ล่วงเลยนานปี แต่ยากจะลืมเลือน

เนื้อเรื่อง

"บีจะกลับบ้านแล้วเหรอคับ"ฉันถามเธอ
"ฮือ"เธอตอบ  " เราเดินไปส่งนะ"
"จ๊ะ"
ฉันกับบีรู้จักกันมาไม่นาน เราอยู่ตำบลเดียวกัน แต่คนละหมู่บ้าน
บ้านของเราห่างกันไม่มาก  ตอนเลิกเรียนฉันจะไปส่งบีที่บ้านทุกวัน
 เราจะไม่เดินตามถนน แต่จะเดินตามคันนา มันเป็นอะไรที่แปลกดี
เดินไปคุยไป บ้างก้อจับปลา หาจิ้งหรีดมากัดกัน  และมานั่นที่ต้นไทร
อันเป็นต้นที่เราสองคนรู้จักเป็นครั้งแรก ฉันไปส่งเธอจนพ่อ แม่เขาก้อรู้
พ่อแม่บีเป็นคนใจดีมากๆเลย จะเอาขนมมาไห้ฉันกินทุกวันเลย บางครั้ง
วันหยุดเราจะไปยิงนกกัน เล่นซ่อนหากัน อาบน้ำด้วยกัน(หลายคน)
ด้วยความที่บีเป็นเด็กที่น่ารัก  เรียบร้อย ช่างคุย เวลาที่ฉันอยู่ไกล้ๆบี
เหมือนกับว่า..อยากไห้โลกใบนี้มีแค่เราสองคนจัง.............
..มีอยู่วันหนึ่ง ตอนเที่ยงฉันไปหาบีที่ห้อง แต่!บีไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน
 ฉันเดินหาตั้งนาน จนรู้ว่า บีไม่สบาย ฉันเป็นห่วงบีมาก.ฉันอยู่ข้างบีตลอดเวลาที่พัก
ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าความรู้สึกตรงนี้มันคืออะไร ตอนเย็นเลิกเรียน แม่ของเขามารับ
แม่เขามองมาที่ฉันแวบนึง แต่ก้อไม่ได้กล่าวอะไร ......บีไม่มาร.ร.หลายวัน
"บีจะเป็นอะไรมากไหมหนอ"นี่คือคำถามเดียวที่อยู่ในความคิดตลอดเวลา
ฉันทำตัวเหมือนปกติทุกวัน แต่ในใจฉัน ไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาเมื่อไหร่
"บีคับ ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน"แล้ววันที่ฉันรอคอยก้อมาถึง
"หายดีแล้วยังคับ"    ฉันถามพร้อมกับส่งยิ้มไห้เธอ
"ค่ะ" เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่สดใสนัก เหมือนมีความในใจบางอย่าง
"มีไรหรือเปล่า   ไม่ร่าเริงเลยนะ"
"คือว่า....บีมีเรื่องจะบอกค่ะ"" คือว่า".........
บีจับมือฉัน(อายเลยเรา)ส่งจ.ม.ไห้แล้วบีก้อสะบัดหน้าวิ่งหนีไปพร้อมกับน้ำตา
และคำถามมากมายที่ฉันอยากรู้...ฉันเปิดอ่าน  แค่7คำแรกก้อทำให้ฉันหวั่นไหว
            "  เรารักนายไม่ได้จริงจริง"
"พี่อาร์มค่ะ"  ขอโทดด้วยนะที่ไม่ได้บอกด้วยตนเอง.เพราะมันยากที่จะเอ่ยออกมา
พี่อาร์มรู้ไหม..ว่าเราเป็นอะไรกัน ..เราเป็นพี่น้องกันค่ะ...แม่เป็นคนบอกกับบีเอง
ขอบคุณนะกับความรู้สึกที่มีให้ กับความห่วงใยที่ไห้มา บีจะเก็บความทรงจำตรงนี้
ของเราเอาไว้....บีเองก้อไม่อยากไห้มันลงเอยแบบนี้ บีก้อรักพี่มากค่ะ
แต่เราต้องยุติเพียงเท่านี้..อย่าให้ต้องเสียใจมากไปกว่านี้เลยนะ  ถ้าพี่รักบีจิง
อย่าเข้ามาถามบีเลยนะเดี๋ยวจะเจ็บอีก..บีขอโทดนะค่ะ..........."
.....................................................................................................................................
"จะกลับบ้านแล้วเหรอ" "  เราเดินไปส่งนะ"  คำพูดนี้คงไม่มีอีกแล้ว
........ทำไม......ทำไม.....ทำไมต้องเป็นแบบนี้........................
ฉันอยากจะบอกความรู้สึกกับเธอ..แต่มันก้อสายเกินไป ......
ถึงแม้จะเป็นPOPPY LOVE   แต่มันยังมีคุณค่าพอที่จะหวลนึกถึงอยู่เสมอ
......................