ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (Ts9)Reality love เรียลลิตี้รัก ฉบับโหด 2

    ลำดับตอนที่ #12 : -+เมื่อไม่มีฉัน(เชอรีน) - ต่อ

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 465
      0
      11 เม.ย. 56

    Part 12

    เมื่อไม่มีฉัน(เชอรีน) – ต่อ

     

     

     

     

     

     

    Cherreen part :

    เชอรีน – “นายยยย!  ฮือออ  มาช่วยฉันใช่มั้ย”

    คนตรงหน้าพยักหน้ารับ...  ก่อนจะถอนหายใจยาว...  เค้าจะพูดบางอย่าง..

    เชอรีน – “หยุด!   อย่าเพิ่งบ่นและด่าข้าพเจ้าเลย... TT  เค้าผิดไปแล้ว  ขอโทษ”

    ตั้ม – “ไม่ต้องขอโทษหรอก  ฉันแค่จะถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า”

    เชอรีน – “โอ๊ย!   เมื่อกี้ไม่เป็น  ตอนนี้เป็นแล่ว...”

    ฉันบ่นหลังจากลูกเห็บตกใส่หัวฉันอีกรอบ....

    ตั้ม – “หาที่หลบก่อนเหอะ  ไม่งั้นหัวแตกแน่”

    ฉันพยักหน้ารับ  ก่อนที่ตั้มจะจูงมือฉันไปหลบใตต้นมะพร้าว...

    เชอรีน – “มันยังทะลุลงมาอยู่เลย”

    ตั้ม – “นั่นดิ..”

    เชอรีน – “แล้วเราจะกลับยังไง  นายจำทางกลับได้รึเปล่า”

    ตั้มส่ายหน้า ...  ตาบ้า T^T  

    เชอรีน – “แล้วนายมีเครื่อมมือสื่อสารรึเปล่า”

    ตั้มมองหน้าฉันพักหนึ่ง  ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ...  เป็นอะไรของเค้า  อยู่ดีดีก็ทำหน้าซีดไป....  ฉันเอามือไปอังหน้าผาก..   หน้าตั้มแดงขึ้นมา...   ฉันเอามือไปอังแก้ม

    เชอรีน – “ร้อนอ่ะ...   นายเอาหน้าไปจุ่มน้ำร้อนมาหรอ”

    ตั้ม  -“จะบ้าหรอ  เดี๋ยวมา...”

    ฉันรั้งมือไว้  ก่อนจะมองเค้า...

    ตั้ม – “ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก  ฉันสัญญา...”

    ฉันพยักหน้ายิ้มๆ  ตั้มหายไปพักหนึ่ง และกลับมาพร้อมใบมะพร้าวแห้งๆจะนวนหนึ่ง....

    เชอรีน – “เอามาทำอะไร”

    ตั้ม – “เอามารองนั่ง - -”

    เชอรีน – “ทำได้หรอ”

    ตั้ม – “...”

    เชอรีน – “อ่าว...   ก็ฉันไม่รู้หนิ”

    ตั้มส่ายหน้า  ก่อนจะบอกให้ฉันหลบไปก่อน  เค้าวางใบมะพร้าวเป็นชั้นๆ...เป็นเพิงขนาดย่อมขึ้นมา....

    ตั้ม – “เข้าไปสิ”

    ฉันเข้าไปนั่งข้างใน....  ก่อนจะกวักมือเรียกตั้ม...

    ตั้ม – “ฉันไม่เป็นไร”

    เชอรีน – “บอกให้เข้ามาก็มาเถอะน่า  ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าฆ่าคนหรอกนะ -*-”

    ตั้มหัวเราะในลำคอ  ก่อนจะมุดเข้ามา...  แคบชะมัด...

    ตั้ม – “อยู่นิ่งๆสิ  เดี๋ยวก็พังกันพอดี”

    เชอรีน – “อะไรเล่า  ก็มันเคบนี่  ...”

    ฉันพูดจบ  ตัวฉันก็ลอยขึ้น...  ฉันบินได้!  ไม่ใช่และ -*-   ตั้มอุ้มฉันไปนั่งตัก  ก่อนจะโอบไว้หลวม...

    เชอรีน – “ทำอะไรอ่ะ!!

    ตั้ม – “อย่าพูดมาก  และก็อย่าขยับ...   ฉันแค่...  ป้องกันเพิงพังก็เท่านั้น  ... อย่าคิดไปไกลล่ะ”

    เชอรีน – “อะไรของเค้า - -*”

    ตั้ม – “อ่ะ  ห่มไว้..”

    เชอรีน – “นายไม่หนาวไง...”

    ตั้มส่ายหน้า...  ไม่หนาวจนตัวสั่นเลยอ่ะ.....  ฉันหลุดหัวเราะออกมา...  ก่อนจะมองเสื้อหนาวตัวโคร่งนี่..

    ตั้ม – “หัวเราะอะไรของเธอ...”

    ฉันไม่ตอบแต่ขยับตัวไปใกล้ตั้ม  แล้วเอาเสื้อกันหนาวนี่ห่มเรา 2 คนไว้...

    ตั้ม – “ทะ..ทะ...ทำอะไร”

    เชอรีน – “55+  ฉันก็แค่ ป้องกันนายหนาวตายก็เท่านั้น อย่าคิดไปไกลล่ะ 55+”

    ตั้มปลักหัวฉันเบาๆ....   ก่อนที่ฉันจะพิงไหล่ตั้ม...  แล้วเผลอหลับไป.... 

     

     

     

     

     

     

    Tum part :

        ผมเหล่มองคนบนตักที่หลับไปแล้ว....  สถานการณ์แบบนี้ยังหลับได้...  ผมยิ้มบางๆ  ก่อนจะรวบผมของเธอมาไว้ที่ฝั่งเดียว....   ตอนหลับก็น่ารักดีอยู่หรอก  ตื่นที่ไรหาเรื่องให้ปวดหัวได้ทุกที..

    ตั้ม – “ยัยตัวแสบ”

    ผมพูดพลางบิดจมูกไปมา...

    เชอรีน – “อื้ออ ฉันสู้นะ..   ระวังตัวไว้เห้ออออ”

    ตั้ม – “55+  ละเมอหรอ”

    เชอรีน – “.....  คร่อก”

    เป็นผู้หญิงอะไรกรนซะดัง....   ผมมองหน้าคนตรงหน้าช้าๆ...   ทำไมผมถึงไม่บอกเธอว่าผมมีปะทัดนะ...  มันเรียกว่าพลุรึเปล่า - -?  ช่างเถอะ..   ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่เข้าใจตัวเองนักหรอก.... 

    อ้น – “เจอแล้วหรอ!!!

    ผมสะดุ้ง...  ทำไมเวลามันผ่านไปไวจังนะ...  

    ตั้ม – “อะ...อื้มมม  ยัยนี่หลับอยู่น่ะ...”

    อ้นมุดหัวเข้ามาก่อนเห็นผมกอดเธออยู่...  อ้นช้อนตัวเชอรีนขึ้นทันที...  ก่อนมองผมอย่างสงสัย...

    อ้น – “เจอนานแล้วหรอ”

    ตั้ม – “อะ..อือ   สักพักนึง”

    อ้น – “แล้วทำไมไม่จุดปะทัดสีล่ะ”

    ตั้ม – “คือ...  คือว่า....  ฉันเห็นลูกเห็บตกหนักน่ะ  จุดไปก็ไม่ได้ยินเสียงหรอก...”

    อ้น – “หรอ...  กลับเถอะ”

    ตั้ม – “อืมม”

    ผมมองอ้นที่จ้องผมอย่างไม่เป็นมิตร...

    ตั้ม – “นายโมโหอะไร”

    อ้น – “อะ..เอ่อ  ฉันเปล่า  ฉันก็แค่โดนลูกเห็บตกใส่หัวเพราะตามหายัยนี่ไม่เจออ่ะ... 

    ตั้ม – “งั้นจุดปะทัดมั้ย”

    อ้น – “ตรงนี้อยู่ห่างจากกระท่อมไม่มากนัก...   กลับไปจุดที่นั่นดีกว่า...”

    ผมพยักหน้ารับ  อ้นอุ้มเชอรีนไปที่กระท่อม...  ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ชอบใจเลยนะ....    ทำไม?

     

     

     

     

     

     

     

     

    Cherreen part :

    “ปัง!!!!

    เชอรีน – “ฮะ...เฮ้ยยยย! ระเบิด   ระเบิด   ไม่สิๆ...  โลกแตกแล้ว ว้ากกกก !!!!

    ฉันลืมตาขึ้นมาก่อนโวยวาย   ฉันหยุดกึก  เมื่อเห็นตั้มและอ้นมองฉันขำๆ....

    เชอรีน – “ขำอะไร”

    อ้น – “555+   ก็ขำเธออ่ะแหละ...”

    เชอรีน – “แล้วเมื่อกี้เสียงอะไรอ่ะ”

    ตั้ม – “ปะทัดน่ะ”

    เชอรีน – “จุดแกล้งกันหรอ!

    ตั้ม – “ป่าวๆ...   จุดเรียกพวกที่ยังตามหาเธออยู่น่ะ”

    เชอรีน – “อ่าวแล้วทำไมไม่จุดตั้งนานแล้วล่ะ”

    อ้นหันไปมองตั้มพร้อมกับฉัน..

    ตั้ม -  “ก็ฉันบอกไปแล้วว่าลูกเห็บตกหนัก”

    เชอรีน – “บอกตอนไหน....  เอ...   รึว่า...”

    ตั้ม  - “รึว่าอะไร!

    เชอรีน – “รึว่า  อยากอยู่กับฉัน 2 คนใช่ม๊า ^^

    ตั้ม – “หลงตัวเอง -//////-”

    ฉันเดินไปก่อนจะจ้องหน้าตั้ม...

    เชอรีน – “แล้วทำไมหน้าแดงล่ะ”

    ตั้ม – “ใครหน้าแดงกัน !

    เชอรีน – “ก็นายไง ^^  แต่ก็น่ารักดีออก....   เขินบ่อยๆนะ”

    ตั้ม – “หลงตัวเอง  -/////-”

    ตั้มเบนหน้าไปทางอื่น  ฉันจึงสะกิด....   พอเค้าหันมาก็สวมกอดแน่น...

    ตั้ม – “อะ...อะไรของเธอเนี่ยยย....”

    เชอรีน – “ขอบคุณนะ  ^^   ที่ตามหาฉัน... 

    ดิว – “อะไรกันๆ  ฉันก็ตามหาเธอนะ  ไม่กอดฉันหรอ”

    เชอรีน – “ขอบคุณนะ”

    ฉันยิ้มให้ดิว  ดิวจึงเดินเข้ามาจะกอดฉัน....  แต่ก็โดนคริสยกมือห้ามไว้ก่อน

    ดิว – “อะไรของแกเนี่ยยยย”

    คริส – “อย่าหื่น....”

    ดิว – “ทำไมหน้าของฉันมันบอกขนาดนั้นเลยรึไง!

    “ใช่!!!!

    ทุกคนรวมทั้งฉันประสานเสียงพร้อมกัน....  ก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะตามมา....

    ดิว – “โห่...  แกล้งกันชัดๆ...   เชอรีนดิวเสียใจอ่าค้าบบ”

    เชอรีน  - “อ๊ะ!   ถึงพวกนายทุกคนจะตามหาฉัน....  แต่ฉันก็ยังโกรธพวกนายอยู่นะ...   ที่หมางเมินใส่ฉัน....ชิ”

    ฉันพูดจบก็เดินไปนั่งตรงขั้นบันได....

    ตั้ม – “อ่าว...  เวรกรรม”

    คริส – “ว่าแต่ใครเจอยัยนั่นล่ะ”

    อ้นกับต้มมองหน้า

    ตั้ม – “ฉันเอง...”

    อ้น – “แล้วฉันก็ไปเจอ 2 คนนี้อีกทีน่ะ”

    ดิว – “อืมมม...  แล้วเป็นไงกันมั่ง  บาดเจ็บกันบ้างป่ะ”

    ฉันมองพวกเค้ายิ้มๆ...   ถึงจะนิสัยต่างกันคนละขั้วก็เถอะ....   แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามิตรภาพที่ทุกคนมีให้กัน...  ไม่ได้น้อยเลย...  กลับกัน ฉันรู้สึกว่ามันมากขึ้นในทุกๆวัน...   และไม่เคยมีทีท่าว่าจะลดน้อยลง....เลยสักครั้ง   







    ขอโทษนะจ๊ะ  ที่ขัดใจหลายๆคน 55+  แต่เพื่อ
    ความเท่าเทียม...   ไรท์ก็ต้องเวียนๆไปบ้าง...   แต่ก็ยังมีอ้นเด่งอยู่เนอะ 55+
    เห็นรีดหลายคนเม้นขออ้นรีน  ไรท์ก็เงิบเบย... 55+  แต่ว่าวันนี้จะไม่อัพแล้วเชียว...  แต่พอเห็นจำนวนคอมเม้นแล้วรีบอัพเลย
    กลับตอบคอมเม้นไม่ทัน 55+  ไม่ใช่ๆ  ตอบแทนสำหรับรีดทุกคนที่เม้นให้คับ ^^
    ขอบคุณค่า <3

     
    to สายป่าน : มาอัพให้เลยจ้า
    to kanyarat.k : ขอบคุณค่ะ  จะรีบอัพให้น้า
    to CreamTap : ขอโทษค่ะ TT  เป็นอ้นไม่ได้
    to Jah : เป็นตั้มละกันเนอะ 55+
    to รัก ts : เป็นอ้นรีนม่ายด้ายยย T^T  ขอโทดน้า
    to Ja_la_len Jane Jane : เขินอะไรอ่ะน้องเจน -*-
    to Auou Pichapa : รู้แล้วน้าว่าเป็นใคร 55+ มาอัพให้แล้วน้าจ๊ะ
    to ` (eunhyukbaekhyun) -? : จ้า ^^ มีคนนึงไม่รู้ว่าชอบป่าว
    to ΚΔ€m : บอกก็ได้ 55+ แล้วก็ใช่จ้า ทุกคนเริ่มหวั่นไหวแบ้ว  มาอัพให้แล้วน้า
    to dalah'anchisa : เพิ่งพี่อ้นไปอ่า T^T 
    to Micgey_ : ไม่ใช่อ้นอ่าจ้า
    to EaRnG_EaRnG : รีดพิมพ์ยาวมากอ่า...  แต่ไรท์ชอบ 55+  ชอบอ่าน บูรณ์แบมรอตอนหน้าน้า
    to Bk'bo : ไม่ใช่พี่อ้นงับ  ไรท์มาอัพให้แล้วน้า มีพี่อ้นอยู่ด้วย ปลอบใจๆ 55+
    to arammadee ^^' : คนนี้ไม่ได้ ><  เพิ่งพี่อ้นไป 2 ตอนเต็มๆ 55+
    to >พี่แหมบน้องเหม่ง : 5555+...  ไรท์ว่าเราเข้ากันได้นะ ...  เรามีบางอย่างคล้ายกัน - -*
    to Minimilk : ขอบคุณจ้า มาช้ายังดีกว่าไม่มีเนอะ  ขอบคุณทีแวะมาเยี่ยมจ้า...  ขอบคุณที่แอดแฟนด้วยจ้า ^^




     
    ถ้าตกหล่นใครไปก็ขอโทษด้วยน้า...  แต่ไรท์ว่าไม่นะ - -*  บะบาย
    THE★ FARRY
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×