ไม่ต้องรู้ว่าเรา [เขียน] กันแบบไหน~

ลำดับตอนที่ #9 : {พล็อต} สำหรับ 02 เคียซา

ให้ท่านเคียซาเขียนเรื่องจากพล็อตต่อไปนี้

.
.
.

โลกของฉันมีแต่สีขาวกว้างไกลสุดสายตาไร้ซึ่งสรรพสิ่งใดใด ไม่ว่าจะเป็นพื้นเบื้องล่างหรือภาพเบื้องบนก็มีแต่สีขาวว่างเปล่าไร้ความ หมาย ฉันเป็นมนุษย์ในชุดสีขาวเรียบๆ แต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ฉันรู้จักถ้อยคำต่างๆ รู้จักมนุษย์ ผู้หญิง และผู้ชาย แต่กลับนึกไม่ออกว่ามนุษย์ผู้หญิงมีสภาพเป็นเช่นไร ฉันรู้จักถ้อยคำแต่กลับไม่สามารถแปลความหมาย ฉันมีชีวิตเพราะฉันรู้ว่าตัวเองกำลังหายใจ แต่กลับไม่รู้ว่าควรใช้ชีวิตอย่างไรในโลกสีขาวอันว่างเปล่าแห่งนี้ เหตุใดฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่ ฉันไม่รู้ว่าวันเวลาผ่านไปเช่นไร แต่บางครั้งจะมีถ้อยคำปรากฏ ดังนั้นฉันจึงคิดเอาว่าทุกๆ วันฉันจะรู้ถ้อยคำใหม่ๆ ในหัว ฉันได้แต่เดินไปเรื่อยๆ บางครั้งก็หยุดนั่งอยู่กับที่ก่อนจะลุกเดินต่อ บางคราก็ล้มตัวลงนอนมองโลกสีขาวอันว่างเปล่ารอบๆ ตัว

จนกระทั่งวันหนึ่ง มี “เก้าอี้” ปรากฏอยู่ตรงหน้า เก้าอี้สีดำสนิทที่ปรากฏขึ้นได้สร้างความเปลี่ยนแปลงในโลกของฉัน เพราะเก้าอี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันมีฉันจึงนำมันไปด้วยกันกับฉันตลอดเวลา ยามแรกฉันรู้สึกสนุกเมื่อได้พักบนเก้าอี้ยามเหนื่อย แต่ไม่นานน้ำหนักของเก้าอี้ก็ทำให้ฉันไม่ใช่ฉันคนเดิม ถึงกระนั้นฉันก็ไม่อาจปล่อยมือจากมัน ตกอยู่ในบ่วงไม่กล้าละทิ้ง ทนแบกภาระนี้ก้าวเดินต่อไปด้วยความยึดติด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยรู้จักสิ่งที่เรียกว่าเก้าอี้เลยแม้แต่น้อย โลกสีขาวอันว่างเปล่าของฉันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเพราะเก้าอี้สีดำเพียงตัว เดียว

เจ้าของพล็อต คือ “สมศรี” (นามสมมติ)

 

หมายเหตุ : ขออนุญาตเอาชื่อเรื่องออกนะครับ
อยากให้คนเขียนเรื่องคิดอิสระ

ขอบคุณธีมในหน้าเพจนี้ จาก . .
stroberi ★




.