zootopia (fic NickxJudy) แครอททอด

ข้อมูลเบื้องต้น

ณ กรมตำรวจแห่งซูโทเปีย

เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเลิกงาน กระต่ายสาวที่กำลังกระวีกระวาดกับการเก็บของอยู่ก็ต้องชะงักลงเมื่อหันไปเจอกับข้อความที่เขียนด้วยลายมือของตนเองอย่างบรรจงบนปฏิธินตั้งโต๊ะ..

จูดี้ ฮอปส์ มองมันพลางเคาะนิ้วอย่างอารมณ์ดี

            วันนี้ก็ครบรอบหนึ่งปีแล้วสินะ หลังจากที่เธอและ นิค ไวลด์ จิ้งจอกหนุ่มขนแดงได้ตกลงจะร่วมมือกันในการสืบคดีสัตว์หาย หากวันนั้นเธอไม่ได้เจอเขาที่ร้านขายไอศกรีม ไม่ได้โดนเขาหลอกต้มสะเปื่อย และไม่ได้พกปากกาทรงแครอทจิ๋วที่มีเครื่องบันทึกเสียงในตัวติดไปด้วย ก็คงจะไม่มีวันนี้ วันที่เธอและเขาเป็นคู่หูกันมาร่วมหนึ่งปี

            ปั่ก

            “โอ้ย” กระต่ายสาวในชุดเครื่องแบบสะดุ้งโหยง

            วัตถุทรงกลมสีขาวคล้ายกับก้อนกระดาษ ซึ่งหากดูจากเนื้อหาบนแผ่นที่ถูกขยำจนยับยู้ยี่แถมยังมีรอยเปื้อนสีน้ำตาลเข้มแล้ว มันค่อนข้างคล้ายกับรายงานการประชุมที่เธอเพิ่งพิมพ์เพื่อเตรียมส่งให้สารวัตรโบโก้ได้ตรวจสอบไปเมื่อสักครู่ หากแต่ว่ามันควรจะอยู่บนโต๊ะของสารวัตร ไม่ใช่บนหน้าผากเธอดังเช่นเมื่อสักครู่ ซึ่งมันคงจะเป็นฝีมือของใครไปไม่ได้เลย นอกเสียจาก

           “เฮ้ แครอท” น้ำเสียงทะเล้นดังออกมาจากปากของหมาจิ้งจอกขนแดงตรงหน้า ก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยเสียง  “โอ้ย เจ็บนะแครอ.. โอ้ย พอแล้วๆ”

           “ทำไมรายงานที่ฉันเพิ่งส่งสารวัตรไปถึงมาอยู่ตรงนี้” จูดี้ ฮอปส์ ขมวดคิ้วแน่นพลางเท้าเอวและชี้นิ้วไปที่ก้อนกลมๆซึ่งบัดนี้มันกำลังกลิ้งอยู่บนพื้น

           “ไม่รู้สิ” นิค ไวลด์ แสร้งตีหน้าซื่อ “บางที.. มันอาจจะบินออกมา เห้! นึกออกแล้ว! บางทีตอนที่ทุกคนเผลอมันต้องแอบใช้ขาที่ซ่อนไว้เดินออกมาแน่เลย เพราะความจริงแล้วมันคือเอเลี่ยน ยังไงละ!”

           “นายคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องหลอกเด็กอย่างงั้นหรอ” จูดี้กลอกตา

            “ไม่เอาน่าแครอท ที่นี่คือซูโทเปียนะ! ไม่ว่าใครจะอยากเป็นอะไร ก็สามารถเป็นได้ที่นี่! ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางทำหน้าล้อเลียนเจ้าของประโยคที่เคยพูดวลีนี้ไว้เมื่อนานมาแล้ว.. เอาจริงๆเมื่อสองสามวันก่อนเธอก็เพิ่งพูดไปตอนที่ปลอบใจ สกังก์ตัวน้อยที่ใฝ่ฝันว่าโตไปจะเปิดแบรนด์น้ำหอมเป็นของตัวเอง แต่กลับโดนเพื่อนร่วมห้องหัวเราะเยาะ เลยเกิดอาการคุ้มคลั่งนิดหน่อย.. ก็แค่ไฟไหม้ชั้นเรียนไปครึ่งชั้นเอง

           “นายนี่มัน..” กระต่ายตัวเล็กเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมานั่งเถียงกับเขาเรื่องที่กระดาษมีขาได้หรือไม่

             เข็มนาฬิกาชี้เวลาบอกว่าตอนนี้หกโมงกว่าๆแล้ว และรายงานการประชุมเองก็ยังไม่ส่ง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเธอส่งมันแล้วแต่มันไม่ถึงของสารวัตรต่างหาก และที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือไฟล์ที่เธอเซฟไว้ก็ถูกพ่อจิ้งจอกตัวดีลบไปซะเกลี้ยงในตอนบ่าย ด้วยเหตุที่ว่า นิคต้องการจะเก็บเมมบนเครื่องไว้โหลดหนังมาดูในยามว่าง

             “นิค ไวลด์” เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นายจะต้องนั่งพิมพ์รายงานการประชุมแผ่นใหม่ให้เสร็จภายในวันนี้ เข้าใจมั้ย!”

             “ใจเย็นก่อน” เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก พลางนั่งลงบนโต๊ะทำงานของสิ่งมีชีวิตที่ตัวเล็กกว่าอย่างถือวิสาสะ ขาวยาวยกขึ้นมาไขว้กัน แว่นตาสีดำสนิทถูกหยิบออกมาใส่บนใบหน้าอีกครั้งแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาที่แสงดวงอาทิตย์เริ่มเลือนรางจนแทบไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้แล้วก็ตาม

             “ฉันให้นายเลือกสองอย่าง” ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบ

             “ถ้าเธอหมายถึงเงินโบนัสกับเงินของกลางที่เราพึ่งยึดมาเมื่อวานละก็ ฉันจะขอเลือกทั้งสองอย่าง” เขายิ้มอย่างยียวน

‘ตึ่ง ตึ่ง คุณแน่ใจหรือว่าจะลบไฟล์ทั้งหมดนี้ ตึ่ง ตึ่ง ’       

เสียงการแจ้งเตือนดังขึ้นมาจากคอมพิวเตอร์ที่อยู่ด้านหลังของเขา

               “แครอท..” เสียงของนิคดูเหมือนจะแหบลงไปชั่วขณะ “ฉัน..คิดว่านั่นอาจจะไม่ใช่วิธีที่ดีสักเท่าไหร่..นะ”

‘ตึ่ง ตึ่ง ยืนยันการลบสิบไฟล์จากสามร้อยสี่สิบเอ็ดไฟล์ ตึ่ง ตึ่ง ’       

เสียงการแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง

               “แครอทททท หนังพวกนั้นมันไม่มีให้โหลดฟรีแล้วนะ โถ่” ท่าทางของคนตรงหน้าเธอเริ่มจะกระวนกระวายมากขึ้น ซึ่งจูดี้เองก็ยอมรับว่ามันเป็นปฏิกิริยาที่เธอต้องการจะเห็นจากเขามากที่สุดในเวลานี้

               นิค ไวลด์ ลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินไปหยิบกระดาษรายงานแผ่นแรกที่ถูกขยำมาคลี่ให้เธอดู ตรงท้ายของแผ่นมีลายเซ็นสีแดงและตราประทับของหัวหน้าเซ็นรับรองแล้ว

              “ถึงฉันจะเป็นกระต่ายโง่ แต่ฉันก็พอจะคำนวณได้นะว่ามันไม่คุ้มเลยกับการที่นายแกล้งหลอกฉันเรื่องกระดาษ รายงาน กับการที่โดนลบไฟล์หนังซึ่งนายไม่สามารถโหลดใหม่ได้แล้วตั้งสิบไฟล์” จูดี้กระตุกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี แม้ว่าลึกๆแล้วเธอจะเคืองเล็กน้อย ที่ตนโดนปั่นหัวให้วิตกกังวล แต่มันก็ถือว่าสาสมแล้วกับผลที่เขาได้รับ

           “กระต่ายโง่” นิค ถอดแว่นตาแล้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู “จากการคำนวณของฉันไฟล์หนังสิบไฟล์จากสามร้อยสี่สิบเอ็ดไฟล์ที่ฉันเซฟมาแบบไม่ต้องเสียตังค์หน่ะ...  ก็ไม่ได้ถือว่ามากมายนักหรอกนะเมื่อเทียบกับ.. ” เสียงของเขาแผ่วเบาลงในช่วงหลัง หรืออาจะเป็นเพราะแอร์ตัวเก่าที่กำลังจะเสียส่งเสียงโอดครวญออกมาดังเกินไปก็เป็นได้

            จิ้งจอกหนุ่มเดินออกจากออฟฟิศไปโดยไม่ลืมที่จะโบกมือบ๊ายบายให้กับคู่หูตัวเล็กที่กำลังแปลกใจว่าทำไมเขาจึงไม่รู้สึกเสียดายไฟล์หนัง

             จูดี้ ฮอปส์ ใช้เวลาราว5นาทีในการปิดคอมพิวเตอร์และ เก็บของทุกอย่างที่กระจัดกระจายให้เข้าที่เพื่อกลับบ้าน ตามจริงเธอควรจะเรียกมันว่าห้องพักขนาดรูหนูเสียสะมากกว่า

             ทันทีที่เธอเปิดประตูสำนักงานออกมา กระต่ายสาวได้กลิ่นแครอทโชยมาตามสายลม และฮิปโปตัวโตในชุดพนักงานส่งพิซซ่าที่เดินตรงเข้ามาพร้อมกับพิซซ่าถาดใหญ่

             “คุณคือจูดี้ ฮอปส์ กระต่ายหญิงเพียงคนเดียวแห่งซูโทเปียที่เป็นตำรวจ ผู้มีความเชื่อว่าซูโทเปียคือดินแดนที่ไม่ว่าใครจะอยากเป็นอะไร ก็สามารถเป็นได้ที่นี่ ใช่หรือไม่ขอรับ ”

              “เอ่อ.. ฉันคิดว่าน่าจะใช่นะ..” เธอตอบพลางเอามือเกาต้นคอ “ความจริง.. คุณไม่ต้องระบุตัวตนของฉันชัดเจนขนาดนั้นก็ได้นะ... แหะๆ”

             “ขอโทษด้วยครับ พอดีว่าลูกค้าของเรากำชับมาว่าให้พูดตามข้อความที่เขาระบุมาให้ครบทุกคำนะขอรับ” คุณฮิปโปตอบกลับก่อนที่จะยื่นกล่องพิซซ่ารูปทรงแปดเหลี่ยมให้จูดี้

ลูกค้า... งั้นหรอ ?

              “อะแฮ่ม” คุณฮิปโปกระแอมไอหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะหยิบกระดาษสีน้ำตาลแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วอ่านเนื้อความข้างใน “ขอมอบพิซซ่าถาดนี้แด่ จูดี้ ฮอปส์ ตำรวจหญิงผู้มีความเชื่อแน่วแน่ว่าจะทำให้โลกน่าอยู่ขึ้น ขอบคุณสำหรับหนึ่งปีที่ผ่านมา ขอบคุณที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉัน ฉันคงจะเสียใจมากถ้าวันนี้เมื่อปีที่แล้วฉันไม่ได้ต้มตุ๋นเธอ จาก นิค”

จู้ดี้ ยิ้มกว้างพลางก้มลงมองพิซซ่าหน้าแครอททอด เธอจำได้ว่าเมื่อสองสัปดาห์ก่อนเธอเคยบ่นให้เขาฟังว่ามันดูน่ากินมากๆโดยเฉพาะในตอนกลางคืน เวลาที่แสงจันทร์ส่งลงมาบนเนื้อแครอททอดมันจะเป็นประกายวิบวับน่าทานราวกับว่ากำลังถูกทอดอยู่บนกระทะ

“เอ่อ คุณผู้หญิงครับ” เสียงเรียกจากฮิปโปตรงหน้าทำให้เธอหลุดจากภวังค์ “ทางเราต้องขอโทษด้วยนะครับที่มาส่งช้า ตอนแรกผมก็เกือบจะมาทันเวลาหกโมงแล้วครับ แต่พอดีเจ้าบู้บู้..” เขาพูดพลางหันไปทางมอเตอร์ไซด์สีแดงซีดตัวเก่าที่จอดอยู่ในสภาพที่ใกล้จะแยกชิ้นส่วนเต็มแก่

กระต่ายสาวยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนและกล่าวขอบคุณ

 “ฟู้วว เกือบไม่ทันแล้วสิ” เจ้าของเสียงลอบถอนหายใจ ก่อนที่จะกระตุกยิ้ม

“ฉันก็บอกนายแล้วไงว่าอย่าสั่งพิซซ่าจากบริษัทนี้ มันห่วยจะตาย ยี๋”  ฟินนิคจิ้งจอกเฟนเนกตัวจิ๋ว อดีตเพื่อนร่วมขบวนการสิบแปดมงกุฎของเขากล่าวเหน็บ “นอกจากจะรสชาติห่วยแตกแล้วยังจะบริการช้าอีก”

“เอาน่าอย่างน้อยทุกอย่างก็ผ่านไปได้อย่างราบรื่น”  จิ้งจอกหนุ่มปาดหยาดเหงื่อที่ซึมออกมาบริเวณหน้าผาก นัยน์ตาสีเขียวฉายประกายระยิบระยับสะท้อนแสงจันทร์

“ราบรื่น? ” ฟิคนิคแค่นเสียง “หนังสิบเรื่องถูกลบทิ้งเนี่ยนะราบรื่น! นั่นมันรายได้ตั้งเท่าไหร่รู้มั้ยฮ่ะ!”

“นั่นนะ.. ฉันคัดลอกไฟล์ทั้งหมดลงในนี่แล้ว” นิค ชูเครื่องบันทึกข้อมูลขนาดจิ๋วที่เขาแอบฉกมาจากห้องของสารวัตรโบโก้ “สามร้อยสี่สิบเอ็ดไฟล์ครบถ้วนเลยฮะป๋ะป๊า” เขายิ้มอย่างมีชัย

“ชิ” ฟิคนิคจิ๊ปาก “วันหลังถ้าจะถ่วงเวลาก็ช่วยทำให้มันรอบคอบกว่านี้หน่อย”

“คร้าบ” นิคขานรับ “แต่ตอนนี้เราควรรีบไปก่อนที่แครอทจะรู้ว่าเรากำลังแอบมองอยู่นะ”

“หึ.. ก่อนที่แม่สาวนั้น.. จะเห็นสีหน้าของนายตอนนี้นะเหรอ”  ฟินนิคกลอกตา