(มีEbook)ทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสุดแซ่บยุค 80 - นิยาย (มีEbook)ทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสุดแซ่บยุค 80 : Dek-D.com - Writer
×
NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

  • มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด

    (มีEbook)ทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสุดแซ่บยุค 80

    เมื่อนักต้มตุ๋นสาว ต้องเกิดใหม่อยู่ในร่างคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวแสนอาภัพ เธอจึงฝืนชะตาลิขิต เปลี่ยนชีวิตให้เป็นคุณแม่สุดแซ่บไปเลยจ้า

    ผู้เข้าชมรวม

    9,733

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    167

    ผู้เข้าชมรวม


    9.73K

    ความคิดเห็น


    28

    คนติดตาม


    196
    จำนวนตอน :  29 ตอน (จบแล้ว)
    อัปเดตล่าสุด :  17 ธ.ค. 66 / 00:26 น.
    คำเตือนเนื้อหา NC

    มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    แจ้งข่าว E-Book  *ราคาพิเศษ*

    ระยะเวลาโปรโมชั่นตั้งแต่วันนี้ - วันที่ 25 ธันวาคม 2566 เท่านั้นน้า

     

    “เสร็จอั๊วหล่ะ”

    “ใครจะยอมให้จับง่าย ๆ กัน นี่แน๊ะ !”

    เย่วอิงหมุนตัวกลับแล้วตวัดขาเตะเข้าที่หว่างขาเต็มเหนี่ยว 

    ตุบ

    “อุก”

    ชายชุดดำหน้าเขียว ตัวงอ หนีบขาทั้งสองแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ถูกเตะเข้าที่กล่องดวงใจของบุรุษ

    เย่วอิงยกยิ้มที่มุมปาก แล้วปัดจมูกตนเองด้วยนิ้วโป้ง ภูมิใจที่ล้มเจ้ายักษ์หน้าโหดได้

    “ขอโทษด้วยนะพี่ชาย เงินนั่นพี่ชายก็ถือว่าบริจาคให้เด็กกำพร้าตาดำ ๆ ที่หิวโหยแล้วกันนะ”

    เอ่ยจบนางก็หันหลังกลับหมายจะวิ่งหนีไป แต่ใครจะคิดว่าชายชุดดำผู้นั้นกลับชักปืนออกมาแล้วยิงออกไปหนึ่งนัด

    ปัง !

    กระสุนปืนพุ่งทะลุตัดขั้วหัวใจ เลือดสาดกระจายเต็มพื้น แรงกระสุนทำให้ร่างของเย่วอิงฟุบล้มลงไปด้านหน้า

    ตุบ

    ชายชุดดำผู้นั้นเลิ่กลั่ก เมื่อครู่เขาพลั้งมือฆ่านางด้วยความโมโห เมื่อตั้งสติได้ก็รีบวิ่งหนีไป ปล่อยให้เด็กสาวผู้นั้นนอนจมกองเลือดอยู่ข้างถนน

    เย่วอิงรู้สึกเจ็บแปลบที่ทรวงอก แขนขาสิ้นแรง ลมหายใจรวยริน

    “ชะ.. ช่วยด้วย ฉะ ฉันยังไม่อยากตาย ชะ ช่วยด้วย”

    สิ้นเสียงคำทุกอย่างก็ดับมืดลง

    ...........................................................

    ปี ค.ศ. 1980  ณ ห้องแถวไม้ 

    ....อาอิง..  

    ...อาอิง....

    เย่วอิงได้ยินเสียงเรียกแผ่วเบา คล้ายดังมาจากที่ไกลแสนไกลในห้วงเว้งว้างที่เต็มไปด้วยความมืด

    “ใคร.. ใครเรียกฉัน ที่นี่ที่ไหน”

    เย่วอิงเดินสะเปะอย่างไร้ทิศทาง ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มืดไปหมด แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง

    .....อาอิง ลืมตาขึ้นสิ ได้ยินเสียงอาม่าไหม....

    คร่าวนี้เย่วอิงรู้สึกถึงมืออบอุ่นลูบไปตามใบหน้าของหล่อนด้วย เย่วอิงจึงพยายามปรือเปลือกตาอันแสนหนักอึ้งขึ้นอย่างช้า ๆ

    ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือ หญิงชราอายุราว ๆ ห้าสิบห้าปี ใบหน้ายับย่นด้วยริ้วรอยแห่งวัย ศีรษะขาวโพลน ดวงตาที่มีฟ้าขาวจับมีน้ำใส ๆ เอ่อล้นขึ้นมา

    “อาอิง... ฟื้นแล้ว อาอิง... เจ็บตรงไหนบ้าง ได้ยินที่อาม่าพูดไหม”

    คุณยายเย่ซินละล่ำละลักถามหลานสาวทั้งน้ำตาด้วยความดีใจท่หล่อนฟื้นขึ้นมาจากความตายได้

    “คุณรู้จักชื่อฉันได้อย่างไรคะ”

    เย่วอิงขมวดคิ้วถามด้วยเสียงแหบแห้ง ทุกครั้งที่อ้าปากจะรู้สึกเจ็บแปลบที่ลำคอแปลก ๆ

    คุณยายเย่ซินได้ยินหลานสาวเอ่ยวาจาห่างเหินราวกับคนไม่รู้จักกันเช่นนั้นก็หยุดสะอื้นไห้

    “นี่หลานจำอาม่าไม่ได้รึ อั๊วเป็นอาม่าของลื้อไง เลี้ยงลือมากับมือตั้งแต่คลอดออกมา”

    “อาม่าของฉัน”

    เยว่อิงชี้นิ้วเข้าหาตนเอง

    “ก็ใช่น่ะสิ นี่ลื้อจำอะไรไม่ได้เลยรึ”

    เสียงแหลมระคายหูก็ดังขึ้น พร้อมกับสตรีในชุดกี่เพ้า แต่งหน้าเข้มราวกับนางงิ้ว

    “ฟื้นแล้วรึ นังลูกไม่รักดี”

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น