Exylyst

         

         ดีฟฟอร์ท 

         ศักราชใหม่ที่เก้าร้อยสิบแปด 

         /ทุกรอยยิ้ม…/ 

         ประชาชนเรือนหมื่นกำลังยืนรอฟังคำปราศัยของประธานาธิบดีโรเบิร์ตที่สาม 

         ชายวัยกลางคนผู้สวมสูทดำทับเสื้อเชิ้ตขาว ท่าทางสง่าผ่าเผย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลา ข้างกายเต็มไปด้วยชายฉกรรจ์นับสิบ พวกเขาสวมชุดดำมีอาวุธปืนครบมือ เดินคุ้มกันมาถึงยังเวทีปราศัยที่สูงราวสามเมตร 

         เสียงปรบมือดังสนั่นเกรียวกราวเป็นการต้อนรับประธานาธิบดีคนที่สี่สิบของดีฟฟอร์ท และหยุดลงอย่างพร้อมเพรียงเมื่อเขาหยุดอยู่ตรงขาตั้งไมค์ 

         “ผมจะไม่พูดถึงชัยชนะในวันนี้ ไม่พูดถึงเรื่องในอดีตอันขมขื่น” โรเบิร์ตกล่าว “อนาคตคือสิ่งเดียวที่ผมคิดถึงในตอนนี้…” เขากล่าวถ้อยคำปราศัยเกี่ยวกับนโยบายทางเศรษฐกิจ ความมั่นคงและเทคโนโลยี ผู้คนต่างรับฟังอย่างชื่นชม โรเบิร์ตจัดได้ว่าเป็นผู้ที่มีวิสัยทัศกว้างไกลที่สุดในบรรดาเหล่าผู้แทนของดีฟฟอร์ททุกคน ทั้งยังอารมณ์ดีและเป็นกันเอง จึงเป็นที่รักของผู้คนทุกช่วงวัยได้อย่างไม่ยากเย็นนัก 

         /ทุกใบหน้า…/ 

         “ผมจะไม่อ่อนข้อให้กับสุภาพสตรีที่ใช้แรงงานคุณพ่อบ้านอย่างกดขี่” โรเบิร์ตแกล้งทำหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นภรรยาสาวสวยผมบลอนด์ที่อยู่ข้างเวที จึงรีบกล่าวขึ้นว่า “หากเธอไม่จ่ายค่าจ้างอย่างเป็นธรรม” เขายังไม่ละสายตาจากหล่อนที่ยิ้มจนแก้มแดง “ตามอัตราค่าแรงขั้นต่ำ” 

          เสียงหัวเราะครืนจากผู้คนดังขึ้น บางคนก็ได้แต่อมยิ้มและชื่นชม ทว่าบางคนกลับยังกลั้นน้ำตาไม่ไหว ด้วยตื้นตันใจที่โรเบิร์ตได้ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีหลังจากต้องผิดหวังต่อเนื่องมายาวนานกว่าสามสมัย

          /ทุกเสียงหัวเราะ…/

          “ประวัติศาสตร์หน้าใหม่จะต้องถูกเขียนขึ้น” โรเบิร์ตกล่าวเสียงเข้ม “ด้วยมือพวกเราทุกคน!” เสียงปรบมือดังกึกก้องเนิ่นนานกว่าเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเมื่อใด

          /ทุกความเชื่อ ทุกอารยธรรม ทุกความฝัน…/

          จู่ ๆ ร่างชายสวมชุดหนังสีแดงปรากฎขึ้นตรงหน้าโรเบิร์ต สวมหน้ากากสีขาวปิดบังใบหน้า มือสองข้างกุมกระชับด้ามขวานเล่มยักษ์ที่เต็มไปด้วยวงจรเรืองแสงสีเขียววูบวาบ ดวงตาของเขาแดงก่ำราวคั่งด้วยเลือด เห็นได้ชัดแม้มีหน้ากากปกปิด

          /ทุกสิ่ง ทุกอย่าง…/ 

          ภาพที่สายตาทุกคู่เห็นนั้นเชื่องช้า ราวกับนิรันดร์ ร่างของโรเบิร์ตถูกขวานยักษ์เล่มนั้นผ่ากลางลำตัว แยกเป็นสองส่วน เลือดดำข้นคลั่กพวยพุ่ง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วกว่าที่เหล่าชายฉกรรจ์จะตอบสนอง เร็วกว่าที่ใครจะคาดคิด 

         /เอาไปทั้งหมด…/ 

         ร่างโรเบิร์ตเริ่มกระบวนการเยียวยา ประสานเข้าด้วยกันด้วยเส้นใยสีดำ ทุกอวัยวะในร่างกายเต้นขยับ ทว่าหัวใจสีน้ำเงินเข้มของเขาถูกระเบิดด้วยกระสุนพลาสม่าของชายลึกลับ โรเบิร์ตแน่นิ่ง ในขณะที่ร่างของเหล่าชายฉกรรจ์แปรเปลี่ยนเป็นอสุรกายน่าเกลียดน่ากลัว ดวงตาเรียวยาวสี่ดวง ปากกว้างกว่าครึ่งเมตร เต็มไปด้วยฟันเรียงไม่เป็นระเบียบ ผิวหนังแยกจากกันกลายเป็นเถาวัลย์กล้ามพันรอบทั้งลำตัว บางส่วนโผล่ลอยยั้วะเยี้ยะอยู่กลางอากาศ เหมือนสาหร่ายที่รอจับปลาใต้น้ำ พวกมันพุ่งเข้าใส่ฆาตกรลึกลับพร้อมกัน

          /พวกมันเอาไปทั้งหมด…/ 

‐-----------------------

เนื้อเรื่องเปลี่ยนจากที่เคยเขียนไว้เกือบหมดนะครับ

แต่ตัวละครจะเหมือนเดิม ขี้เกียจคิดชื่อใหม่ :P

ขอให้มีความสุขครับ