คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : MFB XII : ไกล
MARK TUAN
ในวันที่เราต้องห่างกันไกล
เธอจะคิดถึงกันบ้างไหมนะ?
L
....
ร่างผอมบางนอนหลับบนโซฟาตัวยาวเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นถูกสวมไว้ ยองแจที่นอนอยู่ค่อยๆปรือตามองคนตัวหนาอย่างอาจารย์แจ็คสันที่เดินออกมาพร้อมกับตะกร้าผ้าในมือ อีกคนมองก่อนจะยิ้มกว้าง แขนเรียวยันตัวเองขึ้นก่อนจะมองครูหนุ่มที่เดินมานั่งข้างๆ
“ตื่นแล้วหรอเรานอนได้นิดเดียวเองนอนต่อเถอะ”มือหนาจับให้อีกคนนอนหนุนตักแกร่งไว้ ตาเล็กค่อยปรือก่อนจะปิดลง มือหนาลูบหัวอีกคนเบาๆ
“ยูคยอมหล่ะ?”เสียงหวานเอ่ยถามทั้งที่ตายังคงปิดอยู่
“ไปสนามบินครับ”
“ไปทำไมฮะ?”อีกคนลืมตาขึ้นทันทีก่อนจะมองคนตัวสูงแจ็คสันเบือนหน้าหนี ยองแจมองอีกคนนิ่งยองแจถอนหายใจก่อนจะค่อยๆยันตัวเองขึ้นแล้วฝืนเดินพาตัวเองเข้าห้องไป..
“เฮ้อ ให้ได้แบบนี้ดิว่ะ”
.
ยูคยอมรีบวิ่งเข้ามาในสนามบิน ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมาแต่มีคนหนึ่งที่นั่งสะดุดตาอยู่ไม่ไกล สีผมสีส้มสะดุดตา ยูคยอมถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ มือหนาแตะลงที่ไหล่เล็กของอีกคนจนใบหน้าหวานนั้นเงยหน้ามอง ก่อนจะลุกขึ้นมาก่อนเขาแน่นยูคยอมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะดึงตัวอีกคนมากอดไว้
“เกิดอะไรขึ้น? บอกได้ไหม?”
“ยูคยอมเขาขอฉันเลิกแล้วเขาเจอคนใหม่ ฮึก เขาบอกว่า”
“…”
“ฉัน ฮึก ดีเกินไป ฉันไม่เหลือใครแล้วยูค เขาทิ้งฉันไปแล้ว..”เสียงหวานบอกก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีกยูคยอมค่อยๆปล่อยมือที่ลูบหลังอีกคนก่อนจะดันตัวอีกคนออก
“มันก็เหมือนที่นายบอกกับฉันไง.. วี”
.
คนตัวเล็กตื่นขึ้นเพราะเสียงโครมครามกระเป๋าใบโตที่พึ่งเอามาจากค่าย ถูกจัดของใหม่ใส่เข้าไป คนตัวเล็กยันตัวเองนั่งก่อนจะมองมาร์คที่กำลังนั่งจัดของตาแป๋ว เหมือนรู้ว่ากำลังถูกมองอยู่ ใบหน้าคมเงยมองอีกคนที่นั่งส่งยิ้มมาให้
“ทำไมไม่ไปอาบน้ำมานั่งมองทำไม สกปรก”เสียงทุ้มบอกทั้งที่ก้มลงมองของในกระเป๋า แบมแบมพองแก้มก่อนจะเดินเข้าใกล้อีกคน
“สกปรกหย๋อ?”เสียงหวานบอกพร้อมกับโถมตัวทับใส่อีกคนทันที
“โอ๊ย! ตัวก็หนักทับมาได้!”มาร์คว่าอีกคนที่กระโดดมทับตัวเขาทำให้ล้มไปทั้งคู่ อีกคทำหน้าเหรอหราแถมยังมาแลบลิ้นให้อีก
“แบร่! ก็พี่มาร์คว่าแบมสกปรกก่อน”
“แล้วใครสอนให้นอนทับคนอื่น?”
“ก็ ไม่รู้ ._.”คนตัวเล็กบอกเสียงเบาทันที มาร์คพลิกตัวให้อีกคนลงไปนอนที่พื้น คนตัวเล็กก้มจนคางแทบชิดอกเล็กนั่น มาร์คเท้าแขนก่อนจะลูบแก้มอีกคนบนเบาๆ
“ข้างบนมันที่พี่ข้างล่างน่ะที่เรา..”ใบหน้าหล่อก้มลงมาก่อนจะกระซิบเบาๆที่หูเล็กทำเอาอีกคนหลับตาปี๋ทันที มือเล็กสองข้างจิกลงที่เสื้ออีกคนแน่น
“ตามาร์คแม่จะบอกว่าเอกสารวางบนโต๊ะข้างล่าง”ประตูที่เปิดพรวดเข้ามาทำให้คนทั่งสองที่นั่งอยู่บนพรมมองพร้อมกันทันที คนเป็นแม่มองอย่างเหวอๆก่อนจะรีบปิดประตูให้ทันที คนตัวเล็กหันมามองใบหน้าคมแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง
“..เอ่อ เสร็จแล้วลงไปข้างล่างด้วยพ่อจะไปส่ง”คนเป็นแม่กำลังจะปิดประตู เสียงทุ้มก็ขัดขึ้นซะก่อน
“ฝากล็อคประตูด้วยครับ”
“จ้า ตามสบายเถอะ”คนเป็นแม่บอกอย่างติดตลกก่อนจะกดลงกลอนแล้วปิดประตูให้แบมแบมมองคนตัวสูงที่นอนทับเขาแถมยังยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้มาให้อีก
“พี่มาร์คลุกเลยหนักนะ!!”เสียงหวานร้องลั่นทันทีมือเล็กตีที่อกกว้าง มาร์คก้มลงจนปลายจมูกชนกับจมูกเล็ก ริมฝีปากเลื่อนไปแตะที่หน้าผาก เลื่อนมาปลายจมูก ก่อนจะกดจมูกที่แก้มสองข้าง
“แบม..”เสียงทุ้มเรียกคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดจูบเบาๆที่กลีบปากบางแล้วค่อยผละออกมา
“พี่มาร์ค แบมจะไปอาบน้ำ”เสียงหวานบอกพร้อมกับแก้มสองข้างที่แดงระเรื่อ มือหนาดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับรั้งร่างเล็กอีกคนให้ยืนด้วย มือหนายังคงโอบเอวเล็กไว้ ใบหล่อหล่อคลอเคลียที่แก้มใส
“ไปส่งพี่ด้วยนะคนดี”
“งื้อ.. ปล่อยได้แล้วน้า”เสียงหวานบอกก่อนจะดันอกอีกคนออกแล้วเดินออกจากห้องไป มาร์คมองก่อนจะยิ้มแล้วรูดซิปกระเป๋าปิดแล้วเดินออกนอกห้องไปพร้อมกับกระเป๋าใบโต
“อ้าวน้องหล่ะ?”คนเป็นแม่เอ่ยถามก่อนจะเตรียมกับข้าวบนโต๊ะคนตัวสูงยักไหล่ ก่อนจะตักข้าวเข้าปากแทน แม่ของคนผมแดงมองก่อนจะส่ายหัว เห็นตอนแรกยังกอดกันกลมเลย..
“เสร็จแล้วคร้าบ..”เสียงหวานดังมาจากด้านบนร่างคนตัวเล็กเดินลงมาก่อนจะนั่ลงข้างๆคนตัวสูง แม่เดินมาก่อนจะจับใบหน้าหวานสำรวจไปทั่วจนพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะต้องมอง
“แม่ทำอะไรน่ะ?”
“ก็ดูว่าน้องแบมสึกรึเปล่าตอนขึ้นไปเห็นกอดกันกลม”แม่บอกอย่างติดตลก ก็จะลูบหัวกลมเบาๆแต่คนตัวเล็กอ้าปากเหวอไปแล้ว..
“รีบกินข้าวเถอะ เดียวขึ้นเครื่องไม่ทัน”คนเป็นพ่อบอกก่อนจะยิ้มแห้งๆให้คนตัวเล็ก
เมียเขาก็เหลือเกิน -_-..
“มาร์คขากลับลากโจอี้มาด้วยนะ”คนเป็นพ่อพูดขึ้นคนตัวสูงพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนพ่อมองนาฬิกาก่อนจะลากกระเป๋าของลูกชายออกไป คนตัวเล็กที่กินไปได้ไม่กินคำก็วางช้อนซ้อมลง มาร์คลงมือลงบนหัวอีกคนก่อนจะลุกไปขึ้นรถ
“น้องแบมไปกันคะ”เสียงแหลมของแม่ดังขึ้น แบมแบมจับมือของหญิงสาวไว้ก่อนจะเข้าไปนั่งที่เบาะหลังรถทั้งคู่ รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปไกลเรื่อยๆ ก่อนจะจอดสนิทที่หน้าสนามบิน
“ยูคยอม ..?”เสียงหวานร้องเบาๆเมื่อเห็นรถคันหรูของใครขับผ่านไปพอดี มาร์คมองตามคนตัวเล็กทันที
“อะไร?”เสียงทุ้มถามขึ้นทันที คนตัวเล็กส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินตามอีกคนเข้าไป ทำเอาแม่มองนาฬิกาที่ติดไว้ก่อนจะถอนหายใจ ส่วนพ่อที่ไปจอดรถเดินเข้ามา
“เข้าเกจได้แล้ว”เสียงของแม่บอก มาร์คลากกระเป๋าไปโหลดแล้วเดินกลับมาคนเป็นแม่มองก่อนจะยิ้มจางๆให้ มือบางดึงมืออีกคนไว้ก่อนจะเดินเข้าเกจ
“พี่มาร์คไปที่นู้นขออย่างดิ”มาร์คมองก่อนจะเลิกคิ้วทันที
“อะไร?”คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าก่อนจะกดจูบที่แก้มกร้านเบาๆ แล้วก้มหน้าลงกลับพื้น
“อย่าลืมคิดถึงแบมนะ”
“ไม่ลืมครับ”มาร์คก้มลงกระซิบกับหูเล็กเบาๆ มือหนาลูบหัวอีกคนเบาๆก่อนจะเดินเข้าไป แบมแบมเดินกลับมาหาคนเป็นแม่ที่ยืนอยู่อย่างหงอยๆ
“ไม่ทำหน้าแบบนั้นสิค่ะ”มือกร้านแตะที่แก้มเบาๆ คนตัวเล็กเบะปากก่อนจะกอดเอวของหญิงสาวนั้นเดินจากไป
.
คนตัวเล็กที่นอนกลิ้งไปมาบนเตียง นี้เขาแอบโทรไปขอลาโรงเรียนสองวันโดยไม่บอกแม่เขาก่อนเลยด้วยซ้ำ ..คนตัวเล็กถอนหายใจในรอบที่ร้อยของวันก่อนจะลุกขึ้นนั่ง คราบน้ำตาข้างแก้มที่แห้งเป็นคราบถูกล้างออก มือบางยันตัวพิงกับอ่างล้างมือ
“อยู่แบบนี้ต้องตายแน่..”
“แม่คร้าบ จินยองไปข้างนอกก่อนนะครับ”คนตัวเล็กบอกก่อนจะวิ่งลงมาจากชั้นสอง ขาเรียวเดินออกไปจากตัวบ้านทันที จักรยานคู่ใจถูกวางพิงไว้กับตัวบ้านคนตัวเล็กกำลังจะเดินออกไปมือหนาที่พุ่งเข้ามาปิดปากกลับกลิ่นยาที่เหม็นฉุนทำให้อีกคนหลับไป..
.
“อื้อ..”เสียงหวานร้องขึ้นทำให้คนที่ยืนมองวิวจากตรงหน้าต่าง หันมองก่อนจะเดินมาหา มือหนาลูบแก้มใสเบาๆก่อนจะก้มลงกดจูบที่แก้มใสอย่างแผ่วเบา ดวงตาเล็กค่อยๆปรือขึ้น มือหนารั้งอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดทันที คนตัวเล็กดิ้นเล็กน้อยก่อนจะมองว่าใครกำลังกอดเขาอยู่..
“อื้อ ..เจบี?”เสียงหวานเอ่ยเรียกอีกคนอีกทีก่อนจะมองไปรอบๆ เขากลับมาอยู่ที่หอพักของอิม แจบอมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“ห้ามหายไปแบบนี้อีกนะ”กำปั้นเล็กทุบลงที่อกแกร่งทันทีแจบอมคว้ามือเล็กไว้ทันที
“พากลับมาทำไม ฮึก พามาทำไม..”มือเล็กที่พยายามจะตึกที่อกแกร่งจิกเข้าที่อกอีกคนน้ำตาไหลออกจากด้วยตาคู่สวย แจบอมถอนหายใจก่อนจะดึงตัวอีกคนมากอดไว้
“เนียร์.. ไหนสัญญากันแล้วไงครับ”
“ฮือ ไม่เอาเนียร์จะกลับบ้าน ฮึก”เจบีกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“กลับไม่ได้ตอนนี้เนียร์ตกอยู่ในอันตรายนะครับ”เสียงทุ้มบอก มือหนาปาดน้ำตาตรงแก้มใสออกอย่างแผ่วเบา
“แล้วอยู่กลับเจบีไม่อันตรายรึไงเล่า ฮือ..”
“อันตรายตรงไหนครับ?”
“คนบ้าอะไรโป๊ะยาสลบแฟนตัวเอง แถมอยู่กับเจบีเดียวเจบีก็ ..เราอ่ะ อยู่กับเจบีอันตรายที่สุดอ่ะ!”เสียงหวานบอกก่อนจะดิ้นเล็กน้อย เจบีหัวเราะก่อนจะคลายอ้อมกอด
“แต่อยู่กับคนที่รักเนียร์ที่สุด.. ไม่ชอบหรอครับ?”เสียงบอกก่อนจะมองอีกคนนิ่ง จินยองมองอีกคนก่อนจะเบะปาก แจบอมเลยจับให้อีกคนนั่งพิงอกตัวเองเอาไว้
“เจบีชอบพูดคำหวานๆ แล้วพูดแบบนี้กับคู่หมั้นรึเปล่า?”เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น เมื่อเจบีเงียบไปก่อนจะก้มมองคนตัวเล็กแทน
“เนียร์รู้?”
“อือ.. เจบีรักเขามากกว่าเราไหม? เจบีจะแต่งกับเขาไหม? เจบีจะขอเลิกเราไหม?”เสียงหวานถามขึ้น ราวกับว่าโลกทั้งโลกกำลังพุ่งเข้าชนคนตัวเล็กทั้งๆที่เป็นคนถามออกไปเอง
แล้วทำไม ..มันเจ็บแบบนี้กัน??
“ข้อแรกเจบีรักเนียร์ที่สุด เขาเป็นใครไม่รู้แล้วไม่อยากรู้ด้วย”เสียงทุ้มที่หนักแน่นกำลังบอกว่าเขาไม่ได้โกหก คนตัวเล็กกำลังฟังพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง..
“…”
“ข้อสองเจ้าสาวของเจบี ก็กำลังอยู่ในอ้อมกอดไงครับ”มือหนากุมก่อนจะสอดประสานเข้ากับอื่นคน แหวนเงินที่สวมอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายเป็นเครื่องยืนยันที่ดี
“…”
“ข้อสามถ้าพูดคำว่าเราเลิกกันอีกครั้ง ..จะทำให้เดินไม่เป็นเลยคอยดูสิคนสวย”แจบอมกระซิบที่หูบางเบาๆ ก่อนจะมองคนในอ้อมกอด ใบหูเล็กนั้นขึ้นสีแดง ก็รู้ว่ากำลังเขิน..
คนอะไรน่ารัก น่าฟัดขนาดนี้?
“สวยบ้าอะไรเล่า..”
“ไม่หนีไปไหนอีกแล้วนะ แล้วเนียร์หายไปมันเหมือนไม่มีอากาศให้หายใจเลย เนียร์เป็นอากาศของเจบีนะครับ”จินยองยิ้มกว้างทันที เกิดจะมองอีกคน
“ไม่มีอากาศหรอ.. ?”เสียงหวานบอกอย่างทะเล้นก่อนจะพลิกตัวมานั่งคร่อมตักแกร่งไว้ แขนเล็กทั้งสองข้างโอบกอดรอบคออีกคนไว้
“หายใจไม่ออกเลยเนียร์ช่วยหน่อยครับ”
“ช่วยยังไงดีน้า?”เสียงหวานเอ่ยถามแต่ ริมฝีปากเล็กกลับกดจูบไปทั่วลำคอของอีกคน รอยจางๆประปรายไปหมด
ก็คนนี้ของปาร์ค จินยอง ..
“ไม่รู้สิครับ..”แจบอมบอกอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพลิกตัวให้อีกคนไปอยู่ด้านหลังมือหนาลูบไปทั่วแผ่นหลังบาง ..ก่อนจะริมฝีปาดทั้งคู่จะค่อยๆแตะกัน
อากาศถ้าขาดไปก็ตาย..
แล้วอิมแจบอมจะขาดปาร์คจินยองได้ยังไงหล่ะจริงไหม?
.
ยองแจนั่งกอดอกหน้ามุ่ยบนโต๊ะกินข้าว แจ็คสันที่กำลังสวมผ้ากันเปื้อนทำกับข้าวให้คนตัวเล็กต้องเหลือบมอง เพราะอีกคนไม่ยอมพูดกับเขาเลย แต่กลับเดินตามเขาแต่ทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จากัน พอโทรหาเจ้าน้องชายที่สร้างเรื่องไว้ก็ดันปิดเครื่อง..
“ยองแจครับ งอนอะไรหืม?”แจ็คสันปิดแก็สก่อนจะหันหน้ามาคุยกับคนตัวเล็กอีกคนก็เบือนหน้าหนี แจ็คสันเดินไปก่อนจะเท้ากับโต๊ะคร่อมอีกคนไว้
“จะบอกดีๆหรือให้ปล้ำก่อน..”
“ปล้ำอะไรเล่า ช้ำในแล้วนะ!”เสียงหวานร้องลั่นก่อนจะตีที่ไหล่หนาทันที
“แล้วเป็นอะไร?”
“ก็ยูคไปไหนหล่ะ.. ยูคทิ้งเขาหรอ เขา อื้อ..”เสียงหวานกลืนหายไปกับลำคอเมื่ออีกคนกดจูบลงมา แจ็คสันถอนจูบก่อนจะมองหน้าอีกคนทันที
“ยูคไปสนามบินไปรับเพื่อนเดียวกลับครับ..”
“ก็แค่นั้นอ่ะแล้วทำไมต้องปิดบังด้วยอ่ะ”เสียงหวานบอกก่อนจะเบะปาก แจ็คสันยิ้มกว้างก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน
“อยากให้คนแถวนี้งอนมันดูน่ารักอ่ะครับ”แจ็คสันบอกก่อนจะบีบจมูกเล็กเบาๆ ทำเอาอีกคนยู่ปากปากหนักกว่าเดิม เขามีแต่ยู่ปากแล้วดูน่าเกลียด
คงใช้คำนั้นกับยองแจไม่ได้หรอก..
น่าฟัดมากกว่าคนอะไรเหมือนเด็ก
“อย่าให้รู้ปิดบังอะไรนะ งืม.. แล้วยูคจะกลับยังอ่ะเขาหิวแล้วนะ”เสียงหวานบอกขึ้น แจ็คสันมองโทรศัพท์ที่ยังวางอยู่บนโต๊ะหน้าจอยังคงดำสนิท
“เดียวเราไปรอที่ห้องนั่งเล่นดีกว่าเนอะ”แจ็คสันบอกก่อนจะจับให้อีกคนลงจากโต๊ะกินข้าวดีๆ
“ถ้าคืนนี้ยูคยอมไม่กลับมาเขาจะกินแจ็คสันเข้าท้องไปเลย”ยองแจกระโดขึ้นไปนั่งบนโซฟาก่อนจะบอกแจ็คสันเดินมานั่งข้างๆก่อนจะหัวเราะทันที
“ลามกนะเราจะมากินคนอื่น ..”
“คิดอะไร?”
“เปล๊า!”แจ็คสันบอกก่อนจะล้มตัวนอนบนตักนิ่ม ยองแจหยิกแก้มอีกคนทันทีก่อนจะแลบลิ้นให้ แจ็คสันยิ้มก่อนจะดึงมืออีกคนมากุมไว้
“โคตรรักเลยอ่ะ”เสียงทุ้มบอกก่อนจะจูบที่มือบางเบาๆ ยองแจมองแจ็คสันนิ่งก่อนจะขมวดคิ้ว
“รักเลย ไอ้เลยนี้ใครอ่ะ?”
“…”
“ฮ่าๆๆ สรุปเลยเป็นใคร?”ยองแจถามอีกครั้ง แจ็คสันมองคนตัวเล็กที่กลั้นขำเต็มที่แจ็คสันโน้มคอให้อีกคนก้มลงมา ก่อนจะกระซิบเบาๆ
“เลยคือ ชเวยองแจคนที่จะโดนปล้ำ.. ”ยองแจหยุดหัวเราะก่อนจะดันตัวขึ้นแล้วหยิกที่แก้มอีกคนแรงๆทันที ทำเอาคนที่นอนอยู่ร้องจ๊ากเลยทีเดียว
“ทำไมลามก?”
“ทำไมน่าฟัด?”
“ทำไมทะลึ่ง?”
“ทำไมน่ารัก?”
“ทำไมทำไม?”
“ทำไมถึงรัก?”
“ถ้าลองไม่รักสิตายแน่ครับคุณครูแจ็คสันหวัง :P”เสียงหวานบอกก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มอีกคนก่อนจะผละออกมา แจ็คสันยิ้มก่อนจะหลับตาลง
เมียใครน่ารักเนอะ .. J
.
“มาร์ค ต้วน!”เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นคนตัวสูงทีลากกระเป๋าเข้ามามอง ก่อนจะเดินไปหาคนที่ตัวสูงไล่เลี่ยกันผมสีดำเข้ม หน้าเหมือนจนจะเรียกว่าถอดแบบกันมาก็ได้ ก็มีอยู่คนเดียวบนโลกหล่ะนะ..
“ว่าไง.. โจอี้ ต้วน J”
“ป๊าม๊าเป็นยังไงบ้างอ่ะ?”เสียงทุ้มของอีกคนถามขึ้น มาร์คยักไหล่ก่อนจะเดินนำออกไป โจอี้รีบเดินตามคนเป็นพี่ทันที ก่อนจะถามคถามอีกครั้ง
“พี่มาร์คสรุปป๊าม๊าเป็นยังไงบ้าง คิดถึงโจอี้เปล่า?”มาร์คหยุดเดินก่อนจะหันมองน้องชายตัวเอง
“ไม่คิดถึงหรอก แค่บอกมาสอบครั้งนี้ให้หิ้วแกกลับไปด้วย”มาร์คบอกก่อนจะเดินออกไป ทำเอาคนฟังยิ้มแทบแก้มปริอยู่คนเดียว มาร์คส่ายหัวก่อนจะเดินไป ทำเอาอีกคนต้องวิ่งตาม
“แล้วพี่เลือกอะไรอ่ะ?”ทันทีที่ขึ้นรถอีกคนก็ถามออกมา คนเป็นน้องพยักหน้าก่อนจะขับรถออกไป
“หมอ”
“ทำไมอ่ะ?”
“แล้วเรียนประดิษฐ์หุ่นยนต์ทำไม?”มาร์คถามขึ้นบ้างก่อนจะผิงตัวเองกับกระจกรถแล้วหลับตาลงช้า ทำเอาคนเป็นน้องถอนหายใจยาวไม่ว่าจะห่างกันไปนานแค่ไหนพี่ชายเขาก็เหมือนเดิม..
กวนตีน -_-
“ถึงแล้วก็ลงๆไปได้แล้ว”มาร์คเลิกคิ้วมองน้องชายตัวเองก่อนจะเปิดประตูเดินลงไป โจอี้เดินมาเปิดท้ายรถก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าอีกคนจากหลังรถออกมา มาร์คยืนพิงรถมองน้องชายตัวเอง
“อีกอาทิตย์หนึ่งเจอกันเก็บกระเป๋ามาด้วย”
“เออ..”มาร์คเลิกคิ้วมองอีกคนก่อนจะเดินเข้าตึกไปพร้อมกับกระเป๋าใบโต อย่างแรกที่เขาต้องทำเมื่อมาถึงที่นี้คือยืนใบสมัคร อย่างที่สองก็ต้องหาห้องพัก อย่างที่สามคือ..
ต้องคิดถึงเด็กบางคน J
.
“ขอบใจพ่อหนุ่มนะอุส่าห์มาช่วยลุงด้วยใจงามจริงๆ แล้วเราชื่ออะไรน่ะ?”
“คุณลูงจำผมไม่ได้หรอครับเราเคยอยู่ข้างบ้านกันตอนนั้นคุณป้าก็อยู่ด้วยนะครับ..”เสียงทุ้มบอกก่อนจะยิ้มกว้าง พ่อของคนตัวเล็กอย่างแบมแบมต้องเพ่งตามอง หรี่ตาก็แล้ว..
ไอ้หน้าขาวๆแบบนี้
ตัวสูงแบบนี้
สีผมน้ำตาลๆแบบนี้ ..
“นึกออกยังครับ?”เสียงทุ้มถามขึ้นอีกครั้ง ชายชราเกาหัวก่อนจะอ้าปากค้างทันที..
“นิชคุณ!!”
“จำได้แล้วหรอครับเป็นยังไงบ้างครับ ร้านลุงใหญ่ขึ้นเยอะเลยไม่ได้เจอกันตั้งนาน สวัสดีครับ”เสียงทุ้มบอกก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ พ่อคนตัวเล็กยิ้มก่อนจะตบไหล่อีกคนเบาๆ
“ก็ดีๆได้ข่าวว่าดังแล้วนิ อยู่วงอะไรนะ ..เออ บิ๊กแบ๊งใช่ไหม?”
“เอ่อคือว่า..”
“หรือว่าจะเป็นบีทส์ใช่ไหมลุงจำได้มีเด็กมานั่งกินที่ร้านแล้วบอกอยู่หน่า..”ชายชรายิ้มส่งมาให้ ทำเอาอีกคนเกาหัวก่อนจะยิ้มแห้งๆมาให้
“อยู่วงทูพีเอ็มครับ”
“นั่นไง! ลุงว่าแล้ว ..แกล้งไปงั้นแหละ”นิชคุณได้แต่ยิ้มขำๆ ก่อนจะช่วยเก็บร้านพ่อของน้องชายเขาที่ยังคงน่ารักเหมือนเดิม
“ไว้จะมาช่วยใหม่นะครับ”
“ไม่เป็นไรๆไม่ต้องมาหรอก ไปทำงานเถอะ”นิชคุณยกมือไหว้อีกครั้ง ยังไงเขาต้องกลับมาอีกให้ได้เขาต้องมาหาเด็กแก้มยุ้ยที่เคยอยู่บ้านข้างกันให้ได้หล่ะนะ..
.
การสอบถูกจัดขึ้นมาร์คถูกจับแยกจากเด็กสิบกว่าคน คนตัวสูงมองข้อสอบก่อนจะฝนอย่างใจเย็นไม่รีบร้อน กล้องทุกตัวกำลังจ้องมองที่เขา เขาต้องทำข้องสอบแบบนี้อีกสี่วันเต็ม ก่อนจะได้พักสองวันแล้วก็กลับบ้าน มาร์คถอนหายใจก่อนจะมองข้อสอบอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป
“ออกคนสุดท้าย หึ..”มาร์คมองคนที่ยืนหัวเราะเขาอยู่หน้าห้องมาร์คเลิกคิ้วก่อนจะเดินไปทางห้องพักแทน ก็งี้ชอบเบ่งกัน
“ไร้สาระ”มาร์คเดินเข้าห้องก่อนจะทิ้งตัวลงที่เตียง มือหนาหยิบหนังสือมาอ่านเงียบๆ อยากจะรีบสอบให้เสร็จไวๆน้องเขามาสอบได้ยังไงน่าเบื่อ..
ก๊อกๆ
“สวัสดีค่ะ”มาร์คเดินมาเปิดประตู ก่อนจะมองหญิงสาวที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำมายืนอยู่ที่หน้าห้องเขา ผมเปียกหน่อยๆมาร์คมองก่อนจะเอื้อมมือไปเพื่อปิดประตู
“คือเดี๋ยวค่ะ! ..พอดีฝักบัวที่ห้องฉันมันพัง”มือบางจับขอบประตูไว้แน่น มาร์คถอนหายใจยาว ก่อนจะเปิดให้อีกคนเข้ามาภายในห้องหญิงสาวรีบเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเดินออกมา
“…”
“ขอบคุณนะค่ะ”หญิงสาวบอกก่อนจะเดินจากไป มาร์คเพียงแค่มองหญิงสาว หยุดยืนอยู่ที่บานประตูก่อนจะหันมามามองมาร์คคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ห้องฉันอยู่ฝั่งตรงข้ามมีอะไรก็ไปหาได้นะค่ะ”มาร์คที่อ่านหลังสืออยู่บนเตียงเงยหน้าจากหนังสือมามอง ก่อนจะพยักหน้าส่งๆ หญิงสาวรีบเดินออกไป
ตุ๊บ!
เสียงล้มดังขึ้นมาร์คเปิดประตูออกไป ก่อนจะพบว่าหญิงสาวนอนสลบอยู่ที่พื้นมาร์คเดินออกไปก่อนจะมองดวงของหล่อนหลับอยู่แต่ว่าตาดำยังเหล่มองเขาอยู่เลย
สรุปนี้จะเป็นลม.. ทั้งที่ตายังปรือๆ
หรือจะมองเขากันแน่ว่ะ ?
“อ้าวใช่หน่วยการแพทย์ของการสอบที่นี้ป่ะครับพอดีเธอเป็นลม”มาร์คมองร่างของหญิงสาวก่อนจะมองหน่วยพยาบาลที่เดินผ่านมาพอดี ชายสองคนพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆช้อนตัวหญิงสาวออกไป มาร์คมองก่อนจะเข้าห้องไปเหมือนเดิม มาร์คล้มตัวนอนบนเตียงก่อนจะถอนหายใจ
แม่งมีแต่คนแปลกๆ..
.
ยูคยอมมองคนตัวเล็กที่นั่งบนเตียงในมือก็มีโทรศัพท์แนบหูอยู่ ก่อนจะถอนหายใจแผ่นหลังกว้างผิงกับผนังห้องมองอีกคนมือหนายกขึ้นกอดอก คนตัวเล็กวางโทรศัพท์ก่อนจะเงยหน้ามองเขา
“ยูคกลับก่อนก็ได้นะ”ยูคมองออกไปนอกหน้าต่างท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว ป่านนี้ยองแจจะโกรธเขาไหมนะ?
“อยู่คนเดียวได้หรือไง?”ยูคยอมถามออกไป โดยไม่คิดอะไรแต่จะรู้ไหมว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่?
“ก็คงไม่ได้เพราะทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้วนิ ตอนนี้มันเจ็บมากเลย”
“เดียวอยู่เป็นเพื่อน แต่จะไปนอนที่โซฟา..”
“ยูคจะอยู่กอดวีไหม?”เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น ยูคยอมมองคนตัวเล็กก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น แทฮยองมองอีกคนก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาอีกคน
“…”
“อยู่กับวีนะ.. วีอยู่คนเดียวไม่ได้”มือเล็กแตะลงที่อกกว้างตำแหน่งหัวใจก่อนจะจงใจลูบเบาๆ ส่วนมืออีกข้างวางที่ไหล่หนาใบหน้าหวานซบลงที่อกแกร่ง ยูคยอมก้มลงมองก่อนจะดันอีกคนออก
“วี..”เสียงทุ้มขาดหายไปเมื่อริมฝีปากเล็กแตะลงที่ปากเขาแนบสนิท มือเล็กจับที่กลุ่มผมสีเข้มของเขาก่อนจะผละออกมา
“ยูคลืมวีไม่ได้ ..แล้วก็ไม่เคยลืม”
“…”
“แล้วคืนนี้ยูคจะกอดวีเหมือนเดิม”
“…”
“วีรักยูคนะ อื้อ..”เสียงหวานขาดหายไปในลำคอเมื่อคนตัวสูง ก้มลงจูบริมฝีปากเล็กลิ้นร้อนตวัดในโผล่ปากเล็กมือหนายกตัวอีกคนขึ้น ขาเล็กเกี่ยวเอวสอบไว้
“ยูคเป็นของวีคนเดียวนะ ของวีเท่านั้น”เสียงหวานขาดหายอีกครั้งเมื่ออีกคนวางขาลงบนเตียง.. พร้อมกับจูบที่อีกคนกำลังมอบให้อยู่
โทรศัพท์ของยูคยอมกำลังสั่นบนโต๊ะด้านนอกห้องแต่อีกคนคงไม่ได้ยิน
เกือบร้อยสายที่ไม่ได้รับ.. มาจากคนๆเดียว
ชเว ยองแจ..
.
“อยากกินอะไร งือ.. กัดคอมันเจ็บนะเจบี”เสียงหวานถามขึ้นมือบางที่กำลังหุงข้าวอยู่ต้องชะงักทันทีมือหนาที่สวมกอดจากด้านหลัง พร้อมกันฟันคมที่กัดที่ลำคอขาวเบาๆ ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง
“อยากกินเนียร์ กินทั้งตัวเลย”เสียงทุ้มบอกพร้อมกับกดจูบที่คอขาวเบาๆ
“ก็ได้ไปแล้วไงไม่พอรึไงเล่า!”เสียงร้องบอกก่อนจะหยิกมือหนาที่ล้วงเข้ามาในเสื้อ แจบอมกดจมูกลงที่แก้มใสก่อนจะสูดกลิ่นหอมอ่อนๆแล้วผละออกมา
“ถ้าเป็นเนียร์ยังไงก็ไม่พอ อยากได้อีก”
“ตัวเขาจะพรุนหมดแล้วน้า”เสียงหวานบอกก่อนจะหดคอเพราะลมหายใจร้อนที่เบาลดต้นคอ เจบีกดจูบที่แก้มใสอีกหลายที่จนคนตัวเล็กต้องเบื่อนหน้าหนี
“พรุนยังไงก็รัก”
“มันจั๊กกะจี้นะเจบี”เสียงหวานบอกก่อนจะหัวเราะน้อยๆ ตากลมโตมองอีกคนนิ่ง เจบียิ้มก่อนจะหอมแก้มนิ่มเบาๆ ดึงมือเล็กของอีกคนมากุมไว้ ก่อนจะกดจูบเบาๆ
“ชอบแบบนี้จัง อยากได้เนียร์มาเป็นแม่บ้าน”
“ไปขอแม่สิ”
“แม่ไม่ให้ทำไงอ่ะครับ?”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น จินยองเลยเบะปากแล้วหันมองอีกคนทันที มือเล็กบีบจมูกโด่งอีกคนเบาๆก่อนจะส่ายไปมา
“ไม่ให้ก็บ้าแล้วปล้ำลูกชายเขาขนาดนี้ไม่ต้องทำหน้าหงอยเลย”
“ทำไมน่าฟัดแบบนี้อ่ะ ไม่อยากกินข้าวแล้วกินจินยองดีกว่า..”
“เจบีก็แบบนี้ตลอดอ่ะ!”เสียงหวานบอก แจบอมยิ้มก่อนจะช้อนตัวอีกคนขึ้นแล้วอุ้มเข้าห้องไป มีเมียน่าฟัดต้องทำใจอ่ะครับอิม แจบอมไม่ได้หื่นนะครับ J
.
ยูคยอมมองสภาพเตียงที่ยับยู่ยี่กับคนตัวบางที่นอนเปลือยเปล่าบนเตียง ยูคยอมถอนหายใจก่อนจะลุกจากเตียงหยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่ขึ้นมาใส่ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปยูคยอมมองโทรศัพท์ตัวเองที่วางไว้ หน้าจอดำสนิทบอกให้รู้ว่า
แบตหมด..
“จะไปแล้วหรอ?”เสียงหวานเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับแรงกอดรัดที่ด้านหลัง ยูคยอมถอนหายใจก่อนจะดึงมืออีกคนออก
“พอได้แล้วน่า”
“ยูคทิ้งวีไม่ได้นะ!”
“พอได้แล้ววี!”
“…” ยูคยอมมองอีกคนที่คลายอ้อมกอดก่อนจะเดินไปนั่งที่ด้านข้างเขาโต๊ะรับแขกอยู่ ขายาวก้าวออกจากห้องไปมือเล็กจิกเข้าหากันแน่น ตากลมโตรื้อไปด้วยน้ำตา
“ยูดไม่มีวันทิ้งวีได้หรอกนะ!”เสียงหวานตะโกนตามไล่หลังอีกคนไป..
.
ยูคยอมแทบจะหยิบคันเร่งจมเท้าทันที เพราะเขาพาวีออกมานอกเมืองกว่าจะไปถึงหอของยองแจ.. ยูคยอมแถบจะวิ่งทันที มือหนาเปิดประตูเงียบๆร่างของพี่ชายเขายืนอยู่ที่ห้องครัว ตาคมมองก่อนจะมองไปยังซามีคนตัวเล็กนั่งสัปหงกอยู่ แก้วกาแฟวางเต็มไปหมด..
“อือ.. ยูคกัลบมาแล้วหรอ?”
“ครับ.. กลับมาแล้วครับ”ยูคยอมบอกก่อนจะนั่งลงข้างอีกคนหัวถุยซบลงที่อกกว้าง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เสียงหวานเปล่งออกมาเบาๆ
“เรารอยูคกินข้าวอยู่นะ”
“…”
“เป็นยังไงเพื่อนสบายดีไหม?”
“…”
“เรา อื้อ..”ริมฝีปากเล็กที่ปิดโดยริมฝีปากอีกคนเบาๆก่อนจะผละออกไป ยูคยอมมองอีกคนแก้มใสเปื้อนไปด้วยน้ำตา ยองแจยังคงส่งยิ้มให้เขา..
กำลังรู้สึกผิด
“ผมขอโทษยองแจ”
“ที่หายไปใช่คนชื่อวีใช่ไหม? แจ็คสันบอกแล้ว.. จะกลับไปหาเขาไหม?”ยองแจถามด้วยเสียงสั่น น้ำตายังคงไหลไม่หยุด ยูคยอมดึงอีกคนมากอดแน่นราวกับว่าอีกคนจะหายไป..
“ไม่กลับ.. จะอยู่กับยองแจ อย่าร้อง”
“ฮึก.. ถ้ารักเขาก็กลับไป”
“ไม่พูดแบบนี้อีกนะ..”ยูคยอมบอกก่อนจะกอดอีกคนแน่น ยองแจซบลงที่อกอีกคนทั้งๆที่กำลังรู้ดีว่าอีกคนกำลังนอกใจ..
ไม่ว่าจะกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ออกมาจากตัวอีกคน หรือจะเป็นรอยสีชมพูอ่อนๆที่คอ
ชเว ยองแจไม่ใช่คนโง่
แต่ถ้าให้เขาเลือก ..ขอให้ยูคอยู่ข้างเขาได้ไหมอาจจะดูเห็นแก่ตัว
อาจจะดูเห็นแก่ตัว
แต่ไม่ว่าต้องทำยังไงเขาขอเสี่ยง
.
คนตัวเล็กนอนอยู่บนเตียง มือบางมองหน้าจอโทรศัพท์ รูปที่เขานอนบนตัวของมาร์ค น่ารักสุดๆไปเลย คุณแม่เลยโหลดมาเป็นวอลโทรศัพท์ให้ แล้วเมื่อไหร่อีกคนจะกลับมากอดเขากันนะ? นี้ก็จะครบอาทิตย์อยู่แล้วถ้าไม่รีบกลับจะนี้ไปชอบคนอื่นแล้วนะ!
ล้อเล่นอ่ะ
“น้องแบมมีคนมาหาอ่ะ?”เสียงแหลมของคนเป็นแม่บอก คนตัวเล็กเปิดประตูก่อนจะวิ่งลงจากห้องนอนก่อนจะเดินลงมาแต่ก็ผิดหวังเหมือนไม่ใช่พี่มาร์คแต่เป็นใครก็ไม่รู้ ..?
มองไปมองมาเริ่มคุ้นแหละ ..
ขอใกล้กว่านี้อีกนิดนึงหล่ะกัน
ใบหน้าหวานยื่นเข้าไปใกล้อีกคนทันทีมือหนาอีกคนตบเข้าที่ข้างแก้มใสของอีกคนก่อนจะบีบเบาๆ คนตัวเล็กยู่ปากทันที มือหนาหละจากแก้มใสก่อนจะลูบหัวถุยเบาๆ
“จำพี่ไม่ได้จริงๆหรอตัวแสบ?”
“พี่คุณของแบม!”
“จำพี่ได้แล้วอ่อตัวแสบ”นิชคุณมองคุณตัวเล็กที่พุ่งเข้ามากอดเขาทันที มือหนาลูบหลังอีกคนเบาๆอย่างเอ็นดู คนเป็นแม่ที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลเะองก็อดจะยิ้มไม่ได้
“น้องแบมอีกสองวันตามาร์คกลับมาแล้วนะจ้ะ”
“ครับผม”เสียงหวานตอบก่อนจะพาอีกคนไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ นิชคุณยิ้มกว้างไม่ต่างกับอีกคน
หาเจอแล้วไงน้องชายคนน่ารักของเขา
“ตอนนี้พี่คุณดังแล้วนิได้ไปหาพ่อแบมยัง เดียวแบมพาไปไหม?”นิชคุณหัวเราะทันที
“พี่ไปช่วยงานคุณแบบแอบๆมาสองวันแล้วน่ะ จนได้รู้ว่าเรามาอยู่ที่นี้ พี่กะว่าจะซื้อบ้านสักหลังบ้านแฝดพี่เลยถามว่าอยากไปอยู่ด้วยกันแบบเมื่อก่อนไหม?”
“อยากสิแต่..”คนตัวเล็กบอกก่อนจะทำหน้าหงอยลง นิชคุณมองไปรอบๆบ้านก่อนจะสะดุดสายตาไปที่กรอบรูปสีชมพูอ่อนมีรูปคนสองคนนอนกอดกันอยู่
“ใช่คนนั้นเปล่า?”คนตัวเล็กมองตามแก้มสองข้างแดงระเรื่อทันที
“งืออ ..คนนั้นแหละ”
“เอ้างี้มีอะไรโทรหาพี่นะ”นิชคุณบอกก่อนจะทิ้งนามบัตรเอาไว้ มือหนาลูบหัวอีกคนเบาๆ แบมมองไลน์ ทวิตเตอร์ทุกสิ่งอย่างที่สามารถติดต่อนิชคุณได้ แบมแบมยิ้มก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปอย่างยิ้มๆ
.
ยองแจมองยูคยอมที่นั่งเล่นเกมส์กับแจ็คสันอยู่หน้าที่วี เครื่องเล่นเกมส์ถูกต่อยองแจถอนหายใจก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงของห้องเก้าอี้นั่งพัก มือบางถือโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองติดมาด้วย
Rrr
“ฮัลโหลครับชเว ยองแจพูดครับ..”
‘ สวัสดีผมวีนะครับ รู้จักผมไหมเอ่ย? ’ เสียงหวานที่ลอดผ่านปลายสายทำให้ยองแจรู้สึกเหมือนตัวชาไปซะดื้อๆ ..
“มีอะไรครับ โทรมาทำไม?”ยองแจเลือกที่จะถามกลับไปอย่างใจเย็น ปลายสายหัวเราะกลับอย่างมีจริต ยองแจเผลอกำโทรศัพท์แน่อย่างไม่รู้ตัว
‘ โทรมาเรื่องอะไรดีน้า.. ยูคยอมดีไหม? ’
“ทำไม ยูคยอมทำไม!?”เสียงหวานรีบถามทันที ปลายสายเงียบไปนานเกือบหลายนาที ยองแจสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะค่อยๆผ่อนลมออกมา เหมือนว่าขอบตามันร้อนไปหมด..
‘ เมื่อคืนเขานอนกอดฉัน เขาจูบไปทั่วทั้งตัวฉัน ควรรู้ไว้ว่าเขาเป็นของฉัน!!!! ’
“โกหก!!”
‘ ก็แล้วแต่จะคิดสิจ้ะคนดี J ’
ยองแจมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้ว ..มือบางวางโทรศัพท์ลงที่ข้างตัวน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลออกมาอย่างไม่ข้างสาย มือบางยิ่งพยายามเช็ดมันออกมันกลับยิ่งไหลออกมา
“ทำไม..”
“ยองแจร้องไห้ทำไม!”ประตูระเบียงถูกเปิดโดยยูคยอม ยองแจก่อนจะร้องไห้หนักกว่าเดิม ทำไมมันเจ็บที่ใจแบบนี้ทั้งๆที่ควรจะเกลียด เกลียดให้มากกว่านี้..
แต่ก้อนเนื้อเล็กๆที่อกข้างซ้ายมันกลับทรยศซะเอง..
“ยูคอย่าไปนะ”
“ผมอยู่นี้ไง”
.
“หมายถึงอย่าไปจากกัน”
…
ใครอ่านเอ็นซีไม่ได้เดียวทักทวิตมานะ
ดราม่าอารายไม่มีงืมๆ มาม่าเพียบ๕๕๕๕๕
ไม่เม้นติดแท็กในทวิตได้ทักเราได้เราไม่กัด
เราใจดีสุดๆ๕๕๕๕๕
แท็กในทวิต
จุ้บๆ
.
#ฟิคมฟบ
ความคิดเห็น