[EXO] Nobody Knows Everything {BAEKDO}

ข้อมูลเบื้องต้น

PORCELAIN  THEMEs

เนื้อเรื่อง

 

아무도 모르면 좋겠어 우리가 헤어진 걸

ถ้าไม่มีใครรู้ก็คงจะดีนะ ว่าเราเลิกกันแล้ว

누가 알면 그땐 정말 우리 헤어지는거 같아서

เพราะถ้ามีคนรู้ มันก็เหมือนกับเราเลิกกันแล้วจริงๆ

แบคฮยอนลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาหยุดอยู่กลางห้อง ห้องนอนดูกว้างกว่าเดิมนิดหน่อยจากสัปดาห์ที่แล้วก่อนที่เขาจะออกไปทำงานที่ต่างประเทศ

แสงแดดยามเย็นลอดผ่านช่องว่างระหว่างผ้าม่านสีเข้มกับหน้าต่างทำให้ห้องสว่างพอจะมองเห็นข้าวของต่างๆภายในห้อง แบคฮยอนวางเสื้อแขนยาวไว้ที่โซฟาอย่างลวกๆ จากนั้นก็ทิ้งร่างลงที่เตียงด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการนั่งเครื่องบินเป็นเวลานาน

แบคฮยอนไม่ได้หลับตา สอดสายตาไปรอบๆห้องที่ดูโล่งๆ ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่กล่องเก็บของที่วางอยู่ข้างๆตู้เสื้อผ้า ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรผิดปกติ แต่เขากลับจ้องมันแบบไม่วางตา สุดท้ายก็ตัดสินใจแซะตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่กล่องเก็บของ

บนฝากล่องมีฝุ่นเกาะอยู่นิดหน่อยบ่งบอกมาไม่ไดจับต้องมันมานานแล้ว แบคฮยอนใช้มือข้างที่ถนัดปัดฝุ่นออกอย่างเบามือ จากนั้นก็เปิดฝาออก

ภายในกล่องมีของที่ไม่ได้ใช้แล้วหลายอย่าง กล้องเก่าๆที่เคยใช้สมัยยังเป็นนักศึกษา นานมากแล้วที่ไม่ได้เอาออกมาดู แล้วแบคฮยอนก็มองเห็นรูปโพลาลอยด์สีซีดใบหนึ่งวางอยู่ข้างใต้สุด

เขาหยิบมันขึ้นมาดู ในรูปมีผู้ชายสองคน คนทางด้านซ้ายไม่ได้มองกล้องแต่หันไปมองผู้ชายอีกคนในรูปพร้อมทั้งส่งยิ้มอย่างมีความหมายไปให้ แต่คนที่โดนจ้องเหมือนจะไม่รู้สึกตัว เพราะกำลังจดจ่ออยู่กับเลนส์กล้อง

เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในอดีต

“คยองซูมาถ่ายรูปกันเถอะ ฉันซื้อกล้องตัวใหม่มา”

บยอน แบคฮยอน หยิบกล้องโพลาลอยด์รุ่นเก่าที่เพิ่งถอยมาใหม่เมื่อวันก่อนขึ้นมาโชว์ คนถูกเรียกละสายตาจากกองงานตรงหน้ามามองเล็กน้อยแล้วก็หันไปสนใจกับงานเช่นเดิม

“ไว้วันอื่นได้ไหม ฉันยุ่งอยู่นะ”

“ไม่เอาน่า รูปเดียวก็ได้ นะนะนะ” แบคฮยอนเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้างๆ แล้วเขย่าแขนอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน คนตัวเล็กกว่าทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมเลิกสนใจงานตรงหน้าแล้วมาถ่ายรูปด้วยกัน

“อะไรกันแบค ทำไมไม่มองกล้องเล่า! ไม่ถ่ายใหม่แล้วนะ” คนตัวเล็กส่งเสียงหงุดหงิด

“เอารูปนี้แหละ ดีแล้ว น่ารักดีออก คยองซูไปทำงานเถอะ” แบคฮยอนยิ้มให้กับท่าทางเด็กๆของอีกฝ่าย ปล่อยให้อีกฝ่ายทำงานไปแล้วตัวเองก็หันมาสนใจกล้องตัวใหม่ของตัวเองเงียบๆ

니가 다시 돌아와도 어색하지 않도록

ตอนกลับมาเธอจะได้ไม่รู้สึกกระอักกระอ่วน

니가 잠시 비운 자리는 아무도 모르게 할꺼야

จะได้ไม่มีใครรู้ว่าเธอจากฉันไปได้สักพักแล้ว

แบคฮยอนจมอยู่ในความคิดของตัวเองนานขนาดไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงประตูห้องถูกเปิดออก เขาละสายตาจากรูปไปมองที่มาของเสียง

คนตัวเล็กคนเดียวกับที่อยู่ในรูปที่เขาถืออยู่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสีหน้าหงุดหงิดตามแบบฉบับที่เจ้าตัวชอบทำ เขาแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นแบคฮยอนนั่งอยู่ที่พื้นข้างตู้เสื้อผ้า ก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ห..เอ่อ สักพักแล้ว พอดีงานเสร็จก่อนกำหนด”

แบคฮยอนซ่อนรูปโพลาลอยด์ไว้ใต้ขาอย่างเนียนๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว เพราะอีกฝ่ายจ้องมาที่กล่องเก็บของเก่าที่เปิดฝาค้างไว้อยู่ที่ข้างตู้เสื้อผ้า

ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆไปให้อีกคนที่ยังยืนอยู่กลางห้อง คนตัวเล็กปรายตามองเล็กน้อย ทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินมาที่ตู้เสื้อผ้าอยู่ข้างๆเขา เปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกแล้วเริ่มค้นหาอะไรบางอย่าง

“หาอะไรอยู่”

“ผ้าพันคอ” คนตัวเล็กตอบทั้งๆที่ไม่ได้หันหน้ามามองเขาด้วยซ้ำไป

แบคฮยอนลอบถอนหายใจแล้วพยักหน้า “วันนี้ไปนอนบ้านไอ้ชานนะ มันเรียกไปช่วยงาน”

คนฟังขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แต่ก็ยังจดจ่อกับการหาผ้าพันคออย่างเดิม เขายิ้มแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวจะออกไปหาเพื่อนที่ยกมาเป็นข้ออ้าง

.

.

.

계속 이렇게 아무도 모르게 조금만 더 견디면

ถ้ายังไม่มีใครรู้อยู่แบบนี้ ถ้าอดทนต่อไปอีกนิด

거짓말이 될 지도 모르잖아 우리가 헤어졌다는게

เรื่องที่เราเลิกกัน ก็อาจจะกลายเป็นแค่เรื่องโกหก

“ไงมึง..มาทำอะไรค่ำๆมืดๆ ว่าแต่กลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ชานยอลเปิดประตูบ้านออกมาหน้าตามึนๆ สภาพดูก็รู้ว่ามันเพิ่งตื่น

“ขอนอนด้วยดิ”

“ทำไมวะ โดนแฟนไล่ออกจากบ้านเรอะ” คำพูดคำจาเรียกเท้าแบคฮยอนสุดๆ แบคฮยอนค้อนใส่คนตัวสูงที่ยอมเปิดประตูให้เขาเข้าบ้านไป

“เออๆ ประมาณนั้นแหละ มึงอย่าถามมากได้ไหมวะ”

แบคฮยอนทำท่าหงุดหงิดกลบเกลือนแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน โดยที่ไม่ได้สังเกตสีหน้าของเพื่อนตัวสูงแม้แต่น้อย

            “น่าสงสารว่ะ แล้วมึงกลับจากอังกฤษวันไหนเนี่ย” แบคฮยอนมองหน้าชานยอลเล็กน้อยแล้วหยิบกล่องเล็กๆในกระเป๋าเป้แล้วโยนให้อีกฝ่าย

            “กระเป๋าเงิน? สิ้นคิดว่ะ”

            “เออ”

            แบคฮยอนไม่สนใจคำด่าของมัน ล้มตัวลงนอนบนโซฟา แต่ก็ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความหาคนตัวเล็กที่เพิ่งเจอกันก่อนหน้านี้ทันที

            ‘ฝันดีนะ :D’

เขาไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับหรืออะไรทั้งสิ้น โยนโทรศัพท์ไปที่โต๊ะหน้าโซฟาแล้วหลับตานอนไม่สนใจเจ้าของห้องที่ยืนงงอยู่แม้แต้น้อย

“มึงนี่! ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านบ้างเลยนะ” ชานยอลโยนผ้าห่มผืนบางใส่หน้าคนที่หลับไม่สนใจอะไรสักอย่าง ไม่มีแม้แต่แรงจะตื่นขึ้นมาด่าเขาด้วยซ้ำ

ปาร์ค ชานยอล กับ คิม จุนมยอน เดินมาถึงหน้าคอนโดที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี คอนโดของเพื่อนในกลุ่มเขาอย่างแบคฮยอนคนหน้าหวาน พวกเขากะจะมาชวนเพื่อนตัวดีออกไปแฮงค์เอาท์กันข้างนอก

ชานยอลเอือมมือไปกำลังจะเคาะประตูแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน

“ไอ้นั่นมันเป็นใคร ทำไมต้องออกไปกับมันดึกๆดื่นๆ” เสียงตะโกนจากคนที่ทั้งคู่รู้จักดี“ไอ้นั่นมันเป็นใคร ทำไมต้องออกไปกับมันดึกๆดื่นๆ” เสียงตะโกนจากคนที่ทั้งคู่รู้จักดี

“เพื่อน! เพื่อนที่ทำงานไง แค่ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ผิดตรงไหน” เสียงใครอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยกันตะโกนมาเสียงดังไม่แพ้กัน

“อ๋อ เพื่อน! เชื่อตายล่ะ เพื่อนกันเค้าต้องจูบกันด้วยหรือไง!!”

“มันเจ็บนะแบค!”

“โธ่เว้ย! จะไปไหนก็ไป จะไปกับไอ้จงอินจงดำที่ไหนก็ไป แล้วอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีก!!” และก็ตามมาด้วยเสียงปาข้าวของมากมายดังไม่ขาดสาย

ชานยอลกำลังจะเปิดประตูอย่างถือวิสาสะเพื่อที่จะเข้าไปห้ามการทะเลาะของทั้งสองคน แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรประตูก็ถูกเปิดออกจากข้างใน คนตัวเล็กที่วิ่งออกมามีน้ำตานองหน้า สีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินเลี่ยงไปตามทางเดิน

ทั้งชานยอลและจุนมยอนไม่มีใครพูดอะไรออกมา พอจะเข้าใจสถานการณ์แล้ว ตอนนี้เพื่อนพวกเขาที่อยู่ข้างในคงต้องการจะอยู่คนเดียวมากกว่าจึงไม่ได้โผล่หน้าเข้าไปรบกวนแต่อย่างใด

나만 모르는건가봐 다 아는 얘기인가봐

เหมือนมีแค่ฉันที่ไม่รู้ แต่ทุกคนดูเหมือนจะรู้กันหมด

친구들이 모르는척 해주는게 날 더 힘들게 해

การที่เพื่อนๆช่วยแกล้งทำเป็นไม่รู้ ก็เลยทำให้ฉันยิ่งแย่ลงไปอีก

            “ตื่นเว้ย!!! ไอ้เตี้ย! ตื่น!!!”

“ไอ้ห่- เสียงดังหาพ่-ง” แบคฮยอนโยนผ้าห่มไปทางไหนก็ไม่รู้ ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง หยิบหมอนใบที่หนุนอยู่มาปิดหูเพื่อกันเสียงเคาะไหชามจานที่ชานยอลมันกำลังทำ

“ตื่นได้แล้วไอ้เตี้ย! นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน!”

“ขอห้านาที”

“แฟนมึงโทรมาตามแล้วเว้ย!”

ทันทีที่แบคฮยอนได้ยินประโยคนี้ก็รีบแซะตัวเองออกจากโซฟาแทบจะทันที จนชานยอลต้องหัวเราะออกมาเสียงดังพลางเอามือกุมท้องเมื่อเห็นปฏิกิริยาแบบนี้

“กูล้อเล่น” ชานยอลพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนรีบหายตัวเข้าไปในห้องครัวอย่างรวดเร็ว

แบคฮยอนได้แต่ทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดใส่อีกฝ่าย โยนหมอนที่เคยใช้หนุนไปทางห้องครัวแต่ก็ไม่ช่วยอะไร ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ไม่มีรายการแจ้งเตือนข้อความเข้าหรือโปรแกรมแชทอะไรทั้งนั้น เขาถอนหายใจออกมาเสียงดังแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที

.

.

.

니가 나 아닌 사람과 걸어가는 모습을

ตัวเธอตอนเดินไปกับใครคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน

전엔 본적 없는 니 웃음을 내 친구들도 봤나봐

มีรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เพื่อนๆของฉันคงจะเห็นกันหมดแล้วล่ะ

            แบคฮยอนเดินเข้ามาในร้านประจำที่เพื่อนตัวดีทั้งสองชอบพามาบ่อยๆ หน้าตาบูดบึ้งเพราะมีแพลนจะออกไปถ่ายรูปนอกเมืองแต่ก็โดนเพื่อนล็อคตัวไว้เสียก่อน

“มึงๆๆๆ! เมื่อกี๊กูเห- อั่ก” ทันทีที่แบคฮยอนนั่งลงชานยออลก็รีบบอกอะไรบางอย่าง แต่ก็โดนจุนมยอนคนที่เตี้ยกว่าแบคฮยอนฟาดเข้าให้ที่กลางหลัง

“เห็นอะไรวะ” แบคฮยอนขมวดคิ้วแน่นเมื่อเสียงเพลงดังกระแทกหูเหลือเกิน

            “เห็น..เห็น...อะไรดีล่ะ.. เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง สวยมากกกกกกกกก” จุนมยอนพูดติดอ่างอย่างมีพิรุธ จนแบคฮยอนต้องเหล่ตามอง

“อะไรของพวกมึง! ไร้สาระว่ะ” แบคฮยอนจ้องหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างจับผิด

            “กูเห็นคยองซูเดินมากับไอ้จง- เอ้ย เพื่อนน่ะ เข้ามาก่อนหน้ามึงนิดเดียว” ในที่สุดชานยอลก็ทนสายตากดดันไม่ไหว ยอมพูดออกมาพร้อมทั้งโดนจุนมยอนฟาดเข้าที่หลังอีกครั้ง

“งั้นหรอ..”

หลังจากเพื่อนบอกก็มองไปรอบๆร้าน สายตาก็มองไปเห็นผู้ชายสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน ท่าทางสนิทสนมกันดี คนตัวเล็กกว่าเป็นคนที่แบคฮยอนรู้จักเป็นอย่างดีส่วนอีกคนรู้จักแค่ชื่อเสียงเรียงนาม ไม่เคยคุยกันแต่อย่างใด ทั้งคู่ท่าทางจะไม่ใช่แค่เพื่อนหรือเพื่อนร่วมงานอย่างที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่นั่นเคยบอกไว้อย่างแน่นอน

แบคฮยอนถอนหายใจออกมาเสียงดัง พยายามหันมาสนใจมุกตลกที่สองเกลอพยายามงัดมาเล่นเพื่อให้เขาผ่อนคลาย เขายิ้มเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น ปล่อยตัวไปตามเสียงเพลงที่ดังกระแทกหู

.

.

.

한 걸음만 더 가도 난 널 다 잃을까봐 다 끝나버릴까봐

ถึงจะเดินต่อไปอีกแค่ก้าวเดียว ฉันก็กลัวว่าจะต้องเสียงเธอไป กลัวว่ามันจะจบลงจริงๆ

어쩌면 다 끝나서 모르는 사람이 되버린걸까

ถ้าเกิดทุกอย่างต้องจบ เราก็จะกลายเป็นแค่คนแปลกหน้ากันใช่มั้ย

“พี่แบค! เหนื่อยแล้ว พักก่อนไม่ได้หรอ” เด็กหนุ่มหน้าตาดีงอแงพร้อมทั้งทิ้งตัวลงไปนั่งบนก่อนหินก้อนใหญ่ที่บังเอิญอยู่ใกล้ๆ คนที่เดินนำได้แต่ถอนหายใจแต่ก็ยอมหยุดเดิน

“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมาด้วย”

            แบคฮยอนยกกล้องขึ้นมาถ่ายรอบๆระหว่างรอให้อีกคนนั่งพักให้หายเหนื่อย

            “เสร็จงานนี้ผมลาออกจากการเป็นผู้ช่วยพี่จริงๆด้วย!” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

แบคฮยอนเลิกคิ้ว “เหตุผล?”

“ให้ผมเป็นแฟนพี่แทนเถอะนะ แบบนั้นผมเต็มใจไปขึ้นป่าลงเขากับพี่ตลอดเลยนะ” พูดพร้อมกับทำตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง

“เซฮุน” แบคฮยอนปรามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเข้มๆ พร้อมทั้งส่งสายตาดุๆไปให้ “นายจะพูดอีกกี่รอบฉันก็ยังจะตอบเหมือนเดิมนั่นแหละ”

เจ้าของชื่อส่งเสียงฮึดฮัดเมื่อโดนขัดใจ ยกมือขึ้นกอดอกทำท่าทางเป็นเด็กๆ “แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนี่”

            “ยังไง”

            “ก็พี่เลิกกับพี่คยองซูละ-” เซฮุนรีบยกมือขึ้นปิดปากเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไป ทำเอาแบคฮยอนชะงักไปเล็กน้อย

            “..ใครบอก” แบคฮยอนพูดเสียงเรียบๆ

“ใครๆก็รู้ทั้งนั้น”

“พี่กับคยองซูยังไม่ได้เลิกกันหรอกนะ ..แค่ทะเลาะกันแค่นั้น”

“ไม่จริง! พี่เลิกโกหกสักที!” เซฮุนขึ้นเสียงพร้อมกับใบหน้าที่แสดงอารมณ์โกรธจัด

“พี่ไม่ได้โกหก!” แบคฮยอนสวนกลับแทบจะทันที “และไม่ว่ายังไง เรื่องของเราก็ไม่มีทางเป็นไปได้! เข้าใจมั้ย!”

            “ไม่! พี่โกหก! ถึงพี่จะโกหกคนอื่นได้ว่าพวกพี่ยังไม่เลิกกัน แต่ยังไงพี่ก็โกหกตัวเองไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ”

            “เก็บของได้แล้ว เราจะลงเขากันแล้ว งานวันนี้ยกเลิก” แบคฮยอนเดินนำกลับไปทางที่เพิ่งขึ้นมา

“ส่วนเรื่องลาออกก็ไปติดต่อกับทางบริษัทเอาเองนะ พี่คงอนุญาตให้ออกเองไม่ได้”

            หลังจากลงเขาแบคฮยอนขับรถมาส่งเซฮุนที่บริษัทแล้วตรงกลับคอนโดทันที ระหว่างทางเขากับผู้ช่วยที่กำลังจะเป็นอดีตผู้ช่วยไม่ได้พูดอะไรกันเลยตลอดทาง

คอนโดเงียบสนิท แบคฮยอนมองไปรอบๆก็ได้แต่ถอนหายใจ ในใจก็คิดถึงเรื่องที่เขากับคยองซูทะเลาะกันเมื่อครึ่งเดือนก่อน ทั้งที่ไม่ได้บอกใครแท้ๆ แต่ทุกคนกลับทำเหมือนรู้ดีทุกอย่าง ทั้งชานยอลกับจุนมยอน ไหนจะเซฮุนอีก

            วันนั้นทะเลาะกันแรงก็จริง แต่ไม่มีใครบอกเลิกใครไม่ใช่หรอ แล้วอย่างนั้นจะถือว่าเลิกกันได้ยังไงล่ะ? จริงไหม? -แบคฮยอนคิดอย่างนี้เสมอ

.

.

.

니가 돌아온다면 니가 돌아와준다면

ถ้าเธอกลับมา แค่เธอกลับมา

전부 제자리로 돌아갈 것 같은데

เธอก็กลับมาอยู่ที่ตำแหน่งเดิมได้แล้ว

니가 돌아온다면 니가 돌아와준다면

ถ้าเธอกลับมา แค่เธอกลับมา

다 아는 거짓말도 끝낼꺼야 니가 돌아와준다면

เรื่องโกหกที่ทุกคนรู้ก็จะได้จบลงสักที ขอแค่เธอกลับมา

            เช้าวันเสาร์วนมาอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนตื่นขึ้นมาก่อนเสียงนาฬิกาปลุกดัง ราวกับว่ามีลางอะไรสักอย่างบังคับให้ตื่น 

แบคฮยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คด้วยสีหน้าง่วงงุน พอเห็นแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้าก็ตื่นอย่างเต็มตา ยิ่งพอให้ชื่อคนส่งมาก็รีบเปิดเข้าไปดูอย่างรวดเร็ว

‘เที่ยงนี้ออกมาหาที่ร้านแมนดี้หน่อยได้ไหม’

แบคฮยอนอ่านข้อความเสร็จก็รีบพิมพ์ตอบกลับไปทันที ปากนี่ฉีกยิ้มแทบจะถึงหู

‘ได้เลย แล้วเจอกัน :D’

ก่อนจะผิวปากเดินตัวปลิวเข้าไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวจะไปพบกับคยองซูตอนเที่ยง โชคดีที่วันนี้ไม่มีงานที่ไหน แต่ถึงมีเขาก็จะยอมโดดงานไปหาคยองซูอยู่ดี

ร้านแมนดี้คือร้านกาแฟเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆที่ทำงานของคยองซู เมื่อก่อนเขากับคยองซูมาที่นี่กันบ่อยๆ และเลือกที่ประจำคือโต๊ะในสุดติดริมหน้าต่าง 

แบคฮยอนยืนอยู่หน้าร้านแล้วก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ เขามาถึงก่อนเวลานัดนิดหน่อย ในร้านคนยังไม่ค่อยเยอะ โต๊ะประจำเลยยังว่างอยู่ แบคฮยอนรีบตรงไปนั่งที่โต๊ะทันที

เขาสั่งมอคค่าไปและสั่งลาเต้ของโปรดของอีกฝ่ายด้วยความเคยชิน นั่งเท้าคางรออีกฝ่ายมาอย่างใจจดใจจ่อ ภายในใจเต้นกำลังลิงโลดด้วยความดีใจเพราะคิดว่าคนตัวเล็กคงจะมาขอคืนดีแน่ๆ

“ขอโทษทีนะ รอนานหรือเปล่า”

“ไม่ ไม่เลย” น้ำเสียงแบคฮยอนสั่นด้วยความตื่นเต้น “นั่งสิ ฉันสั่งเครื่องดื่มให้แล้ว อยากสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่า” มันสั่นขึ้นเรื่อยๆจนแบคฮยอนอยากจะตบปากตัวเองแรงๆ

คยองซูส่ายหน้า พร้อมกับที่พนักงานเดินมาเสิร์ฟเครื่องดื่ม

“ลาเต้ ของโปรดนายใช่มั้ย”

“อืม..แต่ช่วงนี้หมอสั่งให้งดน่ะ ควบคุมน้ำตาล” คยองซูดันแก้วกาแฟออกทำเอาคนที่มองอยู่หน้าเสีย

“เอ่อ.. แล้วเรื่องที่เรียกฉันออกมา..”

“ก็..” คยองซูลากเสียงยาว แบคฮยอนแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ หัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดเอามาข้างนอก

“ฉันได้ยินเรื่องที่นายบอกคนอื่นว่าเรายังไม่เลิกกันน่ะ”

“ทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าสถานะของพวกเราคืออะไร”

“เรื่องของเรามันจบแล้ว ยอมรับเถอะแบคฮยอน”

“เรื่องที่ฉันจะพูดมีเท่านี้แหละ ขอบคุณจริงๆที่สละเวลามา ฉันต้องไปแล้ว โชคดีนะ” คยองซูพูดจบก็ลุกออกจากร้านไปทันที

คยองซูออกไปนานแล้ว แต่แบคฮยอนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม น้ำตาไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ได้สนใจ พยายามคลำหาเสียงที่หายไปตั้งแต่ประโยคที่คยองซูพูดมันออกมาก็ยังไม่เจอ 

ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกไปรั้งอีกฝ่ายไว้ หัวใจที่เคยเต้นเต้นราวกับจะหลุดออกมานอกอก บัดนี้แบคฮยอนไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของมันด้วยซ้ำ สายตายังคงจับจ้องไปที่เก้าอี้ว่างที่คยองซูนั่งเมื่อหลายนาทีที่ผ่านมาไม่ละไปไหน แม้มันจะเลือนรางเต็มที

.

.

.

            แบคฮยอนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าพาตัวเองกลับมาคอนโดได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีก็ตอนทิ้งตัวลงบนเตียง น้ำตาที่เคยไหลตอนนี้แห้งไปแล้ว แต่ความรู้สึกยังคงอัดแน่น คำพูดของอีกฝ่ายยังคงตามหลอกหลอนอยู่ไม่ห่าง

            เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่แบคฮยอนก็ยังไม่ได้สนใจ ปล่อยให้มันดังไปได้สักพักห็ตัดสินใจคว้ามันมากดรับเพื่อตัดรำคาญ

“...”

(แบคฮยอน! อยู่ป่ะวะ)

“..เออ”

(เป็นไรวะ นอนอยู่หรอ)

“เออ”

(เออช่างแม่ง เย็นนี้เจอกันร้านเดิมนะเว้ย แต่อย่าลืมขออนุญาตแฟนก่อนออกมาด้วย ฮั่นแน่! วันนี้กูเห็นอยู่ด้วยกันนะเว้ย คืนดีกันแล้วสินะ! ดีๆๆ จะได้ไม่ลำบากพวกกูอีก” ชานยอลพูดจบก็ขำแล้วก็ตัดสายไปเฉยๆ ยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธหรือตอบรับอะไรทั้งสิ้น

แบคฮยอนทิ้งโทรศัพท์ข้างตัวแล้วถอนหายใจออกมาเสียงดังราวกับว่าโลกทั้งโลกพังทลายลงมาต่อหน้าต่อตา

아무도 모르면 좋겠어 우리가 헤어진 걸

ถ้าไม่มีใครรู้ก็คงจะดีนะ ว่าเราเลิกกันแล้ว

누가 알면 그땐 정말 우리 헤어지는거 같아서

เพราะถ้ามีคนรู้ มันก็เหมือนกับเราเลิกกันแล้วจริงๆ

END.

TALK ;

จบแล้วววววววววววววววววววว 

สวัสดีปิดเทอมค่ะ เพิ่งได้กลับมาบ้าน รู้สึกถึงความขี้เกียจเพิ่งขึ้นเท่าตัว ...

เรื่องนี้เป็นยังไงบ้างคะ แปลกๆสินะคะ เค้าก็ว่ามันแปลก orz

ฟิคนี้เกิดเพราะนั่งฟังเพลงของจองกีโกทั้งวัน แล้วก็ตู้ม กลายมาเป็นฟิคเรื่องนี้ด้วยประการฉะนี้แล

เพลงเพราะดีใช่มั้ยคะ 5555555555555555555

พอละ เลิกบ่น เจอกันเรื่องหน้าค่ะ

ขอให้ทีความสุขในการอ่าน ลาก่อยบาน o/

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่ะ

wizine.