คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พบเธอ !?
“ได้เวลาของการแข่งขันวอลเลย์บอลหญิงระหว่าง สโมสรมาร์เวล และ สโมสรมอนเนส ขอเชิญนักกีฬาลงสนามได้แล้วครับ” เสียงโฆษกทำให้ผมตื่นจากห้วงความคิด
ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าใครคือคนที่ลงแข่งแทนเรอิน่า น่าสงสัยชะมัด แต่ไม่เป็นไร อีกไม่ถึงนาทีผมก็จะได้รู้แล้วว่าใครได้ลงแข่งแทน หรือว่าผมจะถามโค้ชดีนะ (-^-) ไม่เอาดีกว่าแฮะ ผมยืนชมการแข่งขันอยู่ข้างๆโค้ชคาร์ล และบู้บี้..เอ่อ..ความจริงแล้วเพื่อนผมไม่ได้ชื่อบู้บี้หรอก แต่ชื่อบ๊อบบี้ บู้บี้เป็นฉายาสมัยมหาลัยที่ผมกับเพื่อนๆตั้งให้ ถือว่ามันสีสันของชีวิตวัยมหาลัยอย่างหนึ่ง ฮ่าๆ
ส่วนเรอิน่าไปไหนแล้วผมก็ไม่ทราบ อาจกำลังปั้นตุ๊กตาหิมะรูปแม่มดอยู่นอกสนามแข่งอะไรแบบนั้น -*-
นักกีฬาทยอยเดินออกมาจากทางห้องพักนักกีฬา..อืมม ใครน่ะ ..ผู้หญิงคนนั้น.. ผมสีน้ำตาลเข้มรวบไว้ ดวงตาสีดำสนิท จมูกโด่ง และริมฝีปากที่นิดๆหน่อยๆนั่น ทำไมถึงเดินออกมาจากห้องพักน้องกีฬานะ
ใครกันนะ แต่ทำไมสวยชะมัด.. เฮ้ย มองมาทางนี้ด้วย ล้อเล่นป่ะ ไม่จริงน่า.. กำลังมองมาทางนี้จริงๆด้วย
“ชอบล่ะสิ มองตาไม่กระพริบเลยนะเว้ย” บู้บี้กระซิบ ทำเอาผมสะดุ้งโหยง
“เปล่าสักหน่อย แค่ไม่คุ้นหน้า เลยมองเฉยๆ ว่าแต่นั่นใครกัน” ผมถาม
โดยที่ยังคงไม่ละสายตาไปจากผู้หญิงคนนั้น (>//<) นางฟ้าชัดๆ แม่ของลูก (ไม่ใช่ละ) ==’
“ชื่อแมรี่น่ะ แมรี่ แบล็กคิงดาส ลูกสาวของสปอนเซอร์เราไง” ( ==)(.//.)
“แล้วแมรี่มาเป็นนักกีฬาทีมเราได้ไงฮะบู้บี้ --” ผมงงสุดๆว่าลูกสาวสปอนเซอร์มาเป็นนักกีฬาได้ยังไง
“ฉันชื่อบ๊อบบี้โว้ย เรียกให้ถูกสิวะ ใครบอกว่ามาเป็นนักกีฬาทีมเรา เธอแค่ขอมาชมการแข่งแบบติดขอบสนาม เธอชื่นชอบสโมสรเรามากๆ จึงขอใส่ชุดของสโมสรชมการแข่ง เธออยากรู้ว่ารู้สึกยังไง โค้ชเลยอนุญาต เพราะคุณพ่อของแมรี่ มีพระคุณกับสโมสรของเราเป็นอย่างมาก แล้วนายทำงานอยู่สโมสร
ทำไมไม่รู้เรื่องนี้ หัดใส่ใจซะบ้างนะ”
บู้บี้บ่นใส่ผมเต็มที่ บางครั้งผมก็คิดว่า ผมเป็นสตาฟโค้ชทีมนี้จริงๆหรอ ทำไมผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ (- -)”
“ถึงใส่ชุดสโมสรมาดูการแข่ง แล้วทำไมต้องเดินมาจากห้องพักนักกีฬาด้วยล่ะ” ผมถามบู้บี้
“แล้วนายจะให้เธอเปลี่ยนชุดกลางสนามรึไง ( - -)” บูบิส่งสายตาใส่ผม ถ้าตาหมอนี่เป็นดาวกระจายคงพุ่งใส่ผมแล้วล่ะ - -“ เอาเถอะ
“ก็เปล่าสักหน่อย ฉันหมายถึงทำไมไม่เปลี่ยนอยู่บ้าน แล้วค่อยมา อะไรแบบนั้น” ผมตอบเสียงเมินๆ ไม่ยอมให้เจ้าหมอนี่ว่าผมว่า ซื่อบื้อหรอกนะ
“นายลองใส่ชุดแข่งวอลเล่ย์ของผู้หญิง แล้วใส่แค่เสื้อโค้ทยาวออกไปอยู่ข้างนอกสิ เจ้าบ้า” บู้บี้ใช่น้ำเสียงด่าผมว่าซื่อบื้อเต็มๆ ผมว่าผมควรเมินไม่ตอบหมอนี่ดีกว่านะ - -‘
“นายคิดว่าเรอิน่า เป็นยังไง” บู้บี้ถามผม ทั้งที่สายตากำลังมองสนาม
อ๋อ สงสัยหมอนี่ คงจะยังไม่รู้ความลึกลับของยัยเรอิน่านั่น = =
“พิลึก” ผมตอบกลับไปสั้นๆ
“หา พิลึกตรงไหน ฉันว่าเธอน่ารักดีออกนะ ดูลึกลับหน้าค้นหา” น้ำเสียงสนอกสนใจของบู้บี้ ทำให้ผมคิดว่าหมอนี่คงจะสนใจเรอิน่าอยู่ไม่ใช่น้อยเลย
“เอ่อ..นายคงไม่รู้สินะว่ายัยนั่น เอากางเกงของฉันไปซ่อน ตอนที่ฉันกำลังล้างตัวอยู่ที่ห้องน้ำสโมสรน่ะ เอาเถอะ ฉันก็ต้องตามหากางเกงทั้งๆที่ใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ใช่ยัยนั่นลึกลับน่าค้นหามากๆ ฉันใช้เวลาหากางเกงเกือบชั่วโมงเลยแหละ น่าค้นหาจริงๆ !” ผมน้ำเสียงประชดประชัน ก็แน่นอนตอนนั้นทำให้ผมอับอายต่อหน้านักกีฬาคนอื่น เพราะใส่บ๊อกเซอร์วิ่งหากางเกงทั่วสโมสรเลยไง (= =)”
“นายรู้ได้ยังไง ว่าเรอิน่า เอาไปซ่อน ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย อาจจะเป็นคนอื่นไม่ก็หมาคาบไปนะรัน” บูบิออกตัวแทนเรอิน่าสุดๆ
“ก็ตอนที่ฉันกำลังวิ่งหากางเกง ยัยนั่นหัวเราะลั่นกว่าใครยังไงล่ะ แล้วสโมสรเราไม่มีหมานะบู้บี้ ห้องน้ำสโมสรนะโว้ย ไม่ใช่ห้องน้ำสาธารณะ” ผมชักจะเซ็งเพื่อนสนิทของผม และควรยุติบทสนทนาได้แล้ว (- -)
ความคิดเห็น