ทาสรักเจ้าปีศาจ (BL*)

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยย”

แล้วแรงดึงดูดมหาศาลนั้นก็สงบนิ่งลง ตงเปียนรับรู้ถึงความอ่อนนุ่มของเตียง และอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของใครบางคนทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาแน่น จนทำให้เขาคิดไปว่า หรือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เป็นแค่ความฝัน แต่ความจริงแล้วเขาแค่เมาหนักมาก และตอนนี้เขาก็กำลังอยู่บนเตียงอุ่น ๆ กับสาว ๆ ที่เขามักจะหิ้วมาอุ่นเตียงด้วยทุกคืน

นั่นสิ! เขาต้องนอนกอดอยู่กับสาว ๆ แน่ ๆ สิ่งที่ยืนยันได้คือรสสัมผัสอุ่นซ่านที่ริมฝีปาก รสหวานซาบซ่านที่เขารู้สึกได้ ด้วยความเคลิบเคลิ้มเขาจึงขบกัดริมฝีปากอุ่นซ่าน แล้วแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นเพื่อลิ้มรสชาติความหอมหวาน แต่แล้วเขากลับรู้สึกว่ามือที่โอบกอดเขาอยู่เกร็งขึ้นมาชั่วขณะ เขาจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและพบกับใบหน้าของคนผู้หนึ่ง ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของคนผู้นั้นกำลังเบิกตากว้าง

ตงเปียนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังจูบอยู่กับบุรุษ เขาก็รีบผลักอกแกร่งของชายผู้นั้น พร้อมกับร้องขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า

“อ๊ากกกกกกกก”

ตงเปียนกถดตัวเข้าชิดอีกด้านของเตียงให้ห่างจากบุรุษหน้าหยก ผมยาวสลวยราวกับผู้หญิงนั่น ดวงหน้าได้รูปสมชายชาตรีนั้นราวกับภาพวาด แต่สิ่งที่เห็นก็ไม่น่าตกตะลึงเท่าการที่เขาจูบอยู่กับบุรุษผู้นั้น เขาจึงออกแรงเช็ดปากไม่ให้หลงเหลือคาบน้ำลายของบุรุษแปลกหน้าอย่างนึกรังเกียจ ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยลิ้มรสจูบจากบุรุษด้วยกัน และมักจะถูกความเชื่อของคนรุ่นเก่า ๆ ฝังหัวว่า –บุรุษมิอาจมีสัมพันธ์กับบุรุษ- รวมถึง -บุรุษร่วมสัมพันธ์กับบุรุษเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ-

“อี๋ กะ แก จูบฉันทำไมมมมม เอี๊ยะ จะอ้วก”

บุรุษที่ถูกผลักโดยแรงสะบัดแขนเสื้อ แล้วลุกขึ้นยืนพลางส่งสายตาอันเฉียบมาที่คนที่กำลังโวยวายบนเตียง แล้วส่งเสียง “หึ” ในลำคอขึ้นทีหนึ่ง คล้ายจะบอกว่า ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายกระทำ

“ตายเสียเถอะ เจ้าลูกเต่า!” บุรุษในชุดดำตวาดขึ้นพร้อมกับชักดาบออกมาหมายจะฟันคนบนเตียงให้ดับไปต่อหน้า

แต่ยังไม่ทันที่ดาบจะได้ระคายผิวของคนชะตาขาด เสียงทุ้มอันทรงอำนาจของบุรุษที่รุกรานริมฝีปากของตงเปียนก็ร้องห้ามขึ้น

“อานฉวน! หยุด”

“มันบังอาจใช้วาจาล่วงเกินท่านประมุข ไม่สำนึกบุญคุณที่ช่วยชีวิตมัน คนผู้นี้มันสมควรตาย!”

อานฉวนกำกระบี่ในมือสั่นระริก ขอเพียงไม่มีใครขัดขวางแค่พริบตาเดียว เขามั่นใจว่าคนตรงหน้าจะไม่มีชีวิตได้ดูถูกเหยียดหยามประมุขของเขาอีกเป็นแน่

บุรุษหนึ่งเดียวที่ทรงอำนาจมากที่สุด ไม่ได้กล่าววาจาเป็นครั้งที่สอง เพียงแค่ส่งสายตาอันแรงกล้า ย้ำถึงคำสั่งในคราแรก อานฉวนก็เข้าใจแล้วว่าเขาต้องยอมถอยตามคำสั่งของท่านประมุข จึงได้แต่กัดฟันฮึดฮัด เก็บกระบี่เข้าฝัก

ตงเปียนมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความงวยงง ราวกับกำลังมองดูการละเล่นละครฉากหนึ่ง เพราะผู้คนที่อยู่ในห้องนี้ล้วนใช้ถ่อยคำที่แปลกหู สวมเสื้อผ้าสมัยโบราณ บุรุษล้วนไว้ผมยาวแล้วมัดรวบขึ้นไว้ด้านหลัง เตียง ห้องนอน รวมถึงข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านล้วนเป็นของโบราณแทบทั้งสิ้น ดวงตาของเขาค่อย ๆ เบิกกว้างขึ้น คล้ายกับรู้แจ้งในบางสิ่ง บางอย่าง แล้วรีบถามขึ้นว่า

“ที่นี่คือกองถ่ายละครเรื่องอะไร ขอโทษทีนะสงสัยฉันเผลอหลับไป แล้วนางเอกคนสวยที่ฉันนอนกอดเมื่อคืนหายไปไหน”

บุรุษที่ถูกเขากัดปากไปเมื่อสักครู่มองเขาด้วยแววตาเย็นชา จนรู้สึกเย็นไปถึงสันหลัง รัศมีพลังบางในกายบุรุษผู้นี้ทำให้ตงเปียนค่อย ๆ สงบปากสงบคำลงเพราะเกิดอาการสั่นสะท้านแปลก ๆ ในร่างกาย

“ซีห่าวเจ้าพูดจาอันใดกัน”

ใบหน้าหลอเหลาปานหยกเนื้อดียังคงรักษาความนิ่งเฉยเอาไว้ มีเพียงแววตาเท่านั้นที่วูบไหวเล็กน้อยแล้วกลับมานิ่งเป็นปกติ

“ซะ ซีห่าว ใครซีห่าว” เสียงแหบแห้งของตงเปียนถามขึ้น เขารู้สึกว่าลำคอของตนแห้งผากเหลือเกิน

“แม้แต่ชื่อของตนเอง เจ้าก็ยังจำไม่ได้รึ”

เขาถามขึ้นขณะกางแขนออกให้เด็กรับใช้สองคนที่ยืนอยู่มุมห้องก็รีบเอาเสื้อคลุมตัวยาวสีดำปักดิ้นทองลายมังกรคู่เหินฟ้าซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของประมุขพรรคสวมใส่ให้ผู้เป็นนายอย่างคล่องแคล่ว

“ชื่อใคร ชื่อฉันเหรอ? ฉันไม่ได้ชื่อซีหอกซีห่าวอะไรนั่น ฉันชื่อตงเปียน ตงเปียน คุณชายมหาเศรษฐีแห่งนครเซี่ยงไฮ้รู้จักไหม? วุ้ย!”

ตงเปียนบ่นออกมาเป็นชุดอย่างหงุดหงิด พลางขยับตัวลงจากเตียง “อะไรกันนี้ คิดจะใช้ฉันซ้อมบทละครรึไง บ้าชิบ โอ๊ะ โอ๊ย!” และเมื่อเขาส่งแรงไปที่ขาเพื่อจะยุงตัวเองให้ยืนขึ้น เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นที่หน้าอกอย่างรุนแรง จนต้องทรุดตัวนั่งลงไป พร้อมกับเอามือกุมไว้ที่หน้าอก

“อวดดี! ใครอนุญาตให้เจ้าลงจากเตียง!” ประมุขพรรคเอ่ยเสียงเข้ม ถลาเข้าหาเขา เพื่อประคองร่างอันแสนบอบบางของคนเจ็บไม่ให้หล่นลงพื้น

ตงเปียนหายใจหอบ ทุกจังหวะหายใจเข้าออกล้วนรู้สึกเจ็บแปลบปลาบ เขาจึงก้มลงมองดูที่หน้าอกของตน จึงพบว่า หน้าอกของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล ตรงกลางมีรอยเลือดไหลซึมออกมาจนเลอะที่มือเขา เขาถูกยิงจริง ๆ หรือนี่

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่า เมื่อเขายกมือทั้งสองข้างของตนเองขึ้นมาดูในระยะประชิด จากนั้นดวงตาของเขาเบิกโพลงขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดเขาก็ตะโกนขึ้นสุดเสียงด้วยความตกใจว่า

“นะ นี่ไม่ใช่มือฉันนี่!”

มือที่เขาเห็นตรงหน้าคือ มือเรียวยาว ขาวเนียนนุ่มราวกับผู้หญิง แม้ว่าเขาจะเป็นทายาทเศรษฐี แต่เขาก็ชอบที่จะออกกำลังกายบริหารกล้ามเนื้ออยู่เสมอ ดังนั้น มือและลำแขนของเขาจึงเป็นมือแกร่ง ลำแขนแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อสมส่วน ไม่ใช่ท่อนแขนเรียวบางดุจหญิงสาวเช่นนี้

ตงเปียนลูบมือไปตามเนื้อตัว จับไปที่ศีรษะพบว่าผมของตนยาวไปถึงกลางหลัง

“เฮ้ย!”

เขาไม่อาจทนความสงสัยของตนเองได้อีกแล้ว จึงถลาลงจากเตียงวิ่งที่กระจกอย่างทุลักลุเล

“ซีห่าว” ประมุขพรรคร้องเสียงหลง เมื่อเห็นคนเจ็บวิ่งลงจากเตียง ร่างนั้นโงนเงนจนหัวแทบจะคมำล้มเข้าหาโต๊ะเครื่องแป้ง

“อ๊ากกกกกกกกกกกก มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน !?”

ตงเปียนแหกปากร้องเสียงหลง พลางตบใบหน้าตนเองที หยิกแก้มตนเองบ้าง บางคราวก็ทึ้งผมของตนเองราวกับคนเสียสติ เพราะรูปลักษณ์ที่ปรากฏอยู่บนกระจกเป็นใครอีกคนที่เขาไม่รู้จัก ใบหน้าเรียวรูปไข่ สลักด้วยดวงตากลมโตแสนน่ารัก ริมฝีปากบางราวกับผู้หญิง ทั้ง ๆ ที่ร่างนี้เป็นร่างของบุรุษเพศ!

“ซีห่าว!” บุรุษแปลกหน้าจี้จุดสลบของคนเจ็บเพื่อไม่ให้เขาทำร้ายตนเอง จนร่างที่อาระวาดนั้นทรุดลงกับอกเขา แล้วพาคนเจ็บขึ้นไปที่เตียง ก่อนที่จะตะโกนเรียกหมอเข้ามาตรวจ

...........................................................................................