香袋 บุหงาเช่นเจ้าเชิญแห้งเหี่ยวในรั่วมังกรเสียเถอะ

香袋

บุหงาเช่นเจ้าต้องเป็นของข้าผู้เดียว!

ในปี พ.ศ. 2499

จากหญิงสาวยุคที่สวมคอกระเช้า ใส่ผ้าถุง ประแป้งน้ำปรุง เต้นรำเพลงลูกกรุง

จู่ๆตัวฉันหรือดอกพุทธสาวใช้จอมแก่น กลับถูกฆ่าตายเพราะรับคมมีดแทนเจ้านายตนเอง

แต่ทว่า….

แทนที่จะได้ขึ้นสรวรรค์หรือลงนรก

กลับก็พบว่าตนเองได้มาสิ่งร่างคุณหนูตกอับนามว่า เหม่ยเหรินเจีย ที่คนในจวนมองว่านางเป็นแค่บ่าวรับใช้เท่านั้น ไร้ค่าไร้ราคา แถมยังดับชีวิตลงได้อย่างอนาถายิ่ง

หลังจากที่ข้าเริ่มปลงกับชีวิต และตั้งใจดำเนินชีวิตในร่างนี้ต่อไปในฐานะคุณหนูตกอับ แต่ใครจะไปคาดคิดได้ว่า

จู่ๆตัวข้าต้องตกแต่งเข้าไปเป็นอนุของอ๋องสี่!

ผู้เป็นถึงบุตรมังกร แถมท่านอ๋องผู้นี้ก็ดูเหมือนจะนิยมชมชอบสตรีงามอยู่ไม่น้อย

แล้วเหตุใดกัน!

ทั้งๆที่ข้าก็หน้าตาอัปลักษณ์ ผอมแห้งแรงน้อยเช่นนี้ ท่านยังให้ข้าแต่งเข้าไปเป็นอนุอีกรึ!!!

ข้าละอยากหนีไปบวชชีนับลูกประคำเสียจริง...

             เหม่ยเหรินเจีย หรือ ดอกพุทธ

             ชาติเดิมเธอเป็แค่สาวใช้แก่นแก้วคนนึง แต่พอได้ตายลงและฟื้นขึ้นมาก็พบว่าเธอเป็นถึงคุณหนูซึ่งไม่ต่างจากบ่าวรับใช้ทายจวน แต่ด้วยเพราะเหตุอันก็มิทราบข้ากลับถูกทาบทามให้เป็นอนุของอ๋องสี่ซะงั้น

             "ชั่วชีวิตของข้า ข้าต้องการเพียงอยู่อย่างสงบท้ายจวน เป็นบ่าวให้เขากดขี่ก็พอใจแล้ว!!"

             หวังเหลยเทียนอี๋

             อ๋องสี่ผู้เป็นบุตรแท้ๆของฮ่องเต้และฮองเฮา ไม่ฝักใฝ่ในยศและอำนาจในวัง แต่ถึงกระนั้นตัวเขาก็เป็นถึงหัวหน้าเมฆาลัยหรือองครักษ์เงาทั่วทุกมุมเมืองที่ใช้การค้าขายบังหน้า นิสัยใจคอก็ดูเป็นบุรุษเจ้าสำราญนิยมสตรีงามทั่วไป แต่ใครจะคาดรู้ได้ว่าจริงๆแล้วนิสัยของตัวเขานั้น.....  

             "แต่งเข้าเป็นอนุของเปิ่นหวาง อยู่ในวังหลวงสบายๆเจ้าไม่ชอบรึ?"

             ข้อความจากนักเขียน

               เนื้อเรื่องทุกอย่างนั้นไม่อ้างอิงถึงประวัติศาสตร์แต่อย่างใด เพราะมันคือความคิดของอันมั่วๆของตัวนักเขียนเองล้วนๆ

               เนื้อเรื่องไม่เน้นม่าม่าเพราะนักเขียนขี้เกียจต้ม  

               อาจจะมีเขียนผิดบ้างหรือเข้าใจยากก็โปรดขอประทานอภัยเนื่องจากนักเขียนเพิ่งเขียนเป็นเรื่องแรก หลังจากที่นั่งอ่านมานานหวังว่าคงจะเข้าใจ

               นักเขียนคนนี้ขอกลิ้งสามตลบกราบขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านเจ้าคะ  ^^