บุพเพพาดกลอน

เสียงคำรามแทนการตวาดก้องดังจนกลบเสียงแหลมแจ๋นของเธอ หล่อนได้แต่อ้าปากค้าง คราวนี้ไม่ใช่เพราะโดนมนต์สะกด เพราะเสียงเมื่อครู่ที่ได้ยิน มันเป็นเสียงคำรามของเสือชัดๆ เสียงที่เคยได้ยินเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว ผู้ชายตรงหน้าคำรามเหมือนสัตว์ป่าได้!!!

“หยุด!แล้วฟัง อย่าให้ผมต้องโมโห” เขาออกคำสั่งห้วนสั้น

มีนายืนนิ่ง หากเขาจะทำอันตรายหล่อน เขามีโอกาสทำเนิ่นนานแล้ว ไม่ปล่อยเธอยืนแผดเสียงแหวอยู่ให้หนวกขู บางทีอาจมีเรื่องที่ต้องการบอกจริงๆ หล่อนพยายามทบทวน ... แล้วเมื่อครู่เขาจะบอกอะไรนะ เคยเจอกัน และเขาจะเอาของ...ของที่เธอเคยเอาของเขามา... ของอะไรกัน

“นายจะเอาอะไร หยิบไปได้เลยในคลีนิคนี้ อยากได้อะไรก็เอาไป เอาไปให้หมด ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกตำรวจ”  หัวขโมยเป็นคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว นี่คงกะชิงทรัพย์ก่อนแล้วฆ่า

“ผมมาเอาเขี้ยว... เขี้ยวของผมที่อยู่ในอกของคุณ”

“ว่า...ว่าไงนะ” มีนาพูดตะกุก ตะกัก

“สิบห้าปีก่อนมีเสือตัวหนึ่งรักษาแผลให้คุณโดยใช้เขี้ยวเพชร เขี้ยววิเศษที่มีแสงประกายเจิดจ้า”

ชายหนุ่มแปลกหน้าพูดถึงเหตุการณ์วันนั้นได้อย่างถูกต้อง เรื่องที่ไม่น่าจะมีใครอื่นที่รู้ มีเพียงเธอกับเสือโคร่งตัวนั้น

“นี่นายจะบอกว่า... นายคือ....”  

“ผมคือเสือ” เขาต่อประโยคให้ “เสือตัวที่คุณตั้งชื่อว่า เจ้าเขี้ยว” เขาไม่สบอารมณ์กับชื่อนี้เอาเสียเลย แต่เอาเถอะ เรื่องที่รู้กันอยู่สองคน มันอาจจะทำให้หล่อนสงบและเชื่อฟังเขาง่ายขึ้น

“มันจะเป็นไปได้ยังไง ตลกตายล่ะ!” คุณหมอสาวพยายามคิดหาคำพูดที่บอกให้เขารู้ว่าเธอไม่เชื่อ หากแววตานั้นเบิกกว้าง ทั้งตกใจทั้งทึ่งระคนกัน ไม่ใช่เรื่องตลกอย่างคำที่เธอพูด ‘เจ้าเขี้ยว’ ชื่อของเสือตัวนั้น เธอตั้งให้มันในป่า และมั่นใจว่าไม่เคยเรียกให้ใครได้ยิน  

ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างระอา “คุณคิดว่าเสือธรรมดาๆ ที่ไหน จะยอมช่วยคุณให้พ้นจากเขี้ยวหมี โดยไม่คิดชำแหละเนื้อคนเข้าปาก”

“แต่ตอนนี้... ที่ยืนอยู่ตรงนี้ นายเป็นคน... นี่นายบอกมาตรงๆ เถอะ ว่าที่ลงทุนมาปั้นเรื่องหลอกฉัน นายจะเอาอะไร”

ชายหนุ่มถอนหายใจ “ก็ผมพยายามบอกอยู่นี่ไง ว่าผมไม่ใช่เสือธรรมดา”

“เชอะ... ไม่ใช่เสือธรรมดา” หล่อนเบ้ปาก ดัดเสียง เลียนคำพูดเขาอย่างหมั่นไส้ “แล้วเป็นอะไร... เป็นเสือเทวดางั้นสิ”

 “น่าเบื่อชะมัด”  ชายหนุ่มยกมือขึ้นใช้นิ้วปัดหน้าผากตัวเองเบาๆ  

“นี่...นายว่าใครน่าเบื่อฮึ นายบุกรุกคลินิกของฉัน เดินเข้ามาฉีกเสื้อฉัน มาเล่านิทานบ้าอะไรให้ฉันฟัง แล้วตอนนี้นายว่าฉันน่าเบื่อ” เจ้าของคลินิกชี้มือไปทางประตู ออกปากไล่แขก “นายออกไปจาก...”

หล่อนเบิกตาค้าง ตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า ผู้มาเยือนยืนตัวสั่นเทา ริ้วพาดกลอนค่อยๆ เข้มขึ้นๆ บนใบหน้า จมูกของเขาโตขึ้นๆ และสีคล้ำขึ้น ริมฝีปากและคาง ค่อยๆ เลือนหายไป ปรากฏเป็นส่วนนูนขึ้นออกมาด้านหน้า เขาอ้าปากขึ้นโชว์เขี้ยววาววับเกือบเต็มปาก ขาดไปก็แต่ตำแหน่งของเขี้ยวชิ้นใหญ่ด้านขวา เขี้ยวที่สัตวแพทย์สาวรู้อยู่แก่ใจดีว่ามันหายไปไหน