[SF] MINO+TEAHYUN – SMILE AGAIN ยิ้มอีกครั้งนะครับ ที่รัก

เนื้อเรื่อง

                ‘นายมันคนไม่เอาไหน  ไม่มีความสามารถ นายมันเป็นคนที่ไม่ดีอะไรเลยสักอย่าง !’

                ‘นายทำตัวให้มีค่ากว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง ?!’

                ‘นายมันงี่เง่าไม่เอาไหน !’

                คำพูดสบประมาทของหลายคนที่ ‘นัมแทฮยอน’ เคยพบเจอมาดังกึกก้องอยู่ในหัว ร่างบางเดินคอตกไปตามทางเดินของถนนกลางเมืองใหญ่ อากาศเหน็บหนาวบวกกับพยากรณ์อากาศที่บอกว่าหิมะจะตกในวันนี้ก็ยิ่งทำให้แทฮยอนรู้สึกโดดเดียวมากขึ้นกว่าเดิม

                ร่างบางเดินมาตามทางเดินเรื่อยๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัวว่าเดินมาไกลจนถึงสวนสนุกที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ แม้อากาศจะหนาวแต่บรรดาเด็กๆ ก็ยังคงร้องอ้อนวอนให้พ่อแม่พามาเที่ยวที่แห่งนี้ให้ได้

                “อาการหนักแล้วนะ แทฮยอน”

                ปากบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ยังเดินลิ่วไปซื้อตั๋วเข้าสวนสนุก สองเท้าค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาภายในบริเวณสวนกว้าง เสียงเครื่องเล่น เสียงเด็กๆ ร้องตะโกนบ้างหัวเราะด้วยความสนุกสนานบ้าง แต่มันไม่ทำให้แทฮยอนสนุกสนานไปด้วยเลย

                ตราบใดที่คำสบประมาทยังดังก้องอยู่ในหัวของเขา

                สองเท้าของแทฮยอนเดินมาตามทางเดินของสวนสนุกเรื่อยๆ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาไม่ได้มาเดินเที่ยวสวนสนุกอย่างนี้ เพราะเดินได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เหนื่อยจนหอบได้เลย แม้อากาศจะเหน็บหนาว แต่ก็ทำให้เหงื่อเม็ดเล็กผุดออกมาตามขุมขน

                “นี่เราแก่ขึ้นเยอะเลยหรอเนี้ย ? ทำไมถึงได้เหนื่อยขนาดนี้นะ ?”

                แทฮยอนนั่งพักเหนื่อย ใกล้ๆ กันนั้นมีตุ๊กตามาสคอตหมีสีน้ำตาลในชุดซานตาครอสสีแดงสดกำลังเต้นร่าเริงอยู่ท่ามกลางกลุ่มเด็กๆ ที่รอรับลูกโป่งสวรรค์สีสดใสจากมือของพี่หมี

                “เป็นเด็กนี่ดีชะมัดเลย ไม่ต้องฟังคำดุด่าอะไรก็ไม่รู้จนสมองจะระเบิด”

                “นายมีเรื่องอะไรไม่สบายใจใช่ไหม ?”

                สายตาคู่สวยของแทฮยอนเหลือบมองใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับพบว่าเป็นหมีที่ถือลูกโป่งสวรรค์ตัวเดิมนั้นเอง

                “เอ่อ ... ก็นิดหน่อยอ่า” แทฮยอนตอบส่งๆ “ว่าแต่ นายไม่ไปทำงานหรอ ? เมื่อกี้ฉันเห็นเด็กๆ รุมล้อมนายอยู่เลย”

                “นายนี่ไม่ได้ดูรอบด้านเลยใช่ไหม ? เด็กพวกนั้นไปเล่นเครื่องเล่นด้านโน่นหมดแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่นาย กับฉัน”

                มาสคอตหมีตัวเดิมพยายามนั่งลงข้างๆ แทฮยอน แต่ด้วยชุดมาสคอตที่ใหญ่จนดูลุ่มล่าม ทำให้เจ้าหมีสีน้ำตาลนั่งลงบนม้านั่งข้างๆ แทฮยอนค่อนข้างลำบาก จนแทฮยอนต้องลุกขึ้นช่วยพยุงเจ้าหมีชุดซานตาครอสนั่งลงบนม้านั่งอย่างสบายๆ

                “ฉันคิดว่านายอู้งานซะอีก” แทฮยอนว่าให้เจ้าหมีตัวอวบอ้วนที่นั่งอยู่ข้างๆ “นายหายใจออกหรอ ? ใส่ไอ้หัวหมีตลอดเวลาอย่างนี้ ไม่อึดอัดบ้างหรือไง ?”

                “อากาศออกจะหนาว ใส่หัวหมีนี่แล้วอบอุ่นดีจะตาย” คนในร่างหมีหัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่แทฮยอนยังคงนั่งก้มทำหน้าเศร้า “รอยยิ้มของนายหายไปไหนนะ ?”

                “ห้ะ ?” แทฮยอนเงยหน้าขึ้นมาสบตาบ๊องแบ๊วของลูกตาพลาสติกของมาสคอตหมีที่นั่งอยู่ข้างตัว ก่อนเหลือบมองรอยยิ้มของเจ้าหมีที่ระบายมายังเขา และยิ่งกว่านั้น ในรอยยิ้มนั้นแทฮยอนสามารถสบตาคู่สนทนาที่นั่งอยู่ข้างตัวเขาได้ลางๆ “เปล่าหรอก พอดีฉันเพิ่งโดนต่อว่ามาน่ะ ก็ฉันมันเป็นคนไม่เอาไหนอยู่แล้วนี่”

                อารมณ์ที่ถูกระเบิดออกมาให้ดวงตาของแทฮยอนร้อนวูบกลั่นออกมาเป็นหยาดหยดน้ำตา แต่เมื่อรู้ตัว มือบางก็ยกขึ้นปาดน้ำตาที่เป็นเครื่องหยายของความอ่อนแอนั้นออกจากใบหน้าใส

                “โอ๋ๆ อย่าร้องนะๆ” มือใหญ่ของพี่หมีเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้ถือลูกโป่งมาช่วยเช็ดน้ำตาของแทฮยอน คนตัวเล็กชะงักเมื่อโดนมือหนาที่ทำจากผ้าเนื้ออุ่นสัมผัสโดนใบหน้า ยิ่งโดนพี่หมีตัวโตปลอบใจอย่างนี้ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาพรากๆ “เหวอ ... ยิ่งปลอบยิ่งร้อง นายนี่อาการหนักยิ่งกว่าเด็กเล็กๆ ซะอีกนะเนี้ย”

                ยิ่งเช็ดน้ำตาของคนตัวเล็ก แทฮยอนก็ยิ่งร้องไห้มากขึ้น จมูกแดงเรื่อจนเห็นได้ชัด มือใหญ่ของพี่หมีชุ่มไปด้วยน้ำตาของอีกคน แต่พี่หมีร่างอ้วนกลับไม่ว่าอะไร ทำหน้าที่เป็นผู้ปลอบใจที่ดีอยู่อย่างนั้นจนแทฮยอนหยุดร้องไห้ในที่สุด

                “ขอบคุณนะ พี่หมี”

                “เรียกฉันว่ามิโนดีกว่านะ”

                “นั้นชื่อจริงๆ ของพี่หมีหรอ ? แปลกดีจังนะ”

                “เปล่าหรอก ชื่อจริงๆ ของฉันคือซงมินโฮ แต่ฉันถือว่าเราสองคนสนิทกันแล้ว เลยอนุญาตให้นายเรียกฉันว่ามิโนได้อ่ะ” มินโฮในร่างหมีอวบอ้วนขยับตัวเองให้นั่งสะดวกขึ้น “แล้วชื่อของนายล่ะ ?”

                “อ่า ... นัม นัมแทฮยอนครับ ขอบคุณที่อยู่ปลอบใจน้องนัมนะครับ พี่มิโน”

                รอยยิ้มเล็กๆ ค่อยๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก แต่ในใจของแทฮยอนก็ยังคงปล่อยวางคำสบประมาทไม่ได้อยู่ดี

                “พี่เลยหรอ ?”

                “ก็พี่หมีเป็นพี่ของเด็กๆ นี่ครับ พี่มิโนก็เป็นพี่ของนัมแทฮยอนคนนี้ได้เหมือนกัน”

                พี่มิโน น้องแทฮยอน คำเรียกน่ารักๆ ของคนตัวเล็กสามารถทำให้คนตัวหนาในชุดหมีหัวใจสั่นไหวได้ไม่น้อย บวกกับใบหน้าใสที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ ก็สามารถกระตุกหัวใจของมิโนได้ไม่แพ้กัน

                ขอร้อง ขอรอยยิ้มนั้นให้ฉันตลอดไปได้ไหม ? เพราะรอยยิ้มของนายทำให้ฉันมีความสุขได้ไม่น้อย จริงๆ นะ

                “ฮึบๆ งั้นพี่มิโนขอตัวไปทำงานต่อนะครับ นั่งพักนานแล้ว”

                มินโฮในชุดมาสคอตหมีเทอะทะกระโดดลงจากม้านั่ง ร่างใหญ่และความน่ารักของหมีสีน้ำตาลส่งผลให้คนที่อยู่ภายในดูน่ารักไปหมด

                “น้องแทฮยอนขอตามไปด้วยคนได้ไหมครับ ?”

                “อย่าเลย พี่ไปทำงานนะ”

                แทฮยอนก้มหน้าลงอีกครั้ง ร่างเล็กสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง พี่หมีมิโนไม่อยากเห็นแทฮยอนต้องร้องไห้อีกครั้ง เลยหยิบแบ่งลูกโป่งสวรรค์ในมือเอื้อมให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาหนึ่งใบ

                “อย่าร้องไห้อีกเลยนะครับ ร้องไห้คราวนี้ไม่มีใครปลอบใจนะจะบอกให้”

                แทฮยอนยื่นมือรับลูกโป่งสีสดที่ถูกยื่นมาให้อย่างตั้งใจช้าๆ

                “ขอบคุณครับพี่หมีมิโน”

                แทฮยอนแย้มรอยยิ้มบางๆ ให้พี่ชายในร่างหมี มินโฮใจเต้นวูบไหวอีกครั้ง พยายามสะกดกลั้นเก็บอาการเอาไว้ภายในเท่านั้น

                อยากขอบคุณหัวหมีนี่จริงๆ ที่ช่วยปิดบังความรู้สึกของเขา

                “แฮ่ๆ พี่ไปนะ”

                “เดี๋ยวครับ” มินโฮที่กำลังหันหลังกลับไปทำงานส่วนของเขาต้องหันหลังกลับมาตามคำเรียกนั้นอีกครั้ง “ถ้างั้นให้น้องนัมแทฮยอนมาหาพี่มิโนทุกวันเลยได้ไหมครับ ?”

                “อ่า ... งั้นก็ตกลงครับ”

                “จริงๆ นะ”

                คราวนี้แทฮยอนยิ้มกว้างจนตาปิด ทำให้มินโฮเผลอยิ้มตามไปด้วย

                “จริงๆ นะ ?”

                “พี่หมีโกหกแล้วพี่หมีได้อะไรล่ะครับ ?” มินโฮเดินเข้ามาใกล้แทฮยอนอีกครั้งก่อนยกมือหนาลูบที่หัวทุยๆ ของแทฮยอน “พี่หมีต้องไปทำงานแล้วจริงๆ นะครับ กลับบ้านดีๆ พรุ่งนี้มาเจอพี่หมีได้เหมือนเดิมนะครับ”

                ในทุกๆ วัน แทฮยอนจะมาที่สวนสนุกนี่ตามเวลาเดิม แม้ราคาค่าเข้าสถานที่จะแพงแค่ไหนก็ตาม แต่คนตัวเล็กก็ไม่หวั่นเพราะอย่างน้อยเขาก็ยอมจ่ายเพื่อที่จะซื้อความสุขให้กับตัวเขาเอง

                “พี่มิโน วันนี้เค้าซื้อขนมมาฝากด้วย”

                “ซื้อมาทำไมเนี้ย ? ในสวนสนุกก็มีร้านขายขนมตั้งเยอะตั้งแยะ ไปนั่งกินที่หลังก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องซื้อมาเลย”

                “ไม่เอาอ่า ซื้อมาให้แล้วไม่มีคำว่าปฏิเสธ”

                นับวัน ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ยิ่งพัฒนามากขึ้น โดยเฉพาะมินโฮที่นานวันเข้าเขาก็ยิ่งคิดกับคนตัวเล็กเกินคนรู้จัก เกินเพื่อน เกินพี่น้อง แต่ทำได้เพียงแค่เก็บงำความรู้สึกนี้เอาไว้ในใจเท่านั้น

                “พี่มิโน”

                “หืม ?” มินโฮในร่างหมีมาสคอตสีขาวในชุดซานตาครอสสีแดงสดหันขวับมาสบตาแทฮยอน แม้จะเห็นแทฮยอนผ่านเนื้อผ้าบางเบาของช่องปากของหัวมาสคอต แต่มินโฮก็สามารถเห็นแทฮยอนได้ดี “ว่าไงครับเด็กขี้แย ?”

                “วันนี้วันคริสมาตอีฟแล้วนะครับ”

                “แล้วไงล่ะครับ ?”

                “ขออะไรอย่างหนึ่งสิ”

                “จะขออะไรหว่า ?”

                “พี่มิโนถอดหัวหมีนี่ออกให้น้องแทฮยอนเห็นหน้าพี่มิโนไม่ได้หรือไงครับ ?”

                คำขอของแทฮยอนทำให้มินโฮแทบจุก

                “จะดีหรอครับ ?”

                “ดีสิครับ ถือซะว่าให้เป็นของขวัญวันคริสมาตก็ได้นะครับ นะ นะ”

                แทฮยอนกอดแขนของมินโฮผ่านแทนแขนใหญ่ของชุดมาสคอต ทั้งกอด ทั้งเขย่าจนร่างอวบอ้วนสั่นไปตามแรงอย่างน่ารัก

                “ก็ได้ครับ ก็ได้” มินโฮต้องยอมใจอ่อนตามใจคนน่ารัก “แต่ว่า ถ้าเห็นหน้าพี่แล้วก็อย่าตกใจจนเก็บไปนอนฝันร้ายล่ะ”

                “พี่มิโนอย่าลีลาสิครับ”

                แทฮยอนหน้ามุ่ยจนคิ้วตกทั้งสองข้าง มินโฮแอบขำหน้าคนตัวเล็กบาๆ ไม่ให้แทฮยอนรู้ตัว

                “โอเคๆ ยอมแล้ว ไม่ลีลาแล้วก็ได้”

                แทฮยอนเปลี่ยนสีหน้าแทบจะทันที จากที่เคยหน้ามุ่ยคิ้วตก กลับกลายเป็นหน้าชื่นบาน ดวงตาเล็กจับจองไปที่ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายในหัวตุ๊กตาตัวโต

                เล่นจ้องกันอย่างนี้ มินโฮคนนี้ก็เขินแย่สิครับ

                มินโฮยกมือหนาขึ้นถอดหัวหมีขนาดใหญ่ออกอย่างระมัดระวังเผยให้เห็นปลายคางมนจนถึงเส้นผมสีดำขลับที่ยุ่งเยิงจากการใส่หัวหมีมาสคอตเป็นเวลานาน

                “พี่มิโนน่ารักออก”

                แทฮยอนชมคนผิวคล้ำที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกจนมินโฮเขินจนหน้าเปลี่ยนสี แทฮยอนระเบิดเสียงหัวเราออกมาอย่างน่ารัก เพราะไม่เชื่อว่าคนตัวโตจะเผลอทำท่าเขินอายได้อย่างน่ารักขนาดนี้

                “ไม่เอาแล้ว ไปทำงานต่อดีกว่า”

                มินโฮสวมหัวหมีมาสคอตหนักๆ อีกครั้งก่อนจะยันกายตัวเองให้ลุกขึ้น แต่วันนี้แทฮยอนกลับลุกขึ้นเดินตามมินโฮไปด้วย

                “เค้าจะไปด้วย”

                “ไปทำไม ไม่ต้องไปเลย นั่งอยู่นี้”

                มินโฮผลักหัวทุยๆ ของแทฮยอนให้นั่งกลับลงไปที่ม้านั่งอย่างเดิม แต่คงห้ามไม่ให้คนตัวเล็กได้ เมื่อแทฮยอนเด้งตัวขึ้นจากม้านั่งอีกครั้ง

                “เค้าจะไป ห้ามเค้าไม่ได้หรอก แบร่ๆ”

                แทฮยอนแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างทะเล้นก่อนจะวิ่งหนี ปล่อยให้มินโฮวิ่งตามจัดการคนทะเล้นเท่านั้น

                แทฮยอนฮัมเพลงเบาๆ อย่างเริงร่า มือเล็กบรรจงห่อของขวัญของขวัญกล่องเล็กไปด้วย วันนี้วันคริสมาตแล้ว แทฮยอนตั้งใจจะเอาของขวัญไปให้มินโฮ คนที่สามารถเรียกรอยยิ้มและความสุขมาให้เขาได้

                “เอาล่ะ เสร็จแล้ว เอาไปให้พี่มิโนดีกว่า”

                ร่างเล็กคว้าเสื้อโค้ชตัวใหญ่มาสวมก่อนจะเดินออกจากบ้านอย่างมีความสุข

                หลังจากที่เดินลอดประตูสวนสนุกเข้ามาแล้วก็พบกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่ดูเหมือนจะเยอะมากกว่าปกติ อาจเป็นเพราะวันนี้เป็นวันหยุดในเทศกาลคริสมาต และโปรโมชั่นลดแลกแจกแถมเอาใจเด็กๆ และคนที่มาเที่ยวเป็นพิเศษ

                ดวงตาเล็กเหลือบไปเห็นกลุ่มเด็กที่กำลังรุมแย่งขนมจากพี่กวางเรนเดียร์ตัวโตหอบหิ้วถุงกระสอบใบใหญ่เพื่อหยิบยื่นขนมให้กับเด็กๆ แทฮยอนไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปกระโดดขี่คอจัวมาสคอตอ้วนกลมทันที

                “เฮ้ย !” คนในชุดกวางตกใจเผลอทำถุงกระสอบตกลงพื้นลูกกวาดหลากสีสันกระจายเต็มพื้น คนภายในชุดตัวใหญ่รีบผลักคนที่ยังขี่คอเขาให้ออกห่างจากตัวก่อนถอดหัวมาสคอตหวังจะจัดการกับคนเล่นอะไรไม่รู้เวลา “นายทำอะไรของนายเนี้ย ?”

                น้ำเสียงไม่คุ้นหูกับหน้าตาที่ไม่คุ้นเคยทำเอาแทฮยอนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

                “นายไม่ใช่พี่มิโน เอ๊ย ! พี่มินโฮนี่ ?”

                “จะไปใช่ได้ไง ? ฉันซึงฮุน อี-ซึง-ฮุน เพื่อนของมินโฮโน่น”

                ซึงฮุนตอบเนือยๆ ก่อนก้มลงเก็บถุงกระสอบที่กองอยู่บนพื้น

                “แล้วพี่มิโนล่ะ ? พี่มิโนอยู่ไหน ? วันนี้เขาไม่มาทำงานหรอ ?”

                “นายคือนัมแทฮยอนใช่ไหม ?”

                “รู้จักผมด้วยหรอ ?”

                “ถามกันไปถามกันมาอย่างนี้ วันนี้เราจะคุยกันรู้เรื่องไหม ?” ซึงฮุนหยิบซองจดหมายเล็กๆ ออกมายื่นให้แทฮยอน “มินโฮฝากไว้ให้นายน่ะ รับไปสิ”

                แทฮยอนรับจดหมายมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็วโดยไม่เกรงใจซึงฮุน

                “แม่น้ำฮัน ... ขอบคุณมากนะครับพี่ซึงฮุน”

                แทฮยอนโค้งตัวให้ซึงฮุนอย่างสุภาพ ก่อนจะหันหลังวิ่งหายไปกับฝูงผู้คนมากมายจนซุงฮุนที่เผลอเพียงแปบเดียวก็มองตามไม่ทัน

                “รีบอะไรนักนานะเด็กนั้น แต่ก็สุขสันต์วันคริสมาตนะ”

                สองเท้าของแทฮยอนวิ่งออกมาจากบริเวณสวนสนุกมุ่งหน้าไปที่แม่น้ำฮัน หวังว่าจะเจอคนที่เขาอยากเจอ คนที่กล้าขโมยความสุข ขโมยรอยยิ้ม ขโมยเสียงหัวเราะ และขโมยหัวใจของแทฮยอนไป

                แน่ใจแล้ว ว่าพี่มิโนคือคนที่แทฮยอนรักที่สุด ขอร้อง ... กลับมาหาผมเถอะนะครับ

                ริมแม่น้ำฮันยามเย็นในวันคริสมาตอากาศหนาวเย็น แทฮยอนหยุดยืนหอบแฮกๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน ยกมือขึ้นปาดเม็ดเหงื่อพราวบนใบหน้าใส แม้อากาศจะหนาว แต่ระยะทางที่แทฮยอนวิ่งมาก็ทำให้คนตัวเล็กเหงื่อออกมากได้ไม่แพ้ช่วงซัมเมอร์

                “ไหนบอกว่าจะมารอไง พี่มิโน คนบ้า คนโกหก คนหลอกลวง”

                แทฮยอนตะโกนอย่างบ้าคลั่งไปอีกริมฝั่งหนึ่งของแม่น้ำฮัน ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวเย็น ยิ่งรอก็ยิ่งท้อ ยิ่งท้อก็ยิ่งอยากร้องไห้

                บ้าจริง ! นัมแทฮยอนกลายเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ?

                “ไหนบอกว่าจะมารอไง แล้วทำไมต้องให้เค้ารอ คนโกหก ใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย”

                แทฮยอนขย้ำกระดาษในมือจนยับ น้ำตาหยดใส่กระดาษจนชื้นไปหมด หิมะเริ่มตกปอยๆ อากาศยิ่งกดต่ำลงเรื่อยๆ จนแทฮยอนต้องนั่งกอดตัวเองหวังที่จะพบกับคนที่อยากจะเจออีกครั้ง

                “มีเด็กขี้แยมานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ?” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างตัวดึงความสนใจของแทฮยอนให้หันไปมอง พบคนผิวคล้ำในชุดเสื้อโค้ชคลุมฮู๊ดเพื่อป้องกันหิมะ แทฮยอนที่ยิ่งเห็นหน้าคนที่คิดถึง น้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งไหลออกมา “เหวอ ... ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกแล้ว หมดกันความน่ารัก”

                “พี่มิโน”

                แทฮยอนลุกขึ้นก่อนจะกระโดดกอดคนตัวสูงแน่นด้วยความคิดถึง ปล่อยให้เสื้อตัวหนาของมินโฮดูดซับน้ำตาอุ่นของเขา

                “หยุดร้องได้แล้ว พี่อยู่นี้แล้วไงครับ” มินโฮกอดคนตัวเล็กตอบพลางลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ

                “พี่มิโนปล่อยให้เค้ารอพี่ตั้งนาน ทั้งๆ ที่พี่บอกว่าพี่จะมารอ พี่ออกจากงานที่สวนสนุกทำไม วันนี้เค้าไปหาแล้วเค้าไม่เจอพี่ พี่รู้ไหมว่าเค้าใจหายแค่ไหน คนบ้า จะไปไหนไม่เคยบอก พี่มิโนใจร้ายเกินไปแล้ว”

                แทฮยอนผละออกจากอ้อมกอดก่อนทุบตีเบาๆ ที่อกแกร่งของมินโฮ มินโฮได้แต่คว้าข้อมือเล็กของแทฮยอนเอาไว้ก่อนจะตัวเองจะจุกไปมากกว่านี้

                “ถึงพี่จะใส่เสื้อหนาแต่พี่ก็เจ็บนะ” มินโฮบ่น แทฮยอนยังคงหน้ามุ่ยคิ้วตกใส่ มินโฮก้มลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของแทฮยอน “Smile again, Please”

                คำพูดนุ่มทุ้มในโสตประสาทส่งผลให้แทฮยอนยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง รอยยิ้มของแทฮยอนทำให้มินโฮยิ้มตามด้วยอย่างมีความสุข

                “เค้ารักพี่มิโนที่สุดเลย”

                “บอกรักตรงๆ อย่างนี้พี่เขินนะครับ” คนตัวโตกว่าคว้าตัวคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

“พี่ก็รักแทฮยอนนะครับ”

ทั้งสองคนระบายรอยยิ้มให้กันก่อนจะเดินจับมือกันเดินเล่นเลียบริมฝั่งแม่น้ำฮัน แม้หิมะจะตก แม้อากาศจะเหน็บหนาวมากแค่ไหน แต่หัวใจที่อบอุ่นสองดวงก็พร้อมที่จะเต้นและมอบความอบอุ่นให้แก่กันและกัน

............................................................................

จบแบบแปลกๆ 5555555555

ยังไงก็ฝากติชมฟิคจานด่วนเรื่องนี้ด้วยนะคะ

ต้องรีบแต่งให้จบก่อนรายการ Win จะออกอากาศในวันต่อมา 5555555555

ถ้าอยากติชมก็เมนชั่นได้เลยนะคะที่ @Pear_BJ21 ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ ^^

ติมาเยอะๆ ไรท์เตอร์จะได้ไปพัฒนากับฟิรเรื่องต่อไปจ้า