คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : มิตรภาพและความผูกพัน
7
มิตรภาพและความผูกพัน
วันต่อมา..
4:4o PM
“อื้อ..” ฉันนอนบิดขี้เกียจไปมาอยู่บนเตียงเล็กของตัวเอง วันนี้ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนล่ะ โชคร้ายที่ฉันปล่อยให้แผลโดนน้ำมันก็เลยอักเสบและบวมเป่งอย่างน่ากลัว (โรมิโอโวยวายใหญ่เลยล่ะ เขาบอกว่าฉันไม่ยอมดูแลแผลให้มันดีๆ แถมยังขู่อีกว่าจะตัดเท้าฉันทิ้ง TOT )
นอนบิดขี้เกียจสักพักฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างทุลักทุเล ตั้งใจว่าจะไปเปิดโน้ตบุ๊กที่ฉันเอาติดตัวมาด้วยแชทหายัยแอลสักหน่อย แต่ด้วยความที่นอนอยู่นานล่ะมั้งพอลุกขึ้นจึงรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเบลอๆ แถมโลกยังหมุนคว้างอย่างน่าเวียนหัว จากนั้นฉันก็ล้มลงไปนอนกับพื้น..
งืม.. มึนๆ @_@
ฉันนอนเล่นรอให้หัวหยุดหมุนสักพัก ไม่ต้องแปลกใจหรอก ฉันเป็นอย่างนี้เสมอแหละโดยเฉพาะเวลาตื่นนอนใหม่ๆ ไม่ใช่โรคประจำตัวนะ บางทีอาจเป็นเพราะฉันนอนมากไป ตกใจเหมือนกันตอนช่วงแรกๆ แต่พอเล่าให้แอลฟัง ยัยนั่นบอกว่าตัวเองก็เคยเป็น ฉันเลยหายห่วง และพอลืมตาขึ้นอีกทีก็เห็นกล่องสี่เหลี่ยมขนาดกลางสีฟ้าอยู่ใต้เตียงซะงั้น..
กล่องอะไรกัน
ฉันคิดด้วยความสงสัย ตั้งใจว่าจะมุดคลานเข้าไปเอามาดูแต่แล้วประตูก็เปิดพรวดเข้ามาก่อน
“ทำบ้าอะไรวะ -_- “
“นายอีกแล้ว”
ฉันถอนหายใจด้วยความเซ็ง พักนี้เห็นหน้าโรมิโอจนเบื่ออ่ะ ไหนมิล่าบอกว่าเขาไม่ชอบอยู่บ้านไม่ใช่เรอะ ทำไมฉันรู้สึกว่าเจอหน้าหมอนี่บ่อยยิ่งกว่าหน้าตัวเองอีก
ฉันยันตัวเองขึ้นไปนั่งบนเตียงตามเดิม คนที่มาใหม่มองหน้าฉันด้วยสายตาเบื่อๆ อย่างเห็นได้ชัด จากนั้นจึงโยนอะไรบางอย่างมาให้ เสียมารยาทที่สุด! –[]-!! เมื่อกี้มันเฉี่ยวหัวฉันไปนิดเดียวเอง ฉันอุตส่าห์ว่าจะไม่นินทาเขาในใจแล้วเชียว แต่หมอนี่หยาบคายเกินจะหักห้ามใจจริงๆ =_=
“การบ้าน ทำซะ” ว่าแล้วก็เดินออกไป ฉันเบ้ปากมองตามหลังเขาด้วยความหมั่นไส้ จากนั้นจึงหยิบสมุดที่มีเวิร์คชีทสองสามแผ่นแนบอยู่ด้วยขึ้นมา เฮ้อ อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย อย่างน้อยก็มีอะไรทำล่ะว้า เห็นอย่างนี้ฉันเด็กเรียนมากนะจะบอก -..-
ฉันเลิกคิดอะไรไร้สาระแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือก่อนจะเปิดโน้ตบุ๊กอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก พอเปิดเฟซบุ๊คเท่านั้นแหละ ข้อความของแอลลี่ที่รักก็เด้งขึ้นมาทันที สงสัยจะคิดถึงฉันมาก -.,-
หลังจากที่แชทกันจนหอมปากหอมคอฉันก็ขอตัวไปทำการบ้าน
และลืมเรื่องราวของกล่องสีฟ้านั่นไปเสียสนิท
วันหยุดสุดสัปดาห์
“ไอรีนนน ตื่นยางง”
“ว่าไงมิล่า เข้ามาสิ ประตูไม่ได้ล็อก
“ ฉันตะโกนบอกคนข้างนอกกระหน่ำเคาะประประตูอย่างไม่สงสารมันว่ามันจะเจ็บไหม พอได้ยินเสียงตอบรับมิล่าก็ไม่รอช้า เปิดประตูเข้ามาทันที หล่อนยิ้มร่าให้ฉันก่อนจะรีบวิ่งมานั่งข้างๆ ฉันบนเตียง
“มีอะไรอ่ะ –o- “
“ไปมอลกัน >< “
“ไปทำไมรึ”
“เอ้า! ไม่รู้เหรอ พรุ่งนี้ปาร์ตี้ฮัลโลวีนนะ”
“รู้น่า ว่าแต่เราจะไปมอลกันทำไม =^= “
“แน่ะ ยังจะมาทำหน้างงอีก ไม่มีใครบอกหรือไง ก็พรุ่งนี้ปาร์ตี้ฮัลโลวีน โรงเรียนก็เลยจะจัดปาร์ตี้ให้นักเรียนไงเล่า ปีนี้สถานที่จัดงานคือโรงเรียนเธอนะ ปีที่แล้วจัดที่โรงเรียนมัธยม B แล้วปีหน้า หึหึ ก็จัดที่โรงเรียนฉัน -..- เออแต่ช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันว่าเราควรไปตามหาซื้อชุดก่อน”
มิล่าไม่ฟังฉันพูดอะไรเลย เพราะพอฉันพยักหน้ารับเธอก็ลากฉันออกจากห้องทันที -_-^ จริงๆ ฉันก็พอจะรู้อ่ะนะว่าพรุ่งนี้มีปาร์ตี้วันผีและเนื่องจากโรงเรียนมัธยม H ซึ่งเป็นโรงเรียน(ชั่วคราว)ของฉัน โรงเรียนมัธยม B กับโรงเรียนมิวสิคอาร์ตหรือโรงเรียนของมิล่าเป็นโรงเรียนในเครือเดียวกัน ดังนั้นทุกๆ ปีจึงจะเปิดทั้งสามโรงเรียนเข้าด้วยกันโดยแต่ละปีใช้โรงเรียนใดโรงเรียนหนึ่งเป็นเจ้าภาพ โขคดีที่ฉันมาตอนที่โรงเรียนเราได้เป็นเจ้าภาพพอดี
มิล่าพาฉันขึ้นรถแท็กซี่เพราะสารถีซีดานมีซ้อมดนตรีสำหรับงานวันพรุ่งนี้ อ้อ พูดถึงซีดาน ฉันเคยบอกใช่มั้ยว่าเขาเป็นนักดนตรีน่ะ ฉันรู้เพิ่มมาว่าซีดานมีวงดนตรีของเขาเอง ชื่อวงว่า ‘Black Hole’ ที่แปลว่าหลุมดำหรือหลุมอุกกาบาตอะไรสักอย่างนี่แหละ -_-; ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกเขาฟอร์มวงกันขึ้นมายังไง แต่ที่แน่ๆ เลยคือวงแบล็กโฮล์มีสมาชิกทั้งหมดสี่คนและเป็นวงที่ดังที่สุดในย่านนี้เลยนะ O_O
“เออนี่ แผลเธอเป็นยังไงบ้าง”
“หืม ก็หายอักเสบแล้ว เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ”
“นั่นสินะ สงสัยได้ยาดี -///- “
“ยาดีอะไรของเธอ –O- “ ฉันมองคนข้างๆ ที่นั่งบิดไปมาอย่างขลาดเขิน
“ก็แหม รู้ๆ กันอยู่”
“ฉันไม่เห็นจะรู้กับเธอเลยสักนิด”
“เธอรู้น่า ฉันเห็นนะวันนั้นที่พี่โรมทำแผลให้เธอน่ะ”
เฮือก วันนั้นอะไร ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง ฉันลืมมันไปหมดแล้วนะ O_O!!!
“อะ..อื้อ ก็..ก็ทำแผล..ก็”
“แหม ถึงกับติดอ่างกันเลยเชียว”
“อะไรเล่า”
“ฉันไม่เคยเห็นพี่โรมทำแผลให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยอ่ะ –o- “
“ละ..แล้วไง”
“รู้แล้ว! ฉันว่านะ พี่ชายฉันต้องสนใจเธอแน่ๆ” มิล่าดีดนิ้วดังเป๊าะพลางหันมามองหน้าฉันยิ้มๆ ยัยเด็กบ้านี่ เล่นอะไรเนี่ย T^T!!! ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพ (หัวใจ) ฉันเลย อ๊ากกก นี่ฉันใส่คำว่า ‘หัวใจ’ ลงไปในวงเล็บทำไมเนี่ย!!
มิล่าพาฉันเดินเลือกซื้อของสำหรับวันพรุ่งนี้จนขาแทบลาก ฉันค้นพบตัวเองอย่างแท้จริงแล้วว่าฉันไม่ชอบการเดินช็อปปิ้งเอาซะเลย -_-; ยัยเด็กบ้านี่พาฉันเดินแทบจะทุกซอกทุกมุมของห้างนี่อยู่แล้ว เดินแล้วเดินอีกก็ได้ชุดสำหรับปาร์ตี้ผีมาสองชุด ของฉันกับของมิล่า มิล่าบอกว่าเธอจะแต่งเป็นแอนนาเบลและ(บังคับ)ให้ฉันแต่งเป็นด้วยจะได้คู่กัน =_=
พอกลับมาถึงบ้านก็พบว่าโรมิโอและผองเพื่อนอันน่ารักน่าชังน่ารังเกียจของเขากำลังถล่มห้องนั่งเล่นอยู่ พวกเขาเปิดเพลงเสียงดังลั่น โซฟาตัวยาวถูกดันไปไว้มุมใดมุมหนึ่งของห้องแถมบนโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆ ยังมีแอลกอฮอล์มากมายหลายชนิดอยู่นับสิบขวด -_- มิล่าถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเป็นที่สุด ก่อนจะเข้าบ้านเธอยังบ่นกับฉันอยู่เลยว่าเวลาโรมิโอพาเพื่อนมาที่บ้านทีไรชอบทำบ้านรก ซึ่งฉันก็คิดว่ามันโคตรจะจริงอ่ะนะ เพราะข้าวของที่เคยจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยตอนนี้กลับกระจัดกระจายไปทั่วทุกพื้นที่
“เฮ้ สาวๆ คิดถึงจังอ่ะ มาร่วมวงมา มาๆ” พอไทตินเห็นฉันกับมิล่าเขาก็รีบวิ่งมาหาอย่างกับหมาเห็นกระดูกแน่ะ
“จะมาคิดถึงทำไม พี่บ้าไปแล้วเหรอ -_- “
“คิดถึงสาวน้อยน่ารักไง”
“เหรอ”
“ช่ายย เออนี่มิล่า กับแกล้มหมดแล้วอ่ะ ทำไงดีน้า”
“ไม่ต้องมาพูด จะหาคนทำกับแกล้มให้ล่ะสิ -_-^ “
“*O*”
มิล่าจิ๊อย่างขัดใจแต่ก็ยอมวางของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยสุราทั้งหลายแหล่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมกับแกล้มให้กับเหล่าสุนัขทั้งหลาย (ขอพื้นที่ให้ฉันแขวะสักหน่อยเถอะ หมั่นไส้มานาน -..-)
ฉันตั้งใจว่าจะขึ้นห้องเลยเพราะเหนื่อยจากการเดินช็อปปิ้งมหาโหดกับมิล่าแต่ยังไม่ทันได้หันหลังกลับเลยด้วยซ้ำ เจ้ากรรมนายเวรก็ตามมารังควานอีกแล้ว
“ไอรีนนน”
“ว่าไงไลท์..”
“จะไปไหนอ่ะ มาคุยกันก่อนมา” ว่าแล้วก็จูงมือฉันไปนั่งล้อมวงด้วย อ่าฮะ คราวนี้ก็ครบสูตรเลยสินะ สุรานารี -_-
“พรุ่งนี้วันฮาโลวีนนี่หว่า” ไทตินพูดขึ้นลอยๆ แล้วก็โยนถั่วเข้าปาก
“เออว่ะ วันปล่อยผี”
“เธอแต่งเป็นไรอ่ะ” เจสันถาม
“แต่งไปทำไม ไปสภาพปกติคนก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว -..- “ ฉันอ้าปากกำลังจะตอบอยู่แล้วเชียวแต่ทว่าอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งหนึ่งพูดขัดขี้นมาซะก่อน เมื่อกี้มันด่ากันชัดๆ เลยนี่หว่า!
“โห่ ไอ้โรมอ่ะ เงียบไปเลย จะคุยกับสาวไม่ได้จะคุยกับแก” เจสันโยนเปลือกถั่วใส่เขาเป็นการลงโทษ หึๆ สมน้ำหน้า!
“เออ แม่ง ชอบขัดตลอดเลย เป็นไรมากป่ะเนี่ย เอาแปรงมั้ย” ตามด้วยทีอีกคน
“เฮ้ย! เล่นบ้าอะไรวะเนี่ย!! มันสกปรกนะโว้ย!!!” โรมิโอโวยวายและยกมือขึ้นบังหน้าตัวเองไว้
“แหม ไอ้พ่อคนสะอาด” ไลท์ก็เอากับเค้าด้วย เอาเลยๆ เอาให้หัวแตกเลยนะ (เชียร์ในใจและแช่งให้เวอร์ไว้ก่อน ฮ่าๆ)
“ฉันไม่เล่นกับพวกแกหรอก มิล่าได้ด่าตายแน่ๆ”ไทตินขยับหนีอย่างเนียนๆ ปล่อยให้โรมิโอโดนที ไลท์ และเจสันรุม
ฉังนั่งหัวเราะกับสงครามเล็กๆ ที่พวกเขาก่อขึ้นมาได้ไม่เท่าไหร่เปลือกถั่วจากที่ไหนไม่รู้ก็ลอยมาโดนกลางหน้าผากเต็มๆ มิล่าที่เพิ่งจะยกกับแกล้มมาก็โดนกับเขาด้วย
“นี่..เล่นบ้าอะไรกันเนี่ย!” เธอตวาดแต่แล้วถั่วก็เกือบลอยมาโดนหน้าซะงั้น ยังดีที่หลบทัน =_=;
“ย้าก เอาถั่วไปกิน!!! “
“กินบ้าอะไร นี่มันเปลือกโว้ย!!”
“เออนั่นแหละ กินเข้าไป มีวิตามิน!!”
“แกก็กินเองเซ่!”
“หยุดนะ! หยุดเล่นบ้าๆ เดี๋ยวนี้เลย!!!”
“ย้าก!!”
“ปิ้วๆ!!”
“ฉันบอกให้หยุดเล่นไง!!!” ฉันเดาว่ามิล่าต้องหงุดหงิดมากแน่ๆ ถึงได้ตะโกนลั่นแบบนั้นน่ะ โห..เห็นสวยๆ แบบนี้เวลาโกรธยัยนี่น่ากลัวกว่าแม่ฉันอีกอ่ะ –o-;;
“เป็นบ้ากันไปหมดแล้วหรือไง!”
“พี่ไม่เกี่ยวนะโว้ย ไอ้โรมนู่นมันเริ่ม”
“อ้าว อะไรวะ ไอ้ทีต่างหากที่เริ่มน่ะ L “
“ไม่ใช่ฉัน เจสันนู่น!”
“ไม่ใช่ฉันนะเว้ย ไอ้..”
“ไม่ต้องมาโบ้ยฉันเลยไอ้เจสัน เพราะฉันไม่ได้เล่น” ไทตินรีบพูดดักเมื่อเห็นว่าเจสันทำท่าจะโบ้ยมาทางเขา
“ไม่ต้องมาหาคนผิดเลย” มิล่าแทบจะเท้าเอวใส่อยู่แล้ว เธอวางจานกับแกล้มลงอย่างหงุดหงิด “จะปาร์ตี้จะอะไรก็เชิญ เสร็จแล้วต้องเคลียร์บ้านให้เรียบร้อย แล้วถ้าเสียงดังทำอะไรวุ่นวายอีกรอบนะ เชิญออก!!” สิ้นสุดคำประกาศิตมิล่าทำท่าว่าจะเดินเลี่ยงขึ้นข้างบนแต่ทีรีบเดินไปออเซาะไว้ซะก่อน
“โอ๋ๆ สาวน้อย ใจเย็นๆ น้า”
“ไม่สนแล้ว!! =^= “
“โห่ย มิล่า มานั่งกินด้วยกันก่อนดิ มามะ” ไทตินก็ร่วมเสี่ยงตายด้วย
“ไม่!”
“เออ มีอะไรจะบอก! สิบนาทีที่แล้วไอ้ซีโทรมาบอกว่ามันจะมาว่ะ”
“อะไรนะ! พี่โรม พี่ชวนแฟนฉันมากินเหล้าเหรอ L”
“เปล่า มันขอมาเองต่างหาก”
“ฉันไม่เชื่อพี่หรอก -_- “
“เอ้า ก็แล้วแต่..เออ แล้วทำไมไม่ขึ้นห้องล่ะ ไปสิไป ไปดิ อยู่ทำไม ไปดิ”
“พี่นี่นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ”
“อยู่ทำไมเล่า ขึ้นห้องไปสิวะ -..- “ โรมิโอมองหน้ามิล่าอย่างกวนๆ แถมยักคิ้วไปให้ด้วย มิล่าแยกเขี้ยวใส่พี่ชายตัวเองจากนั้นจึงกระแทกตัวนั่งลง ได้ยินยัยนั่นบ่นงึมงัมๆ อะไรคนเดียวประมาณว่า ‘ซีดานแพ้เหล้าแต่ชอบกินยิ่งกว่าอะไร คลาดสายตาได้ซะที่ไหน’ อะไรประมาณนี้ -..- เอ่อ อย่าคิดว่าฉันสอใส่เกือกนะ หูฉันดีน่ะ มันก็เลยได้ยิน จริงๆ นะ ‘-‘
“เฮ้อ..เมื่อไหร่พ่อกับแม่จะกลับมาสักที”
“เออ ว่าจะถามนานละ แม่เธอไปไหนวะมิล่า”
“ไปแคนาดาไงพี่ที เคยเล่าให้ฟังแล้ว”
“เหรอ ไม่เห็นจำได้ -..- แต่ก็ดีนะที่แม่กับพ่อไม่อยู่ เพราะถ้าอยู่พวกฉันก็อดก๊งเหล้าอ่ะเด้ะ”
“ก็ดีสิ บ้านฉันจะได้สงบสุขบ้างสักที อ๊ะ..นั่นเสียงรถซีดานหรือเปล่านะ” เธอพูดเมื่อได้ยินเสียงรถหน้าบ้านจากนั้นจึงรีบวิ่งออกไปรับคนมาใหม่ ท่าทางยัยเด็กนี่จะติดแฟนมากเลยทีเดียวแฮะ
“เออนี่ แล้วสรุปเธอแต่งตัวเป็นอะไรอ่ะ” ไลท์ถามหลังจากที่มิล่าวิ่งออกไปได้สักพัก
“หือ ฉันเหรอ เป็นตุ๊กตาผีจากเรื่องเดอะคอนเจอร์ริ่ง”
“โห่ เธอน่าจะแต่งเป็นเบลล่า”
“ทำไม –o- “
“เพราะฉันจะแต่งเป็นเอ็ดเวิร์ดแล้วเราก็จะคู่กันไง กิ้วๆ J “ สิ้นสุดคำไลท์ฉันก็ทำหน้าเอือมๆ ใส่เขาและถั่วก็ลอยมาจากทิศของโรมิโอทันที เฮ้ นี่อย่าบอกนะว่าจะทำสงครามถั่วกันอีกรอบน่ะ -_-;
“อะไรว้า ไอ้โรมแม่งชอบทำร้าย” คนถูกกระทำลูบหัวตัวเองป้อยๆ พลางมองหน้าโรมิโออย่างคาดโทษแล้วก็ยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่คนเดียวเหมือนคนโรคจิต ไลท์ก้มลงมากระซิบฉันเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคนว่า “รู้ใช่มั้ยว่ามันหวงเธอน่ะ” เท่านั้นแหละ ฉันก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองสูบฉีดเลือดมากกว่าปกติ จนตอนนี้มันต้องแดงเถือกมากแน่ๆ อ๊ากก O//O
บ้าไปแล้ว! ไลท์พูดอะไรเนี่ย โรมิโอจะมาหวงฉันทำไมกัน -O-//
“เฮ้ย ไอ้ไลท์แกทำอะไรไอรีนน้อยน่ะ น่าแดงใหญ่แล้วนะ” ทีถามอย่างตกใจ
“เปล่านะเว้ย -..- “
“O///O”
“เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ เฮ้”
“ฉัน..เดี๋ยวฉันไปทำกับแกล้มให้นะ” ฉันรัวคำพูดจากนั้นจึงรีบลุกออกมาโดยไม่รอให้ใครอนุญาตเพราะว่าถ้าให้ฉันนั่งอยู่ต่อไป หน้าฉันคงต้องระเบิดแน่ๆ TOT//// เฮ้อ..แล้วนี่อีก.. หัวใจนะหัวใจ ทำไมถึงต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยเนี่ย! ไปวิ่งมาราธอนมาหรือไงน่ะหา!! ///
________________________________________________________________________________
อาทิตย์หน้าสอบแล้วเราอาจจะสามวันอัพตอนนึงนะ ไม่ค่อยว่างเลย ต้องรีบเคลียร์งาน โฮ 
ขอบคุณธีมสวยๆ จาก SHALUNLA จ้า
ความคิดเห็น