คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สายอีกแล้ว !?
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ปลุกผมจากห้วงนิทรา ... (อีกแล้ว)
“อืมม..ฮัลโหล” ผมพูดงัวเงีย
“นี่รันนายยังไม่ตื่นอีกหรอ นี่มันเที่ยงแล้วนะ การแข่งจะเริ่มอีกหนึ่งชั่วโมงนะเว้ย !” ปลายสายกล่าว
“ฮะ? การแข่ง?” ผมตื่นเต็มที่ และกระโดดออกจากเตียง
“โค้ชหัวเสียมาก ถ้ามาไม่ทันภายในครึ่งชั่วโมง นายโดนโค้ชบ่นหูชาแน่นอน รีบมาเลย !” ปลายสายตะคอก และตัดสายใส่ผม
ผมเป็นสตาฟโค้ชของทีมนักวอลเล่ย์หญิง และสตาฟโค้ชควรที่จะอยู่ในสนามตั้งแต่เช้าแล้ว ถ้าไม่ติดว่าผมตื่นสายและโค้ชเป็นคุณลุงของผมเอง ไม่งั้นคงโดนเด้งออกจากงานไปนานแล้ว -*-
ไม่มีเวลาแล้ว ! ผมต้องไปที่สนามแข่งให้เร็วที่สุด
สิบห้านาทีต่อมา ผมก็มาถึงที่สนามแข่ง อากาศที่เย็นจัดเพราะหิมะ ไม่ต้องสงสัยว่าผมอาบน้ำหรือเปล่า
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในสนามแข่ง ก็พบกับนักกีฬานักสองฝ่าย ที่กำลังวอร์มร่างกายอยู่ภายในสนาม
คนที่โทรศัพท์เข้ามาปลุกผม วิ่งหน้ามาหาผมและพูดว่า “นายโดนแน่ นายโดนแน่” พูดเสร็จหมอนั่นก็หัวเราะแล้ววิ่งออกไป .. ไม่ต้องสงสัย หมอนั่นคือ เพื่อนสนิทของผมตั้งแต่สมัยเรียนชื่อ บู้บี้ เหมือนตุ๊กตาเวลาขาดยับยู่ยี่บู้บี้อะไรประมานนั้นละมั้ง -__-
ผมรู้สึกได้ถึงสายตาอำมหิตที่กำลังจ้องมาที่ผม เหมือนกับในหนังสยองขวัญ วิญญาณอาฆาตแค้น และแน่นอนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโค้ชสุดโหด .. คาร์ล
“นี่แกมัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมา มันกี่โมงแล้ว ! ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ?” โค้ชตะคอก
คำพูดที่ประชดประชันจนทำให้ผมอยากกัดลิ้นตายนั้น ผมไม่มีทางชินแน่ๆ แต่ผมก็ผิดเต็มๆที่มาสาย
“ขอโทษครับ เมื่อคืนผมนอนดึกไปหน่อย อีกทั้งยังลืมตั้งนาฬิกาปลุก” ผมก้มหน้า เหมือนพูดกับรองเท้าตัวเอง ก็ผมไม่กล้ามองหน้าโค้ชนี่นา (T T)
“อืม ถ้าชอบนอนดึกมากนัก ก็ออกไปเป็นยามดีกว่าไหม ท่าทางจะรุ่งนะ” โค้ชส่งเสียงหึในลำคอ
คงเป็นเรื่องปกติของลุงผมสินะที่ชอบพูดจาแบบนี้ มิน่าล่ะคุณป้าถึงทิ้งไป เฮ้อ -_-
“โค้ชครับ การแข่งจะเริ่มแล้วครับ” บู้บี้พูดขัดจังหวะการสนทนา ( ขอบคุณพระเจ้า (T^T) ว่าแต่ไอ้หมอนี่มันมาตอนไหนฟะ มันคงหัวเราะที่โค้ชพูดประชดผมในใจแน่ๆ .__.)
“ไว้คุยกันทีหลังนะรัน ยังไงลุงคงต้องลงโทษหลาน และทำให้หลานใส่ใจกับงานเร็วๆ”
ลงโทษหรอ หมายถึงลงโทษแบบให้ไปวิ่งรอบสนามอะไรแบบนั้นใช่ไหม -*- ขอให้เป็นแบบนั้นนะ แต่ผมพูดจากใจเลยว่าผมไม่ชอบเวลาลุงผมพูดจาแบบไม่ประชด มันดูไม่ใช่ลุงผมยังไงก็ไม่รู้แฮะ
เอาล่ะ .. การแข่งจะเริ่มแล้ว ทีมฝ่ายตรงข้าม เอาชนะยากพอสมควร โอกาสชนะ 50/50 เปอร์เซ็นต์
ซึ่งอาจจะชนะหรือแพ้ก็ได้เช่นกัน น่าตื่นเต้นแฮะ (>3<)
“ทำหน้าดีใจทำไม ได้ข่าวว่าโดนโค้ชบ่นหนักเลยไม่ใช่หรอ” ต้นเสียงกล่าว
“เรอิน่า ทำไมมาอยู่ตรงนี้ จะแข่งแล้วนะ รีบลงสนามสิ มันใช่เวลามาคุยกันไหม” ผมตอบเสียงหงุดหงิด
“โค้ชรันคะโค้ชรัน นายใช่โค้ชจริงๆรึเปล่านะ วันนี้ฉันไม่ได้ลงแข่ง เพราะอุบัติเหตุนิดหน่อย” เรอิน่าตอบ
“ฉันเป็นสตาฟโค้ชนะ แล้ว..เป็นอะไรมากหรือเปล่า ไปทำอะไรมาฮะ” ผมคิ้วขมวดแล้วจ้องหน้ายัยนี่เขม็ง
“เอาหน้านายออกไปไกลๆทีซิ สตาฟโค้ชก็เหมือนโค้ชนั่นแหละน่า แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไม
เป็นห่วงรึไงยะ (- -)” เรอิน่าทำหน้าเซ็งใส่ผม และยังถามว่าผมเป็นห่วงหรอ ไม่มีทางซะหรอก - -
“เปล่า แค่ถามดู แล้วใครลงแข่งแทนเธอล่ะ” ผมหันหน้ากลับไปมองสนาม
“ไม่รู้สิ อยากรู้ก็รอดูเอาเอง นายคงจะชอบน่าดู” เรอิน่าตอบเสียงเรียบ แล้วเธอก็ทิ้งปริศนาไว้ให้ผมอยากรู้แล้วเดินจากไป อะไรของยัยนี่กันนะ จะแข่งแล้วไม่มาดูด้วยกันหรอ เดินไปไหนนะ (-*-)
เรอิน่าชอบเป็นแบบนี้อยู่เสมอ เธอค่อนข้างลึกลับ ตอนที่ผมมาเป็นสตาฟโค้ชให้ทีมใหม่ๆ เรอิน่าชอบเข้ามาคุยกับผม จึงทำให้ผมกับเธอค่อนข้างที่จะสนิทสนมกัน แต่นักกีฬาคนอื่นในทีมผมก็สนิท..
แบบโค้ชกับนักกีฬา แบบเพื่อน หรือแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง เรียกว่าเป็นครอบครัวเลยก็ว่าได้ (><)~
ความคิดเห็น