นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
1,267
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
1.26K
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 9 ม.ค. 57 / 06:13 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
If I were you.
ถ้าันเป็นนาย..
ถ้าันเป็นนาย..ันะ?
"ันะไม่หลับในาบอาารย์อี้ฟาน" ผมเินมายืน้ำหัวนที่นอนฟุบหน้าอยู่ับโ๊ะเรียน
แบฮยอนผหัวึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียอผม ยมือึ้นปิปาหาวอย่า่วยไม่ไ้ ่อนที่ะหยิบาแฟระป๋ออผมามือผมไปินหน้าาเย เายรวเียวหมระป๋อานั้น็ึแนเสื้อ้าวามาเ็ริมฝีปาส่วนที่มันเลอะราบาแฟ
“่วยไม่ไ้นี่ เมื่อืนันนอนึ”
“เล่นเมอีล่ะสิ”
“แน่นอนสิ” แบฮยอนยิ้ม “ว่าะผ่านนะ นอนั้ีสี่แหน่ะ”
“ยัะมีหน้ามาอวอี อ่านหนัสือบ้าเถอะนายน่ะ” ผมเอาสมุเลเอร์อวิาอาารย์อี้ฟานฟาหัวอเาเบาๆ
แบฮยอนลูบหัวัวเอปรอยๆ เบ้หน้า ยับปาพูล้อเลียนท่าทาอผม เามัทำอย่านั้นประำเวลาที่ผมบ่นเา ผมยืนเท้าโ๊ะมอท่าทีนั้น้วยวามเยิน
"เย็นนี้่อนลับบ้านแวะร้านหนัสือันนะ" เายื่นมือมาแะแนผมและยิ้มให้ผมาๆ
"ว้าว! นายนี่นะะเ้าร้านหนัสือ"
"ทำไม? เ้าไม่ไ้?"
"็แ่แปลใ ปิเ้าที่ไหนันล่ะ"
"ปิัน็เ้านะ แ่นายไม่เห็นเท่านั้นเอ"
ผมทำหน้าไม่เื่อ แบฮยอนหัวเราะ ส่วนผม็อยิ้มามไป้วยไม่ไ้ เพราะ.. เวลาที่แบฮยอนหัวเราะน่ะ โลูสใสึ้นมาทันที ทั้ใบหน้าน่ารัๆอเา ทั้เสียใสๆอเา และรอยยิ้มอเาที่เายิ้มให้ผมมันูพิเศษว่านอื่นหรือผมอาะิไปเอ็แล้วแ่ แ่ทั้หมนั่นมันทำให้ผมหลุมรั
ถ้าันเป็นนายนะแบฮยอน ันะไม่ยิ้มให้ันแบบนี้หรอ
.
.
.
"นี่มาร้านหนัสือเพราะอย่านี้ใ่มั้ย" ผมมอแบฮยอนที่ยืนทำาวาวอยู่หน้าแผหนัสือาร์ูนออใหม่ ผมเอื้อมมือไปผลัหัวเาอย่าหมั่นไส้
"นึว่านายะมาหาหนัสือเรียนไปอ่านะอี"
"ันะื้อให้เปลือทำไมล่ะ ยืมนายอ่าน็ไ้นี่ เ้าใ่ายว่าเยอะเพราะนายเน้นที่สำัไว้แล้ว้วย" เายัไหล่ สายาับ้อไปที่หนัสือาร์ูนบนแผ ท่าทาอเาอนนี้เหมือนเ็ไม่มีผิ
"นายนี่มั-"
"ยอู.." เาเรียื่อผมััหวะที่ผมะพู พอผมถามว่ามีอะไรเา็หันมาทำหน้าอ้อน(มั้)ใส่ผม..
"อ..อะไร" ผมหายใิันิหน่อย.. อันที่ริเา็ไม่ไ้ทำหน้าอ้อน ้อแ้อะไรนานั้น แ่แบฮยอนเป็นนหน้าหวาน..
"ยืมเินหน่อย"
"เรื่ออะไร"
"นะๆ เือนนี้่านมันหมแล้ว เี๋ยวเือนหน้าะืนให้ทันทีเลย" แบฮยอนเย่าแนผมนผมัะปวแน นอนนี้เา็ยัไม่หยุทำหน้าอ้อนใส่ผม ผมว่าร้านหนัสือเปิฮีเอร์แรไปนะ.
"ันะให้ยืม็ไ้นะ ..แ่นาย้อให้ันี่หลันายลับบ้านนะ” ผมแล้ยิ้ม ทั้ที่ในใำลั่าัวเอรัวๆ
แบฮยอนะัไปเล็น้อย เพราะใับเื่อนไประหลาอผม ึ่ผม็รู้ว่ามันประหลา ปิผมพูแบบนี้ที่ไหนัน ็ไม่รู้เหมือนันว่าิอะไรอยู่ทำไมถึพูไปแบบนั้น.. หรือที่ริผมอาะไม่ไ้ิอะไรอยู่เลย็ไ้ ฮะฮะ
“ว.. ว่าไล่ะ ะยืมอยู่หรือเปล่า” ให้าย! อนนี้ผมำลัสิแ
แบฮยอนำลัิ ทำมัทำท่าอย่านั้นเสมอเวลาใ้สมอิเรื่อ่าๆ หน้าที่รึมึ้นโยที่เ้าัวไม่ไ้ั้ใ ิ้วเล็ๆำลัมวเ้าหาัน้าๆ ผมไม่ไ้พูอะไรไปััหวะาริอเา เพราะผมพูอะไรไม่ออ ผมำลัอยู่ในภวั์อะไรัอย่าที่บัับให้ผมเียบและ้อมอแบฮยอนอย่าเียบๆ
ถ้าผมเป็นแบฮยอน ผมไม่อยาทำหน้าน่ารัๆ แบบนี้ให้นอื่นเห็นหรอ
“อนนี้นายหนัเท่าไหร่”
“50 หรือ 51 ประมานี้มั้ ถามทำไม..”
“โอเ เี๋ยววันนี้พี่แบแบน้อยอูลับบ้านเอนะ แ่อนนี้เอาเินมายืม่อน” แบฮยอนพูเสียใส่อนะเปลี่ยนเป็นเสียเ้มๆอนประโยสุท้าย ผมอยาะบ้าาย อยาะบบาลเาะเี๋ยวนี้ ถ้าผมเป็นแบฮยอน ผมไม่ลเื่อนไบ้าบอแบบนี้หรอ
“รั้่อไปันไม่ให้ยืมแล้วนะ” ผมพูพร้อมับ่าย่าหนัสือาร์ูนให้เาและรอพนัานห่อปหนัสือที่ผมื้ออยู่ที่หน้าเาท์เอร์
“เอาน่าๆ เพราะนายใีแบบนี้ันถึรันายไ” แบฮยอนหัวเราะเสียใส ่อนระิบ้าหูผมว่า ะไปรอหน้าร้านเพราะพนัานหน้าาน่าลัวเินไป
แบฮยอน..
ถ้าันเป็นนาย.. ันไม่บอรัใร่ายๆแบบนี้หรอ
ผมเินออมาาร้านหนัสือมอเห็นนที่อออมา่อนำลัมวิ้วใส่เรื่อั่น้ำหนัิิอลที่ั้อยู่หน้าร้าน พอแบฮยอนหันหน้ามาเอผมเารีบลาเรื่อั่ทันที ่อนที่ผมะเินไปถึะอี..
"ัน.. น้ำหนัึ้นแหะ" แบฮยอนถอนหายใเสียัเหมือนับว่าโลำลัะแในไม่้า..
ผมมอหน้าเรียๆอเาแล้วอำไม่ไ้ มีอยู่ไม่ี่เรื่อหรอที่แบฮยอนะเรีย.. น้ำหนั เม าร์ูน แบฮยอนพอเห็นผมำเลยีหน้าุใส่
"แหสิ นายเอาแ่ิน ิน ินแล้ว็นั่เล่นเม"
แบฮยอนทำหน้าุ(ว่าเิมนิหน่อย)
"ถ้าันเป็นนายนะ ันะออำลัาย"
แบฮยอนิปาเล็น้อย เาเบ้หน้า รู้สึวันนี้ผมะเห็นหน้านี้หลายรอบแล้วนะ..
“อย่าทำหน้าแบบนั้น ันเป็นห่วนายนะ” ผมยิ้ม แ่ในใ็ำลัะ่าัวเอ เป็นห่ว เนี่ยนะ.. ถ้าผมเป็นแบฮยอนสยิวไม่น้อยเลยล่ะ
"โอเรับๆ น้อยอู ่อานี้พี่แบฮยอนะออำลัายบ่อยๆ ผมะไม่เอาแ่ิน ิน ินแล้ว็นั่เล่นเมแล้วรับ"
“ีมา ั้นลับบ้านันเถอะ” ผมเินนำออไปไ้้าวเียวแ่็้อหยุ เมื่อแบฮยอนไม่ไ้เินามมา เาถอนหายใพร้อมับส่ายหน้าสอสามที เาถอระเป๋าเป้ออ และ..
นั่ยอๆลับพื้น..
“นายทำอะไร”
"อย่าึ้นแรล่ะ เี๋ยวล้มทัู้่ ันอายน่ะ" เาเาแ้มัวเอแรเสียนผมิว่ามันะหลุิมือมา้วย
โอ้ยาย ผมลืมเรื่อที่บอว่าะี่หลัไปไ้ยัไันนะ..
“ันล้อเล่นน่า ลุึ้นมาเถอะ” ผมเริ่มอายแล้วล่ะ นี่มันหน้าร้านายหนัสือนะ นเินผ่านไปมาน้อยะเมื่อไหร่
“ึ้นมาเร็วๆ” ถ้าผมเป็นเา ผมะไม่ทำแบบนี้! ให้าย!
.
.
.
“ถ้าันเป็นนาย ันะแ่ัวในห้อน้ำให้เรียบร้อย”
แบฮยอนในผ้านหนูสีาวผืนให่ที่พันเอวรอบเอวำลัใ้ผ้านหนูผืนเล็ยี้หัวอย่าเมามันหยุะั หันหน้ามาที่ผมทันทีเมื่อไ้ยินเสีย สีหน้าใอแบฮยอน.. น่ารั
“เ้าห้อนอื่นามใอีแล้วนะนายน่ะ” เายี้หัวัวเอ่อ ่อนะเินมาหยิบุนอนที่เาพามันไว้ปลายเียไปเปลี่ยนในห้อน้ำ
พอออมาาห้อน้ำแบฮยอนในุเสื้อยืสีาวับาเาสั้น ผมิว่าเาะเินไปที่โ๊ะอม แ่็เปล่า.. เาเินมานั่ลที่ปลายเียึ่ผมนั่อยู่่อนแล้ว
“นายะนอนแล้ว?”
“นายไม่นอนไ?” เายมือปิปาหาว
“อื้ม นอน็นอน”
แบฮยอนล้มัวนอนล้มบนเียแล้วึผ้าห่มมาห่ม่อนบอให้ผมปิไฟให้้วย ผมพยัหน้าน้อย เอือมมือไปปิไฟแล้วล้มัวนอนล้าๆเา
รู้สึเหมือนว่าห้อเียบลนไ้ยินเสียหายใอัวเอ แบฮยอนยับัวหัน้ามาทาผมทำเอาผม้อแอบลั้นหายใเียบๆ เาหลับาสนิท หายใเ้าออสม่ำเสมอ เป็นสัาว่าเาหลับแล้ว ..อื้ม หลับ่ายัเลยนะ
นอนไม่หลับแหะ.. ผมนอนพลิไปพลิมาเพราะนอนไม่หลับอยู่หลายนาทีและ็้อหยุนิ่ ผมเพิ่รู้ว่ามืออัวเอเย็นเียบ็อนที่แะโนมืออแบฮยอน ผมรีบหันหน้าหนีไปอีทา เือบหมือหนีแ่เพราะเาุมมือผมไว้แน่นเลยทำให้ผมหมือหนีไม่ไ้
ทั้ๆที่ผมมาแย่ที่นอนอแบฮยอนแท้ๆ เียแบฮยอนน่ะแบะาย นอนนเียว็แทบไม่มีเหลือแล้ว แ่เา็ไม่ว่าอะไรผมสัแอะ ไม่บ่น ไม่ัสีหน้าใส่ แถมยัอยอยู่เป็นเพื่อนผมอนที่ผมนอนไม่หลับอี
ริๆนะ แบฮยอนอา..
ถ้าันเป็นนาย ันไม่ใีเท่าที่นายทำับันอนนี้หรอ และันไม่เอาใส่ในอื่นที่ไม่ไ้สำัไปมาว่าเป็นเพื่อนันธรรมาๆแบบนี้หรอ..
.
.
.
“ินสิ นั่เหม่ออยู่ไ้” ผมรู้สึถึแรสะิที่หัว เป็นารสะิที่หัวผมเือบว่ำใส่านเลยทีเียว
“อื้ม” ผมหันไป้อนแบฮยอนและพยัหน้าอบรับสั้นๆ แ่มือผม็ไม่ยับาม ผมรู้สึอิ่มื้อทั้ๆที่เพิ่ินเ้าไปแ่ไม่ี่ำ
แบฮยอนหยุั้าวเ้า้าว ละสายาาอทีวีมาหยุมอผมนิ่ๆ ผมไ้แ่ส่ยิ้มแห้ๆไปให้ และอยู่ๆีเา็ลุึ้นเินหายไปในรัวแล้วเินลับมาพร้อมับะร้าอุ่นแ
“ินสัหน่อยเถอะ อาาศร้อนเลยเบื่ออาหารล่ะสิ”
ผมนั่นิ่ มอูะร้าอุ่นเหมือนับว่ามันเป็นะร้าที่้าในมีอะไรประหลาๆ ส่วนแบฮยอน็ยัะยั้นะยอผมอยู่แบบนั้น และูเหมือนะไม่ทันใเาเท่าไหร่ เาึเลื่อนะร้าผลไม้มาไว้หน้าผมแทนาน้าว
“ินเยอะๆนะ” ำับเสียเ้ม่อนเาะหันลับไป่อับทีวีอย่าเิม ผมพยัหน้าแล้วโยนอุ่นเ้าปา... อื้ม.. อย่าน้อยมัน็ิน่ายว่า้าวล่ะนะ
“ไม่อบเปลือมันแหะ” ผมพึมพำเบาๆ และแะเปลือสีม่วบนอุ่นออ หลัทนินไปไ้สามลู เปลืออุ่นรสาิแย่ยิ่ว่าสมุนไพรีนออาารย์เินเสียอี ที่ริผมไม่เยินสมุนไพรีนออาารย์เินหรอ ผมแ่เาาลิ่นมันน่ะ
“ินๆไปเหอะ มันมีประโยน์นะ”
“ไม่เอา ไม่อบ” ผมส่ายหน้า
ผมไ้ยินเสียแบฮยอนถอนหายใ แ่็พยายามแะเศษเปลือสุท้ายที่ิอยู่บนผลอุ่นออแล้วยื่นไปให้แบฮยอน
“ะีหรอ?” เายิ้มำๆ
“ลอิมูแล้วะรู้ว่าอร่อยว่าแบบมีเปลือเยอะ”
“นายล้ามือแล้วหรอฮะ!” เาหัวเราะ
ผม้อนแล้วัมือลับ ำลัะโยนอุ่นเ้าปาัวเอแทน แ่ลับถูแบฮยอนรั้ไว้่อน
..เาโน้มใบหน้าลมาใล้ๆมือผม ริมฝีปาอเาเผยอ่อนับอุ่นบนมือผม ปลายนิ้วผมเลอะ้วยน้ำอุ่นหรือน้ำลายอเา็ไม่รู้ ผมำไม่ไ้ว่า่อนหน้านั้นปลายนิ้วผมเปียหรือเปล่า แ่มันไม่สำัหรอ มันสำัที่วามรู้สึอุ่นัอเา่าหาที่ยัิอยู่ที่ปลายนิ้ว
“็อร่อยี” เายยิ้ม
ผมพยัหน้าเบาๆ โยไม่พูอะไรสัอย่า ำปลายนิ้วไว้ในฝ่ามือ วามรู้สึประหลาๆนั้นยัไม่หายไปไหน ผมลืนน้ำลายลอ
ถ้าันเป็นนาย ันอยาทำมาว่านี้
.
.
.
และนี่็เป็นอีืนที่ผมนอนไม่หลับ ผมรู้สึว่ามันเป็นถี่ึ้นาเมื่อ่อนมา โยเพาะอย่ายิ่เวลาที่ผมมานอนที่ห้ออแบฮยอน ผมไม่รู้ว่าผมำลัเรียเรื่ออะไรอยู่หรือเปล่า สมออผมว่าเปล่า าวโพลนไปหม
ผมมอแบฮยอนที่นอนหันหลัให้ผม ไหล่อเายับึ้นลน้อยๆเป็นัหวะ เาหลับแล้ว เี๋ยวนี้เาหลับ่ายะมั ทั้ที่ปิเาะเล่นเมทั้ืน แ่พอผมมานอน้วยไม่เห็นแม้แ่เาะแะ้ออมพิวเอร์สัแอะ.. อาบน้ำเสร็็ล้มัวนอนลอ
ผมละสายาาเาึ้นไปมอเพานสีาวที่อนนี้มันเป็นสีเทาทึมๆ ..ไม่นะ แ่เพานสีาวแล้วเวลาปิไฟ เวลาที่ห้อมื็มอไม่เห็นว่ามันเป็นสีาวแล้วเท่านั้น
ห้อทั้ห้อเียบสนิท เียบนผม้อพยายามหายใเบาๆเพราะลัวว่านที่นอนอยู่้าๆะื่น
“เฮ้ย!” ผมสะุ้และส่เสียออมาเบาๆ เมื่อแบฮยอนพลิัวลับมาอผมไว้แน่น ทำไมเาอบทำให้ผมิว่าเาหลับไปแล้วลอเลยนะ
“นอนไม่หลับหรือไ” ลมหายใแผ่วผ่านใบหูึ่ำลัสั่นระริอผม เสียระิบแหบแห้อเาำลัทำผมเสียสิ เสียหัวใอผมเ้นโรมรามนแทบะหลุออมานอัว
นี่แบฮยอนำลัทำอะไร! ถ้าผมเป็นเา ผมะไม่ทำแบบนี้แน่ๆ!
“อืม” ว่าผมะเ้นเสียอบที่สั้นแสนสั้นนี่ออไปไ้ ็สำลัลมหายใแทบาย... และล้ายับว่าอนนี้ผมำลัไ้ยินเสียรอยยิ้มอแบฮยอนในวามมื านั้น...
แบฮยอน็ริมฝีปาอเาลที่มับอผม ย้ำแน่นนันรู้สึร้อนไปทั้ัว.. ผมหายใเ้าออเสียั ันน่าอาย ราวนี้แบฮยอนหัวเราะออมาเบาๆ่อนะพูว่า
“หลับะนะ” เสียอเาทำให้ผมสบล หัวใพอโ รู้สึสบายใอย่าบอไม่ถู ผมหลับาลเมื่อแบฮยอนไล่แะริมฝีปาลบนหน้าผาอผมทีละส่วน...
“แบ..ฮยอน” ผมพึมพำ รู้สึเหมือนำลัอยู่ในวามฝัน ูบอแบฮยนที่พร่ำทั่วใบหน้าทำเอาผมแทบไม่ล้าลืมา เพราะลัวว่า ถ้าผมลืมาแล้วทุอย่าะหายไป..
“ู่ว...” ผมนิ่.. ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แ่ผมยับัวไม่ไ้เหมือนับว่าถูเือเส้นให่รัไว้ทั้แน าและลำัว มีเพียวามรู้สึบาอย่าำลัเลื่อนที่บนผิวเนื้อัวที่เย็นเียบอผม มัน่อยๆร้อนึ้น้วยฝีมืออแบฮยอน
“นายพูอยู่บ่อยๆนี่นะ” เสียระิบพร้อมสัมผัสแปลประหลาอแบฮยอนทำเอาผม้อัปาัวเอแน่นแล้วเบือนหน้าหนีสัมผัสร้อนๆาปลายลิ้นอเา..
“ถ้าันเป็นนาย..”
ผมเผลอผ่อนลมหายใออมาอย่าแร พยายามลืมามอ และ็เห็นเาอยู่รหน้า ..ในวามมืนั้นผมมอเห็นแบฮยอนัเน และเาำลัยิ้มอย่ามีเลศนัย หัวใผมที่เยเ้นโรมรามมันเียบสบไปั้แ่อนไหน็ไม่รู้ หรือที่ริมันอาะหลุออาัวผมไปอนที่ผมไม่รู้ัวแล้ว็ไ้นะ..
“อยารู้ไหม....”
ผมลืนน้ำลายัอึ่ ให้ายเถอะ!! อนนี้ทุอย่าที่ผมทำเป็นูเสียัไปหมเลย น่าอายะมั นี่แบฮยอนิะทำอะไรันแน่นะ! เาทำไปเพื่ออะไร!
เาหัวเราะแล้วานั้นเา็ูบผม ่อนเอ่ยเสียเบา
“ถ้าันเป็นนาย.. ันัารไปั้แ่ืนแรที่นอน้วยันแล้ว”
FIN.
EDIT 090114. แ้ำผิำผิประปราย่ะ ถถถถถถถถถถถถถถ
EDIT 010114. แ้ำผินิหน่อย่ะ แ่ไม่รู้ว่าหมยั XD
TALK ;
บแล้ววววววว บเถอะเนอะ
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
เพิ่แ่ฟิเป็นรั้แร่ะ ฝาัว้วยนะะ #เิบแป๊บ
ะว่ามันยาว็ยาวนะะ แ่ะว่ามันสั้น็สั้น เอ๊ะยัไ 555555555555 ็ะะแบ่เป็นสอพาร์ทแ่ไม่ีว่า
็อยาให้เป็นวันออ่ะ! เพราะว่าเริ่มแรเราวาโรเรื่อไว้เป็นแ่วันอ เพราะเมนหลัเนื้อเรื่อมันมีแ่ ถ้าันเป็นนาย แ่นั้น่ะ แ่พอแ่ไปๆมาๆ็.....อื้ม ออทะเลไปไลพ้นเลยนะะ
แล้ว็ที่ริมีนแนะนำให้สลับร่า.... เนื่อ้วย(ี้เียและ)ลัวว่าถ้าทำแบบนั้นมันะไม่บในอนเียว และะไม่มุ้มิ้ น่ารั อบอุ่น เลยไม่แ่่ะ 555555555 ถ้าเอำผิแอบระิบบอเ้า้วยนะะ..
หาสาระอะไรไม่ไ้เลยเนอะ (ทั้าเนื้อเรื่อและทอล์)
ปีเ่าผ่านไปแล้ว อะไรที่ใหม่ี็ทิ้มันไว้แล้วเริ่มใหม่ับปีีๆันเถอะ่ะ สวัสีปีใหม่นะะ อให้ปีนี้เป็นปีที่ี <3
อบุ่ะ <3
ผลงานอื่นๆ ของ wizine. ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ wizine.
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น