นายท่านอาซีเดีย

       

     นายท่านอาซีเดีย  นั้นคือคำที่ปีศาจทุกตนต่างใช้เรียกขานตัวฉัน อาซิเดีย เร ฟิเนกอล หนึ่งในเจ็ดขุนพลพิเศษของกองทัพปีศาจ แม้ฉันจะจำไม่ได้ว่าตนเองเข้าไปอยู่ในกองทัพพิเศษนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ตาม... 

        ตั้งแต่จำความได้ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายล้วนแห้งแล้งว่างเปล่า สองมือสองเท้าทั้งเดินทั้งคลานไปข้างหน้าอย่างไร้จุดมุ่งหมาย  รู้เพียงแค่ว่าต้องเดินไป ต่อให้ไม่มีขาจะเดินแล้วก็ตาม...

        ทว่าทุกอย่างย่อมมีขีดจำกัด ฉันที่คิดเองเออเองว่านี้คือบททดสอบของการมีชีวิตใหม่ เมื่อรู้ว่าลมหายใจน้อยๆ ใกล้จะหมดอีกคราจึงได้แต่สบถก่นด่าพระเจ้า แม้ว่ามันจะดูเหมือนการตัดพ้อของภรรยาเมื่อทราบว่าสามีหนีไปมีชู้ก็ตาม.. 

          "ท่านนะท่าน! เหตุใดจึงมาให้ความหวังแล้วทิ้งกันไว้กลางทางอย่างนี้! ถ้าไม่รักไม่แคร์ก็ไม่ต้องมาเหลียวแลดูดีดูดำกันสิ  จะไปไหนก็ไป๊  ฮือ..."

แต่ใครจะไปรู้เล่า  ว่าความใจกล้านี้จะทำให้พระเจ้าที่น่าเคารพรักเล่นส่งพรที่เสมือนคำสาปมาให้กัน

'ยิ่งสูงยิ่งหนาว...ยิ่งเจ้ามีพลังอำนาจมากเท่าไหร่

ก็ย่อมแลกมาด้วยความไม่สงบสุข   ชีวิตนี้จะได้มีสีสรรค์ 

ไม่มีเวลาว่างมานั่งพร่ำเพ้อ...'

       ด้วยความปราถนาดีจากพระเจ้า ทำให้ ณ ปัจจุบันคนที่หาเวลานอนได้อยากเย็นแสนเข็ญอย่างฉัน จึงเลือกที่จะ'เมิน'มันไปเสีย

       "นายท่าน อย่ามัวแต่นอนสิขอรับ!"ฉันปรือตามองร่างเปื้อนเลือดตรงหน้า กลิ่นคาวสนิมฉุนกึกอย่างมิน่าอภิรมย์ ดวงตาหรี่ลงอย่างน่ากลัวก่อนที่มือเรียวจะคว้าเอาหมอนด้านใต้ขึ้น! เพื่อยกปิดหน้านอนต่ออย่างสบายใจ...

B
E
R
L
I
N
?