รักวุ่น ๆ ของยัยตัวจุ้น(ครับผม)

เนื้อเรื่อง

บ้านตระกูลคิม

“นี่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง” ชั้น คิมยูจินสาวน้อยวัย 17 ปีตนนี้กำลังโมโหถึงขีดสุดกับนิสัยของเจ้าคนที่มีหน้าเหมือนชั้น

“ก็เธออยากไปเดินกับไอ้เฮซองทำไม”

“แล้วยังไงแค่ชั้นเดินกับเพื่อนนี่ นายถึงกับต้องบอกแม่ให้ย้ายดรงเรียนชั้นเลยรึไง”

“ไม่รู้ชั้นบอกแม่ไปแล้ว พรุ่งนี้เธอต้องไปเรียนที่คยองนัม”

“ไอ้พี่บ้าเอ๊ย” พี่ชายตัวแสบของชั้นชื่อซอจินเรา 2 คนเป็นฝาแฝดกันแล้วซอจินดันเป็นโรคบ้าน้องสาวขึ้นสมองทำให้ชั้นต้องหน่ายอยู่อย่างนี้”

“เฮ้อ ก็ได้” ชั้นยอม

“แต่เธอต้องเข้าเรียนในฐานะเด็กผู้ชายนะ” พูดจบซอจินก็วิ่งหนีไปบนห้องทันที

“ซอจินนายตายแน่....”

                               

                                โรงเรียนคยองนัม

                “เฮ้ทำไมป่านนี้ ซอจินมันยังไม่มาอีกละเนี่ย” จงฮยอนถามขึ้นมา

                “รถคงติดมั้ง” ชินวูตอบ

                “อีกเดี๋ยวก็คงมา” ซอนจินพูพดขึ้นแต่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือในมือ

                “เอ๊ะ แล้วข้างนอกเสียงดังอะไรกันนะไปดูกันเถอะฮยอง” จงฮยอนพูดจบก็เดินออกไป

                “เจ้าบ้านี่ ชวนออกปดู แต่ไม่รอกันบ้างเลย” ซอนจินบ่น แต่ก็เดิตามออกไป ชินวูยิ้มกับนิสัยที่ขี้หงุดหงิดของซอนจิน

 

                                บริเวณระเบียงทางเดิน

                “นี่ซอจินทำไมเมื่อกี้นายไม่บอก ผอ. ไปละว่าชั้นนะเป็นน้องสาวนาย” ชั้นต่อว่าซอจินทันทีที่ออกมาจากห้อง ผอ.

                “เธอคิดว่าถ้าบอกไปแล้ว ผอ. จะเชื่อเหรอ” พูดจบซอจินก็มองชั้น ชั้นก้มมองตัวเอง ก็จริงอย่างทีซอจินพูด ก็เพราะว่าเมื่อวานนี้ชั้นโมโหซอจินที่อยากให้ชั้นเป็นผู้ชายนัก ชั้นก็เลยประชดด้วยการไปตัดผมสั้นซะเลย และแทนที่ซอจินจะโวยวาย แต่กลับบอกว่าเหมาะกับชั้นดี เฮ้อชั้นละกลุ้ม

                “แล้วทำไมจะต้องให้ชั้นปลอมตัวเป็นผู้ชายด้วยเนี่ย”

                “ก็ จะได้ไม่มีผู้ชายมาจีบเธอไงละ” ซอจินเถียง

                “เดี๋ยวนี้นายอาการหนักขึ้นนะเนี่ย” ชั้นบอกกับซอจิน

                “กรี๊ดดดดดด....” มีเด็กผูหญิงกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาหาพวกเรา

                “ซอจินอุปป้าคะ ชั้นซอบอุปป้ามากเลยนะคะ นี่คะคุ๊กกี้ที่ชั้นทำมาให้อุปป้า อุปป้ารับไว้นะคะ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งยื่นกล่องคุ๊กกี้มาให้ซอจิน

                “ขอบคุณมาก ๆเลยนะจ๊ะสาว ๆ”

                “เอ๊ะ แล้วนั่นใครคะอุปป้า” เด็กคนหนึ่งในกลุ่มถามพร้อมกับชี้มาที่ชั้น ชั้นหันไปมอง

          “กรี๊ดดดด หน้าเหมือนอุปป้าเลย” ชั้นยิ้มให้ ก็จะไม่เหมือนได้ไงยะ ก็เป็นฝาแฝดกันนี่นา

                “อ๋อ เนี่ยนะน้องชายฝาแฝดของพี่เอง” ซอจินบอกเด็กพวกนั้น

                “กรี๊ดดดด น้องชายซอจินอุปป้า เท่ห์เหมือนอุปป้าเลย”

                “จ๊ะ เท่ห์ เอ่อสาว ๆ พี่ขอทางหน่อยนะได้เวลาเรียนแล้ว แล้วก้เข้าเรียนกันได้แล้วนะ” พอออกห่างจากพวกนั้น ชั้นก็เริ่มกระแนะกระแหนซอจิน
                “แหมไม่น่าเชื่อเลยนะว่านายนะจะป๊อบในหมู่สาว ๆ”

                “แหมเห็นอย่างนี้ก็เหอะนะ ชั้นนะเป็นถึง ใน 4 เจ้าชายแห่งคยองนัมเชียวนะ” ซอจินคุยโว

                3

“แหม ถ้านายเป็นเจ้าชายแห่งคยองนัม แสดงว่าอีก 3 คนที่เหลือก็ต้องติ๊งต๊องแล้วก็ปัญญาอ่อนแบบนายแน่เลย” ชั้นพูดออกไป แล้วจู่ ๆ ซอจินก็หยุดเดิน ทำให้ชั้นชนอย่างจัง

 “ซอจินบ้าหยุดเดินทำไม” ชั้นโวยวาย

“ไหนขอดูหน้าคนที่ว่าชั้นปัญญาอ่อนหน่อยซิ” ชั้นชะโงกหน้าไปดูคนพูด

“เฮ้ย!!!!!” ผู้ชายตรงหน้าชั้นทั้งหมดร้องขึ้นพร้อมกัน พวกเค้าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีใช่ย่อยแฮะ

“ซอจินนน นั่... นั่นใครกัน ทำไมหน้าเหมือนนาย” จงฮยอนถามซอจิน

“นี่น้องชายฝาแฝดชั้นเองชื่อยู... เอ๊ย เซจินนะ” ซอจินตอบไป

“หวัดดี” ชั้นทักทาย

 “หวัดดีชั้นจงฮยอนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” จงฮยอนทักทายชั้นพลางเข้ามากอด

“ดีใจจัง ชั้นนะอยากเจอน้องซอจินมาตั้งนานแล้ว”

“นี่พอได้แล้ว” ชินวูมาดึงจงฮยอนออกไป

“เอ๋แปลก ๆ แฮะ” จงฮยอนพึมพำ

“ชั้น คัง ชินวู ยินดีที่ได้รู้จัก” ชินวูยื่นมือมาให้ชั้น ชั้นยื่นมือไปจับ

“เช่นกัน” ชินวูทำท่าทางแปลก ๆ นึดหนึ่งแล้วก็กลับมาเป็นปกติ

                “ไร้สาระ แล้วนายใช่มั้ยที่พูดเมื่อกี้” ซอนจินถามขึ้นมา

                “เอ๋” ชั้นงงในคำถาม

                “ซอนจินฮยองเค้าหมายถึงที่บอกว่าเจ้าชายแห่งคยองนัมปัญญาอ่อนนะ” จงฮยอนตอบให้แทน

                “อ๋อ เมื่อกี้นี้เซจินมันหมายถึงชั้นต่างหากเล่า” ซอจินบอกออกไป

                “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ก็ถ้าเป็นซอจินนะใช่เลย” จงฮยอนแกล้งว่าซอจิน

                “แล้วนายมาทำอะไรที่นี่” ซอนจินหันมาถามชั้น

                “ก็ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เซจินจะมาเรียนที่นี่” ซอจินตอบแทนชั้น

                “ไม่มีปากรึไง ถึงต้องให้ซอจินมันตอบแทนตลอด” นายซอนจินแขวะชั้น นายนี่จะหาเรื่องชั้นไปถึงไหนนะ

                “เฮ้ พอแล้วนะซอนจิน ปะเข้าห้องเหอะได้เวลาเรียนแล้ว” พูดจบชินวูก็เดินเข้าห้องไป ซอนจินหันมามองชั้นด้วยหางตา แล้วก็เดินเข้าห้องไป

                “ปะ เข้าห้องกันเถอะเซจิน” จงฮยอนจูงมือชั้นเข้าห้องไป โดยมีซอจินโวยวายตามหลัง

 

                   โรงอาหาร

                “นี่พวกนายไม่รำคาญเหรอ” ชั้นถามขึ้นระหว่างกินข้าว

                4

“อะไรละ” ชินวูถาม

                “ก็พวกผู้หญิงที่ตามพวกนายไงละ”

                “ไม่ละพวกเราชินแล้ว” ชินวูตอบ

                “ชั้นชอบนะ สนุกดีออก” จงฮยอนตอบชั้น

                “เหรอ ผมไม่เห็นจะชอบเลยน่ารำคาญจะตายพวกผู้ชายนะ ตามตื๊ออยู่ได้” ชั้นพูดแกไปแบบไม่ทันคิด

                “ฮะอะไรนะ ผู้ชายเหรอ” จงฮยอนตกใจถามขึ้นมา ชินวูขมวดคิ้ว ซอนจินหันมามองหน้าชั้น ส่วนซอจินนะเหรอไม่ต้องพูดถึงสำลักน้ำแล้วกำลังไออย่างบ้าคลั่ง

                “ก็ ผม... หมายถึงผู้หญิงนะเวลาผู้ชายตามตื๊อมักจะไม่ชอบใช่มั้ยละ ผมเห็นก็เลยรู้สึกไม่ชอบนะ” ชั้นแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ

                “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” จงฮยอนพูดขึ้น ชั้นมองชินวูกับซอนจินที่ดูท่าทางยังไม่หายสงสัย

                “แหมก็แฟนเซจินนะสวยจะตาย เป็นธรรมดาที่จะมีผู้ชายมาตามจีบ เซจินก็เลยรำคาญนะ” ซอจินช่วยชั้นแก้ตัวหลังจากหายสำลักแล้ว

                “ทำไมต้องคอยปกป้องกันด้วย ดูแลตัวเองไม่ได้รึไง” ซอนจินพูดขึ้นมา ชั้นหันไปมอง

                “เอ๋ ฮยองหมายความว่าไง” ชั้นถามซอนจิน

                “ก็นายนะ...ทำไมต้องคอยให้ซอจินมันแก็ตัวแทนตลอดเวลาด้วย”

                “นี่ฮยองจะบอกว่าผมไม่มีปัญญาดูแลตัวเองรึไง” ชั้นโพล่งออกไป

                “ก็แล้วแต่นายจะคิด นายโตแล้วคงไม่ต้องให้ใครสอนหรอกนะ” ชั้นลุกจากเก้าอี้ ทุกคนมองชั้นเป็นตาเดียวกัน

                “เซจินใจเย็น ๆ ก่อน นั่งลงเถอะ” ซอจินดึงมือชั้นให้นั่งลง แต่ตอนนี้ชั้นโมโหถึงขีดสุดอะไรก็ฉุดชั้นไม่อยู่แล้ว

                “ฮยองนะที่พูดแบบนี้ก็เพราะฮยองอิจฉาใช่มั้ยที่ผมมีคนคอยปกป้อง แต่ฮยองนะกลับไม่มีใครเลย” ตอนนี้ซอนจินทำท่าเหมือนอยากจะฆ่าใครซักคน

                “นี่นายกล้าว่าชั้นเหรอ”

                “ทำไมจะไม่กล้าหรือฮยองคิดว่าฮยองเป็นเจ้าชายแห่งคยองนัมแล้วจะไม่มีใครกล้าว่า คิดผิดแล้วละ ที่ฮยองว่าผมอย่างนี้ฮยองคงจะไม่มีคนรัก และคอยดูแลเอาใจใส่ฮยองเลยใช่มั้ย ดังนั้น

ฮยองก็เลิกว่าผมได้แล้ว” ชั้นพูดออกไปเป็นชุดแล้วก็เดินออกไปจากโรงอาหารทันที

                “อะไรกัน นี่เจ้านั่น....” ซอนจินช็อคกับคำพูดของยูจิน

                “นี่ชั้นไปดูเซจินก่อนนะ” จงฮยอนบอกแล้วทำท่าจะลุกไปแต่ซอจินจับมือไว้

                “นี่จงฮยอน ชั้นว่านายอย่าเสี่ยงเลยดีกว่า ขนาดชั้นเป็นพี่ชั้นยังไม่กล้าเลย นายไม่รู้หรอกว่าเวลาเซจินโกรธนะมันน่ากลัวซักแค่ไหน” ซอจินพูดพลางทำหน้าแบบว่ากลัวจริง ๆ

                5

          “งั้นเดี๋ยวชั้นไปเอง” ชินวูพูดแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

                “อ๋า...ชินวูฮยอง...”ซอจินห้ามแต่ชินวูไม่ฟัง

 

                                โรงยิม

                “น่าโมโหชะมัด คนอะไรนิสัยไม่ดีที่สุดเลย” ชั้นบ่น หลังจากที่ออกมาจากโรงอาหารชั้นก็เดินมาเรื่อย ๆ จนสุดท้ายมานั่งบ่นอยู่ที่โรงยิม

                “ตัวเองไม่เคยมีคนดูแลแล้วก็มาว่าคนอื่นเค้า ใจแคบชะมัด” ชั้นยังคงนั่งบ่นต่อไปแล้วจู่ ๆ ก็มีอะไรเย็น ๆ มาสัมผัสที่แก้มของชั้น ชั้นหันไปมอง

                “ชินวูฮยอง” ชินวูยิ้มให้

                “ดื่มก่อนจะได้ใจเย็น ๆ”

          “ขอบคุณฮะ”ชั้นรับน้ำผลไม้มาดื่ม

                “ที่นายพูดเป็นความจริงนะ” จู่ ๆ ชินวูก็พูดขึ้นมา

                “เอ๋”

                “ก็ที่นายบอกว่าซอนจินไม่มีคนคอยดูแลนะเป็นความจริง”

                “หมายความว่าไงฮะ”

                “ก็ครอบครัวของซอนจินมีปัญหานะ” ชินวูพูดชั้นตั้งใจฟัง

                “แม่ซอนจินนะป่วย แล้วก็เสียชีวิตตั้งแต่ซอนจินอายุ 8 ขวบ แล้วหลังจากนั้นไม่นานพ่อเค้าก็แต่งงานใหม่ ซอนจินไม่ค่อยถูกกับแม่เลี้ยง พอโตขึ้นก็เลยย้ายออกมาอยู่คนเดียว”

                “โธ่ น่าสงสารจัง” ชั้นพูดออกจากใจ

                “ใช่มั้ยละ ดังนั้นซอนจินมันก็เลยอิจฉานายที่มีซอจินคอยดูแลนะ”

                “เหรอฮะ”

                “งั้นนายก็อย่าไปใส่ใจคำพูดของมันเลยนะ” ชินวูพูดจบก็หันหน้ามาทางชั้น

                “ผมรู้สึกผิดจังเลย ไม่น่าไปพูดกับซอนจินฮยองอย่างนั้นเลย” ชั้นก้มหน้าสำนึกผิด

                “อย่าคิดมากน่า” ชินวูตบหัวชั้นเบา ๆ

                “เอาละ ยิ้มได้แล้ว” ชินวูทำหน้าทะเล้นใส่ชั้น ชั้นยิ้ม

                “นายนี่เวลายิ้มก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย” ชั้นหน้าแดง

                “ชินวูฮยองชมเกินๆไปแล้วฮะ” ชินวูหัวเราะกับท่าทางของชั้น ยิ่งทำให้ชั้นเขินหนักขึ้นไปอีก

                “เฮ้ ชินวูฮยอง เซจิน” เสียงซอจินเรียกพวกชั้นมาแต่ไกล

                “นายมาที่นี่ทำไม” ชั้นถามซอจิน

                “ก็มาหานายนะแหละ” ซอจินตอบชั้น

6

          “แล้วซอนจินฮยองกับจงฮยอนละ” ชั้นถามซอนจินกับจงฮยอนที่เดินตามซอจินมาด้วย

                “ชั้นมาดูนายนะ” จงฮยอนบอก ซอนจินทำเมิน

                “ชั้นมาซ้อมบาสต่างหากละ” พูดจบก็เดินไปหยิบลูกบาสแล้วชู๊ตลงห่วงอย่างสวยงาม

                “เอ๋ แล้วรุ่นพี่ไม่เรียนเหรอ” ชั้นถามออกไป

                “ไม่พวกเราเรียนแคค่ตอนเช้านะตอนบ่ายเราจะซ้อมบาสกันแล้วนี่ก็ใกล้การแข่งเข้ามาแล้ว” จงฮยอนตอบชั้น

                “เอ๋การแข่ง”

                “ก็แข่งบาสไง อีก 2 อาทิตย์ก็จะมีการแข่งขันแล้วตอนนี้พวกเราก็เลยซ้อมกันหนักนะ” ซอจินอธิบาย

                “ผมอยากเล่นด้วยจัง” ชั้นพูดขึ้น

                “เอ๋...ไม่นะเซจินพี่ห้ามเด็ดขาดเลย” ซอจินห้ามชั้นขึ้นมา ชั้นหันไปมองตาขวางทันที

                “นายอย่ามาห้ามชั้นซอจิน”

                “โอเค จะเล่นก็เล่น”

                “ต้องอย่างนี้สิพี่ชาย” ชั้นยิ้มให้แล้วเข้าไปกอดซอจิน ซอจินได้ใจเลยกอดชั้นแน่นไม่ยอมปล่อย ชินวูกับจงฮยอนมองหน้ากันงง ๆ

                “นี่ถ้านาย 2 คนไม่ได้เป็นพี่น้องกันละก็ชั้นคงคิดว่าพวกนายเป็นเกย์แน่ ๆ เลย” จงฮยอนพูดขึ้นมา ชั้นกับซอจินเลยผละออกจากกัน

                “คิดบ้า ๆ นะจงฮยอน” ซอจินพูด

                “นี่ ชินวูฮยองผมขอเล่นด้วยได้มั้ย” ชั้นขอ

                “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ละ” ชินวูพูด

                “เย้ ขอบคุณฮยอง” ชั้นรีบวิ่งไปหาซอนจิน

                “ฮยองผมเล่นด้วย” ชั้นบอกซอนจิน นายนั่นหันมามองชั้นด้วยสายตา ประมาณแบบว่า อะไรนายเนี่ยนะจะเล่นบาส ส่วนสูงแค่นี้นะเหรอ

                “ไปนั่งเฉย ๆ เหอะ” ซอนจินพูด

                “ทำไม? ฮยองคิดว่าผมเล่นไม่ได้เหรอ” ชั้นถาม ซอนจินไม่ตอบทำเมิน ทำให้ชั้นเริ่มโมโห

                “ซอจินเล่นได้แล้วทำไมผมจะเล่นไม่ได้” นายนั่นหันมามองด้วยสายตาดูถูกสุด ๆ

                “นายนี่ไม่เจียมเลยนะ ถึงนายกับซอจินจะเป็นฝาแฝดกัน แต่รูปร่างนายกับซอจินมันต่างกันมาก นายนะมันเตี้ยเกินไป” ชั้นเดือดกับคำพูดของซอนจิน

                “งั้นฮยองมาแข่งกับผม ถ้าผมชนะฮยองๆ ต้องยอมรับผมเข้าทีมด้วย” ซอนจินมองหน้าชั้นอย่างเริ่มมีโมโหขึ้นบ้าง

7             

“ได้ ถ้านายแพ้นายจะต้องทำตามคำสั่งชั้นทุกอย่าง”

                “ได้” ชั้นตกลง

                “ซอนจินฮยองผมว่าอย่าแข่งดีกว่า” ซอจินเข้ามาห้าม

                “นายนะหลีกไป” ซอนจินผลักซอจินให้พ้นทาง

                “แต่ฮยอง เซจินนะเป็น...” ซอนจินพึมพำ ชั้นหันไปมองตาขวาง

                “เงียบไปเลยนะซอจิน” ซอจินหงอลงทันที ชินวูหันไปมองสงสัยในท่าทางของซอจิน

                “จงฮยอนไปปิดประตู” ซอนจินสั่ง

                “ทำไมฮยอง”

                “เดี๋ยวคนจะมา ชั้นรำคาญ” จงฮยอนวิ่งไปปิดประตู

                “เอาละ กติกาละ” ชั้นถาม

                “แล้วแต่นาย” ซอนจินบอก

                “งั้นชู๊ตลูกเดียวจบ ถ้าฮยองตัดบอลจากมือผมแล้วชู๊ตลงห่วงได้ ผมจะยอมทำตามที่ฮยองสั่งทุกอย่างตกลงมั้ย”

                “ตกลง นายเสร็จชั้นแน่”

                “เอาละ เตรียมพร้อม” ชินวูถือลูกบาสให้สัญญาน

                “เริ่มได้” ชั้นกระโดดแย่งลูกบาส แต่ทำไงได้ชั้นเตี้ยกว่าเค้าตั้งเยอะนี่ ชั้นพยายามสกัดหาทางแย่งลูกมาให้ได้ จนสบโอกาส ชั้นได้ลูกมา กำลังจะวิ่งไปที่แป้นบาส แต่ซอนจินดันมาขวางไว้ซะนี่ ชั้นมองหาช่องทางเอาละงานนี้เป็นไงเป็นกัน

                “เฮ้ยเซจินกำลังจะทำอะไรนะ” จงฮยอนพูดขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางการเล่นของชั้น

                “ทำไมถึงพุ่งไปตรง ๆ อย่างนั้น” ชินวูสงสัย

                “ยัยน้องบ้า” ซอจินบ่น แต่ดังพอที่จะทำให้ชินวูหันมาสนใจ แต่ก็เก็บความสงสัยไว้คนเดียว

                “เฮ้ย!!”ทั้งหมดร้องขึ้นพร้อมกันและสิ่งที่ชั้นทำก็ทำให้ทุกคนตกใจไม่เว้นแต่ซอนจินเอง

นั่นก็คือชั้นลอดหว่างขาแล้วก็กระโดดไปชู๊ตลูกบาสลงห่วงได้อย่างสวยงาม ชั้นภูมิใจพอหันกลับมาเห็นซอนจินยังยืนอยู่ท่าเดิม

                “ว่าไงฮยอง ฝีมือผม เจ๋งปะ” ชั้นยักคิ้วให้ซอนจิน

                “อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” ซอนจินตอบกลับมา

                “สุดยอดไปเลยเซจิน เจ๋งสุด ๆ ไปเลย” จงฮยอนบอก

                “เก่งเหมือนกันนี่” ชินวูชม

                “แหมพี่ก็จะไม่ให้เก่งได้ไง ก็เซจินนะแชมป์ประเทศเชียวนะ โอ๊ยยยย” ซอจินอธิบาย ชั้นหมั่นไส้เลยเตะหน้าแข้งซอจินแบบเต็ม ๆไม่มียั้ง

                8

“ทำอะไรนะ ยูจินพี่เจ็บนะ” ซอจินลืมตัวเรียกชื่อจริงชั้นออกมา ทั้ง 3 คนมองหน้ากัน

“นายเรียกเซจินว่ายูจินเหรอ” จงฮยอนถาม

“นายเรียกตัวเองว่าพี่เหรอ ปัญญาอ่อน” ซอนจินแขวะ

“น่าสงสัย” ชินวูพึมพำ

“นี่ มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ” ชั้นพยายามแก้ตัว

“นาย 2 คนโกหกอะไรพวกเราอยู่รึเปล่า” จงฮยอนถามด้วยแววตาสงสัย

“เฮ้นี่ซอจิน นายพูดอะไรบ้างสิ” ชั้นหันไปเล่นงานซอจิน

“ชั้นงอนแล้ว ไม่ต้องมาพูดกับชั้นเลย” เอาละสิทำไมมันต้องมางอนตอนนี้ด้วยนะ ชั้นอยากจะบ้าตาย

“ซอจินงอนเหรอ” จงฮยอนสงสัย นายนี่สงสัยได้ตลอดเวลาเลยจริง ๆ

          “แปลกแฮะ” ชินวูพูด เอาละสิ ชั้นคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว

                “นี่ซอจินนน นายอย่างอนชั้นเลยนะ เดี๋ยวเย็นนี้ชั้นเลี้ยงหมูย่างนายเอง อยากกินไม่ใช่เหรอ” ชั้นเอาของกินมาล่อ ซอจินตวัดสายตามามองชั้น เอาแล้วไงนี่นายอย่ามาเรื่องมากนะ

                “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปสวนสนุก” เอาละนะซอจินนี่ข้อเสนอสุดท้ายแล้ว จะเอาไม่เอาก็แล้วแต่นายแล้วนะ ซอจินยิ้มกว้างกับข้อเสนอของชั้นทันที

                “ตกลงงั้นพรุ่งนี้เธอต้องพาพี่ไปสวนสนุกนะ สัญญาด้วย “ ซอจินยื่นมือออกมาแล้วกางนิ้วโป้กับนิ้วก้อยออกมา

                “โอเค นายนี่นะ” ชั้นเกี่ยวก้อยกับเซจิน ซอจินยิ้ม แล้วก็เข้ามากอดชั้น

                “พี่นะรักยูจินที่สุดในโลกเลย” พูดจบไม่พอยังหอมแก้มชั้นอีก โรคซอจินนี่เริ่มกำเริบหนักขึ้นไปแล้ว

                “เฮ้ ๆ นี่พวกนายเป็น Family Homo Sexchoul กันรึเปล่าเนี่ย” จงฮยอนถาม ชั้นกับซอจินเลยออกมาจากโลกส่วนตัว

                “พวกนายมี่อะไรกันแน่” ชินวูถาม

                “นายไม่เหมือนพี่ชายกับน้องชายกันเลยนะ” ซอนจินถามขึ้นมาบ้าง

                “บ้าเหรอ ฮยองพวกผมนะชายทั้งแท่งนะ” ซอจินแก้ตัวให้ เพราะชั้นสะกิดอย่างแรง ตีนะแหละ

                “ทำไมเรียกเซจินว่ายูจิน” ซอนจินถาม

                “ก็เซจินหน้าคล้ายผู้หญิงก็เลยมีชื่อเล่นว่ายูจินนะ” ซอจินแถไปเรื่อย

                “จริงเหรอ นายก็หน้าเหมือนเซจินนะ แต่ทำไมเซจินดูเป็นผู้หญิงมากกว่านาย” ชินวูพูดขึ้นมา

                “ใช่ น่ารักกว่านายตั้งเยอะ” จงฮยอนพูดบ้างแล้วทำท่าคิด

          9   

“นายนี่น่ารักจริง ๆ นะพอดูใกล้ ๆ ก็ยิ่งเหมือนผู้หญิง” จงฮยอนค่อย ๆ เข้ามาใกล้

                “หน้าใส แก้มก็นิ่...เฮ้ยทำอะไรนะซอจิน” ซอจินกระชากจงฮยอนก่อนที่จงฮยอนจะลวนลามชั้นไปมากกว่านี้

                “นี่ ชั้นเตือนนายไว้ก่อนนะจงฮยอน เซจินนะน้องชั้น นายห้ามแตะต้อง” ซอจินทำหน้าจริงจัง ขณที่ซอจินจัดการจงฮอนอยู่ชินวูก็มาจูงมือชั้นไปเล่นบาส พอซอจินหันมาก็

                “ชินวูฮยอง”

                “รอผมด้วยชินวูฮยอง” จงฮยอนวิ่งตามไป พลางกอดคอชั้น ซอจินตะโกนไล่หลังแล้ววิ่งมาจะจัดการกับไอ้ตัวแสบ แต่หมอนั่นไม่อยู่ให้เล่นงานหรอก ชั้นหัวเราะกับนิสัยเด็ก ๆ ของทั้งสองคน

                “ไร้สาระ แต่ก็เก่งดีนี่” ซอนจินบ่นไล่หลัง

                วันนั้นพวกเราซ้อมบาสกันถึงเย็น ชั้นแสดงฝีมือให้ทุกคนได้เห็น ทุกคนตกใจยกเว้นซอจิน มันก็แน่อยู่แล้ว ก็ซอจินนะรู้เรื่องของชั้นทุกเรื่อง

                “นายนี่เก่งใช่เล่นเลยนะ” ชินวูชม

                “ใช่เก่งมากเลย นายนะเล่นเหมือนพวกทีมชาติเลยนะ” จงฮยอนชมชั้น ชั้นยิ้มให้

                “ขอบคุณนะที่ชม” ชั้นยิ้มดีใจที่ทุกคนยอมรับในฝีมือ

                “ก็งั้น ๆ” ซอนจินแขวะ

                “แต่ชั้นก็เอาชนะรุ่นพี่ได้” ชั้นหันไปตอกย้ำ

                “เชอะ” ซอนจินเชิดใส่

                “เอ่อ เซจินชั้นว่าเราไปกินหมูย่างกันเถอะ ชั้นหิวแล้ว” ซอจินถามขึ้นมาก่อนที่จะมีการประกาศสงคราม

                “โอเค งั้นก็ไปกันเลยสิ ชั้นก็หิวแล้วเหมือนกัน” ชั้นเดินไปเอากระเป๋า ซอจินรับมาถือ

                “พวกรุ่นพี่ไปด้วยกันมั้ย” ซอจินถามทุกคน

                “ไม่ละ ตามสบาย” ซอนจินปฏิเสธิ

                “พอดีชั้นมีธุระพวกนายไปกันเถอะ” ชินวูตอบ

                “แต่ชั้นไปได้นะ ชั้นไปด้วย” จงฮยอนพูดพร้อมกับยิ้มแป้น

                “ใครว่าละ วันนี้นายต้องไปรับโซฮยอนไม่ใช่เหรอ” ซอนจินพูดขึ้นมา

                “ไม่เอาชั้นไม่ไป ชั้นไม่ได้ชอบยัยนั่นนี่” จงฮยอนโวยวายแบบเด็ก ๆ

                “แต่แม่นายให้ไปไม่ใช่เหรอ” ชินวูช่วยอีกแรง แต่จงฮยอนก็ดื้อ

                “แต่ชั้นอยากไปกินหมูย่างนี่ ยัยนั่นน่าเบื่อจะตาย” ชั้นเห็นแจ้งแล้วว่าจงฮยอนนะหล่อแต่ปัญญาอ่อนพอ ๆ กับซอนจินเลย

                “นี่จงฮยอนเดี๋ยววันหลังนายไปกินกับชั้นก็ได้” ชั้นพูออกไป

                10

“จริงดิ นายมั่นใจนายเลี้ยงนะ” จงฮยอนต่อรอง

“ก็ได้ งั้นวันนี้นายก็กลับไปก่อนนะ” ชั้นบอกจงฮยอนพยักหน้า

                “งั้นวันนี้ชั้นไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันบาย” ชั้นบอกจงฮยอน

                “ไปก่อนนะครับรุ่นพี่ หวัดดีครับ” ชั้นบอกแล้วก็เดินออกไป

                “ไปก่อนนะรุ่นพี่” ซอจินบอกแล้วตามชั้นมา

                เย็นนั้นพวกเราไปกินหมูย่างกัน แต่ชั้นไม่ได้จ่ายเพราะซอจินกลับเลี้ยงชั้นเอง ชั้นก็รู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้เพราะทุกครั้งที่กินข้าวนอกบ้านหรือเวลาไปเที่ยวกันแล้วมีเรื่องต้องจ่ายเงินซอจินจะออกเองตลอด เพราะอะไรนะเหรอก็เพราะซอจินรักชั้นมากนะสิเลยอยากดูแลชั้นให้ดีที่สุดในฐานะพี่ชาย ถึงแม้ชั้นจะทำตัวไม่ดีกับพี่ชายซักแค่ไหนแต่ชั้นก็รักเขามาก

               

                ตั้งแต่วันแรกที่ได้มาเรียนที่คยองนัมชั้นก็เริ่มได้เห็นนิสัยแปลก ๆ ของเจ้าชายทั้ง 3 ไม่ว่าจะเป็นจงฮยอนที่ชอบร้องโวยวายเป็นเด็ก ๆ เวลาอยากได้อะไร ชินวูที่ทำตัวขรึมมาดนิ่ง ๆ แต่จริงแล้วก็โก๊ะไม่เบา แถมซุ่มซ่ามอีกด้วย ส่วนซอนจินนะเหรอนายนี่นะตัวดีเห็นแบบนี้นะชอบกัดชั้นอยู่ตลอดเวลา ปากยังกับกรรไกร แต่พวกนี้นะเวลาอยู่ต่อหน้าผู้คนจะดูดีมาก ๆ เลย เป็นพวกคน 2 บุคลิก

 

                          โรงยิม

          “นี่ตั้งใจเล่นหน่อยเซ่” ซอนจินว่าชั้น

                “ผมก็เล่นของผมเต็มที่แล้วนะฮยอง” ชั้นเถียงหลังจากทนฟังมานาน ก็ตั้งแต่เริ่มซ้อมเนี่ยซอนจินก็คอยหาเรื่องว่าชั้นตลอด

                “เอ๊ะนายนี่ ชั้นบอกแล้วยังจะมาเถียงอีก” ซอนจินตะโกนใส่หน้าชั้น

                “แล้วทำไมฮยองต้องตะโกนใส่ชั้นด้วย” ชั้นตะคอกกลับ ตอนนี้ทุกคนหันมามอง คนในโรงยิมทั้งหมดก็มีแต่พวกนักกีฬาบาสชายเท่านั้นเพราะทุกครั้งที่ซ้อมกันนี่ซอนจินจะสั่งให้ปิดประตูก่อนทุกครั้งเพื่อที่จะได้ไม่มีใครมากวน ไม่อย่างนั้นละก็คงจะมีสาว ๆ มาเต็มโรงยิมแน่ ๆ

                “นี่ทั้ง 2 คนใจเย็น ๆ ก่อนได้มั้ย” ซอจินพูดขึ้นมา

                “ใช่ ไม่รู้ฮยองจะไปว่าเซจินทำไมนักหนา” จงฮยอนพูดออกมาแบบไม่ทันคิด

                “อะไรกัน นี่นายว่าชั้นเหรอจงฮยอน นายอยากโดนนักใช่มั้ย” ซอนจินหันมาถามจงฮยอน จงฮยอนสะดุ้งแล้วรีบไปหลบข้างหลังชินวู

                “ใจเย็น ๆ ซอนจิน ก็ไหนตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะยอมรับฝีมือเซจิน” ชินวูถาม

                “ใช่ชั้นบอกจะยอมรับ แต่นี่ชั้นก็แค่บอกจุดอ่อนจะได้นำไปแก้ไขต่างหากละ” ซอนจินลื่นไปเรื่อย นายนี่ไม่ยอมรับความจริงเลย นิสัยเหมือนเด็ก ๆ ไม่มีผิด

11

          “งั้นตอนนี้ชั้นว่าพวกเรามาแบ่งทีมกันดีกว่านะ” ซอจินพูดขึ้นมา

                “ดีเหมือนกัน งั้นวันนี้จะแบ่งเป็น 2 ทีมเหมือนเดิมเลือกเอา ทีมซอนจินหรือทีมชั้น” ชินวูพูด ซอจินเลือกซอนจิน ส่วนชั้นกับจงฮยอนเข้าทีมชินวู แล้วพวกเราก็เริ่มเล่นกัน

          “เอาละงานนี้นายตายแน่” ซอนจินขู่ชั้น ชั้นก็ได้แต่ยิ้มให้

                “เอาละเตรียมพร้อม ปรี๊ดดดดด” สิ้นเสียงนกหวีดพวกเราก็เริ่มแย่งบอลกัน จนเล่นไปได้ซักพัก ตอนนี้คะแนนสูสีกันอยู่ จนชินวูส่งลูกมาให้ชั้น ชั้นพยายามจะวิ่งไปชู๊ตลูกบาส ใกล้ห่วงเข้าไปทุกที แต่ก่อนที่ชั้นจะชู๊ตลูกลงห่วงก็เหลือบไปเห็นซอนจินวิ่งมาทางซ้ายพอดี แต่ก็สายไปแล้วชั้นชนกับซอนจินอย่างจัง จึงทำให้ชั้นและเค้าล้มลงไปพร้อมกันและสิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็ดันเกิดขึ้นได้ เพราะซอนจินดันเผอิญล้มทับตัวชั้นทำให้ปากเรา 2 คนชนกันแบบเต็ม ๆ ทุกคนตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น พอชั้นได้สติก็รีบผลักซอนจินออกไปทันที ชั้นยืนขึ้นแบบงง ๆ

“ยูจินนนน” ซอจินตะโกนแล้ววิ่งตรงมาหา

“ซอจิน” ชั้นหันไปมองแล้วจู่ ๆ ทุกอย่างก็มืดสนิท

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

12

บทที่ 2

            “เซจินเป็นไงบ้าง” เอใครปิดไฟเนี่ย ทำไมมันมืดอย่างนี้

                “ตายแล้วมั้ง” นั่นเสียงนายซอนจินนี่

                “นี่ เซจินลืมตาสิพี่เป็นห่วงนะ” ซอจินอีกแล้ว เออ ก็ได้ว่าจะแกล้งให้ร้องไห้ซะหน่อยหมดสนุกเลย ชั้นลืมตาขึ้น พอซอจินเห็นเท่านั้นแหละก็ถลาเข้ามากอดชั้นทันที

                “เซจิน พี่ตกใจแทบแย่เลยนะจู่ ๆ เธอก็ล้มลงไป พี่เนี่ยหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลยนะ” ซอจินโอดครวญ ชั้นได้แต่ทำหน้าแหย ๆ ใส่

                “นายนี่ขี้โรคจังนะ จู่ ๆ ก็เป็นลม” จงฮยอนพูดขึ้น

                “คงตกใจมากกว่า” ชินวูแย้ง

                “ก็ประมาณนั้นนะฮยอง” ชั้นบอกชินวูไป ตอนนี้ชั้นมองไปรอบ ๆ ตัวก็เห็นว่าตอนนี้พวกเรายังอยู่ที่โรงยิมกัน แต่อยู่กันแค่พวกเรา 5 คน

                “แล้วพวกที่เหลือกลับบ้านกันหมดแล้วเหรอ” ชั้นถาม

                “ก็หลังจากที่นายเป็นลมไป ซอนจินฮยอนก็ให้พวกนั้นกลับบ้านไปก่อนนะ”จงฮยอนตอบ

                “ค่อยยังชั่วรึยัง” ชินวูถามชั้น

                “ค่อยยังชั่วแล้วขอบคุณที่เป็นห่วงนะชินวูฮยอง” ชั้นขอบคุณ (ฮัมซาฮิดะ) ชินวู

                “ไม่เป็นไร ขอให้นายหายดีก็พอแล้ว” ชินวูพูดออกไป ที่จริงเค้าเริ่มสงสัยแล้วว่าจริง ๆ แล้วนั้นเซจินอาจจะเป็นผู้หญิง

                “นี่นายนะเป็นน้องซอจินมันแน่เหรอ” จู่ ๆ ซอนจินก็ถามขึ้นมา

                “เอ๋?” ชั้นหันไปทำหน้างงใส่ (ที่จริงไม่ได้ทำหรอกมันเป็นเอง)

                “ก็หลังจากที่นายกับชั้นเอ่อ...ล้มลงไปแล้ว...” ซอนจินพยายามทำท่าให้ดูว่าเขาหมายถึงอะไร

                “แล้วก็...” ชั้นเริ่มเข้าใจ ตอนนี้ชั้นรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้ามาก

                “นี่ เซจินหน้านายแดงแปร๊ดเลยนะ เอ๊ะซอนจินฮยองก็ด้วย นี่อย่าบอกนะว่าทั้ง 2 คนคิดอะไรกันนะ โอ้ไม่นะ” จงฮยอนร้องขึ้นมา

                “ไร้สาระแล้วจงฮยอน” ชินวูปราม

                “แล้วซอจินทำอะไรนายเหรอ” ชั้นถามแต่หน้ายังแดงอยู่

                “ก็เจ้านั่นเกิดบ้าอะไรขึ้นมาไม่รู้ ว่าชั้นเอาฉอด ๆๆ แล้วสั่งห้ามชั้นเข้าใกล้นายซึ่งจริง ๆ แล้วชั้นก็ไม่อยากเข้าใกล้นักหรอก แล้วก็เอาแต่พูดว่า น้องชั้นเสียความบริสุทธิ์แล้วทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย มันจะอะไรกันนักกันหนา ทำอย่างกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายไปได้ ชั้นมากกว่าที่จะต้องเป็นฝ่ายพูดคำนั้นนี่ถ้าพวกแฟนคลับชั้นรู้เข้าจะว่าอย่างไง ทำโวยวายไปได้กะอีแค่จูบ” ซอนจินพูดแบบไม่แคร์ ซึ่งก็เป็นนิสัยของเขา

13

                “กะอีแค่จูบเหรอ ใช่สิฮยองนะไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้เลย นั่นมันจูบแรกของผมนะ” ชั้นพูดแล้ววิ่งออกไปด้วยความโมโห

                “เซจินนน” ซอจินวิ่งตามไป

                “นายพูดแรงเกินไปแล้วนะซอนจิน” ชินวูต่อว่าแล้วเดินจากไป

                “ฮยองไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นเลยเหรอ ฮยองทำตัวไม่น่ารักเลยนะ” จงฮยอนว่าอีกคนแล้วก็เดินตามชินวูออกไป ทิ้งให้ซอนจินยืนอยู่คนเดียว

                “สรุปแล้วชั้นเป็นคนผิดใช่มั้ยเนี่ยไม่มีเหตุผล” ถึงแม้จะพูดอย่างนั้นแต่ในใจลึก ๆ กลับรู้สึกผิด

                “คงแรงไปจริง ๆ แล้วทำไมชั้นต้องแคร์เจ้านั่นด้วยเนี่ย” ซอนจินบ่นกับตัวเอง

 

                                ที่บ้านยูจิน

                “นี่ ยูจินพี่ขอโทษนะที่ดูแลเธอไม่ดีทำให้เรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น” ซอจินบอกชั้น เพราะยังเห็นชั้นทำหน้าบึ้งอยู่

                “ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรนายนี่” ชั้นบอกซอจิน

                “ก็ดูเหมือนเธอยังโกรธอยู่นี่”

                “ชั้นไม่ได้โกรธนาย” ชั้นปัด หวังให้ซอจินเลิกเซ้าซี้ แต่ผิดคาด

                “งั้นเธอยิ้มหน่อยสิ”

                “ไม่มีอารมณ์”

                “น่ายูจินยิ้มนิดนึงนะ”

          “นี่ซอจินถ้านายไม่เลิกเซ้าซี้ชั้นละก็นะชั้นจะโกรธนายแทน”พอชั้นพูดออกไปซอจินก็เงียบทันที เสียงมือถือซอจินดังขึ้น

                “ฮัลโหล อ้อว่าไงฮยอง จะคุยกับน้องผมเหรอ” ซอจินยื่นโทรศัพท์มาให้ชั้น

                “ใคร?” ชั้นถามซอจินไม่ตอบ ชั้นเลยรับโทรศัพท์มา

                “ฮัลโหล” ชั้นกรอกเสียงไปตามสาย

                “ชั้นเองนะ” ชั้นงง แล้วตกลงนายเป็นใครละเนี่ย

                “ใครละ”

                “รุ่นพี่นายซอนจินนะจำไม่ได้เหรอ” ทางปลายสายเริ่มมีน้ำเสียงหงุดหงิด

                “อ๋อ ฮยองนะเองมีอะไรละ” ชั้นถามกลับไป

                “ก็ชั้น...ชั้นก็แค่โทรมาเคลียร์เรื่องตอนเย็นนะ”

                “ว่ามาสิ”

               

14

“ชั้นก็แค่จะบอกนายว่าชั้นไม่ได้คิดอะไรกับนายเลยซักนิด แล้วที่ชั้นกน้าแดงก็เพราะชั้นร้อน ดังนั้นนายก็อย่าคิดว่าชั้นชอบนายละ” ซอนจินพูดแบบไม่รู้ใจตัวเอง ชั้นฟังคำพูดเค้าแล้วรู้สึกเจ็บอยู่เหมือนกัน

“ผมรู้อยู่แล้วนะ ฮยองมีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่มั้ยงั้นผมจะวางแล้วนะ”

“เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งวาง”

“มีอะไรอีกละ” ชั้นถามแบบห้วน ๆ

“นี่นายยังโกรธชั้นอยู่ใช่มั้ย” ซอนจินทำเสียงสลด

“ทำไมผมต้องโกรธด้วย” ชั้นทำไก๋

“งั้นนายไม่โกรธชั้นนะ”

“ง่ายดีนะฮยองทีนี้เวลามีใครโกรธก็พูดกับเค้าแบบนี้เค้าคงยกโทษให้สินะผมไม่ใช่คนใจง่ายนะ ผมจริงจังนะ”

“โอเค ๆ ก็ได้ ชั้นขอโทษละกัน”

“อะไรนะ พูดใหม่อีกทีซิ” ที่จริงชั้นนะได้ยินแล้วแต่อยากแกล้งเค้าเล่นมากกว่า

“นี่นายจะแกล้งชั้นเหรอ” ซอนจินขึ้นเสียง

“เปล่าซะหน่อยฮยองคิดมากไปแล้ว”

“ชั้นไม่พูดอีกแล้ว” ซอนจินตัดบท

“ก็แล้วแต่ฮยอง”

“เจ้าเด็กบ้า” ซอนจินตัดสายทิ้ง ชั้นหัวเราะกับการที่แกล้งเค้าได้ ซอจินมองชั้นตาปริบ ๆ ที่เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจริง ๆ

“ซอจินชั้นไปนอนก่อนนะ” ชั้นพูดแล้วก็เดินเข้าห้องนอนไป

“ท่าทางจะไม่สบายนะเนี่ย” ซอจินบ่นกับตัวเอง

 

                เช้าวันใหม่ที่โรงเรียนคยองนัม

ตลอดทางเดินที่ชั้นเดินผ่านเพื่อที่จะมาห้องเรียนมีเสียงซุบซิบเต็มไปหมด

“นี่ ซอจินมันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ทำไมทุกคนถึงมองชั้นด้วยสายตาแปลก ๆ” ชั้นถามซอจินเมื่อมาถึงห้องเรียน

“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ก็เพราะเรื่องเมื่อวานไงเล่า” จงฮยอนพูดขึ้นมา ชั้นหันไปทำหน้างงใส่

“หมายถึงเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่นายจุ๊บกับ...” ยังไม่ทันที่จงฮยอนจะพูดจบชั้นก็เบรกทันที

“ชั้นรู้แล้ว แต่ไหงมันเร็วขนาดนี้เนี่ย”

15

“ซอนจินฮยองนะเป็นถึงเจ้าชายแห่งคยองนัมข่าวก็ไวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว” จงฮยอนพูด

“แล้วซอนจินฮยองมารึยัง” ซอจินถาม

“อยู่ข้างในห้องนะ” จงฮยอนพูดแล้วก็เดินเข้าห้อง ชั้นเดินเข้าไปข้างในก็เจอซอนจินนั่งแบบสบาย ๆ ดูไม่เครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“มาแล้วเหรอ” ชินวูถามชั้น

“ซอนจินฮยองไม่ร้อนใจเลยรึไง” ชั้นถามซอนจินชายตามามอง

“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่” ซอนจินพูด

“มีข่าวแบบนี้เกิดขึ้นฮยองยังว่าไม่มีอะไรอีกเหรอ” ชั้นเริ่มโมโหกับนิสัยที่ไม่แคร์คนอื่นของเขา

“ใจเย็น ๆ ก่อนเซจิน” ชินวูบอกชั้น ชั้นเลยได้แต่เดินไปนั่งที่เก้าอี้อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

“อย่าคิดมากนะเซจิน ฮยองเค้าก็เป็นคนอย่างนี้แหละ” ซอจินบอกชั้น

“ใช่เป็นคนไม่แคร์ใคร” ชั้นพูดเสียงดังเพื่อให้ซอนจินได้ยิน แต่เค้ากลับเฉยเมย

“หลีกไป” เสียงดังมาจากหน้าห้อง พวกราหันไปดู ก็เห็นกลุ่มผู้หญิงสวยเดนเข้าห้องมา

“คิม เซจินอยู่ไหน” กายุนถาม ขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง ทุกคนหลีกทางให้ ผู้หญิงกลุ่มนั้นเดินตรงมาทางที่ชั้นนั่งอยู่

“นายใช่มั้ยคิม เซจิน” โซฮยอนถามชั้น

“ใช่อยูแล้วละเหมือนซอจินยังกับแกะแต่หล่อไม่เท่าซอจินหรอก” กายุนพูด

“พวกเธอมีธุระอะไรกับเซจิน” จงฮยอนถาม

“ชั้นก็แค่อยากรู้ว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นเรื่องจริงรึเปล่า” ฮยอนอาบอก

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ซอนจินเดินมายืนประชันหน้ากับฮยอนอา

 “ทำไมจะไม่เรื่องของชั้นในเมื่อนายกับชั้นเป็นคูหมั้นกัน แล้วทุกคนก็รู้ความสัมพันธ์ของเรา นายทำแบบนี้แล้วชั้นจะทำยังไงละ”

“ก็ไม่ต้องทำอะไร” ซอนจินตอบแบบไม่แยแส

“เรื่องเมื่อวานมันเป็นอุบัติเหตุ” ชินวูพูดขึ้นมา

“อุบัติเหตุหรือจงใจกันแน่” กายุนเสริม

“นี่เธอคิดว่าเซจินแกล้งล้มรึไง คิดอะไรบ้า ๆ” จงฮยอนว่า

“นายเงียบไปเลยนะจงฮยอนเรื่องนี้นายไม่เกี่ยว นายกับชั้นยังเคลียร์เรื่องวันนั้นไม่จบนะ” โซฮยอนดักจงฮยอน จงฮยอนหันมาตาขวางใส่

“เธอก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน” ซอจินเริ่มขึ้นเสียง

“ซอจินอุปป้าอย่าโมโหสิคะ” ยัยกายุนเข้ามาเกาะแขนซอจิน ชั้นหันไปมองตาขวางใส่

16

“แล้วพวกเธอต้องการอะไร” ชั้นถาม

“ก็แค่ขอให้เธอออกจากกลุ่มนี้ไปซะแล้วก็อย่ามายุ่งกับพวกเค้าอีก” ชั้นตกใจในสิ่งที่ได้ยิน

“จะบ้าไปแล้วรึไง มากไปแล้วนะพวกเธอนะ” ซอจินโมโหเขาสะบัดมือกายุนออก

“ใช่พวกเธอจะมาหึงอะไรเซจินเค้า ประสาท” จงฮยอนว่า

“พวกเธอไม่มีสิทธิมาทำอะไรแบบนี้ ชั้นขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ” ซอนจินพูดแล้วจูงมือชั้นแล้วพาออกจากห้องไป

“ชั้นว่าพวกเธอเลิกทำอย่างนี้เถอะ” ชินวูพูดแล้วก็กลับไปนั่งที่ตัวเอง

“เพราะว่ามันจะทำให้คนมองเธอไม่ดีที่ไปหึงผู้ชาย” จงฮยอนย้ำ

“แล้วพวกเธอก็อย่าคิดที่จะทำอะไรน้องชั้น ไม่อย่างนั้นละก็ ชั้นจะไม่เกรงใจพวกเธอละนะ” ซอจินขู่ก่อนที่จะกลับไปทั่งเหมือนกัน

          “นี่พวกนายกล้าว่าพวกชั้นงั้นเหรอ” ฮยอนอาจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่จียุนที่เงียบมานานก็ฉุดเอาไว้

                “พอได้แล้ว รักษาภาพพจน์เจ้าหญิงหน่อยสิ” จียุนปรามฮยอนอา ฮยอนอาทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมทำตามโดยดี

                “อย่าคิดว่าชั้นจะหยุดง่าย ๆ นะ” ฮยอนอาบอกก่อนที่จะเดินออกไปสถานการณ์ก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

                “อ้าว แล้วเซจินไปไหนแล้วเนี่ย” ซอจินถามหาน้องสาวตัวเอง

                “นี่นายเพิ่งรู้เหรอว่าเซจินหายไปนะ เซจินนะไปกับซอนจินฮยอง” จงฮยอนบอก

                “2 คนนี้มีอะไรแปลก ๆ เซจินกลับมาต้องซักหน่อยแล้ว” ซอจินบ่นคนเดียว ชินวูนั่งคิดอะไรบางอย่างด้วยท่าทางจริงจัง

               

                                ดาดฟ้า

                หลังจากที่ซอนจินลากชั้นออกมาจากห้องเรียนแล้วก็พาชั้นขึ้นมาที่นี่ตอนนี้เค้ายืนหันหลังให้ชั้นอยู่

                “นี่ ฮยองพาผมมาที่นี่ทำไม” ชั้นถามเมื่อเห็นเค้าเงียบ

                “เปล่าชั้นก็แค่อยากขึ้นมาเท่านั้น” ซอนจินตอบชั้นแต่ยังอยู่ในท่าเดิม

                “นี่ช่วยหันมาคุยกับผมดี ๆ หน่อยได้มั้ยฮยอง” ชั้นเริ่มโมโห ซอนจินหันหน้ากลับมา แต่ยังคงไม่พูดอะไร

                “นี่จะไม่พูดอะไรหน่อยรึไง”

          “จะให้พูดอะไรละ” ซอนจินทำท่างง

                “ถ้าไม่มีเรื่องคุยกับผมงั้นผมไปก่อนนะ จะไปเคลียร์กับพวกนั้นให้รู้เรื่อง” ชั้นทำท่าจะไป

17

                “เดี๋ยว” ซอนจินฉุดแขนชั้นทำให้ชั้นถลาเข้ามาหาเค้า เรา 2 คนต่างจ้องตากัน

                “ฮยอง...มีอะไรจะพูด...” ชั้นพูดตะกุกตะกัก ชั้นพยายามดันตัวออก แต่ซอนจินกลับกอดชั้นแน่นยิ่งขึ้น

                “เอ่อ...ฮยองปล่อย...” ชั้นก้มหน้าเพื่อหลบสายตาเค้า

                “ทำไมพูดติดขัดจัง” ซอนจินรุกถามชั้น

                “เ...เปล่านี่ฮยอง”

                “แล้วหน้าแดงทำไม” ชั้นก้มหน้าไม่ตอบ ตอนนี้หน้าชั้นติดกับอกซอนจินได้กลิ่นน้ำหอมที่เค้าใช้อยู่เลย ชั้นกำลังจะหลงเสน่ห์เค้า แต่เค้าก็ทำให้ชั้นตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน

                “นายเป็นผู้หญิงใช่มั้ยเซจิน อ้อไม่สิต้องเรียกยูจินถึงจะถูกใช่มั้ย” ชั้นนึกว่าเค้าจะผลักชั้นออกแต่เค้ากลับกอดชั้นแน่นยิ่งขึ้น

                “ฮยอง...รู้?” ชั้นเงยหน้าถามก็เลยสบตากับเค้าเข้าพอดี

                “ใช่” เค้าตอบชั้นพลางจ้องตาชั้น ชั้นรีบเบือนสายตาหลบ

                “ตั้งแต่เมื่อไหร่ นานรึยัง” ชั้นถาม

          “ก็สงสัยมานานแล้ว แต่เพิ่งแน่ใจตอนที่จูบเมื่อวานนี้” สิ่งที่ซอนจินพูดทำเอาชั้นหน้าแดง

                “หมายความว่าไงเหรอฮยอง”

                “ก็ความรู้สึกไงละ”

                “เอ๋ยังไง?” ชั้นหันไปมอง

          “ก็รู้สึกดีไง” ชั้นหน้าแดงตอนนี้แดงถึงหูแล้ว

                “ชั้นหมายถึงรสจูบแบบผู้หญิงนะ” ยิ่งพูดหน้าชั้นก็ยิ่งแดง

                “เอ่อก็ไม่รู้สึกขยะแขยงไง รู้สึกดีนะ”

                “แต่ชั้นก็ชอบนะ” ชั้นเงยหน้าขึ้นไปมองเมื่อได้ยินประโยคนั้น ชั้นเห็นเค้าหน้าแดง

                “นี่อย่ามองชั้นแบบนั้นเซ่ชั้นเขินนะ” ซอนจินพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น หน้าเค้าแดงมากเลย ดูน่ารักดี ชั้นชอบมุมนี้ของเค้าจังชั้นกำลังมองดูอยู่ จู่ ๆ ซอนจินก็หันกลับมา

                “มองชั้นแบบนี้ระวังจะตกหลุมรักชั้นเข้าละ” ซอนจินดักคอ ชั้นหุบิ้มทันที

                “หลงตัวเอง” ชั้นบ่น

                “ว่าไงนะ”

                “เปล่า ว่าแต่จะปล่อยชั้นได้รึยัง”

                “แหม เปลี่ยนสรรพนามทันทีเลยนะ” ซอนจินแขวะชั้น

                “ขอโทษคะ”

                “ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย แล้วชั้นก็ยังไม่อยากปล่อย” ซอนจินตอบแบบหน้าตาเฉย ชั้นดิ้นหวังจะสลัดให้หลุด แต่ก็เลิกพยายามเมื่อเห็นว่าไม่มีทางหลุดง่าย ๆก็เลยปล่อยเลยตามเลย

18

                “แล้วเธอปลอมตัวทำไม” ซอนจินพูดขึ้นหลังจากนิ่งเงียบมาได้ซักพัก

                “เหตุผลปัญญาอ่อนของซอจินนะ”

                “เรื่องอะไร” ชั้นมองหน้าซอจิน

                “อยากรู้ไปทำไม”

                “ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่าเธอต้องบอก” ซอนจินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

                “ชั้นไม่บอก ฮยองบังคับชั้นไม่ได้หรอก” ชั้นพูด

                “เวลาอยู่กัน 2 คนเรียกชั้นว่าอุปป้าด้วย แล้วก็ถ้าเธอไม่บอกเหตุผลละก็ ชั้นจะ...” ซอนจินยื่นหน้าเข้ามาหาชั้น

                “จะทำอะไรนะ”

                “ก็ถ้าไม่บอกชั้นจะจูบเธออีกรอบไงละ” ชั้นตกใจ

                “อย่านะ โอเค บอกก็ได้”

                “ดีรีบบอกมาเร็ว ๆ”

                “ปล่อยก่อนเซ่” ชั้นต่อรอง

                “ไม่มีข้อต่อรอง จะบอกมั้ย” ซอนจินยื่นหน้าเข้ามาอีกรอบ

                “บอกแล้ว ๆ ก็ซอจินหวงชั้นแล้วไม่อยากให้ใครมาจีบก็เลยให้ปลอมตัวเป็นผู้ชายไง”

          “ชั้นเข้าใจซอจินดี ถ้าเป็นชั้นก็คงต้องทำแบบนี้เหมือนกันก็ทำไงได้ในเมื่อมีน้องสาวน่ารักขนาดนี้” พูดจบก็ก้มหน้าลงมาใกล้ชั้นอีกรอบ

                “ทำอะไรนะอุปป้า” ชั้นถามขึ้น

                “ก็จองเธอไว้ไง” พูดจบก็ก้มมาทำท่าจะจูบชั้น ชั้นหลับตาปี๋ แต่ซอนจินไปจุ๊บที่แก้มแทน

                “เธอเป็นของชั้นแล้ว ห้ามไปยุ่งกับคนอื่นอีก” ซอนจินพูดแต่ก็หันหน้าไปทางอื่นแล้วหน้าก็แดง

                “อุปป้า...” ชั้นเข่าอ่อน

                “ยูจิน” ซอนจินประคองชั้นไว้

                “อุปป้าพูดอะไรนะ” ชั้นถาม ซอนจินขำ

                “เธอนี่ตลกจริง ๆ” ชั้นมองตาขวาง

                “ไม่ตลกนะอุปป้า อุปปาเล่นอะไรบ้า ๆ”

                “เฮ้ ชั้นไม่ได้พูดเล่นนะ ชั้นจริงจัง” ชั้นหน้าแดง

                “ชั้นไม่พูดกับอุปป้าแล้ว ชั้นไปดีกว่า” ชั้นพูดแล้วลุกวิ่งออกไปทันที ซอนจินยิ้มแล้วก็เดินตามไป

                “รอด้วยสิยูจิน”

                “คนบ้า” ชั้นพึมพำคนเดียวแล้วก็ยิ้มออกมา

19

                วันนี้ทั้งวันชั้นหลบสายตาซอนจินตลอด ซึ่งชั้นไม่รู้ว่าชินวูสังเกตุท่าทางของชั้นตลอด พอตกเย็นก่อนกลับบ้านเค้าก็หาโอกาสเข้ามาคุยกับชั้นจนได้

                “เธอหลบหน้าชั้นทำไม” ซอนจินถามชั้นหลังจากพวกที่เหลือไปเข้าห้องน้ำ

                “ชั้นไม่ได้หลบซักหน่อย” ชั้นปัด

                “แน่ใจ? แต่ก็ช่างมันเถอะ ว่าแต่เธอนะ จะบอกความจริงกับทุกคนเมื่อไหร่” ซอนจินหันมามองชั้น

                “เธอปิดบังไปตลอดไม่ได้หรอกนะ” ชั้นนิ่ง

                “เรื่องนี้คงต้องถามซอจิน ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” ชั้นพูด

                “แต่ชั้นนะอยากจะกลับเป็นตัวเองซักที ไม่อยากปลอมตัวอีกต่อไปแล้ว” ชั้นบอกออกมาจากใจจริง ชินวูได้แต่จ้อง

                “เธอก็ทำอย่างที่เธออยากทำเลยสิ” ซอนจิน

                “แล้วชั้นจะถามซอจินดู” ชั้นบอกพอดีกับที่ทุกคนมาพอดี

                “กลับบ้านกันเซจิน ไปก่อนนะจงฮยอน ไปนะฮะฮยอง พรุ่งนี้ห้ามมาสายกันนะฮะ” ซอจินพูดพร้อมกับเอากระเป๋าชั้นไปถือ

                “ไปก่อนนะฮะ” ชั้นบอกแล้วก็เดินตามซอจินไป

                “ผมสงสัยจริง ๆ ทำไมซอจินถึงถือกระเป๋าให้เซจินทุกวัน งงชะมัด” จงฮยอนบ่น ซอนจินกับชินวูมองหน้ากันต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าพวกเขารู้เหตุผล

         

                   ที่บ้านยูจิน

                หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วชั้นก็อาบน้ำแล้วก็ลงมาทำอาหารไว้ให้ซอจิน ซึ่งปกติแล้วนั้นซอจินจะเป็นคนทำงานบ้านทั้งหมดรวมทั้งทำอาหารด้วย ใช่ว่าชั้นทำไม่เป็นนะ แต่ชั้นไม่อยากทำต่างหาก ตอนนี้ซอจินขึ้นไปอาบน้ำอยู่ส่วนชั้นก็กำลังเตรียมอาหาร

                “นี่ไม่สบายรึเปล่ายูจิน จู่ ๆ ก็นึกอยากทำอาหารให้พี่กิน” ชั้นหันไปมองเห็นซอจินเดินเช็ดผมลงบันไดมา

                “ไม่มีอะไรหรอกก็แค่อยากให้อุปป้าได้กินอาหารฝีมือชั้นบ้างแค่นั้นเอง” ชั้นบอกซอจินด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ซอจินถึงกับต้องลุกมามองชั้นใกล้ ๆ

                “มานี่ซิยูจิน” ซอจินจับชั้นหันมาตรง ๆ แล้วก็เอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากชั้น

                “เอ ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”

          “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไร” ชั้นหันไปทำกับข้าวต่อ ซอจินกลับไปนั่งที่เก้าอี้

                “นี่ยูจิน เธอรักพี่มั้ย” จู่ ๆ ซอจินก็ถามขึ้นมา ชั้นหันไปมอง

                “ทำไมจู่ ๆ ก็ถามขึ้นมาอย่างนี้” ชั้นถามกลับ

20

                “ตอบมาก่อนสิ” ซอจินเริ่มทำท่างอแงแล้ว

                “รักสิ ชั้นนะรักอุปป้าที่สุดเลย” ชั้นตอบ

                “แล้วเธอไว้ใจพี่มั้ย” ซอจินถามต่อ

                “ไว้ใจสิ ชั้นนะไว้ใจซอจินที่สุดเลยนะ” ชั้นตอบแบบเอาใจ เพราะตอนนี้ซอจินทำหน้าแบบกังวลใจสุด ๆ ตอนนี้เค้าคิดอะไรอยู่นะ

                “ถ้าเธอไว้ใจพี่แล้วทำไมเธอมีอะไรกลับไม่ยอมบอกพี่” ซอจินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

                “นี่ เป็นอะไรไป อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ปกติซอจินเป็นคนร่าเริงไม่ใช่เหรอ ชั้นไม่ชอบท่าทางของซอจินแบบนี้เลยนะ” ชั้นเริ่มรู้สึกเศร้าไปด้วย

                “งั้นเธอบอกพี่ได้มั้ยว่าทำไมเดี๋ยวนี้เธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนยูจินคนเดิมเลย” ซอจินมองหน้าชั้นด้วยดวงตาที่เศร้า

                “อย่าคิดมากนะซอจิน ชั้นไม่มีทางเปลี่ยนไปหรอกยังไงชั้นก็เป็นยูจินของซอจินตลอดไป” ชั้นบอกพลางเข้าไปกอดซอจิน

                “อย่าโกหกพี่นะ สัญญากับพี่ได้มั้ยยูจินว่าถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจให้บอกพี่เป็นคนแรก อย่าปิดบังพี่นะ” ซอจินยื่นมือออกมา ชั้นเกี่ยวก้อย

                “ตกลง ชั้นสัญญา เอาละปล่อยชั้นได้แล้วเดี๋ยวชั้นจะได้ไปทำอาหารต่อ” ชั้นบอกแต่ซอจินไม่ปล่อย

                “ปล่อยเดี๋ยวนี้” ชั้นเสียงเข้มขึ้นมา

                “แหมก็กว่าเธอจะให้กอดไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะได้กอดทั้งทีขอเต็มที่หน่อยละกัน” ซอจินทำหน้าเจ้าเล่ห์

                “ถ้านายไม่ปล่อยชั้น ชั้นจะลืมทุกอย่างที่พูดไว้เมื่อกี้ให้หมด” ชั้นขู่ ซอจินปล่อยทันที

                “เอาละ วันนี้ชั้นจะทำแกงกิมจิกับผักกาดห่อเนื้อให้กินนะ” ชั้นเดินไปเปิดตู้เย็น

                “อ๊า ไม่มีผักกาด” ชั้นพูดขึ้น

                “งั้นก็ทำอย่างอื่นสิ” ซอจินแนะ

                “ไม่เอา อุปป้าชอบกินไม่ใช่เหรอ ชั้นอยากทำให้กินนี่งั้นชั้นออกไปซื้อก่อนนะ” ชั้นบอก

                “เธอไม่ต้อง พี่ไปซื้อให้เอง” ซอจินบอก

          “อืม อย่างนั้นก็ได้ชั้นจะเตรียมของไว้”

                “งั้นไปนะ”

                “เดี๋ยวอุปป้า” ชั้นเรียกไว้

                “อะไร”

                “ข้างนอกคงหนาวใส่เสื้อโค๊ตด้วย” ชั้นสวมเสื้อโค๊ตให้ซอจิน ซอจินหันมายิ้มให้

                “เดี๋ยวกลับมานะ” ซอจินบอกแล้วก็เดินออกจากบ้านไป ชั้นกลับไปทำอาหารต่อ

21

                                ด้านซอจินหลังจากซื้อของเสร็จก็เดินกลับบ้านแต่กลับถูกชายชุดดำ 4-5 คนทำร้าย ซอจินพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่ แต่กลับถูก 1 ในชายชุดดำเอาไม้ตีขาจนล้มไป ทำให้ถูกโดนรุมทำร้ายจนสลบ

 

                   บ้านยูจิน

                “เอ๊ะ ทำไมป่านนี้แล้วซอจินยังไม่มาอีกนะ ไหลไปไหนอีกหรือเปล่าเนี่ย” ชั้นเริ่มห่วง ชั้นหยิบโทรศัพ์ขึ้นมาโทรหาซอจิน แล้วเสียงเรียกเข้าเพลง she wants it ของซุปเปอร์จูเนียร์ที่ชั้นเป็นคนบังคับให้ตั้งไว้ ชั้นเดินไปที่กระเป๋านักเรียนซอจินแล้วเปิดดูก็เจอโทรศัพท์ของเค้า

                “โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไป ไปไหนของเค้าเนี่ย” ชั้นกระวนกระวายใจมากเลย พอดีมือถือซอจินมีสายเข้าพอดี ชั้นมองเบอร์

                “ชินวูฮยองเหรอ”

                “ฮัลโหล” ชั้นรับสาย

                “ซอจินแผ่นงานชั้นอยู่กับนายรึเปล่า”

                “เอ่อ...ฮยองผมเซจินนะฮะ”

                “อ้าวแล้วซอจินละ”

                “ออกไปซื้อของ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลยฮะ”

          “ใจเย็น ๆ ก่อนนะ” ชินวูคงรู้ว่าชั้นกังวล

                “แต่ฮยองซอจินออกไปเกือบชั่วโมงแล้วนะฮะ” ชั้นบอก

                “งั้นนายรอชั้นก่อนนะชั้นจะไปเดี๋ยวนี้” ชินวูพูดพร้อมกับวางสายไป ชั้นนั่งรอชินวูฮยองอย่างกระวนกระวาย ผ่านไปประมาณ 10 นาทีก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้าน

                “ใคร? ซอจินเหรอ” ชั้นถามผ่านลำโพงออกไป

                “ชั้นเองชินวู” ชั้นรีบเปิดประตูเห็นชินวูยืนอยู่ ชินวูจะเข้ามา

                “อย่าเพิ่งเข้าฮยอง ออกไปตามหาซอจินกันเถอะฮะ” ชั้นรีบร้อน

                “รีบร้อนจังนะ อะก็ได้”

                “รบกวนด้วยฮะ” ชั้นรีบออกจากบ้านทันที เราทั้งสองคนขับรถไปเรื่อย แล้วชั้นก็เหลือบไปเห็นซอจินที่นอนหมดสติอยู่

                “ฮยองซอจินอยู่นั่น จอดฮะจอด” ชั้นบอก ชินวูจอดรถยังไม่ทันสนิทดี ชั้นก็เปิดประตูลงไปทันที

                “เซจินระวังหน่อย” ชินวูเตือน แต่ชั้นก็ไม่ฟังแล้วชั้นรีบวิ่งไปหาซอจิน แล้วสิ่งที่ชั้นเห็นก็ทำให้ชั้นเข่าอ่อนเลยทีเดียวภาพที่ซอจินนอนสลบไม่ได้สติมีเลือดท่วมตัว หน้ายับเยิน ที่ปากมีเลือดเต็มไปหมด ชั้นช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น

22

“ไม่ ซอจินนน ใครทำนายแบบนี้ ซอจินนายบอกชั้นสิ” ชั้นช้อนหัวซอจินขึ้นมา ชินวูรีบวิ่งมาหา

                “ซอจินนน” ชินวูตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก แต่เค้ายังมีสติ ชินวูรีบอุ้มซอจินขึ้นรถ ชั้นตามขึ้นไป ชินวูขับรถอย่างเร็ว ถ้าตอนนี้ชั้นเห็นหน้าเค้าละก็คงจะเห็นใบหน้าที่ดูน่ากลัว แต่ชั้นก็เอาแต่นั่งร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับซอจิน

               

                                ที่โรงพยาบาล หน้าห้องฉุกเฉิน

                “ทำไมหมอยังไม่ออกมาอีกนะ แล้วซอจินจะเป็นอะไรรึเปล่า” ชั้นลุกลี้ลุกลน

                “นั่งลงใจเย็น ๆ ก่อนนะ ซอจินต้องปลอดภัยแน่” ชิวูบอกพลางพาชั้นมานั่งลง

                “ใครที่มันทำกับซอจินได้ขนาดนี้ ซอจินไปทำอะไรให้มัน” ชั้นโมโห

                “ใจเย็นก่อนนะให้ซอจินปลอดภัยก่อนแล้วพวกเราค่อยไปจัดการทีหลัง” ชินวูพูด เสียงเค้าบอกถึงความโกรธที่มีอยู่

                “ชินวูฮยอง เซจิน” ชั้นหันไปมอง เห็นจงฮยอนกำลังวิ่งมา พวกเรา 2 คนลุกขึ้น

                “นายมาได้ไง” ชั้นถาม

                “ชั้นโทรไปบอกเองแหละ ซอนจินก็ด้วย เดี๋ยวก็คงใกล้จะถึงแล้วละ” ชินวูบอก

                “แล้วซอจินเป็นไงบ้าง” จงฮยอนถาม

                “หมอยังไม่ออกมาเลย” ชินวูบอก

                “แล้วใครเป็นคนทำ”

                “ยังไม่รู้เลยต้องรอซอจินฟื้นก่อน”ชินวูตอบแทนชั้นที่ตอนนี้ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น

                “ถ้ารู้เมื่อไหร่พวกมันตายแน่” จงฮยอนคาดโทษ

                “หมอออกมาแล้ว” ชินวูบอก ชั้นเดินไปหาหมอ

                “ซอจินเป็นยังไงบ้าง เค้าปลอดภัยมั้ย” ชั้นถาม

                “ปลอดภัยแล้วครับ” หมอตอบ ชั้นดีใจยิ้มออกมา แล้วหันไปมองอีกทั้ง 2 คน พวกเขาต่างก็ยิ้มให้ชั้น

                “แต่...” หมอพูดขัดขึ้นมา พวกเราทั้งหมดหุบยิ้มทันที

                “แต่ อะไรหมอ” จงฮยอนถาม

                “คือขาของคนไข้ถูกดีด้วยของแข็ง ทำให้ขาทั้งสองข้างเอ่อ...หักครับ” ชั้นได้ยินอย่างนั้นก็เข่าอ่อน แต่ดีที่ชินวูรับไว้ทัน

                “แล้วมีโอกาสหายรึเปล่าครับหมอ” ชินวูถาม

                “ถ้าหากผ่าตัด แล้วทำกายภาพบำบัดสม่ำเสมอ ก็มีโอกาสกลับมาเดินได้อีกครั้งครับ”

                “แล้วมีโอกาสสูงมั้ยครับ” จงฮยอนถามเสียงสั่น

23

                “ก็ตรึ่งต่อครึ่งนะครับ แต่หมอก็ยังไม่รับรองนะครับว่าจะหายดีเป็นปกติอยู่ที่กำลังใจของคนไข้ด้วย งั้นตอนนี้หมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอพูดจบแล้วก็เดินจากไป ตอนนี้ชั้นรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกมืดสนิท ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

                “ทำใจดี ๆ นะเซจิน ซอจินต้องเดินได้อีกครั้ง” ชินวูปลอบใจชั้น ชั้นทำใจไม่ได้เลยวิ่งออกไป ชินวูตามไป ส่วนจงฮยอนนั่งน้ำตาคลอ เค้ารู้สึกแค้นใจพวกที่ทำร้ายซอจินมาก

                “พวกแกไม่ตายดีแน่”

          หลังจากวิ่งออกมาแล้วชั้นก็มานั่งเก้าอี้ตรงริมทางเดิน

                “ทำไม? ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับพี่ชายด้วย ทำไมมม...” ชั้นตะโกนออกมา

                “ซอจินต้องหายแน่ นายต้องเข้มแข็งไว้นะ ตอนนี้ซอจินต้องการกำลังใจจากนายมากที่สุด” ชินวูนั่งข้าง ๆ แล้วพูดกับชั้น

                “ชั้นน่าจะเชื่อเค้าตั้งแต่ทีแรก เพราะชั้นดื้อจะทำผักกาดห่อเนื้อ พี่ถึงต้องออกมาซื้อผักกาดจนต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพราะชั้นพี่ชายถึงได้เป็นแบบนี้” ชั้นโทษตัวเอง

                “มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ อย่าคิดมากเลย” ชินวูบอกชั้น ชั้นแค้นพวกที่ทำร้ายซอจิน

                “ชั้นต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันเป็นใคร แล้วมาร้ายพี่ทำไม”

                “นายอย่าทำอะไรนะเซจิน นายต้องใจเย็น ๆ ก่อน” ชินวูบอก ชั้นหันไปมอง

                “ฮยองก็พูดได้สิซอจินไม่ใช่ญาติฮยองนี่” ชั้นตะโกนใส่หน้าชินวูอย่างโมโห ชินวูหน้าเศร้า

                “ถึงแม้ซอจินจะไม่ใช่ญาติชั้น แต่ก็เป็นเพื่อนที่ชั้นรัก ชั้นก็เสียใจเหมือนกันนะ” ชั้นรู้สึกผิด

                “ขอโทษนะฮยองที่ชั้นพูดออกไปเพราะชั้นเครียด จนทำอะไรไม่ถูกแล้ว” ชั้นบอกพลางน้ำตาไหล

          “ไม่เป็นไร ชั้นไม่โกรธนายหรอก ชั้นจะคอยอยู่ข้าง ๆ นายนะ นายไม่ต้องกลัว” ชินวูพูดพลางเอามือมาจับหัวชั้น สิ่งที่ชินวูพูดทำให้ชั้นร้องไห้โฮออกมา ชินวูดึงชั้นเข้าไปซบกับหน้าอกของเค้า ชั้นกอดเค้าแน่น ตอนนี้ชั้นต้องการที่พึ่งอย่างมาก แล้วชั้นก็ดีใจที่ตอนนี้ชั้นมีคนอยู่ข้าง ๆ คอยปลอบใจชั้น ถึงแม้จะไม่ใช่คนที่ชั้นอยากให้เป็นก็ตาม

                ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าซอนจินกำลังมองอยู่ เค้ารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ทำไมนะคนที่อยู่ตรงนั้นไม่ใช้เค้า ถึงแม้จะรู้จักเธอไม่นานแต่กลับมีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอมากมายขนาดนี้ เค้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ตอนที่เค้ารู้เรื่องเค้าก็รีบขับรถมา เพราะเค้าเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป แต่ภาพที่เค้าเห็นตรงหน้าทำให้รู้ว่าเธอคงไม่ต้องการเค้า

                “ชั้นมาช้าไปสินะ” เค้าพึมพำ พลงเดินจากไป

                “เอ่อ...ชั้นว่าเราไปดูซอจินกันดีกว่านะ” ชินวูพูดชั้นเห็นด้วย เราเดินไปห้องที่จองไว้

24

                                ห้องพักซอจิน

                ชั้นเปิดประตูห้องเข้าไป ชินวูตามมาพร้อมปิดประตู

                “พี่ชายเป็นไงบ้าง” ชั้นถามจงฮยอน

                “ยังไม่ฟื้นเลย แล้วนายละค่อยยังชั่วรึยัง”

                “อืม ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ” ชั้นบอก

                “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ซอนจินพูดหลังจากเดินเข้ามา ชั้นหันไปมอง แต่เค้ากลับเมินหน้าหนี

                “ฮยองเพิ่งมาถึงเหรอ” ชั้นถามเค้า

                “ก็ตามที่เห็น” ชั้นงงในท่าทางของเค้าที่ต่างจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง

                “ยูจิน...ยูจินนน...” ซอนจินเริ่มรู้สึกตัว

                “ชั้นอยู่นี่ พี่ชั้นอยู่นี่แล้ว” ชั้นกุมมือซอจินไว้ ซอจินค่อย ๆ ลืมตา

                “ยูจิน เธอปลอดภัยมั้ย”

                “ชั้นไม่เป็นไร แล้วชั้นต่างหากที่ต้องถาม พี่ยังเจ็บอยู่มั้ย”

                “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ดีจังที่เป็นชั้น” ซอนจินพูดออกมา

                “นายหมายความว่าไง” ชินวูเดินเข้ามาถาม

                “อ้าวนายก็มาเหรอ เฮ้ ซอนจินฮยองกับจงฮยอนก็มา หวัดดีทุกคน” ซอนจินทักทาย

                “นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเล่นนะ บอกมาใครทำนาย” จงฮยอนถาม ซอนจินหน้าเครียดขึ้นมาทันที

                “ไหนเสื้อชั้น” ซอนจินถาม

                “อยู่นี่ นายจะทำอะไร” จงฮยอนบอก

                “ในกระเป๋าเสื้อมีของอยู่นายเอาออกมาให้ชั้นหน่อยสิ” จงฮยอนเดินไปเอามา

                “อะไรเหรอพี่” ชั้นถาม

                “ลองดูสิ” จงฮยอนเปิดดู

                “นี่มันรูปนายนี่ ดูสิฮยอง” จงฮยอนเอาไปให้ชินวูดู ชินวูดูเสร็จก็ส่งไปให้ซอนจิน ซอนจินดูแล้วก็ขมวดคิ้ว

                “แล้วซอจินนายเอารูปของนายมาให้พวกราดูทำไมเดี๋ยวนี้ถึงขั้นพกรูปตัวเองเลยเหรอนายนี่สุดยอดเลยนะ” จงฮยอนเริ่มสบายใจก็เลยแซวซอจินเล่น

                “บ้าน่า ดูดี ๆ สิ” ซอจินบอก

                “ดูไงก็รูปนาย” จงฮยอนยืนยันคำเดิม

                “ไม่ใช่หรอกจงฮยอน” ชินวูบอก

                “นี่นะเป็นรูปเซจินไม่ใช่ซอจิน” ซอนจินบอก

                “ใช่นี่นะรูปเซจิน” ซอนจินบอก ชั้นตกใจ

25

                “ฮะรูปชั้นเหรอ” ชั้นไปดูรูป

                “ใช่ นี่รูปชั้นนี่ตอนเป็นออลจัง” ชั้นเผลอพูดออกไป จงฮยอนตกใจ

                “จริงดิ ชั้นก็เคยเป็นออลจังเหมือนกันนะ” จงฮยอนอวด

                “นี่เรื่องนั้นนะพักไว้ก่อน เอาเรื่องซอจินก่อน แล้วรูปนั้นเกี่ยวอะไรด้วย” ชินวูถาม

                “รูปนี้พวกมันทำตกไว้ตอนที่รุมทำร้ายชั้น ชั้นก็เลยเก็บเอาไว้นะ” ซอจินอธิบาย

                “งั้นแสดงว่าพวกมันตั้งใจจะทำร้ายเซจินไม่ใช่นาย” ซอนจินพูดขึ้นมาบ้างหลังจากเงียบอยู่นาน

                “ทำร้ายชั้นเหรอ?” ชั้นถาม

                “แล้วมีเหตุผลอะไรต้องทำร้ายเซจินด้วย” จงฮยอนถาม

                “ชั้นพอรู้แล้วว่าเป็นใคร” ซอนจินบอก ชินวูพยักหน้าเป็นอันว่ารู้กัน

                “ใคร?” จงฮยอนถามก่อนที่จะนึกได้ว่าใคร

                “พี่รู้เหรอว่าเป็นใครนะ” ชั้นถาม

                “พวกนาย 2 คนอยู่กับซอจินที่นี่นะ” ซอนจินบอก

                “เข้าใจแล้วฮะฮยอง” จงฮยอนตอบ

                “ฮยองจะไปไหนกัน” ชั้นถามพวกเค้า

                “อย่าถามมากอยู่ที่นี่เฉย ๆ” ซอนจินบอก

                “เดี๋ยวกลับมานะ” ชินวูหันมาบอกชั้น ชั้นใจหายนี่มันประโยคเดียวกับที่ซอจินพูดเลยไม่มีผิด ชั้นวิ่งไปขวางทางพวกเค้าไว้

                “หยุดนะ ฮยองอย่าไปนะ ชั้นขอร้อง”

                “หลีกไป” ซอนจินพูด

                “ไม่หลีก ชั้นไม่หลีกทางให้หรอก” ชั้นรั้น

                “เด็กบ้าบอกให้หลีกไปไง” ซอนจินผลักชั้น ชินวูพยุงชั้น

                “เป็นไรมั้ยเซจิน” ชินวูถาม

                “ชั้นไม่เป็นไร ชั้นขอนะฮยองอย่าไปได้มั้ย” ชั้นขอร้องชินวู

                “แล้วเธอจะปล่อยพวกนั้นไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ แล้วถ้ามันรู้ว่าเล่นงานผิดตัวมันจะไม่กลับมาทำร้ายเธอทีหลังรึไงฮะ คิดบ้างซี่ยัยบ้าเอ๊ยยย” ซอนจินตะคอกใส่ชั้น

                “ที่ชั้นห้ามก็เพราะชั้นไม่อยากให้ฮยองต้องเป็นแบบซอจินนะสิ” ชั้นเข้าไปกอดซอนจินไว้ ทุกคนตกใจในสิ่งที่ชั้นทำ

                “ชั้นไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะชั้นอีก” ชั้นบอกซอนจินเงียบไป

                “โอเค ๆ ชั้นไม่ไปแล้ว แต่ถ้ามีอีกครั้งละก็ชั้นเอาพวกมันตายแน่” ซอนจินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดชั้นยิ้ม ชินวูมองด้วยแววตาเศร้า

26

บทที่ 3

            “นี่แยกกันได้แล้ว” ซอนจินพูด ชั้นผละออก

                “ขอโทษที่ทำแบบนี้ ชั้นแค่ไม่อยากให้พวกฮยองเป็นอันตราย” ชั้นพูดพลางไปนั่งข้างเตียงซอจิน

                “ชั้นมีอะไรจะบอกพวกนาย” จู่ ๆ ซอจินก็ขรึมขึ้นมา

                “อะไร” จงฮยอนถาม

                “ที่จริงแล้วเซจินนะเป็นผู้หญิง แล้วก็ไม่ได้ชื่อเซจินแต่เป็นยูจิน” ซอจินพูดจบมีจงฮยอนคนเดียวที่ตกใจ ชั้นหันไปมองไม่เข้าใจซอจิน

                “อะไรนะ เซจินเป็นผู้หญิง!!!” จงฮยอนถามเพื่อความแน่ใจ ชั้นงงที่ชินวูไม่ตกใจ

                “เออใช่ แล้วพวกฮยองไม่ตกใจเลยรึไง” ซอจินถามที่เห็น 2 คนมีท่าทางปกติ

                “ชั้นรู้มาซักพักแล้วละว่าเซจินเป็นผู้หญิง” ชินวูตอบ

                “จริงดิฮยอง แล้วซอนจินฮยองละ” ซอจินถามพลางจ้องหน้าซอนจินอย่างจับผิด

                “ก็รู้ตอนจูบนะแหละ” ซอนจินบอกแบบลืมตัว นึกขึ้นได้ก็รีบแก้ตัว

                “ชั้นหมายถึงตอนที่...ที่.เอาเถอะน่าเอาเป็นว่าชั้นรู้ก็แล้วกันไม่ต้องถาม” ซอนจินปัดพลางหลบหน้าหนี

                “ชั้นขอโทษทุกคนด้วยที่โกหกมาตลอด” ซอจินโค้งให้

                “ชั้นฝากให้ทุกคนช่วยดูแลยูจินด้วยนะ” ซอนจินบอก

                “แต่ห้ามใครคิดจีบยูจินทั้งนั้น ทุกคนสัญญากับชั้นได้มั้ยถือว่าชั้นขอร้องได้มั้ยจงฮยอน ชินวูฮยอง แล้วก็ซอนจินฮยอง” ซอจินเน้นที่ซอนจิน แต่ทุกคนกลับให้คำตอบที่ทำให้ซอจินอยากจะบ้าตาย

          “ไม่เอายูจินออกจะน่ารัก” จงฮยอนบอก

          “จงฮยอนนาย...” ซอจินเริ่มหงุดหงิด

                “ใช่น่ารักน่าปกป้องชั้นชักอยากปกป้องเธอจัง” ชินวูยั่วซอจิน

                “อย่าล้อเล่นสิฮะชินวูฮยอง” ซอจินทำหน้าน่าสงสารมาก

                “ชั้นไม่สัญญาถ้าไม่จีบน่าเสียดายตายเลย” ซอนจินบอก

                “ซอนจินฮยองก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอเนี่ย ชั้นอยากจะบ้าตาย” ซอจินทำท่าเหมือนอยากตายจริง

                “งั้นพวกชั้นช่วยเอามั้ย” ซอนจินบอก ทั้ง 3 คนทำท่าจะเดินเข้ามา

                “อย่าเข้ามานะ ยูจินช่วยพี่ด้วยพวกนี้พากันแกล้งพี่” ซอจินอ้อนชั้น ชั้นขำ

                “นายนี่เหมือนลูกหมาอ้อนเจ้าของไม่มีผิดเลยนะ” จงฮยอนช่างเปรียบ ซอจินหันไปมองตาขวาง

27

                “เอ๊ะ นายนี่ยังไงฮะมานี่มาให้ชั้นจัดการซะดี ๆ” ซอจินลุกขึ้นแล้วก็นิ่งไป

                “เป็นอะไรซอจิน” ชั้นถาม ทุกคนเลิกขำ ตอนนี้ซอจินมีสีหน้าไม่ดี

                “ขาชั้น ทำไมขาชั้นไม่รูสึกอะไรเลย ขาชั้นเป็นอะไร” ชั้นรีบขึ้นไปนั่งกับซอจินบนเตียงแล้วก็กอดเค้า

          “ไม่มีอะไรหรอกพี่ อย่ากังวลไปเลยนะ” ชั้นปลอบเค้า ซอจินเปิดผ้าออก

                “ทำไมขาชั้นถึงพันอะไรเต็มไปหมด ใครบอกชั้นทีซิ” ซอจินเสียงสั่นตอนนี้ซอจินตัวสั่นใหญ่เลย ชั้นจึงกอดเค้าแน่นขึ้น

                “ไอ้พวกนั้นทำนายขาหัก ตอนนี้นายต้องรอการผ่าตัด” จงฮยอนบอก

                “แล้วชั้นจะเดินได้อีกมั้ย”

                “หมอบอกโอกาสหายมีครึ่งต่อครึ่ง” ชินวูบอก

                “ไม่จริง ชั้นจะเดินไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ยยูจิน” ซอจินร้องไห้

                “ไม่ อุปป้าต้องเดินได้อีกครั้งอุปป้าต้องพยายาม” ชั้นน้ำตาไหลสงสารซอจิน

                “เธออย่าทิ้งพี่ไปไหนนะยูจิน” ซอจินบอกชั้น

                “ชั้นไม่มีทางทิ้งอุปป้า ชั้นจะคอยอยู่ข้างอุปป้าอุปป้าไม่ต้องกลัวนะ” ชั้นบอก

          “นายอย่ายอมแพ้นะซอจิน” ชินวูบอก ซอจินผละจากชั้น ชั้นส่งกระดาษทิชชู่ให้ ซอจินรับมาซับน้ำตา

                “น่าอายชะมัดร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็ก ๆ ไปได้ ไม่เหลือภาพซอจินเจ้าชายแห่งคยองนัมเลย อย่างนี้ต้องถ่ายรูปไว้ลงเฟสบุ๊ค” จงฮยอนแกล้งพลางทำท่าหยิบมือถือมาถ่ายรูป

                “เฮ้ หยุดเลยนะถ้านายถ่ายละก็ชั้นจะเอารูปนายที่เคยถ่ายไว้มาให้ทุกคนดู เอาสิ” ซอจินท้า

          “นี่ถ้าไม่เห็นเป็นป่วยละก็ นายโดนชั้นเตะก้นแน่” จงฮยอนพูด ชั้นยิ้มที่ซอจินกลับมารื่นเริงเหมือนเดิม

                “อย่างนี้นะดีแล้ว” ชินวูพูด ซอจินหันไปมอง

                “นายนะต้องเข้มแข็งเข้าไว้ ถ้านายอ่อนแอแล้วใครจะดูแลยูจิน นายคิดสิ” ชินวูพูด ซอจินคิดแล้วหันหน้ามาทางชั้น แล้วเช็ดน้ำตาให้ชั้น

                “จริงสินะ ถ้าไม่มีชั้นเธอจะอยู่ได้ยังไง จริงมั้ย” ดูสิยังมีหน้ามาถามชั้นกลับอีก

                “ใช่ ก็อุปป้านะเป็นคนทำกับข้าว ล้างจาน ทำงานบ้าน รีดผ้าให้ชั้น ถ้าไม่มีอุปป้าชั้นคงอยู่ไม่ได้” ชั้นแกล้งซอจิน ทุกคนขำ

                “โธ่ ยูจินอะ” ซอจินแกล้งงอน ชั้นยิ่งดีใจที่ซอจินกลับมาเป็นปกติแล้ว

          “ทำไมงอนชั้นเหรอดีกันนะอุปป้าอย่าโกรธชั้นเลยนะ” ชั้นง้อแต่ซอจินทำไม่สนใจ การกระทำของยูจินอยู่ในสายตาของทั้ง 3 คน ชินวูหันไปมองซอนจินที่มองยูจินอยู่ ซอนจินหันมาเห็นจึงหลบหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ

28

          “ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลย” ซอจินบอก

                “เออ ไม่ยุ่งก็ได้ ซอจินบ้า” ชั้นพูดแกล้งงอนกลับ ได้ผลซอจินหันมาเกาะแขนชั้นทันที

“โอ๋ ๆ ยูจินอย่าโกรธพี่นะ พี่ขอโทษ”

“นายไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลย” ชั้นบอก

“โอ๋ ยูจินชั้นขอโทษดีกันนะ ดีกัน” ซอจินยื่นนิ้วก้อยออกมา ชั้นหันไปยิ้มให้ 3 หนุ่มพวกเค้ายิ้มกลับมา

“ก็ได้ แต่นายห้ามโกรธชั้นอีกนะ”

“โอเค” ชั้นเกี่ยวก้อยซอจิน

“เออนี่ตอนนี้มันก็ดึกแล้วนะ ฮยองกลับบ้านกันเถอะนายด้วยจงฮยอน” ซอจินบอกทุกคน

“แหมไล่เลยนะ จำไว้เลย” จงฮยอนฟึดฟัด

“ชั้นไม่ได้ไล่ซะหน่อย เห็นว่ามันดึกแล้วขับรถมาไม่ใช่เหรอ กลับดึกมันอันตรายนะ” ซอจินบอก

“ไม่เป็นไรหรอกน่า นายก็รู้ชั้นนะขับรถเก่งจะตายไป” จงฮยอนอวด

“กลับไปเถอะ”ซอจินบอก

“แล้วใครจะอยู่กับนายละ” ชินวูถาม

“ฮยองไม่ต้องห่วงหรอกชั้นดูแลซอจินเองได้” ชั้นบอก

“แต่เธอต้องพักผ่อนนะ ชั้นดูให้เอง” ชินวูบอก

“ไม่เป็นไรหรอกคะ” ชั้นยืนยัน พอดีมีเสียงโทรศัพท์เข้า

“เอ่อ...ขอตัวก่อนนะ” ชินวูออกไปโทรศัพท์ ระหว่างนั้นซอจินก็พยายามให้จงฮยอนกลับบ้านให้ได้ ซักพักจงฮยอนก็เข้ามา

“ชั้นคงต้องกลับก่อนแล้วละ พอดีมีธุระนะ นายเอารถมาใช่มั้ยงั้นไปส่งชั้นที่บ้านหน่อย” ชินวูเอากุญแจรถมาให้ชั้น

“ฮยองก็เอารถมาไม่ใช่เหรอ” จงฮยอนพูด

“ชั้นขี้เกียจขับ ไปกันได้แล้ว”

“ไปก่อนนะทุกคน” จงฮยอนพูด ขณะถูกชินวูล็อคคอไปพอทั้ง 2 คนออกไปแล้วซอจินก็หันมาทางซอนจินที่ทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“แล้วฮยองนะ เมื่อไหร่จะกลับ” ซอจินถามเอาเรื่อง

“ใครบอกว่าชั้นจะกลับ วันนี้ชั้นจะนอนเป็นเพื่อน” ว่าแล้วก็เอนตัวลงบนโซฟา

“ไม่เอาฮยองผมจะนอนกับยูจิน 2 คน” ซอจินอ้อนซอนจิน แต่มันไม่มีทางได้ผลกับผู้ชายคนนี้แน่นอน

“เงียบด้วย ชั้นจะนอน” พูดจบก็หลับตาลง

29

“ดูสิยูจิน แล้วเธอจะนอนไหนเนี่ย” ซอจินหันมาถามชั้น

“นอนบนเตียงกับอุปป้าก็ได้” ชั้นบอก ซึ่งปกติแล้วชั้นไม่ค่อยให้ซอจินมานอนด้วยหรอก นาน ๆ จะนอนด้วยกันซักที

“จริงเหรอ เอาสิขึ้นมาสิ” ซอจินเขยิบที่ให้ชั้น

“ขอล้างหน้าแป๊บนึงนะ” ชั้นบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ซักพักพอเดินออกมาก็เห็นซอนจินหลับแล้ว ซอจินก็เหมือนกัน ชั้นเอาผ้าห่มมาห่มให้ซอนจิน

“เวลาอุปป้าหลับเนี่ยน่ารักดีเหมือนกันแฮะเหมือนลูกหมาเลย ชั้นชักกลัวแล้วสิว่าชั้นจะตกหลุมรักอุปป้า” ชั้นพูด แล้วก็เดินไปขึ้นเตียงแล้วนอนข้าง ๆ ซอจิน

“ยูจินหนุนแขนพี่สิ” ชั้นนอนหนุนแขนซอจินพร้อมกับกอดเค้า ชั้นนะรักพี่ชายชั้นที่สุดเลย ซอนจินลืมตาขึ้นมาแล้วก็ยิ้มเพราะว่าเมื่อกี้เค้าได้ยินสิ่งที่ยูจินพูดทุกคำ เธอเองก็น่ารักเหมือนกัน นี่คือสิ่งที่ซอนจินคิด

 

                เช้าวันรุ่งขึ้น

          ชั้นได้ยินเสียงคนคุยกัน เลยลืมตาขึ้นมา

                “ตื่นแล้วเหรอยูจินหลับสบายมั้ย” ชั้นหันไปมองซอจินเห็นซอจินนั่งหันหน้ามาทางชั้น

                “อือ แล้วนายตื่นนายแล้วเหรอ” ชั้นทักพลางลุกขึ้นนั่ง

                “ก็ซักพักแล้วละ” ซอจินบอก ชั้นมองหาซอนจินที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่โซฟาแล้ว

                “แล้วซอนจินอุปป้าละ” ชั้นถามซอจิน

                “อยู่ในห้องน้ำนะ” ชั้นมองเห็นถาดข้าววางอยู่ ยังมีอาหารอยู่เต็มไปหมด

                “ทำไมนายไม่กินข้าว ไม่อร่อยเหรอ” ชั้นถาม ซอจินทำหน้าไม่ชอบ

                “ใช่ ไม่อร่อยซักนิดเลย ชั้นไม่อยากกินแล้ว” ซอจินทำท่าเหมือนเด็ก ๆ

                “แต่นายต้องกินนะ งั้นเอางี้ถ้านายไม่กินเดี๋ยวชั้นไปซื้ออะไรมาให้กินอยากกินอะไรละ” ชั้นถาม

                “พี่อยากกินฝีมือเธอ เอาผักกาดห่อเนื้อนะ เมื่อวานไม่ได้ยังไม่ได้กินเลย” ซอจินบอก

                “ก็ได้นะ แต่ใครจะอยู่กับนายละ” ชั้นถาม

                “นี่ ทำไมไม่เรียกอุปป้าเหมือนเดิมละยูจิน”

          “ไม่เอานายไม่เป็นไรแล้ว ว่าแต่ใครจะอยู่เป็นเพื่อนนายละ” ชั้นถามซ้ำ

                “เธอจะไปไหน” ซอนจินถามชั้นชั้นหันไปมอง

                “เอ่อ ชั้นจะกลับบ้านไปทำอาหารให้ซอจินนะอุปป้า แต่ไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนซอจิน” ชั้นบอก ซอนจินทำท่าคิด

                “ชั้นเอง” ซอนจินบอก

30

                “อุปป้าจะอยู่เป็นเพื่อนซอจินเหรอ ดีเลยงั้นเดี๋ยวชั้นทำมาเผื่อนะคะ” ชั้นเข้าห้องน้ำล้างหน้า เสร็จแล้วก็ออกมา

                “ชั้นไปก่อนนะอุปป้าฝากซอจินด้วยนะ” ชั้นบอกแล้วก็กำลังเดินไปที่ประตูแต่รูสึกว่ามีคนเดินตามพอหันไปดูก็เจอซอนจิน

                “ไม่ต้องไปส่งหรอกชั้นไปเองได้” ชั้นบอก

                “นี่ฮยองไม่ต้องไปส่งยูจินหรอก ฮยองมานั่งคุยกับผมเถอะ” ซอจินพูด

                “ใครบอกว่าชั้นจะอยู่กับนาย” ซอนจินถาม ชั้นงง

                “อ้าวก็ฮยองบอก” ซอนจินถาม

          “ชั้นบอกแค่ว่าชั้นเอง แต่ไม่ได้บอกว่าจะอยู่กับนายซักหน่อย” ซอนจินตอบหน้าตาย แล้วก็เดินนำชั้นไปที่ประตู

                “รีบตามมาสิ” ชั้นเดินตามไป

                “แต่อุปป้าใครจะอยู่กับซอจินละ” ชั้นถามแต่ซอนจินไม่ฟังพอเปิดประตูออกก็เจอชินวูกับจงฮยอนยืนอยู่

                “อ้าวฮยอง ยูจิน” จงฮยอนทัก

                “พวกนี้ไง” ซอนจินหันมาบอกชั้น

                “เอ่อชินวูอุปป้า จงฮยอนชั้นฝากซอจินหน่อยนะคะ ชั้นจะกลับไปเอาของ แล้วก็จะทำอาหารมาให้ซอจินด้วย เดี๋ยวชั้นทำมาเผื่อนะคะ ฝากด้วยคะ” ชั้นพูดแล้วก็วิ่งตามซอนจินไป

                “จะได้กินอาหารฝีมือยูจินโชคดีจัง” จงฮยอนเพ้อ ชินวูมองตามยูจิน

                “เข้าห้องเถอะฮยอง” ทั้ง 2 คนเดินเข้าห้องไป

                “อ้าวมากันแล้วเหรอ” ซอจินถาม

                “อือ อาหารไม่อร่อยเหรอยูจินถึงไปทำมาให้” ชินวูถาม

                “ฮยองลองกินดูสิ” ซอจินบอก

                “ชั้นยังไม่หิว นายลองซิจงฮยอน” จงฮยอนหันมามอง

                “ผมเหรอ ไม่อะ” จงฮยอนปัด

                “จะกินไม่กิน” ชินวูเสียงแข็ง

                “ก็ได้กินก็ได้” จงฮยอนกลัวชินวูอารมณ์เสียก็เลยทำตาม แต่พออาหารเข้าปากไปเท่านั้น

                “แหวะ” จงฮยอนเทน้ำใส่แก้วแล้วรีบยกดื่มอย่างรวดเร็ว ซอจินกับชินวูขำ

                “ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าอาหารของโรงพยาบาลมันจะแย่ขนดนี้” จงฮยอนบ่น

                “ยูจินถึงไปทำมาให้กินไงละ” ซอจินบอก

                “ชักอยากกินอาหารฝีมือยูจินซะแล้วสิ” จงฮยอนเพ้ออีกรอบ

                “ไม่ให้นายกินหรอก ชั้นจะกินคนเดียว” ซอจินแย้ง จงฮยอนไม่ฟังยังไงก็จะกิน

31

                                ด้านบ้านยูจิน

                “จะดื่มอะไรคะอุปป้า” ชั้นถามซอนจินหลังจากที่เขานั่งลงบนโซฟาแล้ว

                “มีเมลอนโซดามั้ย” ชั้นเดินไปหยิบออกมาให้

                “เดี๋ยวชั้นขอไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ชั้นบอกพลางวิ่งขึ้นไปข้างบน ชั้นรู้สึกเหนียวตัวก็เลยถือโอกาสอาบน้ำ เสร็จแล้วก็เดินลงมาข้างล่าง

                “อุปป้าอยากกินอะไรคะ” ชั้นถาม ซอนจินเดินมาดู

                “มีอะไรบ้างละ” ชั้นหันไปมองเห็นซอนจินยืนมองชั้นอยู่

                “ก็จะกินอะไรชั้นจะได้ทำให้” ชั้นงงที่ยังเห็นเหมือนเค้าอึ้งอยู่

                “อุปป้าเป็นอะไรคะ” ชั้นถาม

                “เอ่อ... ไม่มีอะไรแต่เธอแต่งแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ” ซอนจินบอกทำเอาชั้นเขินหน้าแดงกันเลยทีเดียว

                “เหรอคะ แต่ซอจินก็น่ารักนะ”

                “ชั้นจำได้ว่ามีอัลบั้มรูปอยู่ตรงนี้นะคะ” ชั้นเดินไปค้นอัลบั้มรูป

                “เจอแล้ว อยู่ไหนนะ นี่ไงคะอุปป้ารูปซอจิน” ชั้นเอาไปให้เค้าดู

                “เอ๋ สวยดีนี่” ซอนจินบอก

                “ใช่มั้ยละ” ชั้นเงยหน้าขึ้นทำให้สบตากับซอนจิน

                “เอ่อ เดี๋ยวฮยองนั่งดูไปก่อนละกัน ชั้นจะไปเตรียมอาหาร” ชั้นบอกแล้วก็รีบเดินไปที่ครัว ซอนจินยิ้ม

                “ยัยยูจินนี่เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย แค่สบตากันโดยบังเอิญทำไมต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย” ชั้นบ่นตัวเอง ชั้นรีบทำกับข้าว ส่วนซอนจินก็ไปเจอรูปยูจินตอนยังไม่ตัดผม เขาหยิบออกมาดู แล้วก็นั่งยิ้มกับตัวเอง

                “เอ๊ะแล้วทำไมเวลานึกถึงยัยนั่นชั้นต้องยิ้มด้วยเนี่ย ชั้นนี่บ้ารึเปล่า เอรึว่า...ไม่นะไม่มีทาง” ซอนจินปฏิเสธิใจตัวเอง เขาหยิบรูปขึ้นมาดูอีกที

                “ชั้นว่าชั้นคงต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลย” ซอนจินเอารูปใส่กระเป๋าเสื้อ

                “ขอสักรูปนะ” เขาพูด

                “เสร็จแล้วคะอุปป้า” ชั้นตะโกนบอก

                “ไหนมีอะไรบ้าง” ซอนจินเดินไปดู

                “ก็มีแกงกิมจิ ซุปสาหร่าย ผักกาดห่อเนื้อ ข้าวผัดกิมจิ” ชั้นบอก

          “แป๊บเดียวเนี่ยนะ ทำไมทำได้เยอะจัง” ซอนจินถาม

                “โหน่ากินจัง” ซอนจินเอามือหยิบเนื้อมากินยูจินตีมือซอนจิน

                “โอ๊ย เจ็บนะ ตีชั้นทำไมเนี่ย” ซอนจินโวย

32

                “ก็อุปป้ามาหยิบอาหารกินทำไมละ” ชั้นโวยกลับบ้าง

                “ก็มันอยากกินนี่” ซอนจินเถียง แล้วก็ถูมือตรงที่ถูกตี

                “ชั้นขอโทษคะ แต่อุปป้าก็ไม่น่ามาหยิบกินนี่คะ”

                “ชั้นก็ขอโทษเธอด้วยละกัน” ซอนจินบอกแล้วทำหน้าสำนึกผิด ชั้นก็เลยทำผักกาดห่อเนื้อให้คำหนึ่ง

                “อ้าปากสิคะอุปป้า” ชั้นบอก ซอนจินมองหน้าชั้นแบบงง ๆ แต่ก็อ้าปากรับอาหารที่ชั้นป้อนให้

                “อร่อยมั้ยคะ”

                “อือ อร่อย” ซอนจินพูดทั้ง ๆ ที่ยังมีอาหารอยู่เต็มปาก

                “เคี้ยวให้หมดก่อนก็ได้แล้วค่อยพูด” ชั้นบอก ซอนจินเคี้ยวจนหมดปากแล้วก็หันมาทางชั้น

                “อร่อยดี เธอนี่ทำอาหารเก่งจังเลยนะ”

                “ของมันแน่อยู่แล้ว” ชั้นตอบ ซอนจินมอง

                “ชั้นไม่น่าชมเลย” ซอนจินบ่นลอย ๆ

                “เดี๋ยวก็ไม่ให้กินอีกหรอกอุปป้านะ” ชั้นค้อน

                “งอนรึไง อย่าเลยนะ ชั้นนะอยากกินอาหารฝีมือเธอมาก ๆ เลย” ซอนจินบอก ชั้นหันไปมอง ซอนจินยิ้มให้

                “ชั้นว่าเราไปกันเถอะ ป่านนี้ซอจินคงหิวแย่แล้วละ” ชั้นพูด

                “งั้นก็ไปสิ”

                “ใครบอกว่าชั้นจะไปกับอุปป้า ชั้นจะเอารถไปเองตะหากละ” ชั้นบอก

                “อะไรกัน มาก็มาด้วยกันนะ” ซอนจินพูด

                “ชั้นจะปิดบ้าน” ชั้นบอกพลางหิ้วของออกมาไว้หน้าบ้าน

                “นั่งไปกับชั้นปลอดภัยกว่า แล้วเธอนะขับรถเป็นแล้วเหรอ” ซอนจินถามชั้น ชั้นไม่ฟังเดินไปขับรถออกมา เป็นรถสปอร์ตที่แต่งไว้อย่างเท่ห์ ซอนจินถึงกับมอง ชั้นลดกระจกลง

                “ตามมาสิ เดี๋ยวอุปป้าก็รู้ว่าเก่งรึไม่เก่ง” ชั้นบอก แล้วก็ขับออกมาเลย

                “ยูจินเธอนี่มัน...” ซอนจินหาคำมาอธิบาย ความแก่นของยูจินไม่ถูก เขารีบขึ้นรถแล้วขับตามเธอไป แต่ตามไปได้ซักพักก็ตามไม่ทัน เขาจึงรีบขับไปที่โรงพยาบาลทันที พอถึงเขาก็รีบขึ้นลิฟต์แล้วตรงไปที่ห้องซอจินทันที

                “นี่ซอจินนายรู้มั้ยน้องสาวนายนะขับรถเร็วยังกับเหาะมาเลย เด็กบ้าอะรขับรถเร็วชะมัด” ซอนจินบ่นขณะเดินเข้าประตูมาแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นทุกคนกำลังทานอาหาร ยูจินหันมายิ้มให้

                “มาแล้วเหรอคะอุปป้า”

33

 “อุปป้าขับรถช้าจังเลยนะคะ” ชั้นเย้ย

“นี่เธอ” ซอนจินพูดอะไรไม่ออก

          “เดี๋ยวยูจิน เธอขับรถมาเองงั้นเหรอ” ซอจินถามด้วยเสียงที่น่ากลัว ทุกคนมอง ชั้นค่อย ๆ กระเถิบหนี แต่ซอจินกระชากมือชั้นไว้

                “ชั้นเจ็บนะ” ทุคนตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ซอจินที่ขึ้นชื่อว่ารักน้องยิ่งกว่าสิ่งใดกำลังทำให้น้องตัวเองเจ็บ แล้วดูเหมือนเค้าจะไม่สนใจในสิ่งที่เค้าทำเลย

                “ชั้นบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามขับ” ซอจินตะคอกชั้น

                “ก็ชั้นอยากจะขับนี่” ชั้นบอกน้ำตาคลอเบ้า

                “แล้วจำไม่ได้รึไงว่าเกิดอะไรขึ้นครั้งสุดท้ายที่เธอขับมัน” ซอจินยังไม่ยอมลดเสียงลง

                “นั่นมันก็เรื่องของชั้น ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ชั้นอยากจะทำ ทำไมนายต้องมาห้ามด้วย” ชั้นว่าตอนนี้น้ำตาไหลลงอาบแก้ม

                “ก็เพราะเป็นห่วงเธอไงยัยน้องบ้า” ซอจินว่าชั้นอย่างเหลืออด ชั้นสะบัดมือซอจินทิ้ง

                “นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด” ชั้นบอกแล้วก็วิ่งออกจากห้องไป ซอนจินรีบพุ่งตัวตามไปทันที ชินวูได้แต่มองตาม

                นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมนายต้องว่ายูจินขนาดนั้นด้วย” จงฮยอนถามซอจินที่ตอนนี้นอนน้ำตาคลอเบ้าอยู่บนเตียง

                “เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของชั้นเอง”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

34

บทที่ 4

“เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของชั้นเอง” ซอจินบอก

“หมายความว่าไง” จงฮยอนถาม

“เมื่อก่อนยูจินนะชอบการแข่งรถมากและฝันว่าวันหนึ่งจะเป็นนักแข่งรถที่ยอดเยี่ยมให้ได้ เธอฝึกฝนอย่างหนักจนสุดท้ายก็ได้เป็นนักแข่งอาชีพตอนอายุ 15 ปี แต่วันหนึ่งตอนแข่งจู่ ๆ รถยูจินก็เสียหลักพุ่งชนกำแพงกั้น พอเราไปตรวจก็พบว่าสายเบรกถูกตัด ตั้งแต่นั้นมาชั้นก็ห้ามไม่ให้ยูจินขับรถอีก ที่ชั้นทำไปก็เพราะเป็นห่วงยูจินนะ” ซอจินพูด จงฮยอนได้แต่นิ่งเงียบ

“แต่นั่นมันเป็นความฝันของยูจินไม่ใช่เหรอ” ชินวูพูด ซอจินหันมามอง

“ชั้นรู้ว่านายนะไม่อยากให้ยูจินเป็นอันตรายแต่นายก็น่าจะให้เธอได้ทำตามความฝันของเธอ ไม่ใช่ปิดกั้นเธอแบบนี้” ชินวูพูด

“แต่ฮยองถ้ายูจินเป็นอะไรขึ้นมาผมคงจะไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต” ซอจินพูด

“แล้วถ้ายูจินไม่มีความสุขเพราะไม่ได้ทำตามความฝันนายก็ต้องรู้สึกผิดไปตลอดเหมือนกัน” ชินวูพูด ซอจินนิ่งเงียบ

 

          ด้านยูจิน

“ทำไมนะ ทำไมซอจินจะต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไม” ชั้นขึ้นไปร้องไห้ที่บนดาดฟ้า

“ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวซอจินมันก็เข้าใจเอง” ซอนจินมาปลอบชั้น ชั้นหันไปมอง

“อุปป้า ชั้นไม่เข้าใจซอจินเลยจริง ๆ”

“ใจเย็นนะ ชั้นจะช่วยพูดกับซอจินให้เอง” ซอนจินพูดพลางดึงตัวชั้นเข้าไปกอด

“จริงนะอุปป้า อุปป้าต้องช่วยชั้นนะ การแข่งรถคือความฝันของชั้น ชั้นอยากทำตามความฝันของชั้นอุปป้าต้องช่วยชั้นนะ” ชั้นบอกกับซอนจิน เค้าลูบหัวชั้นเบา ๆ

“ชั้นจะช่วยเธอ แต่เธอก็ต้องพิสูจน์ให้ซอจินเห็นว่าเธอทำมันได้ดีแค่ไหน” ซอนจินบอก

          “ขอบคุณนะคะอุปป้าที่ช่วยชั้น” ชั้นเงยหน้ามองซอนจิน เค้ายิ้มให้ชั้นด้วยสายตาที่อบอุ่น หัวใจชั้นเต้นโครมคราม เค้าเช็ดน้ำตาให้ชั้น และมองชั้นด้วยสายตาแปลก ๆ เค้าค่อย ๆ เคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ชั้น แล้วชั้นก็รู้สึกถึงไออุ่นจากริมฝีปากของเค้าครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนมาก ชั้นรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เกิดขึ้นในหัวใจ นี่มันหมายความว่าไง ชั้นสับสนแต่ก็รู้สึกดี ซอนจินผละออกจากชั้น แล้วมองหน้าชั้น

                “เธอไม่ต้องกลัวนะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชั้นจะอยู่ข้าง ๆ เธอ” ซอนจินพูด

                “อุปป้า”

                “เอาละ เข้าไปคุยกับซอจินกันเถอะ ไม่ต้องกลัวนะ”

               

35

“ขอบคุณนะคะอุปป้า” ชั้นบอก ซอนจินจับมือชั้นแล้วพาเดินไป ชั้นรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

 

          ห้องพักซอจิน

บ้านตระกูลคิม

“นี่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง” ชั้น คิมยูจินสาวน้อยวัย 17 ปีตนนี้กำลังโมโหถึงขีดสุดกับนิสัยของเจ้าคนที่มีหน้าเหมือนชั้น

“ก็เธออยากไปเดินกับไอ้เฮซองทำไม”

“แล้วยังไงแค่ชั้นเดินกับเพื่อนนี่ นายถึงกับต้องบอกแม่ให้ย้ายดรงเรียนชั้นเลยรึไง”

“ไม่รู้ชั้นบอกแม่ไปแล้ว พรุ่งนี้เธอต้องไปเรียนที่คยองนัม”

“ไอ้พี่บ้าเอ๊ย” พี่ชายตัวแสบของชั้นชื่อซอจินเรา 2 คนเป็นฝาแฝดกันแล้วซอจินดันเป็นโรคบ้าน้องสาวขึ้นสมองทำให้ชั้นต้องหน่ายอยู่อย่างนี้”

“เฮ้อ ก็ได้” ชั้นยอม

“แต่เธอต้องเข้าเรียนในฐานะเด็กผู้ชายนะ” พูดจบซอจินก็วิ่งหนีไปบนห้องทันที

“ซอจินนายตายแน่....”

                               

                                โรงเรียนคยองนัม

                “เฮ้ทำไมป่านนี้ ซอจินมันยังไม่มาอีกละเนี่ย” จงฮยอนถามขึ้นมา

                “รถคงติดมั้ง” ชินวูตอบ

                “อีกเดี๋ยวก็คงมา” ซอนจินพูพดขึ้นแต่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือในมือ

                “เอ๊ะ แล้วข้างนอกเสียงดังอะไรกันนะไปดูกันเถอะฮยอง” จงฮยอนพูดจบก็เดินออกไป

                “เจ้าบ้านี่ ชวนออกปดู แต่ไม่รอกันบ้างเลย” ซอนจินบ่น แต่ก็เดิตามออกไป ชินวูยิ้มกับนิสัยที่ขี้หงุดหงิดของซอนจิน

 

                                บริเวณระเบียงทางเดิน

                “นี่ซอจินทำไมเมื่อกี้นายไม่บอก ผอ. ไปละว่าชั้นนะเป็นน้องสาวนาย” ชั้นต่อว่าซอจินทันทีที่ออกมาจากห้อง ผอ.

                “เธอคิดว่าถ้าบอกไปแล้ว ผอ. จะเชื่อเหรอ” พูดจบซอจินก็มองชั้น ชั้นก้มมองตัวเอง ก็จริงอย่างทีซอจินพูด ก็เพราะว่าเมื่อวานนี้ชั้นโมโหซอจินที่อยากให้ชั้นเป็นผู้ชายนัก ชั้นก็เลยประชดด้วยการไปตัดผมสั้นซะเลย และแทนที่ซอจินจะโวยวาย แต่กลับบอกว่าเหมาะกับชั้นดี เฮ้อชั้นละกลุ้ม

                “แล้วทำไมจะต้องให้ชั้นปลอมตัวเป็นผู้ชายด้วยเนี่ย”

                “ก็ จะได้ไม่มีผู้ชายมาจีบเธอไงละ” ซอจินเถียง

                “เดี๋ยวนี้นายอาการหนักขึ้นนะเนี่ย” ชั้นบอกกับซอจิน

                “กรี๊ดดดดดด....” มีเด็กผูหญิงกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาหาพวกเรา

                “ซอจินอุปป้าคะ ชั้นซอบอุปป้ามากเลยนะคะ นี่คะคุ๊กกี้ที่ชั้นทำมาให้อุปป้า อุปป้ารับไว้นะคะ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งยื่นกล่องคุ๊กกี้มาให้ซอจิน

                “ขอบคุณมาก ๆเลยนะจ๊ะสาว ๆ”

                “เอ๊ะ แล้วนั่นใครคะอุปป้า” เด็กคนหนึ่งในกลุ่มถามพร้อมกับชี้มาที่ชั้น ชั้นหันไปมอง

          “กรี๊ดดดด หน้าเหมือนอุปป้าเลย” ชั้นยิ้มให้ ก็จะไม่เหมือนได้ไงยะ ก็เป็นฝาแฝดกันนี่นา

                “อ๋อ เนี่ยนะน้องชายฝาแฝดของพี่เอง” ซอจินบอกเด็กพวกนั้น

                “กรี๊ดดดด น้องชายซอจินอุปป้า เท่ห์เหมือนอุปป้าเลย”

                “จ๊ะ เท่ห์ เอ่อสาว ๆ พี่ขอทางหน่อยนะได้เวลาเรียนแล้ว แล้วก้เข้าเรียนกันได้แล้วนะ” พอออกห่างจากพวกนั้น ชั้นก็เริ่มกระแนะกระแหนซอจิน
                “แหมไม่น่าเชื่อเลยนะว่านายนะจะป๊อบในหมู่สาว ๆ”

                “แหมเห็นอย่างนี้ก็เหอะนะ ชั้นนะเป็นถึง ใน 4 เจ้าชายแห่งคยองนัมเชียวนะ” ซอจินคุยโว

                3

“แหม ถ้านายเป็นเจ้าชายแห่งคยองนัม แสดงว่าอีก 3 คนที่เหลือก็ต้องติ๊งต๊องแล้วก็ปัญญาอ่อนแบบนายแน่เลย” ชั้นพูดออกไป แล้วจู่ ๆ ซอจินก็หยุดเดิน ทำให้ชั้นชนอย่างจัง

 “ซอจินบ้าหยุดเดินทำไม” ชั้นโวยวาย

“ไหนขอดูหน้าคนที่ว่าชั้นปัญญาอ่อนหน่อยซิ” ชั้นชะโงกหน้าไปดูคนพูด

“เฮ้ย!!!!!” ผู้ชายตรงหน้าชั้นทั้งหมดร้องขึ้นพร้อมกัน พวกเค้าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีใช่ย่อยแฮะ

“ซอจินนน นั่... นั่นใครกัน ทำไมหน้าเหมือนนาย” จงฮยอนถามซอจิน

“นี่น้องชายฝาแฝดชั้นเองชื่อยู... เอ๊ย เซจินนะ” ซอจินตอบไป

“หวัดดี” ชั้นทักทาย

 “หวัดดีชั้นจงฮยอนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” จงฮยอนทักทายชั้นพลางเข้ามากอด

“ดีใจจัง ชั้นนะอยากเจอน้องซอจินมาตั้งนานแล้ว”

“นี่พอได้แล้ว” ชินวูมาดึงจงฮยอนออกไป

“เอ๋แปลก ๆ แฮะ” จงฮยอนพึมพำ

“ชั้น คัง ชินวู ยินดีที่ได้รู้จัก” ชินวูยื่นมือมาให้ชั้น ชั้นยื่นมือไปจับ

“เช่นกัน” ชินวูทำท่าทางแปลก ๆ นึดหนึ่งแล้วก็กลับมาเป็นปกติ

                “ไร้สาระ แล้วนายใช่มั้ยที่พูดเมื่อกี้” ซอนจินถามขึ้นมา

                “เอ๋” ชั้นงงในคำถาม

                “ซอนจินฮยองเค้าหมายถึงที่บอกว่าเจ้าชายแห่งคยองนัมปัญญาอ่อนนะ” จงฮยอนตอบให้แทน

                “อ๋อ เมื่อกี้นี้เซจินมันหมายถึงชั้นต่างหากเล่า” ซอจินบอกออกไป

                “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ก็ถ้าเป็นซอจินนะใช่เลย” จงฮยอนแกล้งว่าซอจิน

                “แล้วนายมาทำอะไรที่นี่” ซอนจินหันมาถามชั้น

                “ก็ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เซจินจะมาเรียนที่นี่” ซอจินตอบแทนชั้น

                “ไม่มีปากรึไง ถึงต้องให้ซอจินมันตอบแทนตลอด” นายซอนจินแขวะชั้น นายนี่จะหาเรื่องชั้นไปถึงไหนนะ

                “เฮ้ พอแล้วนะซอนจิน ปะเข้าห้องเหอะได้เวลาเรียนแล้ว” พูดจบชินวูก็เดินเข้าห้องไป ซอนจินหันมามองชั้นด้วยหางตา แล้วก็เดินเข้าห้องไป

                “ปะ เข้าห้องกันเถอะเซจิน” จงฮยอนจูงมือชั้นเข้าห้องไป โดยมีซอจินโวยวายตามหลัง

 

                   โรงอาหาร

                “นี่พวกนายไม่รำคาญเหรอ” ชั้นถามขึ้นระหว่างกินข้าว

                4

“อะไรละ” ชินวูถาม

                “ก็พวกผู้หญิงที่ตามพวกนายไงละ”

                “ไม่ละพวกเราชินแล้ว” ชินวูตอบ

                “ชั้นชอบนะ สนุกดีออก” จงฮยอนตอบชั้น

                “เหรอ ผมไม่เห็นจะชอบเลยน่ารำคาญจะตายพวกผู้ชายนะ ตามตื๊ออยู่ได้” ชั้นพูดแกไปแบบไม่ทันคิด

                “ฮะอะไรนะ ผู้ชายเหรอ” จงฮยอนตกใจถามขึ้นมา ชินวูขมวดคิ้ว ซอนจินหันมามองหน้าชั้น ส่วนซอจินนะเหรอไม่ต้องพูดถึงสำลักน้ำแล้วกำลังไออย่างบ้าคลั่ง

                “ก็ ผม... หมายถึงผู้หญิงนะเวลาผู้ชายตามตื๊อมักจะไม่ชอบใช่มั้ยละ ผมเห็นก็เลยรู้สึกไม่ชอบนะ” ชั้นแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ

                “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” จงฮยอนพูดขึ้น ชั้นมองชินวูกับซอนจินที่ดูท่าทางยังไม่หายสงสัย

                “แหมก็แฟนเซจินนะสวยจะตาย เป็นธรรมดาที่จะมีผู้ชายมาตามจีบ เซจินก็เลยรำคาญนะ” ซอจินช่วยชั้นแก้ตัวหลังจากหายสำลักแล้ว

                “ทำไมต้องคอยปกป้องกันด้วย ดูแลตัวเองไม่ได้รึไง” ซอนจินพูดขึ้นมา ชั้นหันไปมอง

                “เอ๋ ฮยองหมายความว่าไง” ชั้นถามซอนจิน

                “ก็นายนะ...ทำไมต้องคอยให้ซอจินมันแก็ตัวแทนตลอดเวลาด้วย”

                “นี่ฮยองจะบอกว่าผมไม่มีปัญญาดูแลตัวเองรึไง” ชั้นโพล่งออกไป

                “ก็แล้วแต่นายจะคิด นายโตแล้วคงไม่ต้องให้ใครสอนหรอกนะ” ชั้นลุกจากเก้าอี้ ทุกคนมองชั้นเป็นตาเดียวกัน

                “เซจินใจเย็น ๆ ก่อน นั่งลงเถอะ” ซอจินดึงมือชั้นให้นั่งลง แต่ตอนนี้ชั้นโมโหถึงขีดสุดอะไรก็ฉุดชั้นไม่อยู่แล้ว

                “ฮยองนะที่พูดแบบนี้ก็เพราะฮยองอิจฉาใช่มั้ยที่ผมมีคนคอยปกป้อง แต่ฮยองนะกลับไม่มีใครเลย” ตอนนี้ซอนจินทำท่าเหมือนอยากจะฆ่าใครซักคน

                “นี่นายกล้าว่าชั้นเหรอ”

                “ทำไมจะไม่กล้าหรือฮยองคิดว่าฮยองเป็นเจ้าชายแห่งคยองนัมแล้วจะไม่มีใครกล้าว่า คิดผิดแล้วละ ที่ฮยองว่าผมอย่างนี้ฮยองคงจะไม่มีคนรัก และคอยดูแลเอาใจใส่ฮยองเลยใช่มั้ย ดังนั้น

ฮยองก็เลิกว่าผมได้แล้ว” ชั้นพูดออกไปเป็นชุดแล้วก็เดินออกไปจากโรงอาหารทันที

                “อะไรกัน นี่เจ้านั่น....” ซอนจินช็อคกับคำพูดของยูจิน

                “นี่ชั้นไปดูเซจินก่อนนะ” จงฮยอนบอกแล้วทำท่าจะลุกไปแต่ซอจินจับมือไว้

                “นี่จงฮยอน ชั้นว่านายอย่าเสี่ยงเลยดีกว่า ขนาดชั้นเป็นพี่ชั้นยังไม่กล้าเลย นายไม่รู้หรอกว่าเวลาเซจินโกรธนะมันน่ากลัวซักแค่ไหน” ซอจินพูดพลางทำหน้าแบบว่ากลัวจริง ๆ

                5

          “งั้นเดี๋ยวชั้นไปเอง” ชินวูพูดแล้วลุกขึ้นเดินออกไป

                “อ๋า...ชินวูฮยอง...”ซอจินห้ามแต่ชินวูไม่ฟัง

 

                                โรงยิม

                “น่าโมโหชะมัด คนอะไรนิสัยไม่ดีที่สุดเลย” ชั้นบ่น หลังจากที่ออกมาจากโรงอาหารชั้นก็เดินมาเรื่อย ๆ จนสุดท้ายมานั่งบ่นอยู่ที่โรงยิม

                “ตัวเองไม่เคยมีคนดูแลแล้วก็มาว่าคนอื่นเค้า ใจแคบชะมัด” ชั้นยังคงนั่งบ่นต่อไปแล้วจู่ ๆ ก็มีอะไรเย็น ๆ มาสัมผัสที่แก้มของชั้น ชั้นหันไปมอง

                “ชินวูฮยอง” ชินวูยิ้มให้

                “ดื่มก่อนจะได้ใจเย็น ๆ”

          “ขอบคุณฮะ”ชั้นรับน้ำผลไม้มาดื่ม

                “ที่นายพูดเป็นความจริงนะ” จู่ ๆ ชินวูก็พูดขึ้นมา

                “เอ๋”

                “ก็ที่นายบอกว่าซอนจินไม่มีคนคอยดูแลนะเป็นความจริง”

                “หมายความว่าไงฮะ”

                “ก็ครอบครัวของซอนจินมีปัญหานะ” ชินวูพูดชั้นตั้งใจฟัง

                “แม่ซอนจินนะป่วย แล้วก็เสียชีวิตตั้งแต่ซอนจินอายุ 8 ขวบ แล้วหลังจากนั้นไม่นานพ่อเค้าก็แต่งงานใหม่ ซอนจินไม่ค่อยถูกกับแม่เลี้ยง พอโตขึ้นก็เลยย้ายออกมาอยู่คนเดียว”

                “โธ่ น่าสงสารจัง” ชั้นพูดออกจากใจ

                “ใช่มั้ยละ ดังนั้นซอนจินมันก็เลยอิจฉานายที่มีซอจินคอยดูแลนะ”

                “เหรอฮะ”

                “งั้นนายก็อย่าไปใส่ใจคำพูดของมันเลยนะ” ชินวูพูดจบก็หันหน้ามาทางชั้น

                “ผมรู้สึกผิดจังเลย ไม่น่าไปพูดกับซอนจินฮยองอย่างนั้นเลย” ชั้นก้มหน้าสำนึกผิด

                “อย่าคิดมากน่า” ชินวูตบหัวชั้นเบา ๆ

                “เอาละ ยิ้มได้แล้ว” ชินวูทำหน้าทะเล้นใส่ชั้น ชั้นยิ้ม

                “นายนี่เวลายิ้มก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย” ชั้นหน้าแดง

                “ชินวูฮยองชมเกินๆไปแล้วฮะ” ชินวูหัวเราะกับท่าทางของชั้น ยิ่งทำให้ชั้นเขินหนักขึ้นไปอีก

                “เฮ้ ชินวูฮยอง เซจิน” เสียงซอจินเรียกพวกชั้นมาแต่ไกล

                “นายมาที่นี่ทำไม” ชั้นถามซอจิน

                “ก็มาหานายนะแหละ” ซอจินตอบชั้น

6

          “แล้วซอนจินฮยองกับจงฮยอนละ” ชั้นถามซอนจินกับจงฮยอนที่เดินตามซอจินมาด้วย

                “ชั้นมาดูนายนะ” จงฮยอนบอก ซอนจินทำเมิน

                “ชั้นมาซ้อมบาสต่างหากละ” พูดจบก็เดินไปหยิบลูกบาสแล้วชู๊ตลงห่วงอย่างสวยงาม

                “เอ๋ แล้วรุ่นพี่ไม่เรียนเหรอ” ชั้นถามออกไป

                “ไม่พวกเราเรียนแคค่ตอนเช้านะตอนบ่ายเราจะซ้อมบาสกันแล้วนี่ก็ใกล้การแข่งเข้ามาแล้ว” จงฮยอนตอบชั้น

                “เอ๋การแข่ง”

                “ก็แข่งบาสไง อีก 2 อาทิตย์ก็จะมีการแข่งขันแล้วตอนนี้พวกเราก็เลยซ้อมกันหนักนะ” ซอจินอธิบาย

                “ผมอยากเล่นด้วยจัง” ชั้นพูดขึ้น

                “เอ๋...ไม่นะเซจินพี่ห้ามเด็ดขาดเลย” ซอจินห้ามชั้นขึ้นมา ชั้นหันไปมองตาขวางทันที

                “นายอย่ามาห้ามชั้นซอจิน”

                “โอเค จะเล่นก็เล่น”

                “ต้องอย่างนี้สิพี่ชาย” ชั้นยิ้มให้แล้วเข้าไปกอดซอจิน ซอจินได้ใจเลยกอดชั้นแน่นไม่ยอมปล่อย ชินวูกับจงฮยอนมองหน้ากันงง ๆ

                “นี่ถ้านาย 2 คนไม่ได้เป็นพี่น้องกันละก็ชั้นคงคิดว่าพวกนายเป็นเกย์แน่ ๆ เลย” จงฮยอนพูดขึ้นมา ชั้นกับซอจินเลยผละออกจากกัน

                “คิดบ้า ๆ นะจงฮยอน” ซอจินพูด

                “นี่ ชินวูฮยองผมขอเล่นด้วยได้มั้ย” ชั้นขอ

                “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ละ” ชินวูพูด

                “เย้ ขอบคุณฮยอง” ชั้นรีบวิ่งไปหาซอนจิน

                “ฮยองผมเล่นด้วย” ชั้นบอกซอนจิน นายนั่นหันมามองชั้นด้วยสายตา ประมาณแบบว่า อะไรนายเนี่ยนะจะเล่นบาส ส่วนสูงแค่นี้นะเหรอ

                “ไปนั่งเฉย ๆ เหอะ” ซอนจินพูด

                “ทำไม? ฮยองคิดว่าผมเล่นไม่ได้เหรอ” ชั้นถาม ซอนจินไม่ตอบทำเมิน ทำให้ชั้นเริ่มโมโห

                “ซอจินเล่นได้แล้วทำไมผมจะเล่นไม่ได้” นายนั่นหันมามองด้วยสายตาดูถูกสุด ๆ

                “นายนี่ไม่เจียมเลยนะ ถึงนายกับซอจินจะเป็นฝาแฝดกัน แต่รูปร่างนายกับซอจินมันต่างกันมาก นายนะมันเตี้ยเกินไป” ชั้นเดือดกับคำพูดของซอนจิน

                “งั้นฮยองมาแข่งกับผม ถ้าผมชนะฮยองๆ ต้องยอมรับผมเข้าทีมด้วย” ซอนจินมองหน้าชั้นอย่างเริ่มมีโมโหขึ้นบ้าง

7             

“ได้ ถ้านายแพ้นายจะต้องทำตามคำสั่งชั้นทุกอย่าง”

                “ได้” ชั้นตกลง

                “ซอนจินฮยองผมว่าอย่าแข่งดีกว่า” ซอจินเข้ามาห้าม

                “นายนะหลีกไป” ซอนจินผลักซอจินให้พ้นทาง

                “แต่ฮยอง เซจินนะเป็น...” ซอนจินพึมพำ ชั้นหันไปมองตาขวาง

                “เงียบไปเลยนะซอจิน” ซอจินหงอลงทันที ชินวูหันไปมองสงสัยในท่าทางของซอจิน

                “จงฮยอนไปปิดประตู” ซอนจินสั่ง

                “ทำไมฮยอง”

                “เดี๋ยวคนจะมา ชั้นรำคาญ” จงฮยอนวิ่งไปปิดประตู

                “เอาละ กติกาละ” ชั้นถาม

                “แล้วแต่นาย” ซอนจินบอก

                “งั้นชู๊ตลูกเดียวจบ ถ้าฮยองตัดบอลจากมือผมแล้วชู๊ตลงห่วงได้ ผมจะยอมทำตามที่ฮยองสั่งทุกอย่างตกลงมั้ย”

                “ตกลง นายเสร็จชั้นแน่”

                “เอาละ เตรียมพร้อม” ชินวูถือลูกบาสให้สัญญาน

                “เริ่มได้” ชั้นกระโดดแย่งลูกบาส แต่ทำไงได้ชั้นเตี้ยกว่าเค้าตั้งเยอะนี่ ชั้นพยายามสกัดหาทางแย่งลูกมาให้ได้ จนสบโอกาส ชั้นได้ลูกมา กำลังจะวิ่งไปที่แป้นบาส แต่ซอนจินดันมาขวางไว้ซะนี่ ชั้นมองหาช่องทางเอาละงานนี้เป็นไงเป็นกัน

                “เฮ้ยเซจินกำลังจะทำอะไรนะ” จงฮยอนพูดขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางการเล่นของชั้น

                “ทำไมถึงพุ่งไปตรง ๆ อย่างนั้น” ชินวูสงสัย

                “ยัยน้องบ้า” ซอจินบ่น แต่ดังพอที่จะทำให้ชินวูหันมาสนใจ แต่ก็เก็บความสงสัยไว้คนเดียว

                “เฮ้ย!!”ทั้งหมดร้องขึ้นพร้อมกันและสิ่งที่ชั้นทำก็ทำให้ทุกคนตกใจไม่เว้นแต่ซอนจินเอง

นั่นก็คือชั้นลอดหว่างขาแล้วก็กระโดดไปชู๊ตลูกบาสลงห่วงได้อย่างสวยงาม ชั้นภูมิใจพอหันกลับมาเห็นซอนจินยังยืนอยู่ท่าเดิม

                “ว่าไงฮยอง ฝีมือผม เจ๋งปะ” ชั้นยักคิ้วให้ซอนจิน

                “อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” ซอนจินตอบกลับมา

                “สุดยอดไปเลยเซจิน เจ๋งสุด ๆ ไปเลย” จงฮยอนบอก

                “เก่งเหมือนกันนี่” ชินวูชม

                “แหมพี่ก็จะไม่ให้เก่งได้ไง ก็เซจินนะแชมป์ประเทศเชียวนะ โอ๊ยยยย” ซอจินอธิบาย ชั้นหมั่นไส้เลยเตะหน้าแข้งซอจินแบบเต็ม ๆไม่มียั้ง

                8

“ทำอะไรนะ ยูจินพี่เจ็บนะ” ซอจินลืมตัวเรียกชื่อจริงชั้นออกมา ทั้ง 3 คนมองหน้ากัน

“นายเรียกเซจินว่ายูจินเหรอ” จงฮยอนถาม

“นายเรียกตัวเองว่าพี่เหรอ ปัญญาอ่อน” ซอนจินแขวะ

“น่าสงสัย” ชินวูพึมพำ

“นี่ มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ” ชั้นพยายามแก้ตัว

“นาย 2 คนโกหกอะไรพวกเราอยู่รึเปล่า” จงฮยอนถามด้วยแววตาสงสัย

“เฮ้นี่ซอจิน นายพูดอะไรบ้างสิ” ชั้นหันไปเล่นงานซอจิน

“ชั้นงอนแล้ว ไม่ต้องมาพูดกับชั้นเลย” เอาละสิทำไมมันต้องมางอนตอนนี้ด้วยนะ ชั้นอยากจะบ้าตาย

“ซอจินงอนเหรอ” จงฮยอนสงสัย นายนี่สงสัยได้ตลอดเวลาเลยจริง ๆ

          “แปลกแฮะ” ชินวูพูด เอาละสิ ชั้นคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว

                “นี่ซอจินนน นายอย่างอนชั้นเลยนะ เดี๋ยวเย็นนี้ชั้นเลี้ยงหมูย่างนายเอง อยากกินไม่ใช่เหรอ” ชั้นเอาของกินมาล่อ ซอจินตวัดสายตามามองชั้น เอาแล้วไงนี่นายอย่ามาเรื่องมากนะ

                “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปสวนสนุก” เอาละนะซอจินนี่ข้อเสนอสุดท้ายแล้ว จะเอาไม่เอาก็แล้วแต่นายแล้วนะ ซอจินยิ้มกว้างกับข้อเสนอของชั้นทันที

                “ตกลงงั้นพรุ่งนี้เธอต้องพาพี่ไปสวนสนุกนะ สัญญาด้วย “ ซอจินยื่นมือออกมาแล้วกางนิ้วโป้กับนิ้วก้อยออกมา

                “โอเค นายนี่นะ” ชั้นเกี่ยวก้อยกับเซจิน ซอจินยิ้ม แล้วก็เข้ามากอดชั้น

                “พี่นะรักยูจินที่สุดในโลกเลย” พูดจบไม่พอยังหอมแก้มชั้นอีก โรคซอจินนี่เริ่มกำเริบหนักขึ้นไปแล้ว

                “เฮ้ ๆ นี่พวกนายเป็น Family Homo Sexchoul กันรึเปล่าเนี่ย” จงฮยอนถาม ชั้นกับซอจินเลยออกมาจากโลกส่วนตัว

                “พวกนายมี่อะไรกันแน่” ชินวูถาม

                “นายไม่เหมือนพี่ชายกับน้องชายกันเลยนะ” ซอนจินถามขึ้นมาบ้าง

                “บ้าเหรอ ฮยองพวกผมนะชายทั้งแท่งนะ” ซอจินแก้ตัวให้ เพราะชั้นสะกิดอย่างแรง ตีนะแหละ

                “ทำไมเรียกเซจินว่ายูจิน” ซอนจินถาม

                “ก็เซจินหน้าคล้ายผู้หญิงก็เลยมีชื่อเล่นว่ายูจินนะ” ซอจินแถไปเรื่อย

                “จริงเหรอ นายก็หน้าเหมือนเซจินนะ แต่ทำไมเซจินดูเป็นผู้หญิงมากกว่านาย” ชินวูพูดขึ้นมา

                “ใช่ น่ารักกว่านายตั้งเยอะ” จงฮยอนพูดบ้างแล้วทำท่าคิด

          9   

“นายนี่น่ารักจริง ๆ นะพอดูใกล้ ๆ ก็ยิ่งเหมือนผู้หญิง” จงฮยอนค่อย ๆ เข้ามาใกล้

                “หน้าใส แก้มก็นิ่...เฮ้ยทำอะไรนะซอจิน” ซอจินกระชากจงฮยอนก่อนที่จงฮยอนจะลวนลามชั้นไปมากกว่านี้

                “นี่ ชั้นเตือนนายไว้ก่อนนะจงฮยอน เซจินนะน้องชั้น นายห้ามแตะต้อง” ซอจินทำหน้าจริงจัง ขณที่ซอจินจัดการจงฮอนอยู่ชินวูก็มาจูงมือชั้นไปเล่นบาส พอซอจินหันมาก็

                “ชินวูฮยอง”

                “รอผมด้วยชินวูฮยอง” จงฮยอนวิ่งตามไป พลางกอดคอชั้น ซอจินตะโกนไล่หลังแล้ววิ่งมาจะจัดการกับไอ้ตัวแสบ แต่หมอนั่นไม่อยู่ให้เล่นงานหรอก ชั้นหัวเราะกับนิสัยเด็ก ๆ ของทั้งสองคน

                “ไร้สาระ แต่ก็เก่งดีนี่” ซอนจินบ่นไล่หลัง

                วันนั้นพวกเราซ้อมบาสกันถึงเย็น ชั้นแสดงฝีมือให้ทุกคนได้เห็น ทุกคนตกใจยกเว้นซอจิน มันก็แน่อยู่แล้ว ก็ซอจินนะรู้เรื่องของชั้นทุกเรื่อง

                “นายนี่เก่งใช่เล่นเลยนะ” ชินวูชม

                “ใช่เก่งมากเลย นายนะเล่นเหมือนพวกทีมชาติเลยนะ” จงฮยอนชมชั้น ชั้นยิ้มให้

                “ขอบคุณนะที่ชม” ชั้นยิ้มดีใจที่ทุกคนยอมรับในฝีมือ

                “ก็งั้น ๆ” ซอนจินแขวะ

                “แต่ชั้นก็เอาชนะรุ่นพี่ได้” ชั้นหันไปตอกย้ำ

                “เชอะ” ซอนจินเชิดใส่

                “เอ่อ เซจินชั้นว่าเราไปกินหมูย่างกันเถอะ ชั้นหิวแล้ว” ซอจินถามขึ้นมาก่อนที่จะมีการประกาศสงคราม

                “โอเค งั้นก็ไปกันเลยสิ ชั้นก็หิวแล้วเหมือนกัน” ชั้นเดินไปเอากระเป๋า ซอจินรับมาถือ

                “พวกรุ่นพี่ไปด้วยกันมั้ย” ซอจินถามทุกคน

                “ไม่ละ ตามสบาย” ซอนจินปฏิเสธิ

                “พอดีชั้นมีธุระพวกนายไปกันเถอะ” ชินวูตอบ

                “แต่ชั้นไปได้นะ ชั้นไปด้วย” จงฮยอนพูดพร้อมกับยิ้มแป้น

                “ใครว่าละ วันนี้นายต้องไปรับโซฮยอนไม่ใช่เหรอ” ซอนจินพูดขึ้นมา

                “ไม่เอาชั้นไม่ไป ชั้นไม่ได้ชอบยัยนั่นนี่” จงฮยอนโวยวายแบบเด็ก ๆ

                “แต่แม่นายให้ไปไม่ใช่เหรอ” ชินวูช่วยอีกแรง แต่จงฮยอนก็ดื้อ

                “แต่ชั้นอยากไปกินหมูย่างนี่ ยัยนั่นน่าเบื่อจะตาย” ชั้นเห็นแจ้งแล้วว่าจงฮยอนนะหล่อแต่ปัญญาอ่อนพอ ๆ กับซอนจินเลย

                “นี่จงฮยอนเดี๋ยววันหลังนายไปกินกับชั้นก็ได้” ชั้นพูออกไป

                10

“จริงดิ นายมั่นใจนายเลี้ยงนะ” จงฮยอนต่อรอง

“ก็ได้ งั้นวันนี้นายก็กลับไปก่อนนะ” ชั้นบอกจงฮยอนพยักหน้า

                “งั้นวันนี้ชั้นไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันบาย” ชั้นบอกจงฮยอน

                “ไปก่อนนะครับรุ่นพี่ หวัดดีครับ” ชั้นบอกแล้วก็เดินออกไป

                “ไปก่อนนะรุ่นพี่” ซอจินบอกแล้วตามชั้นมา

                เย็นนั้นพวกเราไปกินหมูย่างกัน แต่ชั้นไม่ได้จ่ายเพราะซอจินกลับเลี้ยงชั้นเอง ชั้นก็รู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้เพราะทุกครั้งที่กินข้าวนอกบ้านหรือเวลาไปเที่ยวกันแล้วมีเรื่องต้องจ่ายเงินซอจินจะออกเองตลอด เพราะอะไรนะเหรอก็เพราะซอจินรักชั้นมากนะสิเลยอยากดูแลชั้นให้ดีที่สุดในฐานะพี่ชาย ถึงแม้ชั้นจะทำตัวไม่ดีกับพี่ชายซักแค่ไหนแต่ชั้นก็รักเขามาก

               

                ตั้งแต่วันแรกที่ได้มาเรียนที่คยองนัมชั้นก็เริ่มได้เห็นนิสัยแปลก ๆ ของเจ้าชายทั้ง 3 ไม่ว่าจะเป็นจงฮยอนที่ชอบร้องโวยวายเป็นเด็ก ๆ เวลาอยากได้อะไร ชินวูที่ทำตัวขรึมมาดนิ่ง ๆ แต่จริงแล้วก็โก๊ะไม่เบา แถมซุ่มซ่ามอีกด้วย ส่วนซอนจินนะเหรอนายนี่นะตัวดีเห็นแบบนี้นะชอบกัดชั้นอยู่ตลอดเวลา ปากยังกับกรรไกร แต่พวกนี้นะเวลาอยู่ต่อหน้าผู้คนจะดูดีมาก ๆ เลย เป็นพวกคน 2 บุคลิก

 

                          โรงยิม

          “นี่ตั้งใจเล่นหน่อยเซ่” ซอนจินว่าชั้น

                “ผมก็เล่นของผมเต็มที่แล้วนะฮยอง” ชั้นเถียงหลังจากทนฟังมานาน ก็ตั้งแต่เริ่มซ้อมเนี่ยซอนจินก็คอยหาเรื่องว่าชั้นตลอด

                “เอ๊ะนายนี่ ชั้นบอกแล้วยังจะมาเถียงอีก” ซอนจินตะโกนใส่หน้าชั้น

                “แล้วทำไมฮยองต้องตะโกนใส่ชั้นด้วย” ชั้นตะคอกกลับ ตอนนี้ทุกคนหันมามอง คนในโรงยิมทั้งหมดก็มีแต่พวกนักกีฬาบาสชายเท่านั้นเพราะทุกครั้งที่ซ้อมกันนี่ซอนจินจะสั่งให้ปิดประตูก่อนทุกครั้งเพื่อที่จะได้ไม่มีใครมากวน ไม่อย่างนั้นละก็คงจะมีสาว ๆ มาเต็มโรงยิมแน่ ๆ

                “นี่ทั้ง 2 คนใจเย็น ๆ ก่อนได้มั้ย” ซอจินพูดขึ้นมา

                “ใช่ ไม่รู้ฮยองจะไปว่าเซจินทำไมนักหนา” จงฮยอนพูดออกมาแบบไม่ทันคิด

                “อะไรกัน นี่นายว่าชั้นเหรอจงฮยอน นายอยากโดนนักใช่มั้ย” ซอนจินหันมาถามจงฮยอน จงฮยอนสะดุ้งแล้วรีบไปหลบข้างหลังชินวู

                “ใจเย็น ๆ ซอนจิน ก็ไหนตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะยอมรับฝีมือเซจิน” ชินวูถาม

                “ใช่ชั้นบอกจะยอมรับ แต่นี่ชั้นก็แค่บอกจุดอ่อนจะได้นำไปแก้ไขต่างหากละ” ซอนจินลื่นไปเรื่อย นายนี่ไม่ยอมรับความจริงเลย นิสัยเหมือนเด็ก ๆ ไม่มีผิด

11

          “งั้นตอนนี้ชั้นว่าพวกเรามาแบ่งทีมกันดีกว่านะ” ซอจินพูดขึ้นมา

                “ดีเหมือนกัน งั้นวันนี้จะแบ่งเป็น 2 ทีมเหมือนเดิมเลือกเอา ทีมซอนจินหรือทีมชั้น” ชินวูพูด ซอจินเลือกซอนจิน ส่วนชั้นกับจงฮยอนเข้าทีมชินวู แล้วพวกเราก็เริ่มเล่นกัน

          “เอาละงานนี้นายตายแน่” ซอนจินขู่ชั้น ชั้นก็ได้แต่ยิ้มให้

                “เอาละเตรียมพร้อม ปรี๊ดดดดด” สิ้นเสียงนกหวีดพวกเราก็เริ่มแย่งบอลกัน จนเล่นไปได้ซักพัก ตอนนี้คะแนนสูสีกันอยู่ จนชินวูส่งลูกมาให้ชั้น ชั้นพยายามจะวิ่งไปชู๊ตลูกบาส ใกล้ห่วงเข้าไปทุกที แต่ก่อนที่ชั้นจะชู๊ตลูกลงห่วงก็เหลือบไปเห็นซอนจินวิ่งมาทางซ้ายพอดี แต่ก็สายไปแล้วชั้นชนกับซอนจินอย่างจัง จึงทำให้ชั้นและเค้าล้มลงไปพร้อมกันและสิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็ดันเกิดขึ้นได้ เพราะซอนจินดันเผอิญล้มทับตัวชั้นทำให้ปากเรา 2 คนชนกันแบบเต็ม ๆ ทุกคนตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น พอชั้นได้สติก็รีบผลักซอนจินออกไปทันที ชั้นยืนขึ้นแบบงง ๆ

“ยูจินนนน” ซอจินตะโกนแล้ววิ่งตรงมาหา

“ซอจิน” ชั้นหันไปมองแล้วจู่ ๆ ทุกอย่างก็มืดสนิท

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

12

บทที่ 2

            “เซจินเป็นไงบ้าง” เอใครปิดไฟเนี่ย ทำไมมันมืดอย่างนี้

                “ตายแล้วมั้ง” นั่นเสียงนายซอนจินนี่

                “นี่ เซจินลืมตาสิพี่เป็นห่วงนะ” ซอจินอีกแล้ว เออ ก็ได้ว่าจะแกล้งให้ร้องไห้ซะหน่อยหมดสนุกเลย ชั้นลืมตาขึ้น พอซอจินเห็นเท่านั้นแหละก็ถลาเข้ามากอดชั้นทันที

                “เซจิน พี่ตกใจแทบแย่เลยนะจู่ ๆ เธอก็ล้มลงไป พี่เนี่ยหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลยนะ” ซอจินโอดครวญ ชั้นได้แต่ทำหน้าแหย ๆ ใส่

                “นายนี่ขี้โรคจังนะ จู่ ๆ ก็เป็นลม” จงฮยอนพูดขึ้น

                “คงตกใจมากกว่า” ชินวูแย้ง

                “ก็ประมาณนั้นนะฮยอง” ชั้นบอกชินวูไป ตอนนี้ชั้นมองไปรอบ ๆ ตัวก็เห็นว่าตอนนี้พวกเรายังอยู่ที่โรงยิมกัน แต่อยู่กันแค่พวกเรา 5 คน

                “แล้วพวกที่เหลือกลับบ้านกันหมดแล้วเหรอ” ชั้นถาม

                “ก็หลังจากที่นายเป็นลมไป ซอนจินฮยอนก็ให้พวกนั้นกลับบ้านไปก่อนนะ”จงฮยอนตอบ

                “ค่อยยังชั่วรึยัง” ชินวูถามชั้น

                “ค่อยยังชั่วแล้วขอบคุณที่เป็นห่วงนะชินวูฮยอง” ชั้นขอบคุณ (ฮัมซาฮิดะ) ชินวู

                “ไม่เป็นไร ขอให้นายหายดีก็พอแล้ว” ชินวูพูดออกไป ที่จริงเค้าเริ่มสงสัยแล้วว่าจริง ๆ แล้วนั้นเซจินอาจจะเป็นผู้หญิง

                “นี่นายนะเป็นน้องซอจินมันแน่เหรอ” จู่ ๆ ซอนจินก็ถามขึ้นมา

                “เอ๋?” ชั้นหันไปทำหน้างงใส่ (ที่จริงไม่ได้ทำหรอกมันเป็นเอง)

                “ก็หลังจากที่นายกับชั้นเอ่อ...ล้มลงไปแล้ว...” ซอนจินพยายามทำท่าให้ดูว่าเขาหมายถึงอะไร

                “แล้วก็...” ชั้นเริ่มเข้าใจ ตอนนี้ชั้นรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้ามาก

                “นี่ เซจินหน้านายแดงแปร๊ดเลยนะ เอ๊ะซอนจินฮยองก็ด้วย นี่อย่าบอกนะว่าทั้ง 2 คนคิดอะไรกันนะ โอ้ไม่นะ” จงฮยอนร้องขึ้นมา

                “ไร้สาระแล้วจงฮยอน” ชินวูปราม

                “แล้วซอจินทำอะไรนายเหรอ” ชั้นถามแต่หน้ายังแดงอยู่

                “ก็เจ้านั่นเกิดบ้าอะไรขึ้นมาไม่รู้ ว่าชั้นเอาฉอด ๆๆ แล้วสั่งห้ามชั้นเข้าใกล้นายซึ่งจริง ๆ แล้วชั้นก็ไม่อยากเข้าใกล้นักหรอก แล้วก็เอาแต่พูดว่า น้องชั้นเสียความบริสุทธิ์แล้วทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย มันจะอะไรกันนักกันหนา ทำอย่างกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายไปได้ ชั้นมากกว่าที่จะต้องเป็นฝ่ายพูดคำนั้นนี่ถ้าพวกแฟนคลับชั้นรู้เข้าจะว่าอย่างไง ทำโวยวายไปได้กะอีแค่จูบ” ซอนจินพูดแบบไม่แคร์ ซึ่งก็เป็นนิสัยของเขา

13

                “กะอีแค่จูบเหรอ ใช่สิฮยองนะไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้เลย นั่นมันจูบแรกของผมนะ” ชั้นพูดแล้ววิ่งออกไปด้วยความโมโห

                “เซจินนน” ซอจินวิ่งตามไป

                “นายพูดแรงเกินไปแล้วนะซอนจิน” ชินวูต่อว่าแล้วเดินจากไป

                “ฮยองไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่นเลยเหรอ ฮยองทำตัวไม่น่ารักเลยนะ” จงฮยอนว่าอีกคนแล้วก็เดินตามชินวูออกไป ทิ้งให้ซอนจินยืนอยู่คนเดียว

                “สรุปแล้วชั้นเป็นคนผิดใช่มั้ยเนี่ยไม่มีเหตุผล” ถึงแม้จะพูดอย่างนั้นแต่ในใจลึก ๆ กลับรู้สึกผิด

                “คงแรงไปจริง ๆ แล้วทำไมชั้นต้องแคร์เจ้านั่นด้วยเนี่ย” ซอนจินบ่นกับตัวเอง

 

                                ที่บ้านยูจิน

                “นี่ ยูจินพี่ขอโทษนะที่ดูแลเธอไม่ดีทำให้เรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น” ซอจินบอกชั้น เพราะยังเห็นชั้นทำหน้าบึ้งอยู่

                “ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรนายนี่” ชั้นบอกซอจิน

                “ก็ดูเหมือนเธอยังโกรธอยู่นี่”

                “ชั้นไม่ได้โกรธนาย” ชั้นปัด หวังให้ซอจินเลิกเซ้าซี้ แต่ผิดคาด

                “งั้นเธอยิ้มหน่อยสิ”

                “ไม่มีอารมณ์”

                “น่ายูจินยิ้มนิดนึงนะ”

          “นี่ซอจินถ้านายไม่เลิกเซ้าซี้ชั้นละก็นะชั้นจะโกรธนายแทน”พอชั้นพูดออกไปซอจินก็เงียบทันที เสียงมือถือซอจินดังขึ้น

                “ฮัลโหล อ้อว่าไงฮยอง จะคุยกับน้องผมเหรอ” ซอจินยื่นโทรศัพท์มาให้ชั้น

                “ใคร?” ชั้นถามซอจินไม่ตอบ ชั้นเลยรับโทรศัพท์มา

                “ฮัลโหล” ชั้นกรอกเสียงไปตามสาย

                “ชั้นเองนะ” ชั้นงง แล้วตกลงนายเป็นใครละเนี่ย

                “ใครละ”

                “รุ่นพี่นายซอนจินนะจำไม่ได้เหรอ” ทางปลายสายเริ่มมีน้ำเสียงหงุดหงิด

                “อ๋อ ฮยองนะเองมีอะไรละ” ชั้นถามกลับไป

                “ก็ชั้น...ชั้นก็แค่โทรมาเคลียร์เรื่องตอนเย็นนะ”

                “ว่ามาสิ”

               

14

“ชั้นก็แค่จะบอกนายว่าชั้นไม่ได้คิดอะไรกับนายเลยซักนิด แล้วที่ชั้นกน้าแดงก็เพราะชั้นร้อน ดังนั้นนายก็อย่าคิดว่าชั้นชอบนายละ” ซอนจินพูดแบบไม่รู้ใจตัวเอง ชั้นฟังคำพูดเค้าแล้วรู้สึกเจ็บอยู่เหมือนกัน

“ผมรู้อยู่แล้วนะ ฮยองมีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่มั้ยงั้นผมจะวางแล้วนะ”

“เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งวาง”

“มีอะไรอีกละ” ชั้นถามแบบห้วน ๆ

“นี่นายยังโกรธชั้นอยู่ใช่มั้ย” ซอนจินทำเสียงสลด

“ทำไมผมต้องโกรธด้วย” ชั้นทำไก๋

“งั้นนายไม่โกรธชั้นนะ”

“ง่ายดีนะฮยองทีนี้เวลามีใครโกรธก็พูดกับเค้าแบบนี้เค้าคงยกโทษให้สินะผมไม่ใช่คนใจง่ายนะ ผมจริงจังนะ”

“โอเค ๆ ก็ได้ ชั้นขอโทษละกัน”

“อะไรนะ พูดใหม่อีกทีซิ” ที่จริงชั้นนะได้ยินแล้วแต่อยากแกล้งเค้าเล่นมากกว่า

“นี่นายจะแกล้งชั้นเหรอ” ซอนจินขึ้นเสียง

“เปล่าซะหน่อยฮยองคิดมากไปแล้ว”

“ชั้นไม่พูดอีกแล้ว” ซอนจินตัดบท

“ก็แล้วแต่ฮยอง”

“เจ้าเด็กบ้า” ซอนจินตัดสายทิ้ง ชั้นหัวเราะกับการที่แกล้งเค้าได้ ซอจินมองชั้นตาปริบ ๆ ที่เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจริง ๆ

“ซอจินชั้นไปนอนก่อนนะ” ชั้นพูดแล้วก็เดินเข้าห้องนอนไป

“ท่าทางจะไม่สบายนะเนี่ย” ซอจินบ่นกับตัวเอง

 

                เช้าวันใหม่ที่โรงเรียนคยองนัม

ตลอดทางเดินที่ชั้นเดินผ่านเพื่อที่จะมาห้องเรียนมีเสียงซุบซิบเต็มไปหมด

“นี่ ซอจินมันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ทำไมทุกคนถึงมองชั้นด้วยสายตาแปลก ๆ” ชั้นถามซอจินเมื่อมาถึงห้องเรียน

“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ก็เพราะเรื่องเมื่อวานไงเล่า” จงฮยอนพูดขึ้นมา ชั้นหันไปทำหน้างงใส่

“หมายถึงเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่นายจุ๊บกับ...” ยังไม่ทันที่จงฮยอนจะพูดจบชั้นก็เบรกทันที

“ชั้นรู้แล้ว แต่ไหงมันเร็วขนาดนี้เนี่ย”

15

“ซอนจินฮยองนะเป็นถึงเจ้าชายแห่งคยองนัมข่าวก็ไวเป็นธรรมดาอยู่แล้ว” จงฮยอนพูด

“แล้วซอนจินฮยองมารึยัง” ซอจินถาม

“อยู่ข้างในห้องนะ” จงฮยอนพูดแล้วก็เดินเข้าห้อง ชั้นเดินเข้าไปข้างในก็เจอซอนจินนั่งแบบสบาย ๆ ดูไม่เครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“มาแล้วเหรอ” ชินวูถามชั้น

“ซอนจินฮยองไม่ร้อนใจเลยรึไง” ชั้นถามซอนจินชายตามามอง

“ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่” ซอนจินพูด

“มีข่าวแบบนี้เกิดขึ้นฮยองยังว่าไม่มีอะไรอีกเหรอ” ชั้นเริ่มโมโหกับนิสัยที่ไม่แคร์คนอื่นของเขา

“ใจเย็น ๆ ก่อนเซจิน” ชินวูบอกชั้น ชั้นเลยได้แต่เดินไปนั่งที่เก้าอี้อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

“อย่าคิดมากนะเซจิน ฮยองเค้าก็เป็นคนอย่างนี้แหละ” ซอจินบอกชั้น

“ใช่เป็นคนไม่แคร์ใคร” ชั้นพูดเสียงดังเพื่อให้ซอนจินได้ยิน แต่เค้ากลับเฉยเมย

“หลีกไป” เสียงดังมาจากหน้าห้อง พวกราหันไปดู ก็เห็นกลุ่มผู้หญิงสวยเดนเข้าห้องมา

“คิม เซจินอยู่ไหน” กายุนถาม ขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง ทุกคนหลีกทางให้ ผู้หญิงกลุ่มนั้นเดินตรงมาทางที่ชั้นนั่งอยู่

“นายใช่มั้ยคิม เซจิน” โซฮยอนถามชั้น

“ใช่อยูแล้วละเหมือนซอจินยังกับแกะแต่หล่อไม่เท่าซอจินหรอก” กายุนพูด

“พวกเธอมีธุระอะไรกับเซจิน” จงฮยอนถาม

“ชั้นก็แค่อยากรู้ว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นเรื่องจริงรึเปล่า” ฮยอนอาบอก

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ซอนจินเดินมายืนประชันหน้ากับฮยอนอา

 “ทำไมจะไม่เรื่องของชั้นในเมื่อนายกับชั้นเป็นคูหมั้นกัน แล้วทุกคนก็รู้ความสัมพันธ์ของเรา นายทำแบบนี้แล้วชั้นจะทำยังไงละ”

“ก็ไม่ต้องทำอะไร” ซอนจินตอบแบบไม่แยแส

“เรื่องเมื่อวานมันเป็นอุบัติเหตุ” ชินวูพูดขึ้นมา

“อุบัติเหตุหรือจงใจกันแน่” กายุนเสริม

“นี่เธอคิดว่าเซจินแกล้งล้มรึไง คิดอะไรบ้า ๆ” จงฮยอนว่า

“นายเงียบไปเลยนะจงฮยอนเรื่องนี้นายไม่เกี่ยว นายกับชั้นยังเคลียร์เรื่องวันนั้นไม่จบนะ” โซฮยอนดักจงฮยอน จงฮยอนหันมาตาขวางใส่

“เธอก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน” ซอจินเริ่มขึ้นเสียง

“ซอจินอุปป้าอย่าโมโหสิคะ” ยัยกายุนเข้ามาเกาะแขนซอจิน ชั้นหันไปมองตาขวางใส่

16

“แล้วพวกเธอต้องการอะไร” ชั้นถาม

“ก็แค่ขอให้เธอออกจากกลุ่มนี้ไปซะแล้วก็อย่ามายุ่งกับพวกเค้าอีก” ชั้นตกใจในสิ่งที่ได้ยิน

“จะบ้าไปแล้วรึไง มากไปแล้วนะพวกเธอนะ” ซอจินโมโหเขาสะบัดมือกายุนออก

“ใช่พวกเธอจะมาหึงอะไรเซจินเค้า ประสาท” จงฮยอนว่า

“พวกเธอไม่มีสิทธิมาทำอะไรแบบนี้ ชั้นขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ” ซอนจินพูดแล้วจูงมือชั้นแล้วพาออกจากห้องไป

“ชั้นว่าพวกเธอเลิกทำอย่างนี้เถอะ” ชินวูพูดแล้วก็กลับไปนั่งที่ตัวเอง

“เพราะว่ามันจะทำให้คนมองเธอไม่ดีที่ไปหึงผู้ชาย” จงฮยอนย้ำ

“แล้วพวกเธอก็อย่าคิดที่จะทำอะไรน้องชั้น ไม่อย่างนั้นละก็ ชั้นจะไม่เกรงใจพวกเธอละนะ” ซอจินขู่ก่อนที่จะกลับไปทั่งเหมือนกัน

          “นี่พวกนายกล้าว่าพวกชั้นงั้นเหรอ” ฮยอนอาจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่จียุนที่เงียบมานานก็ฉุดเอาไว้

                “พอได้แล้ว รักษาภาพพจน์เจ้าหญิงหน่อยสิ” จียุนปรามฮยอนอา ฮยอนอาทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมทำตามโดยดี

                “อย่าคิดว่าชั้นจะหยุดง่าย ๆ นะ” ฮยอนอาบอกก่อนที่จะเดินออกไปสถานการณ์ก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

                “อ้าว แล้วเซจินไปไหนแล้วเนี่ย” ซอจินถามหาน้องสาวตัวเอง

                “นี่นายเพิ่งรู้เหรอว่าเซจินหายไปนะ เซจินนะไปกับซอนจินฮยอง” จงฮยอนบอก

                “2 คนนี้มีอะไรแปลก ๆ เซจินกลับมาต้องซักหน่อยแล้ว” ซอจินบ่นคนเดียว ชินวูนั่งคิดอะไรบางอย่างด้วยท่าทางจริงจัง

               

                                ดาดฟ้า

                หลังจากที่ซอนจินลากชั้นออกมาจากห้องเรียนแล้วก็พาชั้นขึ้นมาที่นี่ตอนนี้เค้ายืนหันหลังให้ชั้นอยู่

                “นี่ ฮยองพาผมมาที่นี่ทำไม” ชั้นถามเมื่อเห็นเค้าเงียบ

                “เปล่าชั้นก็แค่อยากขึ้นมาเท่านั้น” ซอนจินตอบชั้นแต่ยังอยู่ในท่าเดิม

                “นี่ช่วยหันมาคุยกับผมดี ๆ หน่อยได้มั้ยฮยอง” ชั้นเริ่มโมโห ซอนจินหันหน้ากลับมา แต่ยังคงไม่พูดอะไร

                “นี่จะไม่พูดอะไรหน่อยรึไง”

          “จะให้พูดอะไรละ” ซอนจินทำท่างง

                “ถ้าไม่มีเรื่องคุยกับผมงั้นผมไปก่อนนะ จะไปเคลียร์กับพวกนั้นให้รู้เรื่อง” ชั้นทำท่าจะไป

17

                “เดี๋ยว” ซอนจินฉุดแขนชั้นทำให้ชั้นถลาเข้ามาหาเค้า เรา 2 คนต่างจ้องตากัน

                “ฮยอง...มีอะไรจะพูด...” ชั้นพูดตะกุกตะกัก ชั้นพยายามดันตัวออก แต่ซอนจินกลับกอดชั้นแน่นยิ่งขึ้น

                “เอ่อ...ฮยองปล่อย...” ชั้นก้มหน้าเพื่อหลบสายตาเค้า

                “ทำไมพูดติดขัดจัง” ซอนจินรุกถามชั้น

                “เ...เปล่านี่ฮยอง”

                “แล้วหน้าแดงทำไม” ชั้นก้มหน้าไม่ตอบ ตอนนี้หน้าชั้นติดกับอกซอนจินได้กลิ่นน้ำหอมที่เค้าใช้อยู่เลย ชั้นกำลังจะหลงเสน่ห์เค้า แต่เค้าก็ทำให้ชั้นตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน

                “นายเป็นผู้หญิงใช่มั้ยเซจิน อ้อไม่สิต้องเรียกยูจินถึงจะถูกใช่มั้ย” ชั้นนึกว่าเค้าจะผลักชั้นออกแต่เค้ากลับกอดชั้นแน่นยิ่งขึ้น

                “ฮยอง...รู้?” ชั้นเงยหน้าถามก็เลยสบตากับเค้าเข้าพอดี

                “ใช่” เค้าตอบชั้นพลางจ้องตาชั้น ชั้นรีบเบือนสายตาหลบ

                “ตั้งแต่เมื่อไหร่ นานรึยัง” ชั้นถาม

          “ก็สงสัยมานานแล้ว แต่เพิ่งแน่ใจตอนที่จูบเมื่อวานนี้” สิ่งที่ซอนจินพูดทำเอาชั้นหน้าแดง

                “หมายความว่าไงเหรอฮยอง”

                “ก็ความรู้สึกไงละ”

                “เอ๋ยังไง?” ชั้นหันไปมอง

          “ก็รู้สึกดีไง” ชั้นหน้าแดงตอนนี้แดงถึงหูแล้ว

                “ชั้นหมายถึงรสจูบแบบผู้หญิงนะ” ยิ่งพูดหน้าชั้นก็ยิ่งแดง

                “เอ่อก็ไม่รู้สึกขยะแขยงไง รู้สึกดีนะ”

                “แต่ชั้นก็ชอบนะ” ชั้นเงยหน้าขึ้นไปมองเมื่อได้ยินประโยคนั้น ชั้นเห็นเค้าหน้าแดง

                “นี่อย่ามองชั้นแบบนั้นเซ่ชั้นเขินนะ” ซอนจินพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น หน้าเค้าแดงมากเลย ดูน่ารักดี ชั้นชอบมุมนี้ของเค้าจังชั้นกำลังมองดูอยู่ จู่ ๆ ซอนจินก็หันกลับมา

                “มองชั้นแบบนี้ระวังจะตกหลุมรักชั้นเข้าละ” ซอนจินดักคอ ชั้นหุบิ้มทันที

                “หลงตัวเอง” ชั้นบ่น

                “ว่าไงนะ”

                “เปล่า ว่าแต่จะปล่อยชั้นได้รึยัง”

                “แหม เปลี่ยนสรรพนามทันทีเลยนะ” ซอนจินแขวะชั้น

                “ขอโทษคะ”

                “ชั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย แล้วชั้นก็ยังไม่อยากปล่อย” ซอนจินตอบแบบหน้าตาเฉย ชั้นดิ้นหวังจะสลัดให้หลุด แต่ก็เลิกพยายามเมื่อเห็นว่าไม่มีทางหลุดง่าย ๆก็เลยปล่อยเลยตามเลย

18

                “แล้วเธอปลอมตัวทำไม” ซอนจินพูดขึ้นหลังจากนิ่งเงียบมาได้ซักพัก

                “เหตุผลปัญญาอ่อนของซอจินนะ”

                “เรื่องอะไร” ชั้นมองหน้าซอจิน

                “อยากรู้ไปทำไม”

                “ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่าเธอต้องบอก” ซอนจินพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

                “ชั้นไม่บอก ฮยองบังคับชั้นไม่ได้หรอก” ชั้นพูด

                “เวลาอยู่กัน 2 คนเรียกชั้นว่าอุปป้าด้วย แล้วก็ถ้าเธอไม่บอกเหตุผลละก็ ชั้นจะ...” ซอนจินยื่นหน้าเข้ามาหาชั้น

                “จะทำอะไรนะ”

                “ก็ถ้าไม่บอกชั้นจะจูบเธออีกรอบไงละ” ชั้นตกใจ

                “อย่านะ โอเค บอกก็ได้”

                “ดีรีบบอกมาเร็ว ๆ”

                “ปล่อยก่อนเซ่” ชั้นต่อรอง

                “ไม่มีข้อต่อรอง จะบอกมั้ย” ซอนจินยื่นหน้าเข้ามาอีกรอบ

                “บอกแล้ว ๆ ก็ซอจินหวงชั้นแล้วไม่อยากให้ใครมาจีบก็เลยให้ปลอมตัวเป็นผู้ชายไง”

          “ชั้นเข้าใจซอจินดี ถ้าเป็นชั้นก็คงต้องทำแบบนี้เหมือนกันก็ทำไงได้ในเมื่อมีน้องสาวน่ารักขนาดนี้” พูดจบก็ก้มหน้าลงมาใกล้ชั้นอีกรอบ

                “ทำอะไรนะอุปป้า” ชั้นถามขึ้น

                “ก็จองเธอไว้ไง” พูดจบก็ก้มมาทำท่าจะจูบชั้น ชั้นหลับตาปี๋ แต่ซอนจินไปจุ๊บที่แก้มแทน

                “เธอเป็นของชั้นแล้ว ห้ามไปยุ่งกับคนอื่นอีก” ซอนจินพูดแต่ก็หันหน้าไปทางอื่นแล้วหน้าก็แดง

                “อุปป้า...” ชั้นเข่าอ่อน

                “ยูจิน” ซอนจินประคองชั้นไว้

                “อุปป้าพูดอะไรนะ” ชั้นถาม ซอนจินขำ

                “เธอนี่ตลกจริง ๆ” ชั้นมองตาขวาง

                “ไม่ตลกนะอุปป้า อุปปาเล่นอะไรบ้า ๆ”

                “เฮ้ ชั้นไม่ได้พูดเล่นนะ ชั้นจริงจัง” ชั้นหน้าแดง

                “ชั้นไม่พูดกับอุปป้าแล้ว ชั้นไปดีกว่า” ชั้นพูดแล้วลุกวิ่งออกไปทันที ซอนจินยิ้มแล้วก็เดินตามไป

                “รอด้วยสิยูจิน”

                “คนบ้า” ชั้นพึมพำคนเดียวแล้วก็ยิ้มออกมา

19

                วันนี้ทั้งวันชั้นหลบสายตาซอนจินตลอด ซึ่งชั้นไม่รู้ว่าชินวูสังเกตุท่าทางของชั้นตลอด พอตกเย็นก่อนกลับบ้านเค้าก็หาโอกาสเข้ามาคุยกับชั้นจนได้

                “เธอหลบหน้าชั้นทำไม” ซอนจินถามชั้นหลังจากพวกที่เหลือไปเข้าห้องน้ำ

                “ชั้นไม่ได้หลบซักหน่อย” ชั้นปัด

                “แน่ใจ? แต่ก็ช่างมันเถอะ ว่าแต่เธอนะ จะบอกความจริงกับทุกคนเมื่อไหร่” ซอนจินหันมามองชั้น

                “เธอปิดบังไปตลอดไม่ได้หรอกนะ” ชั้นนิ่ง

                “เรื่องนี้คงต้องถามซอจิน ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” ชั้นพูด

                “แต่ชั้นนะอยากจะกลับเป็นตัวเองซักที ไม่อยากปลอมตัวอีกต่อไปแล้ว” ชั้นบอกออกมาจากใจจริง ชินวูได้แต่จ้อง

                “เธอก็ทำอย่างที่เธออยากทำเลยสิ” ซอนจิน

                “แล้วชั้นจะถามซอจินดู” ชั้นบอกพอดีกับที่ทุกคนมาพอดี

                “กลับบ้านกันเซจิน ไปก่อนนะจงฮยอน ไปนะฮะฮยอง พรุ่งนี้ห้ามมาสายกันนะฮะ” ซอจินพูดพร้อมกับเอากระเป๋าชั้นไปถือ

                “ไปก่อนนะฮะ” ชั้นบอกแล้วก็เดินตามซอจินไป

                “ผมสงสัยจริง ๆ ทำไมซอจินถึงถือกระเป๋าให้เซจินทุกวัน งงชะมัด” จงฮยอนบ่น ซอนจินกับชินวูมองหน้ากันต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าพวกเขารู้เหตุผล

         

                   ที่บ้านยูจิน

                หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วชั้นก็อาบน้ำแล้วก็ลงมาทำอาหารไว้ให้ซอจิน ซึ่งปกติแล้วนั้นซอจินจะเป็นคนทำงานบ้านทั้งหมดรวมทั้งทำอาหารด้วย ใช่ว่าชั้นทำไม่เป็นนะ แต่ชั้นไม่อยากทำต่างหาก ตอนนี้ซอจินขึ้นไปอาบน้ำอยู่ส่วนชั้นก็กำลังเตรียมอาหาร

                “นี่ไม่สบายรึเปล่ายูจิน จู่ ๆ ก็นึกอยากทำอาหารให้พี่กิน” ชั้นหันไปมองเห็นซอจินเดินเช็ดผมลงบันไดมา

                “ไม่มีอะไรหรอกก็แค่อยากให้อุปป้าได้กินอาหารฝีมือชั้นบ้างแค่นั้นเอง” ชั้นบอกซอจินด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ซอจินถึงกับต้องลุกมามองชั้นใกล้ ๆ

                “มานี่ซิยูจิน” ซอจินจับชั้นหันมาตรง ๆ แล้วก็เอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากชั้น

                “เอ ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”

          “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไร” ชั้นหันไปทำกับข้าวต่อ ซอจินกลับไปนั่งที่เก้าอี้

                “นี่ยูจิน เธอรักพี่มั้ย” จู่ ๆ ซอจินก็ถามขึ้นมา ชั้นหันไปมอง

                “ทำไมจู่ ๆ ก็ถามขึ้นมาอย่างนี้” ชั้นถามกลับ

20

                “ตอบมาก่อนสิ” ซอจินเริ่มทำท่างอแงแล้ว

                “รักสิ ชั้นนะรักอุปป้าที่สุดเลย” ชั้นตอบ

                “แล้วเธอไว้ใจพี่มั้ย” ซอจินถามต่อ

                “ไว้ใจสิ ชั้นนะไว้ใจซอจินที่สุดเลยนะ” ชั้นตอบแบบเอาใจ เพราะตอนนี้ซอจินทำหน้าแบบกังวลใจสุด ๆ ตอนนี้เค้าคิดอะไรอยู่นะ

                “ถ้าเธอไว้ใจพี่แล้วทำไมเธอมีอะไรกลับไม่ยอมบอกพี่” ซอจินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

                “นี่ เป็นอะไรไป อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ปกติซอจินเป็นคนร่าเริงไม่ใช่เหรอ ชั้นไม่ชอบท่าทางของซอจินแบบนี้เลยนะ” ชั้นเริ่มรู้สึกเศร้าไปด้วย

                “งั้นเธอบอกพี่ได้มั้ยว่าทำไมเดี๋ยวนี้เธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนยูจินคนเดิมเลย” ซอจินมองหน้าชั้นด้วยดวงตาที่เศร้า

                “อย่าคิดมากนะซอจิน ชั้นไม่มีทางเปลี่ยนไปหรอกยังไงชั้นก็เป็นยูจินของซอจินตลอดไป” ชั้นบอกพลางเข้าไปกอดซอจิน

                “อย่าโกหกพี่นะ สัญญากับพี่ได้มั้ยยูจินว่าถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจให้บอกพี่เป็นคนแรก อย่าปิดบังพี่นะ” ซอจินยื่นมือออกมา ชั้นเกี่ยวก้อย

                “ตกลง ชั้นสัญญา เอาละปล่อยชั้นได้แล้วเดี๋ยวชั้นจะได้ไปทำอาหารต่อ” ชั้นบอกแต่ซอจินไม่ปล่อย

                “ปล่อยเดี๋ยวนี้” ชั้นเสียงเข้มขึ้นมา

                “แหมก็กว่าเธอจะให้กอดไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะได้กอดทั้งทีขอเต็มที่หน่อยละกัน” ซอจินทำหน้าเจ้าเล่ห์

                “ถ้านายไม่ปล่อยชั้น ชั้นจะลืมทุกอย่างที่พูดไว้เมื่อกี้ให้หมด” ชั้นขู่ ซอจินปล่อยทันที

                “เอาละ วันนี้ชั้นจะทำแกงกิมจิกับผักกาดห่อเนื้อให้กินนะ” ชั้นเดินไปเปิดตู้เย็น

                “อ๊า ไม่มีผักกาด” ชั้นพูดขึ้น

                “งั้นก็ทำอย่างอื่นสิ” ซอจินแนะ

                “ไม่เอา อุปป้าชอบกินไม่ใช่เหรอ ชั้นอยากทำให้กินนี่งั้นชั้นออกไปซื้อก่อนนะ” ชั้นบอก

                “เธอไม่ต้อง พี่ไปซื้อให้เอง” ซอจินบอก

          “อืม อย่างนั้นก็ได้ชั้นจะเตรียมของไว้”

                “งั้นไปนะ”

                “เดี๋ยวอุปป้า” ชั้นเรียกไว้

                “อะไร”

                “ข้างนอกคงหนาวใส่เสื้อโค๊ตด้วย” ชั้นสวมเสื้อโค๊ตให้ซอจิน ซอจินหันมายิ้มให้

                “เดี๋ยวกลับมานะ” ซอจินบอกแล้วก็เดินออกจากบ้านไป ชั้นกลับไปทำอาหารต่อ

21

                                ด้านซอจินหลังจากซื้อของเสร็จก็เดินกลับบ้านแต่กลับถูกชายชุดดำ 4-5 คนทำร้าย ซอจินพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่ แต่กลับถูก 1 ในชายชุดดำเอาไม้ตีขาจนล้มไป ทำให้ถูกโดนรุมทำร้ายจนสลบ

 

                   บ้านยูจิน

                “เอ๊ะ ทำไมป่านนี้แล้วซอจินยังไม่มาอีกนะ ไหลไปไหนอีกหรือเปล่าเนี่ย” ชั้นเริ่มห่วง ชั้นหยิบโทรศัพ์ขึ้นมาโทรหาซอจิน แล้วเสียงเรียกเข้าเพลง she wants it ของซุปเปอร์จูเนียร์ที่ชั้นเป็นคนบังคับให้ตั้งไว้ ชั้นเดินไปที่กระเป๋านักเรียนซอจินแล้วเปิดดูก็เจอโทรศัพท์ของเค้า

                “โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไป ไปไหนของเค้าเนี่ย” ชั้นกระวนกระวายใจมากเลย พอดีมือถือซอจินมีสายเข้าพอดี ชั้นมองเบอร์

                “ชินวูฮยองเหรอ”

                “ฮัลโหล” ชั้นรับสาย

                “ซอจินแผ่นงานชั้นอยู่กับนายรึเปล่า”

                “เอ่อ...ฮยองผมเซจินนะฮะ”

                “อ้าวแล้วซอจินละ”

                “ออกไปซื้อของ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลยฮะ”

          “ใจเย็น ๆ ก่อนนะ” ชินวูคงรู้ว่าชั้นกังวล

                “แต่ฮยองซอจินออกไปเกือบชั่วโมงแล้วนะฮะ” ชั้นบอก

                “งั้นนายรอชั้นก่อนนะชั้นจะไปเดี๋ยวนี้” ชินวูพูดพร้อมกับวางสายไป ชั้นนั่งรอชินวูฮยองอย่างกระวนกระวาย ผ่านไปประมาณ 10 นาทีก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้าน

                “ใคร? ซอจินเหรอ” ชั้นถามผ่านลำโพงออกไป

                “ชั้นเองชินวู” ชั้นรีบเปิดประตูเห็นชินวูยืนอยู่ ชินวูจะเข้ามา

                “อย่าเพิ่งเข้าฮยอง ออกไปตามหาซอจินกันเถอะฮะ” ชั้นรีบร้อน

                “รีบร้อนจังนะ อะก็ได้”

                “รบกวนด้วยฮะ” ชั้นรีบออกจากบ้านทันที เราทั้งสองคนขับรถไปเรื่อย แล้วชั้นก็เหลือบไปเห็นซอจินที่นอนหมดสติอยู่

                “ฮยองซอจินอยู่นั่น จอดฮะจอด” ชั้นบอก ชินวูจอดรถยังไม่ทันสนิทดี ชั้นก็เปิดประตูลงไปทันที

                “เซจินระวังหน่อย” ชินวูเตือน แต่ชั้นก็ไม่ฟังแล้วชั้นรีบวิ่งไปหาซอจิน แล้วสิ่งที่ชั้นเห็นก็ทำให้ชั้นเข่าอ่อนเลยทีเดียวภาพที่ซอจินนอนสลบไม่ได้สติมีเลือดท่วมตัว หน้ายับเยิน ที่ปากมีเลือดเต็มไปหมด ชั้นช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น

22

“ไม่ ซอจินนน ใครทำนายแบบนี้ ซอจินนายบอกชั้นสิ” ชั้นช้อนหัวซอจินขึ้นมา ชินวูรีบวิ่งมาหา

                “ซอจินนน” ชินวูตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก แต่เค้ายังมีสติ ชินวูรีบอุ้มซอจินขึ้นรถ ชั้นตามขึ้นไป ชินวูขับรถอย่างเร็ว ถ้าตอนนี้ชั้นเห็นหน้าเค้าละก็คงจะเห็นใบหน้าที่ดูน่ากลัว แต่ชั้นก็เอาแต่นั่งร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับซอจิน

               

                                ที่โรงพยาบาล หน้าห้องฉุกเฉิน

                “ทำไมหมอยังไม่ออกมาอีกนะ แล้วซอจินจะเป็นอะไรรึเปล่า” ชั้นลุกลี้ลุกลน

                “นั่งลงใจเย็น ๆ ก่อนนะ ซอจินต้องปลอดภัยแน่” ชิวูบอกพลางพาชั้นมานั่งลง

                “ใครที่มันทำกับซอจินได้ขนาดนี้ ซอจินไปทำอะไรให้มัน” ชั้นโมโห

                “ใจเย็นก่อนนะให้ซอจินปลอดภัยก่อนแล้วพวกเราค่อยไปจัดการทีหลัง” ชินวูพูด เสียงเค้าบอกถึงความโกรธที่มีอยู่

                “ชินวูฮยอง เซจิน” ชั้นหันไปมอง เห็นจงฮยอนกำลังวิ่งมา พวกเรา 2 คนลุกขึ้น

                “นายมาได้ไง” ชั้นถาม

                “ชั้นโทรไปบอกเองแหละ ซอนจินก็ด้วย เดี๋ยวก็คงใกล้จะถึงแล้วละ” ชินวูบอก

                “แล้วซอจินเป็นไงบ้าง” จงฮยอนถาม

                “หมอยังไม่ออกมาเลย” ชินวูบอก

                “แล้วใครเป็นคนทำ”

                “ยังไม่รู้เลยต้องรอซอจินฟื้นก่อน”ชินวูตอบแทนชั้นที่ตอนนี้ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น

                “ถ้ารู้เมื่อไหร่พวกมันตายแน่” จงฮยอนคาดโทษ

                “หมอออกมาแล้ว” ชินวูบอก ชั้นเดินไปหาหมอ

                “ซอจินเป็นยังไงบ้าง เค้าปลอดภัยมั้ย” ชั้นถาม

                “ปลอดภัยแล้วครับ” หมอตอบ ชั้นดีใจยิ้มออกมา แล้วหันไปมองอีกทั้ง 2 คน พวกเขาต่างก็ยิ้มให้ชั้น

                “แต่...” หมอพูดขัดขึ้นมา พวกเราทั้งหมดหุบยิ้มทันที

                “แต่ อะไรหมอ” จงฮยอนถาม

                “คือขาของคนไข้ถูกดีด้วยของแข็ง ทำให้ขาทั้งสองข้างเอ่อ...หักครับ” ชั้นได้ยินอย่างนั้นก็เข่าอ่อน แต่ดีที่ชินวูรับไว้ทัน

                “แล้วมีโอกาสหายรึเปล่าครับหมอ” ชินวูถาม

                “ถ้าหากผ่าตัด แล้วทำกายภาพบำบัดสม่ำเสมอ ก็มีโอกาสกลับมาเดินได้อีกครั้งครับ”

                “แล้วมีโอกาสสูงมั้ยครับ” จงฮยอนถามเสียงสั่น

23

                “ก็ตรึ่งต่อครึ่งนะครับ แต่หมอก็ยังไม่รับรองนะครับว่าจะหายดีเป็นปกติอยู่ที่กำลังใจของคนไข้ด้วย งั้นตอนนี้หมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอพูดจบแล้วก็เดินจากไป ตอนนี้ชั้นรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกมืดสนิท ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

                “ทำใจดี ๆ นะเซจิน ซอจินต้องเดินได้อีกครั้ง” ชินวูปลอบใจชั้น ชั้นทำใจไม่ได้เลยวิ่งออกไป ชินวูตามไป ส่วนจงฮยอนนั่งน้ำตาคลอ เค้ารู้สึกแค้นใจพวกที่ทำร้ายซอจินมาก

                “พวกแกไม่ตายดีแน่”

          หลังจากวิ่งออกมาแล้วชั้นก็มานั่งเก้าอี้ตรงริมทางเดิน

                “ทำไม? ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับพี่ชายด้วย ทำไมมม...” ชั้นตะโกนออกมา

                “ซอจินต้องหายแน่ นายต้องเข้มแข็งไว้นะ ตอนนี้ซอจินต้องการกำลังใจจากนายมากที่สุด” ชินวูนั่งข้าง ๆ แล้วพูดกับชั้น

                “ชั้นน่าจะเชื่อเค้าตั้งแต่ทีแรก เพราะชั้นดื้อจะทำผักกาดห่อเนื้อ พี่ถึงต้องออกมาซื้อผักกาดจนต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพราะชั้นพี่ชายถึงได้เป็นแบบนี้” ชั้นโทษตัวเอง

                “มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ อย่าคิดมากเลย” ชินวูบอกชั้น ชั้นแค้นพวกที่ทำร้ายซอจิน

                “ชั้นต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันเป็นใคร แล้วมาร้ายพี่ทำไม”

                “นายอย่าทำอะไรนะเซจิน นายต้องใจเย็น ๆ ก่อน” ชินวูบอก ชั้นหันไปมอง

                “ฮยองก็พูดได้สิซอจินไม่ใช่ญาติฮยองนี่” ชั้นตะโกนใส่หน้าชินวูอย่างโมโห ชินวูหน้าเศร้า

                “ถึงแม้ซอจินจะไม่ใช่ญาติชั้น แต่ก็เป็นเพื่อนที่ชั้นรัก ชั้นก็เสียใจเหมือนกันนะ” ชั้นรู้สึกผิด

                “ขอโทษนะฮยองที่ชั้นพูดออกไปเพราะชั้นเครียด จนทำอะไรไม่ถูกแล้ว” ชั้นบอกพลางน้ำตาไหล

          “ไม่เป็นไร ชั้นไม่โกรธนายหรอก ชั้นจะคอยอยู่ข้าง ๆ นายนะ นายไม่ต้องกลัว” ชินวูพูดพลางเอามือมาจับหัวชั้น สิ่งที่ชินวูพูดทำให้ชั้นร้องไห้โฮออกมา ชินวูดึงชั้นเข้าไปซบกับหน้าอกของเค้า ชั้นกอดเค้าแน่น ตอนนี้ชั้นต้องการที่พึ่งอย่างมาก แล้วชั้นก็ดีใจที่ตอนนี้ชั้นมีคนอยู่ข้าง ๆ คอยปลอบใจชั้น ถึงแม้จะไม่ใช่คนที่ชั้นอยากให้เป็นก็ตาม

                ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าซอนจินกำลังมองอยู่ เค้ารู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ทำไมนะคนที่อยู่ตรงนั้นไม่ใช้เค้า ถึงแม้จะรู้จักเธอไม่นานแต่กลับมีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอมากมายขนาดนี้ เค้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ตอนที่เค้ารู้เรื่องเค้าก็รีบขับรถมา เพราะเค้าเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป แต่ภาพที่เค้าเห็นตรงหน้าทำให้รู้ว่าเธอคงไม่ต้องการเค้า

                “ชั้นมาช้าไปสินะ” เค้าพึมพำ พลงเดินจากไป

                “เอ่อ...ชั้นว่าเราไปดูซอจินกันดีกว่านะ” ชินวูพูดชั้นเห็นด้วย เราเดินไปห้องที่จองไว้

24

                                ห้องพักซอจิน

                ชั้นเปิดประตูห้องเข้าไป ชินวูตามมาพร้อมปิดประตู

                “พี่ชายเป็นไงบ้าง” ชั้นถามจงฮยอน

                “ยังไม่ฟื้นเลย แล้วนายละค่อยยังชั่วรึยัง”

                “อืม ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ” ชั้นบอก

                “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ซอนจินพูดหลังจากเดินเข้ามา ชั้นหันไปมอง แต่เค้ากลับเมินหน้าหนี

                “ฮยองเพิ่งมาถึงเหรอ” ชั้นถามเค้า

                “ก็ตามที่เห็น” ชั้นงงในท่าทางของเค้าที่ต่างจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง

                “ยูจิน...ยูจินนน...” ซอนจินเริ่มรู้สึกตัว

                “ชั้นอยู่นี่ พี่ชั้นอยู่นี่แล้ว” ชั้นกุมมือซอจินไว้ ซอจินค่อย ๆ ลืมตา

                “ยูจิน เธอปลอดภัยมั้ย”

                “ชั้นไม่เป็นไร แล้วชั้นต่างหากที่ต้องถาม พี่ยังเจ็บอยู่มั้ย”

                “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ดีจังที่เป็นชั้น” ซอนจินพูดออกมา

                “นายหมายความว่าไง” ชินวูเดินเข้ามาถาม

                “อ้าวนายก็มาเหรอ เฮ้ ซอนจินฮยองกับจงฮยอนก็มา หวัดดีทุกคน” ซอนจินทักทาย

                “นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเล่นนะ บอกมาใครทำนาย” จงฮยอนถาม ซอนจินหน้าเครียดขึ้นมาทันที

                “ไหนเสื้อชั้น” ซอนจินถาม

                “อยู่นี่ นายจะทำอะไร” จงฮยอนบอก

                “ในกระเป๋าเสื้อมีของอยู่นายเอาออกมาให้ชั้นหน่อยสิ” จงฮยอนเดินไปเอามา

                “อะไรเหรอพี่” ชั้นถาม

                “ลองดูสิ” จงฮยอนเปิดดู

                “นี่มันรูปนายนี่ ดูสิฮยอง” จงฮยอนเอาไปให้ชินวูดู ชินวูดูเสร็จก็ส่งไปให้ซอนจิน ซอนจินดูแล้วก็ขมวดคิ้ว

                “แล้วซอจินนายเอารูปของนายมาให้พวกราดูทำไมเดี๋ยวนี้ถึงขั้นพกรูปตัวเองเลยเหรอนายนี่สุดยอดเลยนะ” จงฮยอนเริ่มสบายใจก็เลยแซวซอจินเล่น

                “บ้าน่า ดูดี ๆ สิ” ซอจินบอก

                “ดูไงก็รูปนาย” จงฮยอนยืนยันคำเดิม

                “ไม่ใช่หรอกจงฮยอน” ชินวูบอก

                “นี่นะเป็นรูปเซจินไม่ใช่ซอจิน” ซอนจินบอก

                “ใช่นี่นะรูปเซจิน” ซอนจินบอก ชั้นตกใจ

25

                “ฮะรูปชั้นเหรอ” ชั้นไปดูรูป

                “ใช่ นี่รูปชั้นนี่ตอนเป็นออลจัง” ชั้นเผลอพูดออกไป จงฮยอนตกใจ

                “จริงดิ ชั้นก็เคยเป็นออลจังเหมือนกันนะ” จงฮยอนอวด

                “นี่เรื่องนั้นนะพักไว้ก่อน เอาเรื่องซอจินก่อน แล้วรูปนั้นเกี่ยวอะไรด้วย” ชินวูถาม

                “รูปนี้พวกมันทำตกไว้ตอนที่รุมทำร้ายชั้น ชั้นก็เลยเก็บเอาไว้นะ” ซอจินอธิบาย

                “งั้นแสดงว่าพวกมันตั้งใจจะทำร้ายเซจินไม่ใช่นาย” ซอนจินพูดขึ้นมาบ้างหลังจากเงียบอยู่นาน

                “ทำร้ายชั้นเหรอ?” ชั้นถาม

                “แล้วมีเหตุผลอะไรต้องทำร้ายเซจินด้วย” จงฮยอนถาม

                “ชั้นพอรู้แล้วว่าเป็นใคร” ซอนจินบอก ชินวูพยักหน้าเป็นอันว่ารู้กัน

                “ใคร?” จงฮยอนถามก่อนที่จะนึกได้ว่าใคร

                “พี่รู้เหรอว่าเป็นใครนะ” ชั้นถาม

                “พวกนาย 2 คนอยู่กับซอจินที่นี่นะ” ซอนจินบอก

                “เข้าใจแล้วฮะฮยอง” จงฮยอนตอบ

                “ฮยองจะไปไหนกัน” ชั้นถามพวกเค้า

                “อย่าถามมากอยู่ที่นี่เฉย ๆ” ซอนจินบอก

                “เดี๋ยวกลับมานะ” ชินวูหันมาบอกชั้น ชั้นใจหายนี่มันประโยคเดียวกับที่ซอจินพูดเลยไม่มีผิด ชั้นวิ่งไปขวางทางพวกเค้าไว้

                “หยุดนะ ฮยองอย่าไปนะ ชั้นขอร้อง”

                “หลีกไป” ซอนจินพูด

                “ไม่หลีก ชั้นไม่หลีกทางให้หรอก” ชั้นรั้น

                “เด็กบ้าบอกให้หลีกไปไง” ซอนจินผลักชั้น ชินวูพยุงชั้น

                “เป็นไรมั้ยเซจิน” ชินวูถาม

                “ชั้นไม่เป็นไร ชั้นขอนะฮยองอย่าไปได้มั้ย” ชั้นขอร้องชินวู

                “แล้วเธอจะปล่อยพวกนั้นไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ แล้วถ้ามันรู้ว่าเล่นงานผิดตัวมันจะไม่กลับมาทำร้ายเธอทีหลังรึไงฮะ คิดบ้างซี่ยัยบ้าเอ๊ยยย” ซอนจินตะคอกใส่ชั้น

                “ที่ชั้นห้ามก็เพราะชั้นไม่อยากให้ฮยองต้องเป็นแบบซอจินนะสิ” ชั้นเข้าไปกอดซอนจินไว้ ทุกคนตกใจในสิ่งที่ชั้นทำ

                “ชั้นไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะชั้นอีก” ชั้นบอกซอนจินเงียบไป

                “โอเค ๆ ชั้นไม่ไปแล้ว แต่ถ้ามีอีกครั้งละก็ชั้นเอาพวกมันตายแน่” ซอนจินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดชั้นยิ้ม ชินวูมองด้วยแววตาเศร้า

26

บทที่ 3

            “นี่แยกกันได้แล้ว” ซอนจินพูด ชั้นผละออก

                “ขอโทษที่ทำแบบนี้ ชั้นแค่ไม่อยากให้พวกฮยองเป็นอันตราย” ชั้นพูดพลางไปนั่งข้างเตียงซอจิน

                “ชั้นมีอะไรจะบอกพวกนาย” จู่ ๆ ซอจินก็ขรึมขึ้นมา

                “อะไร” จงฮยอนถาม

                “ที่จริงแล้วเซจินนะเป็นผู้หญิง แล้วก็ไม่ได้ชื่อเซจินแต่เป็นยูจิน” ซอจินพูดจบมีจงฮยอนคนเดียวที่ตกใจ ชั้นหันไปมองไม่เข้าใจซอจิน

                “อะไรนะ เซจินเป็นผู้หญิง!!!” จงฮยอนถามเพื่อความแน่ใจ ชั้นงงที่ชินวูไม่ตกใจ

                “เออใช่ แล้วพวกฮยองไม่ตกใจเลยรึไง” ซอจินถามที่เห็น 2 คนมีท่าทางปกติ

                “ชั้นรู้มาซักพักแล้วละว่าเซจินเป็นผู้หญิง” ชินวูตอบ

                “จริงดิฮยอง แล้วซอนจินฮยองละ” ซอจินถามพลางจ้องหน้าซอนจินอย่างจับผิด

                “ก็รู้ตอนจูบนะแหละ” ซอนจินบอกแบบลืมตัว นึกขึ้นได้ก็รีบแก้ตัว

                “ชั้นหมายถึงตอนที่...ที่.เอาเถอะน่าเอาเป็นว่าชั้นรู้ก็แล้วกันไม่ต้องถาม” ซอนจินปัดพลางหลบหน้าหนี

                “ชั้นขอโทษทุกคนด้วยที่โกหกมาตลอด” ซอจินโค้งให้

                “ชั้นฝากให้ทุกคนช่วยดูแลยูจินด้วยนะ” ซอนจินบอก

                “แต่ห้ามใครคิดจีบยูจินทั้งนั้น ทุกคนสัญญากับชั้นได้มั้ยถือว่าชั้นขอร้องได้มั้ยจงฮยอน ชินวูฮยอง แล้วก็ซอนจินฮยอง” ซอจินเน้นที่ซอนจิน แต่ทุกคนกลับให้คำตอบที่ทำให้ซอจินอยากจะบ้าตาย

          “ไม่เอายูจินออกจะน่ารัก” จงฮยอนบอก

          “จงฮยอนนาย...” ซอจินเริ่มหงุดหงิด

                “ใช่น่ารักน่าปกป้องชั้นชักอยากปกป้องเธอจัง” ชินวูยั่วซอจิน

                “อย่าล้อเล่นสิฮะชินวูฮยอง” ซอจินทำหน้าน่าสงสารมาก

                “ชั้นไม่สัญญาถ้าไม่จีบน่าเสียดายตายเลย” ซอนจินบอก

                “ซอนจินฮยองก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอเนี่ย ชั้นอยากจะบ้าตาย” ซอจินทำท่าเหมือนอยากตายจริง

                “งั้นพวกชั้นช่วยเอามั้ย” ซอนจินบอก ทั้ง 3 คนทำท่าจะเดินเข้ามา

                “อย่าเข้ามานะ ยูจินช่วยพี่ด้วยพวกนี้พากันแกล้งพี่” ซอจินอ้อนชั้น ชั้นขำ

                “นายนี่เหมือนลูกหมาอ้อนเจ้าของไม่มีผิดเลยนะ” จงฮยอนช่างเปรียบ ซอจินหันไปมองตาขวาง

27

                “เอ๊ะ นายนี่ยังไงฮะมานี่มาให้ชั้นจัดการซะดี ๆ” ซอจินลุกขึ้นแล้วก็นิ่งไป

                “เป็นอะไรซอจิน” ชั้นถาม ทุกคนเลิกขำ ตอนนี้ซอจินมีสีหน้าไม่ดี

                “ขาชั้น ทำไมขาชั้นไม่รูสึกอะไรเลย ขาชั้นเป็นอะไร” ชั้นรีบขึ้นไปนั่งกับซอจินบนเตียงแล้วก็กอดเค้า

          “ไม่มีอะไรหรอกพี่ อย่ากังวลไปเลยนะ” ชั้นปลอบเค้า ซอจินเปิดผ้าออก

                “ทำไมขาชั้นถึงพันอะไรเต็มไปหมด ใครบอกชั้นทีซิ” ซอจินเสียงสั่นตอนนี้ซอจินตัวสั่นใหญ่เลย ชั้นจึงกอดเค้าแน่นขึ้น

                “ไอ้พวกนั้นทำนายขาหัก ตอนนี้นายต้องรอการผ่าตัด” จงฮยอนบอก

                “แล้วชั้นจะเดินได้อีกมั้ย”

                “หมอบอกโอกาสหายมีครึ่งต่อครึ่ง” ชินวูบอก

                “ไม่จริง ชั้นจะเดินไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ยยูจิน” ซอจินร้องไห้

                “ไม่ อุปป้าต้องเดินได้อีกครั้งอุปป้าต้องพยายาม” ชั้นน้ำตาไหลสงสารซอจิน

                “เธออย่าทิ้งพี่ไปไหนนะยูจิน” ซอจินบอกชั้น

                “ชั้นไม่มีทางทิ้งอุปป้า ชั้นจะคอยอยู่ข้างอุปป้าอุปป้าไม่ต้องกลัวนะ” ชั้นบอก

          “นายอย่ายอมแพ้นะซอจิน” ชินวูบอก ซอจินผละจากชั้น ชั้นส่งกระดาษทิชชู่ให้ ซอจินรับมาซับน้ำตา

                “น่าอายชะมัดร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็ก ๆ ไปได้ ไม่เหลือภาพซอจินเจ้าชายแห่งคยองนัมเลย อย่างนี้ต้องถ่ายรูปไว้ลงเฟสบุ๊ค” จงฮยอนแกล้งพลางทำท่าหยิบมือถือมาถ่ายรูป

                “เฮ้ หยุดเลยนะถ้านายถ่ายละก็ชั้นจะเอารูปนายที่เคยถ่ายไว้มาให้ทุกคนดู เอาสิ” ซอจินท้า

          “นี่ถ้าไม่เห็นเป็นป่วยละก็ นายโดนชั้นเตะก้นแน่” จงฮยอนพูด ชั้นยิ้มที่ซอจินกลับมารื่นเริงเหมือนเดิม

                “อย่างนี้นะดีแล้ว” ชินวูพูด ซอจินหันไปมอง

                “นายนะต้องเข้มแข็งเข้าไว้ ถ้านายอ่อนแอแล้วใครจะดูแลยูจิน นายคิดสิ” ชินวูพูด ซอจินคิดแล้วหันหน้ามาทางชั้น แล้วเช็ดน้ำตาให้ชั้น

                “จริงสินะ ถ้าไม่มีชั้นเธอจะอยู่ได้ยังไง จริงมั้ย” ดูสิยังมีหน้ามาถามชั้นกลับอีก

                “ใช่ ก็อุปป้านะเป็นคนทำกับข้าว ล้างจาน ทำงานบ้าน รีดผ้าให้ชั้น ถ้าไม่มีอุปป้าชั้นคงอยู่ไม่ได้” ชั้นแกล้งซอจิน ทุกคนขำ

                “โธ่ ยูจินอะ” ซอจินแกล้งงอน ชั้นยิ่งดีใจที่ซอจินกลับมาเป็นปกติแล้ว

          “ทำไมงอนชั้นเหรอดีกันนะอุปป้าอย่าโกรธชั้นเลยนะ” ชั้นง้อแต่ซอจินทำไม่สนใจ การกระทำของยูจินอยู่ในสายตาของทั้ง 3 คน ชินวูหันไปมองซอนจินที่มองยูจินอยู่ ซอนจินหันมาเห็นจึงหลบหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ

28

          “ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลย” ซอจินบอก

                “เออ ไม่ยุ่งก็ได้ ซอจินบ้า” ชั้นพูดแกล้งงอนกลับ ได้ผลซอจินหันมาเกาะแขนชั้นทันที

“โอ๋ ๆ ยูจินอย่าโกรธพี่นะ พี่ขอโทษ”

“นายไม่ต้องมายุ่งกับชั้นเลย” ชั้นบอก

“โอ๋ ยูจินชั้นขอโทษดีกันนะ ดีกัน” ซอจินยื่นนิ้วก้อยออกมา ชั้นหันไปยิ้มให้ 3 หนุ่มพวกเค้ายิ้มกลับมา

“ก็ได้ แต่นายห้ามโกรธชั้นอีกนะ”

“โอเค” ชั้นเกี่ยวก้อยซอจิน

“เออนี่ตอนนี้มันก็ดึกแล้วนะ ฮยองกลับบ้านกันเถอะนายด้วยจงฮยอน” ซอจินบอกทุกคน

“แหมไล่เลยนะ จำไว้เลย” จงฮยอนฟึดฟัด

“ชั้นไม่ได้ไล่ซะหน่อย เห็นว่ามันดึกแล้วขับรถมาไม่ใช่เหรอ กลับดึกมันอันตรายนะ” ซอจินบอก

“ไม่เป็นไรหรอกน่า นายก็รู้ชั้นนะขับรถเก่งจะตายไป” จงฮยอนอวด

“กลับไปเถอะ”ซอจินบอก

“แล้วใครจะอยู่กับนายละ” ชินวูถาม

“ฮยองไม่ต้องห่วงหรอกชั้นดูแลซอจินเองได้” ชั้นบอก

“แต่เธอต้องพักผ่อนนะ ชั้นดูให้เอง” ชินวูบอก

“ไม่เป็นไรหรอกคะ” ชั้นยืนยัน พอดีมีเสียงโทรศัพท์เข้า

“เอ่อ...ขอตัวก่อนนะ” ชินวูออกไปโทรศัพท์ ระหว่างนั้นซอจินก็พยายามให้จงฮยอนกลับบ้านให้ได้ ซักพักจงฮยอนก็เข้ามา

“ชั้นคงต้องกลับก่อนแล้วละ พอดีมีธุระนะ นายเอารถมาใช่มั้ยงั้นไปส่งชั้นที่บ้านหน่อย” ชินวูเอากุญแจรถมาให้ชั้น

“ฮยองก็เอารถมาไม่ใช่เหรอ” จงฮยอนพูด

“ชั้นขี้เกียจขับ ไปกันได้แล้ว”

“ไปก่อนนะทุกคน” จงฮยอนพูด ขณะถูกชินวูล็อคคอไปพอทั้ง 2 คนออกไปแล้วซอจินก็หันมาทางซอนจินที่ทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“แล้วฮยองนะ เมื่อไหร่จะกลับ” ซอจินถามเอาเรื่อง

“ใครบอกว่าชั้นจะกลับ วันนี้ชั้นจะนอนเป็นเพื่อน” ว่าแล้วก็เอนตัวลงบนโซฟา

“ไม่เอาฮยองผมจะนอนกับยูจิน 2 คน” ซอจินอ้อนซอนจิน แต่มันไม่มีทางได้ผลกับผู้ชายคนนี้แน่นอน

“เงียบด้วย ชั้นจะนอน” พูดจบก็หลับตาลง

29

“ดูสิยูจิน แล้วเธอจะนอนไหนเนี่ย” ซอจินหันมาถามชั้น

“นอนบนเตียงกับอุปป้าก็ได้” ชั้นบอก ซึ่งปกติแล้วชั้นไม่ค่อยให้ซอจินมานอนด้วยหรอก นาน ๆ จะนอนด้วยกันซักที

“จริงเหรอ เอาสิขึ้นมาสิ” ซอจินเขยิบที่ให้ชั้น

“ขอล้างหน้าแป๊บนึงนะ” ชั้นบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ซักพักพอเดินออกมาก็เห็นซอนจินหลับแล้ว ซอจินก็เหมือนกัน ชั้นเอาผ้าห่มมาห่มให้ซอนจิน

“เวลาอุปป้าหลับเนี่ยน่ารักดีเหมือนกันแฮะเหมือนลูกหมาเลย ชั้นชักกลัวแล้วสิว่าชั้นจะตกหลุมรักอุปป้า” ชั้นพูด แล้วก็เดินไปขึ้นเตียงแล้วนอนข้าง ๆ ซอจิน

“ยูจินหนุนแขนพี่สิ” ชั้นนอนหนุนแขนซอจินพร้อมกับกอดเค้า ชั้นนะรักพี่ชายชั้นที่สุดเลย ซอนจินลืมตาขึ้นมาแล้วก็ยิ้มเพราะว่าเมื่อกี้เค้าได้ยินสิ่งที่ยูจินพูดทุกคำ เธอเองก็น่ารักเหมือนกัน นี่คือสิ่งที่ซอนจินคิด

 

                เช้าวันรุ่งขึ้น

          ชั้นได้ยินเสียงคนคุยกัน เลยลืมตาขึ้นมา

                “ตื่นแล้วเหรอยูจินหลับสบายมั้ย” ชั้นหันไปมองซอจินเห็นซอจินนั่งหันหน้ามาทางชั้น

                “อือ แล้วนายตื่นนายแล้วเหรอ” ชั้นทักพลางลุกขึ้นนั่ง

                “ก็ซักพักแล้วละ” ซอจินบอก ชั้นมองหาซอนจินที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่โซฟาแล้ว

                “แล้วซอนจินอุปป้าละ” ชั้นถามซอจิน

                “อยู่ในห้องน้ำนะ” ชั้นมองเห็นถาดข้าววางอยู่ ยังมีอาหารอยู่เต็มไปหมด

                “ทำไมนายไม่กินข้าว ไม่อร่อยเหรอ” ชั้นถาม ซอจินทำหน้าไม่ชอบ

                “ใช่ ไม่อร่อยซักนิดเลย ชั้นไม่อยากกินแล้ว” ซอจินทำท่าเหมือนเด็ก ๆ

                “แต่นายต้องกินนะ งั้นเอางี้ถ้านายไม่กินเดี๋ยวชั้นไปซื้ออะไรมาให้กินอยากกินอะไรละ” ชั้นถาม

                “พี่อยากกินฝีมือเธอ เอาผักกาดห่อเนื้อนะ เมื่อวานไม่ได้ยังไม่ได้กินเลย” ซอจินบอก

                “ก็ได้นะ แต่ใครจะอยู่กับนายละ” ชั้นถาม

                “นี่ ทำไมไม่เรียกอุปป้าเหมือนเดิมละยูจิน”

          “ไม่เอานายไม่เป็นไรแล้ว ว่าแต่ใครจะอยู่เป็นเพื่อนนายละ” ชั้นถามซ้ำ

                “เธอจะไปไหน” ซอนจินถามชั้นชั้นหันไปมอง

                “เอ่อ ชั้นจะกลับบ้านไปทำอาหารให้ซอจินนะอุปป้า แต่ไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนซอจิน” ชั้นบอก ซอนจินทำท่าคิด

                “ชั้นเอง” ซอนจินบอก

30

                “อุปป้าจะอยู่เป็นเพื่อนซอจินเหรอ ดีเลยงั้นเดี๋ยวชั้นทำมาเผื่อนะคะ” ชั้นเข้าห้องน้ำล้างหน้า เสร็จแล้วก็ออกมา

                “ชั้นไปก่อนนะอุปป้าฝากซอจินด้วยนะ” ชั้นบอกแล้วก็กำลังเดินไปที่ประตูแต่รูสึกว่ามีคนเดินตามพอหันไปดูก็เจอซอนจิน

                “ไม่ต้องไปส่งหรอกชั้นไปเองได้” ชั้นบอก

                “นี่ฮยองไม่ต้องไปส่งยูจินหรอก ฮยองมานั่งคุยกับผมเถอะ” ซอจินพูด

                “ใครบอกว่าชั้นจะอยู่กับนาย” ซอนจินถาม ชั้นงง

                “อ้าวก็ฮยองบอก” ซอนจินถาม

          “ชั้นบอกแค่ว่าชั้นเอง แต่ไม่ได้บอกว่าจะอยู่กับนายซักหน่อย” ซอนจินตอบหน้าตาย แล้วก็เดินนำชั้นไปที่ประตู

                “รีบตามมาสิ” ชั้นเดินตามไป

                “แต่อุปป้าใครจะอยู่กับซอจินละ” ชั้นถามแต่ซอนจินไม่ฟังพอเปิดประตูออกก็เจอชินวูกับจงฮยอนยืนอยู่

                “อ้าวฮยอง ยูจิน” จงฮยอนทัก

                “พวกนี้ไง” ซอนจินหันมาบอกชั้น

                “เอ่อชินวูอุปป้า จงฮยอนชั้นฝากซอจินหน่อยนะคะ ชั้นจะกลับไปเอาของ แล้วก็จะทำอาหารมาให้ซอจินด้วย เดี๋ยวชั้นทำมาเผื่อนะคะ ฝากด้วยคะ” ชั้นพูดแล้วก็วิ่งตามซอนจินไป

                “จะได้กินอาหารฝีมือยูจินโชคดีจัง” จงฮยอนเพ้อ ชินวูมองตามยูจิน

                “เข้าห้องเถอะฮยอง” ทั้ง 2 คนเดินเข้าห้องไป

                “อ้าวมากันแล้วเหรอ” ซอจินถาม

                “อือ อาหารไม่อร่อยเหรอยูจินถึงไปทำมาให้” ชินวูถาม

                “ฮยองลองกินดูสิ” ซอจินบอก

                “ชั้นยังไม่หิว นายลองซิจงฮยอน” จงฮยอนหันมามอง

                “ผมเหรอ ไม่อะ” จงฮยอนปัด

                “จะกินไม่กิน” ชินวูเสียงแข็ง

                “ก็ได้กินก็ได้” จงฮยอนกลัวชินวูอารมณ์เสียก็เลยทำตาม แต่พออาหารเข้าปากไปเท่านั้น

                “แหวะ” จงฮยอนเทน้ำใส่แก้วแล้วรีบยกดื่มอย่างรวดเร็ว ซอจินกับชินวูขำ

                “ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าอาหารของโรงพยาบาลมันจะแย่ขนดนี้” จงฮยอนบ่น

                “ยูจินถึงไปทำมาให้กินไงละ” ซอจินบอก

                “ชักอยากกินอาหารฝีมือยูจินซะแล้วสิ” จงฮยอนเพ้ออีกรอบ

                “ไม่ให้นายกินหรอก ชั้นจะกินคนเดียว” ซอจินแย้ง จงฮยอนไม่ฟังยังไงก็จะกิน

31

                                ด้านบ้านยูจิน

                “จะดื่มอะไรคะอุปป้า” ชั้นถามซอนจินหลังจากที่เขานั่งลงบนโซฟาแล้ว

                “มีเมลอนโซดามั้ย” ชั้นเดินไปหยิบออกมาให้

                “เดี๋ยวชั้นขอไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ชั้นบอกพลางวิ่งขึ้นไปข้างบน ชั้นรู้สึกเหนียวตัวก็เลยถือโอกาสอาบน้ำ เสร็จแล้วก็เดินลงมาข้างล่าง

                “อุปป้าอยากกินอะไรคะ” ชั้นถาม ซอนจินเดินมาดู

                “มีอะไรบ้างละ” ชั้นหันไปมองเห็นซอนจินยืนมองชั้นอยู่

                “ก็จะกินอะไรชั้นจะได้ทำให้” ชั้นงงที่ยังเห็นเหมือนเค้าอึ้งอยู่

                “อุปป้าเป็นอะไรคะ” ชั้นถาม

                “เอ่อ... ไม่มีอะไรแต่เธอแต่งแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ” ซอนจินบอกทำเอาชั้นเขินหน้าแดงกันเลยทีเดียว

                “เหรอคะ แต่ซอจินก็น่ารักนะ”

                “ชั้นจำได้ว่ามีอัลบั้มรูปอยู่ตรงนี้นะคะ” ชั้นเดินไปค้นอัลบั้มรูป

                “เจอแล้ว อยู่ไหนนะ นี่ไงคะอุปป้ารูปซอจิน” ชั้นเอาไปให้เค้าดู

                “เอ๋ สวยดีนี่” ซอนจินบอก

                “ใช่มั้ยละ” ชั้นเงยหน้าขึ้นทำให้สบตากับซอนจิน

                “เอ่อ เดี๋ยวฮยองนั่งดูไปก่อนละกัน ชั้นจะไปเตรียมอาหาร” ชั้นบอกแล้วก็รีบเดินไปที่ครัว ซอนจินยิ้ม

                “ยัยยูจินนี่เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย แค่สบตากันโดยบังเอิญทำไมต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย” ชั้นบ่นตัวเอง ชั้นรีบทำกับข้าว ส่วนซอนจินก็ไปเจอรูปยูจินตอนยังไม่ตัดผม เขาหยิบออกมาดู แล้วก็นั่งยิ้มกับตัวเอง

                “เอ๊ะแล้วทำไมเวลานึกถึงยัยนั่นชั้นต้องยิ้มด้วยเนี่ย ชั้นนี่บ้ารึเปล่า เอรึว่า...ไม่นะไม่มีทาง” ซอนจินปฏิเสธิใจตัวเอง เขาหยิบรูปขึ้นมาดูอีกที

                “ชั้นว่าชั้นคงต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลย” ซอนจินเอารูปใส่กระเป๋าเสื้อ

                “ขอสักรูปนะ” เขาพูด

                “เสร็จแล้วคะอุปป้า” ชั้นตะโกนบอก

                “ไหนมีอะไรบ้าง” ซอนจินเดินไปดู

                “ก็มีแกงกิมจิ ซุปสาหร่าย ผักกาดห่อเนื้อ ข้าวผัดกิมจิ” ชั้นบอก

          “แป๊บเดียวเนี่ยนะ ทำไมทำได้เยอะจัง” ซอนจินถาม

                “โหน่ากินจัง” ซอนจินเอามือหยิบเนื้อมากินยูจินตีมือซอนจิน

                “โอ๊ย เจ็บนะ ตีชั้นทำไมเนี่ย” ซอนจินโวย

32

                “ก็อุปป้ามาหยิบอาหารกินทำไมละ” ชั้นโวยกลับบ้าง

                “ก็มันอยากกินนี่” ซอนจินเถียง แล้วก็ถูมือตรงที่ถูกตี

                “ชั้นขอโทษคะ แต่อุปป้าก็ไม่น่ามาหยิบกินนี่คะ”

                “ชั้นก็ขอโทษเธอด้วยละกัน” ซอนจินบอกแล้วทำหน้าสำนึกผิด ชั้นก็เลยทำผักกาดห่อเนื้อให้คำหนึ่ง

                “อ้าปากสิคะอุปป้า” ชั้นบอก ซอนจินมองหน้าชั้นแบบงง ๆ แต่ก็อ้าปากรับอาหารที่ชั้นป้อนให้

                “อร่อยมั้ยคะ”

                “อือ อร่อย” ซอนจินพูดทั้ง ๆ ที่ยังมีอาหารอยู่เต็มปาก

                “เคี้ยวให้หมดก่อนก็ได้แล้วค่อยพูด” ชั้นบอก ซอนจินเคี้ยวจนหมดปากแล้วก็หันมาทางชั้น

                “อร่อยดี เธอนี่ทำอาหารเก่งจังเลยนะ”

                “ของมันแน่อยู่แล้ว” ชั้นตอบ ซอนจินมอง

                “ชั้นไม่น่าชมเลย” ซอนจินบ่นลอย ๆ

                “เดี๋ยวก็ไม่ให้กินอีกหรอกอุปป้านะ” ชั้นค้อน

                “งอนรึไง อย่าเลยนะ ชั้นนะอยากกินอาหารฝีมือเธอมาก ๆ เลย” ซอนจินบอก ชั้นหันไปมอง ซอนจินยิ้มให้

                “ชั้นว่าเราไปกันเถอะ ป่านนี้ซอจินคงหิวแย่แล้วละ” ชั้นพูด

                “งั้นก็ไปสิ”

                “ใครบอกว่าชั้นจะไปกับอุปป้า ชั้นจะเอารถไปเองตะหากละ” ชั้นบอก

                “อะไรกัน มาก็มาด้วยกันนะ” ซอนจินพูด

                “ชั้นจะปิดบ้าน” ชั้นบอกพลางหิ้วของออกมาไว้หน้าบ้าน

                “นั่งไปกับชั้นปลอดภัยกว่า แล้วเธอนะขับรถเป็นแล้วเหรอ” ซอนจินถามชั้น ชั้นไม่ฟังเดินไปขับรถออกมา เป็นรถสปอร์ตที่แต่งไว้อย่างเท่ห์ ซอนจินถึงกับมอง ชั้นลดกระจกลง

                “ตามมาสิ เดี๋ยวอุปป้าก็รู้ว่าเก่งรึไม่เก่ง” ชั้นบอก แล้วก็ขับออกมาเลย

                “ยูจินเธอนี่มัน...” ซอนจินหาคำมาอธิบาย ความแก่นของยูจินไม่ถูก เขารีบขึ้นรถแล้วขับตามเธอไป แต่ตามไปได้ซักพักก็ตามไม่ทัน เขาจึงรีบขับไปที่โรงพยาบาลทันที พอถึงเขาก็รีบขึ้นลิฟต์แล้วตรงไปที่ห้องซอจินทันที

                “นี่ซอจินนายรู้มั้ยน้องสาวนายนะขับรถเร็วยังกับเหาะมาเลย เด็กบ้าอะรขับรถเร็วชะมัด” ซอนจินบ่นขณะเดินเข้าประตูมาแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นทุกคนกำลังทานอาหาร ยูจินหันมายิ้มให้

                “มาแล้วเหรอคะอุปป้า”

33

 “อุปป้าขับรถช้าจังเลยนะคะ” ชั้นเย้ย

“นี่เธอ” ซอนจินพูดอะไรไม่ออก

          “เดี๋ยวยูจิน เธอขับรถมาเองงั้นเหรอ” ซอจินถามด้วยเสียงที่น่ากลัว ทุกคนมอง ชั้นค่อย ๆ กระเถิบหนี แต่ซอจินกระชากมือชั้นไว้

                “ชั้นเจ็บนะ” ทุคนตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ซอจินที่ขึ้นชื่อว่ารักน้องยิ่งกว่าสิ่งใดกำลังทำให้น้องตัวเองเจ็บ แล้วดูเหมือนเค้าจะไม่สนใจในสิ่งที่เค้าทำเลย

                “ชั้นบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามขับ” ซอจินตะคอกชั้น

                “ก็ชั้นอยากจะขับนี่” ชั้นบอกน้ำตาคลอเบ้า

                “แล้วจำไม่ได้รึไงว่าเกิดอะไรขึ้นครั้งสุดท้ายที่เธอขับมัน” ซอจินยังไม่ยอมลดเสียงลง

                “นั่นมันก็เรื่องของชั้น ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ชั้นอยากจะทำ ทำไมนายต้องมาห้ามด้วย” ชั้นว่าตอนนี้น้ำตาไหลลงอาบแก้ม

                “ก็เพราะเป็นห่วงเธอไงยัยน้องบ้า” ซอจินว่าชั้นอย่างเหลืออด ชั้นสะบัดมือซอจินทิ้ง

                “นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด” ชั้นบอกแล้วก็วิ่งออกจากห้องไป ซอนจินรีบพุ่งตัวตามไปทันที ชินวูได้แต่มองตาม

                นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมนายต้องว่ายูจินขนาดนั้นด้วย” จงฮยอนถามซอจินที่ตอนนี้นอนน้ำตาคลอเบ้าอยู่บนเตียง

                “เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของชั้นเอง”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

34

บทที่ 4

“เรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของชั้นเอง” ซอจินบอก

“หมายความว่าไง” จงฮยอนถาม

“เมื่อก่อนยูจินนะชอบการแข่งรถมากและฝันว่าวันหนึ่งจะเป็นนักแข่งรถที่ยอดเยี่ยมให้ได้ เธอฝึกฝนอย่างหนักจนสุดท้ายก็ได้เป็นนักแข่งอาชีพตอนอายุ 15 ปี แต่วันหนึ่งตอนแข่งจู่ ๆ รถยูจินก็เสียหลักพุ่งชนกำแพงกั้น พอเราไปตรวจก็พบว่าสายเบรกถูกตัด ตั้งแต่นั้นมาชั้นก็ห้ามไม่ให้ยูจินขับรถอีก ที่ชั้นทำไปก็เพราะเป็นห่วงยูจินนะ” ซอจินพูด จงฮยอนได้แต่นิ่งเงียบ

“แต่นั่นมันเป็นความฝันของยูจินไม่ใช่เหรอ” ชินวูพูด ซอจินหันมามอง

“ชั้นรู้ว่านายนะไม่อยากให้ยูจินเป็นอันตรายแต่นายก็น่าจะให้เธอได้ทำตามความฝันของเธอ ไม่ใช่ปิดกั้นเธอแบบนี้” ชินวูพูด

“แต่ฮยองถ้ายูจินเป็นอะไรขึ้นมาผมคงจะไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต” ซอจินพูด

“แล้วถ้ายูจินไม่มีความสุขเพราะไม่ได้ทำตามความฝันนายก็ต้องรู้สึกผิดไปตลอดเหมือนกัน” ชินวูพูด ซอจินนิ่งเงียบ

 

          ด้านยูจิน

“ทำไมนะ ทำไมซอจินจะต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไม” ชั้นขึ้นไปร้องไห้ที่บนดาดฟ้า

“ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวซอจินมันก็เข้าใจเอง” ซอนจินมาปลอบชั้น ชั้นหันไปมอง

“อุปป้า ชั้นไม่เข้าใจซอจินเลยจริง ๆ”

“ใจเย็นนะ ชั้นจะช่วยพูดกับซอจินให้เอง” ซอนจินพูดพลางดึงตัวชั้นเข้าไปกอด

“จริงนะอุปป้า อุปป้าต้องช่วยชั้นนะ การแข่งรถคือความฝันของชั้น ชั้นอยากทำตามความฝันของชั้นอุปป้าต้องช่วยชั้นนะ” ชั้นบอกกับซอนจิน เค้าลูบหัวชั้นเบา ๆ

“ชั้นจะช่วยเธอ แต่เธอก็ต้องพิสูจน์ให้ซอจินเห็นว่าเธอทำมันได้ดีแค่ไหน” ซอนจินบอก

          “ขอบคุณนะคะอุปป้าที่ช่วยชั้น” ชั้นเงยหน้ามองซอนจิน เค้ายิ้มให้ชั้นด้วยสายตาที่อบอุ่น หัวใจชั้นเต้นโครมคราม เค้าเช็ดน้ำตาให้ชั้น และมองชั้นด้วยสายตาแปลก ๆ เค้าค่อย ๆ เคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ชั้น แล้วชั้นก็รู้สึกถึงไออุ่นจากริมฝีปากของเค้าครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนมาก ชั้นรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เกิดขึ้นในหัวใจ นี่มันหมายความว่าไง ชั้นสับสนแต่ก็รู้สึกดี ซอนจินผละออกจากชั้น แล้วมองหน้าชั้น

                “เธอไม่ต้องกลัวนะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชั้นจะอยู่ข้าง ๆ เธอ” ซอนจินพูด

                “อุปป้า”

                “เอาละ เข้าไปคุยกับซอจินกันเถอะ ไม่ต้องกลัวนะ”

               

35

“ขอบคุณนะคะอุปป้า” ชั้นบอก ซอนจินจับมือชั้นแล้วพาเดินไป ชั้นรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

 

          ห้องพักซอจิน