แค่โลกสีเทา ของเราแค่นั้นเอง

          ความตาย  คืออะไรกันแน่ แล้วเราจะให้คำจำกัดความคำๆนี้ไว้ยังไงดี หากจะกล่าวในด้านของวิทยาศาสตร์อาจเป็นการสิ้นสุดการทำหน้าที่ทางชีวภาพของสิ่งมีชีวิต ก็คงได้แต่หากจะให้ความหมายในด้านอารมณ์ก็คงเป็น การสิ้นสุด การสูญเสีย การจากลา หรือจะอะไรก็แล้วแต่ และก็คงไม่มีใครอยากให้มันเกิดกับตนและคนที่รัก

          ถ้าหากคุณรู้ตัวว่าคุณกำลังจะตายในอีกไม่กี่วิ คุณจะทำยังไงกันนะ คุณคงจะพยายามทำทุกสิ่งเพื่อให้ตังเองรอด และหากถามกลับกันว่าจะรอดไปเพื่ออะไร รอดเพื่อมีชีวิตแสนสุขกับครอบครัวที่ทะเลาะกันเกือบจะทุกวัน รอดเพื่อให้ได้อยู่ในสังคมที่ใส่หน้ากากเข้าหากันใครไม่ระวังก็โดนเขี้ยทิ้งไป รอดเพื่อไปประจบเจ้านายจะได้เพิ่มเงินเดือนให้ รอดเพื่อไปทานมื้อเย็นกับแฟนที่มองหาคนที่ดีกว่าคุณอยู่ทุกวัน หรือจะรอดไปเพื่อทำงานเช้าจรดเย็นอย่างขยั่นขันแข็งเพื่อให้เจ้าของกิจการรวยเอาๆ ไม่ว่าคุณจะอยากรอดไปเพื่ออะไรก็แล้วแต่ เราก็จะพยายามดิ้นรนเพื่อให้อยู่รอดในโลกใบนี้อยู่ดี

         ผมก็เป็นคนคนหนึ่งที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะหนีจากความตายเช่นคนอื่นๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆ ทำไมมันไม่มีความรู้สึกเหล่านี้อยู่เลยละ ในความคิดที่แว๊บขึ้นมาตอนนี้คือ ทำไมต้องหนีจากมันกันหากเราไม่ตายวันนี้วันหน้าเราก็หนีมันไม่พ้นอยู่ดี ในอดีตเคยมีคนบอกผมว่า คนเราจะกลัวในสิ่งที่ไม่รู้ อันนี้จริงเลยละจะให้นั่งยันยืนยันเลยก็ได้ แล้วทำไมตอนนี้ผมไม่กลัวความตายเลยนะ อาจจะเป็นว่าผมรู้จักมันดีเลยละนะ ผมเป็นทั้งคนที่มอบมันให้คนอื่นและเฉียดเข้าหามันก็หลายครั้ง แต่กับครั้งนี้มันไม่ใช่แค่เฉียดอีกแล้ว ครั้งนี้ไอ้เพื่อนที่ถูขนานนามว่าความตายมันมาเยือนผมถึงที่เลยละ

         วินาทีอาจยาวนานเป็นชั่วโมง  เพียงเสี่ยววิที่สมองสั่งงานเชลระบบประสาทให้คิดและตั้งคำถามมากมายขึ้นในใจนั้น   ร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือดและแขกอันไม่ได้รับเชิญอย่างไอ้พวกลูกตะกั่ว เข้ามาอาศัย 5-6 ลูก ซึ่งไอ้ลูกเหล็กที่ผมไม่ต้องการนี้ มันถูกยัดเยียดให้มาอย่างเต็มใจ จากคนที่ผมไว้ใจ เชื่อใจ และสาบานว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอคนนั้นมีความสุข อยากรู้ใหมต้อนนี้ผมรู้สึกยังไง ความรู้สึกของผมตอนนี้คือเบาหวิวเหมือนกำลังบิน บิน ใช่ กำลังบิน เดี่ยวนะ ผมต้องใช้คำว่าร่วงสิ เออครับนั้นแหละ ร่างกายอันอาบไปด้วยเลือดของผมนั้นกำลังร่วงจากหน้าผาสูงตะง่านสายน้ำสีขาวไหลกรรโชกตลงลงจากที่สูงเป็นเส้นสายอันสวยงาม มองดูด้านล่างเป็นป่าเขียวขจี เป็นบรรยากาศที่ไม่น่ามาตายจริงๆ หลายคนอาจคิดว่าโดนยิงตกน้ำตกมันไม่ตายชัว เห็นมาหลายเรื่องละ อันนี้ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าอนาคตผมจะเป็นไง

        เพียงเสี่ยววิก่อนที่ร่างของผมจะร่วงกระทบผิวน้ำเขียวอมฟ้าเบื้องล่างนี้ความทรงจำต่างๆในอตีดใหลย้อนผุดขึ้นมาในหัวเหมือนจะย้ำเตือนถึงบาปกรรมที่ผมเคยทำมา เหมือนกับหนังที่รีย้อนกลับไปดูตรงจุดเริ่มต้น......

(ป๊าาาาาดดดด!!! สิ่งนี้คืออันใดกัน แต่งเองงงเองพะยะคะ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่กระผมสัปดนแต่งขึ้นมาอาจมีข้อบกพร่องหลายหลากประการใดก็ขออภัยมณีชาก้า มานะที่นี้ด้วยนะขอรับ ท้ายสุดแต่ไม่สุดท้ายหากมีข้อติติงด่าว่าเชิญตามสบาย [เพราะผู้เขียนไม่อ่าน แงง่...งะ ]จะได้นำไปปรุงรส เพิ่มไขมันให้ในภายหลังนะขอรับ)