os - cnn, already one year.

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                  

C H A N S U N G  J U N H O

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

[os]  Already one year

Pairing : Chansung X Junho

Author : JHLGK

Rate : PG13

Note   :   ชานนูนอมันเป็นตำนานนนนน5555555555555555555

already a year thinking that because it was the first time,
it would be fine after a few days..
หนึ่งปีแล้วนะที่ยังคงคิดถึงเพราะเหมือนมันเป็นครั้งแรก
มันจะไม่เป็นไรหลังจากแค่วันเดียว..

24   ธันวาคม 2013

หนึ่งปีแล้วสินะกับการเลิกราของผมและคนรัก มันไม่ได้น่าหดหู่ใจเหมือนคู่อื่นๆ.. มันเป็นการตกลงของเราทั้งสองฝ่าย เราจากกันไปด้วยดี.. แต่หากเราก็ไม่ได้ติดต่อกันบ่อยๆเหมือนเดิม ความเคยชินที่'เคย'มีคนรักอยู่ข้างกายตลอดเวลาเริ่มก่อตัวเป็นความเหงาอย่างช้าๆ.. 

แทบจะทุกวันสำคัญ เราสองคนเคยจูงมือกันไปในทุกๆที่ที่อยากไป ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ แค่เพียงกุมมือกันไว้ ให้หัวใจได้ซึมซับความอบอุ่น เราหัวเราะให้กัน ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข  นั่นมันก็เป็นสิ่งที่พวกเราเลือกที่จะทำให้มันกลายเป็นอดีต.. ใช่ สำหรับใครอีกคน มันอาจจะเป็นอดีต แค่สำหรับผมแล้ว ไม่เลย เค้ายังคงเป็นปัจจุบันและเค้าก็เป็นอนาคตของผมเสมอ..

วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ใครหลายๆสารภาพรักกับคนที่ชอบ บ้างก็เดินจูงมือกันคนรักของตน ผมอยากทำแบบนั้น แต่ไม่ใช่กับใครคนอื่น หัวใจและห้วงความคิดของผมยังถูกครอบครองด้วยเขา..ทุกครั้งยามหลับตา เสียงหัวเราะและน้ำตาของคนที่ผมรักก็ฉายขึ้นมาอย่างเด่นชัดเสมอ..

สองเท้าค่อยๆพาร่างของผมเดินไปอย่างไร้จุดหมาย สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คน ร้านค้าและร้านอาหารมากมายที่ถูกประดับประดาด้วยไฟระย้อยระย้า บ้างก็ดอกกุหลาบสีขาวประปรายตา  เหลือบมองเห็นร่างเล็กคุ้นตาก็ถึงกับชะงัก ริมฝีปากเผลอยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ตาคมจับจ้องทุกการกระทำของคนตัวเล็ก โดยที่ไม่มีทีท่าว่าเขาจะรู้ตัวเลย... คนตัวเล็กหันไปสั่งไอศกรีมกับเด็กเสิร์ฟ ก่อนจะหันมานั่งเท้าคางมองไปรอบๆร้านอย่างเหม่อลอย

ก่อนที่ผมจะได้คิดอะไรไปมากกว่า สองขาก็พาร่างไร้สติเดินเข้ามาในร้านเสียแล้ว ผมเลือกที่ริมสุดของร้าน และสั่งอะไรเรียบๆเพียงเล็กน้อย ผมมองไปรอบๆร้านก่อนสายตาจะบรรจบกับร่างเล็กๆนั้นอีกรอบ.. เขาไม่เปลี่ยนไปเลย ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูยามทำอะไรก็ตาม มันช่างน่าเข้ากับดวงตาเรียวเล็กและจมูกโด่งรั้นนั้นอย่างดี ร่างสมส่วนของเขาตอนนี้แลดูผอมลงเล็กน้อย ผมไล่สายตามองเค้าตั้งแต่หัวจรดเท้า เค้าไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ใบหน้าน่ารักที่ผมนึกรัก ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น..

ไม่นานนักไอศกรีมที่เขาสั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้าคนตัวเล็ก  เขาหันไปโค้งขอบคุณพนักงานเสียทีนึง.. เขาเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ถือตัวเเถมยังเป็นคนที่จิตใจดีมากๆอีกด้วย.. 

คนตัวเล็กตักไอศกรีมเข้าปาก ก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อความเย็นของไอศกรีมพุ่งจี๊ด ปากบางพึมพำเบาๆพอจับใจความได้ว่า อร่อยจัง คลี่ยิ้มหวานให้กับความอร่อยของของหวานตรงหน้า...ให้ตายสิน่า.. นายยังน่ารักแบบนี้ตลอดเลยนะ..'อีจุนโฮ' 

คนตัวเล็กตักไอศกรีมเข้าปากอีกคำก่อนจะอมช้อนเอาไว้อย่างนั้น กรอกตาไปมาอย่างนึกสงสัยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา.. สายตาของเราทั้งคู่สบกัน อ่า.. ผมจะทำยังไงดีละนี่ ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อคนตัวเล็กส่งยิ้มบางๆมาให้ผม 

ยังไม่ทันที่ผมจะยิ้มตอบกลับไป จุนโฮก็หยิบมือของเขาขึ้นมาเสียก่อน นิ้วเรียวขยับ
หยุกหยิกอยู่บนโทรศัพท์เครื่องนั้น ก่อนจะวางโทรศัพท์เครื่องนั้นไว้บนโต๊ะ ลงมือก้มหน้าก้มตากินไอศกรีมต่อไป ไม่นานนักเสียงเตือนข้อความเข้าจากโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย ก่อนที่ใบหน้าเผลอหลุดยิ้มออกไปอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้อ่านข้อความนั้น..

'มาคนเดียวหรอ..อืมฉันก็มาคนเดียว..นั่งด้วยกันมั้ย?'

ผมเรียกพนักงานมาเพื่อเก็บตังค์ของโต๊ผมและโต๊ะของจุนโฮเมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงเดินไปที่โต๊ะของเขา ก่อนจะถามเขาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“ฉันนั่งได้ใช่มั้ย?”  จุนโฮไม่ตอบเพียงแต่เงยหน้าขึ้นมาเพื่อมอบรอยยิ้มบางๆให้ผมเพียงเล็กน้อย  ผมยิ้มตอบให้เค้าก่อนจะนั่งลงตรงที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“นาย..มาคนเดียวหรอจุนโฮ”   

“อ่า.. อื้ม มาคนเดียวน่ะ” 

คนตัวเล็กตอบก่อนจะเสมอมองไปทางอื่นราวกับยังประหม่ากับการที่ต้องนั่งคุยกันสองคนกับผม  เราสองคนนั่งคุยกันไปซักพักผมก็ออกปากชวนคนตัวเล็กไปเดินเล่นด้วยกัน..

“เอ่อ.. จุนโฮนายมีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่า?”  ถามเพื่อความแน่ใจ เพราะปกติเจ้าตัวเล็กนี้เป็นคนไม่ค่อยชอบอยู่บ้านเสียเท่าไหร่  เวลาวันหยุดหรือว่างทีก็ต้องนัดคนนู้นขอให้คนนี้พาไปเที่ยวที..

“อื้มมม วันนี้หรอ...”   

“ไม่ว่างก็มะ...”

“ว่างสิ ฉันล้อเล่นหน่า คิก”

คนตัวเล็กตอบเสียงใสพลางตักไอศกรีมใส่ปากอีกครั้งและอีกครั้ง  ผมที่เผลอมองดวงหน้าใสนั้นความทรงจำเก่าๆที่เคยทำร่วมกับคนตัวเล็กนี้ก็ไหลพรั่งพรูเข้ามาในสมองผมอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้ดวงหน้าน่ารักของเขากำลังสนใจไอศกรีมตรงหน้าโดยไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้ปากของเขากำลังเลอะไปด้วยไอศกรีม..

นี่ผมควรต้องทำตัวเป็นพระเอกเช็ดปากให้เค้ามั้ยนะ?

แต่ร่างกายมันมักจะไปเร็วกว่าสมองเสมอ  มือผมค่อยๆเอื้อมไปเช็ดที่มุมปากของคนตัวเล็กอย่าแผ่วเบา  ดูท่าแล้วเขาก็งุนงงอยู่ไม่น้อยเลย แต่ก็ได้แต่นั่งนิ่งๆให้ผมเช็ดต่อไป  ผมละความสนใจจากปากของจุนโฮแล้วกลับมานั่งปกติดังเดิม  

“เอ่อ.. นี่ นายจะพาฉันไปเที่ยวไหนหรอ”

“อืม จุนโฮอยากไปไหนล่ะ...”

“ไปที่เดิมกันนะ”

จุนโฮว่าตาใส แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นทำให้ใจผมสั่นระรัวราวกับกลอง คำพูดของคนตัวเล็กทำให้ผมรู้สึกเหมือนกลับไปในช่วงแฮปปี้อินเลิฟของผมกับเขาอีกครั้ง.. เอ้อ ฟินไปสามชาติครับ

“ก็เอาสิ”
.

.

.

.

“ย๊า! ชานซองอ่า จะเดินลากเท้าทำไม เสียงมันน่าหนวกหู!!!” 

ตลอดทางที่เดินไปยังสวนสาธารณะที่ประจำสำหรับผมและจุนโฮ คนตัวเล็กก็โวยวายอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ปากบางพึมพำๆบ่นผมไปตลอดทาง จนกระทั่งเราเดินมาถึงที่นั่งเล่นภายในสวนสาธารณะ..

ที่นี่เป็นความทรงจำหลายๆอย่างสำหรับผม ทั้งวันที่มีความสุข วันที่ผมขอเขาคบวันแรก วันที่จูบกันครั้งแรก หรือแม่กระทั่งวันที่บอกเลิกกัน..

“นี่ ยืนเหม่ออะไรของนาย เจ้าหมีทึ่มไม่นั่งรึไง”

“นั่งสิ”

ผมนั่งลงข้างๆจุนโฮ ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมพวกเราทั้งสองคน มันไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัดใจเหมือนกับคู่รักคู่อื่นๆที่เลิกกันไปแล้วจะอยู่ด้วยกันไม่ค่อยจะได้ ตรงกันข้ามมันกับเป็นความเงียบที่อบอุ่นใจอย่างน่าประหลาด.. คงเป็นเพราะคนข้างๆผมเป็นจุนโฮนี่แหละ ผมถึงได้รู้สึกอุ่นใจถึงขนาดนี้

“เอ่อ..”

“เอ่อ..”   เราทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

“นายพูดก่อนเลย”  ผมพูด

“นาย.. ยังทำงานที่เดิมอยู่รึเปล่าชาน?”

“ที่เดิมสิ ฉันไม่เปลี่ยนง่ายๆหรอก เงินก็ดีใกล้บ้านอีกต่างหาก”

“นั่นสินะ.. “

จุนโฮพูดแล้วเงียบไป  คนตัวเล็กก้มหน้าจนคางเกือบจะชิดกับอกก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวาน พร้อมกับพูดประโยคที่ทำให้ผมใจเต้นรัวเป็นรอบที่ล้านของวัน..

“ฉันก็ยังทำงานที่เดิมนะ ยังอยู่บ้านหลังเดิม.. แล้วก็ยังเป็นจุนโฮคนเดิมของนายเสมอนะ ฮวางชานซอง..”

ยิ้มแก้มแตกครับท่านผู้โช้มมมมม...