส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมหลบตาเคย์โตะ


“บอกพี่เดี๋ยวนี้นะ....ริวทาโร่”  เคย์โตะใช้สองมือประคองหน้าริวทาโร่ให้เงยหน้ามาสบตากัน
“ก็......ฮือๆๆ  พี่มาบอกอะไรผมป่านนี้กันล่ะ”  เคย์โตะเริ่มหวั่นใจ
“บอกว่าชอบ...แต่พี่กลับมาแกล้งกันตลอดเวลา  พี่รู้มั๊ยว่าเวลาผมโดนแกล้งน่ะผมทั้งเจ็บทั้งอาย ในจัมพืน่ะนะ มีแค่ยาบุคุงคนเดียวที่ไม่เคยแกล้งผมเลย ”  เคย์โตะเริ่มใจเสีย
“ฉันขอโทษนะริวทาโร่....ฉันเห็นว่าเวลานายงอนหรือหงุดหงิดที่โดนแกล้งมันน่ารักดี  ฉันไม่คิดว่านายจะเสียใจขนาดนั้น”


“พี่รู้มั๊ย.....พี่น่ะช้าไปนะ.....   เมื่ออาทิตย์ที่แล้วจูริเพิ่งมาสารภาพรักกับผมไป”  ริวทาโร่พูดน้ำตาคลอ  
เคย์โตะได้ยินถึงกับหน้าซีด แล้วครางออกมา “นี่ฉันช้าไปแล้วใช่มั๊ย  สายไปแล้วใช่มั๊ย”
“ช้าไปมากเลยล่ะครับ....” ริวทาโร่ตอบพลางสะอื้นเบาๆ
“จูริน่ะนะครับ(ฮือ)  เค้าดีกับผมมาตลอด  ช่วยเหลือผมตลอด  พี่รู้มั๊ยว่าผมน่ะนะรู้สึกผิดแค่ไหนที่ปฏิเสธเค้าไป”
“เอ๋!!!!!!!! นายไม่ตอบรับไปเหรอ... เยส!!!”  เคย์โตะออกอาการดีใจอย่างออกนอกหน้า
“ใช่!! ผมบอกจูริไปว่าผมน่ะ  คบกับเค้าไม่ได้เพราะว่าผมน่ะมีคนที่ชอบอยุ่แล้ว” 

“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!” เคย์โตะตกใจมาก
หน้าตาเหี่ยวลงอย่างเห็นได้ชัดแล้วถามไปเสียงอ่อยๆว่า “นายมีคนที่ชอบอยู่แล้วเหรอ” 
ในจเคย์โตะคิดแต่ว่าใครกันที่ริวทาโร่แอบชอบอยู่  แล้วก็คิดออกแต่ยาบุ คนเดียว
“ครับ...ผมน่ะมีคนคนนึงที่ผมชอบเค้ามาก  พี่อยากรู้มั๊ยล่ะว่าเค้าเป็นใคร”
“ไม่ต้องบอกฉันก็รู้แล้วล่ะ...   นายรีบไปบอกเค้าละกันนะ ฉันไม่อยากให้นายต้องช้าไปแบบฉัน” เคย์โตะบอกริวทาโร่
“ฉัน..ส่งแค่นี้ได้มั๊ย นายกลับเองได้นะ”  เคย์โตะที่น้ำตาคลอ  หันหลังให้ริวทาโร่แล้วตั้งเดินกลับไปทางเดิม



“เอ๊ะ!!  ไอ้พี่บ้า....จะเดินไปไหน  ไหนว่าจะไปส่งบ้านไงห๊ะ!!! แล้วไม่คิดจะไถ่โทษเรื่องที่แกล้งกันมาตลอดรึไง”
“รู้รีเปล่าไอ้พี่บ้า!!!!!!!!!!......เวลาโดนคนที่ตัวเองแอบชอบแกล้งตลอดเวลาน่ะมันเจ็บปวดแค่ไหนห๊ะ!!”
“ฉันขอโทษ.........เอ๊ะ!!” เคย์โตะที่หันหน้ามาก้มหัวขอโทษ  รู้สึกสะดุดประโยคสุดท้ายเลยเงยหน้าขึ้น
“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ” เคย์โตะถามย้ำ

“ฮือๆๆๆ ...ไอ้พี่บ้า  มาสารภาพรักแล้วก็จะกลับไปเฉยๆ   กลับไปเล้ยยยย ไม่ต้องมาคุยกันแล้ว” ริวทาโร่ตะโกนไล่
“เดี๋ยว...ริวทาโร่!!... เมื่อกี้พูดว่าอะไร” เคย์โตะเริ่มเดินเข้าไปหา   ริวทาโร่ก็เริ่มจะออกตัวหันหลังวิ่งหนี
“เฮ้ย!! พี่กอดผมอีกแล้วนะ  ปล่อย!!” ริวทาโร่ตกใจที่โดนกอดอีก
“ถ้าไม่ตอบฉันว่าเมื่อกี้นายพูดว่าอะไรอีกครั้ง  ฉันจะจูบนายอีกนะ” เคย์โตะขู่
“พี่ก็รู้ว่าผมสุ้แรงพี่ไม่ได้แน่ๆ ขู่กันตลอดเลยนะ บอกก็ได้!!”
“ผมน่ะนะ  เจ็บมากเลยนะเวลาที่โดนคนที่แอบชอบอยู่แกล้งกันตลอดเว....อุ๊บส์”
เคย์โตะไม่รอให้ริวทาโร่พูดจนจบประโยค  ก้มลงจูบน้องเล็กทันที

จูบครั้งที่สองนี้เนิ่นนานกว่าครั้งแรกจนริวทาโร่แทบหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนของเคย์โตะ


“พี่....ขี้โกงอีกแล้วนะ....ไหนบอกว่าถ้าตอบแล้วจะไม่จูบไง”
“คิดดีๆนะริวทาโร่...ฉันไม่ได้พูดซักคำ  ว่าถ้าตอบแล้วจะไม่จูบ ฉันบอกว่าถ้าไม่ตอบฉันจะจูบต่างหาก”
“เอ๊ะ!! พี่นี่มัน....เจ้าเล่ห์ที่สุดเลยนะ” ริวทาโร่บ่น
“ปล่อยได้แล้ว....ผมอยากกลับบ้านแล้ว”
เคย์โตะคลายกอดแต่เปลี่ยนมาจับมือริวทาโร่แทน “ไป...ฉันไปส่งที่บ้าน”


“เออ..  ริวทาโร่  หลับตาหน่อยสิ่”
“เอ๋!!! พี่จะทำอะไรน่ะ”  “เอาน่า  บอกให้หลับตาไง”  ริวทาโร่ยอมหลับตาตามคำสั่ง


ฟึ่บ!!! รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ตกลงบนหัว  มันคือหมวกแก๊บหนึ่งใบ
“ของขวัญวันเกิดล่วงหน้า  พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปบริษัทช้า  แต่ฉันอยากให้ของขวัญนายเป็นคนแรก”
“แล้วก็......ฉันยังไม่ได้พูดกับนายอีกเรื่อง”
“ขอบคุณนะเรื่องหมวก   ว่าแต่มีเรื่องอะไรอีกเหรอ..”  ริวทาโร่สงสัย
“คบกับคนอย่างฉันได้มั๊ยริวทาโร่  ฉันสัญญาว่าจะดูแลนายให้ดีที่สุดด้วยความรัก”
.
.
.
.
.
ทุกอย่างนิ่งสงบ    ริวทาโร่ก็นิ่งไป
แล้วค่อยๆพยักหน้ารับเบาๆ
เคย์โตะยิ้มบางๆ  พลางจับมือริวทาโร่เดินต่อไป
“กลับบ้านกันเถอะ...เย็นแล้วเดี๋ยวทุกคนเค้าจะคอยแย่   เพราะตอนนี้ทุกคนเคารอให้นายกลับบ้านกันอยู่นะ” ^^







 


โอ๊ยยยยยยยยยย
ดีใจน้ำตาไหลมาก ฟิคเรื่องนี้เขาเขียนมาตั้งแต่น้องยังไม่โดนพักงานเพิ่งแต่งจบเมื่อปลายปีก่อน  แบกไปญี่ปุ่นด้วยตอนไปปลายปีที่แล้วก็ไม่ได้พิม 
ในที่สุดมันก็เสร็จ  เรื่องแรกของเค้าเอง พิมผิดอะไรก็ตำหนิติเตียนกันได้เลยนะคะ ^^

เรื่องนี้แรงบันดาลใจมาจาก magazine ล้วนๆ 
ลองไปหาอ่านกันนะคะ Seventeen เดือน 2 ปี 2011 
หรือไม่ก็ตามไป  http://forums2.popcornfor2.com/index.php?showtopic=64088&st=780  
อ่านได้นะคะ  

ส่วนเรื่องของขวัญวันเกิด ก็...เอามาจากเรื่องจริง  เพราะปีที่แล้วเคย์โตะซื้อหมวกให้น้องเป็นของขวัญจริงๆ ^^