[Yaoi][Assassination Classroom] Then I sick.... (AllxKarma!)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดน้อ
ยินดีต้อนรับสู้ฟิคสั้นassassination classroom
เรื่องนี้....แดงเคะ นะคะ
ใครอวยแดงเมะแล้วไม่ชอบคืดให้ดีก่อนอ่าน
เราชื่อ มาการอง เรียกสั้นว่า รอง น้า
ไปอ่านกันโลด
v
v
v
v
v
v

เนื้อเรื่อง

Title : [Yaoi] Then I sick.... (AllxKarma)

 

Rate : เท่าไหร่ดี = w =

 

Paring : AllxKarma(?)

 

Author : Macaron~

 

Warning : ระวังคาแร็คเตอร์หลุดค่ะ แต่งแล้วหลุดมากเลย เรื่องนี้เป็นการมโนขั้นรุนแรงของรองเอง =.,=

 

Note : อวยผมแดงจ้า o//w//o! แต่งห่วยหรือกากหรือว่าน้อยไปอย่างไรขอประทานโทษอย่างสูงค่า ฟิคเรื่องนี้เกิดจากความมโนของข้าน้อยล้วนๆ555 ยังไงก็ถ้าอ่านแล้วชอบก็คอมเม้นท์ด้วยนะคะ (_ _)

ปล.รองไม่แต่งncนะ~ เค้าแต่งไม่เป็น ไว้แต่งเป็นก่อนค่อยแต่ง(?)

 

______________________________________

 

 

โรงเรียนคุนุกิงาโอกะ ในยามบ่ายที่แสงแดดสาดส่องไปทั่ว 'ห้องE' ที่ถูกแยกออกมาจากตัวตึกเรียนและไร้เครื่องปรับอากาศทำให้นักเรียนในห้องพากันห่อเหี่ยวเพราะความร้อน

 

"เห้อ~ร้อนจริงๆ เลยนะ ขนาดแถวนี้มีต้นไม้เยอะแท้ๆ" เสียงของคนในห้องเริ่มบ่นกันตามประสานักเรียน

 

"นุรุฟุฟุ หน้าร้อนก็อย่างนี้แหล่ะครับ" เสียงของคน(?)เป็นอาจารย์ดังขึ้นพร้อมเดิน(?)เข้าห้องมาด้วยหนวดหยึกหยึ๋ยสีเหลืองเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าถึงเวลาเรียนแล้ว

 

"ได้เวลาเรียนคาบวิทย์แล้วครับ" โคโระเซนเซย์พูดจบ โอคุดะ นักเรียนของห้องE ที่สอบได้คะแนนวิทยาศาสตร์เต็มก็เริ่มขยับตัวอย่างดีใจที่ถึงเวลาคาบเรียนที่ตนเองชอบเสียที

 

"วันนี้เราจะมา---"

 

*ตุบ*

 

"คารุมะคุง?"

 

ชื่อของคนผมแดงที่นั่งหลังสุดของห้องดังขึ้น อาคาบาเนะ คารุมะ ชื่อของคนถูกเรียกที่นั่งเล่นมือถืออย่างสบายใจอยู่เมื่อกี๊อยู่ๆ ก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างที่ทุกคนไม่เคยเห็น

 

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" 

 

"...เปล่า" คารุมะตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูปกติ แต่ความจริงแล้วไม่ปกติเลย จู่ๆ ตัวของเขาก็ร้อนอย่างรวดเร็ว แล้วยังรู้สึกเหนื่อยทั้งที่ยังไม่ได่ทำอะไรเลยแท้ๆ

 

"เห้ย คารุมะ หน้าร้อนทำพิษเรอะ" เทราซากะอดถามกวนๆ แบบที่อีกฝ่ายชอบทำไม่ได้ คนโดนถามไม่ตอบแต่เงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะด้วยสีหน้าแดงก่ำ แถมไม่มีออร่าความชั่วร้ายหรือกวนประสาทออกมาแบบทุกที...

 

...ทำไมจู่ๆ มันน่ารักขึ้นวะ

 

เห้ยๆ! ตรูคิดไรฟระ! (หน้าแดง)

 

"นุรุฟุฟุ เทราซากะคุงหน้าแดงใหญ่เลยนะครับ" ถึงจะเสี้ยววินาที แต่อาจารย์จอมจิ้นของห้องก็จับสังเกตได้ ทำเอาคนโดนแซวอยากฟุบหน้าลงกับโต๊ะไปอีกคน

 

หยดน้ำไหลรินออกจากหน้าผากหยดแหมะที่โต๊ะ คารุมะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของร่างกายตัวเองแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก 

 

"ถ้างั้นก็เริ่มเรียนกันเลยน----"

 

*ตึง!*

 

เป็นครั้งที่สองที่โคโระเซนเซย์ถูกขัดในขณะที่สอน สายตาของทั้งห้องหันไปตามเสียงทันที

 

คารุมะไม่ได้นั่งอยู่ที่นั่ง

 

เทราซากะมองไปที่พื้นด้วยความตกใจ

 

คารุมะพยายามยันตัวเองให้หลังพิงกับผนังห้อง

 

...ไม่ปกติ

 

นี้คือความคิดของทุกคน

 

"คือว่านะครับ โอคุดะซัง เมื่อวานเธอมีปรุงยาอะไรเพื่อให้ผมกินหรือเปล่าครับ"

 

"อาจารย์รู้ได้ยังไงเหรอคะ?!"

 

ใช่จริงๆ ด้วย...

 

"พอดีว่า...คารุมะคุงมีแอบไปกินอะไรในตู้เย็นที่ห้องพักครูหรือเปล่าครับ..."

 

คำถามนี้ทำให้นักเรียนในห้องต่างพากันงงแค่ก็ไม่แปลกใจมากนักเพราะคารุมะก็ชอบที่จะกวนประสาทโคโระเซ็นเซย์เสมอ...

 

คารุมะทำสีหน้าคิดในใจสักครูก่อนที่จะตอบ...

 

"มี..." พูดไม่ทันจบ หนวดของอาจารย์ก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว20มัคมาจับไหล่คารุมะแล้วเขย่าไปมาด้วยความตระหนก

 

"ว่าไงนะครับ!" 

 

"โคโระเซ็นเซย์ใจเย็นๆ" ฮาระที่นั่งใกล้ตัวพูด

 

"โคโระเซ------" คนที่ถูกเขย่าตัวไปมาพยายามจะพูดให้ตัวที่จับเขาเขย่าไปมาหยุด แต่ทว่า...

 

คารุมะคุงตัวร้อน...

 

ร้อนชะมัด ถึงจะเป็นหน้าร้อนก็จริง แต่นี้มันร้อนอย่างกับซาวน่าเลยนะ! ร้อนแทบจะเหมือนเผาตัวเองตาย

 

แล้วสติของเขาก็ดับวูบ...

 

"คารุมะคุง!!/คารุมะ!!" แล้วเสียงของคนทั้งห้องก็ดังขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"สรุป นี้มันเกิดอะไรขึ้น" เขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ห้องพยาบาลแถมยังเป็นห้องที่อยู่ในตัวตึกโรงเรียนอีก คงเป็นเพราะห้องEไม่มีห้องพยาบาล ตอนนี้ในห้องมีอาจารย์หมึกเหลือง และ นางิสะ ร่างกายเขาก็รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเลยซักนิด และยังรู้สึกทรมาณอีกตังหาก

 

"คือว่า... ถ้าผมเดาไม่ผิด คารุมะคุงคงแอบไปกินขวดนมสตอร์เบอร์รี่ที่อยู่ในตู้เย็นใช่ไหมครับ"

 

"...อ่าฮะ"

 

"ความจริงมันเป็นยาพิษที่โอคุดะซังจะให้ผมกินน่ะครับ ถ้าผมกินล่ะก็คงซี๊แหงแก๋ไปแล้ว แต่ถ้ามนุษย์ธรรมดาล่ะก็จะตัวร้อนจี๋เลยล่ะครับ ง่ายๆ ก็คือมีไข้ เมื่อกี๊คุณมีไข้40องศาเชียวนะครับ ไข้ยังไม่ลดเลยด้วยซ้ำ"

 

"มิน่าล่ะ..." คารุมะพึมพำเบาๆ ด้วยเสียงแหบ

 

"คาดว่าตอนนี้ร่ายกายคุณจะยังไม่เหมาะที่จะมาโรงเรียนในวันพรุ่งนี้นะครับ คำแนะนำของอาจารย์คือให้คุณกลับบ้านไปนอนซัก2-3วันเพราะผลของมันจะทำให้คุณตัวร้อนไปถึงสามวันเลยครับ"

 

แสดงว่าเขาก็จะไม่สามารถมาทำการลอบสังหารอาจารย์ได้ถึงสามวัน!

 

"ยังไงก็อาจารย์ขอตัวไปติวก่อนนะครับ นางิสะคุงฝากคารุมะคุงด้วยนะครับ"

 

"ครับ" นางิสะพูดจบ อาจารย์ก็ใช้ความเร็ว20มัคเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็วโดยทิ้งไว้ให้เหลือแค่นางิสะกับคารุมะ

 

"ฮะๆ ฉันนี้น่าสมเพชชะมัด" คารุมะบ่นตัวเองเบาๆ ให้นางิสะได้ยิน "ไม่หรอกคารุมะคุง..."

 

"คารุมะคุงไม่ได้น่าสมเพชหรอกนะ...แต่ 'น่ารัก' มากกว่า" นางิสะพูดด้วยรอยยิ้ม คารุมะกำลังอ้าปากถามอย่างตกใจ

 

"ห-" แต่ไม่ทันที่จะได้พูดเป็นคำ มือสองข้างก็ถูกตรึงติดกับเตียง

 

"น- นางิสะคุง จะทำอะไรน่ะ" คารุมะพยายามจะตั้งสติถามด้วยเสียงปกติ มือพยายามออกแรงแต่ก็หมดประโยชน์เพราะร่างกายที่สภาพไม่อำนวย นางิสะคุงบ้าไปแล้วเหรอ?!

 

"ผมน่ะ...ชอบคารุมะคุงนะ"

 

...ไม่รู้ว่าเพราะความร้อนของร่างกายหรืออะไร จึงทำให้ร่างสูงโปร่งหน้าแดงก่ำ

 

"คารุมะคุงในตอนนี้น่ะ น่ารักมากเลยล่ะ" คนผมฟ้าพูดจบก็ประกบริมฝีปากบางที่กำลังจะพูดอย่างเหมาะเจาะ ริมฝีปากของร่างสูงโปร่งถูกประกบแน่นไม่มีช่องเลยแม้แต่น้อย เขาถูกแย่งอากาศหายใจออกไปหมดสิ้น ร่างกายราวกับร้อนมากกว่าเดิมร้อยเท่า ลิ้นของร่างเล็กที่เป็นผู้รุกเร้ารับรู้ได้ถึงความหวานฉ่ำของร่างบางอยากไม่มีสิ้นสุด ความรู้สึกนี้แทบทำให้ทั้งคู่ไม่อยากขาดมันไป... เขารับรู้ได้ถึงไออุ่นของฝ่ายตรงข้าม ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจที่ไม่เป็นจังหวะที่ปน่นอนว่าอีกฝ่ายต้องรู้แน่ๆ

 

"อื้อ....!" ริมฝีปากของผู้ถูกบุกรุกเริ่มไม่มีอากาศหายใจ พยายามแกะมือของอีกคนออกจากข้อมือ เมื่อเห็นดังนั้นจึงลาจากความหวานออกมา...

 

"แฮ่ก....แฮ่กๆ" ร่างบางที่หน้าแดงฉ่ำเพราะผลที่มาจากความร้อนและการที่ตนได้ถูกกระทำหอบด้วยเสียงร่อแร่

 

"คารุมะคุงไม่มีประสบการณ์แบบนี่สินะครับ..."

 

"งั้นให้ผมสอนให้เอาไหม?"

 

"ม- ไม่! นางิสะกลับบ้านเถอะ!" ร่างบางพูดอย่างรวดเร็ว

 

"เอางั้นก็ได้แต่ว่า..."

 

"ไว้พรุ่งนี้ผมจะมา 'สอน' คารุมะคุงที่บ้านล่ะกัน" 

 

"!!!"

 

แล้วไอ้ 'สอน' ของนางิสะคุงเนี้ย...หมายความว่าไง?!

 

ไม่ทันที่จะได้ขัดอะไร นางิสะก็มาซุกไซร้ที่ต้นคอขาว "แต่ผมขอมัดจำก่อนนะครับ"

 

เขาถูกคนตัวเล็กกว่า 'กด'

เขาถูกคนตัวเล็กกว่า 'จูบ'

แล้วยังถูกชมว่า 'น่ารัก'

แล้วท้ายที่สุดคือเขาโดน 'มาร์ก'

 

นี้เขาอ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอถึงได้โดนกดเอาง่ายๆ! ดูจากรูปร่างยังไงเขาก็ต้องเป็นฝ่ายรุกชัดๆ ถึงเขาจะไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นก็เหอะ! โลกนี้เพี้ยนไปแล้วเหรอ!

 

คารุมะกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงด้วยความกระวนกระวายใจสุดๆ 

ต้องพักผ่อน! พรุ่งนี้จะได้มีแรงหนีนางิสะคุง!

แล้วหลังจากนั้นร่างบางก็หลับไป....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ยังมีคนอยู่อีกเหรอเนี่ย" อาซาโนะ กาคุชู เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแสงไฟจากห้องพยาบาล เขาพึ่งทำงานของประธานนักเรียนเสร็จสิ้นซึ่งตอนนี้ก็จะทุ่มนึงแล้วด้วย ไม่นึกว่าจะมีคนอยู่อีกนอกจากเขา อาจจะเป็นนักเรียนที่มานอนจนเพลินก็ได้

 

*ครืด*

 

อาซาโนะเปิดประตูพลางมองข้างในจากนอกประตู

 

"แฮ่ก...."

 

เพราะเสียงทำให้เขาเหลือบไปเห็นเจ้าของเสียง... อาคาบาเนะ คารุมะที่นอนอยู่บนเตียง...

เส้นผมสีแดงและใบหน้าที่ชุ่มเต็มไปด้วยเหงื่อทำให้ร่างบางดูหน้าตาน่าใคร่เอ็นดู ฟังจากเสียงที่คอยหอบเพราะพิษไข้ทำให้รู้ว่าร่างบางทรมาน

แต่ถึงจะทรมานยังไง...เขาก็ไม่หวั่นหรอกนะ

 

"นี้นาย ตื่นได้แล้ว" ร่างสูงใช้มือแกร่งเขย่าที่ขมับของร่างบาง

 

"อือ..." เสียงของร่างบางครางออกมาเมื่อรู้สึกตัวเล็กน้อย รู้สึกรำคาญที่มีคนมาปลุกจึงพลิกตัวอีกข้าง

 

...ทำให้เห็นรอยสีกุหลาบที่ต้นคอ

 

'ไม่นึกว่าจะเป็น ฝ่ายรับ แฮะ'

 

แต่เห็นแล้วทำให้เขารู้สึกโมโหแปลกๆ...

 

ไม่ว่าอาซาโนะจะเขย่าให้คารุมะตื่นยังไงก็ไม่ยอมตื่น แถมเขาก็ควรที่จะกลับบ้านได้แล้วเพราะลุงคนขับรถก็มารอนานพอสมควร "เอาเป็นว่า...พากลับไปด้วยละกัน"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อือ..." ร่างบางครางเบาๆ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เขาใช้สายตากวาดไปทั่วทำให้รู้ว่ามีบางอย่างแปลกไป...

 

"ตื่นแล้ว?"

 

เสียงไม่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างบน เขาจึงรีบหันไปมอง...

 

อาซาโนะ กาคุชู!

 

แต่การที่ได้เห็นหน้าของคนๆ นี้แล้วไม่ทำให้ตกใจเท่าการที่เห็นหน้าตาของคนตรงหน้าใกล้เพียงไม่กี่เซน

 

แถมเขายังนอนหนุนตักหมอนี้อีก!

 

"น- นาย!" คารุมะตะโกนขึ้นพร้อมลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วหันไปมองรอบๆ ตอนนี้เขาอยู่บนรถของคนที่เขาคาดว่าน่าจะเป็นอาซาโนะ เขากับอาซาโนะมานั่งๆ นอนๆ ปลีกนิเวศที่หลังรถ ลุงคนขับรถสวมแว่นกันแดดสีดำแล้วยังสวมหูฟังเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงรอบข้าง นี้เตรียมกันมาเลยใช่ไหม?!

 

"น- นายจะไปไหน"

 

อาซาโนะเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะตอบด้วยคำสั้นๆ "บ้าน"

 

"นายไม่ยอมตื่น...ฉันเลย 'อุ้ม' นายมาด้วย ไม่อย่างนั้นนายได้นอนตายในโรงเรียนแน่"

 

"แล้วทำไม ฉันถึงไปนอนที่ตักนายกันเล่า!" 

 

"นั้นก็เพราะตัวนายเองทำมากกว่านะ ฉันอยู่เฉยๆ ของฉันเอง" อาซาโนะพูดตัดบท...

 

...จะบอกว่าเขาเป็นคนไปนอนหนุนตักไอหทดนี้เนี้ยนะ!

 

คารุมะหน้าแดงก่ำอย่างไม่รู้ตัว แต่เพราะพิษไข้ที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้ร่างบางแทบจะสลบไปอีกรอบ "นายตัวร้อน"

 

"แล้วจะให้ฉันตัวเย็นหรือไง" 

 

...ขนาดไม่สบายยังจะกวนส้น...

 

"นายไม่สบาย?"

 

"ก็รู้นี้นา แต่ว่านะช่วยบอกคนขับรถนายทีว่าจอดข้างทางให้หน่อย ฉันจะกลับบ้าน" คารุมะรีบพูดอย่างเร็วเพราะเขาขี้เกียจมาพูดกับอีกฝ่ายให้มากความ

 

"แต่นายไม่สบาย"

 

"เฮ้! คุณประธานนักเรียน ฉันจะเป็นยังไงก็เรื่องของฉันนะ นายไม่เกี่ยว" คารุมะเริ่มโวยวายความเซ้าซี้ของอีกคน

 

"งั้นถ้าคนที่เป็นคน 'มาร์ก' นายเท่านั้นสินะถึงจะเกี่ยวได้" ด้วยความกวนส้นอาซาโนะจึงเผลอหลุดออกไป ร่างบางเบิกตากว้างพร้อมรีบปิดรอยที่ต้นคอของตน

 

"ม- ไม่ใช่!"

 

"หึๆ" 

 

เสียงหัวเราะทำให้คารุมะยิ่งปวดหัวมากเข้าไปใหญ่ แรงที่จะพูดก็ไม่ค่อยจะเหลือแล้วด้วยซ้ำ "ชิ!" เข้าสบถเบาๆ ให้คนข้างๆ ได้ยิน

 

"ฉัน จะ ลง รถ" 

 

"เงียบน่า"

 

"คิดเหรอว่าฉันจะย----" 

 

และแล้วริมฝีปากซีดบางถูกครอบครองอีกครั้ง...

 

วันนี้...พวกแกต้องการอะไรจากฉันนักหนา!!!

 

จูบจากประธานนักเรียนคนนี้ช่างยาวนาน...ราวกับว่าจะไม่มีแม้แต่การหยุดเลยซักเสี้ยววินาที เขามีถอนจูบออกบ้างเพื่อให้ร่างบางหายใจ แต่ก็ประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว และทุกครั้งที่เขาเริ่มต้นจูบอีกครั้งจะยาวนานขึ้น....

 

"อื้ม...." 

 

เมื่อมีเสียงเล็ดลอดออกไป...คารุมะจึงพยายามกลั้นเสียงที่น่ารังเกียจ...

 

ไอคนขับรถบ้านั้น!!! ไม่คิดจะสนใจเลยเกรอไงฟะ!

 

"อื้อ......" เมื่อรู้ว่าคนตรงนั้นพยายามกลั้นเสียงร่างแกร่งจึงเร่งจังหวะการจุมพิตให้เร็วขึ้น

 

"พ- พ- พอแล้ว..." ร่างบางรีบผลักตัวอีกคนออกจากตัวแต่ก็แค่ไม่กี่มิลเท่านั้น และยังเป็นความตั้งใจของร่างสูงอีกด้วย...เขาเลื่อนริมฝีปากไปที่ต้นคอที่ไร้รอยสีกุหลาบ...แล้วได้สร้างรอยเอาไว้อีก....

 

"น- นาย..." คารุมะไม่เข้าใจ... ไม่เข้าใจอะไรเลย... สิ่งที่นางิสะทำรวมถึงอาซาโนะ...

 

"คนป่วยน่ะ...เงียบๆ ไปซะ" ร่างสูงพูดเสียงเรียบ... "นอนให้พอตั้งแต่ตอนนี้...เพราะคืนนี้ นายจะไม่มีทางได้หลับแน่!"

 

...เขาบอกแล้ว ว่าถึงจะป่วย เขาก็ไม่หวั่น!!!

 

 

 

 

สรุปผลแล้วคืนนี้....อาคาบาเนะ คารุมะ ไข้ไม่ลดลงเลย...แถมมีแนวโน้มว่าจะเป็นหนักเสียกว่าเดิม...

 

 

 

 

 

"ติ๊ง~หน่อง~"

 

"มาแล้ว...ครับ" คารุมะพยายามเค้นเสียงออกมา หลังจากกิจกรรมที่เขาได้ทำเมื่อคืนทำให้เขามีอาการหนักกว่าเดิมและแน่นอนว่าไม่เหลือเรี่ยวแรงเลย

 

เมื่อเขาเปิดประตู... เขาก็รู้สึกคิดผิดอย่างหนักที่เปิดประตู

 

"คารุมะคุง ผมมาแล้วนะ"

 

นางิสะคู๊งงงงงงงงงง

 

 

 

 

แล้วทั้งอาทิตย์นี้อาคาบาเนะ คารุมะไม่สามรถมาโรงเรียนได้เนื่องจากไข้สูงและขยับตัวไม่ได้

 

 

 

END.