คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : MFB XI : BREAK
Just .. taek a break
...
ร่างสูงของคิมยูคยอมกำลังเก็บเก้าอี้มาซ้อนไว้ ถัดไปก็เป็นร่างหนาของแจ็คสันกำลังดึงเต้นท์ผ้าใบลง การเข้าค่ายสานสัมพันธ์จบลงแล้วพรุ่งนี้เช้ามืดทุกคนต้องพร้อมกลับบ้าน..
“เออ ไอ้ยูคแฟนเก่าแกอ่ะ เป็นไงบ้าง?”น้องชายตัวโตหรี่ตามองคนเป็นพี่ทันที
“ถามทำไมอ่ะเฮีย?”ยูคยอมเท้าแขนกับเก้าอี้ก่อนจะมองคนเป็นพี่หุบร่มเก็บอยู่ แจ็คสันที่ก้มๆอยู่เงยหน้ามองก่อนจะยักไหล่ให้
“ก็ก่อนกลับมาเกาหลีเจอกัน เห็นว่าพาแฟนไปเที่ยว”แจ็คสันบอกก่อนจะเดินไปหุบร่มอีกคัน ยูคยอมมองปลายเท้าตัวเองก่อนจะถอนหายใจยาว
“ก็เลิกกันแล้วไงตอนนั้นที่โทรบอก ก็เขาบอกว่าคนใหม่ดีกว่าผมมันไม่ดีก็แค่นั้นไง”ยูคยอมบอกก่อนจะยักไหล่ให้เบาๆ
“ถามว่าหลังจากที่เลิกกันได้ปีหนึ่งก่อนที่แกจะเข้ามอปลายก่อนที่แกจะเจอแบมแบมก่อนเวลาทั้งหมดจนถึงตอนนี้.. เป็นยังไงบ้าง?”ยูคยอมเงยหน้ามองอีกคนก่อนจะ เบือนหน้าไปทางอื่น
“ก็มีส่งข้อความหากันเป็นผมเองที่ลืมไม่ได้แต่ไม่ได้แปลว่ารักเขาอยู่”ยูคยอมบอกเสียงแผ่วก่อนจะแก้ตัวทันที แจ็คสันเลิกคิ้วมองก่อนจะเดินมาหาอีกคน
“กูยังไม่ได้ว่าอะไร”
“…”
“ร้อนตัว”แจ็คสันตบบ่าอีกคนเบาๆก่อนจะเดินยิ้มออกไป ยูคยอมยกเก้าอี้ก่อนจะเดินตามอีกคนมา ยูคยอมมองพี่ชายตัวเองที่ถือร่มเต็มสองมือ
“แล้วเฮียไม่ได้ชอบจินยองอ่อ?”แจ็คสันมองคนเป็นน้องชายก่อนจะส่ายหัวเบาๆแล้วเดินนำเอาร่มไปวางที่รถสำหรับเก็บของ ยูคยอมมองก่อนจะรีบเดินตามแจ็คสันยกของอยู่มองน้องชายตัวเองทันที
“ก็ชอบแบบน้องไง น้องเหมือนแกไง”
“อ้าวแล้วตอนนั้นอ่ะเฮีย”ยูคยอมบอกก่อนจะนึกถึงตอนที่พี่ชายเขาเคยบอกชอบเพื่อนตัวเล็กของเขาเอง แจ็คสันมองก่อนจะยิ้มจาง
“ถ้าตรงนี้มันบอกว่าใช่...”แจ็คสันที่ยกของอยู่วางลง แล้วเดินมาตรงหน้าน้องชายตรงเอง ก่อนจะเอามือวางลงอกของตัวเอง ยูคยอมเลิกคิ้วมอง
“..?”
“มันก็คือใช่ ก็มีแต่คนโง่เท่านั้นหล่ะที่ไม่รู้ใจตัวเอง..”ยูคยอมนิ่งไปทันทีก่อนจะมองพี่ชายตัวเองที่เดินกลับไปยกของต่อ
“เฮียมันด่าใครว่ะ..?”ยูคยอมเกาหัวตัวเองจนยุ่งก่อนจะเดินกลับไปยังเต้น ในหัวยังคงคิดถึงคำที่แจ็คสันพูดเมื่อกี้ นิ้วเรียวดีดดังเป๊าะ
“รู้หล่ะมันด่าไอ้พี่ต้วนแน่เลย แม่งซึน!”ยูคยอมบอกก่อนจะตบหน้าขาทันที
โดยที่ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว.. แจ็คสันหมายถึงยูคยอมนั่นแหละ
ถึงอย่างไรก็..
อาเมนให้พี่ต้วน -_-
.
คนตัวเล็กเดินที่ริมชายหาดคนเดียวผมสีเข้มปลิวไปตามแรงลม ใบหน้าหวานประดับไปด้วยระยิ้ม มือเล็กถูกยกขึ้นพระอาทิตย์ที่ลอยต่ำลงแล้วแหวนเงินเรียบมีเพียงสองตัวอักษร JB ในมือกำลังสะท้อนกับแสง.. เมื่อตอนกลางวันเจ้าของแหวนเป็นคนสวมให้เขาเองก็มาจากนิ้วของอีกคนแหละ..
“พ่อ! กำลังพูดอะไรอยู่น่ะ!”เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นอยู่ไม่ไกล ขาเล็กรีบเดินตามเสียงก่อนจะเดินไปยังโขดหิน เจ้าของผมสีเทากำลังตะคอกเสียงลงโทรศัพท์
“อะไร เท่านี้ไม่พอหรือไง!!!”
“โถ่เว้ย!!!!!”เสียงทุ้มตะโกนลั่นพร้อมกับร่างสูงที่ทรุดตัวนั่งลงพื้นทรายมือหนากำโทรศัพท์เครื่องหรูไว้แน่น คนตัวเล็กเดินไปก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“เจบี”ร่างกอดจากทางด้านข้างแจบอมเงยหน้ามองอีกคนที่โถมตัวมากอดเขา แจบอมยิ้มก่อนจะดึงอีกคนมากอดไว้ทั้งตัว ใบหน้าหวานเกยไหล่หนาเอาไว้
“เนียร์สมมติว่าถ้ามีใครบอกอะไรหรือเกิดอะไรบอกเจบีนะ”แจบอมบอกก่อนจะจับให้อีกคนนั่งบนตักเขาดีๆใบหน้าหวานจ้องมองอีกคนก่อนจะพยักหน้ามือหนาดึงมืออีกคนมาสอดประสานก่อนจะกุมไว้
“สัญญาเลยนะ..”จินยองซบหนาลงกันไหล่กว้างตากลมโตมองลงไปยังพื้นทรายหน้าจอโทรศัพท์อีกคนที่ตกอยู่บนพื้นหน้าจอมีแสงวาบขึ้นมาว่ามีข้อความเข้า ถ้าสามข้อความกำลังขึ้นเตือน
‘ เลิกกับเด็กนั่นซะ ’
‘ ไม่งั้นเด็กนั้นตายแน่! ’
‘ แกมีคู่หมั้นแล้วนะอิม แจบอม!.. ’
แจบอมนิ่งไปทันที ที่รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ไหล่แจบอมดันตัวอีกคนออก ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มือหนาไล่วนเช็ดที่แก้มใส
“เป็นอะไรเนียร์?”
“เปล่า ..แค่รักเจบี”จินยองยู่ปากก่อนจะกอดคนตัวสูงแน่น แจบอมลูบหลังอีกคนเบาๆ จินยองหยิบโทรศัพท์ของคนตัวสูงก่อนจะกดปิดเครื่องทันที
“เจบีก็รักเนียร์”
“…”
“รักเท่ามหาสมุทรเลย”แจบอมบอกก่อนจะกระชับอ้อมกอด จินยองยิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆอย่างน้อยมันก็ทำให้เขาเจ็บน้อยลง เจ็บทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้ทำอะไร
เจ็บที่รักเจบี..
“ถ้าเจบีรักเขาเท่ามหาสมุทรเขาก็จะรักเจบีเท่าฟ้า”เสียงหวานบอกก่อนจะกอดตอบอีกคนแน่น
.
อีกด้านของเกาหลี ตึกสูงตะหง่านฟ้ามีชายที่อยู่ในชุดสูทราคาแพง มือหนากำโทรศัพท์เครื่องหรูไว้แน่น ตรงโซฟามุมห้องมีร่างของเด็กสาวที่อายุไม่มากแต่ก็โตมากพอ
“ว่ายังไงค่ะคุณลุงนี้มินมานั่งรอนานแล้วนะค่ะ!”เสียงหวานแต่ดังแสบแก้วหูดังขึ้นชายชราเหลือบมองก่อนจะกดโทรศัพท์เครื่องหรูมือหนายกแนบหูจนปลายสายรับ
“ไปจัดการเด็กนั่นซะ”
“ไม่ต้องให้มันถึงตายแค่ขู่”
“จำไว้เด็กนั่นชื่อปาร์ค จินยอง..”
.
คนตัวเล็กนั่งอยู่ภายในเต้นท์เพียงคนเดียวหลังจากที่เขาตื่นมาก็อยู่คนเดียวภายในเต้นท์ ก็เลยลุกมาเก็บของ มือบางก็พับผ้าที่ใช้แล้วจัดเก็บเข้ากระเป๋าใบโตไปเรื่อยๆ พรุ่งนี้เช้าก็คงต้องกลับกันหมดแล้ว งั้นเขาเองก็จะทิ้งความรู้สึกไว้ที่นี้..
“ฟ้ามืดแล้วหรอเนี่ย?”เสียงหวานพูดกับตัวเองเบาๆ หลังจากออกมานอกเต้นท์ ยองแจมองไปรอบลมหนาวยามดึกพัดมากระทบแขนเล็กยกขึ้นกอดตัวเองก่อนจะเดินไปยังหาดทราย
“ตื่นแล้วหรอ?”เสียงทุ้มของแจ็คสันถามขึ้น ยองแจเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามแต่เดินไปตักข้าวมาแทน
“ผมตักมาให้แล้วครับ”ยูคยอมบอกขึ้นหลังจากเขาเดินกลับมายองแจเงียบ ก่อนจะเดินไปนั่งกับกลุ่มอื่นแทนทำเอาคนอื่นงงไม่น้อย แจ็คสันมองคนตัวเล็กที่ลุกจากวงก่อนจะเดินไป
“พี่ไปก่อนนะ”แจ็คสันบอกก่อนจะเดินไปเก็บจาน ยูคยอมรีบลุกตามไปทันที
“สามคนนี้แปลกๆ”แบมแบมบอกก่อนจะกินข้าวต่อ จินยองที่นั่งเขี่ยข้าวไปมาเรียกความสนใจจากทุกคนได้ดี แจบอมดึงจานกับช้อนอีกคนออก เจ้าตัวยังคงนิ่งอยู่
“เนียร์เป็นอะไร?”แจบอมถามก่อนจะเขย่าตัวอีกคนเบาๆ จินยองหันหน้ามองอีกคนช้าๆ
“เจบีเนียร์ว่า..”จินยองที่เงียบไป ก่อนจะพูดขึ้นเสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา
???
“..เลิกกันไหม?”
มาร์คกับแบมแบมมองทั้งคู่ก่อนเลือกที่จะเก็บจานอย่างเงียบๆแล้วเดินออกไปเจบีนั่งมองคนตัวเล็กที่มองหน้าเขาแต่ตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตามือหนาเอื้อมไปเช็ดให้อย่างแผ่วเบา
“ทำไมหล่ะเนียร์?”แจบอมถามออกไป จินยองไม่ตอบกลับก้มหน้าลงกับพื้นทรายแจบอมดึงตัวอีกคนมากอดทันที จินยองซุกลงกับอกแกร่ง
“พ่อเจบีไม่ชอบเนียร์ใช่ไหม?”
“นั่นมันพ่อพี่นิ เรื่องของเขา แค่พี่รักเราไม่พอหรอ ..?”แจบอมถามคนตัวเล็กในอ้อม ไม่มีคำพูดอะไรออกมานอกจากเพียงเสียงสะอื้นของคนตัวเล็กเท่านั้น..
“พี่รักเนียร์นะครับ”แจบอมกดจูบลงที่กลุ่มผมนุ่มก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
.. จุดเริ่มต้นของการจากลา
มันเพิ่งจะเริ่มต่างหาก
.
คนตัวเล็กเดินกลับมาเต้นท์พอมองที่เต้นท์ของตัวเองยูคยอมพี่แจ็คสันและพี่ยองแจคงอยู่ในนั้นหมด.. คนตัวเล็กตัดสินใจเดินเข้าเต้นท์ข้างๆกัน แค่เปิดซิปก็เห็นอีกคนนอนแผ่อ่านหนังสือเงียบๆ คนตัวเล็กเดินไปนั่งข้างๆก่อนจะล้มตัวนอนบ้าง
“ทำไมไม่ไปนอนที่เต้นท์มีอะไร?”
“เต้นนั่นมีคนนอนสามคนแล้วจะให้แบมนอนบนเต้นท์รึไง?”เสียงทุ้มถามขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือ คนตัวเล็กหันไปตอบก่อนจะดึงผ้าห่มของคนตัวสูงมาห่ม
“จะนอนแล้วหรอ?”คนตัวสูงถามขึ้นหัวกลมพยักขึ้นลงเบาๆ มือหนาวางหนังสือลงก่อนจะปิดไฟที่ทำให้เต้นท์สว่างนั้นมืดลง ก่อนจะล้มตัวนอนมือหนาดึงภาพห่มอีกคนออก คนตัวเล็กหันมากำลังจะโวยวายก็ต้องเงียบลง
“มันหนาวนะ..”
มือหนารั้งให้อีกคนมานอนซบอกกว้างก่อนจะคลุมผ้าห่มทันที มือหนาดึงอีกคนมากอดไว้ ใบหน้าหวานเต็มใบด้วยรอยยิ้ม คนตัวเล็กเบียดตัวเข้าหาอกกว้างก่อนจะหลับไป
“ที่แบบนี้ว่าง่ายเชียว”เสียงทุ้มบอกติดตลกก่อนจะหลับตามคนตัวเล็กไปทันที
ทางด้านเต้นท์ข้างกัน ยองแจหล่ะอยากจะร้องไห้.. ทำไมทุกคนต้องแกล้งเขาแบบนี้อีกแล้ว! แค่นี้เขาเจ็บไม่พอหรือไง? นี้ใครให้สองคนนี้เขามาอยู่ในเต้นท์เขา
ทั้งแจ็คสัน ทั้งยูคยอม!!
“ออกไปผมจะนอน!”เสียงหวานบอกเสียงดังแต่อีกคนก็ไม่ได้สนใจยูคยอมจับให้คนตัวเล็กนอนลงยองแจก็เอาแต่ดิ้น เขาเลยกอดไว้เลย แจ็คสันปิดไฟภายในเต้นท์ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ ยองแจอยู่ในอ้อมกอดอีกคน
“ปล่อยพี่สิยูคยอม พี่ไม่ใช่แบมแบมนะ!”เสียงหวานบอกออกมาพร้อมกับน้ำตาที่รื้อขอบตา
“พี่ไม่มีวันใช่อยู่แล้ว เพราะพี่คือ ชเว ยองแจคนน่ารักของผมนิ..”เสียงทุ้มบอกอย่างแผ่วเบาก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มใส ยองแจนิ่งไปก่อนจะหยุดดิ้นยูคยอมปล่อยอีกคนนอนลงข้างๆดี
“อย่าคิดมากสิ.. เด็กดื้อยองแจยังเป็นของครูนะจินยองก็น้องครูคนหนึ่งเราคิดมากไปแล้ว”มือน้องบอกก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวย
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่”เสียงทุ้มบอกก่อนจะดึงอีกคนมากอดยองแจ ค่อยยิ้มจางๆออกมาก่อนจะสะดุ้งเมื่อมือหนาของอีกคนกำลังล้วงเข้ามาในเสื้อเขา ..
“อ้ะ!”เสียงหวานร้องทันที เมื่อริมฝีปากของยูคยอมกดลงที่หลังคอ แจ็คสันกดจูบลงที่แก้มใส มือหนาสี่มือกำลังจะถอดเสื้อเขา ..
ออมม่า! ช่วยยองแจด้วย T////^////T !!!
.
“เจบีพามาทำไมตรงนี้ไม่กลับเต้นท์เดียวครูก็ว่าหรอก”คนตัวเล็กเอ่ยถามอีกคนที่พามายังอีกหาด เป็นเหมือนผาเล็กที่ยื่นลงไปในทะเลแจบอมปีนขึ้นไปก่อนจะดึงอีกคนให้ขึ้นตามมา
“นี้ประธานนักเรียนนะครับ แค่นี้เอง”แจบอมพาคนตัวเล็กเดินเลาะไปอีกหน่อยก็เป็นหาดส่วนตัวแจบอมถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะปูแล้วให้อีกคนนั่ง จินยองมองอีกคนก่อนจะยิ้มจางๆ
“ถอดเสื้อแล้วหนาวไหม?”เสียงหวานเอ่ยถามอย่างติดตลก เจบีไม่ตอบอะไรกลับถอดเสื้ออีกคนบ้างก่อนจะปูลงกับพื้น ใบหน้าหวานแดงขึ้นทันที..
“เจบีหัดอายบ้างเถอะนี้มันทะเลนะ”เสียงหวานบอกคนตัวสูงทันที แจบอมไม่ตอบอะไรกับให้อีกคนนอนราบไปกับผ้าที่ปูไว้ ก่อนจะคร่อมอีกคนไว้ทันที
“จะทำให้เนียร์ไม่พูดคำว่าบอกเลิกอีก”
“บ้า!”เสียงหวานหายไปพอกับริมฝีปากที่ทาบทับลงมา มือหนาเคล้งไปทั่วผิวนิ่ม มืออีกข้างจัดการถอดการเกงอีกคนออกทันที จินยองหอบหายใจทันทีที่อีกคนผละจูบออกมา..
ยอมให้วันนึงก่อนหล่ะกัน
เรื่องพ่อของเจบีขอติดไว้ก่อนนะ..
ร่างเล็กนั่งตาปรือบนรถทัวร์ด้วยความง่วง ด้านข้างกันมีรุ่นพี่หน้าหวานอย่างยองแจนั่งแทบจะเกยตักเล็กของแบมแบมอยู่ แล้วเยื้องกันเป็นยูคยอมที่นั่งกับมาร์ค ข้างกันเป็นจินยิงที่หลังซบไหล่หนาของแจบอมอยู่ รถเคลื่อนตัวออกจากทะเลไปแล้ว แบมแบมมองคนหน้าหวานที่เกาะแขนเขาแน่น
“พี่ยองแจเป็นอะไรหรอฮะ?”เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น ใบหน้าแดงก่ำมองก่อนจะซบลงที่แขนเล็กแล้วเงยหน้ามองคนตัวเล็ก
“เมื่อคืนพี่เกือบเสียจิ้นอ่ะแบม T//^//T”เสียงหวานบอกก่อนจะซบลงที่แขนอีกคน แบมแบมมองก่อนจะเลิกคิ้ว
เมื่อเช้าก็ปกติดีนี้หน่าก็มีแค่รอบช้ำนิดหน่อยตรงแก้มพี่แจ็คสัน แล้วก็ตาช้ำๆของยูคยอม..
หรือไม่ปกติกันหว่า ..
“แล้วมันเกิดอะไรหรอ?”ยองแจยืดตัวกลับมานั่งเหมือนเดิม แบมแบมมองอีกคนที่หน้าแดงก่ำยองแจหัวมองอีกคนก่อนจะเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้ฟัง.. หลังจากที่แจ็คสันกับยูคยอมพยายามถอดเสื้อเขานั่นแหละ
มือหนาสี่มือลูบไปทั่วผิวขาวเนียน คนตัวเล็กก็ดิ้นอยู่ภายในอ้อมกอด เสื้อที่เลิกขึ้นมาถึงแผ่นอกบาง แจ็คสันก้มลงกดจูบเบาๆ มือเล็กดันไหล่อีกคนออกทันที
‘ ครูแจ็คสันไม่ได้นะ.. ’ เสียงหวานบอกแผ่วเบาแต่อีกคนยิ่งพรมจูบไปเรื่อยๆ มือบางดันอกแกร่งแต่ก็ถูกมือหนาดึงไว้ด้านหลังก็มีเด็กตัวโตยองแจสะบัดหัวแรงๆก่อนจะลุกขึ้นทันที
‘ อย่ามาทำให้เคลิ้มนะ ทั้งคู่เลย! ’ ยูคยอมมองก่อนจะเลิกคิ้ว มือหนาจะรั้งเอวอีกคนก็ต้องล้มลงกับพื้นเพราะเท้า! เท้าเล็กเตะเข้าที่ไหล่หนา จนหน้ากระแทกขอบกระเป๋าของคนตัวเล็กเต็มๆ
‘ ยองแจใจเย็นก่อนนะครับ ’ เสียงทุ้มของแจ็คสันดังขึ้นยองแจมองอีกคนที่พยายามเข้าใกล้ตัวเขา
‘ ย่าห์!! ’ ก้ำปั้นเล็กต่อยเข้าเต็มๆที่หน้าของอีกคน!
‘ ยังไม่ทันได้ยังโดนขนาดนี้เลย -_- ’ เสียงของยูคยอมบอกพร้อมกับกุมที่ดวงตาของตัวเองเอาไว้ ยองแจนั่งกอดอกหน้าแดง แล้วมองคนทั้งคู่ที่นอนกุมแก้มและตาอยู่ไม่ไกล
‘ ก็จะทำอะไรเล่า! ’
‘ ก็เห็นอยู่ว่าจะทำอะไร ชวนเล่นทวิตเตอร์มั้งครับนักเรียนตัวแสบ! ต่อยมาได้.. ’ แจ็คสันบอกเสียงเข้มก่อนจะกุมแก้มที่บวมช้ำของตัวเอง แล้วถอนหายใจยาว
‘ อย่าบ่นดิ แล้วรักไหม! ’
‘ ไม่รักก็บ้า!! ’ สองเสียงประสานกันก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้คนตัวเล็กที่เอาหมอนไปนั่งกอดไว้ที่มุมเต้นท์ คนตัวเล็กนั่งชันเข่าก่อนจะเอาหมอนปิดหน้าตัวเองเอาไว้ แจ็คสันกับยูคยอมมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะเบาๆ
.
“ก็ไม่เห็นยุคยอมกับพี่แจ็คสันทำอะไรเลยนะมีแต่พี่ยองแจแหละที่กระทืบก่อน..”แบมแบมบอกขึ้นยองแจก้มหน้าก่อนจะเบะปากออกมา มือบางยกขึ้นเกาหัวก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างเพลินๆก็เผลอหลับไป ..ทางด้านจินยองที่หลับสนิท แจบอมถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากเบาะไป จินยองหรี่ตามองก่อนจะถอนหายใจ
“ใกล้ถึงแล้วหรอ?”จินยองมองออกไปนอกหน้าต่างรถรถใกล้จะถึงจุดพักรถแล้ว ..รถที่กำลังเคลื่อนไปจอดสนิทจินยองมองเด็หลายร้อยคนที่เดินลงไปเขารอจนทุกคนหมดคันรถก่อนค่อยเดินไปหาเพื่อนตัวสูง
“ยูคขอคุยอะไรด้วยหน่อย..”
?
“อืม”ยูคยอมเดินตามเพ่อนตัวเล็กที่เดินนำออกไปอย่างน้อยถ้าคิม ยูคยอมตาไม่ฝาดเขาก็เห็นเต็มๆว่าจินยองเพื่อนสมัยเด็กของเขาตาแดงเหมือนคนกำลังกลั้นน้ำตาอยู่..
แต่ว่าทำไม?
ยูคยยอมมองอีกคนที่เดินมาไกลพอสมควร อยู่ดีๆจินยองก็หันมากอดเขาแน่ เสื้อที่เปียกชื้นพอทำให้รู้ว่าคนที่กำลังกอดเขาอยู่ร้องไห้อยู่
“เป็นอะไรจินยอง?”
“ฮึก.. ยูคอยากกลับบ้านแล้ว กลับบ้านที่ปูซานตอนนี้ ยูคพาไปได้ไหม? ฮือๆ ขอร้อง..”ยิ่งอีกคนพูดมากเท่าไหร่น้ำตาที่ไหลลงที่เสื้อยิ่งเยอะเท่านั้น..
“ได้ไปซิรอแปบนะ”ยูคยอมบอกก่อนจะลูบหัวอีกคนเบาๆ
“ฮึก.. อย่าทิ้งกูไว้ตรงนี้คนเดียวนะยูค”จินยองจับชายเสื้อของเพื่อนตัวโตเอาไว้ ยูคยอมถอนหายใจก่อนจะเดินไปตรงจุดเรียกแท็กซี่ ยูคยอมกดโทรศัพท์โทรออกจินยองก็ร้องไห้หนักไม่หยุด..
“โอเคๆ เฮียเดียวผมกลับดึกหน่อยถึงบ้านแล้วเอารถมาส่งที่บ้านจินยองด้วย เดียวผมขับกลับเอง เออๆ”ยูคยอมเก็บโทรศัพท์เครื่องหรูใส่กระเป๋ายูคยอมเดินขึ้นแท็กซี่พร้อมคนตัวเล็ก ก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไป..
“ขอบคุณนะยูค”เสียงหวานเอ่ยบอกก่อนจะซบลงที่ไหล่หนา ยูคยอมเลือกที่จะเงียบแต่กุมมืออีกคนไว้
“อืม”เสียงทุ้มขานรับเบาๆ ทำให้จินยองต้องเงยหน้ามองอีกคนทันที
“ยูคถ้าสมมติว่าวีกลับมานายจะทำยังไง?”ยูคยอมก้มมองอีกคนก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงถอนหายใจดังขึ้นมือเล็กบีบมือหนาของเพื่อนตัวโตเป็นการให้กำลังใจ
“ก็คงถามว่าสบายดีไหม?”
“แล้วพี่ยองแจหล่ะ ..?”จินยองขยับตัวให้นั่งตัวตรง ยูคยอมหันหน้ามองเพื่อนตัวเล็กทันที
“ไม่รู้ว่ะ ..แค่มีความสุขด้วยเวลาอยู่ด้วยกัน มันรู้สึกสบายใจ บางครั้งก็คิดถึง เป็นห่วงแต่..”ยูคยอมเงียบไปจินยองมองเพื่อนตัวโตที่เอนหลังพิงกับเบาะแล้วเงยหน้า คนตัวเล็กเลยพูดให้
“วีใช่ไหม?”
“อาจจะ..”
“กว่าจะถึงบ้านคงอีกไกลคิดให้ดีๆอ่ะ”จินยองบอกก่อนจะพิงไหล่อีกคนแล้วค่อยๆปิดเปลือกตาสีอ่อนลงอย่างเหนื่อยอ่อน.. อาจจะดูงี่เง่าที่ทำแบบนี้ แต่เขาทนไม่ได้เหมือนกันเพราะแจบอมมีคู่หมั้นแล้ว..
อาจจะดูงี่เง่าแหละไร้เหตุผลในการตัดสินใจ
จะอยู่ให้เขาบอกลาใครอีกคน
หรือเลือกที่จะเดินจากลามาเอง ..
.
“แบมจินยองไปไหน?”เสียงทุ้มของแจบอมถามขึ้น แบมแบมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินหาคนตัวสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล แจบอมกดโทรศัพท์หาคนตัวเล็กสิ่งที่ได้กลับมาคืออีกคนปิดเครื่องหนี
“มีโทรศัพท์ไว้ทำไมไม่รับว่ะ!!”แจบอมบอกเตะเกะอี้ที่วางไว้จนล้มลง ทุกคนต่างมองมาที่คนตัวสูงหมด แจบอมถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปเงียบ มือหนากดเบอร์โทรศัพท์เบอร์ที่คุ้นเคยก่อนจะแนบหู
“พ่อเอาเนียร์ไปไหน?”เสียงทุ้มเอ่ยถามแทบจะทันทีที่อีกคนรับสาย
‘ ฉันจะไปรู้กับแกไหม? ’
“พ่อบอกมาดีกว่าว่าเอาเนียร์ไปไว้ไหน!!”
‘ ฉันเป็นพ่อแกนะอิม แจบอม!! ฉันรู้ว่าเด็กนั่นอยู่ไหน แต่ฉันขอบอกแกไว้ก่อนนะถ้าแกคิดจะกลับไปหามันเด็กนั่นมันได้ตายจริงแน่ๆคนที่แกต้องมาหาคือหนูมินจำไว้!! ’
“พ่อ!!!”ปลายสายตัดไปแล้วแจบอมปาโทรศัพท์ลงกับพื้นทันที เครื่องกระจายเต็มไปหมดแจบอมทรุดตัวลงนั่งกับพื้น น้ำตาค่อยไหลออกมามือหนาหยิบโทรศัพท์มาถือไว้ก่อนถอนหายใจ
“เนียร์กลับมาเถอะนะ..”
.
“พี่มาร์คว่าพี่แจบอมจะเป็นอะไรไหม?”เสียงหวานเอ่ยถามตั้งแต่ขึ้นรถทัวร์แจบอมนั่งพิงกับหน้าต่างไว้ ยองแจที่นั่งข้างๆช่วยปลอบให้แต่อีกคนก็ยังไม่ยอมพูดอะไร คนตัวสูงมองก่อนจะหันกลับมามองคนตัวเล็ก
“ไม่ตายหรอกแล้วแบมอ่ะ?”เสียงทุ้มตอบกลับทำเอาคนตัวเล็กหันมองแบบงงๆ ยิงอีกคนยิ้มกริ่มแล้ว คิ้วเล็กยิ่งขมวดเข้าหากันทันที
“แบมอะไรอ่ะ?”
“เมื่อไหร่จะขอพี่เป็นแฟน?”มาร์คก้มหน้าเข้าไปใกล้ แล้วพูดออกมาทำเอาคนตัวเล็กนิ่งไปแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ มือเล็กดันหน้าอีกคนออกก่อนจะตีลงที่ไหล้หนาเบาๆ
“บ้า ใครจะขอ”
บ้า บ้าที่สุด พี่มาร์คคนบ้า -/ -
“หึ”มาร์คหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ต่างกันคนตัวเล็กที่มองทางกลับเข้าโซลเรื่อย มองเผลินก็เผลอหลับได้มาร์คมองอีกคนที่สัปหงกอยู่ มือหนาจับหัวอีกคนให้ผิงไหล่ของตัวเอง คนตัวเล็กปรือตามองทันที
“พี่มาร์ค..”
“ง่วงก็นอนถึงแล้วเดียวพี่ปลุก”ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของคนตัวเล็กแทน มาร์คเหลือบมองคนตัวเล็กก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
รถบัสหลายคันจอดสนิทภายในรั้วโรงเรียน ยองแจเดินบิดขี้เกียจลงมาจากรถ แจบอมเดินเงียบออกไปทันทียองแจได้แต่ส่ายหัวเบาๆ มาร์คจับมือคนตัวเล็กที่เดินเซไปเซมาก่อนจะพาไปรอกระเป๋า ยองแจมองแจ็คสันที่เพิ่งมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายไปใหญ่สองใบ
“เดียวครูไปส่ง”ยองแจพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับแจ็คสัน คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ถือกระเป๋าของเขาให้
“เดินกลับบ้านไหวไหม?”
“ไหวฮะ”เสียงหวานบอกขึ้น มาร์คใช้มือข้างที่ว่างจับมืออีกคนไว้ก่อนจะเดินนำออกไปทำให้คนตัวเล็กต้องเดินตาม มาร์คเหลือบมองคนที่เดินอยู่ด้านหลัง เสียงฟ้าร้องทำให้อีกคนเดินติดเขามากขึ้นไปอีก
“อ๊ะ..”เสียงหวานดังขึ้นทันทีที่เม็ดฝนหยดลงใส่หน้าอีกคนมาร์คกุมมืออีกคนให้แน่นขึ้นก่อนจะดึงให้คนตัวเล็กต้องวิ่งแบมแบมแทบจะถลาเข้าหาหลังอีกคน มาร์คหันมายิ้มให้ก่อนจะวิ่งให้เร็วขึ้นอีก ทันทีที่ถึงหน้าบ้านคุณแม่คนสวยของคนตัวสูงก็ยืนกางร่มยิ้มรออยู่แล้ว
“ตัวเปียกกันเชียวไปอาบน้ำเลยนะ”เสียงแหลมของคุณแม่บอกคนตัวสูงพยักหน้าก่อนจะเอากระเป๋าของตัวเองไปกองรวมกับของคนตัวเล็ก
“น้องแบมพอดีตอนหนูไม่อยู่ท่อห้องน้ำในห้องหนูมันแตก ไปอาบห้องของมาร์คก่อนนะ”เสียงแหลมของคนเป็นแม่ตามไล่หลังเด็กสองคนที่เดินขึ้นไปด้านบน คนตัวเล็กที่กำลังเป็นประตูก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปตอบอีกคน
“อ่าๆได้ฮะๆ”เสียงหวานตอบก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบของแล้วเดินไปยังห้องอีกคน
ก๊อกๆ
“พี่มาร์คแบมขออาบน้ำหน่อยดิแบมหนาว”ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ประตูถูกเปิดออกคนตัวเล็กดันประตูก่อนจะเดินเข้าไป คนตัวสูงที่นุ้งผ้าขนหนูผืนเดียวหยดน้ำเกาะเต็มตัวอีกคน คนตัวเล็กก้มหน้าหนีทันที รู้สึกเหมือนกับว่าแก้มสองข้างจะระเบิด..
แค่ท่อนบนยังเซ็กซี่เลยอ่ะ..
แล้วท่อนล่างจะเป็นยังไงอ่ะ -..-
ไอ่แบมคิดอะไรลามกอ่ะ..
แต่อยากเห็นจริงๆนะเนี่ย!!
“นี้! จะยืนก้มอีกนานไหมไปอาบน้ำดิ เดียวเป็นปอดบวม!”เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที มาร์คส่ายหัวก่อนจะมองซองเอสีบนโต๊ะมือหนาเปิดอ่านเอกสารการสมัคร พร้อมกับตั๋วเครื่องบินสำหรับไปอเมริกาอาทิตย์หนึ่ง
“มาร์คแม่เปิดซองอ่านแล้วนะ จะไปจริงๆหรอลูก น้องเราก็ไปแล้วคนหนึ่งนะ”คนเป็นแม่บอกขึ้น มาร์คหันมองคนเป็นแม่ที่เดินเข้ามานั่งที่เตียงก่อนจะยักไหล่ แล้ววางซองลงที่เดิมคนตัวสูงเดินไปแต่งตัวก่อนจะเดินมาหาแม่ที่นั่งอยู่
“คิดถึงโจอี้หรอครับ?”
“น้องไปอยู่กับตาที่นู้นตั้งแต่สิบขวบ คิดว่าแม่จะคิดถึงไหม?”คนเป็นแม่ถามขึ้นก่อนจะตีที่ขาของลูกชายตัวเองเบาๆ มาร์คหัวเราะลั่นทันที
“เดียวน้องก็กลับแล้วนิครับ ก็ใครหล่ะอยากให้น้องทำหุ่นยนต์”มาร์คตอบก่อนจะหัวเราะเบาๆคนเป็นแม่เลยหยิกเข้าที่เนื้อต้นแขนของลูกชายเบาๆข้อหาขี้แซะ
“พ่อไง.. นี้แปดปีแล้วนะ”คนเป็นแม่บอกขึ้น เสียงเปิดประตูห้องน้ำเรียกความสนใจจากคนทั้งคู่ได้ แบมแบมเดินออกมาก่อนจะก้มหัวให้คนเป็นมือบางกวักเรียกคนตัวเล็ก ทำเอาอีกคนเลิกคิ้วมองทันที คนเป็นแม่ยิ้มก่อนจะตบที่เตียงคนตัวเล็กเดินมานั่งข้างๆทันที
“มีอะไรหรอฮะ?”
“น้องแบมว่าคนนี้น่ารักไหมค่ะ?”คนตัวเล็กมองกรอบรูปที่คนเป็นแม่คว้ามาจากหัวเตียง มือบางรับมองก่อนจะมอง ทำไมหน้าตาเหมือนพี่มาร์คเลยง่ะ ..
“น่ารักเหมือนพี่มาร์คเลย แต่ว่านี้ใครหรอฮะ?”คนเป็นแม่รับกรอบรูปมาก่อนจะยื่นให้ลูกชายตัวเองเก็บ คนตัวสูงวางลงที่หัวเตียงก่อนจะล้นตัวนอน
“จริงๆแล้วเป็นผีคอยตามมาร์คตลอดเลยนี้เลยถ่ายเก็บไว้แล้วเอามาขึ้นหัวเตียงเอาไว้”คนตัวเล็กเบิกตากว้างก่อนจะหันมองคนเป็นแม่ทันที
“จริงหรอฮะ?”เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นอย่างจริงจัง ทำเอาคนตัวสูงที่นอนแผ่อยู่หัวเราะทันที
“ไม่จริงจ้ะ ฮ่าๆ นี้โจอี้น้องชายตามาร์คน่ะ”คนเป็นแม่บอกก่อนจะลูบหัวกลมของแบมๆเบาๆคนตัวเล็กเอียงคอมองทันที คนเป็นแม่ยิ้มกว้างอย่างรู้ความคิดอีกคน
“ไม่มีใครเคยเจอโจอี้หรอก ไปอยู่กับตาที่อเมริกาน่ะ”คนตัวเล็กพยักหน้าทันที
“ขากลับก็พาน้องกลับมาด้วยสิมาร์ค”คนเป็นแม่หันไปบอกลูกชายตัวเองที่นอนแผ่อีกคนพยักหน้าหงึกหงัก แต่คนตัวเล็กที่นั่งอีกฝั่งมองอย่างงงๆ
“จะไปไหนกันหรอฮะ?”
“ตามาร์คจะไปแข่งไอคิวระดับโลกที่อเมริกาแม่เลยจะให้รับโจอี้กลับมาด้วยน่ะจ้ะ แถมมาร์คเขาจะย้ายไปเรียนปีสองที่มหาลัยแพทย์แทนจ้ะ”คนเป็นแม่ตอบก่อนจะลูบของคนตัวเล็กที่ยังชื้นอยู่หน่อยๆ
“ไปวันไหนหรอฮะ?”เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น มาร์คมองคนตัวเล็กที่ดูหงอยลงถนัดตา
“พรุ่งนี้”เสียงทุ้มตอบเบาๆ คนตัวเล็กหันมองอีกคนที่นอนแผ่อยู่ คนเป็นแม่มองก่อนจะลุกขึ้นยืน
“แม่ว่าแม่ไปดีกว่าคุยกันดีๆนะจ้ะ”มือเรียวแตะลงที่ไหล่เล็กเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป คนตัวเล็กมองอีกคนที่นอนมองเพดานไม่ได้มองเขาเลย
“ไม่รอให้ขึ้นเครื่องแล้วบอกแบมหรอ?”เสียงหวานถามออกไปอย่างน้อยใจ อีกคนถอนหายใจก่อนจะดึงให้อีกคนล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน แขนของคนตัวสูงกลายเป็นหมอนจำเป็นโดยปริยาย..
“เพิ่งรู้เมื่อกี้ แปบเดียวเองอาทิตย์หนึ่งเดียวกลับมาแกล้งเราต่อเลย”มาร์คลุกขึ้นไปปิดไฟในห้องก่อนจะกลับมาที่เตียง คนตัวเล็กเบิกตากว้างทันทีภายในห้องเปลี่ยนเป็นเหมือนจักรวาลเล็กมีดาวเรืองแสงเต็มไปหมด
“โห้สวยอ่ะ”มาร์คดึงอีกคนมานอนหนุนแขนดีๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ
“แบมเรียนจบจะเข้าที่ไหน?”เสียงทุ้มเอ่ยถามออกไปคนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักเล็กน้อย มือเล็กเอื้อมมากอดเอวคนตัวสูงไว้ทันที
“ถ้าเป็นหมอแบบพี่มาร์คแบมต้องลืมมีดไว้ในท้องคนไข้แน่ๆไม่ก็ผ่าตัดมั่วอ่ะ”คนตัวเล็กบอกอย่างติดตลกก่อนจะซุกเข้าหาอีกคน
“งั้นเป็นพยาบาลดิ”เสียงทุ้มบอกก่อนจะค่อยปิดเปลือกตาลง
“ห้ะ? หมายถึงบุรุษพยาบาลหรือเปล่า?”คนตัวเล็กที่นอนซบแขนอยู่เงยหน้ามองอีกคนทันที
“นอนได้แล้วพรุ่งนี้พี่ต้องตื่นมาจัดของนะ”จบประโยคคนตัวเล็กรีบหลับตานอนทันที มาร์คหัวเราะในลำคอก่อนจะดึงอีกคนมากอดแล้วหลับไปทั้งคู่จริงๆ..
.
“จินยอง ถึงบ้านแล้ว”ยูคยอมสะกิดเพื่อนตัวเล็กที่หลับอยู่ ยูคยอมจ่ายค่าแท็กซี่ก่อนจะพาอีกคนลงจากรถ ยูคยอมเดินนำอีกคนไปบ้านหลังไม่ใหญ่มากขนาดสองชั้นตั้งอยู่ตรงหน้าพร้อมกับรถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ก่อนแล้ว จินยองเดินตามอีกคนประตูรั้วเตี้ยถูกเปิดออก มือบางกดออดที่ติดไว้ไม่นานเกินรอประตูถูกเปิดออก
“จินยอง ยูคยอม..”
“แม่!”เสียงหวานเรียกคนเป็นมารดาก่อนจะกอดไว้แน่น คนเป็นแม่หันมองทางยูคยอมเจ้าตัวได้แต่ยักไหล่ให้ คนเป็นแม่ถอนหายใจก่อนจะพาเด็กทั้งสองคนเข้าบ้าน
“ทำไมกลับบ้านได้หล่ะ? ยังไม่ปิดเทอมไม่ใช่หรอเรา?”เสียงแหลมของคนเป็ฯมารดาถามขึ้นหัวถุยของจินยองซบก่อนจะถูที่แขนของมารดาเบาๆ
“เขาคิดถึงแม่น่ะเลยแวะมาหาซักสองสามวันเนอะยูค”จินยองหันไปมองเพื่อนตัวสูง
“อ่า.. ครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าคุณน้าตอนเอารถมาส่งกุญแจอยู่ไหนครับ?”เสียงทุ้มถามขึ้น หญิงสาวเดินไปหยิบกุญแจที่อยู่บนโต๊ะก่อนจะยื่นให้อีกคน
“จะกลับเลยอ่อว่ะ?”เสียงหวานถามขึ้นยูคยอมมองก่อนจะเดินออกไป จินยองผละกอดจากแม่ก่อนจะรีบเดินตามเพื่อนตัวโตทันที
“ก็บอกเฮียไว้จะรีบกลับไง แล้วนี้ไว้จะกลับโทรก็โทรหาเดี๋ยวขับมารับอย่าดื้อกลับเองเข้าใจไหม?”ยูคยอมหยุดยืนที่ข้างรถ จินยองจับไหล่หนาของเพื่อนตัวเองเบาๆ
“ขอบคุณนะ..”จินยองบอกก่อนจะเขย่งปลายเท้าไปหอมแก้มกร้านของยูคยอม ยูคยอมยิ้มมุมปากก่อนจะลูบหัวอีกคนเบาๆ
“ไปแล้วนะ”ยูคยอมเปิดประตูก่อนจะเข้าไปนั่งจินยองถอยออกมาก่อนจะ ยืนบ๊ษยบาย ตัวรถค่อยๆเคลื่อนออกไปจินยองยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปบ้านไป..
โดยไม่สังเกตว่ามีใครที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล ..
อัพครบร้อยเปอร์แล้วนะค่ะ
เย้ๆแถมเป็นฉากคัทด้วย ง่อววววววว /-\
ใครที่อ่านฉากพี่บีน้องเนียร์ไม่ได้ ทักทวิตมาเลยค่ะ
รักคนอ่านจุ้บๆ
ใครอยากเล่นบอทโจอี้ กับวี คุณแม่ด้วยอนุญาติค่ะ ๕๕๕๕๕
เข้าไปพูดคุยกับบอทที่น่ารักๆกันได้นะฮ้าฟ
อย่าลืมเลย
.
#ฟิคมฟบ
ความคิดเห็น