ทิ้ง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ไม่รู้อ่ะผมว่าถ้าเข้าใจมันก็หลอนนะ

เนื้อเรื่อง

บางคนเกิดมาไม่เคยโดนทอดทิ้ง พ่อแม่เลี้ยงอย่างดี มีเพื่อนคอยคุยด้วย มีอาจารย์สอนหนังสือ มีเงินใช้ มีอากาศสูดดม มีบ้านอยู่ มีทุกอย่างพอใช้ไม่ขัดสน แต่การมีทุกอย่างกลับทำให้ต้องทิ้งบางสิ่งบางอย่างไป ในบางครั้งนึกอยากจะได้คืน แต่มันก็สายเกินไปที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

 

วันหนึ่งผมเข้าไปอยู่ในที่ที่หนึ่ง มันใหญ่โตมโหฬาร เขาว่ากันว่าที่แห่งนี้มีผู้คนมากมาย บ้างก็เข้าไปถ่ายรูป บ้างก็เข้าไปเพื่อนำกระดาษสีต่างๆไปให้คนอื่น  บ้างเข้าไปเอาพืชเอาสัตว์มากมายเข้าไปในรูบนใบหน้าแล้วก็นำกลับบ้านไปด้วย บ้างก็เข้าไปเดินเล่น แต่สำหรับผมแล้ว ผมกำลังรอ รอใครสักคนพาผมไปจากที่นี่ และแล้วในที่สุด วันที่ท้องฟ้ามีสีฟ้าผมก็ได้เจอกับคนๆหนึ่ง เขามากับพ่อแม่เขาของเขา เขาขยับปากไปมา จนกระทั่งผู้ชายร้างใหญ่หยิบกระดาษสีๆให้คนอีกคน คนที่รับกระดาษพวกนั้นเขาก็ตรงดิ่งมาที่ผมจากนั้นก็นำถุงพลาสติกมากางออกแล้วนำผมยัดเข้าไปในนั้น ผมมองอะไรไม่เห็นเลย ผมพยายามดิ้นรนที่จะออกไปข้างนอกแต่ก็ทำไม่ได้ บางครั้งผมก็รู้สึกว่าโดนโยกไปมา บางครั้งผมก็รู้สะเมือนอย่างรุนแรงเหมือนกับไปกระทบกับบางสิ่ง จนผมหมดสติไป  พอลืมตาขึ้นมาอีกทีผมก็มาอยู่ในที่ที่หนึ่ง ที่นั้นมันแคบๆ พื้นนิ่มๆ แล้วก็มีอะไรต่อมิอะไรที่มันนิ่มๆเต็มไปหมด ผมยังมึนๆอยู่และอยู่ๆเธอก็เดินเข้ามาบอกกับผมว่า ยินดีต้อนรับนี่คือบ้านของเรา เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ตลอดไป เธอมาเป็นเพื่อนกับฉันนะ ผมเจออะไรอย่างนี้ บางทีผมก็อึ้งไปเลย ผมมองเห็น เพียงแค่ช่วงก่อนพระอาทิตย์ตกจนถึงช่วงที่มันโผล่ขึ้นมาอีกที ผมอยู่ที่นี่ผมเห็นเธอทุกกระบวนท่าเลยล่ะ เดี๋ยวน้ำลายไหลบ้างหล่ะ เดี๋ยวกางเกงในโผล่บ้างหล่ะ ผมนี่ชอบไปเลย โอยรู้สึกฟิน บางวันเธอก็มาคุยกับผม มาเล่นกับผม จนผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเราเริ่มเพิ่มขึ้นทุกวัน ในบางครั้งยามเธอมีน้ำอะไรไม่รู้ไหลออกมา......ออกมาทางตาน่ะ เธอก็มันจะเข้ามากอดผม ตัวผมนี่เปียกไปเลย แต่ก็ไม่เป็นไรผมได้ใกล้ชิดกับเธอ ผมยอมได้ แต่ในบางครั้งเธอก็อารมณ์ร้าย จับผมโยนไปมา ปาอัดผนังบ้าง ปาอัดพื้นบ้าง  ปาอัดคนในบ้านบ้าง แม้กระทั่งดึงจนแขนผมขาด เธอก็ทำมาแล้ว แต่สุดท้ายเธอก็ขอโทษผม แล้วเธอก็มาเป็นพยาบาลสุดสวยคอยรักษาผม ผมนี่รู้สึกว่าชีวิตไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะ แต่ความสุขนั้นไม่ยั่งยืนเลย เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า เธอยิ่งเหินห่างจากผมทุกวัน ทุกวัน จากความสุขที่เราเคยมีให้กัน ก็กลายเป็นแค่ผมเท่านั้นที่มองแค่เธอเพียงฝ่ายเดียว ผมนั่งอยู่ที่เดิมๆมุมเดิมๆ รอเธอคนนั้นกลับมา จนกระทั่งมีผงสีขาวๆมาเกาะ มันเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆบนตัวของผม และแล้วผมก็ทำให้เธอไม่สบายจนได้ จนอยู่เธอก็จับผมไปกดน้ำอะไรไม่รู้ รสชาติมันฝาดและลื่นๆ จากนั้นเธอก็นำผมไปจุ่มน้ำหอมๆ ตัวผมนี่ทั้งหอมทั้งนุ่มเลย ผมนึกว่าเธอจะกลับมาหาผมอีกครั้งแต่เปล่าเลย หลังจากที่ผมถูกเธอกดน้ำ นั่นเป็นช่วงเวลาครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นหน้าเธอ เพราะว่าหลังจากนั้นผมก็ถูกจับยัดใส่ถุงพลาสติกอีกครั้ง ผมพยายามตั้งสติว่าเธอกำลังจะพาผมไปไหน ผมพยายามมองผ่านรูเล็กๆแต่ทว่าผมก็รู้สึกมึนหัวจนผล็อยหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีผมก็อยู่ในที่เหม็นๆ รู้สึกได้ว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่ผมเคยอยู่มาก่อนแน่ ถึงแม้ว่าเธอจะจากผมไป ขณะที่คำพูดของเธอในวันนั้น วันที่ท้องฟ้ายังมีสีฟ้า ที่มันมีความหมายว่าเราจะอยู่ด้วยกัน มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม เธอจากไปอย่างไร้เยื่อไย หลังจากนี้ไปผมคงไม่ได้เห็นแววตาที่สดใสของเธออีก เธอทำเหมือนผมเป็นตุ๊กตาธรรมดา พอผมไม่มีประโยชน์ เธอก็ทิ้งผมไป แต่ผมบอกไว้เลย ไม่มีอะไรพรากเราได้ และหลังจากนี้ไปยามที่ท้องฟ้าเป็นสีดำ ตัวผมนั้นจะไปนั่งอยู่ “ข้าง ข้าง เธอ”

 

ในวันที่คุณรู้สึกว่าไม่มีใคร จงรู้ไว้ว่ายังมีคนบางคนคอยอยู่เคียงข้างเธอ จบ