เป็นเพราะข้าที่โหยหาเจ้า

ข้อมูลเบื้องต้น

อาจจะเอาความคิดหลายๆคนมานะ
ก้อกรุณาอย่าว่ากันเลยนะค่ะ 

เนื้อเรื่อง

Inuyasha+Sesshomaru

nc 18+

+++ อดีต ปัจจุบัน อนาคต++

ลมพัดโชยเย็นช่ำเหมือนดั่งจิตใจของประชาชนในเมืองนี้ เป็นเมืองที่ซึ่งมีปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ปกครองอยู่ “อินุไทโชว”เป็นราชาปีศาจที่ซึ่งแข็งแกรงที่สุดในดินแดนนั้น

“เส็ตโชมารู ที่เจ้าได้มารับราชการตั้งแต่อายุยังน้อยเพียงนี้ เพราะต่อไปเจ้าจะได้ขึ้นครองเมืองต่อจากข้านะ เจ้าเข้าใจไหม”

องค์ราชาปีศาจกล่าวกับลูกชาย ซึ่งบุคลที่ถูกกล่าวด้วยนั้นยังไม่เข้าใจที่ ผู้เป็นบิดาพูดมากนัก

“แล้วท่านพ่อจะไปไหนครับ ถึงได้กล่าวอะไรที่มันเป็นราง อย่างนี้”

เส็ตโชมารูถามเสียงเรียบ เพราะม่เข้าเจตนารมของผู้เป็นบิดามากนัก

“ข้าขออะไรเจ้าอย่างนึงได้ไหม” อินุไทโชวเอ่ย

“ถ้ามันไม่เกินกำลังข้า ข้าก็ให้ได้ครับ”

“เมื่อข้าไม่อยู่แล้ว เจ้าดูแล อินุยาฉะแทนข้าและอิซาโยอิ ได้รึเปล่า”

“อินุยยาฉะ ใครกันข้าไม่เคยรู้จักชื่อนี้เลย” เส็ตโชมารูถาม

“เค้าคือน้องชาย ต่างมารดาของเจ้า”

........................................

..............

.....

เมื่อเจ้าแห่งปีศาจได้จากอย่างไม่มีวันหวงกลับ เส็ตโชมารูก็ได้ขึ้นครองเมืองแทนบิดา และดูแลกิจการบ้านเมืองทุกอย่าง และเป็นไปอย่างราบรื่น มีเพียงสิ่งเดียวที่เค้ายังไม่สามารถเข้าใจได้ นั้นคือร่างบางที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายต่างมารดาของตน

 

“นี้อินุยาฉะ นี้พี่ชายของเจ้า เส็ตโชมารู” อินุไทโชวเอ่ย

“นี่ พี่ชายข้าเหรอครับ” ร่างบางมองร่างสูงอย่างหวั่นๆก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ

ร่างสูงมองร่างบางที่กำลังเข้ามาใกล้ตนขึ้นเรื่อยๆ

‘นี่นะเหรอบุตรที่เกิดจากหญิงที่เป็นมนุษย์ ทำไมช่างน่ารัก อะไรขนาดนี้.......’

“ข้าไม่รับเจ้าเป็นน้อง” เมื่อสิ้นเสียงคำของผู้เป็นพี่ ร่างบางก็ถึงกับร้องไห้โฮออกมา พลางวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นมารดา

‘อะไรกัน ความรู้สึกนี้ ใบหน้าที่เจ้าร้องไห้ช่างเป็นอะไรที่น่าหลงไหลเหลือเกิน’(ได้ข่าวว่าแกทำมันร้องใช่เหรอ)

 

วันพิธีประชุมเพลิงขององค์อินไทโชว เมื่อวันนั้นร่างบางอายุได้เทียบเท่ากับเด็กอายุ 18-19 ปี และวันนั้นทำให้เค้าทั้งสองได้พบกันอีก

“ไม่เจอกันนานเลยนะ อินุยาฉะ”ร่างสูงเอ่ยกับร่างบาง

ร่างบางพยายามเดินหนี เพราะไม่อยากพบหน้าร่างสูงตอนนี้ ตอนที่เค้ากำลังเสียใจ......แต่ถูกร่างสูงรั้งข้อมือไว้

“อ่ะ นี่เจ้า”

“จะไปไหนล่ะ เจอหน้าข้าทำเหมือนไม่เคยรู้จัก”

“ข้าก็ไม่อยากรู้จักท่านนักหรอก ท่านพี่”

“ข้าจำได้ว่า ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าไม่รับเจ้าเป็นน้อง”

คำพูดนั้นบาดลึกลงในใจร่างบาง ทำให้ร่างบางถึงกับสะอึก

“ใช่ ท่านเคยบอกข้าแล้ว งั้นก็ลาจากกันซะตรงนี้เลยแล้วกัน เส็ตโชมารู”

ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ร่างบางงก็สะบัดมือออกจาการเกาะกุมของร่างสูง แลกระโดดหนีหายไปยังท้ายสวน

“หึ !!”

..................................................................

.............................................

....................

...

หลายปีผ่านมาร่างบางก็ไม่เจอร่างสูงอีก เพราะสนใจแต่การหนีออกนอกวังไปเที่ยวเล่น ตามประสาคน

ว่างงาน และร่างสูงก็สนใจแต่งานราชการของตนเรื่อยไป

“นายน้อยเพคะ นายน้อยอินุยาฉะ ท่านอยู่ไหนเพคะ ออกมาเถอะเพคะ”นามิหญิงรับใช้คนสำคัญที่ดูแลนายหญิงอิซาโยอิและอินุยาฉะร้องเรียกนายของตนเหมือนมีเรื่องสำคัญในใจ

ตุบ!!

พรึบบบบ!!!

“ว๊ายตายแล้ว นายน้อยเพคะ อย่าทำให้หม่อมฉันตกใจสิเพคะ คนแก่ยิ่งขวัญอ่อนอยู่ด้วย”นามิดุนายของตนอย่างใจหาย

“ฮ่ะๆๆๆๆๆ เจ้าเรียกข้าซะดังเชียว มีอะไรเหรอ”ร่างบางถามอย่างสนใจ

“ก็มีหนังสือเชิญมาจากในวังเพคะ ให้นายน้อยเข้าร่วมงานพิธีแต่งตั้งท่านเส็ตโชมารูเป็นกษัตริย์องค์ต่อไปเพคะ”

“เชอะ ไม่เห็นจะสนใจเลย ใครเป็นอะไรไม่เห็นเกี่ยวกับข้าซะหน่อยนึง ตอนนั้นล่ะขับใสไล่ส่งข้า ตอนนี้จะมาทำดีด้วยฝันไปเถอะ ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ”ร่างบางพูดอย่างไม่สนใจใยดีและเดินจากไป

ยิ่งโตขึ้นเท่าใด ความงดงามยิ่งทวีคูณมากเท่านั้นเหมือนกับความหยิ่ง และหัวรั้นไม่ยอมใครก็มากตามมาด้วย

ร่างสูงเฝ้ามองหาใครบางคนที่เค้าตัดสินใจเขียนหนังสือเชิญด้วยตนเอง

 

“ทำไม้ท่านต้องไปทำดีกับมันด้วย มันก็แค่ลูกครึ่งอสูรโสโครกเท่านั้น แค่ให้ที่อยู่อาศัยก็เกินพอแล้วไม่ใช่รึเพคะ”หญิงที่ลูกเลี้ยงของนางคนิกาในวัง ที่ถูกแต่งตั้งมาด้วยความสามารถทำงานช่วยราชการได้ส่วนนึงเอ่ยถาม แต่ไม่ได้รับการตอบรับใดๆทั้งสิ้น

 

ลมเย็นอากาศดีทำให้ร่างบางนึกสนุกอยาออกไปเที่ยวข้างนอก เท้าเรียวเล็กก้าวถี่เพื่อเร่งรีบกลัวจะมีใครมาเห็นเข้า ร่างบางหันซ้ายขวาเพื่อมองว่าไม่ถูกใครตามมา เมื่อแน่ใจแล้วก็เดินตรงไปที่โพรงหญ้า แต่แล้วก็ถูกใครบางคนเจอเข้าจนได้

“ข้าเคยพูดเอาไว้แล้วนิ ว่าห้ามเจ้าออกไปข้างนอกอีก”ร่างสูงพูดท่าทางดุดันและกระแทกเสียง ก่อนจะเดิน

ตรงเข้ามาขว้างข้อมือร่างบางไว้

“อ่ะ เจ็บนะ เจ้าทำอะไรเนี่ย ปล่อยข้านะ”ร่างบางพยายามขัดขืนแต่ด้วยแรงที่มากกว่าของร่างสูงทำได้

เพียงพยายามแกะมือออกเท่านั้น

“เจ้าไม่ฟังที่ข้าพูดรึไง”

“ไม่เห็นเกี่ยวกับเจ้านี่ ข้าจะไปไหนมาไหน มันก็เรื่องของข้าอยู่แล้ว”ร่างบางเถียงกลับ

“ทำไมจะเกี่ยว ข้าเป็นกษัตริย์ทกคนในเมืองนี้ย่อมอยู่ในการปกครองของข้า”

“โฮ่ ฟังดูดีจังเลยนะ แต่มันไม่ใช่กับข้านี่ ปล่อยนะ”ร่างบางสะบัดข้อมือออกและเตรียมจะหนี แต่ก็ถูกร่างสูงดึงกลับมา ด้วยแรงที่เยอะกว่าทำให้ร่างบาง เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง

“อ่ะ”

กลิ่นหอมหวนของดอกไม้ที่ร่างบางสัมผัสมาตั้งแต่กำเนิด หอมหวนน่าหลงใหล

‘อ่ะ นี่เราอยากใกล้ชิดกับอินุยาฉะมากถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย’ร่างสูงคิด

“อะ อือ ปะ ปล่อยข้านะ”ร่าบางดิ้นขลุกลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของร่างสูง

“ข้าไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าจะบอกว่า จะไม่ออกไปข้างนอกอีก”

“ไม่มีทางซะหรอก หึ! เอาคำสั่งพวกนี้ไปใช้กับแม่นางผู้แสนดีของเจ้าเถอะอย่ามาใช้กับข้า ปล่อย!”

“เจ้าอย่าลามไปถึงคนอื่นนะ”

“แหม!ปกป้องกันเหลือเกินนะ”ร่างบางพูดไปดิ้นไปเพื่อให้หลุดจากพัธนาการของร่างสูง

“ระวังกริยาของเจ้าหน่อยอินุยาฉะ”

“ทำไม จะประหารข้าเหรอ” ร่างบางทำท่าล้อเลียนร่างสูง

“ใช่ ข้าจะประหารเจ้า.....................”ร่างสูงไม่รอช้ารีบประกบริมฝีปากของร่างบางทันที ไม่ให้ร่างบางได้ตั้งตัว

“อื้อ อื้อ อึก”

ร่างบางถูกกดลงกับพื้นหญ้าอ่อน ร่างสูงสอดลิ้นร้อนเข้าไปควนทั่วโพรงปากร่างบาง ควานหาความหอมหวานจากปากร่างบางอย่างเมามัน

“อื้อ อื้อ ปะ ปล่อย ฮ่ะ นะ”

ร่างบางพยายามขัดขืนให้ถึงที่สุด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ร่างสูงละจากปากของร่างบางลงมาที่ซอกคอขาวนวลดูดเลียเนื้อนุ่มจนเกิดรอยแดง

“อะ อย่านะ อย่าทำ ปล่อยข้านะ”ร่างบางร้องห้ามแต่ก็ไร้ผล มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อของร่างบางคลำหาเม็ดทับทิมที่ซ่อนอยู่ภายใน

เฮือก!!!

“ฮ่ะ อย่า หือ หือ”น้ำสีใสไหลริมอาบพวงแก้มสองข้าง แต่การกระทำนั้นก็ไม่หยุดสักที ร่างบางใช่แรงเฮือกสดท้ายตบหหน้าร่างสูงอย่างจัง

เพี๊ยะ!!!

ร่างสูงเมื่อได้สติก็มองร่างบางข้างใต้ที่นอนร้องไห้เสื้อหลุดหลุ่ย

“เอ่อ........”

“อย่ามาแตะต้องตัวข้านะ ฮือ ฮือ ฮือ เจ้ามันคนใจร้าย ทำไมเจ้าทำกับข้าขนาดนี้ ทำไมถึงทำร้ายข้า ข้าไปทำอะไรให้เจ้า ฮือ อือ”

ร่างสุงมองร่างข้างใต้อย่างสำนึกผิด แต่อีกใจก็กลัวเสียฟอร์ม

“หยุดได้แล้ว น่าสมเพจสิ้นดี” แล้วร่างสูงก็จากไป ปล่อยให้ร่างบางร้องไห้อยู่คนเดียว

 

“นายน้อยเพคะ เป็นอะไรไปเพคะ ทำไมไม่ยอมเสวยอะไรเลยเพคะ”นามิถามร่างบางพลางเข้ามาดูอาการก็เห็นร่างบางหลับอยู่ นางเอามือมาแตะที่หน้าผากของร่างบาง ร่างบางตัวร้อนมาก

“ตายแล้ว นายน้อยไม่สบายนี่ พวกเจ้าไปต้มยามาเร็ว ก่อนที่อาการนายน้อยจะทรุดลงกว่านี้”นามิสั่งนางรับใช้

 

 

ร่างบางสูงนอนกระวนกระวาย อยู่เพราะเป็นห่วงร่างบาง เมื่อนึกถึงตอนที่ร่างบางร้องไห้ทำให้เค้าใจไม่ดีเป็นอย่างมาก

‘เจ้าจะเป็นอย่างไรบ้างนะ’ร่างสูงคิด 

‘เป็นไงก็ช่างสิ ไม่เกี่ยวกับข้า ข้าเกียดครึ่งอสูรอย่างเจ้า’ความคิดของร่างสูงตีกันไปมาจนทำให้นอนไม่หลับ

....................................

........................

.....

“อืม”

ร่างาบางตื่นขึ้นมาทามกลางความมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องเท่านั้น เป็นบรรยายกาศที่ทำให้หวนคิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน แล้วพาลทำให้น้ำตาจะไหล

‘ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าแบบนี้ คนใจร้าย ถ้าเกลียดก็อย่าเข้าใกล้สิ มาจูบข้าทำไมกัน’

ความคิดที่น้อยใจ ทำให้ร่างบางตัดสินใจที่จะปิดกลั้นตัวหัวใจตัวเองจากใครๆ

........................................

..................

..............

หลายวันผ่านไปร่างบางเอาแต่คุกตัวอยู่ในตำหนักท้ายวัง ไม่ร่างเริงเหมือนก่อนและอ่อนเพลียเพราะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง เนื่องจากเป็นไข้หวัด

“นายน้อยเพคะ ไม่ออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้างเหรอเพคะ ร่างกายจะได้สดชื่นขึ้นจะได้หายไวๆไงเพคะ”

“อืม ก็ได้ข้าก็เบื่อที่ต้องนั่งอยู่เฉยๆเหมือนกัน” ร่างบางและนางรับใช้เดินเข้าไปในสวนสวย เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างสูงออกมาพักผ่อนพอดี

อินุยาฉะเดินมานั่งอยู่ที่ก้อนหินก้อนใหญ่กลางสวนสวย พลางมองไปข้างหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ทำสีหน้าเหม่อลอยจนนามิสังเกตเห็น

“นายน้อยมีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่าเพคะ  เห็นทำหน้าเหม่อลอยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

เงียบ

“นายน้อยอาการแย่เหรอเพคะ ที่ออกมาตากลมแบบนี้”

เงียบ

“นายน้อยเพคะ นายน้อยอินุยาฉะ”นามิเร่งเสียงขึ้นเพื่อให้ร่างบางได้ยิน

“อะ อะไรเหรอนามิ เสียงดังเชียว”

“หม่อมฉันเรียกตั้งนานแล้วนะเพคะ”

“เหรอ โทษทีนะข้าเหม่อไปหน่อย..........ให้ข้าอยู่คนเดียวได้ไหม”

เมื่อทุกคนออกไปจากสวนจนหมด ร่างบางก็นั่งเหม่อลอยมองท้องฟ้ากว้างใหญ่โดยที่ไม่รู้เลยว่าร่างสูงกำลังเดินเข้ามาทางด้านหลัง

“อินุยาฉะ”

เฮือก!!!

“นี่เจ้า เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร”

ร่างบางถามอย่างตกใจ แต่ร่างสูงได้แต่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ได้ข่าว่าไม่สบาย เจ้าเป็นไงบ้าง”

“ไม่ต้องมาห่วงข้าหรอก ไปห่วงคนของเจ้าเถอะ”

“นี่เจ้าหมายถึงอะไร”

“ไม่ถามก็น่าจะรู้นี่ ว่าหมายถึงใคร”

“นี่เจ้าอย่าเอาเขาเข้ามาเกี่ยวสิ”

“ร้สึกว่าจะแตะต้องไม่ได้เลยนะ”

คำพูดที่ดูเหมือนน้อยใจของร่างบางทำให้ร่างสูงต้องคิดหนัก เพราะไม่ว่าจะพยายามเข้าใกล้ด้วยวิธีใดที่ไม่จะทะเลาะกัน ก็ดูเหมือนจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย

“นี่ เจ้าฟังข้าก่อนได้ไหม”

“นี่ อย่ามาจับตัวข้านะ เดี๋ยวเลือดอสูรผู้สูงส่งจะทำให้ข้าต้องกระอักเลือดตาย”

ร่างบางเยอะเย้ยร่างสูง ทำให้ร่างสูงไม่พอใจ

“มันจะมากไปแล้วนะ เจ้ามันไม่รู้อะไรเลยแท้ๆ จงพึงระวังไว้ว่าเจ้ามันเป็นแค่ครึ่งอสูรที่น่ารังเกลียด ไม่แพ้ไปกว่าแม่มนุษย์ของเจ้า”

เพี๊ยะ!!!!

“อย่ามาดูถูกแม่ของข้า ถึงจะด่าทอตบตีข้ายังไงก็ตาม สิ่งเดียวที่ข้าเกลียดคือ คนที่ดูถูกแม่ของข้า ถ้าไม่อยากให้เลือดผู้ดีอย่างพวกเจ้าแปดเปื้อนละก็ อย่ามายุ่งกับข้าอีก”

ร่างบางน้ำตาคลอ วิ่งหายไปที่ตำหนักของตน โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาที่ห่วงใยมองตามเขาอยู่

 

 

 

 

+++งานเลี้ยง+++

“นายน้อยเพค่ะ มีสานน์จากเจ้าเมืองโอโรชิ เรียนเชิญเชื้อพระวงศ์ขององค์อินุไทโชเข้าร่วมงานเลี้ยงประชุมสมณาการค้าการ เป็นธุรกิจเพคะ ที่องศ์ราชาองศ์ก่อนทรงดำเนินไว้”

“ข้าด้วยเหรอ ไม่เห็นเกี่ยวกับข้านี่ อีกอย่างข้าก็ไม่ได้รับราชการสักหน่อย”

“โธ่ นายน้ยเพคะ ยังไงท่านก็เป็นเชื้อพระวงส์นี่เพคะ อีกอย่างท่านเคยออกงานกับองศ์อินุไทโชบ่อยๆ จะไม่ไปมันเป็นการเสียมารยาทนะเพคะ เห็นแก่บ้านเมืองเถอะเพคะ”

นามิพยายามเกลี้ยกล่อมร่างบาง

‘อินุยาฉะ เจ้าจะทำหน้าที่แทนพ่อได้รึเปล่า ในงานแบบนี้พี่เจ้าคงไม่สนใจหรอก ถึงแม้จะเป็นเพียงงานเลี้ยงธรรมดา แต่มันก็สามารถเชื่อมความสัมพันธ์ของแต่ละคนได้ ทำให้เราเจรจากันได้อย่าง่ายๆไงลูก ว่าไงรับปากพ่อได้ไหม’

‘ฮับ พ่อป๋มชอบมางานเลี้ยงฮับ’

ร่างบางนึกถึงครั้งที่บิดายังมีชีวิตอยู่

“อะ เอ่อ แล้วเมื่อไรล่ะ”

นามิยิ้มอย่างดีใจที่คำอ้อนวอนของนางได้ผล

“เอ่อ เดินทางพรุ่งนี้เช้าเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันจะจัดเตรียมสัมภาระให้เพคะ”

“อืม เตรียมมีดพกให้เราด้วยนะ เผื่อไว้”

“ได้เพคะ”

..................................................

.............................

...........

เช้าวันต่อมา

ขบวนเดินทางเตรียมพร้อมทุกอย่าง ร่างเพรียวบางเดินขึ้นรถม้าเตรียมพร้อมที่จะเดินทาง

“ฮ่ะ นะ นี่เจ้าอยู่บนนี้ได้ไง”

ร่างบางตกใจที่เห็นร่างสูงนั่งอยู่บบรถม้าด้วย

“ช้าจังเลยนะ ข้ารอจนเบื่อแล้ว”

“นี่ เจ้ายังไม่ตอบคำถามข้าเลยนะ”

“ออกเดินทางได้แล้ว”

“พะยะค่ะ”

“นี่หยุดเดี๋ยวนี่นะ ทำไมไม่บอกข้าล่ะว่าเจ้าไป ข้าจะได้ไม่ต้องไป”

“นี่เจ้าอ่านหนังสือไม่ออกรึไง ในนั้นมันเขียนว่าเชื้อพระวงศ์ ข้าก็เป็นเชื้อพระวงศ์เหมือนกัน”

ร่างบางนิ่งเงียบ ไม่เถียงใดๆ บรรยากาศในรถม้าของทั้งคู่เป็นไปอย่างเงียบเชียบไม่มีใครเอ่ยปากพูดใดๆทั้งสิ้น

“อินุยาฉะ อาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”ร่างสูงเป็นฝ่ายเอ่ยปากทำลายบรรยากาศที่แสนเงียบเชียบ

“ก็ดี”ร่างบางตอบโดยไม่สบตาร่างสูงเลย ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเคย

“นี่เจ้าคิดจะพูดดีๆกับข้าบ้างได้ไหม”ร่างสูงเริ่มเดือด

“จำเป็นด้วยเหรอ คนอย่างเจ้านะไม่สมครัวได้รับมันจากข้าหรอก” ร่างบางหันมาประจันหน้ากับร่างสูง

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ อินุยาฉะ!!!” ร่างสูงเลือดขึ้นหน้าจับแขนร่างบางแล้วกดร่างบางลงกับพื้นรถ

“นี่เจ้าทำอะไร ข้าเจ็บนะปล่อย!”

“เจ้ามันปากดีนัก มันสมควรได้รับการลงโทษ”

“อึก อย่านะ อื้อ อือ”

ร่างสูงจัดการปิดปากรางบางด้วยปากของตน ร่างบางขัดขืนผลักร่างสูงออก

ฉวัะ!!

เล็บคมของร่างบางฝาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาของร่าสูงร่างสูงชงักเอามือลูบที่ใบหน้าของตนมีเลือดออกมาติดที่ปลายนิ้วเขา

“เจ้าชอบความรุนแรงงั้นเหรอ”

ร่างบางเริ่มหวาดกลัวสายตาที่มองเขา มันช่างเหมือนสัตว์ป่าที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อตลอดเวลา

“จะ เจ้าจะทำอะไร อย่านะ”

แควก!!

ร่างสูงกระชากเสื้อผ้าร่างบางขาดวิ่น เผยให้เห็นเนื้อขาวนวลเนียน ที่น่าสัมผัส เพราะไม่เคยต้องแดดลมที่รุนแรง และไม่เคยมีใครแตะต้องมันมาก่อน ผิวขาวเนียนนุ่มเหมือนผิวเด็กทำใหห้ร่างสูงควบคุมตัวเองไม่ได้ร่างสูงเริ่มไล่ลิ้นที่ซอกคอขาว ขบเม้มจนเกิดรอยแดง

“หยุดนะ เจ้าบ้า หยุดเดี๋ยวนี้” ร่างบางดิ้นพล่านแต่ร่างสูงไม่ปล่อยยิ่งดิ้นเท่าไรร่างสูงก็กระทำรุนแรงขึ้น

“โอ้ย อืม อะ”ร่างบางครางออกมาโดยลืมตัว

ร่างสูงเลื่อนลงมาที่ยอดอกคู่งาม ดูดดุนจนร่างบางครางเสียงหวาน

“อืม อ่า อะ อา”

เมื่อร่างสูงได้ยินเสียงครางยิ่งปลุกอารมร์ได้เป็นอย่างดี ร่างสูงจับขาเรียวแยกออก

เฮือก!!!

“หยุดนะ อย่า อ๊า”

ร่างบางน้ำตาเริ่มไหลเรื่อยๆมากขึ้นเมื่อถูกร่างสูงขืนใจ

“หยุดนะ เจ้าอสูรน่ารังเกลียด”