คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ♛Luhan and Me♕ - just friend⓪③
just friend
part 3
ถ้าบอกว่าฉันกับลู่หานไม่ได้คุยกันจะครบ 3อาทิตย์แล้วจะเชื่อมั้ย?
เชื่อเถอะ เพราะมันคือเรื่องจริง
ไม่รู้ว่าผิดอะไร อยู่ดีๆลู่หานมันก็ตีตัวออกห่างจากฉัน แรกๆยอมรับเลยว่าไม่ชิน แต่นานๆเข้ารู้สึกเลยว่าไม่ชอบ คิดดูดิ เรารู้จักกันมาตั้งแต่ยังจำความได้ เรื่องดีเรื่องเลวรับกันได้หมด ฉันเมามันดูแล มันเมาฉันดูแล คือเอาง่ายๆ เราดูแลซึ่งกันและกัน ถึงแม้จะมีทะเลาะตบตีกันบ้าง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เราไม่คุยกันแบบนี้เลย เพราะอย่างน้อยที่ผ่านมาก็มีเหตุผลที่ทำให้ทะเลาะกันจริงมั้ย? แต่นี่อะไร? มันไม่ใช่ว่ะ อึดอัดอ่ะ..
ไม้ทียังก็คือไม้ทีอยู่วันยันค่ำ ถึงแม้ไม่มีลู่หาน แต่ฉันก็ไม่ต้องการเพื่อนสนิทคนใหม่ บอกแล้วว่ารำคาน ก็มีนะ มีเข้ามาตีสนิทแล้วถามว่า ทำไมไม่คุยกัน เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยไปไหนมาไหนด้วยกันเลย ทะเลาะกับลู่หานเหรอ บลาๆๆ บอกเลย เบื่อ ก็ได้แต่ยิ้มๆตอบไป
แล้วก็มีอีกเรื่องคือ เพื่อนผู้ชายกลุ่มของไอ้ลู่ไม่คุยกับฉัน เพราะอะไรก็ไม่รู้ ปกติก็ไม่ค่อยได้คุยก็จริง แต่มันก็ยังมีด่ากันบ้างพอเป็นพิธี แต่นี่ไม่มีไง พอฉันเดินไปทางพวกมัน มันก็แหวกทางให้ฉันเดินอย่างกับรังเกียจฉันแหนะ -0- และมันทำให้ทั้งห้องจุดประเด็นว่า ฉันไปทำอะไรไม่ดีมารึป่าว ก็ได้แต่คลาดเดาต่างๆนาๆตามกันไป แต่ทั้งฉันและลู่หานก็ไม่มีใครปริปากบอกอะไร ก็ได้แต่เงียบๆกันไป
"เฮ้อ.."
นี่ไม่ได้มาบอกความน่าสมเพชของตัวเองให้ใครนึกสงสารนะเว้ย แต่มันต้องระบายว่ะก็มันอึดอัดอ่ะแกรรรร~ คือแบบ พักกลางวันงี้ ต้องไปกินข้าว ปกติคือมีคนไปด้วย แต่ตอนนี้ไอคนที่ไปด้วยมันไม่ไปด้วยแล้วไง ทำไงได้หละ ก็ไม่กินมันเลยข้าวอ่ะ ปกติไม้ทีเป็นคนกินข้าวตรงเวลาตลอด เพราะถ้าไม่กินก็ได้ แต่มันจะหงุดหงิดเวลาหิวขึ้นมา จากนางฟ้าอาจจะกลายเป็นนางมารไรงี้
แต่นี่ไม่ได้กินข้าวพักกลางวัน ตั้งแต่ทะเลาะกันมาเนี่ย หิวนะเว้ยแต่ไม่อยากไปจุดประเด็นให้คนในโรงเรียนนินทาว่ะ ยิ่งมีกลิ่นตุๆขึ้นมาละ เด็กโรงเรียนนี้มันอะไรกันนักกันหนาวะ เอะอะนินทาเอะอะนินทา
เออมีครั้งหนึ่งไม้ทีเดินไปเข้าห้องน้ำคนเดียวใช่ป้ะ แล้วเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงเว้ย มันนินทาเสียงดังให้ฉันได้ยินเลย ไอเราก็นิ่งไว้ดิ อยากรู้ว่ามันจะทำไงต่อ แต่มันก็ไม่หยุดมันยังนินทาต่อ เราก็จากนิ่งๆจึงเดินเข้าไปหา ดูท่าแล้วจะเสียทีเพราะฉันไปคนเดียว มันมีกัน7-8คน แต่ไม่กลัวเลย จริงๆนะจริงๆ
ไม้ทีเดินไปอย่างมั่นหน้ามาก แล้วพูดว่า ข้องก็เข้าอย่ามัวเห่าอยู่ พวกมันก็ปี้ดดิ พวกมันก็พูดประมาณว่า ปกติฉันมีลู่หานคุมกบาลเลยทำให้กล้าอะไรงี้ นี่ก็อยากจะบอกพวกมันนะ ต่อให้ไม่มีไอ้ลู่ กูก็กล้าโว้ย ฉันก็พูดว่า อย่าลีลา เข้ามาให้ไว้ จะทีละคนหรือทั้งหมดก็ย่อมได้..
แน่นอนว่า.. พวกมันไม่กล้า.. สักคนก็ไม่มี ไม่ได้อยากจะอวยตัวเองนะเว้ย พอดีเป็นคนมือหนักตีนหนัก ทุบคนทีดังแอ่กๆ ก็ไม่ได้อะไรมากเป็นนักเทควันโด้ของสโมสร ไม่ได้เป็นของโรงเรียน ไปสมัครแต่ไม่ได้ไปคัดตัว ไอ้ลู่หานมันชวนไปหลับที่สวนหลังโรงเรียน ลมเย็นนอนเพลินจนเลยเวลาคัดตัว ก็อดไปโดยปริยาย...
"แล้วทำไมกูต้องคิดถึงแต่มันวะ"
เชื่อมั้ยว่า เวลาผ่านไปช้ามาก ยิ่งเวลาที่เรารู้สึกแย่ แม้แต่5นาทียังคิดว่าเวลามันเดินช้าเลยเนอะ นี่ก็กว่าจะผ่านวันนี้มาได้ ก็เข้าขั้นโคม่าอยู่เหมือนกัน
เวลานี้มันโพล้เพล้ ตอนนี้โรงเรียนไม่คนมีคนแล้ว กลับบ้านไปหมดแล้ว เหลือแต่นักกีฬาและภารโลงเท่านั้นแหละ ฉันไม่ได้รีบกลับบ้าน เพราะกลับไปก็ไม่มีอะไรทำ อีกอย่างคือปกติกลับพร้อมไอ้ลู่ประจำจนติดเป็นนิสัยแล้ว มันซ้อมบอล เราก็นั่งรอ มันเองนี่แหละที่เป็นคนลากให้ฉันมารอ แต่บอกแล้วว่าช่วงหลังๆไม่ค่อยได้คุยกัน ฉันเลยรีบกลับบ้าน แต่กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ ทำการบ้านก็แล้ว งานบ้านก็แล้ว ซึ่งปกติไม่ทำนะ ฮ่าๆๆ
เดินกำลังจะพ้นเขตโรงเรียน แต่ก็โดนมือใครไม่รู้กระชากกระเป๋าเป้ ทำให้ตัวลอยหน้าไปซุกอยู่ตรงอกคนๆนั้น ซึ่งตอนแรกตกใจ จะต่อยแล้วแหละ แต่พอได้กลิ่นตัวแบบนี้ รู้เลยว่าใคร รู้เยอะเลยด้วย...
“ปล่อย”
“...”
“หายใจไม่ออก ปล่อยดิ”
“ขอโทษ”
“เรื่อง?”
“มึงรู้”
“กูไม่รู้”
“...”
“กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากูทำไรผิด ทำไมมึงไม่คุยกับกู ทำไมมึงตีตัวออกห่าง... กูไม่รู้เลยจริงๆ”
“ขอโทษ”
“ทำไม? เออ ทำไมวะ?...
“กูมีเหตุผล”
“อะไร?”
“ถ้าบอกไป มันก็ไม่ได้ว่ะ”
“ยังไง?” อะไรของมันวะ?...
“สัญญามั้ย ถ้ากูบอกมึงจะไม่โกรธ”
“...”
“ไม่สัญญาก็...”
“เออ กูสัญญา” ถ้าทำได้นะ...
“กูชอบมึง”
“...” ห้ะ?
“ชอบมานานแล้วด้วย”
“...” จริง?
“ไม่ว่ากูจะมีผู้หญิงเข้ามา กูจะบอกว่าชอบคนนั้นคนนี้ หรือกูจะมีแฟนแล้วพาแฟนมาหามึง...”
“...”
“มึงก็ไม่สนใจสักนิด...”
“...”
“กูแค่หวังว่ามึงจะมีปฎิกิริยาบ้าง... แต่มึงก็เฉย..”
“...”
“มึงรู้ป้ะ ตลอดเวลาที่กูตีตัวออกห่างอ่ะ กูดูมึงอยู่ตลอดนะเว้ย... เรียนมึงก็เหม่อ ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง”
“...”
“พักกลางวันกินข้าวมึงก็ไม่กิน... เพื่อนเข้าไปทำความรู้จักมึงก็ไม่เอา... กลับบ้านแม่งก็รีบกลับ เวลาตั้งเยอะรีบกลับไปทำการบ้าน? ปกติแม่งไม่เคยคิดจะทำ..”
“...”
เราสองคนเงียบกันไปสักพัก โดยไม่มีใครพูดอะไร ฉันยอมรับว่ามันตึบมาก มันงงมันสับสนไปหมด... ใครมันจะไปนึกว่าไอเพื่อนตัวดีมันจะมาสารภาพแบบนี้หละ
“ลู่หาน..”
“หื้อ?”
“มึงจะบ้าหรือป่าว! กูอยู่กับมึงมาตั้งกี่ปี กูรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมึง ไม่ว่ามึงจะชอบอึตอนเช้า แพ้อาหารทะเล แพ้เม็ดอัลม่อน กลัวผีที่หนึ่ง บ้าไอรอนแมนที่สอง หรือจะปัญญาอ่อนไปวันๆ
กูก็รู้...”
“...”
“มึงเอาแต่พูดๆ ไม่เว้นช่องว่างให้กูพูดบ้างเลย...”
“...”
”กูก็ชอบมึงกูยังไม่ค่อยอยากจะพูดเลยว่ะ แม่งกูเขิน”
“ห้ะ?”
“กูว่าจะบอก แต่มันไม่กล้าอ่ะ เรื่องหัวใจใครจะกล้าวะ.. ยิ่งคำว่าเพื่อนมันค้ำคอด้วย
กูยิ่งไม่กล้า...”
“จริง?”
“เวลามึงมีผู้หญิง มีคนที่ชอบ มีแฟนอะไรอย่างนี้ กูพยายามเฉยให้มากที่สุด.. ไม่รู้ดิวะ... มันเป็นความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้...เป็นความรู้สึกที่คิดว่าชิน แต่นับวันยิ่งชัดเจน...”
คงไม่มีใครต้องพูดอะไรอีกแล้วแหละ เราสองคนรู้ใจตัวเองมาตั้งนานแล้ว แต่ด้วยความที่ไม่แน่ใจในคำว่ารักของเรา เรายิ่งไม่กล้า การจะคบใครสักคนหนึ่งก็คงอยากคบไปนานๆแหละเนอะ ยิ่งเพื่อนสนิทด้วยถ้าบอกไป มันไม่เป็นอย่างที่ใจเรารู้สึกหละ? แน่นอนจบ..
ถ้าเรารู้ใจตัวเอง ให้เหมือนรู้เรื่องชาวบ้าน มันคงจะมีประโยชน์กว่านี้ คุณเชื่ออย่างนั้นมั้ย? ฮ่าๆๆ
จะลู่หานหรือจะไม้ที ขอแค่มีกันก็พอ.. ตอนนี้ก็ คบกับกูไปนานๆนะ.. รักจัง..
“แล้วทีหลังอย่าตีตัวออกห่างกูอีกนะ กูไม่ชอบ!”
CR.SHL
ความคิดเห็น